The Hill (1965)

Typische Lumet film, waarin Connery het tegen de gevestigde orde op moet nemen. Best een goede film, al heeft Lumet wel beter werk afgeleverd. 3,5 sterren.

Uitermate sterke Militaire gevangenisfilm, veel beter dan ik vooraf dacht.

Naast ster Connery is echt de hele cast is erg goed, met een show stelende Ossie Davis. Geweldige scene als hij bij die commandant op bezoek gaat, haha..

Ik kan niet echt zeggen dat ik er erg veel Lumet aan afzie, buiten dat het zoals gewoonlijk bij hem een prima geregisseerde film is.

Aanrader!

Een erg sterke antioorlogsfilm, die naarmate het verhaal vordert, steeds beter wordt.

Ik moest er even inkomen, omdat het verhaal eigenlijk aanvankelijk geen opbouw kende en we ons gelijk al in Libië bij het gevangenkamp bevonden. Maar nadat er eenmaal kennisgemaakt is met de nieuwe gevangenen, kwam ik er lekker in en ontspon zich een zeer interessante film, die mij uiteindelijk erg wist te boeien.

Dat is in de eerste plaats te danken aan de acteurs, die prima rollen neerzetten. Sean Connery speelt ontzettend sterk als de rebelse Roberts, die het duidelijk niet eens is met de gang van zaken in het kamp. Harry Andrews is minstens zo goed als Sergeant Wilson, de man met de bulderende stem, die het kamp leidt. De strijd die hij voert met Roberts is uitermate boeiend uitgewerkt . Ook Ossie Davies, een zwarte medegevangene, zet zijn rol zeer overtuigend neer. De manier waarop hij richting het einde in opstand komt vanwege het discrimineren van Wilson, is één van de beste scènes van de film. Ook het einde is erg goed.

Ja best genoten hiervan moet ik zeggen. Visueel is het allemaal redelijk en niet heel bijzonder goed, maar inhoudelijk en qua acteerwerk is het echt ontzettend goed. Vooral de tweede helft is uitermate sterk en de antioorlogs boodschap mag er zijn. Altijd mooi om te zien dat regisseurs zoiets durven te maken. Lumet bewijst hiermee nog maar eens zijn klasse.

4,0*

Zoals in veel van zijn films neemt één man het op tegen de gevestigde orde, het apparaat en vecht ie een op voorhand nogal ongelijke strijd uit. Zit in al zijn belangrijke films; Serpico, Dog Day Afternoon, 12 Angry Men, Network, the Verdict en zelfs Fail Safe (waarin zelfs de president van Amerika wordt neergezet als gewone man).

Misschien niet de meest in het oog springende titel binnen Lumets oeuvre, maar het zou zomaar eens bij een van z'n besten kunnen horen. In ieder geval eentje die op onverbiddelijke wijze de ontberingen in het kamp weet vast te leggen. Dat zal wel iets te maken hebben met de omstandigheden waaronder de film is opgenomen, maar zeker ook de manier waarop het allemaal in beeld wordt gebracht.

Het tracking shot dat het bal opent, valt meteen al op en hoe meer de camera het oog laat vallen op de heuvel, hoe meer een lullige berg zand op een gevaarte gaat lijken. Een helse beproeving, helemaal als het gasmasker er aan te pas komt. Is het niet dat, dan zijn het wel de wilde bewegingen, aparte hoeken en zweterige close ups die de film op sleutelmomenten van een fikse dosis intensiteit voorzien.

Zoals wanneer Stevens het loodje legt. Een scène die bovendien een uitermate akelige lading krijgt door het gierende gelach van zijn medegevangenen. Dat is het sadisme van Williams sowieso, maar op deze manier wordt het ook echt een factor van belang. Mede dankzij Hendry die een rigide en meedogenloze rol vertolkt onder de klep van zijn petje. Al gaat het wat minder als hij iets anders moet doen.

Connery moet hier eindelijk eens serieus aan de bak en doet dat met verve als hij en Wilsons betonnen kin elkaar verbaal te lijf gaan. Gaaf ook hoe de rest van het kamp daar reageert. Andrews maakt op een andere, bijna sympathieke wijze nog een keer indruk tijdens het oproer. Dan kan je wat en hoe de film besluit, is de kers op een rauwe, bittere taart, waar Ossie Davis nog eventjes de show steelt.

Een niets ontziend verhaal over een Brits militair strafkamp voor Engelse soldaten in de tweede wereldoorlog waarin de gevangenen, in de verschroeiende hitte, op een wrede wijze werden mishandeld en vernederd. Het gevangenkamp werd geleid door sadistische en fascistische racisten die hun heil zagen in niets ontziende onderdrukking en daar zichtbaar plezier in hadden.

N.B. Mede door deze films wordt duidelijk hoe volslagen idioot het militarisme is, met name indien de leiding in handen is van corrupte en gewetenloze gekken.

Grandioze ANDREWS. Het satanisch genoegen straalt er van af. Typisch een beetje over-acting zoals alle grote engelse acteurs. Maar zo subtiel. Hoe hij een schoon overhemd, stijf van het stijfsel, aantrekt. Meesterlijk!

Een gevangenis-nachtmerrie waarin verzet gesmoord wordt in geweld, geweld leidt tot nieuw verzet en gevangenen en soldaten lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Dit psychologisch drama toont dat de drang om anderen te domineren soms absurde proporties aanneemt die niks meer met discipline en het vormen van goede soldaten heeft te maken. Vooral Andrews is inderdaad ijzersterk maar de film kent nog sterke scènes zoals Jacko die halfnaakt bij de commandant binnenstormt. . De film blijft continu boeiend; er wordt flink wat geroepen en geschreeuwd. Het einde is bijzonder duister, echt nachtmerrie-achtig.

We are the army. What the hell else are we suposed to do?!

Film die ik slechts qua titel kende, en een kans die plotseling door de BBC geboden werd zondagmiddag. Een film waar ik niet direct wist wat te verwachten, een film die behoorlijk stroef opgang komt, maar ook een film die naar het einde toch in een bijzondere versnelling en climax beland.

Veel uitleg hoeft het verhaal en de karakters niet, een militaire gevangenis waarin een bruut officier de scepter zwaait en dat kennelijk in alle vrijheid mag doen van zijn superieure, is hetgeen waar het in de beginfase omdraait. Spartaanse omgang en straffen is waar het getoonde en een aantal nieuwe gevangenen die men graag wil breken. Een interessante machtsstrijd ontstaat tussen de gevangenen die niet willen buigen, de machtswellustige officier en een andere officier die een beter behandeling voor ogen heeft.

Zoals vaker in gevangenisfilms is machtsmisbruik een interessant element. Voeg daar de ondankbare taak in de desolate omgeving bij, die uitstekend gebracht wordt halverwege rond de dronken officieren, en het is bijna begrijpelijk waarom een mens zo de bocht uitvliegt. De weerstand die langzaam vanaf de helft opgebouwd wordt gaat hand in hand met het steeds zwaardere lot van de gevangenen tot de dood aan toe. De opstand en uiteindelijke knallende discussies op het einde tussen alle partijen zijn uitermate boeiend.

The Hill is met recht een slowburner die pas vanaf de helft echt los gaat en echt mijn aandacht beet weet te houden. Uitstekende acteerprestaties gaan gepaard met een prima montage en goed camerawerk. The Hill kan dan ook met recht een uitstekende film genoemd worden.

Goed.

Stukken beter dan dat ik vooraf dacht en daar ben ik blij mee want ik slik oudere films nou eenmaal net wat moeilijker. Dat Connery hierin zat deed ook niet bepaald de meest positieve verwachtingen oplaaien. Gelukkig viel The Hill in een hoop opzichten goed mee.

Vooral de rauwe regiestijl wist me positief te verrassen. Het eerste uur is wel wat traag en daarmee niet altijd even interessant. Het tweede uur is weer stukken beter en daar komt de rauwe regie veel beter tot zijn recht. Verder is deze film ook unieker qua regiestijl dan zijn leeftijdsgenoten en dat viel me positief op.

Zo worden er genoeg trucjes gebruikt om het als geheel interessant te houden. De close-ups en de plakkende camera pakken goed uit. De locatie is geheel in zwart-wit dus heel erg tot leven komen doet het niet maar het voldoet zeker. De gevangenis zelf is wel wat kaal helaas maar dat zou misschien ook zo moeten.

Acteerwerk is best oké. Het neigt regelmatig naar het theatrale en Connery viel me niet perse erg op maar het is verder best keurig. Sommige leden lijken plezier te hebben in diens rollen en dat mag soms duidelijk zijn. Zeker in het tweede uur waar alles een beetje een boost krijgt is dit te merken.

Verder is het tweede uur een stukje intenser en vooral beter dan het wat tragere eerste uur. Het eerste uur biedt ook genoeg om het als geheel niet saai te laten worden maar het tweede uur is toch wat overweldigender. Het ontbreekt de film alleen wel aan goede personages en misschien had een iets beter einde mogen hebben qua afwerking. Verder is er niet te veel te klagen, behalve dat het ook wel een tikkie te lang duurt. Goede film ja.

The Hill vertelt het verhaal dat we al vele malen voorbij zagen komen. De uitvoering mag er wezen, al duurt het net te lang voordat de film echt los komt. Sean Connery deed The Hill gewoon tussen twee James Bond films in en doet het hier prima, maar is niet de uitblinker. Dat zijn toch de brute mannen, die de gehele film met stemverheffing de levens van de gevangenen geselen. Die stralen toch een portie misplaatste arrogantie uit, dat blijft je wel even bij. Naast de onderdrukking van de gevangen wordt ook racisme als thema aangesneden. Met name inhoudelijk heeft de The Hill dus veel moois te bieden, het blijft jammer dat de aanloop zo lang duurt.

Wat er gebeurt er als je een sadist macht geeft- het is een dankbaar thema in nogal wat films. En het leger is natuurlijk bij uitstek een geschikte plek voor gemankeerde figuren om hun frustraties te botvieren op ondergeschikten. The Hill is een pakkend drama met sterk spel van de hele cast. Ian Hendry speelt een voortreffelijke gluiperd, dat soort rollen moet toch wel het leukst zijn om te spelen lijkt me. Leuke bijrollen ook van o.a. Ossie Davis als de donkere soldaat die met onverbloemd racisme te maken krijgt (en dan te bedenken dat Caribische strijdkrachten in het Britse leger over het algemeen vrijwilligers waren) en Roy Kinnear als de egoïstische Monty. Ook mooi, het felle meningsverschil tussen Wilson en Harris ten overstaan van al het personeel en alle gevangenen, vermomd als gekscherend geplaag. Ander opvallend moment: het grapje over de douche ("It's gas!"). Dat de Britse regering ervan wist is bekend, maar zouden Britse soldaten zo tegen het einde van WO2 al volledig op de hoogte zijn van het bestaan van de gaskamers?

Smetteloze zwartwit fotografie, en de camera zit er dicht op en zorgt voor een claustrofobisch sfeertje.
Het einde is wrang, maar in mijn ogen perfect, ik zou in ieder geval geen beter einde kunnen bedenken.

Zo'n film die uitkwam in een tijd waarin autoriteiten en bijbehorende hiërarchische structuren steeds meer kritiek kregen te verduren, zeker ook het leger. Bijna vijftig jaar later zijn er inmiddels wel erg veel films met dit thema de revue gepasseerd, dus erg uniek en bijzonder was de inhoud voor mij niet.

Blijft over een mooi geschoten film, die zowaar een tandje erbij doet in het laatste halfuur.

Het is 1942. De tweede Wereldoorlog is op zijn hoogtepunt. In het midden van een Brits strafkamp in Egypte torent de titulaire heuvel uit boven de barakken. De zon schijnt onbarmhartig op de hoofden van gestrafte soldaten uit het Britse leger, die zich met zaken als desertie, diefstal en insubordinatie hebben misdragen en in het kamp disciplinair worden aangepakt. De heuvel wordt gebruikt om het leven van recalcitrante gevangenen nog helser te maken. Ze worden in de brandende zon meerdere malen de heuvel op en af gejaagd tot ze volledig uitgeput neerstorten.

Het verhaal kent een strakke en consequente ontwikkeling. Ondanks de helse setting en het verachtelijke mensbeeld die in de hele film prangend aanwezig zijn en een sfeer van verbittering ten toon spreiden, slagen de vijf gevangenen waar het in de film om draait er in beginsel in om met sarcastische humor de sfeer draaglijker te maken. Op die manier worden de absurditeit van het kamp en de onmenselijke methoden van de bewaarders van een vrolijke satirische noot voorzien. In de loop van de film slaat het humoristische verzet om in een vlammend en huiveringwekkend appèl tegen de waanzin van een verouderde militaire hiërarchie waarin machtsmisbruik, willekeur en blinde gehoorzaamheid de dienst uitmaken. De humor is dan verdwenen. De milde satire is verworden tot een smartelijke aanklacht.

Regisseur Sidney Lumet maakt met The Hill een indrukwekkende film. Met confronterend camerawerk, een helse setting, een indringend verhaal en een ijzersterke cast (waaronder Sean Connery als opstandige gevangene en Harry Andrews als exponent van een verouderde structuur), geeft de film een afschrikwekkend beeld van de menselijke hoedanigheid strijdend voor het behoud van een cultuur die eigenlijk al heeft afgedaan.