
Der Himmel über Berlin (1987)
Alternatieve titels: Wings of Desire | Ailes du Désir, Les
West-Duitsland / Frankrijk
Fantasy / Drama
128 minuten
geregisseerd door Wim Wenders
met Bruno Ganz, Solveig Dommartin en Peter Falk
Damiel is een engel, die samen met andere engelen boven Berlijn zweeft om de eenzame en verdrietige inwoners te helpen. Na eeuwen als engel te hebben geleefd, wil hij eigenlijk eens als normaal mens van vlees en bloed leven, om te zien wat hij allemaal mist en om ook eens van de geneugten van de mens te proeven. Dan ontmoet hij een circusacrobate, en nu weet hij zeker dat hij liever tot de levenden wil behoren.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=qRCtqfd9IWQ
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,0 / 65186)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)Peter Falks aanwezigheid was leuk, maar het feit dat hij zichzelf speelde stoorde me meer dan misschien de bedoeling was.
Vond ik opvallend genoeg ook een stoorfactor. Het haalde de film uit de sprookjesachtige sfeer wanneer dit niet nodig was. Grappig is het wel, maar het maakt ook dat er een half puntje van een eventuele vijf-sterren-beoordeling gaat. Helaas!

Graag had ik 10 a 15 minuten gewist uit de film. Vooral dat eerste rockconcert stak me tegen. Dat is de imperfectie. Verder is het natuurlijk een magistrale film.


Je bedoelt toch niet het optreden van Crime & the city solution? Dat was juist prachtig, zang, gitaren & beeld in een geweldige engelachtige choreografie.
Dit is geen imperfectie maar juist een puntje op de 'i'. Eén van de vele die deze wonderschone film heeft.

Wie weet komt er nog wel eens een herziening van, want 'Der Himmel über Berlin' is zeker de moeite waard.
Ja, dat klopt.
Ik vind dit toch wel erg goed hoor. Zeer fraaie, poëtische film, waarin Wenders meestentijds het evenwicht weet te bewaren tussen hooggestemde overdenking en aardse nuchterheid, tussen zwartwit en kleur, tussen tekst en beeld. Tussen carpe diem en het melancholisch verlangen naar oneindigheid. Engelen die alles zien, alles weten, maar niets kunnen doen. Behalve aanwezig zijn.
Een engel wil onderdeel worden van de menselijke historie, een verhaal. Een trapeze-artieste wil de onvermijdelijke willekeurigheid van haar historie overstijgen. Ze wil voor haar verhaal een anker in de eeuwigheid. En de oude Homerus blijft de muze aanroepen om dat verhaal te kunnen vertellen, en dat verlangen te kunnen uitdrukken, voor de mensen.
Engelen en mensen? Sleutelscène is misschien dat moment wanneer de engel van achter de spiegel de trapeze-artieste aankijkt.
Ik weet niet precies waarom de film zijn evenwicht lijkt te verliezen juist bij de daadwerkelijke ontmoeting, de vereniging van mens en engel. Het beeld blijft hier achter bij de tekst, misschien omdat dat beeld een romantische liefdesrelatie lijkt uit te drukken. Of omdat ik geneigd ben om het zo te interpreteren.
Kortom, de Incarnatie valt een beetje tegen. Maar misschien is zoiets, wat Wenders kennelijk probeert, ook niet uit te drukken, zonder iets te verliezen. Een dimensie, bijvoorbeeld. Wenders doet daarmee denken aan de middeleeuwse alchemisten, die de gezochte vereniging der tegenstellingen alleen konden uitdrukken in een monsterachtig hermafroditisch wezen, een frankenstein-achtige mix van man en vrouw.
Misschien ligt het niet aan Wenders' film, maar komt het omdat de romantische liefdesrelatie, de vereniging van man en vrouw, hoe krachtig ook, uiteindelijk als metafoor tekortschiet voor het verlangen waar het hier om gaat.
Anders gezegd, het is de menselijke verbeelding die tekortschiet. C.S. Lewis schrijft ergens met zoveel woorden dat die menselijke verbeelding zich meer voelt aangesproken door de mythische ondertoon van het Oude Testament (en veel meer nog door de 'heidense' mythes), dan door het (zoals hij dat zag) historische van het Nieuwe Testament.
Hoe moet het dan wel? Ja, weet ik veel. Ik gooi hier in ieder geval nog een volle ster bovenop.

Tussen de regels door wordt meer gezegd en gesuggereerd dan we zelf voor mogelijk houden. Verlangen blijft altijd mooier dan een banale ontmoeting (lees: ontknoping) omdat dat laatste het verlangen weghaalt, zowel bij het personage in de film, als bij ons, de kijker.
Een happy end is lang niet altijd een perfect slotstuk.
Verlangen blijft altijd mooier dan een banale ontmoeting (lees: ontknoping) omdat dat laatste het verlangen weghaalt, zowel bij het personage in de film, als bij ons, de kijker.
Inderdaad, dat schijnt zo te zijn, maar waarom? Dan is die daadwerkelijke 'ontknoping' kennelijk toch niet waar het verlangen naar uitging. Of kunnen mensen verlangen naar iets dat niet bestaat? Is alleen het verlangen op zichzelf werkelijk?
Ik weet het niet. De menselijke verbeeldingskracht kon altijd al meer met de hel, dan met de hemel. Het zou kunnen dat 'verwerkelijking', ' vervulling', meer vraagt dan alleen die verbeelding kan bewerkstelligen.
De film roept - bij mij althans - die vragen wel op, maar lijkt ze zelf dus niet echt te stellen.

Misschien is het, heel eenvoudig, dit, en niets meer?

Wees getuige van dit relaas, en zie dan wat je wel en niet wil aannemen...
Wim Wenders schreef ook alle teksten zelf of ...?

In wezen een even opmerkelijke samenwerking als die destijds met Sam Shepard en Paris, Texas.
Vooralsnog blijft Paris, Texas absoluut favoriet. But who knows, zoals HJS zegt, je weet nooit wat zo'n film over bijvoorbeeld pakweg tien jaar met je doet.
Zeer tof om oud Berlijn te zien en natuurlijk Nick Cave.
Een aantal elementen in de film kan ik best waarderen. Vooreerst het concept waarbij een engel wil neerdalen naar de aarde om zich te begeven onder de mensen, te voelen wat mensen voelen, te doen wat mensen doen, te zijn wie mensen zijn. De symboliek met de zwart-witbeelden en de kleurbeelden voorbij halfweg is mooi gevonden. Engelen lijken superieur aan mensen, maar missen de basisemoties of -handelingen die mensen wel hebben. De film tracht ook mee te geven dat het leven en het geluk of blijdschap vaak in kleine dingen zit (zoals bvb de geur van koffie). Bij dingen die we als normaal of evident beschouwen, staan we niet langer stil.
Daarnaast kunnen we niet naast de uitstekende acteerprestatie van Bruno Ganz kijken. Ik heb zo weer zin om naar Der Untergang te zien. Mooie grauwe beelden ook van het vergankelijke Berlijn. Der Himmel über Berlin is een pure innemende film geworden. Niet voor iedereen weggelegd, ook niet voor mij zo blijkt, maar érgens kan ik hem best appreciëren. Een tweede kijkbeurt zal wellicht nog meer dingen openbaren, maar het zal toch nog eventjes duren vooraleer ik me daar aan waag ...
Het grootste gedeelte van de film is in sfeervol zwart-wit gefilmd, dit symboliseert de wereld van de engelen, waarin ze onzichtbaar zijn voor de rest van de wereld. Het is af en toe wel taaie kost, moeilijk om door te komen: we fladderen regelmatig van mes tot mens en horen hun onsamenhangende, vaak onbegrijpelijke gedachten en emoties. Ik had af en toe zelfs het idee dat ik naar een film van Andrej Tarkovski zat te kijken. In de tweede helft van de film komt alles mooi bij elkaar: het wordt ineens duidelijk waar we een uur lang naar hebben zitten kijken en de film krijgt ook letterlijk meer kleur. In de film zit ook nog een leuke bijrol van Peter Falk (beter bekend als inspecteur Columbo) die zichzelf speelt.
Een mooie en ontroerende film dus, ik twijfel tussen vier en vierenhalve ster. Helaas wordt het einde van de film behoorlijk ontsierd door een optreden van Nick Cave (geen idee wat die ineens in de film te zoeken heeft en nee, ik ben geen fan), dus daarom toch maar een halfje er van af. 4*
De film baadt in een unieke sfeer. Het Berlijn van de jaren 80 wordt knap in beeld gebracht, met rauwe zwart-witbeelden van zowel vergane glorie als tijdloze architectuur. Tussendoor brengt Wim Wenders een reeks portretten van schijnbaar willekeurige mensen die het spoor bijster zijn.
Allemaal heel interessant, alleen doet ‘Der Himmel über Berlin’ wel heel hard zijn best om artistiek uit de hoek te komen. Het viel me bovendien op dat die artsy sfeer soms maar een dun laagje vernis vormt. Want uiteindelijk wordt er heel veel gepraat, maar weinig gezegd. De filosofische mijmeringen konden me niet echt intrigeren, ik zag vooral een hele hoop platitudes.
Ook over de engelen van dienst heb ik gemengde gevoelens. Enerzijds leveren Bruno Ganz en Otto Sander prima acteerprestaties af. Anderzijds vond ik het toch behoorlijk creepy wanneer beide heren aanschurken tegen nietsvermoedende passanten om hen te “helen”. Precies een stel vieze oude meneren die wildvreemde mensen besnuffelen.
… Maar voor de rest wel een sfeervolle film. 3*
Af en toe werd er kort geswitched tussen zwart wit en kleur subtiel maar mooi gedaan .
De transformatie van Bruno naar mens was wel goed gedaan , zeker qua sfeer maar de ontmoeting met de vrouw viel me toch tegen , teveel poëtisch geklets en dat vond ik teveel van het goede .
de ontmoeting tussen haar en Falk was wel weer leuk bedacht .
Wenders is een van die hooggewaardeerde regisseurs waarbij ik "het" kennelijk niet zie of voel. Zijn beeldpoëzie is me te lyrisch vermoed ik, te clean ook. Zijn docu Salt of the Earth vond ik ook verre van briljant maar wel te genieten, maar zijn films vallen tot nu toe ronduit tegen. Ik zet ze ook misschien niet op het goede moment op want ik word tijdens het kijken altijd overvallen door een slaapaanval- of zou het aan zijn films liggen? Ik zal Der Amerikanischen Freund nog wel een keer willen herzien, volgens een gewaardeerde kennis zijn allerbeste, en ik ben nog steeds wel benieuwd naar ander (oud) werk als Die Angst des Tormanns beim Elfmeter, Alice in den Städten en Im Lauf der Zeit, maar vooralsnog blijft het bij magere zesjes.