The Ox-Bow Incident (1943)

Duidelijk meer een drama die zich afspeelt in een tijd dat cowboys er dienst uitmaakte. Toch is het geen slechte film. Prachtig acteerwerk in een film met een donker randje en waar af en toe ook nog wat humor in opdook. De film speelt met het vraagstuk: Mag je het recht in eigen handen nemen. En je bent onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Vooral de scene's met de spanningen tussen de mannen en vrouw waar een genot om naar te kijken. Ietsepietsie moralistisch maar door het goede acteer- en camerawerk een fijne film.

'k Wil hem niet vergelijken met "Brimstone", "Open Range" of "Dances Wolves" of welke film dan ook maar uit die periode (dan nog pal tijdens WO II gedraaid) is dit de beste western die ik ooit zag.

Stevige, evenwichtige opbouw, knappe dialogen en vooral zeer inhoudelijk daar waar de problematiek van recht in eigen handen te nemen, ten koste van alles een schuldige te willen aanduiden en de hysterische dwaasheid van de massa, het onderwerp uitmaakt.

Film die nochtans heel eenvoudig overkomt (muziek om toestanden en gevoelens te accentueren is er amper).

Knappe vertolkingen. 'k Vraag me alleen af wat Mary Beth Hughes op de affiche kwam doen. Komt nauwelijks in het stuk voor.

Soort courtroom drama in het midden van de wildernis. In eerste instantie wel een typische Amerikaanse western met een aantal stock characters die nooit buiten de lijntjes kleuren. Over het algemeen goed geschreven met een verrassend donker einde. Mogelijk wat verborgen kritiek op Nazi Duitsland (blindelings volgen van een 'sterke' leider) of toch alleszins op de 'mob mentality' die dergelijke posses kenmerkt. Ik had liever wat meer argumenten gehoord van beide partijen. Er wordt te weinig twijfel gezaaid en het verhaal kent te veel inzakkingen waar weinig of niets gebeurd. Wat de functie van de vrouw is zal me ook een raadsel wezen. Goed acteerwerk, interessant thema, nogal eentonig en goedkoop decor. Het overmatige gebruik van Red River Valley begint ook wat op de zenuwen te werken.

Gitzwarte atypische western die ik in eerste plaats heb bekeken omdat hij vermeld wordt in een aantal film noir lijstjes. En ik beklaag het mij niet. Een compact verteld verhaal die de donkere kant van de menselijke kudde uitvergroot. Henry Fonda speelt de anti-held, zoals dat een noir betaamt, dronken, verward, tot hij op het eind van de film duidelijk partij kiest, maar zonder goed gevolg.. Heel veel gepraat en weinig actie, heeft ook deze film gemeen met de vroege noirs, en wijkt daarin af van de gemiddelde western. Het enige wat misschien nog ontbrak, was gietende regen, maar anderzijds waren er wel al voldoende deprimerende elementen aanwezig om de sfeer te drukken. Het was toch vooral Dana Andrews die voor de (emotionele) diepgang zorgde, geplaatst in een niet te winnen conflictsituatie. Wat de kritiek hierboven op het nevenverhaal met Mary Beth Hughes betreft, kan ik wel volgen dat het op zich misschien weinig bijdraagt aan het verhaal. Behalve dat het enerzijds het loserskantje van Fonda in de verf zet, en anderzijds contrasteert het wel met de finale van de film, waarin Fonda besluit om de weduwe van Dana op te zoeken en zich met haar welzijn bezig te willen houden. Dus er vindt een evolutie plaats van vriend van meisje van lichte zeden naar hoeder der weduwen, wat waarschijnlijk belangrijk is binnen bepaalde Amerikaanse conservatieve middens van toen (en nu).
Te begrijpen dat deze film gewaardeerd wordt als erfgoed.

sterk einde van dit westerndrama waarin een drietal onschuldigen word opgehanden door een lynchmob .
Al snel nadat de zogezegde daders gepakt zijn ontstaan er 2 kampen ( voor ophangen en tegen )
Met dit subplot word echter niet veel gedaan en de ontknoping volgt erna al snel .

In de basis een goede film, maar in de uitwerking toch echt wel gedateerd en niet echt meer genietbaar. Erg houterig geacteerd en de personages handelen allemaal wat vreemd, echt erin meegaan in het volksgericht kon ik niet. Ondanks de korte lengte - met zelfs daar nog een overbodig zijplotje met die koets- weet de film al snel niet meer te boeien. Qua sfeer nog wel oké en soms mooie schaduwrijke fotografie. 2,0*.

Vond het in tegenstelling tot enkele reacties hier een fantastische film. Evenwichtig, to the point en zeer goed geacteerd. Qua fotografie en toon zag ik wat noirtrekjes. Plotiddee is later vaker gebruikt, maar dit zou weleens de eerste kunnen zijn geweest, want voor 1943 was dit erg ongewoon, maar vond het hier beresterk gedaan met echt een heel goed script. Dit is waarschijnlijk in een klap mijn favoriete western van voor 1960.

Wel oké.

Ik hou van westerns, maar niet van praatfilms. The Ox-Bow Incident is wel een western, maar eigenlijk vooral een drama dat zich afspeelt in een westernsetting. Een beetje 12 Angry Men maar dan in een andere tijd. Net als in die film speelt ook hier Henry Fonda een hoofdrol, al vind ik hem op cruciale momenten wat naar de achtergrond verdwijnen, ten voordele van minder getalenteerde acteurs. Zo schippert het eigenlijk de ganse speelduur tussen goede momenten - Anthony Quinn kan bijvoorbeeld ook indruk maken - en minder goede momenten - het amateurtoneel van stijve harken. De film is redelijk moralistisch, maar dat had ik ingecalculeerd. Verder wel netjes geschoten in stijvol zwart-wit, met de stemmige opening - en closing shots die daarbij de kroon spannen.

3

Uitstekende film waarin een heetgebakerde menigte jacht maakt op drie moordenaars en veedieven. Geen standaard western, want dit is slechts een setting waarin dit rechtbankdrama zich afspeelt. De onderlinge verhoudingen tussen de personages en de verdeeldheid binnen de groep zijn goed uitgewerkt. Verder ook een sterke finale.

Een klassieker in een western jasje gestoken. Een rechtbankfilm ook, maar dan zonder rechtbank. Een opgejaagde menigte meent het recht in eigen handen te moeten nemen na de moord op een veeboer. Al snel vinden ze de drie verdachten. Vol adrenaline en handelend vanuit het goede berechten ze de drie individuen ter plaatse.

Het geheel blijft onderhoudend en spannend waarbij twijfel en schuld hand in hand gaan. Een grote mond opzetten om iemand op te hangen is één ding, het effectief tot uitvoer brengen is weer een ander paar mouwen.

Prima script eigenlijk en ook goed geacteerd. Met zijn speelduur van 75 minuten eigenlijk ideaal en onnodig om het nog verder uit te melken.

De film van William A. Wellman biedt iets meer diepte dan de doorsnee klassieke western. De personages in deze western die in 1944 trouwens een Oscar won in de categorie ’beste film’, zijn gevangen in een web van ethische vraagstukken. In deze film geen helden die voor de goede zaak vechten, maar slechts ene Gil Carter (Henry Fonda) die eerder een onruststoker dan een typische held is.

Wel is er een moord op een rancher en zijn er drie verdachten die door een groep opgewonden inwoners van de streek worden opgespoord. De groepsdynamiek binnen de groep streekbewoners is interessant om te aanschouwen. De meerderheid wil de drie verdachten ter plekke lynchen. Een enkeling stelt zich tegen de groepsdruk teweer en pleit voor een eerlijke rechtszaak. Carter behoort schoorvoetend tot de laatste groep. Wat volgt is een beeld van het morele verval van de mensheid in het klein. De verontwaardigde grootbekken niet gewapend met enig nuancerend vermogen tegen de bescheiden lieden met een verstandige en empathische geest. Het voelt hopeloos beklemmend.

De sfeer is mede door de werking van de zwart-witbeelden duister en dreigend. Die atmosfeer wordt trouwens meteen bij aanvang van de film al neergezet als dramatische muziek opklinkt onder de beelden. Dreiging en rampspoed klinken in de muziek door. Het is een sfeervolle aftrap die de film niet meer verlaat. Als kijker word je overdonderd. Je wordt een wereld binnengeleid die totaal niet aanlokkelijk is. Je wordt vertrouwd gemaakt met mensen die niet zijn te vertrouwen. The Ox-Bow Incident is een indrukwekkende film.