Far from Heaven (2002)

De film heb ik voornamelijk bekeken dankzij Julianne Moore, en ook in deze film bewijst ze weer dat ze ongelofelijk goed kan acteren. Eigenlijk iedereen in de film zet zijn of haar rol realistisch en goed neer maar Moore is dus wel het hoogtepunt.

De film begint eigenlijk best saai en ik moest moeite doen om erbij te blijven, later pakte de film goed uit en kreeg je meer drama te zien. Het werd goed in beeld gebracht, en het geeft een goed beeld weer van die tijd. Al zou ik nooit in die tijd willen leven, wat erg allemaal. Het leek wel alsof die mensen bezeten waren, met uitzondering van Moore die iedereen accepteert of je nou blank of zwart bent. Ze krijgt een grote klap te verwerken tegen het einde van de film, en werd ook bijna emotioneel, moest nog net niet huilen op het einde. Erg mooi gedaan. Het leek wel of deze film uit de jaren '90 stamt, maar dat is dus niet waar. Misschien ben ik te gewend aan de modernere technologie.

Ik snap misschien dat sommige mensen dit een slechte film zullen vinden, het verhaal is best saai, alles is nogal eentoning weergegeven, en alles is erg braaf. En misschien houden veel mensen niet van dit jaartal. Vond het erg jammer voor de kinderen, die kregen weinig tot geen aandacht van hun ouders.



Verder wel vermaakt, en het is zeker een voldoende waard, ondanks dat ik in het begin erg moet wennen maar eigenlijk zit je na 10 minuten al in de film. Erg mooi gefilmd en hou wel van dit soort films. Er had wel iets meer vaart in de film mogen zitten.

3,5* zeker een aanrader.

past wel goed in de tijdsgeest. paste ook goed bij de ouders. je ziet dit bijv. ook bij de serie mad men. kinderen moeten gewoon gehoorzamen enzo. liefde voor de kinderen werd anders geuit. hoewel dubbel want cathy gaf wel aandacht aan de tuinman denk ik tenminste

Het is gewoon een goede film. Prima geacteerd en geeft een goed beeld van de maatschappelijke situatie uit mijn kinderjaren. Toch denk ik dat er niet zoveel veranderd is. Naar buitenuit zeggen veel mensen van dit soort gedachten verlost te zijn. Maar onderzoek toont aan dat velen nog net zo denken als het hen anoniem gevraagd wordt.
Overigens nog een opmerking over deze quote:



Een vrouw die hiervoor bewust kiest is geen 2e rangs burger. Huisvrouw zijn is gewoon een buitengewoon eerzame taak. Het feminisme heeft zeker niet alleen "zegeningen"gebracht !!

Samengevat: de film is mij een 3,8 waard.

wat een tutte film.

Todd Haynes gebruikt de stijlmiddelen uit de jaren vijftig cinema om juist een horror-beeld te schetsen van een tijdperk waarin mensen vooral niet zichzelf moesten zijn. Een vrouw moest haar plaats kennen als de steunpilaar van haar man. Een Afro-Amerikaanse man moest niet denken dat hij gelijk was aan zijn blanke buren. Een homofilie kon beter doen alsof hij een heterofiele gezinsman was dan dat hij openlijk te koop liep met zijn afwijkende seksualiteit.

De toon van het verhaal is bikkelhard en maakt korte metten met het idee dat de fifties zo'n paradijselijke en onschuldige tijd zouden zijn geweest, nee, we zien hier juist een tijdperk waarin het individu ondergesneeuwd raakte onder de sociale druk om te moeten voldoen aan het perfecte plaatje. Gelukkig dat het met een zeker gevoel voor spot wordt gebracht zodat het cynische verhaal nooit zwaar op de hand raakt.

Te midden van die wereld van schijn en façade speelt Jullianne Moore een vrouw die haar waardigheid probeert te houden terwijl ze aan alle kanten het doelwit wordt van roddel en spot. Ze weet haar rol een zekere dualiteit te geven in hoe ze naar datgene wat haar overkomt kijkt vanuit een liberale visie, maar die door haar positie als blanke huisvrouw ook merkt hoe zij gevangen zit in een wereld die nog niet rijp is voor de gelijkwaardigheid van het individu. Het mooiste aan haar rol is dat aan het einde alle mannelijke minderheden de keuze blijken te hebben om iets anders met hun leven te gaan doen. Zowel het karakter van de homofiele echtgenoot als de Afro-Amerikaanse buurman heeft de mogelijkheid om te ontsnappen aan de situatie. De vrouw blijft echter achter en kan niet anders dan het gebeurde gelaten over zich heen laten komen.

Precies! Dat is het schrijnende. Top uitgevoerd door Moore. Zij had de Oscar moeten krijgen ipv Nicole Kidman voor The Hours.

Met die achterlijke neus van haar, hehe.

Film speelt in 1957/'58. Homosexualiteit en interraciale relaties waren niet alleen toen, maar ook nu nog een probleem, want beide worden nog lang niet door iedereen aanvaard. Todd Haynes heeft daar op ingetogen wijze deze mooie film over gemaakt. Helemaal in de stijl van toen, zelfs inclusief de aftiteling. Het verhaal, de vertolking door Julianne Moore en Dennis Haysbert, de prachtige cinematografie: allemaal top. Enig minpuntje: de miscasting van Dennis Quaid. Warm aanbevolen! (geldt ook voor het commentaar van Donkerwoud. )

4*

Nog eens herbekeken en dit blijft toch wel een bijzondere prent. Subliem vormgegeven, een passende melodramatische score en prima acteerprestaties. Julianne Moore en Dennis Haybert zijn beiden uitstekend en ook de bijrollen worden één voor één goed ingevuld. Het verhaal zelf is niet meteen m’n ding, en daarom zit een écht hoge score er niet in. Maar toch Grote Cinema die één en al liefde voor film ademt, met heel veel bravoure in beeld gebracht.

Ruim 3,5*

Dennis Quaid is juist goed. Prima acteur ook.

Ook ik vind Dennis Quaid een prima acteur, alleen niet in deze film. Zal wel aan mij liggen.

Ik vond een redelijk drama/romantiekfilm...
Prima acteerwerk...
Bekende acteurs Dennis Quaid en Dennis Haysbert
spelen wel goed...
Achtergrond muziek vond ik niet zo mooi geluid...
Een beetje truttige verhaal...
Wel ouderwetse omgeving...
Geen HD kwaliteit aanwezig (comm zender RTL 8 )...

Scherpe observatie

Aan mijn eerdere commentaar heb ik absoluut niets te wijzigen.
Prima film.

Voor 2euro gekocht bij Blokker en stem verhoogd. Blijft erg hangen deze film.

Lieve users: neem 'm op of kijk 'm vrijdag! Nog zonder reclame ook!

Prachtig film drama met een geniale Julienne Moore. Mooi in beeld gebracht, tijdsbeeld van de jaren 50 in de USA. Je voelt de taboesfeer. Een film die je meerdere keren kan bekijken. Pareltje.

Eigenlijk vindt ik dat de emoties die in deze film worden opgeroepen een verkeerde interpretatie zijn van een fysiek gemis.
Dat deze toevallig geprojecteerd worden naar een kleurling, hebben in wezen geen enkel belang.
Ik ergerde me ook enorm aan het gebrek aan karakter dat de hoofdrolspeelster toonde.
Kortom een film die heel goed zou kunnen geweest zijn maar die te veel hooi op zijn vork nam en niet de intentie had om de kijker echt mee te nemen.

Far From Heaven begint erg interessant. De film heeft een mooie, klassieke uitstraling en Haynes weet goed met de kleurpatronen en de belichting te spelen. Dit geeft de film toch wel een uniek gevoel in dit tijdperk. De gedachtengang en het overbrengen van de jaren 50 vibe werkt ook. Al is dit natuurlijk niet de positieve kant van de jaren 50.

Qua verhaal laat Haynes het wel een beetje afweten. Waar ik in het begin nog wel geboeid was verloor Far From Heaven mijn aandacht na een uur. Het wordt allemaal te oppervlakkig uitgewerkt en de band tussen Moore en Haysbert kwam ook niet helemaal goed/geforceerd over. Ik kon er maar weinig mee. Dan helpt het ook niet dat Quaid een slechte rol speelt en lichtjes aan overacting doet. Het leek soms wel een toneelspel.

Een film met potentie, maar weet de gevoelige snaar uiteindelijk niet te raken.

2,5*

Eerder werd er in deze postings gesproken over een perfecte pastiche, maar ik geloof niet dat het dat is, want elke vorm van ironie ontbreekt, hetgeen weer een andere gebruiker hier een beetje een gebrek vindt. Maar ik zie het als een film die zich afspeelt in de jaren 50, en die ook geheel in de stijl van de jaren 50 is gemaakt (inclusief jaren-50-cameralenzen), maar die problemen aansnijdt die in de jaren 50 ongetwijfeld speelden maar toentertijd absoluut niet behandeld konden worden (onwil bij studiobazen, sterren, publiek, censuur…...).

En het is maar goed ook dat er geen ironie in de film voorkomt, want als één der personages zich op een "verlicht" 21ste-eeuws standpunt zou stellen ("Wat is er mis met homoseksualiteit? Het komt in de hele natuur voor!", "Waarom zouden negroes of coloreds minder zijn dan whites, en waarom zou je daar geen vriendschap of relatie mee mogen hebben?"), dan zou de film z'n "hyper-realisme" (een term van Haynes zelf) kwijtraken en zou je vermoedelijk uitkomen op een onrealistisch politiek (en politiek correct) pamflet.

Dus als iemand vraagt: "Als je een film wil zien zoals ze die in de jaren '50 maakten, dan ga je toch gewoon kijken naar een film die echt in de jaren '50 gemaakt is?", dan moet het antwoord daarop helaas luiden: omdat zo'n film die echt in de jaren '50 gemaakt is helaas niet over deze problemen had kunnen gaan.
 

Van tevoren las ik dat Todd Haynes de stijl van Far from Heaven baseerde op jaren '50-films zoals regisseur Douglas Sirk die gemaakt. Van hem heb ik niet lang geleden het matige Written on the Wind gezien, waarbij ik eigenlijk alleen de geschoten plaatjes wel aardig vond. Dat stijltje lijkt Haynes één-op-één overgenomen te hebben. Echt origineel is het niet, maar leuk om te zien is het wel. Alle shots lijken heel zorgvuldig gekozen en er worden uitbundige kleuren gebruikt. Vooral de nachtscenes met een blauwe gloed eroverheen zijn mooi.

Voor een jaren '50-film is het plot baanbrekend: een vrouw betrapt haar man met een andere vent en gaat zelf om met een donkere tuinman. Peng! Daar wordt het perfecte suburb-leven doorgeprikt. Maar tegenwoordig komen dit soort plots wel vaker voor en dit verhaal verloopt ook voorspelbaar. Toch is Far from Heaven bovengemiddeld te noemen. Het acteerwerk van Julianne Moore is voortreffelijk en zoals eerder gezegd het stijltje beviel me wel .

Het perfecte gezinnetje in de jaren 50, alleen blijkt vader op mannen te vallen en moeder zoekt troost bij de tuinman die ook nog eens een kleurling is. Dat viel in de jaren 50 echt niet in een film te stoppen dus moet Douglas Sirk het destijds doen met de relatie tussen oudere dame en jonge tuinman Rock Hudson (All That Heaven Allows).
Todd Haynes maakt er een mooie tribute van, niet gefilmd in Technicolor, maar de nadrukkelijke kleuren geven het toch een beetje die sfeer.

die gedachte kwam ook bij me op na het zien van deze film , hij zou zo in de jaren 50 gemaakt kunnen zijn , muziek , setting ,en in en aftiteling , het ademt allemaal die sfeer van jaren 50 cinema uit , zelfs het gedrag van de kinderen is bijna overdreven netjes ( geen verkeerd woord ) .
het onderwerp daarentegen , de rassenhaat en homosexualiteit is wel iets van deze tijd natuurlijk .
Ik vind dat de regisseur deze 2 elementen tot een interessante film heeft samengesmeed .
soms wat te netjes en politiek correct maar dat maakt deze film wel uniek .

Niet helemaal vervelend, maar best clichématig allemaal. Ach ja daar hebben die Amerikanen patent op. Dat weten we en toch gaan we altijd op zoek naar wel een goede Amerikaanse film. Die zijn er natuurlijk wel (vooral voor de 90's).
Deze film begon best aardig, maar blijft ergens steken in truttigheid. Ondanks het de truttige 50's waren zijn er toch aanknooppunten genoeg om eens wat meer pit erin te gooien. Het is allemaal zo ontiegelijk SAAI.

Zoeter dan zoet. Het verhaal is best nog wel interessant maar de sfeer vind ik veel te overdreven. Het tuttige, de stijfheid en de zeer aangedikte muziek vond ik iets te veel van het goede. Het ziet er allemaal prima uit en de cast speelt gewoon goed, maar het walgelijke perfecte huisvrouwtje dat Moore (behoorlijk goed) speelt irriteerde me mateloos! Als ik haar man had geweest zou ik ook homo zijn geworden! Maar zonder gekheid, het verpest wel de film voor mij want ik kan niet zo goed tegen dat perfecte, brave en mierzoete gedoe.

Erg rechttoe rechtaan en erg braaf. Iets meer 'American Beauty' of 'Little Children' had wel gemogen, maar erg storend was het nu ook weer niet. De brave, rustige en nette 50's sfeer bevalt wel. De rol die Julianne Moore speelt van de opgeruimde (of dat in ieder geval erg proberende) jaren '50 huisvrouw en -moeder is erg goed neergezet, en alle verwikkelingen blijven wel heel de speelduur interessant.

Sowieso een interessant tijdperk, het Amerika in de jaren '50. Alles is ontzettend 'keeping up appearances' en vol vooroordelen en taboes. Daarom wel des te jammerder dat het zo braaf uitgewerkt is, en dat er eigenlijk nooit iets van betekenis gebeurt. Het is nu ook weer niet alsof Cathy en de tuinman een stomende affaire hebben, ze zoenen zelfs nooit.

Zeker geen slechte film, maar ietsje meer pit had best gemogen.

3,5*

2de horrorfilm van Haynes over de bekrompen suburbia mentaliteit waar een arm schaap het moet opnemen tegen een bende enge Stepford Wives. Boze huisvrouwen liggen als Carpenter (John, niet Richard) zombies op de loer onder de onheilspellende roodgroene belichting. De in dutch angle gefilmde reaction shots van voorbijgangers die een interraciaal gesprek waarnemen doen denken aan de paranoïa van 50's invasiefilms, ons ooit zo vreedzaam dorpje nu opgeschrikt door de gruwelen van het egalitarisme.

Ik vond het niet zo sterk, al speelde Moore wederom erg goed als upper class vrouw in de jaren '50 die de taboes van haar tijd onder ogen moet zien. De wind zit niet mee, met een echtgenoot die worstelt met zijn homoseksualiteit en als gevolg van deze relatiecrisis de aantrekkingskracht die ze voelt voor haar zwarte tuinier. Lollig hoe homoseksualiteit trouwens als een ziekte wordt behandeld die vlug weer overwaait . Ongelooflijk eigenlijk.

Daarna is het "keeping up appearances" zoals Ste* mooi aangeeft. De sociale afkeuring van haar vriendschap met Raymond mocht van mij wat meer uit de verf komen, want daar wordt uiteindelijk niet veel mee gedaan. Goed uitgangspunt voor een film, maar elke vorm van risico wordt geschuwd in die film, en dan krijg je een wat suf en te braaf dramaatje zonder memorabele momenten en voor een huisvrouwenpubliek.

En dan die zeemzoeterige muziek ...

Eerder werd hier de vraag gesteld wat het voor zin heeft om halve eeuw later een jaren ’50 film te maken, terwijl je ook gewoon een film uit die periode op kunt zetten. Het antwoord daar op lijkt me nogal duidelijk. Je kunt ‘nu’ thema’s aan snijden die de Hays code verboden. De mogelijkheid om als het ware de jaren ’50 in te stappen, maar wel uitgebreid het open en doordrongen racisme door de samenleving heen te behandelen en wel expliciet in te gaan op de bekrompen houding tegenover homoseksualiteit, is alleen om die reden al interessant. Het is niet een periode in de geschiedenis die zo lang geleden is dat je je er nu weinig meer bij voor kunt stellen. Het is een onvoorstelbare onverdraagzaamheid na een periode van oorlog die voor een belangrijk deel tot stand kwam door onverdraagzaamheid. Een periode die slechts één generatie voor mij heel bewust heeft mee gemaakt. Dat Far From Heaven een ode is aan de films van met name Douglas Sirk is wat mij betreft dus ook een minder zwaarwegende reden om deze film relevant te vinden.

Dat Haynes geen nieuwe dingen vertelt, maakt het niet minder nodig om dat nu in deze vorm te doen. Voor het eerst zo ongeveer denk ik (hoewel als je dat zegt is er altijd iemand die je op een eerdere film wijst). Wie wel eens een jaren ’50 ziet, weet dat de film op technisch gebied bijzonder goed de films uit die tijd benadert. Ook qua acteren is de film prima in orde, vooral omdat Julianne Moore het gewicht van de film op zich neemt. Toch vond ik de film met name in de eerste 30 minuten te veel een parodie op jaren ’50 cinema. Dat komt omdat het er wel erg dik boven op ligt. Sirk legde het er ook altijd erg dik bovenop, maar dat kwam natuurlijk niet omdat hij erg nadrukkelijk een bepaalde periode wilde benaderen. Op een gegeven moment lijkt het geforceerde minder te worden, terwijl dan juist de thema’s van onverdraagzaamheid naar boven komen. Misschien is dat omdat Haynes dan het ideale wereldje van de perfecte huisvrouw keihard onderuit haalt. Het blijft allemaal nog steeds wel Bigger Than Life (een film uit de ‘jaren 50 die ik toevallig een dag later zag van Nicholas Ray waarin ook wordt afgerekend met heilige kruisjes uit die tijd).

Ik waardeer dus zeker de poging van de makers. Technisch is de film goed, thematisch interessant, maar inhoudelijk ietwat onevenwichtig omdat het uiteindelijk een kopie is van een kritische jaren ’50 film. Een film die toen nooit gemaakt is. Het is goed dat die nu alsnog is gemaakt door een regisseur met visie, maar het houdt wel een beetje de nasmaak van een artificiële ‘Imitation of Life’ van toen.

Erg melodramatisch en met een dubbele problematiek in de story : homosexualiteit en rassendiscriminatie.
Buitengewone diepgang zit er niet in maar het spel van Julianne Moore vergoedt veel en bovendien is de film visueel best geslaagd en ook de muziek mag er zijn.

Aangenaam drama met mooi acteerwerk van Moore. Toevallig gisteren naar Hidden Figures geweest, met deels dezelfde problematiek. Dan was dit een verademing.