Roman Holiday (1953)

Het is je weer gelukt, Onderhond, om je narcisme de vrije teugel te geven door als enige aan deze film de laagst mogelijke waardering toe te kennen. Niet dat dat er wat mij betreft verder toedoet, want ik ben al lang geleden tot de conclusie gekomen dat jij eigenlijk helemaal niet van films houdt. Sterker nog, dat je daar —afgezien van je smaak natuurlijk— gewoonweg geen kijk op hebt. Wat dat betreft hoef ik alleen maar te wijzen op jouw inmiddels imposante en vooral lachwekkende lijst met 0,5* en 1,0* waarderingen. I rest my case.

À propos, ga a.u.b. iets doen wat je wel leuk vindt.

Weer iemand die denkt de wijshed in pacht te hebben. Onderhond keek deze film mee omdat ik hem graag wou zien. Samen film kijken is echt leuk en dat doen mensen in een relatie, maar dat is misschien iets waar jij dan weer geen kijk op hebt. Smaken verschillen nu eenmaal en als je daar niet zo goed tegen kunt zul je nog veel teleurgesteld worden. Overigens ben ik ook niet zo'n fan van Audrey Hepburn, maar Gregory Peck zie ik dan wel weer graag spelen.

Natuurlijk is samen film kijken hartstikke leuk. Maar aan de constante stroom extreem lage waarderingen en azijnzure commentaren houd ik niet de indruk over dat Onderhond zich daarbij amuseert. Integendeel. Het lijkt veeleer op zelfkastijding.

Dat ik de wijsheid niet in pacht heb, daar ben ik nagegoeg heel mijn leven al van overtuigd. Maar ja, wie van ons heeft dat wel?

Het zou me ook verwonderd hebben als Onderhond deze film leuk had gevonden, maar dat blijft ieder z'n smaak. De sterren voor 'gezelschap' zullen wel hoger gelegen hebben.

Mij lijkt het logisch dat je wel eens films samen met je partner kijkt. En dat de smaken dan ook durven te verschillen. Linn zal ook wel eens films gezien hebben die haar niet liggen en waar Onderhond gek van is.

Er is elke keer wel weer een excuus te bedenken waarom hij films kijkt waarvan het van te voren overduidelijk is dat het niets voor hem is. Het zal allemaal wel. Het is niet zo gek dat het standaard afkraakstukje dat hij er dan uitperst met allerlei flauwe verwijten (terwijl het in de kern gewoon zo is dat hij niets bij de film te zoeken (of beter te vinden) heeft), ergenis oproept. Ik bedoel OH. Die bij fucking Roman Holiday, bloedserieus (!) in allerlei toonaard gaat omschrijven wat hem niet bevalt. Bij Roman Holiday! Het is om je te bescheuren. Kan ik je Il Gattapardo van Visconti aanbevelen? Echt iets voor jou. Ik krijg spontaan zin om nu eerst een paar 100 meningen te verkondigen op internet over barokke 19de eeuwse schilderkunst (waar ik helemaal niets mee heb).

…hij doet het altijd onderbouwd en goed geformuleerd, waarvoor respect.

Maar het blijft een feit dat Mr. O de mensen graag tegen de haren instrijkt en, zo lijkt wel, bijna systematisch heilige huisjes lijkt neer te halen. Ik ga mij daar ook niet meer aan storen, maar het het zinnetje hierboven liet me wel glimlachen. Het lijkt wel een metafoor voor zichzelf.

Denk er net zo over. Ik heb deze film niet gezien, het leek me niks. Maar stel dat ik dat wel had gedaan, bijvoorbeeld vanwege Gregory Peck (heeft jarenlang tot mijn favoriete acteurs gehoord). Dat is nog geen garantie dat ik de film dan leuk had gevonden. Dan moet ik vanwege de tere zieltjes hier een hoge waardering gaan geven voor de film. Kom zeg.

Nee hoor ik zie niks verkeerds in het bericht van Onderhond. Je hoeft hier toch niet aan mensen toestemming te vragen of ze het goed vinden dat je een film mag bekijken. Moet niet gekker worden. Natuurlijk hoef je niet opzettelijk films uit te zoeken en die vervolgens af kraken. Maar daar is hiervan geen sprake.

Om even terug on topic te gaan: ik was voordien geen fan van Audrey Hepburn. Sinds ik Roman Holiday en My Fair Lady ben ik haar wel veel meer gaan waarderen. Peck blijft natuurlijk een steracteur. De stijl zal veel mensen minder liggen. Dit is veel theatraler (ik bedoel de link met theater, niet het overdreven acteren) dan wat we nu gewoon zijn. Maar ik hou hier wel van. Met namen als Gregory Peck, Cary Grant of James Stewart bvb. Roman Holiday is daarvan een mooi voorbeeld. Een mooi romantisch verhaal in een prachtige setting. Beetje de voorloper van het eveneens heel mooie, maar veel meer realistische Before Sunrise.

Dat 'wakker worden' was inderdaad niet echt super 'realistisch' gespeeld zoals we dat vandaag graag zien. Ik zag wel een overbeschermd, naïef wereldvreemd tutje (een soort prinses Mathilde of een jonge lady Di) transformeren in een vrouw. Dat mondde dan ook nog eens uit in een heel mooi, aanvaardbaar, allesbehalve klef einde.

Gezien de verhitte discussies - waarom is mij een raadsel - deze film die al een tijdje in mijn kast staat maar weer eens bekeken. Tja, wat moet ik er van zeggen. Het is namelijk zo'n 20 jaar geleden dat ik deze film voor het laatst gezien heb en ik had er toen gezien mijn vier sterren best wel veel waardering voor. Dat is nu na herziening helaas niet meer het geval en dat ligt vooral aan de koninklijke poppenkast aan het begin en aan het einde van deze film die Roman Holiday hopeloos gedateerd maakt. Wil je vandaag de dag een geslaagde komedie maken, dan moet je niet met zo'n flutverhaal aankomen van een prinses die hoog-waardigheidsbekleders ontvangt en daarna de benen neemt omdat ze er genoeg van heeft.

Tot zover het negatieve.

Heeft deze film dan ook nog iets positiefs te vermelden? Jazeker. Het samenspel tussen Gregory Peck en de zeer aantrekkelijk ogende Audrey Hepburn is zonder meer uitstekend. De beelden van het Rome van de jaren vijftig zijn zeer mooi met als uitschieter het zeer vermakelijke ritje op de scooter door Rome met aan het stuur brokkenmaakster Audrey. Best wel gelachen om die scène.

3,0* na herziening

Leuk dat dit alles er dan toch voor kan zorgen dat de film nog bekeken wordt. Nu nog een hogere score.

Berichten verplaatst naar De Site > Gebruikers > Je persoonlijke filmbeleving

“Joe, we can't go running around town with a hot princess!”

Leuk! Roman Holiday is mijn eerste kennismaking met icoon Audrey Hepburn en ik heb genoten. Natuurlijk heeft ze dat theatrale acteren wat toentertijd gebruikelijk was maar ik heb daardoor ook erg om haar moeten lachen. Prachtige actrice en terecht wordt ze één van de mooiste actrices ooit genoemd (die ogen en mond...!). Ook Peck is erg goed en hij weet de journalist die langzaam valt voor prinses Ann perfect te spelen. Casting is zo belangrijk in dit soort films en Peck en Hepburn hebben een onweerstaanbare chemie.

Maar daarnaast is Roman Holiday ook erg grappig met sterke dialogen en leuke fysieke komedie (de manier waarop Peck de hele tijd koffie morst over de geweldige Albert om hem iets niet te laten zeggen, een dronken Hepburn). Maar het mooiste vond ik hoe Rome bijna een karakter op zich is. Er is echt op locatie gefilmd en dat geeft het geheel wel wat authentieks. Hepburn en Peck die op een scooter door Rome rijden terwijl Albert foto's probeert te maken is een fantastische scene. Het einde is realistisch, grappig en ontroerend tegelijk. Hepburn, Peck, Albert, leuke humor, romantiek, Rome.... Genoten!

Peck en Hepburn, wat een goede combi en wat zou het een genot moeten zijn geweest om deze film in het mooie Rome te mogen maken. (Al ben ik er nog nooit geweest dus dat kan ik niet met zekerheid zeggen). Leuke chemie, leuke taferelen. Heerlijke luchtige film

Wat een topfilm. Rome in zwart-wit en de mooie Audrey en Gregory. Beide karakters lieten veel groei zien en het einde is ook zo lekker melancholisch. Heb me in ieder geval elke seconde vermaakt.

Eén van de allermooiste, zoniet de mooiste romantische komedie die ik ooit zag.

Het was in ieder geval een onvoorstelbare aangename verrassing als ik hem voor het eerst zag, toen hij pas was uitgebracht.

Als een sprookjesverhaal met heerlijke, hartverwarmende scènes.

Een innemende Gregory Peck en een enig-charmante Audrey Hepburn. En ook Eddie Albert (Oscarnominatie)

En ook ontroering..."Rome, by all means Rome...".

Ja, Movsin, daar kan ik nou jaloers op zijn, deze film als spiksplinternieuw in de bioscoop hebben mogen ervaren, voor het eerst (en totaal onvoorbereid) Audrey Hepburn ondergaan... En natuurlijk dat einde, géén knieval voor de verleiding van de romantische maar onaannemelijke "ze krijgen elkaar"-oplossing... Prachtig.

Wat is die Hepburn toch een mooie actrice, zowel qua uiterlijk en uitstraling als qua acteerprestatie. Geen wonder dat ze de prijs voor beste actrice binnenhaalde bij de Oscars, de Golden Globes en de British Academy. Met haar gedrag en haar mimiek zet ze ontzettend sterk de personage van een jonge rebellerende prinses neer, qua mimiek moest ik zelfs aan het op dat gebied ongeëvenaarde City Lights (1931) denken. Ze tilt deze luchtige en leuke film naar een hoger niveau, waarbij de twee mannelijke tegenspelers beslist niet achterblijven. Ik had me nooit in haar verdiept, wist dus ook niet dat ze van oorsprong eigenlijk Belgisch-Nederlands is, in België opgroeide en tijdens de oorlog in Nederland woonde.

Dit was toch wel een erg prettige romcom om naar te kijken, er gebeurt van alles, er is chemie tussen de acteurs, en de slotscene wanneer ze de journalisten één voor één groet maakt indruk. Prachtig. 4,5*

Een erg mooie film. Een meeslepend verhaal met een prachtige Audrey Hepburn die haar rol sterk speelt. Ook de andere acteurs spelen goed en overtuigend. Het eind raakte mij. Ik vind het erg ontroerend, de manier waarop ze iedereen groet, en de manier waarop hij als laatste blijft en dan weggaat. Fijne sfeer. Een 9. 4,5*

Prinsessen die willen ontsnappen uit hun gouden kooi: het thema is nog steeds actueel. Maar voor de rest is Roman Holiday toch duidelijk een relikwie uit de jaren 50. Ik vond het allemaal wat ouderwets en sullig. Veel te braaf ook. Gelukkig ligt het tempo hoog en gebeurt er veel. Echt verveeld heb ik me dus niet. Bovendien baadt de film in een speelse, olijke sfeer. Maar een meesterwerk? Nee toch. Wel leuk voor nostalgici uiteraard. 2,5*

Grappig, ik heb in mijn leven ontelbare Engelstalige boeken gelezen en films gezien en platen beluisterd, maar ik kom er nú pas achter dat de titel van deze film eigenlijk een "staande" uitdrukking is. In het boek dat ik net aan het lezen ben, Kenneth Grahame's The reluctant dragon, wordt het titelpersonage uitgedaagd door Sint Joris, en dan zegt hij (de draak) tegen het jongetje dat hem komt waarschuwen: "just understand, once for all, that I can't fight and I won't fight. I've never fought in my life, and I'm not going to begin now, just to give you a Roman holiday." Die uitdrukking komt van de dichter Byron, die beschrijft hoe een gladiator wordt afgeslacht "to make a Roman holiday", hetgeen verwijst naar de spektakels uit het Romeinse keizerrijk toen gladiatoren elkaar in de arena uitmoordden als verzetje voor het welgestelde publiek. Een "Roman holiday" is dus een gelegenheid waarbij genot of profijt wordt verkregen door het lijden of het ongemak van anderen, zoals thefreedictionary.com stelt, en in deze film zou dat dan slaan op reporter Gregory Peck en fotograaf Eddie Albert die uit zijn op een sensationeel verhaal en die zich verder niet zouden bekommeren om het schandaal dat daarbij rondom prinses Audrey Hepburn zou ontstaan. Weer wat geleerd!

Ik nu ook.

Met dank voor de interessante toelichting

Rollen in komedies kreeg Gregory Peck enkel aangeboden wanneer Cary Grant ze eerst afgewezen had. Nochtans gaat het hem goed af. Hij speelt de onverstoorbare Amerikaanse gentleman, en probeert niet geforceerd grappig over te komen. Voor Audrey Hepburn was dit haar eerste hoofdrol. Eerst is ze te zien in weelderige galajurken van Edith Head, maar na haar bezoek bij de kapper heeft ze voor het eerst haar typische gamine-look, met kort haar, een ondeugend snoetje en twinkelende ogen. Ze speelt een actieve vrouw die haar eigen lot wil bepalen. Op het einde heeft ze een zinnetje Nederlands: "Dag, mevrouw."

De twee hoofdpersonages hebben een tegengestelde achtergrond. Zij wordt omringd door een hofhouding, etiquette en sieraden; hij door sigaretten en pokerspelers. Het verhaal komt op gang wanneer zij ‘s nachts wegloopt en aldus uit haar gouden kooi ontsnapt. Hoewel ze allebei liegen over hun identiteit, groeien ze naar elkaar toe. Cruciaal is het moment waarop hij haar herkent op een krantenfoto. Er is een afwisseling tussen komische en romantische scènes. Komisch is de double take of uitgestelde reactie, bv. wanneer hij haar voetje voor zich ziet na het ontwaken. Het meest romantische moment is de kus in de regen, die in 1953 blijkbaar al acht seconden mocht duren.

De weduwe van Dalton Trumbo ontving de Oscar voor Beste Verhaal pas in 1993, aangezien haar man destijds op de zwarte lijst stond. De eerste versie van het script is van 1949, dus kan het niet gebaseerd zijn op de affaire van prinses Margaret in 1953. Een opvallende gelijkenis is nochtans dat Anne een slaapmiddel toegediend krijgt, net als de Britse prinses na de dood van haar vader in 1952.

Afgezien van enkele andere hoofdsteden in de openingsscène is alles in Rome opgenomen, en dat is een groot pluspunt. Het Colosseum, de Trevifontein, de Spaanse Trappen en het Castel Sant’Angelo vormen een prachtig decor. Kort maar memorabel is het onderonsje aan de Bocca della Verità. Echte Italiaanse edelen en volksmensen zijn figurant. Ook Italiaanse voertuigen komen erin voor: de Fiat van de persfotograaf en vooral de Vespa waarop ze door de Eeuwige Stad suizen. William Wyler maakte een levendig portret van twee mensen die zich voor iemand anders uitgeven om uiteindelijk zichzelf te herontdekken.

Uitstekende film waarin een prinses haar verplichtingen zat is en Rome op eigen gelegenheid ontdekt. Het plot van deze romcom is inmiddels niet origineel meer te noemen, maar het is wel leuk en ook prima uitgewerkt hier. Opgenomen in Rome waarbij alle toeristische plekjes voorbij komen. De grootste troef van de film is de doorbraakrol van de uiterst innemende Audrey Hepburn.

Toegegeven, ik had niet bijster veel zin in deze romantische komedie. Eigenlijk vielen alle iconische Audry Hepburn films die ik tot dusver zag nogal tegen: Funny Face, Breakfast at Tiffany's, Sabrina, My Fair Lady, ik kwam nooit boven een magere 3 sterren uit. Maar toen kwam dus Roman Holiday, en dat is toch wat mij betreft dan dé film van Hepburn, die hier op haar meest charmant is. Met die reebruine ogen, wat onzekere maar warme glimlach en elegante bewegingen is ze echt op haar allerliefst. Peck doet het trouwens helemaal niet slecht, ik had het leeftijdsverschil wel iets groter verwacht tussen hen maar dat was 'maar' 13 jaar. Eddie Albert als een soort oerhipster die voortdurend koffie of andere dranken over zich heen krijgt doet het ook leuk. Die heeft trouwens een ontzettend bekende kop maar heb geen idee waar ik hem van ken, zijn filmografie zegt me ook niet zo veel (hij heeft vooral televisiewerk gedaan lijkt het).

Het verhaal is niet zo bijzonder maar de uitvoering nadert perfectie, met veel kleine, geslaagde grapjes en mooie beelden, hoe kan het ook anders met het fotogenieke Rome als achtergrond. Het einde mag er ook zijn, als de prinses verschillende (echte) buitenlandse correspondenten (waaronder de Nederlandse Sytske Galema) begroet, ga je daar de mist in dan verpest je zomaar de film, maar er is gekozen voor een mooi eindshot, niet overdreven happy gelukkig.

Een onverwoestbare klassieker, deze superieure romantische komedie waarin Audrey Hepburn spectaculair debuteert. Gregory Peck als haar tegenspeler is al even goed. De leuke plot, grappige dialogen, charmante personages en sfeervolle locaties in Rome zorgen tezamen voor een onweerstaanbaar geheel. Het indrukwekkende en subtiel ontroerende einde maakt het geheel in stijl af.

De achterkant van mijn dvd-case vermeldt dat dit één van de leukste films aller tijden is. En dat is niet gelogen bij deze herziening. Veel bij wat hier al gezegd is, hoef ik dan ook niet toe te voegen. Al heb ik van de bonusdocu toch ook weer wat zaken bijgeleerd. Oorspronkelijk zou het Frank Capra zijn die de film zou regisseren. Maar hij trok zich terug omdat hij zich niet wou verbranden in een samenwerking met scriptschrijver Dalton Trumbo die op Hollywood’s blacklist stond (het zou nog enkele decennia duren eer zijn naam zou toegevoegd worden aan de credits van deze en andere films (en hij zou het zelf helaas niet meer meemaken). William Wyler nam het risico wel om in clandestiniteit samen te werken met Trumbo. Het filmen op locatie toch wel ongebruikelijk in die tijd. Het levert hier fantastisch mooie plaatjes op. Niettemin waren Wyler en co zo overtuigd van de kracht van het verhaal dat ze bewust kozen voor een verfilming in b & w: Rome mocht niet al te zeer van de zaak afleiden.

Mooie en straffe synchroniciteit is de real life affaire die prinses Margaret van Engeland had met burgerman Peter Townsend. Op het moment dat de film al ingeblikt was en in promotiefase zat, kwam dit volop in de media.

Nog andere actualiteit die mij persoonlijk dan opgevallen is. Tweemaal in de film wordt aandacht besteed aan de oprichting van een ‘Europese federatie’. Op het moment dat de filmopnames van start gingen in de zomer van 1952 was net de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal van start gegaan. En dat was Hollywood dan toch ook niet ontgaan. In de film spreekt Audrey Hepburn zich in de rol van prinses uit voor een verdere versteviging van de samenwerking op het Europese niveau. Ze werd in elk geval op haar wenken bediend. Vijf jaar na de film zou de Europese Economische Gemeenschap (EEG) opgericht worden, voorloper van de latere Europese Gemeenschap en nog wat later de Europese Unie. Het verdrag van de EEG werd tussen de 6 kernlanden ondertekend in 1957 in … Rome (en werd ook bekend als het Verdrag van Rome). Knappe vooruitziende productie dus

Herzien in de bios. Toch wel leuker dan ik me herinnerde.

70 jaar alweer. Eén van Hepburn's beste rollen. Wat een charisma had die dame. Peck is wat stijfjes, maar dat hoort ook bij de rol. Hepburn, Rome, romantiek en uiteraard dat einde. Schitterend. Roman Holiday at 70: Audrey Hepburn’s star-making role remains luminous | Audrey Hepburn | The Guardian - theguardian.com

Wat een geweldige film! Een erg leuke romantische komedie met een immer elegante en gracieuze Audrey Hepburn. Daar zit je dan als prinses verstrikt in de protocolaire regeltjes waar je je immer moet gedragen en waar je publiek erfgoed bent. Van hier naar daar wordt je gezeuld en geleefd.

Geen wonder dat prinses Ann het even beu is en gewoon eens een normale dag wil hebben los van de bemoeienissen van de hofhouding of opdringende fans of journalisten. Het scheelt dat de Britse prinses in Rome vertoeft en ze niet zomaar wordt herkend op straat. Een prachtig Rome overigens met fraaie beelden van de monumenten. Tijdens het vragenuurtje inderdaad opvallend veel aandacht voor Europa, verwijzend naar de oprichting van de voorloper van de EU/EEG.

De chemie tussen Peck en Hepburn is aanwezig. Vele leuke fragmentjes wisselen elkaar af waardoor de film nimmer verveelt. Geslaagd einde ook met een nostalgische aanpak. Leuk hoe werd afgesloten met die foto's die recht in haar fotoalbum kunnen. Fijn!