La Dolce Vita (1960)

onderschatte film (toch op moviemeter)

'La Dolce Vita' lijkt in het collectieve geheugen te zijn terug gebracht tot de scenes rondom filmster Sylvia (Anita Ekberg), maar de rest van de film is minstens zo gedenkwaardig. Een zevental schijnbaar willekeurig gekozen verhaallijnen (variërend van een mediahype rondom een Madonna-verschijning tot een door de huiseigenaar stilgelegde orgie) worden ingepast tussen een memorabele opening met een over Rome zwevend Christusbeeld en een bizar einde met een aangespoelde monstervis. Verder wordt er veel gedronken en veel gefeest en komen er heel veel mooie mensen in beeld, zoals de later bij de Velvet Underground opduikende Nico.

Denk ik ook niet, gezien die douche-scène uit Psycho (1960) ....

Die film heb ik nooit gezien. Staat wel op mijn lijstje van films die ik eens moet gaan bekijken. Is die douche-scène ook zo lang omdat ze geen opgenomen beelden wilden/konden weggooien? Want dat is wat ik met die zin bedoelde.

Douche-scène is niet lang en (in mijn optiek) perfect gemonteerd. Mocht je (letterlijk) álles over de bewuste scène willen weten, deze documentaire is een aanrader. Wel eerst de film opzetten natuurlijk

Trage film zonder verhaal. Het was een hele zit....

Een vrij lange film met een overdosis van (figuurlijk) kleurrijke figuren. Dialogen die niet altijd werken en met momenten wel wat saai. Maar Fellini is een topregisseur en trekt de film toch nog omhoog. Prachtige beelden, heerlijke shots om naar te kijken een speels duo met visuele beelden en passende muziek. Het maakt veel goed en het is dan ook jammer dat de film zelf me niet zo echt kon boeien.

Toch eerder een relikwie dan een klassieker.

Enkel op visueel vlak heeft deze film de tand des tijds doorstaan. De panoramische shots zien er bij momenten majestueus uit en de zwart-witfotografie geeft de film een tijdloze look. Anderzijds zien sommige decors er ook wel wat kitscherig uit. Maar goed, al met al een dikke voldoende voor de tableaus.

Tot zover het goede nieuws. Al snel valt op dat een script slechts bijzaak is voor Fellini. Blijkbaar werd deze film vanwege technische beperkingen zonder geluid opgenomen en werden de conversaties pas achteraf in de studio ingesproken. Dat gaf Fellini de kans om een deel van de dialogen pas na de opnames te verzinnen. En dat merk je, want de gesprekken lopen totaal niet synchroon met de lippen van de personages. Fans van de regisseur noemen deze manier van werken “gewaagd” en “rebels”, ik vind het toch eerder amateuristisch. Bovendien: als dialogen toch niet zo belangrijks zijn voor Fellini, waarom propt hij zijn film er dan vol mee? La Dolce Vita bevat veel te veel gelul.

Het acteerwerk is bovendien heel theatraal, waardoor het extra lastig wordt om je in te leven in dit schouwspel. Om het plaatje compleet te maken bestaat de soundtrack grotendeels uit irritant gejengel. Voor de trage begrijper: dit is een film die je maar beter op ‘mute’ kan bekijken. 2.5*

Fellini liet zijn acteurs altijd vertellen wat ze de vorige avond hadden gegeten of van 1 tot 100 tellen, zodat ze zich beter op hun acteerprestatie konden concentreren (en, zo stel ik mezelf voor, hijzelf meer vrijheid had bij het plaatsen van zijn camera, het kadreren van zijn shot [geen angst voor een microfoon in beeld] en het geven van regie-aanwijzingen). ("In Satyricon heeft [een bepaalde acteur] elk record gebroken en tot 138 geteld. Maar dat was een heel belangrijke scène en een erg lange dialoog.") Dat was nu eenmaal zijn werkwijze; ik ben er zelf inmiddels aan gewend geraakt en stoor me er niet aan, maar voor een ander kan dat inderdaad amateuristisch overkomen en storend werken wanneer je je door een film wilt laten meeslepen. Ik heb het echter nog nooit ergens "gewaagd" of "rebels" horen noemen.

Nja, wat je hier beschrijft draagt natuurlijk bij tot Fellini's cultstatus. Ik denk dat sommige fans dat wel cool vinden, maar ik kan me vergissen. Ik vraag me overigens af hoeveel mensen al gevloekt hebben op de dvd van deze film omdat ze denken dat het om een technische fout gaat.

Sommige films van Fellini vind ik geweldig maar met nota bene zijn bekendste, La Dolce Vita, kan ik weinig. De film doet me anno 2018 vooral denken aan La Grande Bellezza (2013) - MovieMeter.nl die ook duidelijk een kopie is van c.q. geïnspireerd is op La Dolce Vita maar dan in kleur en net iets fijner om naar te kijken. Maar ook La Grande Bellezza vond ik al saai en het origineel, La Dolce Vita, is alleen maar nog saaier…

Opnieuw gaat het om het decadente jetset-leven van Rome waar in ieder geval het hoofdpersonage Marcello een verveeld, cynisch en ‘verdorven’ leven leidt. Hij zou eigenlijk een serieus literair werk moeten schrijven maar hij verdoet z’n tijd met sensatiejournalistiek, welk werk ‘m echter wel in staat stelt om met alle mooie vrouwen in de wereld het bed te delen want hij zegt tegen alle filmsterren en andere mooie vrouwen dat zij de mooiste schepsels op Aarde zijn waarna al die vrouwen met hem willen trouwen en de liefde bedrijven (La Grande Bellezza toont ons in wezen een oud geworden Marcello die terugkijkt op zijn leven waarin hij eigenlijk een literarair meesterwerk had moeten schrijven maar waarin hij alleen maar heeft gefeest). De film laat een kleine drie uur zien hoe Marcello alle mooie vrouwen versiert (Ekberg van de beroemde fonteinscene blijkt slechts een uit een lange reeks veroveringen van Marcello in de film) en bestaat vooral uit eindeloos slap geouwehoer, qua inhoud variërend van flirten tot flauwe dichterlijke overpeinzingen over het leven tot geruzie met z’n vaste vriendin die er niet tegen kan dat hij niet van haar houdt en met iedereen het bed deelt.

Marcello wil echter geen vastigheid en het thema van de film lijkt te zijn hoe het leven ontspoort in oppervlakkig, leeg en toenemend pervers vermaak als er geen binding meer bestaat met religie, land of mensen. Ongebondenheid – zich vooral uitend in afstandelijkheid, cynisme en het gebruik van anderen voor eigen vermaak – als het moderne vrijheidsideaal. De media en de daarbij horende massahysterie – de wereld van de journalistiek – past perfect bij die moderne oppervlakkigheid, gericht op cheap thrills.

De film doet met zijn thematiek (verveling, leegte, jetset, massamedia) aan veel andere klassiekers uit die tijd van onder meer Wilder en Godard denken (en qua literatuur ook aan bv. The Great Gatsby en zelfs Reve’s De Avonden), maar La Doce Vita heeft voor mij niet de magie van die andere klassiekers. Weliswaar komen vorm en inhoud volmaakt overeen – beide zijn doelloos, het leidt allemaal tot niets (het verhaal heeft geen structuur)– maar elk feestje in het dagelijks leven biedt in wezen dezelfde doelloze gesprekken, geflirt en oppervlakkig vermaak als deze film.

Matige film waarin een columnist zich begeeft tussen de jetset van Rome. Van een verhaal is geen sprake hier en ook de flinke lengte maakte dit een moeizame zit. Hier en daar nog wel een mooie scene (waarvan ook een paar redelijk groot opgezet). Het enige wat me enigszins wist te boeien was de relatie van het hoofdpersonage met zijn verloofde. Deze klassieker is niet voor mij weggelegd.

Iets beter.

Ik zal wel nooit een grote Fellini fan worden, daarvoor vind ik zijn films veel te lawaaierig en opdringerig, op een manier die me gewoon niet ligt. Ook deze La Dolce Vita heeft er regelmatig last van, maar tegelijkertijd zit er ook wel een zekere swingendheid in die me af en toe wel kon pakken.

Zeker geen gehele speelduur lang, deze film had makkerlijk de helft korter gekund. De gesprekken vond ik oeverloos saai, af en toe vond ik de muziek en het gefeest geweldig irritant, maar tussendoor zitten er dan toch enkele afzonderlijke scenes en momenten in die wel de juiste snaar wisten te raken.

Met plattitudes als "de leegheid van de jetset" heb ik verder niet zoveel, dat soort eenzijdigheid is weinig boeiend en is ook deels de reden waarom het mij uiteindelijk toch niet wist te bekoren. Iets té veel irritante personages met een duidelijk doel bij elkaar gebracht. Anderzijds, zonder dat element zou de film echt helemaal nergens meer over gaan. Gewoon geen fan van deze aanpak.

Nog steeds veel te veel geworstel, zeker voor een film die 180 minuten duurt, maar er zaten hier en daar in ieder geval een paar lichtpuntjes in. Da's iets meer dan vooraf verhoopt.

1.5*

Mijn vijfde Fellini intussen en behoudens La strada niet overtuigd van deze cineast. Ook niet met zijn misschien bekendste film La dolce vita. Zeer drukke film met feestjes en wilde personages. Een echt plot is niet voorhanden behoudens het liederlijke leven dat hier en daar wordt georchestreerd. Als kijker ben je een toeschouwer, niets meer, niets minder.

Centraal in de film en verpersoonlijking van dit alles is journalist Marcello die zich als womanizer profileert. Ook de paparazzi komen frequent in beeld in de film, als haaien op zoek naar een prooi. Het decadente leven wordt goed in beeld gebracht, maar de vraag is of dat nu is waar het echte leven om draait?

De film is eveneens beroemd geworden (en gebleven) door de scène met Anita Ekberg dansend in de Trevi-fontein. Maar echt overtuigen deed hij me niet. Daar is de 167 minuten en het vrij trage verloop niet vreemd aan. Sfeervol, dat wel, maar het mag toch een tikkeltje meer zijn.

Meer qua wat? Plot?

Het verhaal is inderdaad ondergeschikt aan de visuele pracht die de film te bieden heeft aan decadentie en verloedering.

Tussen de italiaanse cinema en ondergetekende zal het nooit iets worden, vrees ik. Ook met deze klassieker kan ik weinig. Marcello Mastroianni ziet er cool uit in zijn strakke pak en Rome wordt stijlvol in beeld gebracht, maar de personages en dialogen weten niet te boeien en de plot rommelt maar een beetje door. Hier en daar een treffende melancholische scene, zoals wanneer de vader van hoofdpersoon Marcello op bezoek komt, maar grotendeels is het een aaneenschakeling van pretentieuze momenten en vermeende betekenisvolle symboliek. En waarom kunnen die italianen hun eigen films niet knap lipsyncen? Ook hier oogt en klinkt het weer nergens naar.

Na het zien van Martin Scorsese's ode aan de Italiaanse cinema had ik wel weer zin in een Fellini, en La Dolce Vita was al van even geleden. Blijft toch een heerlijke film, die de zwaarmoedige thema's verpakt in luchtigheid. Vrijwel iedereen in La Dolce Vita is diep ongelukkig maar weet dat te camoufleren door op te gaan in het feestgedruis van de Romeinse jetset. Centraal figuur Marcello kijkt neer op zijn werk als roddeljourmalist maar het ontbreekt hem aan lef om volop in te zetten op een literaire carrière, zichzelf van avontuur naar avontuur slepend. De mensen die hij ontmoet zijn onzeker, banaal, zoekende. De verschillende segmenten beginnen nog wel vrolijk: een uitstapje met Anita Ekberg in de Trevi-fontein, senior die op sleeptouw genomen wordt en die zijn oog laat vallen op een Franse danseres, muziek, drank, feest kortom. Maar het eindigt in melancholie, ruzie, geweld.

Er is eigenlijk maar één personage dat ontsnapt aan de malaise, de blonde serveerster die droomt van een baan als typiste. Zij heeft maar een klein rolletje, maar niet voor niets staat zij als een soort baken van hoop in de laatste scène te zwaaien naar Marcello, die inmiddels volkomen cynisch is geworden na het drama met zijn vriend -en voorbeeld- Steiner. Als die op het oog stabiele man kennelijk zo leed dat hij geen andere uitweg zag dan zelfmoord en ook zijn kinderen meenam in het graf, wat betekent dat voor zijn eigen ambities? De oppervlakkigheid heerst, er is meer behoefte aan paperazzi dan aan schrijvers. Het is een wrang einde, zonder dat het deprimeert. Daarvoor blijven de muziek, de dansjes, het uit zoveel kelen schallende Marcello te veel hangen.

Mooi verhaal, Flavio. Wat dat meisje betreft, jaren geleden vond ik bij De Slegte het dunne boekje La dolce vita / Het zoete leven van ene Bob Wallagh, "geschreven naar de gelijknamige film van Federico Fellini" (Mimosa-reeks nummer 110, uitgeverij N.V. Leiter-Nypels, Maastricht, zonder jaartal, ik kom het nog steeds wel eens op boekenmarkten of in kringloopwinkeltjes tegen). Hoewel het dus gebaseerd is op de film weet ik niet in hoeverre Wallagh ook de beschikking heeft gehad over Fellini's script en de mogelijke karakteriseringen en overdenkingen daarin, dus ik durf niet te zeggen in hoeverre het strookt met Fellini's intenties wanneer Wallagh de volgende scène op het einde van Marcello's verblijf in het strandcafé beschrijft:

        "Diezelfde morgen pakt hij zijn koffer en sluit hij zijn schrijfmachine. Hij kijkt medelijdend naar de paar vellen papier die hij beschreven heeft. Hij heeft iets beters gedaan dan een boek schrijven. Hij heeft het gepresteerd een meisje onaangetast te laten. Dat is een winstpunt." (pagina 92)

        Nogmaals, ik weet niet of Marcello's overtuiging dat hij iets goeds heeft gedaan (of in ieder geval iets laakbaars achterwege heeft gelaten) ook in Fellini's script staat, maar binnen het kader van de roman (die ook de slotscène met het "droommeisje" bevat) is het een mooi hoopvol moment dat aansluit bij jouw interpretatie van dat éne personage dat aan de malaise ontsnapt.

Kan me goed vinden in de recensie van Scorsese , langdradig en weinig boeiend , nee met Fellini heb ik niet zoveel .

Van Fellini had ik alleen 8½ gezien. Die film beviel mij niet en daarna heb ik niets meer van Fellini gekeken. Aangezien ik onlangs La Grande Bellezza van Sorrentino heb gezien en ik las dat die film lijkt op La Dolce Vita, heb ik deze toch maar eens gekeken. De gelijkenissen zijn wel duidelijk zichtbaar, zowel qua setting in Rome als qua thema. Toch beviel deze film mij beduidend minder. Sterker nog, deze film beviel mij helemaal niet. Een verhaal is er nauwelijks, interessante personages zijn er helemaal niet en de dialogen bestaan veelal uit eindeloos geneuzel. De dialogen lopen ook helemaal niet synchroon met de beelden, hetgeen niet enorm storend is, maar ook niet sterk overkomt. Schaarse hoogtepunten zijn de fraaie zwart-witbeelden van Rome, met name van de Sint-Pieter en de Trevifontein. De scènes met Sylvia (vertolkt door Anita Ekberg) en de vader van Marcello zijn nog wel enigszins de moeite waard, maar de rest kon mij echt totaal niet boeien. En dan duurt deze film met een speelduur van maar liefst drie uur echt enorm lang. Ik heb regelmatig gekeken hoe lang ik nog te gaan had en heb de film uiteindelijk maar in twee delen gekeken.

Nooit geweten dat het woord paparazzi zijn oorsprong heeft in deze film. Weer wat geleerd.

Verder vond ik deze Fellini weer vervelend, mooie beelden dat wel, maar ik verveelde mij net als de hoofdrolspelers mateloos.

Eerste Fellini.

Het viel me niet bepaald mee, deze oude klassieker waarvan er wordt gezegd dat iedereen hem een keer gezien moet hebben. Toegegeven, wellicht dat de tijd boven deze film gewoon te zwaar weegt en dat ik de film te laat voor de eerste keer zie. Toch kon ik er voor een film die drie uur duurt bijna niet doorheen komen.

Van alle sequenties vind ik waarschijnlijk de tweede waarin we de iconische fonteinsequentie mogen bewonderen 't meest indrukwekkend van allemaal. Waarschijnlijk ook meteen het enige stukje dat me echt vast kon houden, want als het op het overige van de film aankomt vond ik het vooral gezeur van intens oninteressante personages. En dat voor drie uur lang.

Een behoorlijk lange speelduur voor een film die op thematisch gebied wel wat te zeggen heeft, maar dat wat mij betreft compleet gevoelloos presenteert. Geen sympathie of empathie te verkennen vanuit mijn kant, ik vond het vooral een sluipende film. Daarmee bedoel ik dat het allemaal maar duurt en duurt zonder dat het echte hoogtepunten kent en afwacht totdat het deze kan creëren. Meestal komt dat niet verder dan een aardige camerabeweging door het bos.

Op visueel vlak een redelijk compleet tijdsbeeld van toen, maar nooit echt bijzonder gepresenteerd. Uiteraard zitten er wat uitzonderlijke beelden tussen die meteen de aandacht trekken, maar deze zijn te schaars tussen de sombere wereld die op geen enkele manier echt onderscheidend of verfrissend wordt gepresenteerd. Soms kan een film me meevoeren, deze film hield me echter vooral tegen.

Mijn eerste Fellini.

Op zich vond ik vrijwel alle scenes op zn minst vrij aadrig tot boeiend/goed. Maar als hele film vond ik het uiteindelijk niet echt goed. Te onsamenhangend ofzo..

Mag ik je I Vitelloni (1953) aanraden? Was ooit mijn 'instap-Fellini' en is nog steeds een van mijn favoriete Fellini's.

Een titel die natuurlijk klinkt als een klok en daarmee een film die toch iedereen wel qua naam kent of anders wel vanwege de beroemde Trevi Fontein scène. Opzich had ik geen buitengewone interesse voor deze film, maar ja, je komt hem tegen bij de kringloop, de status van de film is één om rekening mee te houden, dus dan toch maar eens proberen. Een succes werd dit niet voor mij en buiten een vermakelijke Argento blijkt de Italiaanse cinema vooralsnog iets dat niet voor mij is weggelegd.

Fraai is toch wel de keuze voor de zwart wit beeldvoering die het geheel wel een bepaalde stijl meegeeft, daarnaast is het natuurlijk het camera werk het benoemen waard. De soundtrack van de bekende Nina Rota mag er ook zijn, we hebben de befaamde scène in de Trevi Fontein met natuurlijk Ekberg, en buiten dat nog een paar andere prachtige vrouwen. Maar wat wil La Dolce Vita nu eigenlijk vertellen te midden van een x aantal aparte gebeurtenissen. Saai kan je het niet noemen met de verschijning van de Madonna, het arriveren van een bekende actrice, het schijnbaar zoete leven afgejaagd door paparazzi en de bijzondere vondst in het water. Wat is precies de bedoeling van deze behoorlijk lange film, te lang als je het mij vraagt.

Behalve dat alle gebeurtenissen zich in een bepaal soort Italiaanse hysterie en gekte voorbij trekken, en daarmee een bepaalde schets van het leven in Italië tonen, zal het toch zijn dat deze gebeurtenissen willen tonen dat alles een keerzijde heeft. De stijlvolle maar geestelijk arme feestjes, zelfmoord van iemand die in principe de wereld aan zijn voeten heeft, de actrice die behalve een vamp emotioneel en geestelijk onvolwassen lijkt en bovendien aan een k******* van een vent vast zit, de drukte rond de Madonna verschijning die in een farce uitloopt, en natuurlijk de paparazzi wat een Italiaans woord is en die op hun beurt op spottenden wijze in beeld worden gebracht.

En zo komt La Dolce Vita tot een einde, en geen minuut te vroeg aangezien ik er geen doorkomen aan vond, en blijkt het voor mij toch een typische Italiaanse film met veel gescheer, veel hysterie, veel gedoe, maar bijzonder weinig wol. De film zou dan met zijn vele karakters en nog meer gebeurtenissen vooral de focus hebben op de leegheid van de jetset, iets dat tot op zekere hoogte nog wel enigszins slaagt. Maar buiten dat vond ik 'Het (zogenaamde) Zoete Leven' ondoorgrondelijk, onsaamhangend, en veel te lang. Snel op naar de volgende film.

Afgelopen zomer stond ik voor de Trevi fontein in Rome en daar heb ik me voorgenomen om deze klassieker te bekijken zodra ik terug thuis was. Zo gedacht, zo gedaan. En wat een meevaller. Van Fellini heb ik nog niet veel gezien maar dit is nu wel cinema op zijn puurst. Het gaat vooral om beelden die aanspreken. De plot is bijzaak. We hebben te maken met een zoekende Marcello Mastroianni. Hij is op zoek naar iets, lijkt het toch, maar is verstrikt in een decadente wereld die geen alternatieven voor haar decadentie lijkt te bieden. Het eindshot is heel symbolisch, lijkt het tegendeel te suggereren, maar door de toestand van Mastroianni ontglipt het hem zonder dat hij het zelf beseft.

De fonteinscene met Anita Ekberg is misschien wel de beroemdste filmscene ooit. Maar ook de opening vond ik magistraal. Met een Jezus per helikopter achtervolgd door een stel paparazzi. Paparazzi die hun naamgeving danken aan het personage Paparazzo hier aanwezig. Ook weer een eye opener over de culturele impact van deze film. Want hoeveel films introduceren nieuwe woordenschat in het dagelijks taalgebruik?

Als je op zoek bent naar een goede plot, kan je deze beter niet bekijken. Maar als je openstaat voor pure cinema waarin het leven gevierd wordt, met een onderliggende existentialistische maar toch pretentieloze vibe, ja dan zit je hier goed. Een instant klassieker en zoveel jaren later nog steeds heel kijkwaardig. Wat een talent was die Fellini om dit uit zijn mouw te schudden.

Felleni wou de leegheid van de Romeinse jetset tonen door middel van een paparazzi journalist die zijn oppervlakkig beroep wil ruilen voor een zingevend schrijverschap. In een zeer fragmentarische structuur ontmoet hij verschillende vrouwen waarvoor hij wel aantrekking voelt maar nooit zal begrijpen. Tussen de vele feesten en party's door probeert Fellini de hypocrisie van de glamour en glitter te vatten.

Schitterende zwart wit beelden van Otello Martelli (die scene aan het Trevi fontein is toch een iconische scene), schitterende vrouwen, schitterende momenten (in het kasteel waarbij Mastroianni in een kamer vragen beantwoord terwijl Aimée in de kamer ernaast alles hoort) maar helaas geen schitterende film voor mij. Het is allemaal vrij academisch waarbij ik geen enkel betrokkenheid voel met het hoofdpersonage. Het drama zit ingemetseld in een afstandelijke visie van een milieu in existentiële crisis.

La dolce vita heeft een overweldigende visuele stijl maar lijdt aan bloedarmoede in zijn betoog dat hedonisme gelijk staat aan verveling.