Ghost Dog: The Way of the Samurai (1999)
mijn stem
984 stemmen
Verenigde Staten / Duitsland / Frankrijk / Japan
Misdaad / Komedie
116 minuten
geregisseerd door Jim Jarmusch
met Forest Whitaker, Henry Silva en Cliff Gorman
Ghost Dog woont boven de wereld, samen met een zwerm vogels, in een zelfgebouwd hok op het dak van een verlaten gebouw. Ghost Dog, huurmoordenaar van beroep, laat zich leiden door een oude samoerai-tekst. Hij kan verdwijnen in de nacht en zich onopgemerkt door de stad verplaatsen. Op een dag wordt de code van Ghost Dog verraden door een gestoorde maffiafamilie die soms zijn diensten inhuurt. Hij reageert zoals een echte samoerai.
0
geplaatst: 1 december 2016, 00:04 uur
De Jarmusch Touch
De film mag dan op sommige plekken rommelen - de montage loopt soms wat stroef, we kennen beter camerawerk van Müller en enkele grappen hadden wat scherper geschreven en/of gebracht mogen worden - maar toch is Ghost Dog genieten van begin tot eind.
Jarmusch gooit van alles door elkaar en maakt er een postmodern feest van: een zwarte samoerai uit de hiphopscene versus cartoonverslaafde, aftandse maffiosi. Een trage actiefilm, een onderkoelde misdaadfilm, een eigentijdse western, een tragische komedie, een grappige tragedie; Ghost Dog is het allemaal.
En dan zijn er nog de geweldige rollen van Isaach de Bankolé en Gary Farmer en de fantastische soundtrack van RZA.
Heerlijk. Half puntje erbij.
De film mag dan op sommige plekken rommelen - de montage loopt soms wat stroef, we kennen beter camerawerk van Müller en enkele grappen hadden wat scherper geschreven en/of gebracht mogen worden - maar toch is Ghost Dog genieten van begin tot eind.
Jarmusch gooit van alles door elkaar en maakt er een postmodern feest van: een zwarte samoerai uit de hiphopscene versus cartoonverslaafde, aftandse maffiosi. Een trage actiefilm, een onderkoelde misdaadfilm, een eigentijdse western, een tragische komedie, een grappige tragedie; Ghost Dog is het allemaal.
En dan zijn er nog de geweldige rollen van Isaach de Bankolé en Gary Farmer en de fantastische soundtrack van RZA.
Heerlijk. Half puntje erbij.
0
geplaatst: 17 juli 2017, 23:36 uur
Ergens gaat er een heerlijk filmpje schuil in Ghost Dog. Oriëntalistische wijsheden in hartje New York, die melancholisch stoïcijnse uitstraling van Whitaker, de leuke bijrol van Bankolé, RZA's soundtrack. Maar daarbij krijg je ook een bak statisch acteerwerk, vervelende gortdroge Italiaanse maffioso's en een gezapige sfeer die dikwijls omslaat in middelmatige saaiheid. Beetje een mixed bag dus, wat resulteert in een gemiddelde score.
0
geplaatst: 17 juli 2017, 23:43 uur
Chuck Taylor schreef:
Wat me dit keer opviel was dat de tekenfilms een heel duidelijke symbolieke betekenis voor het verhaal van de film zelf hadden. Zo zagen we natuurlijk de Woody Wedpecker en vlak erna de 'echte', maar ook Felix the Cat die ongrijpbaar is en overal wel een oplossing voor heeft om ergens onderuit te komen - net als Ghost Dog die steeds weer onvindbaar is en de verkeerde voor hem wordt aangezien. Zo ook het einde met de cartoon van iemand die met een geweer zijn schot lost via de regenpijp en zo met kronkels zijn tegenstander raakt --> even later de finish van Ghost Dog door het rioolputje van de wasbak. Geniaal gedaan.
Wat me dit keer opviel was dat de tekenfilms een heel duidelijke symbolieke betekenis voor het verhaal van de film zelf hadden. Zo zagen we natuurlijk de Woody Wedpecker en vlak erna de 'echte', maar ook Felix the Cat die ongrijpbaar is en overal wel een oplossing voor heeft om ergens onderuit te komen - net als Ghost Dog die steeds weer onvindbaar is en de verkeerde voor hem wordt aangezien. Zo ook het einde met de cartoon van iemand die met een geweer zijn schot lost via de regenpijp en zo met kronkels zijn tegenstander raakt --> even later de finish van Ghost Dog door het rioolputje van de wasbak. Geniaal gedaan.
Toffe observatie
0
geplaatst: 12 december 2019, 13:00 uur
Driello schreef:
Wat betreft camerawerk, tempo en muziek is dit voor mij een typische Jarmusch film. (Alhoewel ik moet zeggen dat ik nog niet veel van deze regisseur heb gezien). Alles is rustig en zorgvuldig opgebouwd, met oog voor detail en de muziek ondersteunt het verhaal door daar een prima deel van uit te maken. Whitaker past wat betreft uitstraling, uiterlijk en handelingssnelheid perfect in deze stijl-kenmerken. De rol van de tekenfilmpjes (als vooraankondiging van wat komen ging) vond ik sterk, maar het werd her en der wel een beetje te veel gebruikt. Het verhaal zelf kon me niet echt absorberen. Ik bleef een beetje afstandelijk kijken. Heel anders dan bijvoorbeeld het prachtige 'Down by law' van dezelfde regisseur. Het contrast tussen 'the way of the samurai' en het leven van de spagetti-familie was op zich een interessant concept, maar werkte nooit echt optimaal. Wellicht doordat het karikatureske een beetje de overhand had en de oude gangsters nergens echt dreigend waren en derhalve niet overtuigend als 'het lot dat boven het hoofd van Ghost dog' hangt. Heb ook nog een pest hekel aan rap, dus dat werkt dan ook nog tegen, maar goed, dat paste wel weer prima bij de film. Ben al lang blij dat Ghost dog in de gestolen auto's niet steeds klassieke muziek opzette, want dat zou helemaal over the top zijn. De dialogen tussen Ghost dog en de ijscoman lijken overbodig, maar ik zag dit als de enige link tussen Ghost dog en de 'echte' wereld. Het vormt ook een soort baken in de film, dat plekje naast het park. Dat meisje was volgens mij volstrekt overbodig. Ik vind het moeilijk aan deze film nu een cijfer te plakken. Heb het gevoel dat ik een en ander heb gemist wat de film een veel hogere wardering kan geven dan ik nu geneigd ben te doen. Stemmen blijft dus nog even uit tot na de bezinking en wellicht een tweede kijkbeurt.
Je hoeft jezelf niet zo serieus te nemen. Het is maar een film hoor!Wat betreft camerawerk, tempo en muziek is dit voor mij een typische Jarmusch film. (Alhoewel ik moet zeggen dat ik nog niet veel van deze regisseur heb gezien). Alles is rustig en zorgvuldig opgebouwd, met oog voor detail en de muziek ondersteunt het verhaal door daar een prima deel van uit te maken. Whitaker past wat betreft uitstraling, uiterlijk en handelingssnelheid perfect in deze stijl-kenmerken. De rol van de tekenfilmpjes (als vooraankondiging van wat komen ging) vond ik sterk, maar het werd her en der wel een beetje te veel gebruikt. Het verhaal zelf kon me niet echt absorberen. Ik bleef een beetje afstandelijk kijken. Heel anders dan bijvoorbeeld het prachtige 'Down by law' van dezelfde regisseur. Het contrast tussen 'the way of the samurai' en het leven van de spagetti-familie was op zich een interessant concept, maar werkte nooit echt optimaal. Wellicht doordat het karikatureske een beetje de overhand had en de oude gangsters nergens echt dreigend waren en derhalve niet overtuigend als 'het lot dat boven het hoofd van Ghost dog' hangt. Heb ook nog een pest hekel aan rap, dus dat werkt dan ook nog tegen, maar goed, dat paste wel weer prima bij de film. Ben al lang blij dat Ghost dog in de gestolen auto's niet steeds klassieke muziek opzette, want dat zou helemaal over the top zijn. De dialogen tussen Ghost dog en de ijscoman lijken overbodig, maar ik zag dit als de enige link tussen Ghost dog en de 'echte' wereld. Het vormt ook een soort baken in de film, dat plekje naast het park. Dat meisje was volgens mij volstrekt overbodig. Ik vind het moeilijk aan deze film nu een cijfer te plakken. Heb het gevoel dat ik een en ander heb gemist wat de film een veel hogere wardering kan geven dan ik nu geneigd ben te doen. Stemmen blijft dus nog even uit tot na de bezinking en wellicht een tweede kijkbeurt.
* denotes required fields.
* denotes required fields.