
Mr. Smith Goes to Washington (1939)
Alternatieve titel: Mr. Smith Gaat naar Washington
Verenigde Staten
Drama / Komedie
129 minuten
geregisseerd door Frank Capra
met James Stewart, Jean Arthur en Claude Rains
De jonge en naïeve Mr. Jefferson Smith denkt dat hij de wereld kan verbeteren als hij wordt gekozen voor de Senaat. Maar daar aangekomen wordt hij alleen maar geconfronteerd met corruptie en bedrog. In zijn pogingen om hier een einde aan te maken, zet hij bijna zijn carrière op het spel.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=qu2fDeRa1Jg
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,1 / 107398)trailer (YouTube)iTunes: € 7,99 / huur € 3,99De socialistische senator Bernie Sanders (Vermont) is op dit moment aan het filibusteren en inmiddels al bijna zes uur aan t woord in de Senaat.
. Net zoals remakes van (bijvoorbeeld) Casablanca en All Quiet on the Western Front uitdraaide op een gigantische flop.
Nooit geweten dat er ooit een remake van Casablanca is gemaakt. Hoe heet die film dan?
Nooit geweten dat er ooit een remake van Casablanca is gemaakt. Hoe heet die film dan?
Ik heb even gegoogled maar van Casablanca bestaat er blijkbaar geen remake, er zijn wel series gemaakt gebaseerd op de film (in 1955 en 1983) maar die haalden het niet bij de sfeer uit het origineel. Volgens meerdere artikels blijkt ook dat Madonna in een remake wil schitteren van Casablanca.

4.5*
De omslag van Rains is wat laat en kwam niet helemaal soepel over.
Het verloop van het verhaal is me iets te voorspelbaar en typisch Amerikaans, maar het acteerwerk maakt dat meer dan goed.
Frank Capra is trouwens geen slechte regisseur. Hij weet de spanning vanaf de helft van de film te behouden en te doen opklimmen tot de climax op het einde. En hij speelt evengoed met de kijker. Ik denk aan de verliefde Smith waarbij de kijker de hoed van Smith volgt. Prachtig gewoon. Ook de belichting van enkele scènes (aan de voet van Lincoln) is mooie cinema.
Een aangename verrassing deze film die door de mindere start geen volle quotum krijgt, maar toch een mooie 4.5* verdient.
Een fascinerende film, die iedere film liefhebber minstens één keer gezien moet hebben.
De eerste 20 minuten waren echt een draak om doorheen te komen, met om de paar minuten fanfaremuziek en flinke scheuten misselijkmakend patriottisme. Hierna wordt de film zoals eerder gemeld gelukkig wel beter, maar het gemaakte acteren van veel bijrol acteurs bleef storen. Stewart groeide in zijn rol en schitterde vooral op het einde, maar Jean Arthur (waar anderen blijkbaar wel van genoten) deed me weinig. Rains was wel een leuke bonus.
Met een puike Stewart en klassiekerstatus die hij heeft is het zeker geen slechte film om te kijken, maar voor mij viel hij erg tegen, al zegt dat in dit geval vooral wat over mijn persoonlijke smaak.
Ja, patriottische elementen zijn er ook te vinden, maar in dit geval stoor ik me daar helemaal niet aan. Het betreft namelijk de ophemeling van de grondwet en idd van Lincoln, maar dat vind ik terecht. Je kunt slechtere dingen verdedigen me dunkt. Wat me ook stoort is dat er praktisch geen plotwendingen zijn. Het is feitelijk een rechte lijn naar de voorspelbare finish toe. De plot zelf vind ik ook een beetje onwaarschijnlijk: Smith kiest precies dat gebied waar de dam is gepland. Beetje toevallig, niet? Bovendien lijkt het mij voor senator Payne een koud kunstje met zijn oratorische kwaliteiten om Smith een ander stuk grond te laten kiezen. Dit ervaar ik als een behoorlijke misser in het script. Tot slot is dit natuurlijk een losse remake van Mr Deeds enkel nu is de protagonist in de politiek geworpen.
Dit gezegd hebbende moet ik zeggen dat ik de film nog best genietbaar vind. Acteren is goed vooral van Stewart en Arnold, film werkt goed op de emoties en het houd de aandacht wel vast. Het decor is mooi gemaakt, af en toe enige luchtigheid (scene met hoed, Jean Arthur en Mitchell dronken). Al met al een aardige film, maar niet meer dan dat. Geef mij maar It Happened One Night, Mr Deeds, You Can't Take It With you en It's A Wonderful Life. Stuk voor stuk stukken beter dan Mr Smith.
3.5*
Jammer, want voordien hadden we een magistrale James Stewart gezien, keurig omringd door de ouderen, Rains, Mitchell en Pallette, in een film die de vinger legt op een oud zeer : de op persoonlijk profijt gerichte inmenging van machtpersonen in een instituut dat de algemene belangen van het volk hoort te verdedigen.
Senator "from the heart" James Stewart stuit op corruptie en gelatenheid in de Senaat en Frank Capra kruidt dit met heel wat knappe scènes en gezegden (James : "I'm gonna sit right down and just listen"; boy : "That's the best way to get reelected").
Knappe film van Capra. Een paar jaar voorheen had hij reeds een Oscar verdiend met zijn "Mr. Deeds goes to Town" (behoorlijke gelijkenis in de titel) en ook met Jean Arthur in de vrouwelijke hoofdrol.
Visueel was het ook geen saaie film.
'k vond hem wel eens het bekijken waard, niet echt een film om vaak terug te bekijken, maar 'k heb het me ook niet beklaagd.
Een paar jaar voorheen had hij reeds een Oscar verdiend met zijn "Mr. Deeds goes to Town" (behoorlijke gelijkenis in de titel) ...
De reden hiervoor is terug te lezen op het artikel op Wikipedia, oorspronkelijk was het idee om de film 'Mr. Deeds Goes to Washington' te noemen.
De ganse film heeft me wel kunnen boeien, ondanks de ouderdom van de film.
Zeer goede cast overigens.
In Mr Smith Goes To Washington zoekt senator en voormalige advocaat Joseph Payne [Claude Rains] naar een opvolger van zijn pas overleden collega. Payne zit feitelijk in de zak van machtige zakenman Jim Taylor [Edward Arnold], die al een tijd bezig is om de lucratieve aanleg van een dam bij Willow Creek door de senaat te drukken. De nieuwe senator moet dus iemand zijn die gemakkelijk te beïnvloeden is. De achterban van zijn partij wijst de gedroomde kandidaat echter af en draagt Jefferson Smith [James Stewart] aan, een integere, vriendelijke man die zich jarenlang heeft ingezet voor de padvinderij. Aangezien hij geen enkele politieke ervaring heeft, geeft Taylor zijn goedkeuring en mag Jeff afreizen richting Washington. Wanneer Payne zich realiseert dat Jeff de zoon is van zijn vroegere compagnon en dat Jeff enorm tegen hem opkijkt, lijkt de weg vrij voor de dam. Jeff heeft echter moeite om zijn draai te vinden: de pers neemt hem totaal niet serieus en zet hem voor schut en Jeff voelt zich nutteloos. Hij besluit een wetsvoorstel in te dienen, ook al maakt zijn cynische assistente Saunders [Jean Arthur] hem duidelijk dat hij totaal geen kans van slagen heeft. Het wetsvoorstel betreft de aanleg van een jongenskamp, waar de armste jongens uit heel de VS een paar maanden per jaar samen kunnen komen om zich te vormen. De locatie? Willow Creek! Wanneer Smith zijn voorstel voor eenindient in de Senaat, doet Payne er alles aan om het westvoorstel te saboteren en – met de hulp van Taylor, die vrijwel alle media in Jeffs thuisstaat bezit – zoekt hij frontaal de aanval in een poging Jeffs reputatie te vernietigen en hem mentaal te breken.
Mr Smith Goes To Washington schetst het politieke hart van de VS als een plek waar senatoren zich volledig laten leiden door de multinationals, de miljonairs, die hun in ruil daarvoor meer politieke macht geven. Senator Payne lijkt hard op weg naar het Witte Huis, ondanks dat zijn collega’s en de cynische pers weten dat hij andere belangen dient dan die van zijn staat! Dat kun je bepaald geen rooskleurig beeld noemen, lijkt me. Maar James Stewart is de ultieme ‘gewone man’, het toonbeeld van integriteit, idealisme en onverzettelijkheid ‘against all odds’, die uiteindelijk de politieke caste onderuit haalt, zij het na een onverbiddelijke strijd. Bij zijn aankomst in Washington besluit Jeff dat hij de belangrijkste monumenten wil zien: Washington Monument, The White House en bovenal het standbeeld van Abraham Lincoln. In deze sequentie toont Capra de andere kan van Amerika: de Amerikaanse vlaggen, de triomfantelijke muziek, een trotse grootvader die zijn kleinzoon de tekst van Lincolns Gettysburg Address laat zien, een oude zwarte man die glimlachend naar Lincolns standbeeld kijkt en zijn respect betuigt door zijn hoed af te nemen. Dit is het Amerika waarin Jefferson Smith gelooft en dat is ook het Amerika waar hij voor zal strijden. Mr Smith is een inspiratie voor iedereen die verandering te weeg wil brengen: in deze film is hij een éénling die – met enige coaching van zijn assistente – het systeem uiteindelijk ten val weet te brengen, maar je kunt ‘m ook zien als een symbool voor mensen met een ideaal die tegen de stroom in durven te gaan om hun droom te verwezenlijken en daarmee de wereld een stukje beter te maken. Ik zou graag een Mr Smith willen zijn en deze film zet me elke keer weer aan tot nadenken over hoe ik zelf, op mijn eigen bescheiden manier, de wereld een beetje beter kan maken. Dan mag best stroperig klinken, maar je kunt niet ontkennen dat een kunstvorm die in staat is om op deze manier mensen te raken en te inspireren een unicum is.
Van die grote Hollywood regisseurs is Frank Capra er eentje die altijd door de mazen van het net is geglipt. Vreemd, want hij heeft best wel een aantal klassiekers gemaakt (waaronder deze Mr. Smith Goes to Washington maar ook It's a Wonderful Life en It Happened One Night) en toch.. Ik had nog geen enkele van zijn films gezien. Hoog tijd dus om daar eens iets aan te gaan doen en laten we het dan maar meteen met één van de meest gelauwerde films uit zijn carrière doen.
Mr. Metalfist goes to Capra dus en eerlijk gezegd? Ik had er net iets meer van verwacht. Capra levert een erg vermakelijke film die vooral in het tweede deel echt goed van start geraakt, maar de film bevat toch wat teveel patriottisme voor mij. Smith met zijn adoratie voor de senaat, de bezoekjes naar het standbeeld van Lincoln, die scoutsgroep, zijn naïviteit ten opzichte van de andere senatoren, ... Het is allemaal best nog wel boeiend, maar ik had een meer sprankelend geheel verwacht. Dat komt er gelukkig wel eenmaal Smith doorheeft dat hij als stroman wordt gebruikt met natuurlijk de filibuster scène als hoogtepunt. Het einde komt dan weer iets te abrupt en ik zou wel eens de originele versie van Capra willen zien. Naar het schijnt heeft de regisseur nog een versie geschoten waarin Smith teruggaat naar de staat vanwaar hij komt en daar het onderwerp wordt van een parade, nog een confrontatie met Taylor aangaat en dergelijke. Nu valt hij flauw, valt Paine de zaal binnen en lopen de eindcredits over het scherm. Iets meer balans had de film deugd kunnen doen.
Wat een snotneus is James Stewart hier trouwens. Misschien ligt het aan het feit dat ik hem recentelijk nog in een kleine bijrol zag in The Shootist (ongeveer een 37 jaar later) waar hij echt oud was geworden, maar het is volgens mij het jongste waar ik hem tot nu toe in ben tegen gekomen. Fijn dan ook om te zien dat hij zelfs toen al een uitstekende acteur was. Zeker in de filibuster scène is Stewart op zijn best in ieder geval. Zijn naam was echter nog niet groot genoeg om de eerste plaats op de credits te vrijwaren en die ging dan ook naar Jean Arthur die als Saunders een vermakelijke rol heeft. Ze deelt een goede chemie met Stewart en is enkel af en toe iets te dramatisch naar mijn smaak. Fijn ook om Claude Rains nog eens in iets te zien spelen, toch een acteur die altijd een meerwaarde is in een film en hier een heerlijke senator Paine neerzet. Sowieso wel een fijne cast eigenlijk met ook nog Edward Arnold als een goede slechterik van dienst.
Smaakt naar meer in ieder geval deze Capra, maar ik hoop in ieder geval dat het geen Sam Peckinpah verhaal gaat worden. Een regisseur die op handen wordt gedragen, maar waar ik nooit verder dan 3.5* bij lijk te geraken. Soit, ik schrijf Capra zeker en vast niet af. Daarvoor is Mr. Smith Goes to Washington, zeker in zijn tweede deel, te degelijk maar ik zie zijn status nog niet echt.
Dikke 3.5*
IJzersterke klassieker. Het duurt even voordat de film op gang komt, maar zodra Stewart aan het werk gaat in Washington werd ik gegrepen door het verhaal vol politieke intriges en de strijd van de idealistische Jefferson Smith. Fantastische rol van James Stewart, en zijn scènes met de eveneens ijzersterke Jean Arthur zijn hoogtepunten in de film.
In deze politiek geëngageerde film werkt zelfs het romantisch subplotje, en dan moet je van goeden huize komen. Het Amerikaanse politieke systeem zit ingewikkeld in elkaar, maar door het ingenieuze script (en mijn studie) blijft het goed te volgen. Voor idealisme is hier geen plaats, maar Mr. Smith Goes to Washington eindigt op een positieve noot. Voor cynisme is in Capra's wereld geen plaats, en dat is ook wel weer mooi.
Ook de nevenpersonages zijn goed uitgetekend, omdat ze tegenstrijdige eigenschappen bezitten. Senator Joe Paine (Claude Rains) worstelt met een innerlijk conflict tussen z'n vroegere idealisme en z'n huidige corruptie. Clarissa Saunders (Jean Arthur) maakt cynische opmerkingen, maar ze kent haar vak en wordt uiteindelijk de drijvende kracht achter Mr. Smith. De sfeer is hectisch met enkele sentimentele momenten. Er zitten leuke montages in, zoals met die met rollende krantenpersen. Het taalgebruik is kleurrijk, met woorden als hooey, shenanigans en hoi polloi (Grieks voor "het gepeupel").
De methode van corruptie is vrij ingewikkeld. Het komt erop neer dat overheidsgeld doorgesluisd wordt naar een privérekening via de tussenweg van te duur aangekochte grond, een praktijk die graft genoemd wordt. In de politiek is het vaak zo dat de idealisten platgewalst worden en de oude krokodillen aan de macht blijven. Manipulatie en partijdigheid van de media komen ook aan bod. Patriottisme wordt uitgelegd als trouw aan de democratische idealen van de Founding Fathers. Filibusteren of heel lang blijven praten om een wetsvoorstel te blokkeren werd in het verleden echt gebruikt, soms echter voor conservatieve doeleinden. Zo vertraagde Strom Thurmond in 1957 de goedkeuring van een wet voor Afro-Amerikaans stemrecht door meer dan 24 uur te filibusteren. Gelukkig is er af en toe nog een naïeve padvinder die de strijd aan durft te gaan.
En dan vind ik het feitelijk ook nog eens ongeloofwaardig, want hij strijdt niet zozeer tegen de dam als vóór het jongenskamp (wat ik daar als vrouw van moet vinden, dat zo'n kamp blijkbaar alleen de moeite waard is voor jongens,.
Wat is eigenlijk jou punt ? dat jongens niks voor zichzelf mogen hebben ? is daar iets verkeerds aan dan ?
Tegenwoordig hebben we toch van alles want exclusief voor meisjes en vrouwen is georganiseerd
(ladies night in de bios "ladies only in the gym , the nike's ladies run in het hardlopen ) en weet ik wat nog meer .
Wat dat betreft mogen we vrouwen geen strobreed in de weg leggen als er iets voor hen word gereserveerd hoe sexistisch en discriminerend voor mannen dat ook is .
Maar ooo weee als we iets uitsluitend voor jonge jongens doen dan breekt de pleuris blijkbaar uit .
Bespaar me alsjebliet die hypocriete onzin .
dan de film zelf : of de film politiek accuraat is kan ik niet beoordelen , hij is wel boeiend maar niet altijd even geloofwaardig .
1 ding was me wel duidelijk en ook heel geloofwaardig : de publieke opinie bespeel je via de media , dat was toen al zo en dat is nu nog steeds zo en als die opinie maar een eenzijdig beeld geeft dan klopt er iets niet , dat zie je in de media in amerika vooral nu maar ook elders in de westerse wereld .
Frank Capra's filmklassieker bulkt van het patriottisme in prachtig zwart-wit. Het is een van de 6 films die deel uitmaken van de Columbia Classics Collection die een 4K restauratie onderging. Niet onterecht gezien zijn status, maar persoonlijk had ik liever diens andere samenwerking met James Stewart in de box gezien; de kerstkraker It's a Wonderful Life. Qua thematiek van de 'zichzelf herpakkende held' past Mr. Smith Goes to Washington echter goed tussen de andere titels. Stewart is aardig als de verdwaalde senator, maar de controversiële smaak die men destijds na het bioscoopbezoek moet hebben geproefd is volledig weggespoeld heden ten dage in Trumpland. Corruptie was nog nooit zo inzichtelijk en schrijnend.
Met name Claude Rains weet hier de show stiekem te stelen als de getergde opponent en ook is er een prima rol weggelegd voor Jean Arthur als Stewarts late love interest. Naïviteit contra slinksheid bezorgen de held een lastig parket maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de film dus hard is gebeten door de tand des tijds. Hoe hard de wereld ook is veranderd, je voelt gelukkig nog steeds de warmte die de film uitstraalt. Een van de vele kwaliteiten van de ingenieuze Frank Capra. Destijds werd de film echter door het grote publiek verguisd, enkel de filmcritici waren lyrisch. Zelfs de vader van John F. Kennedy liet duidelijk merken dat hij de film verafschuwde. De film is echter hard gebeten door de tand des tijds.
Als je een film uit 1939 bekijkt weet je dat je terug in te tijd gaat, iets wat het bekijken van de zwart-witte klassiekers vaak zo aantrekkelijk maakt. Je kunt de makers moeilijk verwijten dat hun film na 80 jaar gedateerd overkomt, het zou gek zijn als dit niet het geval was. Toch kun je moeilijk ontkennen dat zelfs als je met een rooskleurige bril op de wereld om je heen kunt vergeten, de humor van deze politieke satire slecht meekomt heden ten dage. Al moet gezegd dat Stewarts grimassen nog steeds doen grinniken en humor een behoorlijk persoonlijke zaak is. Wat sowieso blijft staan is het vakmanschap van Capra; een scène met handen en een hoed is bijvoorbeeld geniaal.
De waarschuwing die de filmmaker probeert te geven mocht dan destijds in het verkeerde keelgat zijn geschoten van menig politicus, we weten inmiddels wel beter. Capra had een heldere blik. Dat de sullige plattelandsjongen als een jonge Lincoln in opstand komt tegen het systeem ligt er dik bovenop, maar in de juiste tijdsgeest gezien was dit minder braaf. In die tijd liepen filmmakers de nodige risico's. Voor wie dit alles niet in het achterhoofd wil opslaan en gewoon een avondje wil genieten van de film, blijft er nipt voldoende over. Stewart schmiert er lustig op los, maar zelfs nu weet de spanning in het slotstuk nog te werken. Nog steeds interessant en relevant, ondanks de ferme tandafdrukken.
**½
Met dank aan Columbia Pictures voor het recensie-exemplaar.