Mr. Smith Goes to Washington (1939)

Wellicht een grappig weetje:

De socialistische senator Bernie Sanders (Vermont) is op dit moment aan het filibusteren en inmiddels al bijna zes uur aan t woord in de Senaat.

Nooit geweten dat er ooit een remake van Casablanca is gemaakt. Hoe heet die film dan?

Ik heb even gegoogled maar van Casablanca bestaat er blijkbaar geen remake, er zijn wel series gemaakt gebaseerd op de film (in 1955 en 1983) maar die haalden het niet bij de sfeer uit het origineel. Volgens meerdere artikels blijkt ook dat Madonna in een remake wil schitteren van Casablanca. Bron: Google.be - remake Casablanca

. Hopen dat die er maar nooit komt.

De zoon van Capra noemde het verhaal van deze film tijdloos. Dat is denk ik wel juist, maar de vertaling naar het scherm is niet tijdloos. Toch is dat absoluut geen minpunt; het theatrale acteerwerk en de thematiek is echt iets van die tijd mijns inziens. Stewart speelt een beetje klunzig, hoort ook bij de rol, maar hij groeit in zijn rol en draagt uiteindelijk de film. De climax is mooi gemaakt en spannend bovendien.

Geniale film, met een nog vrij jonge James Stewart. Één van mijn favoriete acteurs all-time. Ik heb me echt heel goed vermaakt met deze film, het is is boeiend tot het eind, en de dialogen zijn gewoon ijzersterk. Je leeft erg mee met Jefferson Smith, een karakter die onwijs veel sympathie opwekt bij de kijker (in ieder geval bij mij). De worsteling met de corrupte bende daar is ontzettend goed neergezet. En natuurlijk de scenes in de Senaat en met name de climax is echt van uitzonderlijk hoog niveau. Wat natuurlijk vooral komt door James Stewart, wat speelt hij goed zeg. En natuurlijk is de aanwezige humor, erg prettig, maar dat had ik ook wel verwacht van Capra.

4.5*

James Stewart was weer geniaal. Goed verhaal en je kan het bijna naast de huidige senaat leggen voor wat betreft overeenkomsten in stijl. Persoonlijke belangen zijn nog steeds een hot item en zullen dat ook altijd blijven. In het begin zeker even door de patriottistische saus heenbijten (de vlaggen en de muziek), maar daarna is dit echt genieten!

Ik heb het gevoel dat ik iets gemist hebt. Ik kon eigenlijk geen enkel moment in deze film komen. Te patriottisch, te sentimenteel en in tegenstelling tot It's a Wonderful Life niet meeslepend genoeg om daar overheen te kijken.

Wat mij vooral opvalt is dat de film nier persé gedragen wordt door de hoofdpersoon, maar dat ik niet kon wachten tot Jean Arthur, Claude Rains, Harry Carey, Edward Arnold en Thomas Mitchell weer in beeld kwamen. Gelukkig hoef je nergens lang te wachten. Vooral van Arthur en Rains heb ik genoten. Bij Stewart weet ik wat ik krijg en dat is bijna altijd wel een extra halve ster waard. Maar de bijrollen maken deze film een bezienswaardigheid.
De omslag van Rains is wat laat en kwam niet helemaal soepel over.
Het verloop van het verhaal is me iets te voorspelbaar en typisch Amerikaans, maar het acteerwerk maakt dat meer dan goed.

Misschien niet helemaal ontopic, maar voor het eerst is er in Nederland nu ook een soort filibuster.. SP en PVV willen 14 uur spreektijd in debat over eigen risico - Politiek - VK - volkskrant.nl

Ik moet echt nog meer zien van James Stewart. Met deze erbij moet de teller ergens rond de 8 films staan en er zitten vrij hoge scores bij. Het begin van de film beloofde nochtans niet veel goeds. Dit leek een patriotische film te worden met een Amerikaan die het eens gaat zeggen in Washington. Maar eens die Amerikaan daar is wordt het enorm boeiend. Ik zat op het puntje van mijn stoel te kijken naar het verhaal van Mr. Smith tegen de corrupte machines in de senaat. Terecht een Academy Award gewonnen voor beste scenario want dit is gewoon geweldig. James Stewart is natuurlijk een rasacteur en zoals ik hier ook al een paar keer las zijn de vrouwen sterker aanwezig dan tegenwoordig in films. Ondanks de verbetering op vlak van seksisme waren vrouwelijke filmrollen in die tijd toch veel sterker moet ik zeggen.

Frank Capra is trouwens geen slechte regisseur. Hij weet de spanning vanaf de helft van de film te behouden en te doen opklimmen tot de climax op het einde. En hij speelt evengoed met de kijker. Ik denk aan de verliefde Smith waarbij de kijker de hoed van Smith volgt. Prachtig gewoon. Ook de belichting van enkele scènes (aan de voet van Lincoln) is mooie cinema.

Een aangename verrassing deze film die door de mindere start geen volle quotum krijgt, maar toch een mooie 4.5* verdient.

Aardige film over de naïeve Jefferson Smith die redelijk onverwacht senator wordt. Goed acteerwerk van James Stewart, die Smith goed neerzet. Ook sterk acteerwerk van de rest van de cast, met name Jean Arthur als Clarissa Saunders. Het verhaal was aardig, al was het hier en daar iets te nationalistisch en sentimenteel. De politieke machtsstrijd werd in ieder geval goed neergezet. Het einde was wel erg plotseling, daar had iets beters mee gedaan kunnen worden. Er gebeurde namelijk erg veel in de laatste paar minuten van de film, daar had best nog even op door kunnen worden gegaan. Zeker de moeite waard om deze klassieker eens te bekijken.

Frank Capra heeft heel wat klassiekers op zijn naam staan. Dit is een van zijn beste. Ik heb deze film voor het eerst gezien, ruim een halve eeuw geleden op de middelbare school. Het secuur opgebouwde verhaal over normen en waarden in de politiek, over corruptie en het gevecht daartegen heeft nog niets aan actualiteit verloren. Schitterende rol van James Stewart, wellicht zijn beste ooit. En Jean Arthur en Claude Rains doen nauwelijks voor hem onder.
Een fascinerende film, die iedere film liefhebber minstens één keer gezien moet hebben.

Na 'It Happened One Night' en 'It's a Wonderful Life' is dit mijn derde Capra (propagandafilms niet meegeteld), en van die drie is dit voor mij persoonlijk de minste. Ik moet er wel nadrukkelijk bij vermelden dat ik niet warm word van politiek en dat helpt niet echt bij een film als dit.

De eerste 20 minuten waren echt een draak om doorheen te komen, met om de paar minuten fanfaremuziek en flinke scheuten misselijkmakend patriottisme. Hierna wordt de film zoals eerder gemeld gelukkig wel beter, maar het gemaakte acteren van veel bijrol acteurs bleef storen. Stewart groeide in zijn rol en schitterde vooral op het einde, maar Jean Arthur (waar anderen blijkbaar wel van genoten) deed me weinig. Rains was wel een leuke bonus.

Met een puike Stewart en klassiekerstatus die hij heeft is het zeker geen slechte film om te kijken, maar voor mij viel hij erg tegen, al zegt dat in dit geval vooral wat over mijn persoonlijke smaak.

Het verbaasd mij dat deze film zulke hoge ogen gooit hier en op IMDB. Smaken verschillen uiteraard, maar ik zie het bijzondere van deze film niet zo. Persoonlijk vind ik dat Capra veel beter films heeft gemaakt; ik schat zo'n vijf films van hem hoger in dan deze. Ik begrijp het ook niet zo: ik vind Stewart, Arthur en Rains gewoonlijk erg goed. Hier op zich ook wel, maar het verhaaltje boeit me niet zo. Ook heb ik een gruwelijke hekel aan ideologische en / of politieke boodschappen in films of kunst in het algemeen. Ik ben zeker niet van mening dat wanneer een film een "boodschap" of serieus onderwerp heeft het daardoor meerwaarde heeft. Een verhaaltje kan flinterdun zijn en de film toch goed: ligt eraan hoe het verteld wordt. Tja, op dit gebied vind ik Capra hier ernstig door de bocht vliegen: het verhaal is dik aangezet, voorspelbaar en sentimenteel. Een idealistische boerepummel gaat de politiek in, strand op een corrupt wespennest en haalt alles uit de kast om dit te ontmaskeren. Het gaat met ups en downs uiteraard. Ik kan er weinig mee.

Ja, patriottische elementen zijn er ook te vinden, maar in dit geval stoor ik me daar helemaal niet aan. Het betreft namelijk de ophemeling van de grondwet en idd van Lincoln, maar dat vind ik terecht. Je kunt slechtere dingen verdedigen me dunkt. Wat me ook stoort is dat er praktisch geen plotwendingen zijn. Het is feitelijk een rechte lijn naar de voorspelbare finish toe. De plot zelf vind ik ook een beetje onwaarschijnlijk: Smith kiest precies dat gebied waar de dam is gepland. Beetje toevallig, niet? Bovendien lijkt het mij voor senator Payne een koud kunstje met zijn oratorische kwaliteiten om Smith een ander stuk grond te laten kiezen. Dit ervaar ik als een behoorlijke misser in het script. Tot slot is dit natuurlijk een losse remake van Mr Deeds enkel nu is de protagonist in de politiek geworpen.

Dit gezegd hebbende moet ik zeggen dat ik de film nog best genietbaar vind. Acteren is goed vooral van Stewart en Arnold, film werkt goed op de emoties en het houd de aandacht wel vast. Het decor is mooi gemaakt, af en toe enige luchtigheid (scene met hoed, Jean Arthur en Mitchell dronken). Al met al een aardige film, maar niet meer dan dat. Geef mij maar It Happened One Night, Mr Deeds, You Can't Take It With you en It's A Wonderful Life. Stuk voor stuk stukken beter dan Mr Smith.

Een feelgood politieke klassieker uit de filmgeschiedenis met een interessant thema (met een sterke boodschap) dat nog altijd actueel is ( al denk ik dat het voor 1939 gedurfd was). Het idealistische David en Goliath verhaal had wel even tijd nodig om op gang te komen en het eerste halfuur was taai. De cast opereerde uitstekend en James Stewart speelde fabuleus.

Alhoewel de film vrij ongeloofwaardig en overdreven socialistisch is, kon ik wel lekker meegaan in het sentiment. Capra is een goede regisseur en Stewart is sympathiek as always.

3.5*

Topfilm van Frank Capra en bijna 80 jaar na dato een nog altijd haarscherpe analyse van de wurggreep waarin grootkapitaal, industrie, media en politiek elkaar houden in Amerika (and Europe for that matter). Waard om terug te kijken? Ik dacht het wel

'k Zou "Heerlijk filmpje" geschreven hebben maar de laatste twintig minuten verliest de film aan spontaniteit en wordt al te zeer geforceerd de kaart van de "feel-good-movie" getrokken.
Jammer, want voordien hadden we een magistrale James Stewart gezien, keurig omringd door de ouderen, Rains, Mitchell en Pallette, in een film die de vinger legt op een oud zeer : de op persoonlijk profijt gerichte inmenging van machtpersonen in een instituut dat de algemene belangen van het volk hoort te verdedigen.
Senator "from the heart" James Stewart stuit op corruptie en gelatenheid in de Senaat en Frank Capra kruidt dit met heel wat knappe scènes en gezegden (James : "I'm gonna sit right down and just listen"; boy : "That's the best way to get reelected").
Knappe film van Capra. Een paar jaar voorheen had hij reeds een Oscar verdiend met zijn "Mr. Deeds goes to Town" (behoorlijke gelijkenis in de titel) en ook met Jean Arthur in de vrouwelijke hoofdrol.

Deze was op tv en eens meegepikt. 'k vond het geen slechte film en ondanks de ouderdom wist de film toch wel te boeien. De cast deed het prima.
Visueel was het ook geen saaie film.
'k vond hem wel eens het bekijken waard, niet echt een film om vaak terug te bekijken, maar 'k heb het me ook niet beklaagd.

De reden hiervoor is terug te lezen op het artikel op Wikipedia, oorspronkelijk was het idee om de film 'Mr. Deeds Goes to Washington' te noemen.

Bedankt voor de informatie, heinonlein.

Prima klassieker met een nog jonge James Stewart maar die het hier al voortreffelijk doet.
De ganse film heeft me wel kunnen boeien, ondanks de ouderdom van de film.
Zeer goede cast overigens.

Als de naam Frank Capra een belletje bij je doet rinkelen, dan is dat hoogstwaarschijnlijk omdat hij de man was achter “It’s A Wonderful Life”, voor velen de ultieme Kerstfilm. Dan denk je ook gelijk aan stroperige sentimentaliteit zoals ze dat alleen in de Verenigde Staten kunnen maken en dat is weer een reden om Capra-films link te laten liggen. Maar dan kan ik meteen concluderen dat je nog nooit een film van Frank Capra hebt gezien, want je zit er behoorlijk naast. Ik zou regisseur Frank Capra willen typeren als een realistische optimist: hij heeft een vast geloof in het goede in de mens en gelooft dat goed het altijd kan winnen van kwaad, maar tegelijk zien we in zijn beste films ook dat de slechte kant van de mensheid de wereld stevig in zijn grip heeft. Frank Capra’s geloof in de mensheid betekent dat zijn film een happy end hebben, maar de weg daar naartoe ligt vol met obstakels die de hoofdpersoon moet overwinnen. Met de sublieme Claude Rains, de villeine Thomas Mitchell en de charmante Jean Arthur in de belangrijkste ondersteunende rollen, is het een genot hier naar te kijken.

In Mr Smith Goes To Washington zoekt senator en voormalige advocaat Joseph Payne [Claude Rains] naar een opvolger van zijn pas overleden collega. Payne zit feitelijk in de zak van machtige zakenman Jim Taylor [Edward Arnold], die al een tijd bezig is om de lucratieve aanleg van een dam bij Willow Creek door de senaat te drukken. De nieuwe senator moet dus iemand zijn die gemakkelijk te beïnvloeden is. De achterban van zijn partij wijst de gedroomde kandidaat echter af en draagt Jefferson Smith [James Stewart] aan, een integere, vriendelijke man die zich jarenlang heeft ingezet voor de padvinderij. Aangezien hij geen enkele politieke ervaring heeft, geeft Taylor zijn goedkeuring en mag Jeff afreizen richting Washington. Wanneer Payne zich realiseert dat Jeff de zoon is van zijn vroegere compagnon en dat Jeff enorm tegen hem opkijkt, lijkt de weg vrij voor de dam. Jeff heeft echter moeite om zijn draai te vinden: de pers neemt hem totaal niet serieus en zet hem voor schut en Jeff voelt zich nutteloos. Hij besluit een wetsvoorstel in te dienen, ook al maakt zijn cynische assistente Saunders [Jean Arthur] hem duidelijk dat hij totaal geen kans van slagen heeft. Het wetsvoorstel betreft de aanleg van een jongenskamp, waar de armste jongens uit heel de VS een paar maanden per jaar samen kunnen komen om zich te vormen. De locatie? Willow Creek! Wanneer Smith zijn voorstel voor eenindient in de Senaat, doet Payne er alles aan om het westvoorstel te saboteren en – met de hulp van Taylor, die vrijwel alle media in Jeffs thuisstaat bezit – zoekt hij frontaal de aanval in een poging Jeffs reputatie te vernietigen en hem mentaal te breken.

Mr Smith Goes To Washington schetst het politieke hart van de VS als een plek waar senatoren zich volledig laten leiden door de multinationals, de miljonairs, die hun in ruil daarvoor meer politieke macht geven. Senator Payne lijkt hard op weg naar het Witte Huis, ondanks dat zijn collega’s en de cynische pers weten dat hij andere belangen dient dan die van zijn staat! Dat kun je bepaald geen rooskleurig beeld noemen, lijkt me. Maar James Stewart is de ultieme ‘gewone man’, het toonbeeld van integriteit, idealisme en onverzettelijkheid ‘against all odds’, die uiteindelijk de politieke caste onderuit haalt, zij het na een onverbiddelijke strijd. Bij zijn aankomst in Washington besluit Jeff dat hij de belangrijkste monumenten wil zien: Washington Monument, The White House en bovenal het standbeeld van Abraham Lincoln. In deze sequentie toont Capra de andere kan van Amerika: de Amerikaanse vlaggen, de triomfantelijke muziek, een trotse grootvader die zijn kleinzoon de tekst van Lincolns Gettysburg Address laat zien, een oude zwarte man die glimlachend naar Lincolns standbeeld kijkt en zijn respect betuigt door zijn hoed af te nemen. Dit is het Amerika waarin Jefferson Smith gelooft en dat is ook het Amerika waar hij voor zal strijden. Mr Smith is een inspiratie voor iedereen die verandering te weeg wil brengen: in deze film is hij een éénling die – met enige coaching van zijn assistente – het systeem uiteindelijk ten val weet te brengen, maar je kunt ‘m ook zien als een symbool voor mensen met een ideaal die tegen de stroom in durven te gaan om hun droom te verwezenlijken en daarmee de wereld een stukje beter te maken. Ik zou graag een Mr Smith willen zijn en deze film zet me elke keer weer aan tot nadenken over hoe ik zelf, op mijn eigen bescheiden manier, de wereld een beetje beter kan maken. Dan mag best stroperig klinken, maar je kunt niet ontkennen dat een kunstvorm die in staat is om op deze manier mensen te raken en te inspireren een unicum is.

Het vermaakt, maar oei wat een clichés en sentiment. Geef mij maar It's a wonderful life.

Wat meteen opvalt is het tempo waarmee de film van start gaat. Films van tegenwoordig spenderen soms een extra halfuur voor (irrelevante) zaken uit te leggen, terwijl deze film in pakweg 5 minuten meteen tot de essentie overgaat. Toch duurt de film een hele poos en kan het in 2 delen opgesplitst worden. Deel 1 krijgt 3* vanwege iets te weinig om het lijf. Deel 2 maakt echter heel veel goed, waardoor ik toch aan 3,5* geraak. Uitstekende vertolking van Mr. Smith. Een vertolking waar veel acteurs van nu nog wat van zouden kunnen leren. Helaas wel niet de topper die ik een beetje had gehoopt/verwacht (maar wellicht dat veel Amerikanen - alsook andere mensen - het daar niet mee eens zullen zijn)

The wildlife around here is a little different from what you're used to - they wear high heels

Van die grote Hollywood regisseurs is Frank Capra er eentje die altijd door de mazen van het net is geglipt. Vreemd, want hij heeft best wel een aantal klassiekers gemaakt (waaronder deze Mr. Smith Goes to Washington maar ook It's a Wonderful Life en It Happened One Night) en toch.. Ik had nog geen enkele van zijn films gezien. Hoog tijd dus om daar eens iets aan te gaan doen en laten we het dan maar meteen met één van de meest gelauwerde films uit zijn carrière doen.

Mr. Metalfist goes to Capra dus en eerlijk gezegd? Ik had er net iets meer van verwacht. Capra levert een erg vermakelijke film die vooral in het tweede deel echt goed van start geraakt, maar de film bevat toch wat teveel patriottisme voor mij. Smith met zijn adoratie voor de senaat, de bezoekjes naar het standbeeld van Lincoln, die scoutsgroep, zijn naïviteit ten opzichte van de andere senatoren, ... Het is allemaal best nog wel boeiend, maar ik had een meer sprankelend geheel verwacht. Dat komt er gelukkig wel eenmaal Smith doorheeft dat hij als stroman wordt gebruikt met natuurlijk de filibuster scène als hoogtepunt. Het einde komt dan weer iets te abrupt en ik zou wel eens de originele versie van Capra willen zien. Naar het schijnt heeft de regisseur nog een versie geschoten waarin Smith teruggaat naar de staat vanwaar hij komt en daar het onderwerp wordt van een parade, nog een confrontatie met Taylor aangaat en dergelijke. Nu valt hij flauw, valt Paine de zaal binnen en lopen de eindcredits over het scherm. Iets meer balans had de film deugd kunnen doen.

Wat een snotneus is James Stewart hier trouwens. Misschien ligt het aan het feit dat ik hem recentelijk nog in een kleine bijrol zag in The Shootist (ongeveer een 37 jaar later) waar hij echt oud was geworden, maar het is volgens mij het jongste waar ik hem tot nu toe in ben tegen gekomen. Fijn dan ook om te zien dat hij zelfs toen al een uitstekende acteur was. Zeker in de filibuster scène is Stewart op zijn best in ieder geval. Zijn naam was echter nog niet groot genoeg om de eerste plaats op de credits te vrijwaren en die ging dan ook naar Jean Arthur die als Saunders een vermakelijke rol heeft. Ze deelt een goede chemie met Stewart en is enkel af en toe iets te dramatisch naar mijn smaak. Fijn ook om Claude Rains nog eens in iets te zien spelen, toch een acteur die altijd een meerwaarde is in een film en hier een heerlijke senator Paine neerzet. Sowieso wel een fijne cast eigenlijk met ook nog Edward Arnold als een goede slechterik van dienst.

Smaakt naar meer in ieder geval deze Capra, maar ik hoop in ieder geval dat het geen Sam Peckinpah verhaal gaat worden. Een regisseur die op handen wordt gedragen, maar waar ik nooit verder dan 3.5* bij lijk te geraken. Soit, ik schrijf Capra zeker en vast niet af. Daarvoor is Mr. Smith Goes to Washington, zeker in zijn tweede deel, te degelijk maar ik zie zijn status nog niet echt.

Dikke 3.5*

“The Chair recognizes... Senator Smith!”

IJzersterke klassieker. Het duurt even voordat de film op gang komt, maar zodra Stewart aan het werk gaat in Washington werd ik gegrepen door het verhaal vol politieke intriges en de strijd van de idealistische Jefferson Smith. Fantastische rol van James Stewart, en zijn scènes met de eveneens ijzersterke Jean Arthur zijn hoogtepunten in de film.

In deze politiek geëngageerde film werkt zelfs het romantisch subplotje, en dan moet je van goeden huize komen. Het Amerikaanse politieke systeem zit ingewikkeld in elkaar, maar door het ingenieuze script (en mijn studie) blijft het goed te volgen. Voor idealisme is hier geen plaats, maar Mr. Smith Goes to Washington eindigt op een positieve noot. Voor cynisme is in Capra's wereld geen plaats, en dat is ook wel weer mooi.

Frank Capra liet graag een Jan met de pet opboksen tegen het systeem, omdat de toeschouwer gemakkelijk met zo iemand mee kan leven. James Stewart was daar de ideale acteur voor. Op het eerste zicht komt hij wat stuntelig over, maar als het erop aankomt, kan hij toch een ferme monoloog afsteken vanuit een emotionele opwelling. Smith is niet toevallig de meest voorkomende naam in het Engelse taalgebied. Toch is hij geen sul die zomaar over zich geen laat lopen. Hij heeft een padvindersmentaliteit en komt van het platteland, maar hij komt resoluut voor z'n overtuiging op, met een kwink- en een vuistslag als het nodig is.

Ook de nevenpersonages zijn goed uitgetekend, omdat ze tegenstrijdige eigenschappen bezitten. Senator Joe Paine (Claude Rains) worstelt met een innerlijk conflict tussen z'n vroegere idealisme en z'n huidige corruptie. Clarissa Saunders (Jean Arthur) maakt cynische opmerkingen, maar ze kent haar vak en wordt uiteindelijk de drijvende kracht achter Mr. Smith. De sfeer is hectisch met enkele sentimentele momenten. Er zitten leuke montages in, zoals met die met rollende krantenpersen. Het taalgebruik is kleurrijk, met woorden als hooey, shenanigans en hoi polloi (Grieks voor "het gepeupel").

De methode van corruptie is vrij ingewikkeld. Het komt erop neer dat overheidsgeld doorgesluisd wordt naar een privérekening via de tussenweg van te duur aangekochte grond, een praktijk die graft genoemd wordt. In de politiek is het vaak zo dat de idealisten platgewalst worden en de oude krokodillen aan de macht blijven. Manipulatie en partijdigheid van de media komen ook aan bod. Patriottisme wordt uitgelegd als trouw aan de democratische idealen van de Founding Fathers. Filibusteren of heel lang blijven praten om een wetsvoorstel te blokkeren werd in het verleden echt gebruikt, soms echter voor conservatieve doeleinden. Zo vertraagde Strom Thurmond in 1957 de goedkeuring van een wet voor Afro-Amerikaans stemrecht door meer dan 24 uur te filibusteren. Gelukkig is er af en toe nog een naïeve padvinder die de strijd aan durft te gaan.