Driello schreef:
Wat betreft camerawerk, tempo en muziek is dit voor mij een typische Jarmusch film. (Alhoewel ik moet zeggen dat ik nog niet veel van deze regisseur heb gezien). Alles is rustig en zorgvuldig opgebouwd, met oog voor detail en de muziek ondersteunt het verhaal door daar een prima deel van uit te maken. Whitaker past wat betreft uitstraling, uiterlijk en handelingssnelheid perfect in deze stijl-kenmerken. De rol van de tekenfilmpjes (
als vooraankondiging van wat komen ging) vond ik sterk, maar het werd her en der wel een beetje te veel gebruikt. Het verhaal zelf kon me niet echt absorberen. Ik bleef een beetje afstandelijk kijken. Heel anders dan bijvoorbeeld het prachtige 'Down by law' van dezelfde regisseur. Het contrast tussen 'the way of the samurai' en het leven van de spagetti-familie was op zich een interessant concept, maar werkte nooit echt optimaal. Wellicht doordat het karikatureske een beetje de overhand had en de oude gangsters nergens echt dreigend waren en derhalve niet overtuigend als 'het lot dat boven het hoofd van Ghost dog' hangt. Heb ook nog een pest hekel aan rap, dus dat werkt dan ook nog tegen, maar goed, dat paste wel weer prima bij de film. Ben al lang blij dat Ghost dog in de gestolen auto's niet steeds klassieke muziek opzette, want dat zou helemaal over the top zijn. De dialogen tussen Ghost dog en de ijscoman lijken overbodig, maar ik zag dit als de enige link tussen Ghost dog en de 'echte' wereld. Het vormt ook een soort baken in de film, dat plekje naast het park. Dat meisje was volgens mij volstrekt overbodig. Ik vind het moeilijk aan deze film nu een cijfer te plakken. Heb het gevoel dat ik een en ander heb gemist wat de film een veel hogere wardering kan geven dan ik nu geneigd ben te doen. Stemmen blijft dus nog even uit tot na de bezinking en wellicht een tweede kijkbeurt.
Je hoeft jezelf niet zo serieus te nemen. Het is maar een film hoor!