Before Midnight (2013)

Pfffffff, vond er niks aan.

De avond zit erop en ik heb de drie delen in één ruk uitgekeken. De vraag rest nu een beetje of het wel een goed idee was de drie delen na elkaar te zien. Ik ben eerlijk gezegd wat murw geslagen door de half filosofische dialogen. Na een kleine 5 uur ben je blij dat het koppel eindelijk is uitgepraat. Desalniettemin heb ik al die uren lang de magie blijven ervaren. En hiervoor kan ik alleen maar blij zijn.

Nu, ik heb het steeds over de dialogen, maar de chemie tussen Delpy en Hawke gaat verder dan alleen maar het gepraat. De blikken, de ondeugendheid, de verliefdheid, het speelse en de verstandhouding tussen beiden is en blijft magisch.

Maar Before midnight is helemaal anders van insteek dan de twee vorige delen. Het koppel is intussen gehuwd en naast de steeds boeiende conversaties zijn de gesprekken ook organisatorisch van aard. Net zoals in het echte leven gaan de meeste gesprekken tussen koppels met kinder over de kinderen. Ook een carrière, stukgelopen huwelijken, de was en de plas, de sleur, de kinderen, enz ... gooien voortaan roet in het eten en staan de liefde in de weg. Seks dient zelfs gepland te worden, zo blijkt. Maar zover komt het echter niet. Hoogoplopende ruzies over rollenpatronen en het vaderschap over een zoon die hij amper ziet, zetten de boel enorm onder druk.

De ruzie zelf echter vond ik erg geforceerd. Het zijn vaak opgekropte kleine ergernissen die ineens ontploffen in een nietsontziende explosie, maar toch. De locatie was wederom prachtig met de erg mooie rustige natuurbeelden. De dialogen verruimen zich in deze film eveneens tot andere koppels. Als afwisseling was dit alvast prima uitgekiend door Linklater. Alleen al het creëren van de reeks die wat doet denken aan Boyhood is vrij ingenieus.

Wederom is het einde open en wordt de kijker verplicht ook te reflecteren voor zichzelf. Hoe sta jij in je relatie? Neem je er de ongemakken en kleine kantjes bij? Of zou je er al sneller eens de stekker uittrekken? Wat is ware liefde en wie is voor jou dé ridder op het witte paard, als die al bestaat ...? Op naar 2022? Ja toch?

It was good movie

Met deze derde (en laatste?) film uit de Before reeks gaat Linklater duidelijk meer de drama kant op, dit deed hij bij Before Sunset deels ook al maar in Before Midnight gaat het nog wat dieper. Het is een logisch vervolg op de reeks en voelt net als de voorgaande 2 delen weer erg realistisch aan. Dit derde deel is weer erg sterk maar voor mij persoonlijk toch de minste van de reeks, ik miste denk ik een beetje het aspect van het samen rondlopen en samen een stad ontdekken. De dialogen zijn gelukkig wel weer erg sterk, duidelijk te merken dat ze inmiddels een stuk feller tegen elkaar zijn geworden en eigenlijk het koppel zijn geworden waar ze in deel 1 nog grapjes over maakten. Maar tegelijkertijd, that's life, het loopt niet altijd zoals je het graag had willen zien.(Helaas.)

Ben benieuwd of Linklater in 2022 nog met een 4de deel gaat komen, van mij mag hij!
4*

“If you want love, then this is it. This is real life. It's not perfect but it's real.”

Linklater, Hawke en Delpy hebben met de Before films een unieke trilogie gemaakt. De combinatie van levensechte dialogen, de schitterende chemie tussen Hawke en Delpy, het aspect van iedere negen jaar even inchecken hoe het met de personages gaat en het decor (Wenen, Parijs, Griekenland) geeft je iedere kijkbeurt weer het gevoel alsof je zelf oude vrienden bezoekt die je al een tijd niet hebt gesproken.

Midnight is wat scherper, harder en minder romantisch als zijn voorgangers, maar daardoor wel realistisch. Jesse en Celine leven al negen jaar samen en hebben een tweeling, dus dat de toon anders is en dat er van romantiek wat minder sprake is komt niet als een verrassing. Ook moeten er grote beslissingen worden genomen. Verhuizen we naar Chicago? Zal ik van baan veranderen? Zijn we nog wel gelukkig? Tijdens de autorit (weergaloze scene) komen we gelijk te weten hoe het de twee vergaan is en waar ze beide staan in het leven. De gehele film voel je al iets broeien tussen de twee en de hatelijke grapjes worden steeds venijniger. In de hotelkamer komt dit tot een schitterende uitbarsting en ik zat verbouwereerd te kijken naar de verwijten die het voormalig ideale koppel elkaar toeschreeuwen. De dialogen zijn weer weergaloos, en met Griekenland is er voor een prachtig decor gekozen. De eindscene is geweldig gedaan, en hopelijk zien we Celine en Jesse in 2022 nog een keer.

Een pak minder dan de eerste 2 delen.

De film is inderdaad een pak minder romantisch. Het nieuwe is er duidelijk af en de magie is verdwenen. En daardoor ook voor mij uit de film.....

De dialogen tussen elkaar vond ik een pak minder, komt waarschijnlijk door dat er niet meer echt die hartverwarmende romantiek is. Ik kon deze keer echt mijn gedachten niet bij de film houden en dan weet ik dat deze film gewoon niet het niveau haalt van de eerste films.

Realistisch, voor sommige misschien wel, maar dan ben ik persoonlijk niet meer geboeid voor naar deze 2 personages te blijven kijken, kon mij ook echt gewoon niet inleven. En dit voornamelijk door dat het er op neer komt dat ze elkaar hebben bedrogen, meerdere keren , wie weet? Jesse praat erover alsof het niets is, dat het zelfs bijna vanzelfsprekend...

Misschien hoopte ik terug teveel op die romantische dialogen , de subtiele aanrakingen , het liefdevol kijken naar elkaar.. maar neen, de film toont nu eens de andere kant van de liefde, en het sprookje wordt doorbroken ....

2,5*

Je ontkomt er niet aan dat dit deel heel anders is dan de vorige twee. Ze zijn jaren samen, hebben kinderen, hebben offers moeten brengen om samen te kunnen zijn (vooral Jesse dan) wat onvermijdelijk voor scheuren, schuldgevoel, spijt en wrok zorgt.

Ik schreef in mijn vorige review 7 jaar geleden; voor mij voelt dit niet helemaal aan als Jesse en Celine’s next chapter, maar eerder als ‘Celine’s gone crazy’. Voor mij is zij toch duidelijk wel degene die onredelijk haar ontevredenheid, schuldgevoelens en onzekerheden op Jesse afreageert terwijl hij de redelijke van de twee probeert te blijven en de relatie wil redden.

Maar uiteindelijk draait het niet eens echt om wie er gelijk heeft en waar hun conflict over gaat. Het gaat vooral, in tegenstelling tot de twee vorige films, over hoe een relatie en een liefde stand moeten houden als onvermijdelijk het echte leven er tussenkomt. Ik wilde eerst schrijven; deze film is een perfect voorbeeld van waarom je geen kinderen zou moeten krijgen wil je je relatie goed houden, en hoewel ik dat nog steeds óók waar vind, zou dat wat flauw zijn. Er zijn namelijk altijd wel dingen die voor conflict zorgen en na een kleine tien jaar samen is het per definitie anders dan bij die eerste ontmoeting. De kunst is alleen om die dingen enigszins los te kunnen zien van de liefde voor elkaar, en het lijkt erop dat Celine, verblind door frustraties die bij het leven horen, dat even niet meer kon.

Ik denk dat ik die insteek nu beter vatte dan de eerste keer dat ik de film zag, toen ik eigenlijk vooral teleurgesteld was over zoveel conflict en hoopte op wat Jesse en Celine-romantiek.

Ook het begin met de andere personages kan ik nu beter plaatsen. Met een gezin en een leven samen zit je niet meer in de verliefde bubbel van jullie twee, maar zit de echte wereld daar onvermijdelijk ook omheen.

Ik verhoog hem met een halfje, komt ook ongetwijfeld doordat ik nu zelf weer 7 jaar ouder ben, en de vorige twee films, samen met deze, nu ook weer met andere ogen bekijk en begrijp.

Ik bekeek deze trilogie in het begin behoorlijk door de romantische jonge ogen van Before Sunrise omdat ik zelf nu eenmaal zo oud was, maar die diepere laag die er in de andere twee delen bij komt is er bij mij nu ook. Dat zorgt er toch voor dat dit een zeer interessante trilogie is die (voor mij) meer is dan de films alleen.

4,5*

Hij houdt zich rustiger maar de redelijke van de twee uithangen terwijl je argumenten helemaal niet zo redelijk zijn wekt ook ergernis op. En ja, hij probeert het meest de brokken te lijmen. Maar wie heeft de meeste brokken gemaakt?

In zeker zin verkent deze trilogie de evolutie van de liefde, die bijna altijd begint met verliefdheid, met passie, waarbij de werkelijkheid schuilgaat achter een roze wolk. Als uiteindelijke de wolk langzaam oplost, of in een klap uiteenspat dan begint ... uhh ... liefde.

Liefde is een nogal ongrijpbaar begrip, maar enige mate van (zelf)opoffering is er zeker een onderdeel van, wat met gedeeld DNA (kinderen) iets vanzelfsprekender lijkt. Wat ik vooral uit de film herken, brengt weliswaar geen aardverschuiving teweeg, maar liefde vraagt bovenal het vermogen om het telkens weer samen opnieuw te (willen) proberen, wat uiteraard heel wat anders is dan "maar wat aanmodderen."

Afijn, in een relatie gaat het er niet om wie de meeste brokstukken maakt, om die dan op een weegschaal te presenteren, maar juist om die brokstukken te onderkennen en om ze vervolgens samen te willen lijmen. Het bijna religieuze element van vergeving zou ik eraan toe kunnen voegen, maar "da's logisch."

Lijkt me eerder een godsdienstig element, de arrogantie van vergeven. Liefde neemt niet kwalijk dus valt er niks te vergeven. Het telkens weer samen opnieuw (willen) proberen zit verankerd in het vastgrijpen van verliefdheid. Liefde is loslaten. Wie in een relatie het gevoel heeft te moeten opofferen is wellicht bezig met ruilhandel in plaats van liefde. En natuurlijk gaat het er niet om de brokstukken te tellen. Het is alleen een mogelijke verklaring waarom Jesse zich redelijker opstelt, wil redden wat er nog te redden valt, het weer goed probeert te maken.

Die "arrogantie" zie ik in het geheel niet, evenmin het foutieve denkbeeld dat liefde "loslaten" zou betekenen, net zo min de misperceptie dat liefde beklemmend zou zijn. De vaak aangehaalde metafoor van een hand met zand is echter wel weer waar; wie krampachtig bang is "iets" kwijt te raken, komt met lege handen te staan.

Dan die vreemde associatie met "ruilhandel," die kan ik niet plaatsen, want met name (zelf)opoffering draagt geen enkele wederkerigheid in zich - liefde is immers onvoorwaardelijk (ik heb 't uiteraard over 't ideaal beeld).

"Liefde is loslaten?" Nou, ik geef toch de voorkeur aan "lijmen:" je verbonden voelen. En Jesse lijkt dat maar al te goed begrepen te hebben.

Vergeven hangt samen met veroordeling, schuld en boete. Liefde oordeelt niet. Liefde is het oordelen loslaten.

Verliefdheid houdt gehechtheid en dus verwachtingen in. Als daar niet aan voldaan wordt zal de verliefdheid snel wegebben. Als de gehechtheid en de verwachtingen worden losgelaten kan er liefde ontstaan. Ongeacht of dit betekent dat men bij elkaar blijft in een romantische liefdesrelatie.

Dat liefde beklemmend zou zijn heb ik nergens geschreven. Geen idee waar je dat haalt.

Waarom zou iemand zich (zelf) opofferen als daar niets tegenover staat? Natuurlijk hangen er voorwaarden aan vast. Anders zou er geen reden zijn waarom je je wel opoffert voor de ene persoon maar niet voor de andere. Dat is dus het aspect van ruilhandel dat in relaties zit en niet voldoet aan het ideaalbeeld van liefde.

Wat aan elkaar is vastgelijmd is niet verbonden maar gebonden. Het ene zelf plakt aan het andere zelf. Liefde is loslaten want verbondenheid in vrijheid. Iets dat Jesse (die liever lijkt te willen vrijen dan het probleem onder ogen zien) noch Celine (die liever lijkt te willen ruziën dan het probleem echt uitpraten) weten waar te maken. Logisch, want mensen passen niet in ideaalbeelden. Misschien als ze in alle oprechtheid proberen het te benaderen kan er meer verbondenheid komen in de plaats van gebondenheid. Zo niet, dan zullen verwachtingen en verwijten de toon blijven voeren. Hoe het zal lopen krijgen we hopelijk in 2022 te zien.

Ik moet door het voorgaande denken aan de filosoof Alain de Botton, die stelde dat de mens "a broken species is," wat dan weer fijn aansluit bij "lijmen."

Afijn, ook over de liefde heeft hij veel zinnigs te zeggen:

https://www.youtube.com/watch?v=jJ6K_f7oSdg

Het zijn de conversaties die het 'm doen. Ik vind het een memorabele reeks geworden en wat zal de titel van de volgende worden? Before The End?

Grappig hoe smaak kan veranderen. In 2014 gaf ik Before Sunrise een 2.5*, waarbij voor zover ik me kan herinneren de semi-filosofische gesprekken me toen niet echt konden interesseren en ik de romantiek nog niet zo echt voelde. Nu heb ik 'm herzien en de andere twee films voor het eerst gegeken en behoren ze direct tot m'n favorieten.

Individueel zou ik ze alle drie een 3,5* geven maar als geheel in de trilogie zijn ze zó goed dat dat te min is. De combinatie van de gesprekken, de romantiek en de sfeer/locaties met daarbij de chemie tussen Ethan Hawke en Julie Delpy is bijzonder. En hoe de trilogie ze dan door de jaren heen volgt is natuurlijk uniek.

Wat betreft deze laatste film voelde dit erg tragisch aan als je net vanuit de rooskleurige eerste 2 films bent gerold. De romantische spanning heeft plaatst gemaakt voor een negatieve spanning die ik constant voelde tussen de twee. Dan bevind je jezelf eigenlijk ineens weer in de soms bittere realiteit.

Hoe het verder zal gaan tussen hen mag de fantasie van de kijker invullen. Wat dat betreft ben ik wel erg benieuwd naar het eventuele vervolg waarover gesproken wordt. Die zou van wat ik heb gelezen pas ver na 2022 moeten komen.

Ik zat toevallig eens te denken, het is alweer bijna 9 jaar na de laatste film (8 om precies te zijn), terwijl er tussen de 3 films steeds 9 jaar zat. Zou er volgend jaar nog een vierde deel komen?

Hun Wikipedia-pagina gaf helaas antwoord:

Jammer hoor, maar als je niet met iets goeds kan komen dan is het misschien inderdaad beter niks te maken.

Inderdaad, waren ze er maar nooit aan begonnen.

Jesse [Ethan Hawke] miste 9 jaar geleden – aan het eind van Before Sunset – bewust zijn vliegtuig naar de VS om bij Céline [Julie Delpy] te blijven. Negen jaar later zijn getrouwd, hebben ze twee dochter (een tweeling) en vieren ze vakantie bij vrienden in Griekenland met Hank [Seamus Davey-Fitzpatrick], Jesses zoon uit zijn eerdere relatie. Wanneer Jesse aan het eind van de vakantie afscheid moet nemen van zijn zoon, valt hem dat dusdanig zwaar dat hij Céline voorzichtig probeert te polsen over een mogelijke verhuizing naar de VS. Dat is het uitgangspunt voor de afsluiting van de Before-trilogie waarin ruimte is voor andere personages om hun zegje te doen. Dat levert weliswaar óók wat interessante inzichten op, maar lijkt ook een teken dat de formule een tikje sleets is geworden. De chemie tussen Hawke en Delpy is er nog steeds, maar hun gesprekken (en ruzies) zijn wat oppervlakkiger en dat maakt dit tot de minste van de drie films.

Schitterende film. Knappe dialogen (schrijf ze op en gebruik ze in de gepaste situatie, je zal er ongetwijfeld de discussie mee winnen) die zowel statisch (autorit), beweeglijk (de wandeltocht naar hotel) als ruimtelijk (personages nemen letterlijk afstand door zich te positioneren in de badkamer/slaapkamer/ living van de hotelkamer) in beeld gebracht worden.

De kracht van een trilogie. Tuurlijk, je kan het verhaal volgen zonder de kennis van de 2 andere delen en dan gaat het over een relatiecrisis. Maar als je de twee andere delen zag, je kent de personages, je weet hoe ze elkaar leerden kennen, hoe ze al die tijd bleven hopen, hoe ze de beslissing namen om alles alles te laten vallen en een relatie te beginnen dan is dit deel de barst in hun relatie. De hoop en idylle van deel 1 en 2 maakt plaats voor een donkere wolk.

De kracht van herkenbaarheid. Discussies/bezorgdheden over kinderen, dilemma gezin/job, wegebben van romantiek door drukke alledaagse bezigheden ... het zijn nu eenmaal de obstakels die op het pad komen van een relatie. Hoe ga je er mee om ? De conclusie van de film is : kies ik voor een echte leven die niet perfect is of voor een hoop (illusie ?) dat ergens anders beter gaat.

Before midnight dwingt tot reflectie, confronteert je met je eigen ijdelheid en arrogantie en creëert voor mij heimelijk leedvermaak bij de escalatie van een banale discussie (in de hotelkamer) waardoor de geplande vrijpartij reeds begint onder een slecht gesternte, onderbroken wordt en verwatert naar een regelrechte verwijtpartij (Delpy discussieert een geruime tijd halfnaakt - een mooie toets om die vermenging van romantiek en drama in een koppel te visualiseren).

Wie heeft gelijk ? Wie is de goede en wie de slechte ? Liefde is … niet in discussie vallen na de film.

Toch wel een beetje op m'n honger blijven zitten. En ik had écht wel véél honger.

Om te beginnen vond ik het een behoorlijke ontgoocheling dat het geen nieuw weerzien was. Céline en Jesse zijn ondertussen married with children; dat zorgt voor een heel andere sfeer en een heel ander soort van gesprekken. Waar 'verliefdheid' een/het sleutelwoord was in deel 1 en deel 2, draait het hier om 'uitgebluste liefde'.

Het doel lijkt me om bij elk deel van de film de sfeer (een beetje) slechter te maken. Eerst is er het gesprek in de auto, dat wijst op verschillende meningen en wensen, en een verdoken irritatie.

Bij de wandeling naar het hotel is het al meer een kwestie van aftasten en uitlokken - zie je me nog graag, zou je er nog opnieuw aan beginnen, ... ?

En dan in het hotel ontvlamt de situatie.

Het gesprek in de auto stelt weinig voor, en heeft al helemaal geen diepgang. Ook de babbels aan tafel, met de andere personages in de film, konden me niet boeien.

Op weg naar het hotel wordt het zowaar vervelend. Frankrijk of VS: de conversatie wordt echt wel uitgemolken.
Is dat soort onderhuidse spanningen en kritieken mogelijk na een relatie van bijna 10 jaar ? Natuurlijk wel; maar: die twee mensen - in tegenstelling tot de kijker die hen 9 jaar niet hoorde - gaan elke dag met elkaar in gesprek.
Dat maakt dat die plotse ergernissen over zo'n belangrijk thema me helemaal niet écht leken.

De hotelscene, met hoog oplaaiende emoties, was veruit het beste deel - al ergerde de aanzet tot de ruzie me ook hier weer: Jesse is de borsten van z'n vrouw aan het kussen, ligt ongetwijfeld al met een erectie in bed, en begint dan een goedkope en vergezochte discussie over de al dan niet foute woordkeuze van Céline in het korte telefoongesprek dat ze heeft met zijn zoon. En dat voor iemand die die avond met zoveel nadruk nog zal zeggen dat hij van z'n vrouw houdt.

Maar goed, de daaropvolgende discussie is wel sterk, de opstoot van de woede na een druppel die de emmer doet overlopen, dat vond ik dan weer wél goed en geloofwaardig overkomen.
En de slotscene, de poging van Jesse om die druppel op te vegen en de emmer weer een beetje minder vol te maken: prima.
Jammer dat we de afloop nooit zullen weten (imho).

Locatie: mooi, maar ik kijk liever naar (de beelden van en het leven in) een stad.

Acteurs: uitstekend.

Before Sunset vond ik een hele mooie film; dit is voor mij de minst goeie van de drie.

Bij heel veel koppels loopt het mis als ze samen op reis zijn. In de drukte van alledag zal dit gesprek er nooit van gekomen zijn en bleef de ergernis onderhuids. Komt juist wel heel echt over op mij. De illusie dat je op vakantie alles eens achter kan laten, terwijl juist dan de nog niet geuitte wrevel bovenkomt.

Die opmerking van Jesse over een bepaalde woordkeuze kwam mij ook niet onecht over, maar het is te lang geleden dat ik de film zag om er mijn preciese gevoel bij te geven.

Ik vond dit misschien wel het beste deel van de trilogie. Of in ieder geval even sterk als het tweede.

Minste van de trilogie, maar niet vervelend of zo. Ik heb ze alledrie achter elkaar gekeken, maar dat is misschien teveel van het goede haha. Ik vind Delpy nl irritant worden op het eind. Neurotische control freak wordt het (of was het altijd al...). Anyhow, ook deze is wel weer knap geschreven en goed gespeeld. Want je ziet alleen maar dialogen en gesprekken, maar het verveelt nooit, dat is erg knap!

3,5 *

Trilogie op 1 avond gekeken.

Aanrader eigenlijk, zeker als je ook een gezin hebt.

Als je nog geen kinderen hebt is het derde deel wellicht wat minder en een beetje een koude kermis.

Het zou flauw zijn als het derde deel hetzelfde zou zijn als de eerste twee.

De trilogie is zeer goed. Acteerwerk is top en de conversaties icm de chemie zijn geniaal.

Een heerlijk feest der herkenning.

Cinema / toneel zoals het bedoeld is.

Fake it till you make it

Na het zien van Before Midnight zie ik de hele trilogie als een ode aan de liefde. Zonder poespas, zoals deze ook in het echte leven is. Wittebroodsweken in liefdesrelaties zijn tijdelijk, en hoewel de passie in relaties natuurlijk altijd hervonden kan worden wordt je daarnaast ook geconfronteerd met gewenning, routine en de alledaagsheid van het leven. Ook Jesse en Celine krijgen hiermee te maken, en de film brengt dit op een prachtige manier in beeld.

Dat een kersverse liefde soms een sprookje kan lijken brengt het eerste deel uit de trilogie op een realistische manier in beeld. Maar soms blijft een liefde tussen twee mensen juist een sprookje, doordat deze zich met name in het hoofd af blijft spelen zonder dat er ooit een vervolg voor op de lange termijn aan gegeven wordt. Hoe korter de tijd samen met iemand geweest is, hoe groter de kans is dat je alleen de positieve kanten van een persoon ziet, en daarmee ook een relatie romantiseert. En dan heb ik nog niet gesproken over het verwarren van liefde op het eerste gezicht met seksuele aantrekkingskracht en alle lichamelijke stofjes die vrijkomen wanneer je je tot iemand aangetrokken voelt.

De boodschap die ik uit Before Midnight gehaald heb is dat een relatie goede en slechte tijden kent, maar dat het ook overduidelijk is dat je altijd aan een relatie moet blijven werken. Zelfs in de best lopende relaties zullen mensen door gewenning of omstandigheden zo nu en dan op een kruispunt kunnen komen te staan waarop een of beide personen het op dreigen te geven, en voor de keuze komen te staan om door te blijven vechten voor hun relatie of het op te geven. Soms is het dan fake it till you make it, waarmee ik dan met name doel op de laatste scène uit de film. De relatie van Jesse en Celine staat hier duidelijk op een kruispunt waar Celine in eerste instantie niet op de lijmpoging van Jesse in wilt gaan. Hoewel het uit het onderste van haar tenen lijkt te komen hapt ze alsnog toe. Waarschijnlijk met de zelfde gedachte waarvan ik vermoed dat Jesse hem heeft: namelijk de hoop dat ze weer in betere tijden terechtkomen wanneer ze beide door deze moeilijke periode heen bijten.

De trilogie had met dit rauwe, realistische eind moment, niet beter afgesloten kunnen worden. Dit maakt dat ik Before Midnight een nog net wat hogere beoordeling dan zijn voorgangers mee ga geven. Prachtige throwback naar het eerste deel met het tijdreizen toen Jesse en Celine elkaar ontmoette in de trein trouwens

Mijn score wil ik inmiddels ook geven aan de trilogie in zijn geheel. Fantastische werken, die van tijd tot tijd zeker een herziening waard zijn. Daarnaast ga je ze ook in een heel ander licht zien wanneer je alle drie de delen gezien hebt. Tot slot kan ik deze review niet mooier afsluiten dan met een quote van Jesse:
If you want love, then this is it. This is real life. It's not perfect but it's real.

4,5*