Der Himmel über Berlin (1987)

Pretentieus poëtisch geneuzel, dat kun je regisseur Wim Wenders wel toevertrouwen. De meeste van zijn films zitten er vol mee. Zo ook deze. Visueel ziet het er allemaal prachtig uit; de zwart/wit beelden van Berlijn zijn vaak van een adembenemende schoonheid, maar inhoudelijk... Ik kon er in ieder geval niet zoveel mee.

Leuk om Bruno Ganz in een wat oudere rol te zien en Peter Falk speelt zichzelf naar behoren, maar ik vond het verder maar een gekunstelde film die me weinig tot niets deed. Een taaie zit ook door de lange speelduur en veel scenes die volledig langs me heen gingen of de verkeerde snaar raakten. Ik veerde alleen even op bij de optredens.

Wenders is een van die hooggewaardeerde regisseurs waarbij ik "het" kennelijk niet zie of voel. Zijn beeldpoëzie is me te lyrisch vermoed ik, te clean ook. Zijn docu Salt of the Earth vond ik ook verre van briljant maar wel te genieten, maar zijn films vallen tot nu toe ronduit tegen. Ik zet ze ook misschien niet op het goede moment op want ik word tijdens het kijken altijd overvallen door een slaapaanval- of zou het aan zijn films liggen? Ik zal Der Amerikanischen Freund nog wel een keer willen herzien, volgens een gewaardeerde kennis zijn allerbeste, en ik ben nog steeds wel benieuwd naar ander (oud) werk als Die Angst des Tormanns beim Elfmeter, Alice in den Städten en Im Lauf der Zeit, maar vooralsnog blijft het bij magere zesjes.

Der Himmel Uber Berlin, een film die ik eigenlijk niet kende en die ook zelden op tv komt lijkt me, maar toch onder de aandacht kwam als inspiratiebron van City of Angels, een film die mij wel ligt. Wat toch vooral opvalt is de grote verschillen qua stijl, maar vooral de inhoudelijkheid. Ik ben van de mening dat beide films totaal niet met elkaar vergelijkbaar zijn.

Wat meteen opvalt is de prachtige art stijl qua vormgeving, camerawerk, het zwart wit en de bijzonder stijlvolle muziek van Jurgen Knieper. Het verhaal wordt in een soort dromerige sfeer vertelt die bij tijd en wijlen echt iets ongrijpbaars heeft. De eerste 20 minuten heeft sowieso iets sferisch over zich waar niet veel gebeurt maar je net als de engelen spectator bent. Fraai is dan de schokkerige overbelichting waarin Damiel en Cassiel getoond worden, een effect dat aan stomme films uit de jaren '30 doet denken. De pret in de ogen van Damiel in de bibliotheek is dan ook genieten, net als dat de hand op de schouder van de piekerende man in de metro een brok in de keel waardig is.

Fraai en interessant tot daar, het is toch echter Berlijn zelf en diens inwoners met hun tragische molensteen die de aandacht trekt. Wat heeft die stad wat te lijden gehad, en wat wordt deze troosteloos en grauw gebracht. Net als al de inwoners, verzonken in twijfel en zorgen en het gewicht van de oorlog en diens nasleep nog links en rechts voelbaar. Een loodzware nalatenschap wat dat betreft. Tevens wordt daar mede door de mijmeringen van de oude man de mens een spiegel voorgehouden. Toch is de boodschap wat mij betreft niet half zo zwaar als lijkt, want het leven zoals gebracht lijkt toch half zo gek niet voor Damiel, en soms heeft een mens ook een stukje besef nodig op dat vlak en het lukt. De meeste zorgen creëeren we toch door ons bewustzijn zo lijkt, en is er héél véél te genieten in een leven, maar te vaak hebben we daar geen oog voor met onze bitterzoete herinneringen.

Bijzonder tevens aan Der Himmel Uber Berlin is dat de meeste hoofdrolspelers al dood zijn. Ganz, Falk en Bois op respectabele leeftijd, Sander nog wel het meest bekend als U-boot kapitein Thomsen al een stukje vroeger en Dommartin toch wel schokkend vroeg op 45 jarige leeftijd aan een hartaanval. En dat terwijl de film nog niet zo heel erg oud is. Verder valt Crime and the City Solution op als underground band en is het shot van Cassiel op het podium bij Nick Cave fascinerend, en dan bedoel ik vooral die schaduw van Cassiel te midden van de verlichting rond de band.

Het maakt Der Himmel Uber Berlin niet perse tot de topfilm die ik verwachte, en ook niet helemaal tot een film die meteen begrijpbaar is, fascinerend is de prent echter wel en deze film heb ik zeker niet voor het laatst gezien.

Ik begon er toch met iets te hoge verwachtingen aan. Het concept is zeker origineel en Berlijn een stad die als decor natuurlijk niet teleur stelt. Het eerste half uur moest ik er in komen en dat lukte zeker aardig, maar daarna kreeg ik vooral meer van hetzelfde. Ondanks de fijne (herbewerkte) soundtrack neigde het naar een zweverige en afstandelijke film te gaan. Naar het einde toe kwam er dan toch tastbare menselijkheid en kon ik wat meer met Der Himmel über Berlin. Zo kreeg de boodschap dan toch inhoud. Ik blijf toch achter met het idee dat de kunstzinnige fantasy elementen me tegen begonnen te staan en ik me nooit echt deel van de film voelde.

langdradige zondags sfeer*en het zwart wit haald de film alleen nog maar meer onderuit.dan kan iedereen er nog wel zo lyrisch over zijn,maar ano 2023 blijft er nog maar weinig overeind van deze film*een film om bij in slaap te vallen en snel te vergeten

Mooie sfeerfilm over menselijkheid, levensvragen, het (door)zien van het mooie en minder mooie van het leven.

Acteerwerk, camerawerk, de soundtrack, tempo en sfeer wat mij betreft dik in orde maar op den duur gaat de poetische vertelling in mijn beleving langzaam over in oeverloze over de top pseudo-filosofische moeilijkpraterij die de filmbeleving niet bepaald ten goede komt. Zonder dat had 't minstens 'n 8 geweest.

Eerlijk is eerlijk, dit is een film waar je even op moet kauwen. Halverwege, of eigenlijk al ver daarvoor keken Woemi en ik elkaar aan: zullen we maar gaan?

Gelukkig toch maar blijven zitten. Een sombere film met een positieve boodschap: God bestaat, hij kan alleen geen reet voor je doen behalve een vaderlijke arm op je schouder leggen als je in de shit zit.

En je het leven schenken als je hopeloos verliefd wordt. Volgens Woemi hebben ze een kortstondige relatie gehad, Wim en haar, en doet ze alle adembenemende acts zelf, na een paar weekjes oefenen. Voorwaar een natuurtalent.

Alleen al daarom: kijken.

Heb deze in de prullenbak gegooid.3 uur zwart wil doem denken trek ik gewoon niet.had er ook echt veel meer van verwacht.

Had blijven zitten. Halverwege komt de engel tot leven en wordt onze Marion nog mooier. In kleur. Alleen gaat ze ineens ook Duits praten. Dat past niet bij zo'n getormenteerde ziel en de kwetsbare prille haast onmogelijke liefde.

De liefde moet in het Frans bezongen. Over anders Italiaans.

Ach so

Nee, DHUB heeft me niet kunnen bekoren. Ondanks de prachtige zwart wit fotografie en een knappe score toch haalt eentonigheid de bovenhand. Wim Wenders wil ons laten kijken in de ziel van Berlijn én Berlijners (zo interpreteer ik het alvast) maar dat zal vast veel interessanter op papier geleken hebben dan op film. Er zijn goede momenten, vooral in het begin met mooie camerabewegingen en knappe montage die door geluidsoverlapping wordt bepaald. Zo zweven we eigenlijk van de ene locatie naar de andere. Goed. Ook de zogenaamde 'stream of consciousness' van de Berlijners is het begin wel een interessante ontwikkeling. Maar snel ebt dit weg en krijgen we oeverloos filosofisch gepraat waar zelfs een Nietzsche of een Kant zich in hun graf zou omdraaien. Ook de omschakeling van zwart wit naar kleur vind ik meer gimmick dan een meerwaarde.

DHUB flirt met avant garde. Experimentele vertelling over de samenleving en hun zorgen. Het deed me af en toe denken aan Tree of life van Terence Malick. En er zit in DHUB ook een klein scheppingsverhaal in. Als bonus is er een fragment van een optreden van Nick Cave and the bad seeds te zien. Maar zelfs de GROTE Nick Cave kan de meubelen niet redden.

Hetzelfde flitste in he begin ook door mijn hoofd, maar er is één groot verschil: The Book Of Life zag ik thuis gezellig op het niet alt et grote scherm. Dat ging al snel strontvervelen en toen ging ik al snel doorspoelen…

DHUB zag ik in de bioscoop. Toch wel een verschol, je koopt een 'kaartje', je maakt tijd vrij, je zet je smartphone UIT en heb t enkjel en alleen oog en oor voor wat er zich voor je afspeelt. In het begin dacht ik 'o jee, ''Peter Handke", gaan we nu heel de tijd pseudo-intellectueel geneuzel krijgen? Twee uur lang?' Maar geleidelijk geschiedde het wonder: ik hield op met nadenken en liet de beelden en woorden en vooral de prachtige muziek op mij af komen zonder er al te diep over na te denken. Heel de film is op locatie gefilmd en dat is zonder meer een dikke plus. De ruimte rondom mij verdween en ik werd met een teletijd- en transportmachine naar het Berlijn van de jaren '80 geflitst. En naar mijn jeugd dus, ik geef toe dat dat een moeilijk te meten bonus is. Ik genoot van de lelijkheid, die no-nonsense kledingstijl die in het post-punktijdperk in niet-yuppiekringen gebruikelijk was. En die gezochte ingewikkeldheid werd plots poepsimpel: een engel wil proeven van het leven. Dat daar dan nog Peter 'Columbo' Falk ( ik geniet van de heruitzendingen) als himself werd opgevoerd en bovendien als ex-engel, was buitengewoon hilarisch én mooi.
En de aardse engel waar Damiel voor valt, in smalle jeans, kort leren jack en korte laarsjes… daar heb ik als would-be engel vaak genoeg naar gesmacht. Zo schoot de film voor mij van een magere 3 door naar een dikke 4. Als ik de zaal verlaat heb ik net als onze engel héél veel zin om met volle teugen van het leven te genieten. Wat wil je nog meer? Geweldige film en leve de bioscoop!

Ben ook geen fan, maar ik associeer de jonge Nick Cave zeker wel met Berlijn en de counter-culture van die tijd. Mooie sfeer.