Il Grande Silenzio (1968)

Op het straffe einde na (en vooruit de score van Morricone is weer erg fijn) zie ik helaas ook niet de genialiteit van deze film. Met veel moeite kan ik nog net naar boven afronden met 3.5*. Vind de Engelse dub trouwens stukken beter te doen dan de Italiaanse.

Van jou kan ik dit hebben Savah.

Misschien ben ik te veel verwend met Japanse varianten op de (spaghetti) western, die zijn dikwijls pakken stijlvoller geschoten en opwindender gemonteerd. Maar ik waardeer hier zeker de compromisloze cynische vertelling.

Drive op 1 trouwens.. ?

Net herzien op het grote scherm van Kino 1. Zaal was uitverkocht, althans volgens de Corona regels, want met rond de 60 man in een zaal voor 200 voelt dat niet zo.

Blijft erg sterke rauwe western. Ruime 4*

Half jaar terug was het hartje zomer, toen Kino deze vertoonde. Een dag als vandaag schreeuwde om herziening. En dat beviel me erg goed. Geweldige nihilistische ijs western met een beangstigend sterke rol van Kinski.

Verhoogd naar 4,5

Mooie filmdag Basto. The Thing en La Grande Silenzio. Je kan het slechter treffen...

De derde mocht er ook wezen.

Yes !!!

The Great Silence / Il Grande Silenzio (1968)

Onlangs schafte ik de langverwachte Eureka/Masters of Cinema blu-ray aan van deze meesterlijke Italiaanse western. Ik had de Fantoma-dvd (2004) al in mijn collectie, maar de verbetering in beeldkwaliteit en de talloze extra’s trokken me uiteindelijk over de streep. En het moet gezegd: The Great Silence (TGS) heeft er nooit beter uitgezien: de kleuren zijn rijker en helderder, en de contrasten scherper. Een must-have voor alle fans van de film en liefhebbers van Italiaanse westerns.

Over het verhaal – dit is ongetwijfeld regisseur Sergio Corbucci’s meest compromisloze western, hetgeen wat zegt daar de man aardig wat genreconventies doorbroken heeft met films zoals Django (1966) en Vamos a matar, compañeros (1970). The Great Silence (een titel die zowel refereert aan het centrale personage als aan de alomtegenwoordigheid van de dood) is qua toonzetting grimmig maar onmiskenbaar sterk, met name in de vertolkingen van Jean-Louis Trintignant als zwijgende scherpschutter Silence, Klaus Kinski als nietsontziende premiejager Loco/Tigrero en nieuwkomer Vonetta McGee als de op wraak beluste weduwe Pauline. Ook Luigi Pistilli als notabele Henry Pollicut en Frank Wolff als sheriff Gideon Burnett verdienen vermelding. Regisseur/scenarioschrijver Corbucci weeft rondom hen een verhaal waarin geweld, corruptie, machtsmisbruik, persoonlijke integriteit, wraak en passie de centrale thema’s vormen. Hoewel de strijd van moedige enkelingen tegenover een corrupte overmacht een centraal gegeven vormt in Corbucci’s westerns (evenals in tal van andere Italiaanse westerns), zorgt met name het nihilistische einde van TGS er voor dat deze film binnen Corbucci’s oeuvre een aparte plaats inneemt. De film is dus niet alleen de meest compromisloze western van de regisseur, maar tevens ook diens meest cynische. En misschien ook wel zijn meest realistische: hoewel de radicaal linkse Corbucci graag wilde geloven in de macht van het volk was hij niet naïef, en zag hij dat de macht van het geld vaak overwon. Voor mij ligt de toonzetting van TGS het meest in de buurt van Sergio Leone’s Duck, You Sucker! / Gìu la testa (1971), waarin de Ierse revolutionair Sean (James Coburn) en de Mexicaanse bandiet Juan (Rod Steiger) samen vechten tegen corrupte grootgrondbezitters en politici tijdens de Mexicaanse revolutie (1910-1920). Uiteindelijk winnen zij het pleit, maar hebben tevens de politieke realiteit onder ogen gezien en de betrekkelijkheid ingezien van de revolutie waarvoor zij strijden, waarbij uiteindelijk beiden verliezer blijken.

Diegenen die houden van conventionele westerns zullen bij TGS niet veel van hun gading vinden. Dit is letterlijk en figuurlijk een western met rafelranden, zowel qua aankleding als in de plot. Locus van de film is het besneeuwde stadje Snow Hill in Utah anno 1898, waar wrede premiejagers in opdracht van de corrupte bankier/vrederechter Pollicut jacht maken op vogelvrijen die hun toevlucht hebben gezocht in de omliggende heuvels. De nietsontziende Loco is de aanvoerder van de premiejagers, die hun arrestanten bij voorkeur dood afleveren. Moord fungeert, onder het mom van wetshandhaving, als een lucratief verdienmodel totdat op een dag de stoïcijnse Silence in het stadje arriveert. Aangespoord door de smeekbeden van de moeder van een vermoorde jonge outlaw besluit de mysterieuze scherpschutter, met behulp van zijn Mauser C-96 automatisch pistool, de strijd aan te gaan met Pollicut, Loco en zijn beulen. Gaandeweg groeien hij en de jonge weduwe Pauline, die Silence inhuurt om Loco te doden nadat haar man door hem is vermoord, steeds meer naar elkaar toe totdat de onvermijdelijke confrontatie tussen Silence, Loco en zijn mannen zich aandient.

Eén van de films voornaamste troefkaarten is het uitmuntende camerawerk van DOP Silvano Ippoliti. Hij tovert besneeuwde landschappen in de Dolomieten om in de door winterse winden gegeselde heuvels van Utah, een voor een Italiaanse western hoogst ongebruikelijke setting (die tevens de inspiratie vormde voor Tarantino’s Django Unchained (2012)). Tevens maakt Ippoliti effectief gebruik van de in Rome gefilmde, sfeervolle studiosets en zet hij op het werk van Leone en Peckinpah geënte beeldtaal in: lang aangehouden close-ups, snelle camerabewegingen eindigend op gezichten, scènes die soms tergend langzaam worden opgebouwd om te eindigen in plotselinge, hevige geweldsexplosies. Daarnaast levert componist Ennio Morricone ook hier weer een vakkundige score af, ditmaal opvallend terughoudend om beter aan te sluiten bij de sombere toonzetting van de film maar desondanks met een aansprekend elegisch centraal thema.

Zowel het landschap waarin de film is gesitueerd als de toonzetting van TGS zijn ijzig en onverbiddelijk.
Politieke corruptie, wreedheid, machtsmisbruik en hebzucht worden in al hun lelijkheid getoond – maar uiteindelijk niet overwonnen door de moed en het revolutionaire elan van diegenen die zich hiertegen verzetten. En juist dat realistische gegeven maakt TGS niet alleen tot Corbucci’s meest compromisloze western, maar tevens ook tot zijn beste.

Trintignant vs. Kinski. Ge bedenkt het maar.

Avontuurlijke western met spaghetti allure en heel veel "slachtoffers".

Lijkt mij te verwijzen naar een echt beleefde periode in de farwest waar premiejagers de macht grepen en terreur brachten.

Heel verrassend slot van een bijwijlen zeer goede, bijwijlen nogal clichématige film.