Before Sunset (2004)

Iets minder dan het eerste deel.

Voor met een negatieve noot te starten, Celine kwam mij in het begin te kil over. Dit door omstandigheden, maar toch .... Had liever dat het een iets uitbundiger weerzien was.

Maar toch, met dit neer te schrijven en na te denken over het verloop van de film komt dit juist zo realistisch over dat dit juist de bedoeling moet geweest zijn voor deze film.

Het is meer van hetzelfde, en dit mag ook, zijn prachtige dialogen tussen 2 acteurs die echt mee zijn met het verhaal en de connectie tussen de personages.

Mooie 3*

Herkijk na 9(!) jaar en nog steeds een uitstekende film. Minder sprookjesachtig dan Sunrise (wat positief is), Jesse en Celine zijn ouder en meer door het leven getekend, hun gesprekken zijn minder filosofisch/dromerig en meer grounded in reality, hun desillusie met hun huidige liefdesleven/huwelijk komt sterk naar voren en de chemie tussen de twee is nog steeds heel erg voelbaar. Daarmee inhoudelijk een iets sterkere film dan Sunrise, door de wat 'volwassenere' toon.

Nu ik zelf ouder ben dan de vorige kijkbeurten (in 2005 en 2011) kan ik hun dialogen en struggles ook weer beter plaatsen en meer op waarde schatten. De eerste keer vond ik Sunset een beetje underwhelming, omdat ik op 'meer' hoopte na Sunrise. De tweede en nu dus de derde keer viel het allemaal beter op zijn plek.

De film lijkt weer van begin tot eind in een shot te zijn geschoten wat de ontmoeting super realistisch maakt. Verder gebeurd er natuurlijk weinig en gaat het om de dialogen en de gevoelens die deze keer ook weer geweldig worden weergegeven door de hoofdpersonages. Zal het ooit nog goed komen...

Het mooiste moment van de hele trilogie vond ik de armbeweging van Céline naar Jesse toe tijdens de scène in de taxi, waarbij ze haar arm nét terugtrekt voordat Jesse het ziet. Al is die hele scène met de plotselinge explosie aan frustraties geweldig.

Aan het eind van een nachtelijke dwaaltocht door Wenen in Before Sunrise (1995) beloofden Jesse Wallace [Ethan Hawke] en Céline [Julie Delpy] dat ze elkaar precies 6 maanden op dezelfde plaats opnieuw zouden ontmoeten. Negen jaar later is in Parijs voor de presentatie van een boek geïnspireerd door hun kortstondige romance. Wanneer Céline tijdens een boekpresentatie in Parijs verschijnt besluiten ze de rest van de dag bij te praten tot Jesse om 19:30 met het vliegtuig terug reist naar de VS. Volgt dezelfde formule als Before Sunset en mist dus de originaliteit, maar de samenwerking tussen regisseur en beide acteurs werpt opnieuw vruchten af in de vorm van spontaan ogende dialogen vol soms luchtige, soms diepzinnige, maar altijd rake bespiegelingen over hoe de kijk op het leven verandert naar mate je de dromerigheid van toen je begin 20 was verruilt voor pragmatisme.

De trilogie zit erop voor me. Vooral 2 en 3 met veel plezier gekeken. Misschien 1 eens herzien.

Minstens zo goed als Before Sunrise.

Boeiender dan de eerste film !

Daar waar bij 'Before Sunrise' m'n aandacht af en toe verslapte bij de dialogen, ging ik er hier meer in mee.
De gesprekken zijn dieper en zinvoller, en ergens is dat ook logisch: in dat eerste verhaal ging om twee mensen die elkaar nooit eerder gezien hadden, en was er nauwelijks een basis voor gespreksonderwerpen. Er was gewoon de aantrekkingskracht, een 'love at first sight'-gevoel. De inhoud was minder belangrijk, het was vooral babbelen om samen te blijven.

In dit tweede deel is er, na negen jaren én onvoorbereid op een nieuwe ontmoeting, een zekere afstand tussen Jesse en Céline, een onwennigheid, en wordt er even over algemene zaken gepraat.
Maar al snel gaat het over de vorige ontmoeting, over de afspraak daarna die niet heeft plaatsgevonden, en over wat er daarna in hun leven gebeurd is.
Sterk hoe meer en meer naar boven komt wat er misgagaan is in die negen jaren, en hoe de ontgoocheling groeit over het feit dat minstens één van de twee niet kwam opdagen op de decemberafspraak in Wenen.

De net-niet aanraking in de taxi, de uitbarsting van emoties van Céline, ik lees het hier meermaals: heel mooie scenes.
En Ethan Hawke vind ik geen fantastische acteur, maar hij zit echt wel heel erg goed in deze rol: hoe hij hier bij momenten onzekerheid, twijfels, ontgoocheling en (wan)hoop uitbeeldt: realistischer kan het niet.

Minpunt, wat ik hier óók al lees: de stad Parijs komt veel minder in beeld dan Wenen. Veel groen, en veel water, maar niet de echt stad. Ik veronderstel dat het niet evident (en goedkoop) is om in zo'n grootstad een paar straten vrij te maken voor filmopnames. En dat neemt in dit geval dan een beetje van de charmes weg.

Tot slot: heel vreemd einde, vond ik dit: ze zitten gewoon nog samen in de flat van Céline. Het zal wel niet het geval zijn, maar in theorie zou dit kunnen betekenen dat ze in deel drie ondertussen negen jaar samenwonen en twee kinderen hebben...

Prima film, ik kijk uit naar wat er vóór middernacht zal gebeuren.

Ik vond het een heel mooi open einde. Een derde deel hoefde in die zin zelfs niet voor mij.

Gisterenavond begonnen aan deel 3; ongeveer twintig minuten gezien. Blijkt dat mijn 'het zou wel eens kunnen dat'-gedachte nog waar is ook. Zelfs die twee kids blijken er te zijn. Dat zorgt alvast toch voor een kleine teleurstelling - want een heel ander gevoel bij het gesprek in de auto. De vlinders in de buik, de vreugde van het weerzien, het enthousiasme: dat is er alvast niet meer. Hmmm...

Uitstekend vervolg op Sunrise... alsof de twee elkaar de volgende dag weer ontmoeten en verder praten over hun levens en ideeen. Bijzondere vind ik dat het nergens echt gespeeld lijkt, alsof deze acteurs daadwerkelijk verliefd zijn op elkaar. Knap gedaan! En natuurlijk wederom knap geschreven...

4*

Na een tweede kijkbeurt van zowel Sunrise als Sunset heb ik deze notitie aan mezelf geschreven:

Before Sunrise eindigt met de camera die de route terug volgt die het verliefde stel had afgelegd door de straten van Wenen; de leegte en de stilte benadrukken een gevoel van melancholie.
Before Sunset begint met de camera die ogenschijnlijk lukraak wat straten (zijn ze leeg?) van Parijs in beeld brengt. Gedurende de film blijkt dit de route te zijn die het tweetal aflegt.

Spreekt Celine eigenlijk wel de waarheid over de begrafenis van haar oma? Uit niets blijkt dat ze ook maar enige inspanning heeft geleverd om met Jesse in contact te komen.

Nee, dan Jesse, die zijn belofte nakwam (of moeten we ook dat maar geloven?), én er een roman aan toewijdde, wat als ultieme poging gezien kan worden om opnieuw met Celine in contact te komen; een huzarenstuk dat wonderbaarlijk geslaagd genoemd mag worden.

Is het de overtuigingskracht van Jesse ('s woorden), zijn veroveringsdrang of is het zijn hartstochtelijke passie die hem op het "spoor" zet van negen jaar terug; misschien is het een gemankeerde ontsnappingspoging uit een verstikkend huwelijk?

Afijn, hoe het ook zij, Celine neemt hem mee naar haar huis (of laat ze zich door hem verleiden om hem mee naar haar huis te nemen?), waar ze middels een zelf geschreven lied haar hart wederom blootgeeft.

Al met al is het vooral de raadselachtigheid van twee levenspaden die elkaar opnieuw kruisen; is het voorbestemd, of heeft de mens er toch invloed op?

Op naar een herziening van Before Midnight.

Dit vervolg op Linklaters eerste romcom is qua inhoud meer van hetzelfde en daarom heb ik weinig nieuws te melden. Het betreft o.a. Hawke en Delpy die samen door Parijs slenteren en lange gesprekken voeren over alles en nog wat. Er zitten wat schattige momenten tussen en het acteerwerk is behoorlijk, maar na enige tijd kan het me allemaal niet meer boeien. Vooral omdat er naast de gesprekken vooral erg weinig aan de hand is. Het is wat knapper en sfeervoller geschoten dan het eerste deel, maar uiteindelijk kon het me niet bommen waar de tortelduifjes heengingen of waar ze het nu eens over gingen hebben. Vervolgens begon de verveling in te slaan en eenmaal die kwam werd de film een vermoeiende zit.