
Far from Heaven (2002)
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
107 minuten
geregisseerd door Todd Haynes
met Julianne Moore, Dennis Quaid en Dennis Haysbert
Cathy is de perfecte jaren '50 huisvrouw. Op een avond betrapt ze haar echtgenoot met een andere man, en haar nette wereldje valt uit elkaar. In haar verdriet vindt ze troost in de vriendschap met haar Afro-Amerikaanse tuinman. Gezien de taboes die hier op rusten raakt haar leven nog verder in de war.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=VEV3GZkS5Mg
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,3 / 43892)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)De film begint eigenlijk best saai en ik moest moeite doen om erbij te blijven, later pakte de film goed uit en kreeg je meer drama te zien. Het werd goed in beeld gebracht, en het geeft een goed beeld weer van die tijd. Al zou ik nooit in die tijd willen leven, wat erg allemaal. Het leek wel alsof die mensen bezeten waren, met uitzondering van Moore die iedereen accepteert of je nou blank of zwart bent. Ze krijgt een grote klap te verwerken tegen het einde van de film, en werd ook bijna emotioneel, moest nog net niet huilen op het einde. Erg mooi gedaan. Het leek wel of deze film uit de jaren '90 stamt, maar dat is dus niet waar. Misschien ben ik te gewend aan de modernere technologie.
Ik snap misschien dat sommige mensen dit een slechte film zullen vinden, het verhaal is best saai, alles is nogal eentoning weergegeven, en alles is erg braaf. En misschien houden veel mensen niet van dit jaartal. Vond het erg jammer voor de kinderen, die kregen weinig tot geen aandacht van hun ouders.
Verder wel vermaakt, en het is zeker een voldoende waard, ondanks dat ik in het begin erg moet wennen maar eigenlijk zit je na 10 minuten al in de film. Erg mooi gefilmd en hou wel van dit soort films. Er had wel iets meer vaart in de film mogen zitten.
3,5* zeker een aanrader.

Vond het erg jammer voor de kinderen, die kregen weinig tot geen aandacht van hun ouders.
past wel goed in de tijdsgeest. paste ook goed bij de ouders. je ziet dit bijv. ook bij de serie mad men. kinderen moeten gewoon gehoorzamen enzo. liefde voor de kinderen werd anders geuit. hoewel dubbel want cathy gaf wel aandacht aan de tuinman denk ik tenminste

Overigens nog een opmerking over deze quote:
Een vrouw die hiervoor bewust kiest is geen 2e rangs burger. Huisvrouw zijn is gewoon een buitengewoon eerzame taak. Het feminisme heeft zeker niet alleen "zegeningen"gebracht !!
Samengevat: de film is mij een 3,8 waard.
De toon van het verhaal is bikkelhard en maakt korte metten met het idee dat de fifties zo'n paradijselijke en onschuldige tijd zouden zijn geweest, nee, we zien hier juist een tijdperk waarin het individu ondergesneeuwd raakte onder de sociale druk om te moeten voldoen aan het perfecte plaatje. Gelukkig dat het met een zeker gevoel voor spot wordt gebracht zodat het cynische verhaal nooit zwaar op de hand raakt.
Te midden van die wereld van schijn en façade speelt Jullianne Moore een vrouw die haar waardigheid probeert te houden terwijl ze aan alle kanten het doelwit wordt van roddel en spot. Ze weet haar rol een zekere dualiteit te geven in hoe ze naar datgene wat haar overkomt kijkt vanuit een liberale visie, maar die door haar positie als blanke huisvrouw ook merkt hoe zij gevangen zit in een wereld die nog niet rijp is voor de gelijkwaardigheid van het individu. Het mooiste aan haar rol is dat aan het einde alle mannelijke minderheden de keuze blijken te hebben om iets anders met hun leven te gaan doen. Zowel het karakter van de homofiele echtgenoot als de Afro-Amerikaanse buurman heeft de mogelijkheid om te ontsnappen aan de situatie. De vrouw blijft echter achter en kan niet anders dan het gebeurde gelaten over zich heen laten komen.

De vrouw blijft echter achter en kan niet anders dan het gebeurde gelaten over zich heen laten komen.
Precies! Dat is het schrijnende. Top uitgevoerd door Moore. Zij had de Oscar moeten krijgen ipv Nicole Kidman voor The Hours.
Precies! Dat is het schrijnende. Top uitgevoerd door Moore. Zij had de Oscar moeten krijgen ipv Nicole Kidman voor The Hours.
Met die achterlijke neus van haar, hehe.

Fijn dat dit soort geneuzel vroeger speelde, maar verveel mij er alsjeblieft niet mee door er dit soort films over te maken.
Film speelt in 1957/'58. Homosexualiteit en interraciale relaties waren niet alleen toen, maar ook nu nog een probleem, want beide worden nog lang niet door iedereen aanvaard. Todd Haynes heeft daar op ingetogen wijze deze mooie film over gemaakt. Helemaal in de stijl van toen, zelfs inclusief de aftiteling. Het verhaal, de vertolking door Julianne Moore en Dennis Haysbert, de prachtige cinematografie: allemaal top. Enig minpuntje: de miscasting van Dennis Quaid. Warm aanbevolen! (geldt ook voor het commentaar van Donkerwoud.

4*
Ruim 3,5*

Enig minpuntje: de miscasting van Dennis Quaid.
Dennis Quaid is juist goed. Prima acteur ook.
Dennis Quaid is juist goed. Prima acteur ook.
Ook ik vind Dennis Quaid een prima acteur, alleen niet in deze film. Zal wel aan mij liggen.
Prima acteerwerk...
Bekende acteurs Dennis Quaid en Dennis Haysbert
spelen wel goed...
Achtergrond muziek vond ik niet zo mooi geluid...
Een beetje truttige verhaal...
Wel ouderwetse omgeving...
Geen HD kwaliteit aanwezig (comm zender RTL 8 )...
Mooie film over 2 onderwerpen die in de jaren 50 onbespreekbaar waren. Een homoseksuele relatie en een relatie tussen blank en zwart.
Hoewel, onbespreekbaar.. er werd nogal wat kwaad berokkend aan de personen in kwestie door de roddels van mensen die in die tijd niet beter wisten, of wilden weten.
Prachtige rol van Julianne Moore en ook Dennis Haysbert.
De film speelt dus in de jaren 50 en ook de opname van de film lijkt in die jaren te zijn gebeurt, het zal er wel voor gedaan zijn, en af en toe is dat wel leuk, maar soms ook wat overdreven.
Maar al bij al een mooie en zeer genietbare film over rascisme en homoseksualiteit in het huwelijk.
Aan mijn eerdere commentaar heb ik absoluut niets te wijzigen.
Prima film.

Lieve users: neem 'm op of kijk 'm vrijdag! Nog zonder reclame ook!
Dat deze toevallig geprojecteerd worden naar een kleurling, hebben in wezen geen enkel belang.
Ik ergerde me ook enorm aan het gebrek aan karakter dat de hoofdrolspeelster toonde.
Kortom een film die heel goed zou kunnen geweest zijn maar die te veel hooi op zijn vork nam en niet de intentie had om de kijker echt mee te nemen.
Qua verhaal laat Haynes het wel een beetje afweten. Waar ik in het begin nog wel geboeid was verloor Far From Heaven mijn aandacht na een uur. Het wordt allemaal te oppervlakkig uitgewerkt en de band tussen Moore en Haysbert kwam ook niet helemaal goed/geforceerd over. Ik kon er maar weinig mee. Dan helpt het ook niet dat Quaid een slechte rol speelt en lichtjes aan overacting doet. Het leek soms wel een toneelspel.
Een film met potentie, maar weet de gevoelige snaar uiteindelijk niet te raken.
2,5*
En het is maar goed ook dat er geen ironie in de film voorkomt, want als één der personages zich op een "verlicht" 21ste-eeuws standpunt zou stellen ("Wat is er mis met homoseksualiteit? Het komt in de hele natuur voor!", "Waarom zouden negroes of coloreds minder zijn dan whites, en waarom zou je daar geen vriendschap of relatie mee mogen hebben?"), dan zou de film z'n "hyper-realisme" (een term van Haynes zelf) kwijtraken en zou je vermoedelijk uitkomen op een onrealistisch politiek (en politiek correct) pamflet.
Dus als iemand vraagt: "Als je een film wil zien zoals ze die in de jaren '50 maakten, dan ga je toch gewoon kijken naar een film die echt in de jaren '50 gemaakt is?", dan moet het antwoord daarop helaas luiden: omdat zo'n film die echt in de jaren '50 gemaakt is helaas niet over deze problemen had kunnen gaan.
Voor een jaren '50-film is het plot baanbrekend: een vrouw betrapt haar man met een andere vent en gaat zelf om met een donkere tuinman. Peng! Daar wordt het perfecte suburb-leven doorgeprikt. Maar tegenwoordig komen dit soort plots wel vaker voor en dit verhaal verloopt ook voorspelbaar. Toch is Far from Heaven bovengemiddeld te noemen. Het acteerwerk van Julianne Moore is voortreffelijk en zoals eerder gezegd het stijltje beviel me wel

Todd Haynes maakt er een mooie tribute van, niet gefilmd in Technicolor, maar de nadrukkelijke kleuren geven het toch een beetje die sfeer.
Dus als iemand vraagt: "Als je een film wil zien zoals ze die in de jaren '50 maakten, dan ga je toch gewoon kijken naar een film die echt in de jaren '50 gemaakt is?", dan moet het antwoord daarop helaas luiden: omdat zo'n film die echt in de jaren '50 gemaakt is helaas niet over deze problemen had kunnen gaan.
die gedachte kwam ook bij me op na het zien van deze film , hij zou zo in de jaren 50 gemaakt kunnen zijn , muziek , setting ,en in en aftiteling , het ademt allemaal die sfeer van jaren 50 cinema uit , zelfs het gedrag van de kinderen is bijna overdreven netjes ( geen verkeerd woord ) .
het onderwerp daarentegen , de rassenhaat en homosexualiteit is wel iets van deze tijd natuurlijk .
Ik vind dat de regisseur deze 2 elementen tot een interessante film heeft samengesmeed .
soms wat te netjes en politiek correct maar dat maakt deze film wel uniek .
Deze film begon best aardig, maar blijft ergens steken in truttigheid. Ondanks het de truttige 50's waren zijn er toch aanknooppunten genoeg om eens wat meer pit erin te gooien. Het is allemaal zo ontiegelijk SAAI.

Sowieso een interessant tijdperk, het Amerika in de jaren '50. Alles is ontzettend 'keeping up appearances' en vol vooroordelen en taboes. Daarom wel des te jammerder dat het zo braaf uitgewerkt is, en dat er eigenlijk nooit iets van betekenis gebeurt. Het is nu ook weer niet alsof Cathy en de tuinman een stomende affaire hebben, ze zoenen zelfs nooit.
Zeker geen slechte film, maar ietsje meer pit had best gemogen.
3,5*
Daarna is het "keeping up appearances" zoals Ste* mooi aangeeft. De sociale afkeuring van haar vriendschap met Raymond mocht van mij wat meer uit de verf komen, want daar wordt uiteindelijk niet veel mee gedaan. Goed uitgangspunt voor een film, maar elke vorm van risico wordt geschuwd in die film, en dan krijg je een wat suf en te braaf dramaatje zonder memorabele momenten en voor een huisvrouwenpubliek.
En dan die zeemzoeterige muziek

Dat Haynes geen nieuwe dingen vertelt, maakt het niet minder nodig om dat nu in deze vorm te doen. Voor het eerst zo ongeveer denk ik (hoewel als je dat zegt is er altijd iemand die je op een eerdere film wijst). Wie wel eens een jaren ’50 ziet, weet dat de film op technisch gebied bijzonder goed de films uit die tijd benadert. Ook qua acteren is de film prima in orde, vooral omdat Julianne Moore het gewicht van de film op zich neemt. Toch vond ik de film met name in de eerste 30 minuten te veel een parodie op jaren ’50 cinema. Dat komt omdat het er wel erg dik boven op ligt. Sirk legde het er ook altijd erg dik bovenop, maar dat kwam natuurlijk niet omdat hij erg nadrukkelijk een bepaalde periode wilde benaderen. Op een gegeven moment lijkt het geforceerde minder te worden, terwijl dan juist de thema’s van onverdraagzaamheid naar boven komen. Misschien is dat omdat Haynes dan het ideale wereldje van de perfecte huisvrouw keihard onderuit haalt. Het blijft allemaal nog steeds wel Bigger Than Life (een film uit de ‘jaren 50 die ik toevallig een dag later zag van Nicholas Ray waarin ook wordt afgerekend met heilige kruisjes uit die tijd).
Ik waardeer dus zeker de poging van de makers. Technisch is de film goed, thematisch interessant, maar inhoudelijk ietwat onevenwichtig omdat het uiteindelijk een kopie is van een kritische jaren ’50 film. Een film die toen nooit gemaakt is. Het is goed dat die nu alsnog is gemaakt door een regisseur met visie, maar het houdt wel een beetje de nasmaak van een artificiële ‘Imitation of Life’ van toen.
Buitengewone diepgang zit er niet in maar het spel van Julianne Moore vergoedt veel en bovendien is de film visueel best geslaagd en ook de muziek mag er zijn.