- Home
- Films
- I'm Not There.
- Filtered
Genre: Muziek / Biografie
Speelduur: 135 minuten
Oorsprong:
Verenigde Staten / Duitsland / Canada
Geregisseerd door: Todd Haynes
Met onder meer: Cate Blanchett, Heath Ledger en Richard Gere
IMDb beoordeling: 6,8 (61.061)
Gesproken taal: Engels
Releasedatum: 13 maart 2008
On Demand:
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot I'm Not There.
"All I Can Do Is Be Me Whoever That Is."
Biografische film over het bewogen leven van artiest Bob Dylan. Door middel van verschillende acteurs, waaronder Cate Blanchett en Heath Ledger, komen verschillende perioden uit het leven van Bob Dylan naar voren. Zijn muzikale inspiratie, zijn vernieuwende geluid en vele andere typerende dingen komen aan bod.
Externe links
Acteurs en actrices
Jack/Pastor John
Jude
Woody
Billy
Robbie
Arthur
Claire
Alan Ginsberg
Keenan Jones / Garrett
Alice
Video's en trailers
Reviews & comments
Madecineman (moderator films)
-
- 7484 berichten
- 1695 stemmen
Het idee achter deze film vind ik erg sterk, het geeft een geheel andere invalshoek aan het concept "biopic". Zelf ben ik geen grote Dylan kenner ofzo (ken natuurlijk wel wat muziek van hem en vind dat over het algemeen echt wel okay) maar echt veel over zijn leven weet ik niet. En dit feit legt meteen het grote zwakke punt van de film vast... Er is soms werkelijk geen touw aan vast te knopen. De film is bij tijd en wijlen erg verwarrend en ik wist soms niet eens of de film nu chronologisch is of niet? Denk dat deze film voor de echte fan's veel interessanter zal zijn, vond het zelf nogal een zootje soms.
Tweede grote minpunt is het Cate Blanchett gedeelte, leuk om Dylan door een vrouw te laten spelen maar vond het niet echt overkomen. Ook vond ik die scènes nogal saai en langdradig. Het privéleven van Dylan, gespeeld door Heath Ledger, vond ik ook niet al te veel boeien.
De leukste stukjes film zijn toch die waarin Dylan als een soort, in Amerikaanse sprookje gewortelde mythe, zijn inspiratie haalt en dit tegelijkertijd toepast op zijn eigen tijd. Filmisch zijn dit ook de meest leuke stukjes, bonte gezelschappen, groene heuvels en dit allemaal overgoten met een soort van surrealistisch sausje dat ik goed kon smaken.
3*
Co Jackso
-
- 21924 berichten
- 2764 stemmen
I'm Not There is wat mij betreft een ambitieus project dat niet geheel geslaagd is. Dat ligt absoluut niet aan het acteerwerk, want dat is werkelijk van heel hoog niveau. Ook de beelden zien er goed uit. Het grootste probleem heb ik met de invulling van de verhalen. Niet elk deel was even boeiend en nooit had ik het gevoel dat de film in een lekker ritme kwam.
Grootste probleem had ik met het deel van Cate Blanchett. In mijn ogen was dat veel te zweverig en vaag. Het had vast een succes geweest in de jaren 70, maar we zijn nu een aantal jaar verder. Het meest overtuigend was Christian Bale (had ik graag meer van willen zien), en de kleine Marcus Carl Franklin.
stephan73
-
- 6202 berichten
- 13912 stemmen
Erg interessante film, die verschillende stijlen gebruikt om (net zo veel verschillende) kanten van Dylan's leven te tonen.
Niet alles werkte even goed, maar vooral de delen met Cate Blanchett en Christian Bale waren fantastisch..
Normaal gesproken zou ik bij films zeggen "zo worden ze niet meer gemaakt".. Nou, wel dus! Godzijdank!
3,5*
Maar ik moet hem zeker nog een keer zien (kan dan waarschijnlijk met 0,5 hoger).
Martin Visser
-
- 82 berichten
- 240 stemmen
Cryptisch en kaleidoscopisch Dylan-portret
Het verschil tussen Control en I'm not there had niet groter kunnen zijn. Beide films portretteren een rockheld, maar de aanpak is totaal verschillend. Control toont in verstild zwart/wit chronologisch en in kalm tempo het korte leven van Joy Division-zanger Ian Curtis. I'm not there gaat over Bob Dylan, maar het is nauwelijks een biografische film te noemen. Het is eerder een kaleidoscopische belevenis.
De film is vooral een karakterschets en regisseur Todd Haynes (o.a. Far from heaven) neemt als uitgangspunt de veelzijdigheid van Dylans karakter. Die zet hij neer door de folkzanger door zes acteurs te laten spelen, die soms uiterlijk op Dylan lijken, maar soms helemaal niet. Zo wordt Dylan gespeeld door Cate Blanchett en Heath Ledger, maar ook door een zwart jongetje. Haynes wil de verschillende kanten van Dylan tonen en hij lijkt er daarbij niet op uit om Dylan te verklaren. Zo cryptisch en fantasierijk als Dylans teksten zijn, zo is ook de film.
Geen van de zes personages heet Bob Dylan. Elk heeft een eigen naam die duidt op een aspect van de zanger of op een periode in zijn leven. Het zwarte jongetje noemt zichzelf Woody Guthrie, de folkzanger waar Dylan zeer door geïnspireerd is geraakt. Richard Gere speelt Billy the kid, de westernpersonage die het opneemt tegen Pat Garrett. Dylan heeft in deze westernfilm uit 1973 gespeeld en schreef er ook de filmmuziek voor. Verder toont de film de christelijke periode van Dylan, de problemen met vrouwen en zijn kinderen, de confrontatie met zijn eigen publiek toen hij van folkzanger rockzanger werd.
Haynes heeft een intrigerend portret gemaakt dat je domweg moet ondergaan. Alle zijpaden en teksten begrijpen is ondoenlijk, zelfs voor de bovengemiddelde Dylan-liefhebber. Regelmatig vermoedde ik dat wonderlijke scènes verwezen naar teksten van Dylan, maar lang niet altijd herkende ik die. Bijzondere vermelding verdient Cate Blanchett, die (in zwart/wit) een prachtige Dylan neerzet: koppig, egoentrisch, vernieuwend, (gemaakt) authentiek, stijl, fragiel, kwetsbaar en strijdbaar.
De film ging in première in Cannes en draaide ook op het filmfestival in Rotterdam. Hoewel de film luid bejubeld is, zie ik er wel degelijk enkele minpunten aan. Hoe origineel en betoverend ook, soms mis je een duidelijke lijn in het verhaal. Omdat de film van hot naar her springt, wordt die onvoorspelbaarheid soms ook irritant. Zo kon ik niet verhinderen dat ik na anderhalf uur eventjes op mijn horloge ging kijken om te zien hoe lang het nog zou duren. Wat mij betreft had Haynes best twintig, dertig minuten uit zijn film mogen knippen. Ook is jammer dat de film soms iets te cryptisch is. Zelfs met enige voorkennis over Dylan had ik het gevoel dat me regelmatig iets ontging in de film. Tegelijkertijd is dat ook de charme van de film. Nu eens geen voorspelbaar verloop, geen rechttoe-rechtaan verhaaltje. Daarom zeker een film die het bekijken waard is en waarin veel scènes zitten waar flink van te genieten valt.
Onderhond
-
- 87215 berichten
- 11971 stemmen
Dylan deel 2.
En zo ben ik alsnog blij dat ik Scorsese's docu gezien heb. Zonder had deze film voor mij een complete ondoorgrondbare warboel geweest. Nu is er toch een zekere referentie (sommige fragmenten worden zelfs bijna letterlijk nagespeeld).
Leuk idee om 6 acteurs te kiezen. Blanchett en Whishaw vond ik het overtuigendst, Bale en dat zwarte jongetje waren goed, Gere beneden het kunnen van de rest.
Naast 6 acteurs en delen van z'n leven had het ook leuk geweest moest de stilering van de fragmenten wat verder uit elkaar gelegen hebben. Voor mijn doen sowieso wat te klassiek, af en toe wel mooi in beeld gebracht maar Haynes houdt zich bij één stijl wat ik uiteindelijk nogal jammer vond. Ga dan all the way.
Leuk om bepaalde scenes uit z'n leven bijna 1 op 1 terug te zien, maar meer dan een "haha, heb ik gezien" gevoel had ik er ook weer niet bij. De referenties die Haynes legt zijn erg oppervlakkig en rechtstreeks, zodat ze eigenlijk bijna meer verwarrend werken (kleine zwarte jongetje dat Woody heet terwijl hij toch Dylan moet voorstellen ...). Had hij eigenlijk beter in de film in kunnen werken.
Toch een interessant portret die Dylan veel mythischer maakt dan hij in werkelijkheid is (gebaseerd op de docu). Mooi van vorm en slim uitgedacht, veel boeiender dan de meeste biopics die simpelweg het leven van een persoon aframmelen. Had de indruk dat Haynes hier veel dichter bij de persoon Dylan kwam.
Toch vind ik Dylan nog steeds een uiterst simpel persoon, wat hem verder siert, maar het is wat jammer dat veel mensen meer van hem probeerden te maken dan hij uiteindelijk was.
Film verveelt niet, al is hij iets te lang. Origineel gebracht en de persoon Dylan waardig, al zijn sommige fragmenten absoluut niet boeiend (met name dat van Gere, waar het dorpje enorm slecht vormgegeven werd).
3*
Goldenskull
-
- 24398 berichten
- 3030 stemmen
Niet echt een film voor mij, Bob Dylan is niet bepaald een figuur die mijn interesse wekt.. verder was de film af en toe één grote warboel. Er zaten wel wat mooie scènes tussen, maar met name veel niet boeiende scènes, vooral die met Richard Gere waren slaapverwekkend en qua acteerniveau laag.
Zwart/wit werd niet altijd even goed benut als stijl middel en ik moet bekennen dat de muziek ook niet echt mijn ding is. Film had in mijn ogen ook wel een half uur korter gemogen, maar dat zullen fans wel niet met mij eens zijn.
Vanavond zowel Control als I'm Not There gezien, zal nu in ieder geval geen last er meer van hebben dat ik ze door elkaar haal . Dat verder terzijde, want dat is gewoon iets wat ik perongeluk door elkaar ben gaan halen. 2.0*
Vinokourov
-
- 3143 berichten
- 2909 stemmen
Om eerlijk te zijn, ik ben nauwelijks bekend met Bob Dylan. Ik een paar liedjes van de beste man, maar dat is het dan ook wel. Niet geheel onbevangen ging ik de film in en het wist me helaas niet positief te verrassen. Het concept met 6 verschillende Bob Dylans die kriskras door de film heen fladderen is wel leuk gevonden, maar soms ook lastig om naar te kijken, mede door een continue stroom van quasi-diepzinnige meningen en ideeën. Ik was bijvoorbeeld ook meer geïnteresseerd in het verhaal van Heath Ledger dan van pakweg Richard Gere. Anyway leuk geprobeerd (pluim overigens voor de cinematografie!), maar meer geïnteresseerd in Bob Dylan ben ik niet geworden.
Flipman
-
- 6396 berichten
- 1069 stemmen
Damn! Heb ik €3 teveel betaald ! Bij de weg, bestaat er ook een andere versie dan die kartonnen?
Ik heb hem nog niet herzien, maar op momenten dat het rustig is in mijn hoofd komt hij wel vaak opzetten. Het idee om één persoon -of de gedachte achter die persoon- door zes verschillende mensen neer te zetten is simpel, doch briljant. In ieder geval, briljant als je deze goed uitvoert. Dat is dan ook gebeurd. Hoe weinig je ook weet van Dylan voorafgaand aan het zien van de film, het is niet moeilijk voor te stellen dat je interesse rondom de persoon al dan niet lichtelijk is gestegen. Ik vind het eigenlijk een soort van vereiste dat muzikanten zich opnieuw uitvinden om de zoveel tijd en deze film laat op een symbolische wijze zien dat Dylan dat wel héél letterlijk neemt.
Leland Palmer
-
- 23740 berichten
- 4699 stemmen
Mwah, redelijke film, vooral dankzij het verhaal rond Heath Ledger's karakter. Subliem geacteerd door hem, echt heerlijk relaxed en wat een charisma, uitstekende rol van hem. Ik had wel wat meer van Bale willen zien eigenlijk. Hij leek het prima te doen, maar meer kan ik eigenlijk niet zeggen, want daar zien we hem gewoon te weinig voor in de film. En tsjah, leuk om Blanchett een vent te laten spelen, maar het werkte op één of andere manier gewoon niet.
Op het sterke verhaal van Ledger's personage na, kon de rest me niet echt boeien eigenlijk. Ik vond het allemaal té onsamenhangend. De beelden, verhalen springen maar in elkaar om, zodat ik nooit écht in het verhaal kon komen. Nee, ik had liever een biotopic gezien, waar alleen Ledger te bewonderen zou zijn bijvoorbeeld. De muziek was wel goed en de beelden waren bij vlagen ook errug mooi, maar het geheel viel me tegen. Vooral ook het verhaal rond Gere's personage was behoorlijk onder de maat en totaal niet interessant.
Film Pegasus (moderator films)
-
- 30451 berichten
- 5199 stemmen
Zeer originele aanpak van een biopic. De meeste biopics zijn maar zo interessant als de interesse naar de persoon waarover het gaat. Voor mij zat dat bij Bob Dylan wel goed. Een mysterieus muziekicoon met toch een hoop verhaallijnen, die hier door verschillende personages worden weergegeven. Toch mist het geheel een klein deeltje structuur en wordt het wel heel verwarrend als je niet eerst de geschiedenis van Dylan kent. Leuk als aanvulling op een documentaire van hem, maar nu mist het af en toe de essentie.
De acteurs zijn elk op zich wel herkenbaar en zetten op hun manier een Dylan neer met aparte eigenschappen en kenmerken, maar toch 1 personage. Enkel Richard Gere valt hier uit de toon en past niet in het geheel. Het resultaat van de film is een gemiddelde semi-biografische film die toch nog aangenaam wordt door enkele mooie beelden en de muziek van Dylan zelf.
james_cameron
-
- 5971 berichten
- 9108 stemmen
Tja, ik weet weinig van Dylan en ken zijn muziek ook amper. Is dat nadelig voor het bekijken van deze film? Eh, ja, in zoverre dat ik er amper een touw aan vast kon knopen en de gebeurtenissen me amper wisten te boeien. Fraai vormgegeven en kunstig in elkaar gezet, maar het geheel is pretentieus en hoogdravend. Maar goed, voor fans zal het wel een andere beleving zijn. Hoop ik.
Donkerwoud
-
- 8026 berichten
- 3576 stemmen
Als liefhebber van het muzikale werk van Bob Dylan, is dit een film waar ik al geruime tijd naar uitkeek. Maar de vonk wist helaas amper over te springen. Ja, de film is geniaal in zijn beeldschone beelden, ja, de soundtrack is fantastisch, maar het is ook een vermoeiende uitputtingsslag aan absurdistische, quasi-artistieke scenes. Zonder enige kennis van het leven van de bard is er soms geen touw aan vast te knopen. Gelukkig voorzag mijn pa me wel van enige duiding, maar dat zou eigenlijk niet nodig moeten zijn in een film. De verschillende fasen uit Dylan's leven hangen als los zand aan elkaar en worden op te pretentieuze wijze met elkaar verweven. Aan het acteerwerk ligt het overigens zeker niet, waarbij vooral Heath Ledger en Cate Blanchett schieten uit als de geniaal veelzijdige acteurs die het zijn. Ik had echter nooit het gevoel dat ik deelgenoot werd van Dylan en zijn leven, zoals ik dat gevoel bij de Johnny Cash biopic Walk the Line wel had.
starbright boy (moderator films)
-
- 21292 berichten
- 4462 stemmen
Ik had echter nooit het gevoel dat ik deelgenoot werd van Dylan en zijn leven.
Dat had ook niet echt gekund, omdat Dylans leven een mystificatie op zich is en omgeven is met raadsels en ontbrekende puzzelstukjes. Dan kun je dat conventioneel gaan invullen, maar dat zou ik erg onbevredigend hebben gevonden. Deze film gaat over Dylan, maar ervoor is hij net zo'n mysterie als erna.
Dat Haynes kan spelen met een biopic wist ik al door Velvet Goldmine en hier doet hij het weer, Hij speelt met vormen, refereert aan films, haalt een boeiende en gevarieerde cast bij elkaar. Vertelt over de tijd waarin de film speelt, probeert Dylan een beetje te ontleden, blijft dan weer op grote afstand. Verfilmt stukken letterlijk, geeft interpretaties van andere en maakt sommige bijna abstract. Dylan of geen Dylan, ik vond dit vooral een filmfeest, waarin ik genoot van de ideeënrijkdom, van het opeenstapelen van associaties, van stijlcitaten en wat al niet meer. Geen Dylan proberen te begrijpen, maar hem misschien soms een beetje kunnen voelen. Enkele iets minder geslaagde stukken (de vertellende Rimbaud en Billy The Kid) worden dik gecompenseerd door de fijne andere delen.
Heerlijke film.
4.0*
Roel Bogers
-
- 365 berichten
- 191 stemmen
Nou, ondanks mijn gebrek aan kennis over Dylan en zijn muziek heb ik erg genoten van deze film.
Logisch is dat muziekfilms compleet afhankelijk zijn van hun muziek; raar genoeg vond ik dat hier helemaal niet het geval, en dat is een heel groot compliment. I'm not there zelf leunt uiteraard op de muziek van Dylan, maar de film is in essentie ontzettend goed. De shots zijn geweldig, vooral de variatie hierin. Het houd de lange film heel de tijd interessant om naar te kijken. Vooral de verwisselingen tussen zwart-wit en weelderige kleur vond ik erg smakelijk.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat, als je de muziek weghaalt of andere muziek eronder zal zetten, zal de film nog steeds tot zijn recht komen. En dat is iets wat is nog niet in andere muziekfilms heb gezien (zelfs niet in Control e.d.).
Verder vond ik de Dylan personage's uitstekend vertolkt door alle acteurs, vooral, verrassend genoeg, Blanchett deed het uitmuntend. Bind de film bijna meer aan elkaar dan de muziek zelf.
Zoals hierboven al gezegd is de film zeker geen 'zachte koek'. Daarom kan ik hem ook zeker niet gaan aanraden aan jan en alleman. Maar ben je een echte film- en/of Dylan liefhebber, dan is het lekkere, harde koek.
3.5 / 5.0
VanRippestein
-
- 1178 berichten
- 1052 stemmen
Voornamelijk leuk voor de fans van de man.. verder weinig boeiend relaas over een pretentieuze zichzelf overschattende blaaskaak. Vooral in de vertolking van Blanchett goed merkbaar (wat weer de verdienste van Blanchett is).
Helemaal mee eens. Die Dylan heeft bij mij credits verloren en ik kende m niet eens. Een man die zichzelf te serieus neemt en duidelijk niets moet hebben van mensen, maar ze ondertussen toch de hele tijd opzoekt. Een man die zegt nooit te willen veranderen maar ondertussen toch altijd wel weer een stijltje opzoekt waarmee iemand geshockeerd moet worden. Iemand die vooral ongelukkig en pretentieus overkomt op mij.
Filmisch wel leuk bedacht, maar vooral slecht uitgevoerd. Alsof de makers zelf niet echt een idee hadden wat ze nou met Dylan aanmoesten: verschillende stijlen/acteurs die soms wel goed werken, maar vooral niet met elkaar samengaan. Daarnaast kan in dit geval stijl worden gezien als een andere film. De rip-offs vliegen je om de oren, wat in mijn ogen getuigt van weinig eigen visie.
Dan weer die acteur dan weer die... Ik zie van een aantal van hen niet echt de meerwaarde in, alhoewel het wel leuk was om de verschillende acteurs met elkaar te vergelijken... Een leuk bedacht experiment wat barslecht uitpakt.
sinterklaas
-
- 11634 berichten
- 3220 stemmen
Mmh, beetje een middelmatige muziekfilm en anders dan ik had verwacht. Alles word een beetje erg saai weergeven en der zitten nou niet bepaald veel momenten in de film die boeien. En soms lijkt het wel alsof het helemaal niet over Dylan zelf gaat. Welk stukje me dan wel weer aansprak waren die scenes met Richard Gere. Maar de rest was allemaal een beetje gesneden koek en eentonig. Was trouwens wel leuk om Christian Bale zo nu en dan tegen te komen als Dylan(?) en Blanchet was ook goed. Het beeldgebruik is dan wel weer erg mooi en toepasselijk (het vroegere tijd is grotendeels zwart-wit, en de tijd van Gere is in kleur) maar helaas is hier niet echt veel aandacht aan besteed en had de film wel beter gekunt. Erg jammer.
Kleine 3*
Metalfist
-
- 12407 berichten
- 3964 stemmen
All I can do is be me, whoever that is
Ik denk dat ik mezelf wel fan van Bob Dylan kan noemen. Ik heb bij lange na niet alle albums maar wel ben ik in het bezit van een verzamelaar van 51 nummers die al helemaal is grijs gespeeld. Dus ja, een fan kun je me wel noemen. Dat neemt niet weg dat ik nog nooit van de film had gehoord maar hij kwam me onder ogen dankzij een vriendin die hierover bezig was. Ik was wel geïnteresseerd en toen bleek dat ze hem in de plaatselijke bibliotheek hadden twijfelde ik niet om hem te gaan halen en meteen op te zetten.
Wat direct opvalt is dat de film best wel onvriendelijk is ten opzichte van de Bob Dylan leek. Ik kan me dan ook voorstellen dat veel mensen hier al op afknappen maar dat verdient Haynes niet want hij zet een ijzersterk portret met veel lagen neer. De lagen zijn vooral te danken aan het feit dat Dylan door zes verschillende acteurs wordt vertolkt die elk een deel van zijn leven voor rekening nemen. Zo beslist Haynes om de film te openen met Woody Guthrie, een slim idee want Dylan was als klein manneke ontzettend beïnvloedt door de echte Guthrie maar tegelijkertijd krijgen we ook al een vroeg carrièrebeeld te zien waaruit blijkt dat Dylan toch niet altijd even eerlijk is geweest ten opzichte van zijn verleden maar vooral te hard in het verleden hing. Iets wat duidelijk wordt gemaakt door de vrouw die tegen de kleine Dylan zegt dat hij zich meer moet concentreren op zijn eigen tijd en niet te veel in het verleden moet leven. Daarna krijgen we Jack Rollins te zien. Een figuur dat perfect weergeeft wat Dylan voelde op het hoogtepunt van zijn roem. Razend populair maar met een ontzettend hoge druk achter zich wat uiteindelijk resulteert in de bekende speech waarin Dylan zichzelf (en eigenlijk iedereen) in de moordenaar van Kennedy herkent. Getroffen door het beeld dat iedereen van hem heeft besluit Dylan in de vorm van Jude Quinn het roer radicaal om te smijten wat resulteert in geen folk nummers meer maar hardere gitaren, iets wat heerlijk in de film wordt duidelijk gemaakt doordat Quinn opeens machine geweren bovenhaalt bij een concert en ze leeg vuurt op het publiek. Na de vernieuwde Dylan komt nu Dylan als family man tevoorschijn, iets wat voor een aantal pakkende scènes zorgt waar zijn vrouw hem verlaat, zijn commentaar op vrouwen in het algemeen maar vooral zijn falen als family man. Dan komt de enige Dylan die precies niet echt in de film lijkt te passen en dat is Billy The Kid. Je zou het kunnen zien als de Dylan die vlucht voor zijn fans en publiek (net zoals Billy The Kid zijn eigen dood in scène zou hebben gezet) maar het is meer giswerk van mijn kant. Wel is het knap om te zien hoe de film uiteindelijk weer bij zijn begin is terecht gekomen doordat Billy de gitaar vind die zijn jongere Woody in het begin van de film op de trein heeft achter gelaten. Dan rest uiteindelijk alleen nog de meer abstractere Dylan die zich uit in de vorm van de dichter Arthur Rimbaud. We zien hem niet veel in de film maar de 7 regels die hij voor zichzelf opstelt om verborgen te blijven zijn wel memorabel. Let ook vooral op het feit dat de naam Dylan nergens in de film wordt getoond en dat de echte pas de laatste minuten in beeld komt.
Zes verschillende Dylans maar dus ook even veel verschillende vertolkingen. Het leek me moeilijk dat ieder acteur/actrice een even goede Dylan zou kunnen neerzetten maar hier is dat wel het geval. Of het nu de kleine Marcus Carl Franklin die de rol van Woody vertolkt tot de niet-in-het-plaatje-passende Richard Gere. Elk leeft zich perfect in hun rol en dat merk je. Hoewel ze allemaal verschillend zijn zie je toch bepaalde verbanden en verwijzingen. Degene die er toch het meest uitsteekt is denk ik wel Cate Blanchett. Een gedurfde keuze van Haynes om Dylan door een vrouw te laten vertolken maar net zoals bijna alles kan het perfect in I'm Not There. Het zou eigenlijk oneerlijk zijn om niet elk castmember te vernoemen want hoewel de rollen van Heath Ledger, Christian Bale en Ben Whishaw niet zo memorabel zijn als bijvoorbeeld Woody of Quinn neemt dat niet weg dat ze niet de moeite zijn. De film concentreert zich vooral op de verschillende vertolkingen van Dylan maar ook de rest van de cast is wel de moeite, zeker Charlotte Gainsbourg is bij vlagen de moeite waard. Vaak valt er trouwens ook wel iets te lachen met de leuke quotes die Dylan soms uitspreekt maar vooral met de korte scène tussen Dylan en The Beatles.
Maar wat zou een biopic over Bob Dylan zijn zonder de muziek van de meester zelf? Juist, niet veel. Gelukkig beseft Haynes dit ook en zorgt hij voor een goede hoeveelheid van bekendere en minder bekendere Dylan songs. Leuk weetje is misschien wel dat hij een samenvatting van de film naar Dylan zelf heeft gestuurd om toestemming te vragen of hij de muziek mocht gebruiken, iets wat hem was ontzegd door Bowie bij Velvet Goldmine.
Eerlijk gezegd ben ik verbaasd over de lage waardering die de film hier krijgt. Oké, het is niet toegankelijk als niet-Dylan fan maar toch is dit zonder twijfel de moeite waard voor iedereen die geïnteresseerd is in het fenomeen dat Zimmerman vroeger was en nog altijd is. Het is dat de Billy The Kid scène me nog niet altijd echt duidelijk is want anders had dit wel eens de volle pot kunnen krijgen. Voor nu zal de film het toch 'maar' moeten stellen met een half puntje minder, vooral vanwege het originele uitgangspunt.
4.5*
kos
-
- 46075 berichten
- 8459 stemmen
Hm.. werd er niet echt heel vrolijk van.
Het idee van zo'n biopic met verschillende personages/namen/tijdsvakken etc. is misschien wel origineel, maar ik kan er niet bepaald een meerwaarde in vinden.
Je zit inderdaad vaak te kijken van 'o ja, dit herken ik en dit is die situatie en dit nummer' etc. maar wat daar nu de lol van is?
Ik kan er niet echt veel diepere lagen uit maken wat wellicht de bedoeling is van dit nogal onhandige filmpje.
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
I'm Not There was de derde film over Bob Dylan die ik in even veel dagen zag. Ik was bang dat dit misschien overkill zou zijn, maar het tegendeel bleek waar. De vergelijking tussen de drie pakte goed uit. Deze film is ook een stuk beter te volgen als je Don't Look Back en vooral No Direction Home gezien hebt. Ik ben een groot liefhebber van Dylans liedjes, maar in zijn leven had ik me niet in het bijzonder verdiept. I'm Not There is niet bepaald het type biopic waardoor je meer over de hoofdpersoon te weten komt, wat velen hier al dan niet terecht gebruikt hebben als argument tegen de film. Persoonlijk vond ik de film wel werken. Ik ben een beetje moe van die standaard biopics die beginnen met de hoofdpersoon die terugkijkt op zijn leven die vervolgens chronologisch in beeld gebracht wordt, terwijl intussen diezelfde hoofdpersoon mooier neergezet wordt dan hij is. Dit is dan toch wat anders. Van de chronologie kon ik hier weinig volgen en Dylan wordt ook met zijn slechte eigenschappen geportretteerd. Werkt voor mij het beste.
Toegegeven, ik was niet meteen overtuigd. Aanvankelijk vond ik het onwennig dat de film schijnbaar willekeurig van verhaal naar verhaal sprong, eens te meer omdat ik nauwelijks wist waar ieder verhaal voor stond. Na een half uurtje zat ik echter in de film en liet die me niet meer los. Dylan of geen Dylan, toen ik me eraan overgaf werd I'm Not There een meeslepende film. Het gespring tussen de verhalen werkt goed om een beeld te creëren van de rumoerige jaren '60 en '70 en van het al even rumoerige leven van Dylan in die periode. Daarbij moet ik toegeven dat het hoofdthema mij bijzonder aanspreekt: een man die tegen wil en dank een volksheld wordt en absoluut niet op al die plakkaten zit te wachten die iedereen aan hem vastplakt. Bob Dylan vs. the World, een beetje. Zonder winnaar en zonder al teveel partij te kiezen voor Dylan.
Er zitten veel geweldige scènes in, met name in het verhaal met Blanchett. Het rockconcert met die machinegeweren geeft die situatie perfect weer. Leuk ook dat de anecdote met de bijl erbij gedaan is. Andere hoogtepunten hier waren de Ballad of a Thin Man-scène, het geestige momenten waarop Positively 4th Street wordt ingezet als teleurgestelde fans hun woordje over de electrische Dylan doen en een perfecte cameo voor "The Beatles", in de stijl van A Hard Day's Night. De andere verhalen waren ook zeer sterk. Veel hebben een probleem met Gere hier. Hoewel dat ook mijn minst favoriete verhaallijn was vond ik het wel werken. Ik had wel het gevoel dat er meer gedaan had kunnen worden met de Dylan die Bale representeerde. Die kwma te weinig in beeld. Vooral meer scènes van de fanatieke christen Dylan had ik wel willen zien. Toch een apart moment uit diens leven.
Van de acteurs vond ik Blanchett het best. Vreemd genoeg lijkt ze van iedereen het meest op Dylan, ondanks dat ze een vrouw is. Qua stem kwam Ben Wishaw het meest overeen. Ik had het meeste moeite om Ledger te accepteren als Dylan. Hij lijkt er niet alleen voor geen meter op, maar ook qua houding, gedrag en stem zag en hoorde ik weinig overeenkomsten. Het blijft voor mij een beperkte acteur en ik ben blij dat die scènes vooral verteld werden vanuit de geweldige Charlotte Gainsbourg, die ervoor zorgt dat ook deze scènes nog werkten. Natuurlijk lijkt Marcus Carl Franklin nog minder op Dylan, maar daar past het uiteraard beter.
Haynes is wel een van de interessantere regisseurs van het moment. Je moet het toch maar durven maken zoiets. Ik ben benieuwd wat Dylan er zelf van vond. Je zou toch raar opkijken als er zo'n film als deze over je gemaakt wordt, lijkt me, al heeft Dylan zelf toestemming gegeven. Haynes nieuwste film is helaas een tv-remake van Mildred Pierce. Ik ben benieuwd wat erna komt.
Oh ja, de film heeft ook een goede soundtrack. Natuurlijk.
4,5*
Knisper
-
- 12992 berichten
- 1250 stemmen
Ik ben geen Dylan-kenner en daardoor ook nauwelijks te volgen. Dat maakt niet uit, want Haynes heeft een interessante film gemaakt, met veel variatie en goede acteerprestaties. Maar echt baanbrekend vond ik het ook niet. Ruim twee uur met plezier gekeken, maar iemand met meer insider knowledge haalt hier misschien meer uit.
Mr_Mephisto
-
- 142 berichten
- 1334 stemmen
6 acteurs die een min of meer allegorische voorstelling van Bob Dylan spelen: klinkt als een goed concept. "I'm Not There" is echter een veel te langdradige, bijwijlen verwarrende film. Waar Cate Blanchett de Dylan goes electric overtuigend neerzet (griezelig hoe ze met deze prestatie, als vrouw zijnde, wegkomt), schieten Richard Gere en Heath Ledger hopeloos tekort. Vooral de scènes met die laatste lijken weggeplukt te zijn uit een mislukte familiefilm.
Wat mij soms bevreemdde waren de documentaire-achtige momenten. Julianne Moore met zwarte pruik die Joan Baez moet voorstellen, Ben Whishaw op de hoes van "The Times They Are A-Changin'", maar dan met een andere titel... Hier vervalt de film in een bijna lachwekkende mockumentary. Over de soundtrack kan ik uiteraard niet klagen, maar dan heb ik nog liever een boek als biografie.
Lupussy Galore
-
- 456 berichten
- 728 stemmen
Wat mij soms bevreemdde waren de documentaire-achtige momenten. Julianne Moore met zwarte pruik die Joan Baez moet voorstellen, Ben Whishaw op de hoes van "The Times They Are A-Changin'", maar dan met een andere titel... Hier vervalt de film in een bijna lachwekkende mockumentary. Over de soundtrack kan ik uiteraard niet klagen, maar dan heb ik nog liever een boek als biografie.
I'm not there.....I am here. Mr Mephisto noemt het nog een "bijna lachwekkende mockumentary". Ik vind het een belachelijke pretentieuze film. En inderdaad, ik lees ook liever een goeie biografie en luister naar de muziek op. Hoewel ik niet zo'n Dylan fan ben. Maar de man heeft nu eenmaal een aantal juweeltjes geschreven en is een inspiratie voor veel andere musici en zijn generatie (geweest)
Dreiecke
-
- 2768 berichten
- 902 stemmen
Voor een muziekfilm vind ik het visuele aspect meer dan geslaagd. Elke enscenering is een schilderijtje om te zien, voor mij is dat genieten. In deze film vind ik de gele en groene filters voor een keer wél mooi toegepast, ook zijn scenes in zwart-wit geschoten. Daarbij dan de Bob Dylan soundtrack en audiovisueel is het af.
Alleen het acteren van sommige acteurs vind ik wat onnatuurlijk overkomen, maar dat kan ook bedoeld zijn om aan de subtiel licht-surrealistische sfeer bij te dragen. Subtiel-absurd is geen bezwaar voor mij, vind ik zelfs leuk.
Het uitlichten van activisme/protestsongs versus het gaan voor dik geld verdienen, vrienden of toch niet, dit soort dingen komen ook voor in de film en maken het interessant als deel van het drama, naast de feitelijke biografie zelf en een leuke sixties London sfeer.
Misschien een hogere score als ik de film nogmaals zie, voor nu alvast 3.5*
Banjo
-
- 1924 berichten
- 4069 stemmen
Ze slaan hier echt de plank mis met deze film/documentaire
Het is totaal niet interessant om het te volgen..
acteurs die Bob Dylan spelen.
het hoogtepunt is dan nog de liedjes van de man zelf.
2 1/2 ster
wendyvortex
-
- 4980 berichten
- 7109 stemmen
Als m'n pa hier langskomt moet ik altijd zorgen dat "Blonde on Blonde" niet teveel in het zicht ligt, anders krijgt ie het schuim op z'n lippen en begint ie heel hard "Judas!! Judas!!!" te roepen.
Kortom Dylan was er altijd al in mijn leven alleen alles na 1965 moest ik zelf nog even aanschaffen (en na 1975 had Dylan wat mij betreft met pensioen mogen gaan) maar gelukkig zag regisseur Todd Haynes in dat we niet met de zoveelste voorspelbare chronologische bio-pic aan moesten komen bij levende legende Dylan.
Meerdere acteurs (en een actrice) als de verschillende Dylans.....o.a. de outlaw, de elektrische 60's Dylan en de jaren zeventig rockster in huwelijkscrisis.
Mooiste gedeelte is het Cate Blanchett-gedeelte met veel gedeeltes uit "Don't Look Back".
Visueel fantastisch...beste biografie die je je maar kan wensen.
Meesterwerk!
sperwer 27
-
- 339 berichten
- 314 stemmen
(Gezien op 24 november 2014.)
Ik begrijp iedereen die dit een vreemde film vond (of zal vinden).
Maar als je er wat achtergrond bij zoekt en vind, dan kun je er beter inkomen en dit een fantastische film vinden.
Bob Dylan is een ander. 'Je est un autre' (Rimbaud). Hij is dichter, profeet, misdadiger, bedrieger, acteur en muzikant.
De crew verzamelt een groep schitterende acteurs.
'Je kan gaan slapen en opstaan als iemand anders!' Zijn wij niet allemaal steeds iemand anders.
Dat hoeft geen schizofrenie te heten. In onze dromen zijn we ...
Mooi toch? Bob Dylan is een schitterendn verteller in zijn songs.
mister blonde
-
- 12461 berichten
- 5409 stemmen
Erg originele en boeiende biopic, die me razend benieuwd maakt naar de rest van het werk van Haynes. Vooral Blanchett bewijst weer hoe geweldig ze eigenlijk is. Maar ik vond bijna alles werken. 4 dikke sterren
Tarkus
-
- 6409 berichten
- 5314 stemmen
Laat het duidelijk zijn, wat Cate Blanchett hier weer laat zien is prachtig.
En ook de muziek van Bob Dylan in deze film is natuurlijk subliem.
Maar de film in zijn geheel... dat vind ik diep teleurstellend, ik heb me bij momenten verveeld, het geheel was verwarrend en saai, mocht Dylan's muziek niet aanwezig zijn geweest zou ik moeite hebben gehad om wakker te blijven bij sommige scénes.
Neen, dit is voor mij een diepe ontgoocheling deze prent, ik had er veel meer van verwacht.
1 ster voor de sublieme Blanchett en 1 ster voor Dylan's muziek, meer heb ik voor deze film niet veil.
Toen de film verscheen keek ik er erg naar uit, toen ik hem uiteindelijk zag was ik teleurgesteld. We zijn nu 10 jaar verder en heb de prent eens opnieuw bekeken.
Ik moet zeggen dat hij me nu wel wat beter is bevallen.
Kon beter in het verhaal komen dat is gebaseerd op Dylan's leven.
Maar toch blijven bepaalde vertolkingen, van o.a. Cate Blanchet, de boventoon halen om van deze film optimaal te kunnen genieten.
En natuurlijk doet de muziek ook nog steeds zijn ding.
Ik verhoog m'n score dus wat, maar een topfilm vind ik het nog steeds niet... misschien binnen 10 jaar ???
Fisico (moderator films)
-
- 8353 berichten
- 4697 stemmen
Een bijzonder creatieve en originele manier om een biografie te maken aan de hand van een zevental verschillende acteurs om het leven van legende Bob Dylan te omschrijven. Opmerkelijk ook dat de naam “Bob Dylan” niet één keer werd genoemd. Geen clichématige aanpak dus van hoogtes en laagtes in het leven of carrière van een celebrity, maar een verfrissende aanpak die het boeiend hield.
Voor een leek zoals ik zullen wellicht vele dingen en verwijzigingen verborgen gebleven zijn. Ik verloor het af en toe even. Ik hoop dat de muziekkenners er wel wat meer uithaalden. Ik vond het acteerwerk en de cinematografie alvast knap.
Bekijk ook
Mar Adentro
Drama, 2004
236 reacties
The Kids Are Alright
Documentaire / Muziek, 1979
18 reacties
Control
Biografie / Drama, 2007
520 reacties
Diarios de Motocicleta
Roadmovie / Biografie, 2004
320 reacties
Almost Famous
Drama / Muziek, 2000
217 reacties
Frost/Nixon
Biografie / Drama, 2008
160 reacties
Gerelateerde tags
rock 'n' rollmusic style successjohn f. kennedyadvancementbob dylan rockbiografiemuziekbeatnik motorcycle crash
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.