Far from Heaven (2002)

Dat schoot mij ook door het hoofd. Maar later dacht ik: dat kijken ze niet af, zo'n saaie film.

Welk verhaal? Ideaal gezin in jaren 50 blijkt geen ideaal gezin. Vader blijkt homo, en dat kan niet, dus moet hij genezen; Moeders raakt bevriende met de zwarte tuinman en wordt verstoten door haar vrienden en omgeving. Uiteindelijk laat de film zien dat men in de jaren 50 interraciale contacten erger vond dan homo's.? Zoiets?
Heel eerlijk gezegd, ben ik benieuwder naar wat er op het eind van de film van die vrouw moet worden dan na alles ervoor.
Ik las ergens dat het geheel zou moeten worden gezien als een ont-idealisering van de jaren '50. Zo'n gedachte bekroop mij ook even, maar dat maakt de film zelf er voor mij geen millimeter interessanter op.

Wanneer? Hoe?

Muziek van Bernstein kweelt de hele film voort tot vervelens toe, met irritante uitschieters zoals bij de klap, als Quaid Moore een hengst geeft.

nee dat was kos

Heb je echt dezelde film gezien als die ik gezien heb ?
Ik ging er zonder verwachtingen naar toe en bleek voor mij een goede film. Ook de muziek vond ik daarin schitterend passen.

haar ontwikkeling als zeer zorgzame echtgenote naar een mondiger type.

Gemodelleerd naar de Kitsch films van Douglas Sirk.

De film gezien? Het tweede deel van de zin maakt het eerste onmogelijk. Puur filmtechnisch gezien zit er wat in de uistpraak, dat wel. Persoonlijk vond ik dat er ook erg vervelend aan. Zowel qua vorm als onderwep komt deze film decennia te laat.

Nog een reden wat de film overbodig maakt. Dat weten we verdorie toch allemaal allang?

Ik schoot er van in de lach.

Mooie film, het kleur gebruik deed mij denken aan films van Demy, namelijk Parapluies de Cherbourg, Les en Demoiselles de Rochefort, Les.

Gewoon fantastisch hoe de jaren '50 herleeft worden in deze film. De aftiteling was al geweldig. Prachtige film, met een prachtige Julianne Moore die er nog een schep boven op doet met haar perfecte jaren '50 look. 4 sterren.

Ik kreeg zelfs een nostalgisch Peyton Place gevoel !

Mijn No. 9 van 2003!

Ik vond er eerlijk gezegd niet veel aan.
Met commentaar als: "het is een hommage aan Douglas Sirk" of "je moet het zien als een ontidealisering van de jaren 50" kan ik ook niet zo veel. Een film moet in principe voor zichzelf kunnen spreken en deze film sprak wel voor zichzelf, maar het was wel een erg lang en saai gesprek.
Ik ben altijd wel een fan van Julianne Moore, wat een mooie vrouw toch en het kleurgebruik in de film vond ik ook prachtig. Op een gegeven moment leek het alsof Dennis Haysbert zijn kledingkeuze erop had aangepast (matching fall-colours).
Niet alleen maar negatief dus, maar het verhaal kon me maar weinig boeien.

Inderdaad weinig boeiend verhaal, zeer matige cast, maar wel een leuke weergave (kleding, auto's en filmisch het kleurgebruik) van de jaren '50... 2,5*

Far from Heaven zou een hommage aan Douglas Sirk moeten zijn, maar weet nooit de emotie op te roepen zoals in Imitation of Life , Written on the Wind ,All That Heaven Allows , en Magnificent Obsession waar je met met zakdoek zit te snotteren. Locatie , kleding en de kleuren in de film zijn subliem maar daar blijft het ook bij een krappe 6 dus 3 *.

Het beste aan de film is het affiche, maar dat is ook wel heel schitterend. Op basis daarvan heb ik een half jaar naar deze film gewild maar vanwege druk, druk, druk zag ik hem nu pas op dvd.
Ik vind hem wel geslaagd. Een hommage aan Douglas Sirk is het natuurlijk, zij het dat Sirk niet over homosexualiteit of interraciale relaties filmde (of mocht filmen). Dat lijkt me ook de enige meerwaarde van deze film; dat het het beeld van de jaren vijftig ten opzichte van die voorbeelden bijstelt. Trouwens net een documentaire gezien over Emmett Till, een zwarte jongen van 16 die vermoord werd omdat hij naar een blanke vrouw keek (Mississippi, jaren vijftig). Ook naar dit soort gebeurtenissen verwijst dez film. En Haynes doet het verder prachtig hoor, de herfstkleuren zijn weergaloos mooi en over Julianne Moore hoeven we het al helemaal niet meer te hebben. 3 1/2 *.

Juliane Moore speelt hartverwarmend.
De scenes met Dennis Haysbert zijn van een grote schoonheid. Het samenspel tussen die twee is erg goed en Haysbert speelt tegelijk ingetogen en met veel emotie.
Het andere grote pluspunt is de sfeer. De restaurant scene, de mooie parken, de vakantiescene etc....

De film behandelt mijns inziens een thema teveel. Het verhaal had zich enkel op de rassendiscriminatie moeten concentreren, dan was het een betere film geweest.
Het 'homo-thema' wordt erg cliche en plichtmatig uitgewerkt. Deze verhaallijn wordt ook heel summier uitgewerkt.
De overacterende Dennis Quaid is totaal miscast. De scenes waarin hij een klap geeft aan Moore en die waarin hij gaat huilen zijn tenenkrommend slecht.
Het plot van de film is erg mager. Nergens wordt je verrast. Te veel cliche's en niets nieuws onder de zon.

Ik vind trouwens niet dat de jaren '50 look and feel perfect is. Veel decors waren overgestyleerd. De buitenscenes in de auto deden me enigzins denken aan Vertigo. Zal ook deels aan de technicolor kleuren liggen vermoed ik.
Het blauwe en groene licht in bepaalde scenes kon ik niet zo goed plaatsen. Had (/gebruikte) men dat echt in die tijd?

Prachtig van vormgeving en sfeer. Ik vond zelfs de acteerprestaties erg in dat plaatje passen. Leuk verhaal, erg van genoten.
Maar de vorm zit de emotie bij mij nogal in de weg. De film zweeft soms bijna op het randje van parodie en dat is net iets teveel van het goede.

3.5*

Ik heb het raden naar de werken van die Douglas Kirk ("Imitation of Life" is voor mij een single van R.E.M. ).

Het gevoel van parodie heeft zich bij mij geen enkele keer gemanifesteerd. OK - het is een jaren vijftig-setting, en wat dan nog?

Is er echt zoveel veranderd sedert de jaren vijftig? Die "lieve" vrouwen met scherpe tongen bestaan nog steeds, die manifesteren zich hier vooral naar mijn idee in de figuur van haar "hartsvriendin" (*kuch*)

"I am your best friend" beweert die keer op keer op het terras, klaar om de pieren uit de neus te vragen.

't Is naar mijn idee een film over het niet vinden van (*stroperige violen zwellen aan*) van tederheid. In een klimaat van foute feestjes ("Oh! It was wonderful, your party!"), clownachtige burgermannen en pseudo-sympathieke vrouwen probeert ons warmhartige (dat is ze toch naar mijn gevoel) Cathy niet te verdrinken. Waar ze ook zoekt, die tederheid kan ze nergens vinden, behalve bij haar tuinman.

Ja - Cathy is voor mij de vrouwelijke Don Quichot die niet strijdt tegen windmolens, wel tegen de "oei-dat-ziet-er-anders-uit-dan-we-gewoon-zijn-weglopen-maar!" mentaliteit.

Ja, idd.
Prachtobservering Zachery !

twijfelgeval. 3.5 ster en dan vooral voor de acteerprestaties en de sfeer die neergezet word.

het deed me alleen een beetje denken aan lynch films, positief, alleen die komt beter weg met een trage simplistische manier van vertellen. Hier stoorde het meer en meer naarmate de film vorderde omdat het verhaal domweg niet pakkend genoeg is.

Knappe film, met voor mij ook een twijfelend gevoel.
Visueel is deze film vrij aardig.
Het jaren 50 sfeertje wordt perfect weergegeven door een hemelse aantiteling, kledij, muziek, auto's, etc ...
Dennis Quad vond ik héél héél sterk in deze film, de andere hoofdrolspeelster, Julianne Moore op haar beurt vond ik bij momenten niet al te denderend. Al zag ze er schitterend uit!
Ten laatste is de muziek vrijwel aangrijpend.

Far From Heaven
-3.0*-

Ik vond hem nu juist erg goed gecast, vooral omdat hij normaal gesproken nogal eens macho-achtige rollen speelt. Voor het aangezicht van de wereld is zijn personage dan ook een succesvolle gelukkig getrouwde modelvader, maar in de scenes die jij bedoelt, komen op verwrongen wijze zijn echte onderdrukte gevoelens naar boven. De macho valt door de mand. Die situatie is misschien pijnlijk en tenenkrommend, maar het spel van Quaid is dat nu juist niet.

Ook Julianne Moore is als altijd het aanzien waard. En dan die opdringerige herfstkleuren! Aan het begin van de film ziet het landschap er gewoon prachtig uit, maar gaandeweg krijgt het iets heel gekunstelds, wat natuurlijk precies de bedoeling is. Het paradijs van de voorstad blijkt in werkelijkheid een hel waarin mensen zich anders moeten voordoen dan ze in werkelijkheid zijn.

Dat is geen opzienbarende boodschap, maar het is allemaal wel mooi in beeld gebracht. 3*

Heel mooi gestileerde en vormgegeven film, Jaren vijftig sfeer wordt heel overtuigend weergegeven, Het acteren vond ik af en toe een beetje stijf, maar dat paste wel weer goed bij de jaren vijftig sfeer.

Algemene vraag: waarom is men zo bang om bij genres het woord 'melodrama' in de mond te nemen? Dit is geen drama/romantiek, dit is je reinste melodrama! En wat voor één...

Een heerlijk drama dat boeit tot aan het eind. Mooie vertolking van het racisme in de 50er jaren van de USA en hoe men in die tijd tegen homosexualiteit aankeek.

Om te zien werkelijk een plaatje! Gelukkig, want het verhaal komt niet zo sterk uit de verf als zou kunnen. Die Quaid vond ik echt totaal niet goed acteren en dat deed voor mij wel afbreuk aan de emoties. Toch 4 sterren, vanwege het spel van Moore en de visuele pracht!

Prachtige vertolkingen en zeer mooie opnames. Stilistisch gezien was het af en toe helaas een beetje 'too much' en dan vooral de aftiteling en af en toe de muziek. Dat komt inderdaad nogal gimmick-achtig over en doet afbreuk aan de inhoudelijke kanten van de film.

Mooie film over 2 onderwerpen die in de jaren 50 onbespreekbaar waren. Een homoseksuele relatie en een relatie tussen blank en zwart.
Hoewel, onbespreekbaar.. er werd nogal wat kwaad berokkend aan de personen in kwestie door de roddels van mensen die in die tijd niet beter wisten, of wilden weten.
Prachtige rol van Julianne Moore en ook Dennis Haysbert.
De film speelt dus in de jaren 50 en ook de opname van de film lijkt in die jaren te zijn gebeurt, het zal er wel voor gedaan zijn, en af en toe is dat wel leuk, maar soms ook wat overdreven.
Maar al bij al een mooie en zeer genietbare film over rascisme en homoseksualiteit in het huwelijk.