It Happened One Night (1934)

Geinige film

Eigenlijk een film die gewoon de hele tijd voort kabbelt zonder dat er eigenlijk iets in gebeurt. De plotomschrijving hierboven beschrijft al 4/5 van de film, en het einde kan u ook al raden.

Dus geen origineel script? Zeker niet. Niets dat echt vernieuwend of speciaal is.

Heb wel zelden zo oude films gezien, dus in dat opzicht is het wel interessant om eens half Amerika af te reizen.

Wat minder interessant is zijn de personages. Een stinkend rijke dame (zonder moeder blijkbaar) loopt weg van huis en wordt verliefd op een nietsnut zonder job.

Voeg daarnaast nog eens een hoop irritante nevenpersonages (hoteleigenaars, detectives, reizigers op de bus, ...) en je hebt de personages in deze film

Waar moet deze film het dan van hebben? Zeker ook niet vallen alle acteurs. Clark Gable speelt zijn rol overtuigend. Ik zag hem eerder al in Gone With The Wind, en hij is echt geboren voor dit soort rollen.

Claudette Colbert is wat anders. Ze lijkt met moment op een flauw afkooksel van een actrice uit een stomme film. Ze huppelt kwa acteerprestaties dan ook wat vrolijk achter Gable aan zonder hem ooit bij te benen. Triest.

De film moet het vooral van zijn charme hebben, en dat houdt hem goed recht. De combinatie van Gable met de dialogen doet wonderen. Niet dat de dialogen echt hoogstaand zijn, ze zijn gewoon 'amusable'. Ze vervelen niet en zijn best wel geinig.

3,0

Ook niet voor een film uit 1934?

Hoeveel films van vóór 1934 heb je gezien, als ik vragen mag?

Ik kan je het antwoord al geven: welgeteld 2 stuks, namelijk Metropolis en Nosferatu.

Lekker vergelijk.

Meer dan 2000 jaar literatuur even buiten beschouwing gelaten neem ik aan?

Hoe weet je dat?

Claudette Colbert deed me qua uiterlijk enorm aan Carice denken.

Inderdaad, daar dacht ik ook aan tijdens de film!

Ik ben een groot liefhebber van 'oude' romantische komedies, maar dit was mijn eerste film van Frank Capra. Maar weet nu al dat ik zo snel mogelijk meer ga kijken van hem. It Happened one night was echt een hele fijne ervaring om te zien. Een 'klein' verhaal, maar wel heel leuk tot het eind, vooral door de twee karakters en de vibe tussen die twee, zelden heb ik een film gezien waarin ik zo genoot van de chemie tussen twee karakters. En natuurlijk de humor, de stugge Clark Gable en de naïeve Claudette Colbert. Die erg goed acteerde beide, vooral de eerste. Moet wel zeggen dat qua uiterlijk ze me deden denken aan Steve Buscemi en Carice van Houten.

4*

Trivia: Dit was de eerste film die de vijf belangrijkste Oscars in de wacht sleepte.

Een van de kroonjuwelen van meester-regisseur Frank Capra. Een geweldige komedie met een op zich simpel verhaaltje, dat aan de hand van Capra meesterlijk in beeld gebracht wordt door de Hollywood-monumenten Clark Gable en de bijzonder getalenteerde en bijzonder lieftallige Claudette Colbert. De scherpe dialogen en de chemie tussen die zijn zonder meer buitengewoon.

Ik heb deze dvd nu zo’n jaar of 5 in mijn bezit en ieder jaar opnieuw tijdens de kerstvakantie trakteer ik mijzelf op een hernieuwde kennismaking met deze film. Ik moet ook wel, want ik geloof niet dat men nog in staat is om een komedie van dit niveau te maken. Geeft niet, want ik geniet hier elke keer weer met volle teugen van.

Vermakelijke film van Frank Capra. Vooral de busreis van Ellie en Peter Warne is leuk uitgewerkt, met leuke nevenpersonages (waaronder Oscar Shapely, de irritante buspassagier). Het acteerwerk van Gable en Colbert was prima en er was ook duidelijk chemie tussen beide. Naar het einde toe wordt het verhaaltechnisch wel minder interessant en de afloop laat zich wel raden. Toch doet dat niet af aan het feit dat dit een zeer onderhoudende film is.

Leuke film, met een overbekend plot, al kan dat er ook aan liggen dat velen daarna dezelfde bouwstenen zijn gaan gebruiken. Hoe het ook zij, na 80 jaar weet deze dan ook niet te verrassen, al is dat wellicht andermans schuld.

Echt heel grappig wordt deze komedie niet, op één scène na als beide protagonisten echtelieden spelen en hun ruzie spelen voor de rechercheurs, dat was het enige moment dat ik hardop lachen moest. Verder zijn er enkele scènes die iets meer dan een glimlach geven (de liftscène) maar daar blijft het bij. Maar het snel oplepelen alleen van tekst is leuk als gimmick, maar je moet toch wel wat toevoegen als je het zo serieus brengt (zoals Wilder deed in het bijzonder geestige One, Two, Three).

Verder zijn de acteurs prima. Gable is heerlijk met zijn foute snorretje, maar het is vooral Colbert die de show steelt. Haar zie je wel veranderen, en nog geloofwaardig ook. Ze moet dan wel geen huilbuien acteren (dat kan echt niet op die manier), maar verder is ze schattig als ze boos kijkt en teder en oprecht als ze blij wordt. Capra houdt er verder een keurig tempo in met voldoende afwisseling, af en toe mooie plaatjes en een enkele aardige cut. Het is niet heel bijzonder, maar dat zal deels aan de technieken liggen. Overigens viel de lopende band bij autoscènes en in de busscènes me reuze mee, het was niet lelijk onecht maar bewust wat vaag gemaakt waardoor het vaak niet negatief opviel.

Al met al vermakelijk, maar het meesterwerk zie ik er niet in. 4,0*.

Eén van de eerste romantische komedies. Toen was het genre nog leuker dan bij latere films met pakweg Hugh Grant of Julia Roberts. Ik hou wel van het spel van Clark Gable, die mij vooral bijbleef in de film Gone with the wind. En Frank Capra natuurlijk die later nog betere films zou maken als Mr. Smith goes to Washington of It's a wonderful life. It happened one night lijkt op het eerste zicht bandwerk. Een typische Hollywoodfilm uit de jaren '30 met enkele grote sterren, gebaseerd op een boek met de nodige romantiek en humor. Alles werkt en het is vooral een leuke romantische film die boeiend blijft tot het einde. Het mist wel dat uitzonderlijke en epische van andere grote titels uit Hollywood, maar is zeker niet slecht. Terecht ook de grote vijf Oscars gewonnen. Ik wil nog meer zien van Capra.

Een echte klassieker! In deze frisse, sprankelende, charmante en met het nodige tempo vertelde romantische komedie draaide het niet zo zeer om het overvloedige en grappige verhaal, maar meer om het geweldige samenspel van en de voelbare chemie (the battle of sexes) tussen Clark Gable en Claudette Colbert.

N.B. En dan te bedenken dat er nu, zeventig jaar later, waarschijnlijk niemand die in deze productie speelde, nog in leven is.

Een reactie op Dogie. De Hays Code werd op 1 juli 1934 van kracht. Het is waar dat in beginsel er nog geen strenge naleving was, maar gaandeweg werd de druk steeds hoger op studios, want binnen een jaar werden er wel degelijk boetes uitgedeeld. Er is een duidelijk verschil tussen Amerikaanse films van voor 1934 en daarna. Gekuister, gescheiden bedden, geen drugs, geen risque kleding ed. Films van 1930-1934 zijn werkelijk interessant in hun onbeschaamdheid en vooruitstrevendheid.

Ja, de seksuele verhoudingen uit de eerste helft van de twintigste eeuw - vooral die van onze vrienden aan de andere kant van de oceaan - zullen nu voor veel vraagtekens zorgen, en door velen misschien wel als pervers worden bestempeld. Een perfecte vrouw moet vooral een blond, seksueel volgroeid figuur in uiterlijk zijn maar van binnen het karakter hebben van een zesjarig kind. Het is niet zozeer haar domheid en ondoordachte brutaliteit die haar aantrekkelijk moet maken maar vooral haar onaangetaste naïviteit; de pure geest die alleen kan worden bezit door een bloedmooie maagd met het verstand van een dreumes. Een meisje die met naïeve precisie een aandoenlijk muurtje om haar heen heeft gebouwd. Wacht maar, meisje... Want daar komt onze favoriete bullebak aan. Clark Gable weet wel een vrouw uit een peuter te slaan (LETTERLIJK)! Het einde van It Happened One Night is misschien een beetje teleurstellend (lees: anti-climax) maar past achteraf gezien perfect bij Capra's klassieker. Een aanrader voor dom en oud!

Staat op Netflix, maar dat wordt om de een of andere reden niet vermeld.

Eerste echt geslaagde Frank Capra-film. Raumantische verwikkelingen en uit de pre-Code periode dus ook nog wat sexueel innuendo hier en daar. En ja, aan het einde krijgen ze elkaar.

Romantische komedie met het charmant en sterk acterende duo Clark Gable en Claudette Colbert.

Stoor me niet aan het voorspelbaar slot en nog minder aan gekende situaties zoals "rijke vrouw met werkende man" want doorheen de film zitten teveel prettige elementen en knappe scènes ("The Man in the flying Trapeze", het afschrikken van de premiejager...).

Grappig dat Claudette mogelijks van een huwelijk met een playboy kan worden gered door ....Clark Gable, zelf de playboy en vrouwencharmeur bij uitstek op het scherm in de jaren 30 en ook daarna.

Heerlijke ouderwetse film, af en toe kan ik de neiging niet onderdrukken om die scene aan het einde nog eens te bekijken waarin Clark Cable uitlegt aan Claudette's vader wat hij van haar vind, voor mij één van de meest humoristische scenes ooit.

Haarscherp beeld is essentieel om deze film op waarde te kunnen schatten. Voor één keer heeft die uitspraak niets te maken met de cinematografie, maar met de mimiek van Gable. Ik zag ooit zo een lelijke, afgewassen versie op de BBC, daar was hij gewoon een soort lumineuze vlek met een brillantine-blinkend hoofddeksel. Maar wat een pracht, wat een weelde om zijn acteerprestatie in volle glorie te kunnen bewonderen! Hij spuwt zijn woorden eruit alsof ze een goed doorkauwd stuk pruimtabak waren. Schokt met de onderste homp van zijn van zijn kin wanneer hij eloquent wil overkomen. Zwaait onbehouwen met zijn kolenschoppen handen om te demonstreren hoe hij ondanks zijn softe journalistieke metier de common touch nog niet verloren heeft (de scène waar hij een soort proleten-ettiquete verkondigt over hoe je donuts in koffie moet soppen, is geniaal). Een van zichzelf bewuste, postmoderne working class hero en het epitoom van de Capra demagoog. Alleen laat deze populist zich niet leiden door onderbuikgevoel, wel door onderkaakgevoel.

De verhalen rondom deze film zijn al net zo legendarisch als de film zelf, zo hadden een groot aantal actrices het aanbod afgewezen om in deze film te spelen.

Colbert deed het alleen voor een dubbel salaris en de opnames mochten maar twee weken duren, na de opnames zei ze tegen een vriendin, dat ze vreesde dat dit de slechtste film van haar carriere zou worden.

De film was de eerste weken slechts een middelmatig succes, maar werd een enorme hit toen die in de kleine filmzalen kwam te draaien, het zou de grootste hit ooit worden voor Columbia-pictures.

ik denk dat de actrices die de film afwezen, nog niet wisten dat Clark Gable hun tegenspeler zou worden.

Gable was op dat moment veruit de populairste Mannelijke ster en iedere actrice wilde met hem werken.

Voor de vrouwelijke fans van Gable was deze film natuurlijk een hit, er was een erotische sfeer voelbaar tussen Gable en Colbert en de scenes dat Gable met ontbloot bovenlijf te zien was en dat hij sliep in dezelfde hotelkamer als Colbert (wel met een gordijn tussen de bedden) waren voor zijn vrouwelijke fans een belevenis.

Ik ben niet altijd een fan van Gable, maar in deze film is hij fantastisch en helemaal op zijn plaats, in tegenstelling tot Colbert vond hij de opnames fantastisch.

Colbert is een fantastische actrice.

Gezien de tijdsgeest wellicht de bron van elke romantische langspeelfilm. Het verhaal is eenvoudig, maar toch goed uitgewerkt (vele latere romantische chick flicks ten spijt). Je voelt de personages als het ware naar elkaar toegroeien elke keer ze "ruzie" hebben. Want - zo gaat het cliché - plagen is om liefde vragen. Of het nu op plaats inpikken is, "verwend nest" noemen, 'wall of Jericho', enz. Tegelijkertijd zit de film vol humoristische note: de wortel (achteraf gelezen dat dit de bron is geweest voor bugs bunny en zijn gepraat), het liften, het uitleggen hoe een man zich uitkleedt, ... Het mooiste van deze film is misschien wel dit: naar 't schijnt konden de 2 hoofdrolspelers elkaar niet uitstaan op de set en werd de film met een klein budget gemaakt in een "kleine studio" (Columbia). Maar daar is na 80 jaar (!) helemaal niets van te merken; gezien de continu chemistry hangende in de film.

Wederom, topfilm van Capra!

IK ben geen überfan van Clark Gable, maar hier is hij perfect gecast als opportunistische journalist zonder al te veel scrupules. Het zwaar aangezette poppengezichtje van Colbert verraadt dat de stomme film nog maar net verleden tijd is. Niet de onweerstaanbaarheid van een Garbo of Bergman, maar ook dat hindert niet. Ook zij is op die mannier perfect gecast als de rijkeluisdochter. Het verhaal is vrij minimalistisch, maar dat stoort nergens, in tegendeel. De dialogen zijn niet te zoeterig en de romantische komedie raast voort zonder te veel het een of het ander te willen zijn, met zelfs nog wat erotische spanning erbovenop. Film kijkt dan ook zeer prettig weg, hoewel alles op het einde wel een beetje gauw-gauw afgeraffeld wordt.

“Any guy that'd fall in love with your daughter ought to have his head examined.”

“Now that's an evasion!”

Uitstekende klassieker. Dit is de voorloper van alle romantische komedies, en het is nog steeds één van de beste. It Happened One Night heeft een simpel maar effectief verhaal, en de film heeft ook niet veel nodig om indruk te maken. Gewoon twee acteurs met een geweldige chemie, en een regisseur die weet wat hij doet. De regie van Frank Capra is indrukwekkend, en Gable en Colbert zijn geweldig samen. De film is eigenlijk één lange road trip, en het is knap dat het zo interessant blijft om naar te kijken. Dat is de magie van It Happened One Night.

Vanochtend in mijn slaapkamer een oude DVD speler en TV aangesloten, dus even testen met een willekeurige DVD. Toevallig deze.

De apparatuur deed het gelukkig, maar wel gelijk lui op bed blijven kijken.

Een welbestede 105 minuten, voor de zoveelste keer overigens.

Blijft heerlijke komedie.

Leuke frisse komedie. Met veel plezier naar gekeken en een fan geworden van Claudette Colbert.

Claudette Colbert was een opvallende verschijning met bolle wangen, een kapsel met zijdelingse krullen, en donkere make-up om haar mond en wenkbrauwen te accentueren. Ze speelt Ellie, een rijkeluisdochter die rebelleert tegen het ouderlijke gezag en uit haar gouden kooi wil breken. Ze is belangrijk genoeg voor artikels in de boulevardpers. Op haar mondje is ze niet gevallen.

Clark Gable speelt de goed geklede vrijgezel met het gepommadeerde haar, de potloodsnor en het spottende glimlachje. Ironisch genoeg beweert deze journalist dat hij zich enkel voor Ellie interesseert met het oog op een primeur. Algauw wordt echter duidelijk dat hij voor haar valt, en dat ook de muren van Jericho zullen vallen. Tussen de twee onderling is er een soort battle of the sexes gaande, met de liftscène als hoogtepunt. Zodra er een bedreiging is van buitenaf, gaan ze echter samenwerken, bijvoorbeeld met het rollenspel van een ruziënd echtpaar. Wanneer Shapeley haar herkent op die krantenfoto, geeft Gable een imitatie ten beste van een gangster in de trant van Little Caesar (1931).

Ellies vader is overbeschermend, maar tegen het einde zal hij milder worden. Er is ook wat aandacht voor de armoede van het gewone volk ten tijde van de Grote Depressie. De redacteur met z'n jachtige spreekstijl had evengoed in His Girl Friday (1940) kunnen zitten.

De speelse stemming van twee personages op reis wordt goed weergegeven. Uiteraard is het onderweg zijn belangrijker dan de bestemming. Drie dagen en drie nachten reizen ze in noordwaartse richting langs de oostkust, al is daar weinig van te merken, want het is opgenomen langs de westkust. Het succes van deze screwballkomedie is te danken aan de charmante stijl van de twee hoofdrolspelers, de gevatte dialogen van Robert Riskin, het vlotte tempo en het goede evenwicht tussen humor en romantiek.

Gemiddeld.

Overigens kon ik dit wel net wat beter slikken in vergelijking met andere jaren 30 films. Waarbij ik regelmatig wat moeite ervaar om door dit soort films heen te komen, wist It Happened One Night aardig weg te kijken. Het is dan ook vooral de chemie tussen Gable en Colbert die werkt. Veel andere echt sterke elementen kent het niet.

De openingsminuten vond ik bijvoorbeeld best flauw. Ik vind het een erg omslachtige poging tot komedie, iets waar de film wel vaker last van heeft. Capra probeert er regelmatig heel hard een komedie van te maken, maar ik kan niet echt zeggen dat dit goed lukt. Er valt namelijk weinig te lachen, omdat veel dialogen nogal gescript aanvoelen.

Het acteerwerk werkt echter wel, en daar haalt de film voornamelijk z'n kracht vandaan. Gable en Colbert zijn beide leuke personages om te volgen en ik vond het prettig om te zien wat voor streken ze nu gingen uithalen. Veel voelt een beetje gemaakt aan, maar dat neemt niet weg dat er een vlot sfeertje door de film heen hangt en dat het aardig wegkijkt.

Verder zit de film met z'n 105 minuten misschien een beetje aan de lange kant. Het is niet de moeilijkste of meest complexe komedie, dus zo'n speelduur is per definitie niet echt nodig. Omdat het allemaal voornamelijk wel vlot blijft wegkijken is het ook geen vermoeiende opgave, maar dit had na 90 minuten eigenlijk wel afgesloten kunnen worden.

Omdat het nog aardig wegkijkt wil ik er nog wel een voldoende aan geven, maar ik weet niet echt wat deze film nou zo veel specialer maakt. Ik voelde me na het einde niet beduveld, de chemie is leuk, maar een echte status had ik er zelf niet aan gegeven. Misschien zien de andere filmfans er wel meer in dan ik, maar ik waardeer het voor nu voor wat het is. Niet meer, niet minder.

Alhoewel ik het volmondig met je eens bent vraag ik me toch ook af hoe je dan tergelijkertijd een film als Bombshell zo kritiekloos positief kan beoordelen , een film die juist haaks staat op deze film en er alleen op gericht lijkt om de sexes verder uit elkaar te drijven .

Ik denk dat men niet puur alleen niet meer in staat is om zo'n mooie romcom te maken maar dat men het eenvoudig weg niet meer wil en durft .

Trouwens zou Clark Gable's personage in deze film anno nu ook niet worden gebrandmerkt als toxic masculinity ?

De studio's zouden het niet eens meer aandurven .

En nu de film zelf , ook ik heb ervan genoten , de karakterontwikkeling en het romantische plot zitten prima in elkaar en het road movie aspect is leuk uitgewerkt compleet met subtiele humor en gelukkig gevrijwaard

van enige vorm van feminisme .

vele latere romcoms hebben hier denk ik goed naar gekeken .

Het is mij uit jouw eerdere commentaren al opgevallen dat het ergens wringt tussen jou en vrouwen. Dat is jammer voor jou, maar ik heb daar geen last van.

Los daarvan is het natuurlijk onzinnig om een klassieke screwball comedy uit de jaren 30 te vergelijken met een recent docudrama over (inmiddels erkende) misstanden bij Fox News.

Waarom zou het tussen mij en vrouwen wringen als ik bepaalde politieke agenda's in de samenleving aankaart

die erop gericht zijn om mannen en vrouwen tegen elkaar op te zetten ?

Dat je de persoonlijke kant opgaat wat kritiek betreft naar mij toe is natuurlijk geen tegenargument op mijn punten

Mischien heb ik wel heel wat meer inzicht in gender dynamics dan jij ?

Komt uit op 4k uhd in de 3e Columbia Tristar box.

Blijft leuk, deze blauwdruk voor zo'n beetje alle Amerikaanse romantische komedies. Gable en Colbert hebben geweldige chemie en de dialogen en verwikkelingen zijn leuk en scherp geschreven. Hoewel het al snel duidelijk is hoe het gaat eindigen weet Capra het tot het einde boeiend te houden. En niet de kus op het eind maar het vallen van de scheidingsdeken. Wel zitten de beste scenes in het middenstuk.

Merkwaardige titel trouwens, het gebeurt juist niét op een avond, de vonk ontstaat geleidelijk, on the road.