Velvet Goldmine (1998)

Mwah zo moeilijk was het niet om los te laten, er is slechts één album gemaakt met ZIggy Stardust als 'hoofdpersonage'. Hunky Dory, een album voor ZIggy Stardust was juist wel weer behoorlijk persoonlijk. Anyway, ik vind het zelf jammer dat Bowie wordt gebruikt voor dit personage, misschien wel omdat ik zelf erg van zijn muziek houd en ik het een vervelend en leeg hoofdpersonage vond.

Deze film neemt je mee in een werveling van heden, verleden, fictie, sex, drugs, muziek, liefde, en dat alles door elkaar.

En als het afgelopen is weet je niet meer wat er nou is gebeurt en blijf je achter met het gevoel WoW! ik wil meer.

Deze maakte erg veel indruk op mij in mijn jeugd het wordt hoogtijd dat ik hem nog een zie.

Ik moet deze film - ben Iggy Pop bewonderaar- zien maar hou m'n hart vast want hij is met name populair bij de dames en da's meestal geen goed teken...

De stukjes [en comments] op you tube beloven niet veel goeds iig [McGregor die z'n pik laat zien- so what, de halve wereldbevolking heeft er één].

Weer een schitterende film van het thema waar ik de laatste tijd geen genoeg van krijg: alles wat te maken heeft met Engelse muziek en dan voornamelijk uit de jaren 60 70 en 80. Velvet Goldmine schetst dit keer niet zozeer een bestaande band maar wel feiten: dat een bi-sexuele zanger niet werd getolereerd in Engeland (misschien ook wel overdreven want volgens mij waren de meeste beroemde zangers uit Engeland Bi) en dat zijn muziek ook alleen maar flopt omdat degene op mannen valt. Zo zette Ewan McGregor een prachtige rol neer van de zanger Curt Wild die ook een van de bi-sexuele zangers is. Die minder moeite heeft met zijn leven heeft dan Brian Slade, zijn mannelijke partner. En dan kan je ook vooral zien aan een optreden van hem in een park Curt die staat op het podium met alleen een leren broek en waneer iedereen boeee roept alleen om het feit dat ie bi is, trekt ie zijn broek naar beneden en laat ie zijn reet en geslachtsdeel zien aan het publiek. Mooie manier van schijt hebben.

Naast Ewan McGragor heeft ook Christian Bale een schitterende vertolking in nog zijn jonge jaren. Vond hem toch weer subtiel overkomen als ondervrager van de vrouwelijke relatie van Curt Wild. Voor de rest een uitstekende schets van de normen en waarden in de wereld van Britpop. Ook daar lust ik wel pap van.

4,0*

Volgens mij heb je de film totaal niet begrepen.

Ik vond Eddie Izzard wel tof.

Leuke film.

Vermakelijk zolang hij duurt, maar wat te langdradig en rommelig (ook niet zo gek weliswaar). Eigenlijk weinig op aan te merken, maar ook niet zoveel wat echt zal blijven hangen. De acteurs doen het allemaal goed, de muziek is erg fijn, en het sfeertje raak.

3*

Wel een leuk eerbetoon aan de Britse glamrock, maar de deels autobiografische verhaallijn komt er niet helemaal uit.

Robert Neugarten leidt de Brits/Amerikaanse muziekfilm 'Velvet Goldmine' (1998) in en neemt ons, net als regisseur Todd Haynes, mee terug naar de begin Jaren ’70, toen de glamrock opkwam en een way of life vormde voor de jeugd. Met Jonathan Rhys Meyers in de hoofdrol als Brian Slade; een personage geïnspireerd op Ziggy Stardust van David Bowie.

De film is ook een stille hommage aan 'Citizen Kane' (1941), de beroemde film van Orson Welles, Neugarten legt uit waarom:

VoorDeFilm: Velvet Goldmine (1998) - YouTube

Aardige film waarin een journalist een stuk schrijft over een in scene gezette dood van een popster 10 jaar geleden. De film kijkt weg als een biopic, maar is dat niet. De vertelstijl is wat rommelig en daardoor is het verhaal soms wat warrig. De tijdsgeest van de glamrock-periode midden jaren '70 wordt prima neergezet (zowel door de mooie kostuums als de soundtrack). Met gemak 3.0 sterren.

Christian Bil? Naar verluid vond hij er geen reedt aan

Teleurstellend. Ik had veel meer diepgang verwacht en antwoorden op wat er nou gebeurd was en waarom. Het is visueel zeker een interessante film door de bonte extravaganza en de acteurs zijn stuk voor stuk overtuigende rocksterren, maar de film lijkt enkel geinteresseerd in wat vage schetsen van een tijdperk.

Vergelijkingen met Ziggy Stardust gaan overigens al snel mank, hier gaat het om openlijk homoseksuele/biseksuele popsterren, niet enkel androgyne, uitgedoste types die spelen met hun image. Hooguit kwa uiterlijk zie je misschien gelijkenissen maar dan kan je de Curt Wild van Ewan McGregar ook met Kurt Cobain gaan vergelijken. Ik ben niet zo'n fan van de muziek waar het hier om gaat maar wel van Placebo en was dus blij verrast Brian Molko mede te zien optreden.

Ik heb het idee een getalenteerd regisseur aan het werk te hebben gezien, die zijn talent echter verspild heeft aan een zwak, soms zelfs afwezig, script. Dan kun je zeggen, het gaat om de muziek, maar die kon me meestal ook weinig raken. Het is allemaal wat afstandelijk en navelstaarderig, zonder dat er echt wezenlijke thema's worden geraakt, of het moet de preutse homohaat van die tijd zijn. Het beeld dat ik meer kreeg was zeker niet van een goudmijn, maar van een slappe periode in de muziek waarin veel luie coverliedjes gemaakt werden tussen het blowen door. Vergelijk dat met de creativiteit en innovaties van de jaren 80...waarschijnlijk ben ik meer warm te krijgen voor een film over jaren 80 new wave en synth pop. Ook toen flikkers genoeg dus daar zal het niet aan liggen.