La Dolce Vita (1960)

onderschatte film (toch op moviemeter)

'La Dolce Vita' lijkt in het collectieve geheugen te zijn terug gebracht tot de scenes rondom filmster Sylvia (Anita Ekberg), maar de rest van de film is minstens zo gedenkwaardig. Een zevental schijnbaar willekeurig gekozen verhaallijnen (variërend van een mediahype rondom een Madonna-verschijning tot een door de huiseigenaar stilgelegde orgie) worden ingepast tussen een memorabele opening met een over Rome zwevend Christusbeeld en een bizar einde met een aangespoelde monstervis. Verder wordt er veel gedronken en veel gefeest en komen er heel veel mooie mensen in beeld, zoals de later bij de Velvet Underground opduikende Nico.

Denk ik ook niet, gezien die douche-scène uit Psycho (1960) ....

Die film heb ik nooit gezien. Staat wel op mijn lijstje van films die ik eens moet gaan bekijken. Is die douche-scène ook zo lang omdat ze geen opgenomen beelden wilden/konden weggooien? Want dat is wat ik met die zin bedoelde.

Douche-scène is niet lang en (in mijn optiek) perfect gemonteerd. Mocht je (letterlijk) álles over de bewuste scène willen weten, deze documentaire is een aanrader. Wel eerst de film opzetten natuurlijk

Trage film zonder verhaal. Het was een hele zit....

Een vrij lange film met een overdosis van (figuurlijk) kleurrijke figuren. Dialogen die niet altijd werken en met momenten wel wat saai. Maar Fellini is een topregisseur en trekt de film toch nog omhoog. Prachtige beelden, heerlijke shots om naar te kijken een speels duo met visuele beelden en passende muziek. Het maakt veel goed en het is dan ook jammer dat de film zelf me niet zo echt kon boeien.

Toch eerder een relikwie dan een klassieker.

Enkel op visueel vlak heeft deze film de tand des tijds doorstaan. De panoramische shots zien er bij momenten majestueus uit en de zwart-witfotografie geeft de film een tijdloze look. Anderzijds zien sommige decors er ook wel wat kitscherig uit. Maar goed, al met al een dikke voldoende voor de tableaus.

Tot zover het goede nieuws. Al snel valt op dat een script slechts bijzaak is voor Fellini. Blijkbaar werd deze film vanwege technische beperkingen zonder geluid opgenomen en werden de conversaties pas achteraf in de studio ingesproken. Dat gaf Fellini de kans om een deel van de dialogen pas na de opnames te verzinnen. En dat merk je, want de gesprekken lopen totaal niet synchroon met de lippen van de personages. Fans van de regisseur noemen deze manier van werken “gewaagd” en “rebels”, ik vind het toch eerder amateuristisch. Bovendien: als dialogen toch niet zo belangrijks zijn voor Fellini, waarom propt hij zijn film er dan vol mee? La Dolce Vita bevat veel te veel gelul.

Het acteerwerk is bovendien heel theatraal, waardoor het extra lastig wordt om je in te leven in dit schouwspel. Om het plaatje compleet te maken bestaat de soundtrack grotendeels uit irritant gejengel. Voor de trage begrijper: dit is een film die je maar beter op ‘mute’ kan bekijken. 2.5*

Fellini liet zijn acteurs altijd vertellen wat ze de vorige avond hadden gegeten of van 1 tot 100 tellen, zodat ze zich beter op hun acteerprestatie konden concentreren (en, zo stel ik mezelf voor, hijzelf meer vrijheid had bij het plaatsen van zijn camera, het kadreren van zijn shot [geen angst voor een microfoon in beeld] en het geven van regie-aanwijzingen). ("In Satyricon heeft [een bepaalde acteur] elk record gebroken en tot 138 geteld. Maar dat was een heel belangrijke scène en een erg lange dialoog.") Dat was nu eenmaal zijn werkwijze; ik ben er zelf inmiddels aan gewend geraakt en stoor me er niet aan, maar voor een ander kan dat inderdaad amateuristisch overkomen en storend werken wanneer je je door een film wilt laten meeslepen. Ik heb het echter nog nooit ergens "gewaagd" of "rebels" horen noemen.

Nja, wat je hier beschrijft draagt natuurlijk bij tot Fellini's cultstatus. Ik denk dat sommige fans dat wel cool vinden, maar ik kan me vergissen. Ik vraag me overigens af hoeveel mensen al gevloekt hebben op de dvd van deze film omdat ze denken dat het om een technische fout gaat.