Todd Haynes, de man achter twee meesterlijke bio-pics. In Velvet Goldmine zie je al dat hij experimenteert met een nieuwe manier van een biografisch verhaal vertellen, in essentie verloopt het geheel bijzonder onchronologisch en creeert hij het beeld van z'n idool op de manier hoe hij hem ziet. Geen keurig A tot Z verhaaltje maar een biografie die eigenlijk meer gaat over de schrijver van het verhaal. En waarom ook niet? bij Velvet Goldmine is die visie bijzonder interresant en zelf erg scherp. Bovendien gebruikt hij verzinsels om de emotionele waarde van de gebeurtenissen kracht bij te zetten. En dit laatste element gaat waarschijnlijk nog heel belangrijk worden in de toekomst van de bio-pic.
Zijn trucje vol leugens en mysterie zet hij voort in I'm Not There waarin hij zelfs het element toevoegt van zes mensen die op geslaagde wijze het personage uitwerken. Hopelijk zet Haynes dit experiment voort om, net als bij diens andere twee films, dichter bij het hoofdpersonage te komen.
Todd Haynes, de man achter twee meesterlijke bio-pics.
Drie meesterlijke biopics wat mij betreft.
Ook zijn 43 minuten durende 'short' "Superstar - The Karen Carpenter Story" (1987) mag niet onvermeld blijven. Verboden, verguisd én (uiteraard) bejubeld. The Carpenters met barbiepoppen. Ergens op You Tube wel te vinden.
Het zou één van de fijnste potentiële toevoegingen zijn aan de database als de limiet van minimum lengte van films op de site van 45 naar 40 minuten zou gaan.
Haynes is naar het schijnt op het moment trouwens bezig met een een tv-serie. Eigenlijk zou hij van mij over iedere memorabele rockmuzikant wel een film mogen maken.