Planet of the Apes (1968)

Leuk om een keer gezien tehebben.

Ik vond dit wel een charmant filmpje en nadat ik de nieuwe trilogie heb gezien, merk je dat er veel dingen leuk terugkomen. Heston doet het prima, de apen make up is voor die tijd ook prima en het is al lang een verademing dat de mondjes meebewegen. De omgekeerde evolutie thematiek wordt ook lekker weinig subtiel gebracht en dat heeft z'n charmes. Ik kon wel erg genieten van het begin in dat dorpje.

De actie is wat houterig en ik miste een beetje het gevoel van een samenleving. Alles is erg kleinschalig, blijft bij een paar apen en de andere apen in de film zijn er vooral om aan de kant te springen voor Heston. Het was iets leuker geweest als we een glimp van de samenleving zouden hebben gekregen en dan had de film van mij best 10 minuten langer mogen duren. De verboden zone oogte ook niet zo heel groot.

Dan merk je toch de limiet van het maken van een film in de jaren 60 en 70.

De interesse voor deel 2 is iig opgewekt

3,5*

“Take your stinking paws off me, you damned dirty ape!”

Schitterende klassieker. Het iconische einde is natuurlijk bekend en maakt na al die jaren nog steeds indruk. Maar ook de sets zien er schitterend uit, en het acteerspel is uitstekend. Charlton Heston strandt op een (denkt hij) vreemde planeet en komt erachter dat apen de macht hebben, en dat de mensen gevangen worden gehouden. De mensen kunnen niet praten en worden als minderwaardig gezien. Een intrigerend uitgangspunt, en Planet of the Apes heeft nog niets van zijn relevantie en importantie verloren. De apen zien er natuurlijk niet heel overtuigend uit, maar als je jezelf daar overeen kan zetten valt er genoeg te genieten.

De originele Planet of the apes uit 1968 blijft zich moeiteloos staande houden tussen alle vervolgfilms en remakes die we tegenwoordig voorgeschoteld krijgen. De film kende een enorm commercieel succes en was voor het grote publiek toegankelijker dan die andere scifi-film van Kubrick die destijds meer beroering uitlokte. In de hoofdrol uiteraard, Charlton Heston, die zijn strepen al meermaals verdiende met The Ten Commands (1956), Ben Hur (1959) en El Cid (1961).

Planet of the apes heeft een niet zo'n positieve visie over de mensheid. De mensheid is arrogant, wraak- en oorlogszuchtig. Door zijn steeds groeiende honger naar macht en hebzucht creëerde hij zij eigen ondergang. De apen gaan dezelfde toer op wanneer ze Taylor op onredelijke wijze terechtstellen. Ook de gevangenschap vzn de andere mensen is barbaars en verschilt in niets in wat de mens zou kunnen doen. Later gaat de film de wetenschappelijke-religieuze toer op: de angst voor vernieuwing en bovenals de vrees dat de geschiedenis onthuld wordt. De verboden zone herbergt de oorsprong van de evolutie van de apen. Het eindshot is welbekend, maar blijft fascinerend en een slag in je gezicht, telkens opnieuw.

Qua decor en kostuums is de film meer dan behoorlijk zeker als je weet dat de film reeds 50 jaar oud is. Elke aap heeft zijn eigen persoonlijkheid en is anders gekleed. Het spreken verloopt misschien niet altijd synchroon, maar na een tijdje let je daar niet meer op. Fijne sfeer, goede muziek, mooi decor en bovenal een sterk verhaal met boodschap. Deze Planet of the apes heeft zijn originaliteit mee en is niet meer geëvenaard door zijn opvolgers. Kleine miniklassieker!

Gave film! Koop vooral de 2 DVD met de uitgebreide docu erop.

Na War of the Planet of the Apes (2017) gezien te hebben, ook deze originele Planet of the Apes (1968) nog eens herzien en ik blijf het ondanks zijn leeftijd een goede film vinden. Toegegeven, het acteren is nogal houterig, de gevechten tussen Taylor en de apen zien er heel nep uit en de apenplaneet ziet er helemaal niet uit als een onbekende planeet ergens ver weg in het heelal, terwijl de astronauten er geen moment aan denken dat ze terug op aarde zijn.

Maar het idee voor die tijd was erg origineel (weliswaar gebaseerd op een boek La Planète des Singes uit 1963 van de Fransman Pierre Boulle) en de make up van de apen was heel goed gemaakt. Er was natuurlijk nog geen CGI in die tijd, en men kan zich afvragen wat er het meest nep uitziet: CGI of acteurs in maskers en make up?

Charlton Heston imponeert weer in zijn rol als George Taylor. De man straalt gewoon mannelijkheid uit, en schitterde eerder al in Ben-Hur (1959) en The Ten Commandments (1956). Linda Harrison als de mooie Nova heeft niet zoveel te doen aangezien ze niet kan praten, maar ze weet met haar grote ogen toch goed uitdrukking te geven aan haar emoties.

Als je deze film zonder enige voorkennis kunt ingaan, zal je natuurlijk meer geshockeerd zijn bij de verrassende ontknoping, maar is er nog wel een mens die niet weet op welke planeet Taylor zich bevindt? En dat is een beetje jammer, want ik kan mij nog herinneren hoe ikzelf als kind compleet uit het veld geslagen was bij het zien van de laatste beelden van Planet of the Apes.

Beware the Beast Man, For He Is the Devil’s Pawn: Franklin J. Schaffner’s ‘Planet of the Apes’

Visueel zit het allemaal prima in elkaar zeker voor die tijd al vind ik het verhaal wel wat aan de magere kant. Ben ook niet direct een fan van Heston. Toch leuk en net boven de middelmaat, de interesse voor wat volgt is zeker gewekt. 3,5 sterren

Dit is absoluut mijn nummer 1 film. Ik vind hem zo charmant omdat het verhaal aanslepend is. Deze film heeft niet echt de wow-effecten en ook geen grote special effects, wat zeker een voordeel in mijn mening is. In tegenstelling tot andere boekverfilmingen blijft deze film in zijn originele en unieke status voortleven.

Get your stinking paws off me, you damned dirty ape

Ik heb geen idee meer hoe ik eigenlijk ooit bij Planet of the Apes ben terecht gekomen, maar ik weet wel dat ik me indertijd (we spreken ongeveer 2006 als ik me niet vergis) rot heb gezocht achter de DVDs. Ik vond toen enkel maar een boxset met Engelse audio en Franse ondertiteling (nu zou me dat niet storen maar als 14 a 15-jarige vond ik dat toch lastig) in de ondertussen ter ziele gegane Free Record Shop maar uiteindelijk toch alle delen apart kunnen vinden. Anno 2019 heb ik nog altijd warme herinneringen aan de franchise, maar ik wist er eigenlijk niets meer van.

Met uitzondering van wat quotes van Taylor en natuurlijk dat legendarische einde. Hoog tijd dus om de films eens te gaan herzien en waar dan beter te beginnen bij de film waar het allemaal startte. Ik heb me dan ook weer danig geamuseerd, maar ik had ergens toch verwacht om hier een halfje verhoging aan te kunnen uitdelen. Dat lukt net niet omdat het nog altijd een film met de nodige gebreken blijft en dat ligt vooral aan het feit dat regisseur Franklin J. Schaffner scriptgewijs een aantal vreemde beslissingen maakt. De logica is bij vlagen dan ook erg ver te zoeken, het feit dat die pop nog altijd geluid maakt onder andere, maar langs de andere kant slagen Schaffner en zijn kompanen er wel in om je mee te krijgen in deze wereld. Het is dan ook een film die bol staat van de iconische scènes (wat blijft dat eindshot met Taylor op zijn knieën voor het overblijfsel van Lady Liberty toch ongelooflijk mooi) en het is misschien ook wel één van de beste rollen van Charlton Heston.

Een acteur waar ik verder eigenlijk vrij weinig mee heb maar het spelen van de harde en stoïcijnse Taylor gaat hem erg goed af. Hier en daar misschien iets teveel aan overacting (het zal ook niet hebben geholpen dat hij tijdens de opnames ziek was) maar tegelijkertijd geeft dat zo'n "God damn you all to hell!" quote gewoon extra charme. Linda Harrison loopt er een beetje verloren bij als de mooie Nova maar het is toch vooral ook qua make-up dat de film zijn strepen verdient. De apen zien er dan ook gewoon erg geslaagd uit en de invulling van onder andere Roddy McDowall (Cornelius), Kim Hunter (Zira) en Maurice Evans (Dr. Zaius) is gewoon erg degelijk te noemen. Sowieso is dit qua design ook wel de moeite. Je kunt je vragen stellen bij het feit dat de apen vrij technologische zaken hebben (onder andere die hogedrukspuit) en langs de andere kant met paard en kar rijden of gewoon geen weet hebben van vliegen, maar Schaffner maakt een mooie wereld en brengt die ook geslaagd in beeld.

Wel een erg bombastische soundtrack trouwens, dat kon ik me dan weer niet meer herinneren. Ik heb in ieder geval zin om aan Beneath the Planet of the Apes te beginnen. Sowieso heb ik een goed gevoel bij de originele reeks, het is pas vanaf 2001 dat het is beginnen mislopen.. Ach ja, die zal (maar tegen dan zullen we al wel een stuk in 2020 zitten) ook nog wel passeren als ik bij elke geziene film een review wil hebben.

4*

Het was nog eens tijd om één van mijn favoriete films aller tijden opnieuw te bekijken na al die jaren.

Vroeger al een paar keer de hele franchise gezien, maar nu was het toch even geleden. Nu was het tijd om deze samen met mijn zoon te bekijken en lekker te filosoferen. Want inhoud zit er genoeg in om daar over te leuteren. Maar het allerbelangrijkste ...de film staat nog steeds als een huis. Gewoon geweldig.

Het verhaal dat zeer geduldig opgebouwd wordt met een paar spannende scènes, de hilarische quotes van Taylor, de prachtige omgeving van Lake Powell, de interessante dialogen, de fantastische ontwerpen van het apendorp, de mooie decors , de geweldige make-up en natuurlijk het kolossale einde zorgen dat deze film een monument blijft.

Daarbij is Charlton Heston prima gecast voor deze rol en mag de mooie Linda Harrison er zeker zijn. Als tiener kan ik mij nog herinneren dat ik hoopte dat ze niet zou dood gaan in de film. Oja, het is een oude film , maar mijn zoon geeft een dikke 8/10. Dat zegt toch ook nog wat dat de film ondanks de ouderdom en met al dat bombastisch geweld van nu ook veel. Ik blijf natuurlijk bij mijn 5 sterren die ik niet vaak geef.

Na de trilogie Rise, dawn en war for the planet of the apes gekeken. Het is natuurlijk een echte klassieker, maar ik denk dat je in 2021 beter af bent met een recap filmpje op YouTube. (Of misschien de Tim Burton remake, al heb ik die heel lang geleden gezien dus daar durf ik niks over te zeggen)

Een lange, langzame film, die wat mij betreft een stuk beter was geweest als hij minder lang had geduurd.

Ook maar meegepakt.

Een opmerkelijke film voor die tijd, vooral omdat het waarschijnlijk toen echt een waanzinnig gegeven geweest moest zijn. Ondertussen is het wat moeilijker om dit soort films met hedendaagse technieken nog ten volste te appreciëren. Toch bespeur ik genoeg elementen die op z'n zachtst uitgedrukt opmerkelijk te noemen zijn.

Bijzonder aan de film is hoe het modern over wil komen (apen gedragen zich nu eigenlijk als mensen) en toch zo primitief te noemen is. Apen hebben beschikking over wapens, maar intern maken ze enkel gebruik van visnetten en andere praktische methodes. Ook wordt het voor de technologie waarover beschikking is nogal pover ingericht. Kreeg geen moment het gevoel dat de basis elk moment de lucht in kon gaan.

Het acteerwerk is ronduit matig. Veel expressie, weinig indruk. Kreeg geen moment het gevoel naar echte mensen (of apen) te kijken. Sowieso is het uiterlijk van die dingen te verouderd om nog van op te kijken. Beter gezegd: het ziet er totaal niet uit. Ondanks al die minpunten moet ik zeggen dat de film verder wel onderhoudend in elkaar steekt.

Mooie sfeerschepping, soms prachtige decoraties, en vooral een einde dat echt indruk maakt. Zeker voor die tijd hebben ze werk gemaakt van hun verhaal en veel extraatjes kunnen leuk onderbouwd worden. Sowieso heb ik het concept waarbij de rollen tussen mens en dier volledig worden omgedraaid geweldig gevonden. Deze film is daar een grondlegger in en maakt dan ook meteen indruk.

Het vermaakt ten alle tijden en de actie volgt elkaar in een nette flow op. Dat wil echter niet zeggen dat de film op een hoop punten nogal wat kansen laat liggen. Van de versie van Burton weet ik ondertussen niets meer en tot nu toe is enkel Wyatt diegene die me echt kon charmeren met deze films, maar toch mag deze oorsprongsfilm er zeker zijn. Voor die tijd erg knap, ondertussen alleen flink gedateerd.

Deze film een tijdje geleden eindelijk eens uit de blu ray box gehaald (die in de vorm van een apenkop).

In de jaren tachtig voor het eerst gezien. Film begint heel sterk en de tocht op de geheimzinnige planeet straalt één en al mysterie en avontuur uit, hoewel je als kijker natuurlijk wel snapt dat ze uiteindelijk bij de apen gaan uitkomen.

Vervolgens valt de film wat stil met een wat al te doorsnee en zelfbewust tussenstuk, om vervolgens in de finale weer een tandje bij te schakelen en de nodige spanning en actie toe te voegen.

Best aardig allemaal, maar een echte klassieker?

Net wanneer je de film als niet meer dan redelijk amusant wilt bestempelen, komt dan geheel onverwacht dat verbijsterende einde, wat werkelijk bij de eerste kijkbeurt bij mij als een mokerslag aankwam. Wow! Wat een geweldig, origineel slot! Het einde van het boek is geheel anders en uiteindelijk gebruikt voor de Burton remake, maar is toch een stuk minder. Dat van het origineel maakt ook nu nog steeds enorm veel indruk.

Overigens duurde het heel lang voordat ik de echte gezichten van acteurs McDowall en Hunter zag, jarenlang kende ik hen slechts met hun apengezicht uit deze filmreeks.

Vanwege het sterke begin en het fantastische einde: een acht, ofwel vier sterren.

Een vriend van mij zei: "Ja, maar je ziet toch gewoon dat ze op de aarde zijn?"

Take your stinking paws off me, you damn dirty ape!

Klassiekerzondag, en dus deze Planets Of The Apes aan de beurt die toch maar weer eens bevestigd wat een beetje sneupen bij de kringloop oplevert. Had ik deze film ooit wel eens gezien was wel een vraag eigenlijk, ik vermoed niet, hoewel de 'stinking paws' quote wel erg bekend is. Daarnaast vroeg ik me af wat de film eigenlijk voor connectie had met Rise Of The Planets Of The Apes en die was er niet zover ik kon ontdekken, of chronologisch moet die voor deze spelen. Echter is War For The Planets Of The Apes te lang geleden voor mij om dat weer aan elkaar te knopen.

De film gaat rap van start met het ruimteschip dat binnen minuten in de problemen is en neerstort waarna de drie overlevenden beginnen aan hun zoektocht naar leven en overleven. De toon is meteen al apart, de muziek van Goldsmith herkenbaar met een aantal andere elementen tevens bekend uit Rambo, de omgeving opvallend met zijn vlaktes en gesteente, Nevada (?), en Heston zoals wel vaker een paardelul ook al acteert ie wellicht aardig. Het is toch pas bij de fase van gevangenname en de daaropvolgende behandeling dat de film echt interessant wordt. Daarna ontwikkelt Planets Of The Apes zich toch tot een bij tijd en wijlen bizarre film.

Maar waar gaat POTA nu eigenlijk over? Is het slechts een fantasie van een omgekeerd soort evolutie? Een toevalligheidje? Of graaft de film veel dieper. Is dit een vroeg aanklacht van uitbuiting van natuur en dieren, kortom planeet aarde. Of is dit een verhulde en vroege aanklacht tegen rasicme en de behandeling van de Afro-Amerikaan? Het zou zomaar kunnen want de jaren '60 waren roerig op dat vlak zoals we allemaal weten. Of betreft het toch een draai om de oren van de mens zelf met zijn zogenaamde nuchter scepsis en onwil tegen alles dat vreemd is en zijn zucht naar dood en geweld. Of is uit de discussie rond de opgraving een schop tegen de schenen van het geloof, de kerk en de bijbel te herleiden? Want dat kan namelijk ook...het maakt ook niet uit want POTA boeit en boeit goed, de eindconclusie van de film en het gekonkel onder de apen zelf daar gelaten.

Pluspunt zijn verder de aangename speeltijd, de sfeer is uitstekend te noemen aangevuld door de soundtrack en bepaalde camerawerk zijn van grote schoonheid en lijken hun tijd ver vooruit. En toch de betekenis van de film...waar zou het nu werkelijk omgaan? Zou Charlton 'from my cold dead hands' Heston het geweten hebben? Wat een mazzelpik trouwens met Linda Harrison opgesloten te zitten. Echt acteren lijkt ze niet te kunnen maar een ongelooflijk leuk snoetje heeft ze wel. Mij beviel deze klassieker anders meer dan. Nu al zin in een uitgebreide kringloop ronde komende vrijdag, benieuwd of ik nog iets speciaals tegen kom.

Eindelijk gekeken.

Tenminste, eindelijk volledig gekeken. Als kind wel al eens stukjes zien passeren, maar verder nooit de moeite genomen om volledig te kijken. Gisteren dus wel. Dat werd ook tijd. Maar echt veel heb ik er niet aan gemist. Planet of the Apes is een koddig, knullig filmpje. Anno '68 zal er vast en zeker nog een bepaald gewicht aan gehangen hebben. De maatschappelijke kritiek op de mens, op het geloof, … ligt er behoorlijk bovenop.

Vandaag de dag vallen een hoop andere zaken op. Bijvoorbeeld de mensen in apenpakken, om een open deur in te trappen. Dat ziet er natuurlijk knullig uit. Dat is kwestie van er door proberen te kijken. Maar er zitten zo nog meer gedateerde zaken tussen. Het acteerwerk van de manische Charlton Heston is wellicht hetgeen mij het meest verrast heeft. Ik heb daar een paar keer goed om kunnen lachen, maar eigenlijk heb ik geen idee waarom die zo raar en over-the-top acteert. Heel vreemd.

Misschien was het bedoeld als stukje zelfrelativering. Heel zwaar is het allemaal niet. De finale twist is er eigenlijk geen, want die zie je vanaf de 'landing' aankomen. Maar ik wil ook niet té negatief zijn. De tijdsgeest indachtig en er maar van uitgaande dat het nooit écht zware sci-fi poogde te zijn, is dit een gedateerde maar nog net genietbare klassieker. Goed om 'n keertje gekeken te hebben.

2,5

Ik vind dit altijd een raar gebruik van "je": kennelijk zag jij die twist al aankomen, maar waarom ga je er van uit dat dat dan meteen voor iederéén geldt? Toen ik de film indertijd in de bioscoop zag was ik er zo totaal niet op voorbereid dat ik er helemaal ondersteboven van was. Maar misschien is het ook wel zo dat we tegenwoordig in zoveel films een "sting in the tail" krijgen dat we onbewust geconditioneerd zijn om al tijdens de film na te denken over welke verrassing de filmmaker nog voor ons in petto zou kunnen hebben om ons met een lekker WTF?-gevoel naar huis te sturen.

Wordt als absolute klassieker beschouwd, maar mij pakte de film niet genoeg. Was mij vooral aan het irriteren aan het gezeik van Taylor tegenover z'n maten, die deuzige Nova en de kleinschaligheid van de samenleving.

Die betreffende samenleving had pijnlijk veel overeenkomsten met de menselijke van eeuwen terug.

Ik ga nu de hele reeks doorpakken

Beetje een suffe film. Als je het einde al kent duurt het allemaal wel wat lang. Toch prima opbouw en een mooie productie. 3*

In mijn jeugdjaren een van de eerste films die ik ooit in een bioscoop mocht zien.

Maakte een enorme indruk in die tijd.