Body Double (1984)

Ik vind dit best een aardige film.

Wel weer heel wat anders na scarface Brian de Palma ging weer terug naar zijn hitchcock achtige invloeden.

Het verhaal is best leuk verzonnen.

Zeker niet de beste van Brian de Palma maar wel vermakelijk

3 sterren

Nieuwe screens van de aanstaande Blu-ray van Carlotta. Ziet er naar uit dat er prachtwerk is afgeleverd; 4.75 score voor beeld is er ook afgegeven door Svet Atanasov.

Shots uit Vertigo.

Ik las pas later dat er stukken waren "gejat" van Vertigo. Dit had ik op het moment zelf helemaal niet door, al doet het me vrij weinig. Maar dit is my kind of movie. Mysterieus, ingenieus en ingewikkeld. IJzersterke opbouw met een aantal prima acteurs en een tof einde. Die Brian is echt een baas, maar dat zal 'm in de naam zitten!

Goede, spannende thriller met een prima verhaal. Onvergetelijk telescope scene met meesterlijke muziek.

"I like to watch."

Ik geniet er altijd enorm van als Brian De Palma Hitchcock 'nadoet'. Sommige veroordelen het als imitatie, maar ik vind het een geweldig eerbetoon aan de Master of Suspense.

Jake Scully, een acteur die moeilijk aan werk kan komen en aan claustrofobie lijdt, is opzoek naar een plaats om te overnachten omdat hij weg is bij zijn vriendin. Een vriend bied hem aan om voor hem op een huis te passen. Vanuit het luxe appartement ziet hij iedere avond hoe de overbuurvrouw een soort strip-tease act opvoert. Hij raakt geobsedeerd door deze vrouw en gaat haar achtervolgen, maar dan ziet hij ook een inbreker die het huis binnendringt...

Craig Wasson speelde een goede hoofdrol en ik vond dat hij de obsessie en de frustraties van zijn personage goed wist te brengen. Deborah Shelton, Gregg Henry, Melanie Griffith hadden ook prima rollen. Opvallend weinig bekende acteurs en frequente collaborateurs van De Palma, mischien bewust gedaan.

De film speelt zich af in Hollywood en neemt de Hollywood-cultuur aardig op de hak. De manier waarop gewerkt word met acteurs, de tirannieke regisseurs, de porno-industrie, niets is veilig. Enkele keren wordt op geniale wijze de manier waarop films illusies wekken op de hak genomen. Het title-shot van de film lijkt een woestijn met een cactus, maar dan zien we dat het gewoon een achtergrond is. De film begint met een soort foute jaren '80 videoclip variant op een Hammer Film en dat blijkt een film-in-een-film te zijn, zoals De Palma dat eerder in Blow Out al zo leuk gedaan had. De hoofdpersoon wordt ons voorgesteld en als het verhaal eenmaal begint zit het mysterie er al dik in.

Het bespieden van de knappe overbuurvrouw is voyeurisme ten top en doet ons denken aan Rear Window, waar Hitchcock speelde met een vergelijkbaar idee. De daarop volgende moordscène doet denken aan Dial M for Murder - het shot dat de indiaan Gloria wurgt met de telefoonsnoer - en Dario Argento's Tenebre. De film waar Body Double het meest op lijkt is Vertigo. In plaats van hoogtevrees lijdt Scully aan claustrofobie. Een vriend misleid hem zodat hij getuige is van een moord en hij zelf een alibi heeft. Alleen speelt hier ook mee dat hij een acteur is en dus letterlijk de rol van getuige moet spelen, wat het toch weer een heel originele invalshoek geeft. De Palma kreeg het idee voor de film tijdens het maken van Dressed to Kill, waar hij werkte met een body double voor een douche-scène.

Destijds was de film erg controversieel door het naakt, de rol van de pornofilm-industrie in de film en de moordscène. De Palma had eerder al kritiek gekregen op het geweld en de 'vrouwonvriendelijke' scènes in zijn films. Daar trok hij zich absoluut niets van aan, sterker nog, het spoorde hem aan om deze film nog schokkender te maken. De moordscène waar de drilboor als fallus-symbool dient, zorgde voor veel ophef, maar is natuurlijk briljant. Dat brave Amerikaanse publiek kan gewoon niets hebben.

De film is mooi opgenomen, helaas geen Panavision maar dat zie ik door de vingers. Het gebruik van de telelenzen in de achtervolging scènes heeft De Palma van de Giallo overgenomen, het voelt alsof je als kijker de acteurs aan het bespieden bent. De telescoopscènes waren meesterlijk opgenomen en de muziek maakt het helemaal af. Pino Donaggio, vaste componist van De Palma, maakt een meesterlijke soundtrack. Een ideale combinatie van mooie pianomelodiën, suspensevolle muziek en jaren '80 synthesizerklanken. Ook leuk hoe Relax van Frankie Goes to Hollywood in heteroseksuele context wordt gebruikt.

Body Double is een erg goede thriller van Brian De Palma. Vermakelijk, spannend en een heerlijk eerbetoon aan de meester. De films van De Palma zijn de missing link tussen de Suspense van Alfred Hitchcock, de Giallo van Dario Argento en de jaren '80 Thriller. Voor wie houd van suggestieve thrillers en kitscherige jaren '80 setting is dit een must-see.

Aanrader.

onrealistisch , slaapverwekkend Kortom BAGGER

Vroeger in de bios gezien en eind jaren 80 voor het laatst op video. Vorige week nogmaals bekeken. Wat een thriller is dit, de spanning druipt er vanaf. Zorgvuldig opgebouwd, met beangstigende claustrofobische scenes en grof geweld. Je blijft op het puntje van je stoel zitten. En niet te vergeten Deborah Shelton. Wat een mooie vrouw! Gecombineerd met een ordinaire Melanie Griffith, de muziek van Frankie Goes To Hollywood en niet te vergeten de regie van Brian de Palma, maakt deze film zeker 4,5 ster waard.

Vandaag gezien op VHS. Slecht geluid, matig beeld. Nemen we op de koop (25 cent op de rommelmarkt) toe. Waanzinnig 80s uitziende film. Spannend met dubbele bodems die schijnbaar niet door iedereen gekend wordt hier.
Palma is een uitstekend regisseur met " een ouvre ".

Goed gemaakte thriller van Brian de Palma met een sterk verhaal, cast, muziek en sfeer en met een flinke plottwist erin. Het verhaal word goed verteld en niks is wat het lijkt, de cast met Craig Wasson Melanie Griffith, Deborah Shelton en Gregg Henry spelen goed. De muziek in de film vind ik ook erg mooi gedaan, vooral Frankie Goes To Hollywood dus wil je een goede thriller zien dan raad ik je hem van harte aan enjoy.

Body Double. Fantastische film van De Palma. Zeer goede sfeerschepping en het lijkt wel een remake op Rear Window maar het is wel een pak interessanter.

De plottwist was enerzijds te verwachten, toch dacht ik helemaal niet na over wat er komen zou. Je zat echt de film te beleven samen met Jake. Samen lekker gluren. Mooie vrouw(en), Gloria is eigenlijk wat femme fatale achtig. Een dingetje vraag ik me af: Waarom moest haar man die key card stelen uit haar handtas? Was het niet eveneens zijn huis dan? Misschien heb ik dat gemist. Een klein foutje ook wel dat hij de telescoop zo veel verschuift. Een minimale verschuiving is al genoeg op zo'n afstand maar goed. Al de rest neigt naar perfectie. Een stuk beter dan Rear Window en ook beter dan Disturbia. Volgens mij is dit mijn zesde film van De Palma en stijgt hij nog wat verder in mijn achting.

Gisteren gekeken deze Body Double en echt genoten van deze De Palma film. Film die boeit van het begin tot het einde. Heerlijke mysterieuze sfeer en verhaal. Is natuurlijk weer te zien aan de muziek en de gewelige shots en aan het verhaal dat De Palma zijn inspiratie gehaald geeft bij Hitchcock weer,maar De palma voert dit altijd geweldig uit dat ik hem het liever zie doen Of ik het Hitchcock zag doen want zijn bitter weinig films die ik van hem goed vind terwijl ik De Palma wel geweldig vind. De sfeer, de dreigende muziek, acteerprestaties alles is super. Enige wat mij de film wat minder doet scoren is het einde geeft hij alles gedroomt?. Dat had voor mij anders gemogen. Op naar de volgende De Palma film en deze scoort een dikke 8,5/10 bij mij.

Nee hoor.

. Waarom zien we dat dan zowel? Dat hij ineens op de filmset in de kist ligt. Snap gewoon niet waarom het einde zo moest gaan anders echt een topfilm.

Brian de Palma speelt vaak met droom en werkelijkheid, je kúnt het zo interpreteren, of niet, dat is aan jou

Droom? Ik dacht dat het een sprongetje in de tijd was?

Zo had ik het ook geïnterpreteerd.

Haha er zijn misschien ook mensen die 80s films expres op VHS bekijken, met geluid dat vervormd raakt en soms ruis in het beeld. Voor het retro gevoel. Maakten ze Kung Fury ook een leuke knipoog naar.

Ik ga deze film ook eens checken, maar dan wel dichter bij blu-ray kwaliteit!

Lekker foute film, een soort van guilty pleasure. Gluren, stalken, porno, de blote bips van Melanie Griffith. Toch is het verhaal wel erg maf en vergezocht op het einde. Ongeloofwaardigheden stapelen zich op na de eerste helft. De ontknoping doet ook knullig aan.

Erg ouderwetse, op zich mooie soundtrack die echter niet altijd in harmonie is met het decadente milieu dat de film toont.

Genoeg, maar het is gedoseerd. In het begin erg weinig, zelfs bij het gluren. Die scene waarin hij zijn vrouw betrapt zie je nog het meest. Maar op een gegeven moment kun je de bips van Melanie goed bestuderen. Helemaal op het eind bij de aftiteling kun je nog de mooiste tetten bewonderen. Dit soort films zijn natuurlijk totaal achterhaald voor dat doel maar vroeger was dit bij de videotheek nog acceptabel als je geen porno durfde te huren. Dat hele erotische thriller genre is toch wel zowat verdwenen. Internet heeft een hoop veranderd.

Neuken? Check.
Moorden? Check.
Tieten? Dubbel check.

"Geniale" film dus!

Voor mij een klein klassieker. Goeie regie. Beklemmend sfeertje. Lekker erotisch voor die tijd. Was in de videotheek ook een hit.

Toffe film met een fijn sfeertje. Mooi gefilmd met wat leuke over de top scenes. Beetje jammer allen van de on-charismatische hoofdrolspeler, haalde mij af en toe een beetje uit de film.

spannend leuk

In deze erotische thriller vol artistiek geweld slaagt De Palma erin de spanning naar het kookpunt te drijven. “Body Double” is in het filmjargon de stand-in die men gebruikt als een acteur of actrice zijn lichaam in een bepaalde scène om uiteenlopende redenen niet wenst te gebruiken. De cineast kwam op het idee toe hij in 1980 voor “Dressed to Kill” in de openingsscène waarin Angie Dickinson zich onder de douche wellustig inzeepte een doublure gebruikte. “Body Double” is vooral een prent over “het kijken” en wat de toeschouwer denkt te zien is lang niet noodzakelijk hetgeen hij denkt te zien. Jake Scully is een acteur op de sukkel die tijdens het draaien van een goedkope griezelfilm ontslagen wordt omdat hij aan claustrofobie lijdt en niets terecht brengt van een sequens waar hij in een doodskist moet liggen. Wanneer hij huiswaarts keert betrapt hij zijn vriendin met een andere man in bed. Hij is dus zijn baan en zijn vriendin kwijt en heeft geen woning waar hij de nacht kan doorbrengen. De schijnbaar vriendelijke collega Sam Bouchard biedt hem prompt onderdak aan, op voorwaarde dat hij het huis onderhoudt. Voor hij vertrekt vertelt Bouchard hem nog dat hij met een telescoop een mysterieuze buurvrouw kan begluren die op een vast tijdstip ‘s avonds een sensueel dansnummertje opvoert. Getooid in een zijden negligé en versierd met juwelen streelt ze zich voor het raam van de slaapkamer, tot ze rond de climax met haar hoge hakken op het bed gaat liggen. Maar Jake is blijkbaar niet de enige die deze droomvrouw bespiedt...
Dat is de start van een bijzonder boeiend film over voyeurisme die meesterlijk is geregisseerd en waarin erotiek en terreur op een bijna perverse manier met elkaar worden gecombineerd, wat tot verhitte discussies leidde. Brian de Palma liet zich ook inspireren door de twee Hitchcock parels “Rear Window” en “Vertigo”. Terwijl de regisseur de kijker hypnotiseert met zijn meest verleidelijke of meest aanjagende scènes onthult hij ook de mechaniek van de filmkunst, maar dat neemt de angst of het genot niet weg. Superieure stijlvolle cinema.

Body Double is een aardige film van De Palma, die duidelijk fan is van Hitchcock. Hij weet de sfeer rustig op te bouwen en de onderhuidse spanning stijgt naarmate de film vordert. De geloofwaardigheid Wasson's handelingen worden wel flink op de proef gesteld en soms gaat het net over het randje. De film kent twee climaxen, waarbij je eigenlijk verwacht dat het initiële verhaal over de hele film uitgesmeerd wordt.
Aan de ene kant vind ik het jammer, want de eerste helft van de film beviel me simpelweg beter. Aan de andere kant houdt het wel enorm de vaart erin, want films die deze sfeer en mysterie uitademen kunnen nogal traag overkomen. Dat weet hij hiermee wel te vermijden. Maar de verschrikkelijk overacterende Griffith zorgt er wel voor dat de tweede helft van de film toch een stuk minder is.

Al met al gewoon een degelijke film van De Palma, maar een groot fan ben ik tot op heden nog niet van deze regisseur.

3,0*

Deze deed me wel een belletje rinkelen, maar deze nog nooit gezien. Gelukkig passeerde deze op tv en dan maar eens meegepikt.
Het was geen misse film, maar had er eigenlijk wel wat meer van verwacht. Voor mij mocht de film eigenlijk wel wat korter zijn Ook de ontknoping viel tegen, 'k had spijtig genoeg al geraden wie het was.
De film zag er ook heel jaren '80 uit en voelde zo wel wat gedateerd aan.
Goh blij dat ik deze eens heb gezien, maar hoef deze niet meer terug te zien.

Een erotische thriller van Brian de Palma gestoken in een neo-noir jasje. In feite dus een film noir met een donkere filmstijl, met veel schaduwwerking, een femme fatale en een misdaadthema met een twist. Net als de films die met name in de jaren 40 en 50 werden gemaakt. Het woord 'neo‘ slaat op de recentere oorsprong van de film en houdt wat meer expliciete thematiek in. De cinematografische stijl is vergelijkbaar. De suggestieve aanpak van de film noir is echter overboord gegooid. In het tijdperk van de neo-noir worden uitingen van seksuele verleiding en obsessies expliciet weergegeven. De taboes die zorgden voor een suggestieve en ingehouden vertelstijl, bestaan in het neo-noir tijdperk niet meer.
In deze film spelen seksuele verleiding en frustratie een grote rol. De film draait vooral op deze energiebronnen, zou je kunnen zeggen. De film begint veelbelovend met een hoofdpersonage dat interessant wordt uitgetekend. Armoedig acteur, claustrofobisch, verraden door zijn vriendin en dakloos. Als hij op Rear Window-achtige wijze, getuige is van een misdrijf, komt hij in een spannende situatie terecht die echter al snel uitgroeit tot een ongeloofwaardige en (soms) zelfs belachelijk aandoende exercitie.
Brian de Palma staat bekend om zijn bewondering voor Hitchcock. In de cinematografie is dat zeker terug te zien. Prachtige setiings. Prachtig gefilmd. De opzet van het verhaal doet ook aan Hitchcock denken. Het verhaal mist echter finesse en vindingrijkheid en stijgt niet boven de standaard van de B-film uit.
Echt spannend wordt het niet. Teveel scènes zijn te lang en breken de spanning in plaats van er een aandeel in te hebben. Zo is er een ellenlange achtervolging waar in aanzet veel suspense aan kleeft, maar die door zijn lengte alras aan kracht verliest. Of neem een andere ellenlange scène in een discotheek annex filmstudio waar onder begeleiding van de muzikale klanken van (de verschrikkelijke band) Frankie Goes To Hollywood een pornofilm wordt opgenomen. Filmisch zien de scènes er prima uit. Spanningbrekers zijn het echter ook.
Body Double heeft beklemmende momenten, maar ook momenten die de opgebouwde spanning genadeloos onderuit halen. Body Double viel me eerlijk gezegd, gewoon tegen.

Brian De Palma speelt opnieuw leentjebuur bij Hitchcock. Uit Rear Window komt het voyeurisme, maar nog meer ontleende hij aan Vertigo. De plot vertoont gelijkenissen, de camera draait rond een kussend koppel, en een dollyzoom geeft de subjectieve ervaring weer van een hoofdpersonage met een psychische beperking - dit keer geen hoogtevrees maar claustrofobie.

Een schitterende locatie is de Chemosphere, een achthoekig, modernistisch gebouw in de Hollywood Hills. Craig Wasson is geschikt voor de rol van toevallige held met een gebrek. Melanie Griffith heeft een vrij complexe rol. Zij is het die staat te dansen met een pruik, en aan haar dansbewegingen zal ze herkend worden. Dennis Franz, vaste klant bij De Palma, heeft een grappig nevenrolletje als speurder. Deborah Shelton was een voormalige Miss USA, maar haar stem werd gedubd. Een klassiek thema is de male gaze, waarbij een vrouw het object is in de ogen van een lichtjes geobsedeerde man. Ramen, spiegels, camera's en een telescoop zijn hulpmiddelen.

De regisseur zocht de controverse op met nogal wat scènes die de ratingcommissie deden zweten. De kijker wordt tweemaal op het verkeerde been gezet door de ontknoping met een dubbele twist, die het lastig maakt om het onderscheid te maken tussen realiteit en droom. Ook de synthesizermuziek van Pino Donaggio roept een dromerige stemming op. Het intermezzo met Frankie Goes to Hollywood is mooi ingebouwd.