
Far from Heaven (2002)
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
107 minuten
geregisseerd door Todd Haynes
met Julianne Moore, Dennis Quaid en Dennis Haysbert
Cathy is de perfecte jaren '50 huisvrouw. Op een avond betrapt ze haar echtgenoot met een andere man, en haar nette wereldje valt uit elkaar. In haar verdriet vindt ze troost in de vriendschap met haar Afro-Amerikaanse tuinman. Gezien de taboes die hier op rusten raakt haar leven nog verder in de war.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=VEV3GZkS5Mg
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,3 / 43907)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)Bij herziening gaan al die frustraties de kast in en kun je voluit genieten van het verhaal wat hier indringend wordt gebracht
Welk verhaal? Ideaal gezin in jaren 50 blijkt geen ideaal gezin. Vader blijkt homo, en dat kan niet, dus moet hij genezen; Moeders raakt bevriende met de zwarte tuinman en wordt verstoten door haar vrienden en omgeving. Uiteindelijk laat de film zien dat men in de jaren 50 interraciale contacten erger vond dan homo's.? Zoiets?
Heel eerlijk gezegd, ben ik benieuwder naar wat er op het eind van de film van die vrouw moet worden dan na alles ervoor.
Ik las ergens dat het geheel zou moeten worden gezien als een ont-idealisering van de jaren '50. Zo'n gedachte bekroop mij ook even, maar dat maakt de film zelf er voor mij geen millimeter interessanter op.
Wanneer? Hoe?
Muziek van Bernstein ondersteunt zowat haast elke scene in de film
Muziek van Bernstein kweelt de hele film voort

Wanneer? Hoe?
Heb je echt dezelde film gezien als die ik gezien heb ?
Ik ging er zonder verwachtingen naar toe en bleek voor mij een goede film. Ook de muziek vond ik daarin schitterend passen.
haar ontwikkeling als zeer zorgzame echtgenote naar een mondiger type.
Gemodelleerd naar de Kitsch films van Douglas Sirk.
De film gezien? Het tweede deel van de zin maakt het eerste onmogelijk. Puur filmtechnisch gezien zit er wat in de uistpraak, dat wel. Persoonlijk vond ik dat er ook erg vervelend aan. Zowel qua vorm als onderwep komt deze film decennia te laat.
Ik las ergens dat het geheel zou moeten worden gezien als een ont-idealisering van de jaren '50.
Nog een reden wat de film overbodig maakt. Dat weten we verdorie toch allemaal allang?
Muziek van Bernstein kweelt de hele film voort
Ik schoot er van in de lach.

Met commentaar als: "het is een hommage aan Douglas Sirk" of "je moet het zien als een ontidealisering van de jaren 50" kan ik ook niet zo veel. Een film moet in principe voor zichzelf kunnen spreken en deze film sprak wel voor zichzelf, maar het was wel een erg lang en saai gesprek.
Ik ben altijd wel een fan van Julianne Moore, wat een mooie vrouw toch en het kleurgebruik in de film vond ik ook prachtig. Op een gegeven moment leek het alsof Dennis Haysbert zijn kledingkeuze erop had aangepast (matching fall-colours).
Niet alleen maar negatief dus, maar het verhaal kon me maar weinig boeien.
Ik vind hem wel geslaagd. Een hommage aan Douglas Sirk is het natuurlijk, zij het dat Sirk niet over homosexualiteit of interraciale relaties filmde (of mocht filmen). Dat lijkt me ook de enige meerwaarde van deze film; dat het het beeld van de jaren vijftig ten opzichte van die voorbeelden bijstelt. Trouwens net een documentaire gezien over Emmett Till, een zwarte jongen van 16 die vermoord werd omdat hij naar een blanke vrouw keek (Mississippi, jaren vijftig). Ook naar dit soort gebeurtenissen verwijst dez film. En Haynes doet het verder prachtig hoor, de herfstkleuren zijn weergaloos mooi en over Julianne Moore hoeven we het al helemaal niet meer te hebben. 3 1/2 *.
De scenes met Dennis Haysbert zijn van een grote schoonheid. Het samenspel tussen die twee is erg goed en Haysbert speelt tegelijk ingetogen en met veel emotie.
Het andere grote pluspunt is de sfeer. De restaurant scene, de mooie parken, de vakantiescene etc....
De film behandelt mijns inziens een thema teveel. Het verhaal had zich enkel op de rassendiscriminatie moeten concentreren, dan was het een betere film geweest.
Het 'homo-thema' wordt erg cliche en plichtmatig uitgewerkt. Deze verhaallijn wordt ook heel summier uitgewerkt.
De overacterende Dennis Quaid is totaal miscast. De scenes waarin hij een klap geeft aan Moore en die waarin hij gaat huilen zijn tenenkrommend slecht.
Het plot van de film is erg mager. Nergens wordt je verrast. Te veel cliche's en niets nieuws onder de zon.
Ik vind trouwens niet dat de jaren '50 look and feel perfect is. Veel decors waren overgestyleerd. De buitenscenes in de auto deden me enigzins denken aan Vertigo. Zal ook deels aan de technicolor kleuren liggen vermoed ik.
Het blauwe en groene licht in bepaalde scenes kon ik niet zo goed plaatsen. Had (/gebruikte) men dat echt in die tijd?
Maar de vorm zit de emotie bij mij nogal in de weg. De film zweeft soms bijna op het randje van parodie en dat is net iets teveel van het goede.
3.5*

Het gevoel van parodie heeft zich bij mij geen enkele keer gemanifesteerd. OK - het is een jaren vijftig-setting, en wat dan nog?
Is er echt zoveel veranderd sedert de jaren vijftig? Die "lieve" vrouwen met scherpe tongen bestaan nog steeds, die manifesteren zich hier vooral naar mijn idee in de figuur van haar "hartsvriendin" (*kuch*)
"I am your best friend" beweert die keer op keer op het terras, klaar om de pieren uit de neus te vragen.
't Is naar mijn idee een film over het niet vinden van (*stroperige violen zwellen aan*) van tederheid. In een klimaat van foute feestjes ("Oh! It was wonderful, your party!"), clownachtige burgermannen en pseudo-sympathieke vrouwen probeert ons warmhartige (dat is ze toch naar mijn gevoel) Cathy niet te verdrinken. Waar ze ook zoekt, die tederheid kan ze nergens vinden, behalve bij haar tuinman.
Ja - Cathy is voor mij de vrouwelijke Don Quichot die niet strijdt tegen windmolens, wel tegen de "oei-dat-ziet-er-anders-uit-dan-we-gewoon-zijn-weglopen-maar!" mentaliteit.
het deed me alleen een beetje denken aan lynch films, positief, alleen die komt beter weg met een trage simplistische manier van vertellen. Hier stoorde het meer en meer naarmate de film vorderde omdat het verhaal domweg niet pakkend genoeg is.
Visueel is deze film vrij aardig.
Het jaren 50 sfeertje wordt perfect weergegeven door een hemelse aantiteling, kledij, muziek, auto's, etc ...
Dennis Quad vond ik héél héél sterk in deze film, de andere hoofdrolspeelster, Julianne Moore op haar beurt vond ik bij momenten niet al te denderend. Al zag ze er schitterend uit!
Ten laatste is de muziek vrijwel aangrijpend.
Far From Heaven
-3.0*-
De overacterende Dennis Quaid is totaal miscast. De scenes waarin hij een klap geeft aan Moore en die waarin hij gaat huilen zijn tenenkrommend slecht.
Ik vond hem nu juist erg goed gecast, vooral omdat hij normaal gesproken nogal eens macho-achtige rollen speelt. Voor het aangezicht van de wereld is zijn personage dan ook een succesvolle gelukkig getrouwde modelvader, maar in de scenes die jij bedoelt, komen op verwrongen wijze zijn echte onderdrukte gevoelens naar boven. De macho valt door de mand. Die situatie is misschien pijnlijk en tenenkrommend, maar het spel van Quaid is dat nu juist niet.
Ook Julianne Moore is als altijd het aanzien waard. En dan die opdringerige herfstkleuren! Aan het begin van de film ziet het landschap er gewoon prachtig uit, maar gaandeweg krijgt het iets heel gekunstelds, wat natuurlijk precies de bedoeling is. Het paradijs van de voorstad blijkt in werkelijkheid een hel waarin mensen zich anders moeten voordoen dan ze in werkelijkheid zijn.
Dat is geen opzienbarende boodschap, maar het is allemaal wel mooi in beeld gebracht. 3*
Hoewel, onbespreekbaar.. er werd nogal wat kwaad berokkend aan de personen in kwestie door de roddels van mensen die in die tijd niet beter wisten, of wilden weten.
Prachtige rol van Julianne Moore en ook Dennis Haysbert.
De film speelt dus in de jaren 50 en ook de opname van de film lijkt in die jaren te zijn gebeurt, het zal er wel voor gedaan zijn, en af en toe is dat wel leuk, maar soms ook wat overdreven.
Maar al bij al een mooie en zeer genietbare film over rascisme en homoseksualiteit in het huwelijk.