The Ox-Bow Incident (1942)

Duidelijk meer een drama die zich afspeelt in een tijd dat cowboys er dienst uitmaakte. Toch is het geen slechte film. Prachtig acteerwerk in een film met een donker randje en waar af en toe ook nog wat humor in opdook. De film speelt met het vraagstuk: Mag je het recht in eigen handen nemen. En je bent onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Vooral de scene's met de spanningen tussen de mannen en vrouw waar een genot om naar te kijken. Ietsepietsie moralistisch maar door het goede acteer- en camerawerk een fijne film.

'k Wil hem niet vergelijken met "Brimstone", "Open Range" of "Dances Wolves" of welke film dan ook maar uit die periode (dan nog pal tijdens WO II gedraaid) is dit de beste western die ik ooit zag.
Stevige, evenwichtige opbouw, knappe dialogen en vooral zeer inhoudelijk daar waar de problematiek van recht in eigen handen te nemen, ten koste van alles een schuldige te willen aanduiden en de hysterische dwaasheid van de massa, het onderwerp uitmaakt.
Film die nochtans heel eenvoudig overkomt (muziek om toestanden en gevoelens te accentueren is er amper).
Knappe vertolkingen. 'k Vraag me alleen af wat Mary Beth Hughes op de affiche kwam doen. Komt nauwelijks in het stuk voor.

Soort courtroom drama in het midden van de wildernis. In eerste instantie wel een typische Amerikaanse western met een aantal stock characters die nooit buiten de lijntjes kleuren. Over het algemeen goed geschreven met een verrassend donker einde. Mogelijk wat verborgen kritiek op Nazi Duitsland (blindelings volgen van een 'sterke' leider) of toch alleszins op de 'mob mentality' die dergelijke posses kenmerkt. Ik had liever wat meer argumenten gehoord van beide partijen. Er wordt te weinig twijfel gezaaid en het verhaal kent te veel inzakkingen waar weinig of niets gebeurd. Wat de functie van de vrouw is zal me ook een raadsel wezen. Goed acteerwerk, interessant thema, nogal eentonig en goedkoop decor. Het overmatige gebruik van Red River Valley begint ook wat op de zenuwen te werken.

Gitzwarte atypische western die ik in eerste plaats heb bekeken omdat hij vermeld wordt in een aantal film noir lijstjes. En ik beklaag het mij niet. Een compact verteld verhaal die de donkere kant van de menselijke kudde uitvergroot. Henry Fonda speelt de anti-held, zoals dat een noir betaamt, dronken, verward, tot hij op het eind van de film duidelijk partij kiest, maar zonder goed gevolg.. Heel veel gepraat en weinig actie, heeft ook deze film gemeen met de vroege noirs, en wijkt daarin af van de gemiddelde western. Het enige wat misschien nog ontbrak, was gietende regen, maar anderzijds waren er wel al voldoende deprimerende elementen aanwezig om de sfeer te drukken. Het was toch vooral Dana Andrews die voor de (emotionele) diepgang zorgde, geplaatst in een niet te winnen conflictsituatie. Wat de kritiek hierboven op het nevenverhaal met Mary Beth Hughes betreft, kan ik wel volgen dat het op zich misschien weinig bijdraagt aan het verhaal. Behalve dat het enerzijds het loserskantje van Fonda in de verf zet, en anderzijds contrasteert het wel met de finale van de film, waarin Fonda besluit om de weduwe van Dana op te zoeken en zich met haar welzijn bezig te willen houden. Dus er vindt een evolutie plaats van vriend van meisje van lichte zeden naar hoeder der weduwen, wat waarschijnlijk belangrijk is binnen bepaalde Amerikaanse conservatieve middens van toen (en nu).
Te begrijpen dat deze film gewaardeerd wordt als erfgoed.