Rear Window (1954)

Zeer charmant, grotendeels door het decor en het schattige Technicolor. Onderhoudend is het allemaal ook nog wel. Maar dan oei, een anti-climax van jawelste. Zit nog hongerig internet af te struinen, of ik misschien iets over het hoofd heb gezien. Maar nee, de film wordt geprezen voor z'n innovativiteit. Snap ik ook wel, het was allemaal leuk gevonden hoor met al die ramen enzo. Heel metaforisch. Wauw Hitchcock: wat een baas! Bij mij blijft die fascinatie, bij gemis aan een sublieme ontknoping , helaas uit.

Grappig, heb op school juist geleerd dat: 'When the scene is about where the scene is about, it's a bad scene.' Toch frapant dat een hollywoodiaan dat beweerde, maar deze film alsnog geprezen wordt. Ondanks de zeer aanwezige ondubbelzinnigheid.

Dit is dan de eerste Hitchcock die me zwaar teleurstelt. En dat is vrij opmerkelijk, aangezien dit één van zijn hoogst gewaardeerde werken is. Maar helaas, ik werd eigenlijk geen moment echt geboeid door dit verhaal, waarin L.B. Jefferies (een hier matige James Stewart) middels voyeurisme een moord op weet te lossen.

Rear Window mag qua setting knap zijn vormgegeven (de gehele film speelt zich binnen één huizenblokje af), dat sterke punt werd voor mij op den duur juist de doodssteek.
Het plot vond ik namelijk maar wat simpel, en de wat saaie, weinig actiedichte uitwerking droeg er nog maar eens aan bij dat de film mijn aandacht nauwelijks vast kon houden. Op een gegeven moment had ik het wel gezien met Stewart’s verrekijker, camera en de taferelen aan de overzijde.

Dan mag het de vakman Hitchcock zijn, hier stelde hij mij toch teleur. Kelly en Stewart heb ik beiden veel beter gezien, en ook op narratief vlak vond ik bijvoorbeeld Vertigo en North by Northwest stukken beter.

Een kleine domper, 2*

The Master of Suspense, dan verwacht ik een superspannende old school thriller met een verrassende twist.

Wat ik kreeg was een tergend saaie langzame film met wat gekibbel tussen een man en zijn vrouw, wat gluurbuur (dat deden Rembo & Rembo beter) en vooral heel veel gepraat en heel weinig suspense. En het einde... Tsja. Niks verrassends, precies wat je kon verwachten en het enige raadsel wat ik niet al tijdens de film op wist te lossen is waarom dit een klassieker is?

Een thriller/murder mysterie voor zes jaar en ouder, dat had bij mij al een belletje moeten doen rinkelen. En dat het mooi gemaakt is en dat het leuk is dik 60 jaar terug in de tijd te gaa, het kon deze film voor mij niet redden.

"Niet gedateerd" las ik elders op deze pagina. I beg to differ.

"Some films are slices of life, mine are slices of cake”, zegt Hitchcock tijdens zijn gesprekken met Francois Truffaut zoals ze zijn opgeschreven in het beroemde boek ‘Hitchcock/Truffaut’. Hitch had geen interesse in realiteit of politiek in zijn films, hij maakte films zonder pretentie die tot doel hadden het publiek te vermaken door middel van puur cinematografische middelen. En hoewel ik enorm houd van ‘Frenzy’, ‘Topaz’, ‘The Birds’, ‘Strangers On A Train’, ‘Notorious’, ‘Shadow of a Doubt’, ‘Sabotage’, ‘The Lady Vanishes’ en ‘The 39 Steps’, is ‘Rear Window’ mijn absolute favoriet. Hitchcock hield zelf ook van de film en het was een enorm kritisch en commercieel succes. Dit is een film die onder anderen uitblinkt door een geweldig scenario en een perfecte cast, maar het is vooral dé ultieme film voor een ieder die de pure cinema van Alfred Hitchcock wil bestuderen. Dat begint bij het openingsshot, waarin Hitchcock ons puur door middel van een mooi, vloeiend trackingshot ons de belangrijkste informatie vertelt zonder dat er een woord aan te pas komt, namelijk het volgende.

LB “Jeff” Jeffries [James Stewart] is een journalist/fotograaf die zijn werk onder gevaarlijke omstandigheden moet doen en als gevolg van een ongeluk in een rolstoel zit met een gebroken been. Jeff doodt de tijd met het begluren van zijn buren in dit appartementencomplex: de voluptueuze danseres Miss Torso [Georgine Darcy], de eenzame Miss Lonelyhearts [Judith Evelyn], een liedjesschrijver [Ross Bagdasarian], een echtpaar [Sara Berner en Frank Cady] dat verzot is op hun hondje, een pasgetrouwd stel [Rand Harper, Havis Davenport] dat de slaapkamer nauwelijks uit komt, een beeldhouwster met een gehoorapparaat [Jesslyn Fax] en Lars Thorwald [Raymond Burr] die regelmatig ruziet met zijn bedlegerige vrouw [Irene Winston]. Waarom er ook enkele modetijdschriften in zijn flat liggen wordt duidelijk wanneer Lisa Carol Freemont [de beeldschone Grace Kelly in één van de mooiste introductieshots ooit] hem wakker maakt. Een aantal vreemde incidenten doet Jeff vermoeden dat Thorwald zijn vrouw iets heeft aangedaan en hij roept de hulp in van zijn vriend en detective Thomas Doyle [Wendell Corey], die echter geen concrete aanwijzingen kan vinden en gelooft dat er niets aan de hand is. Jeff kan zelf zijn flat niet uit, dus is het aan Lisa om met de hulp van Jeffs verpleegster Stella [Thelma Ritter] op onderzoek uit te gaan.

Hitchcock liet voor de opnames het appartementenblok waar alles zich afspeelde volledig nabouwen. De film is volledig geschoten vanuit Jeffs perspectief: we zien alle andere bewoners alleen van afstand of door de Jeffs telelens, gevolgd door een reactieshot, perfect geregisseerd door Hitchcock. Een voorbeeld: Jeff kijkt naar Miss Torso die, gekleed in een korte broek een topje, een sensuele dans oefent. Vervolgens een shot van Jeff: hij grijnst besmuikt. Een ander mooi voorbeeld: Jeff ziet Miss Lonelyhearts, die een tafel voor twee heeft gedekt en een denkbeeldige gast welkom heet. Ze schenkt twee glazen vol en heft haar glas. Vervolgens een shot van Jeff: hij kijkt bedrukt, maar heft zijn glas naar haar om te laten zien dat hij met haar meeleeft. Jeff vertaalt de reactie die het publiek op deze karakters heeft en maakt ons daarmee medeplichtig aan de inbreuk op de privacy van deze mensen. Rear Window is gebaseerd op een kort verhaal van Cornell Woolrich waarin geen sprake was van een romance. Assistent-regisseur Herbert Coleman bracht ruim een week door met Grace Kelly en wist er zo op toe te zien dat haar rol perfect op haar persoonlijkheid aansloot. Modeontwerpster Edith Head was verantwoordelijk voor de gracieuze, prachtige kleding waarin Grace Kelly steeds verschijnt. Thelma Ritter zorgt voor de nodige verlichting in een sublieme rol waarin we niet alleen Hitchcocks kenmerkende zwartgallige humor terugvinden, maar ook scherpe observaties over menselijk gedrag. Let ook op het knappe gebruik van geluid: dialogen, geluiden en muziek werden ook opgenomen vanuit Jeffs perspectief en doen je vergeten dat je in een filmstudio zit. Het klinkt volstrekt authentiek en dragen er toe bij dat je je laat meeslepen door de karakters en het boeiende, spannende verhaal. En na de finale is er nog een schitterend coda, waarin de belangrijkste personages uit de film een passend en verdiend happy end krijgen. Cinema op zijn aller-, allerbest!

Mwah redelijk. Eerste film die ik van de beroemde Hitchcock zie en ik denk ook onbewust meteen zijn hoogst gewaardeerde film op MM eruit genomen. Of dit voor mij zijn beste film zal worden... ik gok van niet. Meestal liggen '1 locatiefilms' me wel. Ik denk maar aan typische haunted house horrors, maar ook aan andere sfeerfilms zoals Bound of een Reservoir Dogs of zelfs het recentelijke The Voice from The Stone met Emilia Clarke. En er zijn er vast een heleboel die ik vergeet, maar het punt is dat deze film iets te lang is. De sfeer vond ik verder ook niet ijzersterk hier. Zeker het plot dat uiteindelijk wat te simplistisch in elkaar steekt doet me mijn waardering iets verlagen. Echter in het laatste kwartier voelde ik wel degelijk even echte spanning dus dat belooft wel voor toekomstige films die ik van Hitchcock ga zien. Er zal vast wel eentje bijzitten die ik erg kan waarderen of dat hoop ik althans.

Deze was niet meer dan onderhoudend en ik vond het soms helaas iets te langzaam verlopen. Ook ben je die ramen na 2uur gewoon kotsbeu. Helaas daarom ook niet direct een film die ik snel zal herkijken vrees ik.

1 van de sterke Hitchock's

James Stewart is sowieso al een uitstekend acteur, sterk camerawerk voor die tijd.

blijft samen met Psycho 1 van zijn betere. (Vertigo moet ik nog zien).

4.5*

Mijn tweede Hitchcock pas en hopelijk toch niet zijn sterkste, zoals ik her en der lees. Sowieso vind ik Psycho al beter, en Rear Window is zeker ook niet slecht, maar die ik werd niet volledig gegrepen door de spanning.

De setting is wel erg leuk, schattig misschien zelfs met mensjes die hun dagelijkse bezigheden uitvoeren, karikaturaal bijna. In het raam tegenover zit de invalide fotograaf en voyeur Jeff. In die tijd keek je nog naar aapjes in het echte leven, nu hoef je maar een keer te zappen en je ziet ze al in de vorm van Big Brother's en Utopia's.

Ik vermaakte me er best wel mee, zeker toen ook de prachtige Grace Kelly kwam opdraven. En ook zodra Jeff een vermoeden van een moord heeft neemt de spanning toe. Stukje bij beetje wordt er een mysterie ontrafeld tot die ene keiharde klap in je gezicht. Einde. Wat? Dus alles wat er wordt verondersteld is waar? Geen twists, niks? Wat een domper. Een aantal momenten zijn heus wel spannend, zoals wanneer Lisa bij Thorwald thuis is. Maar buiten dat gebeurt alles wel op afstand waardoor het ontbreekt aan direct gevaar. Niet verkeerd, maar ik hoop toch echt dat ik het beste van Hitchcock nog niet heb gezien.

Dat was exact mijn gevoel - toen ik deze film voor het eerst zag. Juist omdat je bij Hitchcock wel een of andere twist verwacht. Sindsdien ben ik de film bij elke kijkbeurt beter ga vinden en kwam ik uiteindelijk tot de maximale waardering. Eigenlijk doet de moord er helemaal niet toe. Dit juweeltje moet het toch vooral van de sfeer hebben. En eigenlijk, eigenlijk zou je het moeten zien tijdens een plaknacht in een vette hittegolf. Maar ja...

Ik had na het zien van Vertigo wel een beetje een climax verwacht maar het was teleurstellend. Jammer. Het voelde minder als een Hitchcock film. Eerder een commentaar op de samenleving - hoe we eigenlijk nooit ingrijpen als het verkeerd gaat, al zien we dit vaak wel gebeuren. Dat iedereen teveel met zichzelf bezig is.

excuse me??

Dit is ook mijn tweede Hitchcock (flarden van de The birds tel ik even niet mee), maar gezien er de komende twee maand elke zaterdag een Hitchcock op de buis is, zal hier snel verandering in komen. Net als Psycho bevat deze Rear window een vrij eenvoudig narratief verhaaltje waarin op zich heel weinig gebeurt.
Dat is net de kracht van een Hitchcock waarbij hij met een eenvoudig verhaal toch de nodige spanning kan ontlokken en de interesse wekken van de kijker. De setting van Rear window is geweldig met al die kleine huiskamertjes waarbij je als voyeuristische big brother kan aan deelnemen.

Ondanks alle positieve elementen van opbouw, sfeer en decorsetting is het toch vooral de erg gracieuze Grace Kelly die de show steelt en het peper- en zoutvaatje is van de film. Wat een stijl, wat een presence! De chemie tussen haar en Stewart was aanwezig met de passionele en soms bitse dialogen. Ook de geluiden waren prima: afhankelijk waar de camera zich op richtte waren de geluiden van de buren te horen.

De film is in zijn geheel ook te gestuurd. Iedereen zit mooi voor zijn raampje en alle ramen en gordijnen staan open wat in werkelijkheid nooit het geval zal zijn. Het einde is een climax, maar eindigt vrij snel met een sisser wanneer Mr. Thorwald wel erg snel bekent en het mysterie in één handomdraai opgelost is.

Stella: Intelligence. Nothing has caused the human race so much trouble as intelligence.

Lisa: I wish I were creative.

Jeff: You are. You're great at creating difficult situations.

Stella: When two people love each other, they come together - WHAM - like two taxis on Broadway.

Het subjectieve perspectief is een van de belangrijkste kenmerken van de films van Alfred Hitchock. Hitchcock stelt ons mede hierdoor steeds in staat het beeld vanuit de volledige subjectieve wijze van de protagonist te bekijken en daardoor in staat ons beter in de laatste in te leven waardoor men als kijker nog verder ondergedompeld raakt in de belevenis zoals de protagonist die ondergaat. Dit subjectieve perspectief ontwikkelde zich sterker in zijn films uit de jaren vijftig, een decennium dat ook wel als zijn gouden jaren wordt aangeduid. Of we nu praten over Strangers on A Train (waarin we een van de protagonisten angstig naar een grote hond op de trap zien kijken), The Wrong Man (waarin we via Henry Fonda voelen hoe het is om in een cel te zitten) of Vertigo (waarin we James Stewarts personage naar dat van Kim Novak zien kijken), het subjectieve perspectief was voor Hitchcock van wezenlijk belang en een krachtige manier om de kijker nog verder mee te zuigen in het verhaal. Het werkt helemaal effectief als hij dit combineert met een reactieshot van het personage waaruit we het gebeuren zien.

Een ander belangrijk element in deze film is voyeurisme en de seksuele en morele connotaties die daarmee worden geassocieerd. In Psycho en Vertigo wordt is voyeurisme een element dat we een paar keer te zien krijgen en veel zegt over de voyeur, maar het is in Rear Window waarin dit element helemaal wordt uitgewerkt en ook over de eventuele morele gevolgen ervan wordt nagedacht.

In Rear Window krijgt Hitchcock het voor elkaar om beide bovengenoemde elementen perfect met elkaar te combineren. Hij zorgt ervoor dat deze twee elementen naadloos in elkaar overvloeien; Hitchcock maakt ons deelgenoot van het voyeurisme uitgeoefend door de Stewarts personage en op één cruciaal moment na is er geen enkele ruimte voor een objectieve weergave van de gebeurtenissen. We worden dankzij hem eveneens voyeur en nieuwsgierig naar die kleine privé wereldjes aan de overkant, vooral dat ene wereldje waar zich mogelijk iets verschrikkelijks heeft afgespeeld.

Hitchcock schuwt niet om de eventuele morele consequenties van het voyeurisme aan te duiden in de film. Meerdere keren wordt Jeffs (Stewart) voyeurisme, dat op een gegeven ogenblik obsessieve vormen dreigt te krijgen, bekritiseerd door Lisa (Grace Kelly), zijn vriend de Doyle (Wendel Corey) en zijn verpleegster Stella (Thelma Ritter). Het is vooral de inbreuk op de privacy die het meeste opgang doet in Rear Window. Door zijn obsessie lijkt Jeff te vergeten dat er zoiets als recht op privacy bestaat.

Men kan zich afvragen of Rear Window als een thriller geclassificeerd kan worden. Hoewel Hitchcock op bepaalde momenten, zeker tegen het einde toe, de spanning laat toenemen, is deze toch ondergeschikt aan de het voyeurisme en het subjectieve perspectief welke naast de later besproken verhouding tussen Lisa en Jefferies de hoofdelementen van de film zijn.

Het knappe van Rear Window is dat het in feite een ensemble stuk is dat zich afspeelt op een van de grootste decors ooit gemaakt en die zich slechts in één kamer afspeelt, waarbij de hoofdrol wordt gespeeld door een personage dat in het gips zit. Voor Hitchcock was dit niet de eerste keer dat hij gesloten ensemble stukken regisseerde. Reeds in Lifeboat (1944) en Rope (1948, eveneens met James Stewart), slaagde hij er goed in de hele film op een locatie te laten afspelen. Het belangrijkste verschil tussen Rear Window en de twee andere films is dat hij er hier in slaagt een hele geloofwaardige wereld die zich buiten de kamer om afspeelt te creëren. In Rear Window krijg je echt het gevoel dat er een hele buurt zo niet een hele stad bestaat buiten die kamer en binnentuin om; dit is iets dat vooral wordt versterkt door de buitengeluiden waar in deze film effectief gebruikt wordt van gemaakt.

De samenwerking tussen Bernard Hermann en Hitchcock wordt terecht vaak geroemd want de prachtige muziek die Hermann componeerde voor bijvoorbeeld Vertigo, The Man Who Knew Too Much (1956) en North By Northwest geven die films een extra sfeer en lading. Het is daarom jammer dat Hitchcock samenwerking met Franz Waxman nogal eens wordt vergeten, want ook Waxman slaagde er in Rear Window in een extra dimensie toe te voegen aan de film. Hitcock had voor Rear Window al twee keer eerder gebruikt van de talenten van Waxman, de eerste keer in zijn Hollywood-debuut Rebecca in 1940 en de tweede keer in Suspicion (1941).

We kunnen gerust stellen dat het Waxmans openingsthema van de film een gewaagd stukje is: jazz van verschillende componisten gemengd stadsgeluiden alsof de stedelijke setting meteen duidelijk moet worden gemaakt. De ontwikkelingen en drama in de film worden als het ware geaccentueerd door een van de buren die Jeff gemakshalve maar de "Componist" heeft genoemd, regelmatig horen we flarden van de worstelende componist door de binnentuin vliegen. De Componist is bezig met een muziekstuk dat zich steeds verder ontwikkeld naarmate de film steeds verder vordert tot de laatste scene in de film aan toe als we erachter komen wat de naam van het muziekstuk is.

Een ander nog niet genoemd belangrijk element in Rear Window is de zich ontwikkelende verhouding tussen Jeff, die op een briljante wijze in een korte schot aan het begin van de film aan ons wordt geïntroduceerd, en Lisa, die eveneens op een prachtige wijze aan ons wordt voorgesteld. Waar in het begin Jeff grote twijfels heeft over zijn relatie met Lisa, verandert gaandeweg het drama Jeff's houding ten opzichte van Lisa zich van twijfel tot bewondering en zelfs trots.

Beide acteurs spelen hun rol tot in de puntjes perfect en met recht wordt wel gezegd dat Grace Kelly in Rear Window het beste tot haar recht kwam. Dit was na Dial M for Murder (1954) haar tweede film onder regie van Hitchcock, en waar ze in die film volgens alle getuigenissen wat stijfjes overkwam, is ze zichtbaar in controle over en op haar gemak in haar personage Lisa Freemont. Voor James Stewart was dit eveneens de tweede film onder regie van Hitchcock, zij het dat Rope al weer zes jaar geleden was en het is moeilijk iemand anders voor te stellen in de rol van L.B. Jefferies.

Geen recensie over deze film zou compleet zijn zonder de prachtige prestaties van Thelma Ritter als Stella de verpleegster. Haar scherpe humor en inzicht in mensen zorgen ervoor dat de film regelmatig van humor wordt voorzien zonder dat dit geforceerd overkomt.

De bijrollen van de overburen zijn een unicum te noemen en een belangrijk element in dit ensemble stuk, met name Judith Evelyn in de rol van miss Lonely Harts levert een topprestatie. De overburen zorgen ervoor dat de wereld van Rear Window een levendige is, ook al is het een ensemble stuk dat zich in één kamer afspeelt.

Een rol die natuurlijk niet vergeten mag worden is die van Raymond Burr als Lars Thorwalt, de door Jeff begluurde buurman. Hitchcock slaagde er altijd in om de kijker sympathie te laten opbrengen voor de schurk of moordenaar. Dit is al te zien in Notorious waar de door Claude Reins gespeelde Sebastian veel sympathie opwekt, maar ook voor Bruno in Strangers On a Train en dit zou Hitchcock tot een hoogtepunt brengen in Norman Bates in Psycho. Ook Burr slaagt erin zijn personage, ook al zien we hem merendeels vanuit de verte, sympathieke kenmerken te geven, wat een extra laag aan het personage maar ook de flim toevoegt.

Rear Window is ook de eerste film voor Hitchcock van screenwriter John Michael Hayes wier radiowerk veel indruk had gemaakt op Hitchcock. De stijl van Hayes paste perfect bij die van Hitchcock en Rear Window was het begin van een succesvolle samenwerking die tot The Man Who Knew Too Much zou voortduren.

In Rear Window slaagt Hitchcock er heel goed in om een levendige wereld te creëren waarin men als kijker door het subjectieve perspectief betrokken raakt bij het voyeurisme van de personages maar ons toch laat nadenken over de eventuele consequenties daarvan. De film rust daarnaast ook nog eens op een ijzersterk script van Hayes en het puike acteerwerk van alle spelers. Rear Window is geen film die je moet gaan kijken met het idee een spannende thriller te gaan zien, zij het dat er wel spannende momenten inzitten, maar eerder vanuit het idee een prachtig ensemble stuk in een levendige en reusachtig decor te gaan zien waarin het subjectieve perspectief en het voyeurisme en de zich ontwikkelende verhouding tussen twee mensen de belangrijkste kenmerken zijn.

Genoten. Zonder de superlatieven van Wataru evenwel.

want spannend is het allemaal niet en 'superieur acteren' deden die figuranten toch echt wel niet. Daar kunnen zij natuurlijk ook niet aan doen. Ze werden neergezet als poppen in een poppenhuis waar Jefferies tegenaan kijkt. Zo was Miss Torso echt hilarisch met haar eeuwig gepirouetteer. En de kunstenares met de abstracte beelden moest natuurlijk een lelijk besje zijn. Ouderwetse humor (inclusief de uitgeputte bruidegom). Enfin… het was allemaal wel amusant.

Maar de dialogen waren wel vermakelijk. Ook de vriend politieman, wiens ogen bijna uit de kassen rolden toen hij Lisa zag. Jefferies heeft trouwens gelijk wat Lisa Fremont betreft: ze is perfect. Vlotte, zwoele praatjes, steenrijk, niet geïnteresseerd in rijke kandidaat-vrijers, en laten we het niet vergeten: dat profiel, de perfecte tanden, lippen, neuscurve, die gracieuze lijnen in armen, benen, hals, schouders, rug… is er ooit een mooiere vrouw geweest dan Grace Kelly? Nee, toch?

Geen straf om naar te kijken. Dat alleen maakt de film al de moeite waard.

Absoluut mijn favoriete hitchcock film. James Stewart, grace Kelly en Thelma Ritter spelen alledrie op topniveau. de combinatie voyeurisme en moord word hier heel leuk neergezet en het decor is ook prachtig gemaakt, verder zit ook het jaren 50 sfeertje er goed in (en ja dat komt van een 17 jarige?).

5,0 sterren

Tegenvaller.

Voor iemand die zichzelf de Master of Suspense noemt, vond ik dit eigenlijk wel tegenvallen. Sowieso heeft dat wat met het jaartal te maken, en de film krijgt ook zeker geen onvoldoende. Daarvoor is het te boeiend wat er zich allemaal kan afspelen op 1 locatie.

Vooral als de camera langs de verschillende appartementen gaan en verschillende leventjes leuk weergeeft is de film het sterkst. Hitchcock weet zijn film boeiend en vermakelijk te houden, en doet ook niet te moeilijk met onnodige drama en te moeilijke dingen.

Prima film, dat maar mijn mening ook niet bepaald uitblinkt. Stewart heeft nog wel een leuke rol, maar de rest was maar zozo. Ook een paar vrij theatrale en ongeloofwaardige momenten maken deze film niet altijd even geslaagd bij mij.

Net herzien op het grote doek.

Grace Kelly ❤️ Wat een prachtige vrouw. Er is op dit moment geen enkele actrice die ook maar in haar buurt komt qua schoonheid en klasse.

Verder blijft het een heerlijke film, al is alle spanning er na de eerste kijkbeurt wel vanaf. Dat laatste is toch wel erg jammer. De eerste kijkbeurt vond ik het een meesterwerk, ditmaal een ruime 4*. Ik laat mijn beoordeling daarom maar in het midden.

Uitstekende thriller die intrige, seksualiteit en amusement schijnbaar moeiteloos weet te combineren. Een hittegolf verlamt een kleine woonwijk en versterkt de broeiende sfeer. De afstand die met een doorlopende discipline wordt gehandhaafd maakt het moordmysterie extra sappig en sensationeel. Het lokt die ondertussen gekende perversiteit uit die ik alreeds ben tegengekomen in bepaalde melodrama's van die tijd. Alle huiselijke kommer en kwel doet het geheel aanvoelen als een fascinerend ecosysteem dat ons een inkijk verschaft in een verborgen wereld. Grace Kelly is perfect als high society damsel die zichzelf met een opvallende gulzigheid wil bewijzen. Ook Thelma Ritter (Moe uit Pickup on South Street) en Wendell Corey zetten overtuigende bijrollen neer. Het geluid is eveneens geweldig aangepakt, met allerlei omringend geroezemoes dat de binnenplaats insijpelt en de overkant die enkel zacht gefluister produceert. Onomstootbaar.

M'n derde Hitchcock en gewoon weer een erg degelijke film. Ik vond Psycho en North by Northwest beter, maar dat neemt niet weg dat deze zijn eigen charmes en sterktes heeft. Rear Window kijkt weg als een toneelstuk en dat vind ik meteen een van de grootste pluspunten. De volle twee uur speelt zich in feite af in een klein appartementje met zicht op een binnenkoertje en de ramen van enkele andere appartementen en dat creeërt een erg unieke sfeer. Het zorgt voor interessant camerawerk, dat je op deze manier ook makkelijk verplaatst in de subjectieve positie van hoofdpersonage L.B. Jefferies. Je ziet alles namelijk vanuit zijn positie.
Ondanks dat het allemaal duidelijk is opgenomen in een studio, vind ik dat er niettemin een geloofwaardige buurt gepresenteerd wordt. Het is als het ware een soort van microkosmos waarin een paar schrijnende zaken worden aangekaart (de buurvrouw die zich heel eenzaam voelt en wanhopig op zoek is naar genegenheid bijvoorbeeld) en waarin zich ook langzaam maar zeker een misdaaplot ontwikkelt. Ik denk dat er interessantere dingen gedaan hadden kunnen worden met het plot, een twist dat Stewart's personage zich dingen inbeeldde die er helemaal niet waren en eigenlijk zelf in de fout was door mensen te begluren zou ik bijvoorbeeld toegejuicht hebben. Maar dan denk ik wellicht in te moderne tropes. Het verhaal zoals het nu is, is redelijk voorspelbaar, maar wel goed uitgewerkt, en het laatste kwartier is bovendien nog erg spannend. Jammer van het erg gehaaste einde wel. Hitchcock-eigen of periodegebonden?

James Stewart (die echt enorm hard lijkt op de andere Hitchcock favoriet Cary Grant) doet het goed, zeker in combinatie met Grace Kelly, die in een mooie omdraaiing van de stereotiepe genrepatronen van die tijd garant staat voor al de actie en handelingen. De bijpersonages waren ook leuk, evenals de telkens terugkerende buren achter de ramen.
Samenvattend dus een goede regie, goede acteurs en een sterke sfeer, maar het plot had iets interessanter of spannender gebracht kunnen worden.

Gewoon een aardige film! Je zit de hele tijd naar iemand te kijken die naar de buren zit de loeren haha. Een keer wel leuk, maar ik moet er niet aan denken om hem nog een keer te zien.

Deze van Hitchcock kende ik nog niet en de film is al bijna halverwege als ik eindelijk iets van spanning begin te voelen. De setting mag dan origineel zijn, het duurt toch echt te lang om interessant te zijn. Daarom is het wel zo fijn dat Grace Kelly er zo geweldig uitziet! Gaandeweg ontwikkelt zich dan toch een plot, maar de uitsmijter in de slotminuten, waar Hitchcock mij zo vaak mee verrast, blijft hier helaas uit. Zo mist Rear Window een echte spanningsboog en moet ik het doen met een film welke meer als een toneelstuk aanvoelt. Dat viel me dus tegen.

Na Psycho en The Birds tijd voor deze Hitchcock. Een film die ik al eens eerder zag maar weinig meer van wist. Van suspense zoals in de twee andere films is geen sprake, Rear Window gooit het over een hele andere maar niet minder interessante boeg.

Een bij aanvang saaie situatie wordt meer dan prima gebracht in een broeierige omgeving met veel verschillende figuren invloeden en dingen die opvallen. Uit pure verveling doet Jeff in die zin iets wat we allemaal doen. Moreel verantwoord? Mwoah... stiekem loeren we allemaal naar de buren en hebben een idee of oordeel wat daar gebeurt of speelt. En wat denkt Jeff te zien? Is dat wat hij denkt dat het is...? Uitstekend wordt je als kijker meegenomen in de beleving van Jeff, een situatie die in die zin aan Phonebooth of Locke doet denken wat de gebondenheid aan één plek betreft. Hoewel Jeff niet de meest boeiende persoon is slaagt hij wel als vehicle en objectief voor wat er gebeurt. Uitermate boeiend zijn de scènes aan de overkant waarvan het raden is wat er precies gebeurt, het is dezelfde nieuwsgierigheid en interpretatie waarin je in mee gaat als kijker.

Interessant zijn de discussies met de rechercheur, iets vermoeden is nog geen bewijs, en geeft al helemaal geen recht om in te grijpen. Sterker alles lijkt in orde. Maar is het dat ook? Prima wordt er gespeeld met de interpretatie die er mogelijk naast zit. Link zijn de onderzoekjes die door de dames gepleegd worden, iets dat eigenlijk gewoon vandalisme en inbraak is gezien er nog steeds geen bewijs voor een misdaad is. Meer dan prima wordt er uiteindelijk naar een climax toe gebouwd, iets dat met 'de val' goed gemaakt is voor een film uit '54.

Nee, superspannend is Rear Window niet, en de daden, vermoedens en logica van Jeff laat ook wel eens te wensen over. Het gedraai om de hete brij tussen Lisa en Jeff vind ik ook maar zo zo, maar de opbouw naar het einde en de nieuwsgierigheid, die bij de kijker geweekt wordt voor wat er bij de buren gebeurt, is wel erg knap gedaan en maakt van Rear Window een meer dan uitstekende film. Uiteindelijk niet zo goed als Psycho, maar wel nipt beter dan The Birds.

Mijn eerste Hitchcock. En het viel mij niet mee. Voor mij nu de grote vraag waarom dit zo’n klassieker is? Het zal voor 1954 vast wel een mooie film zijn. Maar voor nu zit hier geen moment spanning in. Alleen het deel dat Grace Kelly(wat een prachtige vrouw!) werd betrapt. Verder allemaal heel voorspelbaar en cliché.

Ik denk dat het nog even gaat duren voor ik aan mijn tweede Hitchcock ga beginnen, want ik vond dit een lange zit voor een niet boeiende film.

Voor nu een 2,5*. Blijft deze film in mijn hoofd spoken? Wellicht een 3. Maar ik zou niet weten waarom....

Nou wil ik niet rot doen, maar 6 februari 2021, met vorst en sneeuwstorm, is misschien niet de beste dag om deze film te bekijken, die zijn kracht haalt uit het gegeven dat iedereen - Stewart als voyeur en al zijn buren - op het punt staat te bezwijken onder een hittegolf. De eerste keer dat ik deze film zag deed de atmosfeer me weinig, weet ik nog en ik vond het geheel een tegenvaller, omdat elke verrassing ontbreekt - de man die door Stewart van moord verdacht wordt is inderdaad een moordenaar, ik bleef vergeefs hopen op een verrassende plotwending. Een tijdje later bekeek ik de film nog eens, tijdens een plaknacht na een volle week onwelkome hitte. Toen snapte ik de zorgvuldige opbouw, de zweterige armoede van het burenleven, de begoocheling. Je kunt het een beperking vinden dat een film alleen onder omstandigheden werkt, maar sindsdien heb ik Rear Window nog regelmatig bekeken, ook op koelere momenten en is mijn waardering alleen maar groter geworden. Smaken verschillen en het kan zijn dat Hitchcock niks voor je is, maar misschien moet je deze toch eens, ooit in midzomer, als we in de hitte snakken naar sneeuw, een tweede kans geven.

Gordijnen waren dicht en had mijn open haard volop aan, was zeker 27 graden in huis. Dus dat was het niet

Zonder gekheid. Ik zal deze film niet snel een tweede kijkbeurt geven. Maar andere Hitchock films zeker wel.

Hitchcock laat hiermee zien dat hij toch meester is van het genre. Normaal zie je een moord of een lijk dat ze vinden, waarop een zaak start. Hier zit je samen met James Stewart te kijken naar dingen die wel eens verdacht kunnen zijn, maar zonder dat je weet wat er gebeurd is. Als er al iets gebeurd is! Je wordt meegesleept in de theorieën die Stewart maakt, terwijl hij gekluisterd is aan zijn bed door een gebroken been. De kijker blijft ook in die kamer, alles van de andere personages horen en zien we in dezelfde kamer.

James Stewart is sterk in dit soort films. Een acteur van zijn tijd die nooit mee echt mee is kunnen draaien in de vernieuwde acteerstijl die rond jaren '60 is beginnen vormen. Het oogt als boeiend theater, maar de acteurs zijn wel meester in het genre. Naast Stewart een mooie Grace Kelly die op korte tijd een mooi palmares heeft neergezet. Het klikt wel tussen Stewart en Kelly. Dat zorgt voor leuke dialogen en het nodige charisma op het scherm.

Een meeslepende thriller waar je alles op het puntje van de stoel volgt. Om samen met de hoofdpersonages de puzzel te leggen en zo te weten te komen wat er nu eigenlijk echt gebeurd is.

Vergeet de geweldige Thelma Ritter niet, het geheime wapen van deze film en een beetje een unsung hero uit het studiotijdperk. Prachtige bijrolactrice. Hitchcock vond het leuk zichzelf beperkingen op te leggen en dat gaat hem in deze film zo goed af. Vind het nog steeds zijn beste film.

Vond het eerder een ontgoochelende Hitchcock. Het duurt nogal lang voor de film op kruissnelheid komt met de paraderende Grace Kelly in verschillende jurkjes. Ja, ze is mooi, maar ik kijk de film niet om een modeshow te zien, wel om een spannende thriller te beleven. Wat dat betreft viel het dik tegen want dit is één van de minder spannende Hitchcocks die ik heb gezien.

"Jeff", een beroepsfotograaf zit in het gips en gluurt zijn buren af vanuit zijn rolstoel om de verveling het hoofd te bieden. Tot hij een buur opmerkt die zich heel vreemd gedraagt. Snap niet goed waarom Rear Window hoger gekeurd wordt dan Dial M for Murder, Psycho en Strangers on a Train bvb, die veel beter tot hun recht kwamen als thriller. Redelijk maar meer dan een 3* zit er niet in.

Hitchcock mag dan als Master of Suspense bekend staan, ik vind hem vooral een regisseur die heerlijk vermakelijke films maakt: deze Rear Window is denk ik het summun daarvan. Vaak zijn films die zich in één ruimte afspelen toneelverfilmingen, of ze doen daar aan denken. Dat de bewerking uiteindelijk op celluloid is en niet op de planken, daar wordt weinig mee gedaan. Niet met deze film. Want hoewel de film zich afspeelt in één kamer, kan deze film eigenlijk niet goed op toneel worden uitgevoerd. En dat ligt dan toch echt aan de grootmeester zelf. Alleen al hoe hij met de camera steeds informatie geeft (dat eerste shot! zeker daarna leuk aangepast in de laatste scène) en ook de camera gebruikt als blik van Stewart op het binnenplein. We zien de hele film vanuit Stewart, juist die camera helpt hierbij omdat altijd wordt gefilmd vanuit Stewarts appartement. De film kent uitstekend geschreven teksten, een goddelijk tempo, humor, leuke performances (met een verrukkelijke Kelly) en hoewel de film soms iets oudbolligs heeft is dit vooral heerlijke cinema. Ik wilde mijn score laten staan met deze herziening, maar nu ik dit stukje type denk ik: er is echt niets aan te merken op deze film. 5,0* en daarmee Hitchcocks beste.

Rear Window is een film die heel nauwgezet en met oog voor detail is geënsceneerd. De eerste 10 minuten van de film maken dat al duidelijk als de camera de binnenplaats van een appartementencomplex binnendraait en de kijker op schitterende wijze de uitgangssituatie, de plaats van handeling en de personages laat ervaren.

James Stewart is met een gebroken been in het gips aan een rolstoel gekluisterd. Hij is gedwongen om wekenlang in zijn appartement door te brengen. Slaapproblemen en verveling leiden ertoe dat hij zijn buren in de andere flats begint te observeren. De vensters waarnaar hij gluurt, vertonen gelijkenis met een tv-scherm. Achter de vensters speelt zich een keur aan huiselijke taferelen af die de vergelijking met een tv-programma glansrijk kunnen doorstaan. Stewart kijkt naar alle vormen van entertainment die op de tv beschikbaar zijn. Drama, misdaad, komedie, romantiek. Door hem toont de film inkijkjes in de levens van andere mensen met al hun indiscreties en zwakheden. Stewart zapt er lustig op los. “We've become a race of Peeping Toms”, zegt zijn hulp Stella. En ze heeft een punt.

Rear Window is spannend. De film heeft een klein speelveld. Stewart’s appartement functioneert als een soortement controlekamer. Het is de enige ruimte waar de kijker zich lijfelijk bevindt. De kijker is evenals Stewart gebonden aan het appartement en bekijkt de gebeurtenissen evenals Stewart vanaf een veilige afstand. Hij beleeft het verboden plezier van de voyeur mee. Hij voelt het speelse en nonchalante element ervan. Hij voelt ook dat geleidelijk iets anders wordt toegevoegd. Dat het gluren serieuzer en obsessiever wordt. Hij voelt een onheilspellend randje gloren. Hij voelt hoe beklemming de film binnensluipt.

Hitschcock speelt op een virtuoze manier met subjectieve invalshoeken en begrensde perspectieven, met het twijfelachtige plezier van voyeurisme en met het dilemma van de ooggetuige die vanwege zijn lichamelijke conditie is veroordeeld om een onmachtige toeschouwer te zijn. Al die elementen leveren spanning en suspense op. Rear Window is in de eerste plaats een thriller.

Rear Window is daarnaast ook een komedie. De film heeft een luchtige grondtoon. Veel dialogen zijn puntig en hilarisch. De dialogen die Stewart met zijn hulp voert zijn heerlijk stekelig. Die met zijn vriendin Grace Kelly prettig knipogend. Sommige gebeurtenissen die Stewart observeert zijn verontrustend. Sommige zijn echter bijzonder grappig. De mix van luchtig en spannend werkt relativerend. Rear Window is een film van enerverende fijnzinnigheden en geestige bijkomstigheden. Een film van spanning en van hilariteit. Een fijne combinatie.

Heerlijke film.

Mooi decor, spannend verhaal en goed acteerwerk van James Stewart en Grace Kelly.

Hitchkock kennen wij als de man die zijn volk leerde film kijken. Het toonbeeld dat kwaliteit en toegankelijkheid perfect samen gaat. Terwijl onze leeftijdsgenoten gingen voetballen of pianospelen, verheugden wij ons op een namiddag met Psycho, North by northwest, Rebecca, Notorious. Het was dan ook ergens op een regenachtige dag in de zomer dat we Rear window zagen en ons verdict stond onmiddellijk vast : een meesterwerk. Na afloop van de film gingen we onmiddellijk voor het raam zitten. We observeerden wie er voorbij kwam, wat de buren deden. Wie weet, stoten we wel op een moord. Rear window begint meteen met de essentie. De generiek met camerastandpunt naar de binnenkoer terwijl langzaam de rolluiken openen op de vrolijke tonen van Franz Waxman. Dat zal ons canvas worden voor de volledige film. Dan is er die lange pano in de kamer van Stewart als inleiding van wie het personage van Stewart is, wat hij doet, waarom hij in de kamer zit. Het is een staaltje van visuele vertelkunst van Hitch. Geen enkele dialoog komt er aan te pas. RW is ogenschijnlijk licht en luchtig, zit vol humor en knipoogje (zoals ‘wanneer komt zijn cameo langs?’) maar na verschillende kijkbeurten stel je vast dat RW onder het oppervlak een intens persoonlijk en cinematografisch pareltje is dat filmprofessoren wel eens in een Bergman of Tarkovsky zien. Eens je de gladde laag afpelt, kom je meer tot de donkere toon van de film. Het mozaïek verhaal van die mensen in hun appartementen. Ze leiden hun dagelijks leven maar langzaam worden de drama’s zichtbaar. De pianoman die maar geen melodie vindt, de knappe blonde die aanbidders genoeg heeft tot het vervelende af. De eenzame vrouw die verwoed een metgezel wil vinden. Weliswaar is er een gelukkig paar (met een eenvoudig beeld nl gordijn blijft gesloten weet Hitch de prille liefde en lust uit te beelden) die zorgt voor de speelse noot tussen die drama’s. Het zijn die kleine verhaaltjes die we door de ogen van Stewart bekijken. Het (te ?) schrander script van John Michael Hayes (die ook de volgende drie films van Hitchkock zal neerpennen) is nog een reden waarom RW niet zomaar een vlotte suspense film is. Zijn die verschillende verhaaltjes ook niet een inkijk op het leven van Stewart ? Is dit een spiegel van het leven voor Stewart ? Sommige zijn verleden, andere zijn toekomst. Intussen gluren we samen met Stewart verder. Mensen rondom ons zijn eenzaam, hebben liefdesverdriet, voelen frustratie, hebben geheimen. Want waarom jaagt die man de hond weg die aan een bloempot snuffelt. Zou hij iets verbergen ? Waar is zijn vrouw plots ? Het plot komt op gang en we mogen nu ook meekijken naar binnen in het appartement van Stewart. Ook daar is er romantisch gekibbel. En enter Grace Kelly. Wat een ongelooflijk knappe introductie van Grace Kelly (schaduw, close up, die kus in slow motion). Liefde in zijn pure eenvoud. Kelly was in de jaren ’50 na Joan Fontaine en Ingrid Bergman de leading lady van Hitch tot ze de ware prins tegenkwam tijdens de opnames van To catch a thief. Kelly was de ideale verpersoonlijking van Hitchkock’s vrouwelijk personage nl mooi en ijskoud, gracieus en intelligent, onafhankelijk en sterke wil maar emotioneel onstabiel en (dé zwakte van Hitch vrouwelijke personages!) verliefd. Eva Maria Saint en Tippi Hedren hebben nadien ook dit personage vertolkt. Maar Kelly was toch de laatste grote ster die Hitchkock kon casten in een reeks van de drie films. Daarnaast heeft ze ook andere klassiekers op haar CV zoals High Noon, Mogambo en High society maar toch wordt Kelly steevast gelinkt aan Hitckock. RW is ook verhaal experimenteel. Hitchkock hield wel van een uitdaging. In Rope wou hij in 1 take de film opnemen. In Lifeboat zaten de personages gans de film in een bootje. Hier in RW zit het hoofdpersonage letterlijk vastgekluisterd in één kamer. Hoe maak je in godsnaam met dit gegeven een spannende film ? Vervolg op het witte doek. Maar er is nog een reden (intussen al de vierde) waarom Hitchock niet alleen door de populaire cinema geapprecieerd werd maar ook door de liefhebbers van arthouse. Omdat Hitch onder het laagje amusement een cinematografisch detail verwerkte waardoor niets is wat het lijkt. Iets typisch voor Hitchkock en daardoor op handen gedragen door Truffaut en Chabrol. Keren we terug naar de introductie scene van Grace Kelly. Liefde in zijn pure eenvoud , schreef ik. Maar is dit wel pure eenvoud ? Laten we even een grondiger kijk nemen. Begint met een objectief standpunt : Stewart slaapt en een schaduw. Dan Kelly in frontaal close up : is dit al een POV van Stewart ? Maar hij slaapt nog. Pas daarna opent hij zijn ogen, nu zijn we terug in een objectief shot. Opnieuw Kelly frontaal in close up. Dit is wel een POV shot van Stewart. De kus (in een two shot, opnieuw verandering van perspectief). Ze plagen elkaar speels. De vreemde dialoog dat eindigt met het merkwaardige zinnetje (who are you?). Is dit een fantasie van Stewart ? Is dit een droom van Stewart ? Zijn onderbewuste die waarschuwt voor het dilemma van hart (liefde voor Kelly) en ratio (niet bij elkaar passen). De ‘in beeld brenging’ is ook anders. Vooral die kus in slo mo. Het valt uit de toon, het wringt visueel. Misschien wil Hitchkock hier reeds op een psychologische manier een voorbode schetsen van de relatie tussen Stewart en Kelly. Kelly als een oogverblindende schoonheid (de frontale close up) en Kelly als een bedreiging (de schaduw). Ze wil trouwen maar volgens Stewart is ze ‘too perfect'. Zij probeert om Stewart te overtuigen terwijl Stewart alleen de verschillen ziet. Hichkock is dus niet alleen de master van suspense (een eretitel die steevast met hem is verbonden ofschoon hij veel films maakte die geen suspense waren), niet alleen een vakman die een verhaal meesterlijk kon vertellen met beelden maar ook een auteur die persoonlijke thema’s in zijn film verstopte. Het prachtige is : je hoeft dit niet eens te weten om de film te kunnen genieten. Alleen al het begluren van buren en hoe een moord wordt ontdekt, is de echte kracht van RW. Alles klopt. Het personage van Stewart is een voyeur maar ook beroepsmatig zit dit element erin verweven. Geen toeval. Na de zoveelste herziening van RW kan je ons nog steeds voor het raam spotten. We observeren wie er voorbij komt, wat de buren doen. Wie weet, stoten we wel op een moord. Op onze gerespecteerde leeftijd is de wetenschap dat het leven geen Hollywood film is reeds ingebed maar na het zien van RW zijn we nog altijd eventjes in de waan.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 51 : Rear window

Wordt hoog tijd dat je dat boek gaat uitgeven! cinemanukerke

Rear WIndow is een origineel uitgewerkt idee in een onevenwichtige film. Als Doyle, de speurneus in gesprek met Jeffries voor het moderne schilderij staat laat zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij van dat kunstwerk niet echte chocola kan maken. Wat stelt het voor? Voor een thriller is deze film niet spannend genoeg, voor een sociaal drama zijn de bewoners achter de ramen teveel karikaturen en voor een komedie valt er niet veel te lachen.

De liefdesrelatie tussen Stewart (Jeffries) en Kelly (Fremont) komt maar moeizaam uit de verf. Het leeftijdsverschil tussen beidde is meer dan 20 jaar in het nadeel van Stewart, hij is cynisch maar zij stroomt over van liefde voor hem Hij kan haar avances niet beantwoorden doordat hij aan een rolstoel is gekluisterd als gevolg van een gecompliceerde beenbreuk. Het is moeilijk om in dat gegipste been geen enorme erectie te zien, en warempel de jeuk die krabt hij zelf weg.

Het appartementencomplex waar Jeffries zicht op heeft is in de studio gebouwd. De ruimtes achter de ramen zijn professioneel belicht waardoor heel goed zichtbaar is wat zich in die kaders afspeelt. Ieder raam vertelt een verhaal en is een reflectie van de binnenwereld van Jeffries. We zien daar op zeker moment een eenzame dame van middelbare leeftijd die bang is alleen te moeten leven Jeffries leefsituatie spiegelen.

Hitchcock weet precies hoeveel en welke informatie hij de kijker moet geven zodat van begin tot eind er een boeiende spanningsboog is. De kijker blijft lang in het ongewisse of er écht een misdaad heeft plaatsgevonden achter één van de ramen waar Jeffries op uit kijkt of dat er aan de geestelijke gesteldheid van Jeffries moet worden getwijfeld.

Is het geloofwaardig dat op het eind van de film Thorwals op klaarlichte dag in het zicht van iedereen die het maar zien wil Jeffries uit het raam gooit? Thorwald die eerder uiterst zorgvuldig zonder een spoor na te laten zijn vrouw uit de weg ruimde? Nee dat is niet geloofwaardig.

De liefdesrelatie tussen Jeffries en Fremont is door het leeftijdsverschil ook uiterst ongeloofwaardig. Hierbij moet ik de kanttekening plaatsen dat het me niet zou verbazen als Hitchcock dit contrast uiterst zorgvuldig heeft aangebracht met als doel de schurende spanning te verhogen.

Is het geloofwaardig dat Jeffries die fotograaf is zijn camera met telelens alleen gebruikt om beter zicht op het raam aan de overkant te hebben. Een fotograaf weet dat als je vastlegt je later bewijs hebt. Dus dat Jeffries niet op de ontspanner drukte als hij aan de overkant iets opvallends waarnam is ongeloofwaardig.

De stadgeluiden, het ronkende verkeer en de muziek die uit open ramen schalt vormen uiterst geraffineerd te samen de soundtrack van deze film. Dit heb ik nog niet eerder in een film aangetroffen.

Deze film bewijst maar weer dat Hitchcock in zijn tijd een innovatieve regisseur was wiens films de stevige fundamenten werden waarop door na hem komende regisseurs voortgebouwd werd.

Het is moeilijk om zo'n film punten te geven. Het acteerwerk is gedateerd. De film is niet van begin tot eind even sterk, op het einde wordt het verhaal sterk afgeraffeld. Toch is en blijft Rear Window een echte klassieker omdat het ons een alternatieve en uiterst effectieve manier van storytelling heeft voorgedaan.