La Dolce Vita (1960)

onderschatte film (toch op moviemeter)

'La Dolce Vita' lijkt in het collectieve geheugen te zijn terug gebracht tot de scenes rondom filmster Sylvia (Anita Ekberg), maar de rest van de film is minstens zo gedenkwaardig. Een zevental schijnbaar willekeurig gekozen verhaallijnen (variërend van een mediahype rondom een Madonna-verschijning tot een door de huiseigenaar stilgelegde orgie) worden ingepast tussen een memorabele opening met een over Rome zwevend Christusbeeld en een bizar einde met een aangespoelde monstervis. Verder wordt er veel gedronken en veel gefeest en komen er heel veel mooie mensen in beeld, zoals de later bij de Velvet Underground opduikende Nico.

Denk ik ook niet, gezien die douche-scène uit Psycho (1960) ....

Die film heb ik nooit gezien. Staat wel op mijn lijstje van films die ik eens moet gaan bekijken. Is die douche-scène ook zo lang omdat ze geen opgenomen beelden wilden/konden weggooien? Want dat is wat ik met die zin bedoelde.

Douche-scène is niet lang en (in mijn optiek) perfect gemonteerd. Mocht je (letterlijk) álles over de bewuste scène willen weten, deze documentaire is een aanrader. Wel eerst de film opzetten natuurlijk

Trage film zonder verhaal. Het was een hele zit....

Een vrij lange film met een overdosis van (figuurlijk) kleurrijke figuren. Dialogen die niet altijd werken en met momenten wel wat saai. Maar Fellini is een topregisseur en trekt de film toch nog omhoog. Prachtige beelden, heerlijke shots om naar te kijken een speels duo met visuele beelden en passende muziek. Het maakt veel goed en het is dan ook jammer dat de film zelf me niet zo echt kon boeien.

Toch eerder een relikwie dan een klassieker.

Enkel op visueel vlak heeft deze film de tand des tijds doorstaan. De panoramische shots zien er bij momenten majestueus uit en de zwart-witfotografie geeft de film een tijdloze look. Anderzijds zien sommige decors er ook wel wat kitscherig uit. Maar goed, al met al een dikke voldoende voor de tableaus.

Tot zover het goede nieuws. Al snel valt op dat een script slechts bijzaak is voor Fellini. Blijkbaar werd deze film vanwege technische beperkingen zonder geluid opgenomen en werden de conversaties pas achteraf in de studio ingesproken. Dat gaf Fellini de kans om een deel van de dialogen pas na de opnames te verzinnen. En dat merk je, want de gesprekken lopen totaal niet synchroon met de lippen van de personages. Fans van de regisseur noemen deze manier van werken “gewaagd” en “rebels”, ik vind het toch eerder amateuristisch. Bovendien: als dialogen toch niet zo belangrijks zijn voor Fellini, waarom propt hij zijn film er dan vol mee? La Dolce Vita bevat veel te veel gelul.

Het acteerwerk is bovendien heel theatraal, waardoor het extra lastig wordt om je in te leven in dit schouwspel. Om het plaatje compleet te maken bestaat de soundtrack grotendeels uit irritant gejengel. Voor de trage begrijper: dit is een film die je maar beter op ‘mute’ kan bekijken. 2.5*

Fellini liet zijn acteurs altijd vertellen wat ze de vorige avond hadden gegeten of van 1 tot 100 tellen, zodat ze zich beter op hun acteerprestatie konden concentreren (en, zo stel ik mezelf voor, hijzelf meer vrijheid had bij het plaatsen van zijn camera, het kadreren van zijn shot [geen angst voor een microfoon in beeld] en het geven van regie-aanwijzingen). ("In Satyricon heeft [een bepaalde acteur] elk record gebroken en tot 138 geteld. Maar dat was een heel belangrijke scène en een erg lange dialoog.") Dat was nu eenmaal zijn werkwijze; ik ben er zelf inmiddels aan gewend geraakt en stoor me er niet aan, maar voor een ander kan dat inderdaad amateuristisch overkomen en storend werken wanneer je je door een film wilt laten meeslepen. Ik heb het echter nog nooit ergens "gewaagd" of "rebels" horen noemen.

Nja, wat je hier beschrijft draagt natuurlijk bij tot Fellini's cultstatus. Ik denk dat sommige fans dat wel cool vinden, maar ik kan me vergissen. Ik vraag me overigens af hoeveel mensen al gevloekt hebben op de dvd van deze film omdat ze denken dat het om een technische fout gaat.

Sommige films van Fellini vind ik geweldig maar met nota bene zijn bekendste, La Dolce Vita, kan ik weinig. De film doet me anno 2018 vooral denken aan La Grande Bellezza (2013) - MovieMeter.nl die ook duidelijk een kopie is van c.q. geïnspireerd is op La Dolce Vita maar dan in kleur en net iets fijner om naar te kijken. Maar ook La Grande Bellezza vond ik al saai en het origineel, La Dolce Vita, is alleen maar nog saaier…

Opnieuw gaat het om het decadente jetset-leven van Rome waar in ieder geval het hoofdpersonage Marcello een verveeld, cynisch en ‘verdorven’ leven leidt. Hij zou eigenlijk een serieus literair werk moeten schrijven maar hij verdoet z’n tijd met sensatiejournalistiek, welk werk ‘m echter wel in staat stelt om met alle mooie vrouwen in de wereld het bed te delen want hij zegt tegen alle filmsterren en andere mooie vrouwen dat zij de mooiste schepsels op Aarde zijn waarna al die vrouwen met hem willen trouwen en de liefde bedrijven (La Grande Bellezza toont ons in wezen een oud geworden Marcello die terugkijkt op zijn leven waarin hij eigenlijk een literarair meesterwerk had moeten schrijven maar waarin hij alleen maar heeft gefeest). De film laat een kleine drie uur zien hoe Marcello alle mooie vrouwen versiert (Ekberg van de beroemde fonteinscene blijkt slechts een uit een lange reeks veroveringen van Marcello in de film) en bestaat vooral uit eindeloos slap geouwehoer, qua inhoud variërend van flirten tot flauwe dichterlijke overpeinzingen over het leven tot geruzie met z’n vaste vriendin die er niet tegen kan dat hij niet van haar houdt en met iedereen het bed deelt.

Marcello wil echter geen vastigheid en het thema van de film lijkt te zijn hoe het leven ontspoort in oppervlakkig, leeg en toenemend pervers vermaak als er geen binding meer bestaat met religie, land of mensen. Ongebondenheid – zich vooral uitend in afstandelijkheid, cynisme en het gebruik van anderen voor eigen vermaak – als het moderne vrijheidsideaal. De media en de daarbij horende massahysterie – de wereld van de journalistiek – past perfect bij die moderne oppervlakkigheid, gericht op cheap thrills.

De film doet met zijn thematiek (verveling, leegte, jetset, massamedia) aan veel andere klassiekers uit die tijd van onder meer Wilder en Godard denken (en qua literatuur ook aan bv. The Great Gatsby en zelfs Reve’s De Avonden), maar La Doce Vita heeft voor mij niet de magie van die andere klassiekers. Weliswaar komen vorm en inhoud volmaakt overeen – beide zijn doelloos, het leidt allemaal tot niets (het verhaal heeft geen structuur)– maar elk feestje in het dagelijks leven biedt in wezen dezelfde doelloze gesprekken, geflirt en oppervlakkig vermaak als deze film.