La Grande Bellezza (2013)

Film met veel cinematografische waarde. Prachtig inzake beeldvorming, expressieve close-ups, rustige en ook uitbundige visueel geslaagde scènes.
De passage waarbij een wat zelfingenomen vrouw door het hoofdpersonage wordt terechtgewezen, vond ik wel knap
De humor die er in sluipt en het dialoogwerk zijn genietbaar, maar wat me stoorde en de totaalscore heeft beïnvloed, is de afwezigheid van een duidelijke verhaallijn en het gebrek aan gevatte overgangen tussen de opeenvolgende scènes, zodat het, voor mij althans, niet zo erg indringend en overtuigend overkwam.

Best een indrukwekkend filmpje.

Begin vond ik niet al te boeiend, begon me zelfs af te vragen of ik wel de juiste film had aangezet want ik vond het helemaal nergens op slaan. Toch maar doorgekeken en toen begon de film me langzaam toch moi mee te nemen door de straten van Italië.

Soms zeer prachtige beelden, en de film is daarnaast ook knap gefilmd en knap belicht. Veel oog voor detail en acteerwerk is ook zeer in orde, vooral de Servillo. Personages zijn wel wat plat, en het verhaal weet niet altijd veel indruk te maken.

Aan het einde pakt de film je wel goed, en je kan je vergrijpen aan de mooie beelden, maar als het verhaal en de personages iets minder plat waren was mijn beoordeling ongetwijfeld hoger.

Nog eens een keer bekeken want intrigerend en mooi vormgegeven is het wel maar helaas: het is toch echt filosofie van kleuterschool niveau.

Twee uur vervelend pedant decadent depressief kinderachtig gedoe in beeld willen brengen kan ik alleen maar begrijpen als de regisseur het toch zelf niet zó vervelend vindt.

Hoewel er de nodige vraagtekens bij worden geplaatst - die wel in cynisme blijven steken- worstelt hij ( en de hoofdpersoon ook ) er kennelijk nog mee dat hij het nu pas begint te doorzien. Beter laat dan nooit natuurlijk.

Net zoiets als een zogenaamde anti-oorlogs film waar we een paar uur moorden moeten aanschouwen todat aan het eind een of andere "held" tot bezinning komt. Ok, kan leerzaam zijn voor mensen die hier nog nooit over nagedacht hadden.

La Grande Bellezza

Stijlvolle film waarin Rome op zijn mooist en verleidelijkst wordt getoond. Als je echt de juiste kijkomstandigheden creëert voelt La Grande Bellezza aan als een droom, en voordat ik het wist was er al een uur voorbij. Minpunten zijn dat niet alle gesprekken en verhaallijnen even interessant zijn, en de editing voelt soms ook wat slordig aan. Net als je lekker in een scene zit wordt hij afgekapt, om naar de volgende schitterende scene te gaan. Want audiovisueel is La Grande Bellezza een meesterwerk, en wat dat betreft verdient Sorrentino alle credits.

Zeer teleurstellende film. Ja hoor, prachtige cinematografie, voor de rest kabbelt het maar voort en springt vangt naar her.

Wat een grote schoonheid. Het leven door ogen van een geleefde schrijver. De hele film ademt, leeft.

Gister herzien. Wat een heerlijk opgewekt cynisme.

Een van de beste films van deze eeuw.

Vanavond op TV te zien : NPO2 Extra > 20:55 uur

Ik vond hem gek genoeg zwaar teleurstellend. Had er echt zoveel meer van verwacht.

Prachtige cinematografie, dat wel, maar het verhaal en de rest vond ik een slappe hap. Het trok me gewoon niet en vond het allemaal maar vaag en chaotisch.

Inmiddels drie keer gezien. De eerste keer vond ik hem prachtig, maar met veel vraagtekens. Daarom een tweede keer bekeken, maar er zat me iets dwars, ik wist niet precies wat. Bij de derde kijkbeurt begon ik me te ergeren aan de oppervlakkige, karikaturale personages, met name de hoofdrolspeler. De Grote Decadentie had de film beter kunnen heten. Een snobistisch schrijvertje dat in een weelderig penthouse woont tegenover het colosseum. Het geld kan blijkbaar niet op. Drie keer per dag wisselt hij van de ene smaakvolle designer outfit in de andere. Hij windt iedere van vrouw om zijn vingers, en dat alles omdat hij veertig jaar geleden één meesterwerk heeft geschreven en nu teert op dat succes? Ja, Duh! Zelfs Mulisch was niet zo decadent, laat staan zo rijk. Dit is een en al oppervlakkige filosofie en mooifilmerij. Prachtige beelden, zeker, mooie muziek, en ook humor, zeker met die fantastische rol van die bisschop. Maar verder niets dan oppervlakkigheid. Die bisschop redt uiteindelijk de film waardoor ik er toch nog drie sterren voor wil geven.

Het lijkt me dat je de film de derde keer pas begint te begrijpen. La Grande Bellezza is een ironische titel. De film legt JUIST de oppervlakkigheid van de jetset bloot. Probeer het een volgende keer vanaf het begin als een zwarte komedie te zien en onze luis in de pels Jeb wordt weer je held!

Het zou kunnen, maar ik blijf me eraan storen en ik vraag me af waarom de kijker dit allemaal moet zien. In Loro herhaalt de regisseur zijn kunstje en vraag ik me nog meer af waarom ik al die perfect gechoreografeerde soft porno eigenlijk moet zien. Ik blijf het mooifilmerij vinden. Waarschijnlijk ben ik te nuchter voor dit soort films.

Een bijzondere en indrukwekkende film. Heel mooie beelden, goed spel, sfeervol en meeslepend gebracht. Ik kwam er na verloop van tijd echt in. Het is artistiek, maar soms vond ik het iets te gemaakt. Ik vind het fijn dat de film diepgang bevat, al lijkt het soms oppervlakkig. Dat is het niet, vind ik in ieder geval. Sterk werk! 4*

Verwachtingen waren hooggespannen bij mij. En deze zijn deels waargemaakt. De beelden zijn prachtig; zelfs de beelden bij het laatste stukje van de aftiteling waren prachtig. Maar ik ergerde me (zeker het eerste half uur) aan het sfeertje, de oppervlakkigheid van hoofdpersoon journalist Jeb en dito verhaallijnen. Desondanks vind ik het toch een prachtige film.

Heerlijke decadente film.

erg Fellini -achtig door de vreemde personages die zijn pad kruisen.

het verhaal stelt weinig voor, het gaat hier meer om de fraaie beelden.

èn een fijne soundtrack.

Levensgenieter Vivant Jep Gambardella [Toni Servillo], die vooral teert op één prijswinnende roman, viert op grootste wijze zijn 65e verjaardag in Rome. Een one night stand met Orietta [Isabella Ferrari] is de eerste van een serie ontmoetingen en gebeurtenissen die hem doen afvragen of hij wel gelukkig is met zijn huidige leven en hem moeten helpen de ‘grote schoonheid’ uit de titel weer te kunnen zien. Servillo is perfect in de hoofdrol en met behulp van een stampende soundtrack en cinematografie van Luca Bigazzi voorziet hij deze Oscarwinnaar voor Beste Film in een Vreemde Taal van de juiste ambiance voor deze odyssee door de Italiaanse hoofdstad met een paar magisch-realistische momenten die aangename herinneringen oproepen aan het werk van Federico Fellini.

Audiovisueel mooi, maar duurt te lang en er gebeurt te weinig.

Ideale film voor een grauwe en druilerige zondagmiddag in november. Prachtige beelden van Rome om bij weg te dromen.

Het verhaal is wat vlak ondanks de filosofische overpeinzingen. Maar door de film gewoon te ervaren en ‘over je heen te laten komen’ kwam het uitstekend tot zijn recht.

Op audiovisueel gebied prachtig. Rome wordt schitterend in beeld gebracht en er wordt ook optimaal gebruik gemaakt van de prachtige locaties die deze stad te bieden heeft. Verhaaltechnisch onderhoudend genoeg, hoewel het qua verhaal en vertelstructuur niet zo veel voorstelt. De oppervlakkigheid van Jep (en bijna alle andere personages in de film) wordt echter treffend in beeld gebracht en dat lijkt mij ook het voornaamste doel. Het levert de nodige boeiende scènes op, maar ook best wel wat scènes die niet zo interessant zijn. De overgangen tussen de scènes zijn bovendien soms wat abrupt. Een film die dus met name op audiovisueel gebied de moeite waard is.

Een wat oudere man overziet zijn leven. De film is heel mooi en artistiek vormgegeven. Hij doet me ook heel sterk denken aan Der Himmel über Berlin (Film, 1987) - MovieMeter.nl van Wim Wenders. Dit is een soort Italiaanse versie in Rome. En de film heeft een mooie levensbeschouwelijke boodschap. Italië is het land van mode en pizza's, is een zin die er in voorkomt. Toch is al deze pretentie ook wel vermoeiend om naar te kijken. En laat dat nou ook een boodschap van de film zijn. Maar het is desondanks wel een mooie film. Al heeft hij twee grote minpunten. Hij duurt mij te lang. Het was beter geweest als hij na anderhalf uur klaar was. En wat ik echt heel erg jammer vond is dat de hele film in de laatste scene nog even uitgelegd wordt. Alsof de kijker zelf niet in staat was om de film te begrijpen.

Mja.

Er valt veel goeds over La Grande Bellezza te zeggen. Zo'n titel alleen klinkt al goed en past ook perfect bij het sfeertje dat Paolo Sorrentino meegeeft. Ik ken absoluut nog niet genoeg van zijn werk, maar met Youth en The Hand of God achter de kiezen valt het misschien een beetje in te schatten wat voor cinema hij maakt. Ik vind dat cynische, melancholische alleszins nogal herkenbaar.

Visueel valt ook over deze film niet te klagen. Sorrentino lijkt wel te weten wat hij doet. Er zitten mooie shots tussen, daar kan ik echt van genieten. Het is uiteindelijk ook nodig dat het zo'n mooie film is, want ergens onderweg begon mijn aandacht toch te tanen. Heel interessant is het wel en wee van Jep nu ook weer niet en dan dreigt het allemaal te beginnen slepen, wat het naar mijn gevoel effectief doet, na een tijdje dan. Spijtig.

2,5

Ik ben er alleen niet zo van. Mooie plaatjes absoluut. Maar een hoop gepraat maakt geen goede film. Droog, melig, niet zo door heen te komen (wat mij betreft). Stemming? Verwend geraakt qua verhalende film? Niet in staat om de grote schoonheid van het geheel te zien?

Hm.

Gewoon iets te weinig samenhang, in dit alles vermoed ik. (Ja dat schrijf ik, en ik vond een ongeveer soortgelijke Malcolm&Marie wel héél goed)

In Augustus maak ik meestal plannen voor September maar niet deze Augustus. Nu laat ik me meevoeren met herinneringen van La Grande Bellezza. De film heeft echter geen begin, midden of einde. We zoeken naar de grote schoonheid. Het zijn de prachtige momenten die bij blijven. Die voor ontroering zorgen. Een ontmoeting met mevrouw Fanny Ardent. De fotoreeks van een man die vanaf de geboorte elke dag werd gefotografeerd. De flamingo's die uitrusten op het dakterras. Het appartement recht tegenover het Colosseum. Liefde geven is beter dan liefde bedrijven.

Het is een film waar je geneigd bent om te roepen : bellissimo ! En doe maar. Het mag. Maar ik had graag meer gewild dan prachtige momenten. Een essay over modern en decadentie versus oudheid en rust. Is kunst pretentieus en arrogant of visionair en ingetogen ? Net als je zou denken dat de leegte die film wil vertellen ook in de filmbeleving zit, wordt je telkens in vervoering gebracht door die melancholische score. Die muziek die misschien wel de echte grote schoonheid van de film is.

Gaat La Grande Bellezza wel over de grote schoonheid ? We zien het wel, we horen het wel. Maar het lijkt zo oppervlakkig, zo fragiel, zo onbereikbaar. Is één grote roman schrijven genoeg ? Ik volg Jep Gambardella in zijn traject. Vanaf zijn jeugd met de ontmoeting van zijn eerste liefde tot aan de begrafenis van de zoon van zijn vriendin. En Jep heeft reeds zijn standaard praatje klaar. In the days to come, when you feel the void, you can always count on me. Mooi, ontroerend. Maar zoals bij de giraffen : solo un trucco. Het is slechts een truc. Net als de grote schoonheid in La grande bellezza.

Was hem bijna vergeten, deze geweldige film. De mededeling dat Netflix hem zou verwijderen, bracht me gisteren weer even tien jaar terug in de tijd toen ik hem voor het eerst en tweemaal zag. Opnieuw overrompeld en vandaag nogmaals.

Jeps ontroerende slotmonoloog vat het geheel aan teksten en beelden voortreffelijk samen:

'Zo eindigt het altijd. Met de dood. Eerst was er het leven. Verborgen onder bla.bla.bla.bla. Alles ligt bezonken onder het gekwebbel en het lawaai. De stilte en het sentiment. De emotie en de angst.

De bij vlagen luttele sprankjes van schoonheid. En dan de akelige naargeestigheid en miserabele mensheid. Alles bedekt onder de deken van onbehagen over het zijn in de wereld. Bla.bla.bla.bla.bla. Elders is het elders. Ik hou me niet bezig met het elders. Dus. Moge deze roman beginnen. Tenslotte is het maar een truc. Ja. Het is maar een truc'.

En al dit fraais wordt dan ook nog eens ondersteund door ronduit goddelijke muziek. Onvergetelijk dus.

Apart, intrigerend, wel van genoten. Toch is dit niet iets wat van mij veel sterren krijgt. Het zijn zoveel losse indrukken. Uiteindelijk wel de moeite waard om alles te bekijken. Leuk dat het gemaakt is. Ik heb genoten van de hoofdpersoon Jep Gambardella en van Dadina, de hoofdredactrice die een dwerg is. En van het vrouwelijk schoon: de vrouwen die gekleed en ongekleed hun lichamen showen.

Ik heb de film over twee dagen heen in veel deeltjes gezien. Om elk stuk tot me te kunnen laten doordringen en te verwerken. Voor al die indrukken moet ik wel de tijd hebben, ik heb dan steeds wel weer even genoeg. Alles achter elkaar afdraaien zou me daas maken, dat is voor mij niet vol te houden. Nu ik de film eenmaal ken, kan ik hem wellicht ooit ook nog wel eens als geheel bekijken. Maar dat hoeft van mij voorlopig niet.

En gedurende mijn 'luie-maandag-film-marathon-dag' was ook deze La Grande Bellezza aan de beurt en daarmee de tweede film van de dag die op een goed cijfer gemiddelde kon rekenen. Wat te verwachten wist ik niet tot ik me er verder in verdiepte en meteen al het gevoel dat dit niet mijn ding ging worden, iets dat ik al snel bewaarheid zag en zich daarmee perfect aansloot bij de andere film met het goede cijfer gemiddelde want die was het ook net niet.

Het begin is toch zeker interessant te noemen met een overview van Rome, een handvol toeristen en vooral de muziek van het koor in de gangen dat me onder de huid kruipt, WAUW is dan ook mij reactie vanwege deze opening genaamd 'I Lie' van 'David Lang' iets dat gelukkig navolging krijgt met een fraaie soundtrack van klassieke muziek. Maar de overgang naar de volgende fase, het nachtleven, kon niet hysterischer en meer afbreuk doen op de net gecreëerde sfeer, maar goed, dat zal er bij horen en de bedoeling zijn. Het tekent immers de twee gezichten van Rome te verstaan als jong en oud, overdag en 'snachts, rust en degelijkheid tegenover een vonk en losbandigheid, deze stad slaapt nooit. Temidden van dit alles Jep die de rush, de greep en beleving van de nacht niet meer voelt en een bepaald soort rusteloosheid in de plaats voelt, zoekt naar zichzelf en waar de jaren zijn gebleven. Ongetwijfeld spek naar de bek voor degenen die dit mooi vinden en het moet gezegd dat het erg fraai gefilmd is, Rome is prachtig zowel bij dag als nacht en voor de muziek brak ik reeds een lans.

Maar verder verliest La Grande Bellezza mij volkomen in zijn cynische beeld rond de pracht, praal, decadentie, arrogantie en pretentieuze jetset. Wat we in feite zien is trieste leegheid, vergankelijkheid, een gevoel dat nooit beantwoord of ingevuld gaat worden en iets dat ik toch vooral als geestelijk armoede identificeer. Reflectie en eerlijk worden naar jezelf is wat nodig is en mondjesmaat bij Jep naar binnen sijpelt en dat zal ongetwijfeld de grap zijn in een wereld waar vriendjes blijven, en elkaar de reet aflikken, het enige is dat telt. Toch veer ik slechts één keer echt op wanneer Jep iemand van de vriendengroep te kennen geeft dat men altijd de tong afbijt om haar daarna ongezout te vertellen hoe er nu werkelijk tegen haar relatie, verleden en imago als schrijfster aangekeken wordt. Zoals reeds gezegd draait LGB rond die cynische knipoog waar ieder op de hak genomen wordt en we nog zoiets absurds als dat boze kind met dat schilderij zien. Maar eigenlijk zal het me allemaal, want het raakt me allemaal geen moment en het komt voor mij toch geen steek verder dan gelul en geleuter. Het is toch wat, hoe ver een mens moet zinken voor een beetje zelfreflectie, maar wellicht dat ik volgens een ander nu weer hele verkeerde dingen zeg.

En zo eindigt La Grande Bellezza net als die andere film met het hoge stemgemiddelde eerder de ochtend als een tegenvaller. Het idee is er ongetwijfeld, maar dat betekent nog niet dat je er iets mee hoeft te hebben. Snel op naar de volgende film.