Il Buono, il Brutto, il Cattivo (1966)

Eindelijk gezien, en best wel tevreden over wat ik zag. We zien interessante en memorabele personages met elk hun eigen deuntje. Zeker Eastwood en Van Cleef zie ik graag bezig. Het verhaal is ook goed en een pak minder rommelig dan voorgaande films van Leone. De sfeer is ook heerlijk en uniek, en dat door de mooie natuurbeelden en de geweldige muziek van Morricone. De traagheid komt de film ten goede, want daardoor komt de actie beter uit de verf. De verweving van de burgeroorlog in het verhaal vond ik ook goed gedaan. En dan heb je natuurlijk ook het prachtige einde. Klassieker die terecht zijn status heeft, echter zal het niet meer dan een 4.0* worden.

Opnieuw bekeken nu op een geremasterde blu ray versie en kan alleen maar zeggen WOW wat is deze film mooi opgepoetst!! Zeer mooie beelden zeker qua sfeer en tijd dik in orde. Zag dat er een 4K scan overheen was gegaan. Het geluid vond ik wel wat minder. Hadden ze ook aangepast, maar dat klinkt soms nog wel alsof er ergens ineens iemand dicht bij de microfoon stond. Maar goed film had ik een paar jaar terug al gezien en wat me nu opviel dat er best veel te zien is over de Amerikaanse burgeroorlog. Daarbij ook zeer toepasselijke muziek. Het is soms wel grappig dit allemaal door elkaar te zien. Hoe dan ook een klassieker in zijn soort.

Nog maar eens bekeken, en ik vind de film eigenlijk wéér gewoon te lang, dat gedoe rond die brug had er al gewoon uit weggelaten kunnen worden, voegde m.i. niets toe. Waar "once upon a time" alles netjes binnen één kader houdt, gaat deze film alle kanten uit, en ik verloor de aandacht een beetje na de zoveelste uit de losse pols neergeknalde "bad guy"...
Ook de keuze om het verhaal tegen de achtergrond v.d. Amerikaanse burgeroorlog te plaatsen vond ik niet zo gelukkig, wéér omdat dit niets aan de kern v.h. verhaal toevoegde en de zaak alleen maar onrustiger maakte.

Het derde deel van Sergio Leone's Dollar-trilogie is een baanbrekende film voor meer dan het western-genre alleen. De panoramische shots, de close-ups, het uitstel van geweld (zonder afstel): inmiddels maakt het deel uit van de filmtaal die iedereen kent. Ruim vijftig jaar geleden was het nog ongekend en Leone wist zelfs zijn grote leermeester Kurosawa te verbeteren. 'De goeie, de slechte en de lelijke' is de favoriete film van Quentin Tarantino, dus dat is aanbeveling genoeg

Het derde deel van Sergio Leone's Dollar-trilogie is een baanbrekende film voor meer dan het western-genre alleen. De panoramische shots, de close-ups, de filmische choreorgrafie op de muziek van Ennio Morricone, het uitstel van geweld (zonder afstel): inmiddels maakt het deel uit van de filmtaal die iedereen kent. Ruim vijftig jaar geleden was het nog ongekend en Leone wist zelfs zijn grote leermeester Kurosawa te overtreffen. 'De goeie, de slechte en de lelijke' is de favoriete film van Quentin Tarantino, dus dat is aanbeveling genoeg.

A Short(y) Story: There's two motherfuckin' Shorty's!?!

Iedere keer ontdek weer ik wat nieuws bij deze film: zeker bij een bioscoop screening (2K Digital? KINO, 09/09/17)

Er is dus Shorty De Halve Soldaat waar Lee Van Cleef denigrerend "Thanks....Half a Soldier naar roept. En hij had een punt: die Shorty had geen benen en steggelde prompt naar Lou om weer een whisk(e)y achterover te slaan. Die dwerg van Game Of Thrones heeft een veel beter contract. Daarnaast is er Shorty Larson de nieuwe "hangende" compagnon van Clint nadat Tuco z'n geld niet meer wist op te brengen. Dacht eerst hey Shorty heeft weer benen, hoe kan dat?. Maar dat was dus een andere Shorty: z'n benen vallen duidelijke naar beneden na Clint's "misser".

Nog steeds 5,0* met de kritische noot dat de 161 minuten "theatrale" versie eigenlijk gewoon de beste is: de 179 minuten gerestaureerde versie die ik heb gezien sleept teveel in het midden en heeft nauwelijks echt belangrijke toegevoegde scenes. En het "nieuwe" eindshot van 2 minuten landschap voegt ook echt niets toe.

Maar goed de kans om 'm op het grote doek te zien maakt het laatste argument vrij nietig.

Eli Wallach speelt de rol van z'n leven. De combo Wallach/Eastwood is later m.i. filmisch succesvol -maar niet commercieel succesvol - herhaald door de combo Coburn/Steiger in Giù la Testa (1971)

Deze wou ik absoluut nog eens terugzien. Na al die jaren blijft dit een fantastische western. In mijn ogen dé referentie in dit genre. Een film die nooit verveelt of zal vervelen hoeveel je hem ook al gezien hebt. Een film die meer dan terecht als topklassieker bestempeld kan worden. Hét hoogtepunt van Sergio Leone al is de concurrentie in zijn oeuvre best pittig.

In de eerste plaats een fantastische cast met het trio Eastwood-Van Cleef-Wallach. De film start erg goed met een indrukwekkende individuele introductie van het trio dit ondersteund door de aangrijpende muziek van Ennio Morricone. Deze introducties zijn ronduit geniaal te noemen: de sfeerschepping en het bevriezen van het beeld met de verschijning van de letters "The Bad, The ugly en The good". Die sfeerschepping, kenmerkend voor Leone, wordt de gehele film doorgetrokken: weinig dialogen waardoor hij de kracht heeft de beelden voor zich te laten spreken. De wijde open vlaktes met hun typische puntrotsen zijn een streling voor het oog. Leone bezit ook de gave te spelen met het cameraperspectief en dieptezicht: close-up beelden gecombineerd met vergezichten. De soundtrack en andere doordringende muziek/sound van Morricone maakt het gewoon af. De film gaat richting de drie uren, maar verveelt geen seconde. Elke minuut is een waar spektakel.

Het verhaal is eenvoudig, maar wordt uitstekend uitgewerkt. Het achterliggende thema van hebzucht is de rode draad. Niet alleen bij het zoeken naar de schat, ook bij de lucratieve handel tussen Blondie en Tuco in het eerste gedeelte van de film. "The Good" blijkt dan toch niet zo rechtschapen te zijn zoals zijn naam doet vermoeden. De personages zijn top: Blondie als zwijgzame mysterieuze lonely met een bovengemiddeld intelligentieniveau, de gemene maar eveneens grappige stuntelige grofgebekte Tuco waarvoor je nog enige sympathie kan opbrengen en de nietsontziende schurk 'Angel Eyes'.

Maar het beste moet dan nog steeds komen: het einde is een ware mokerslag, een apotheose die je voor eeuwig bijblijft en waarbij de begraafplaats van Sad Hill mythische proporties aanneemt. Het duel is indrukwekkend, de stiltes, de spanning, Morricone, maar het begint eigenlijk al net ervoor met het rondgehuppel van Tuco, zo blij als een kind, bij het aankomen op de begraafplaats. Sublieme film, kan ik niets anders dan 5,0* voor geven! Wie deze film niet kan appreciëren mag het steeds eens komen uitleggen ...

Kijk dat bedoel ik nu met een recensie, geweldige uitleg hoe jij de film hebt ervaren.

Net de uit 2014 4K blu-ray versie besteld uit Engeland met Nederlandse ondertiteling ben benieuwd!! Ben niet zo tevreden met de NL MGM uitgave had beter gekund dus wacht af!

Amazon.com: The Good, The Bad and The Ugly: Clint Eastwood, Eli Wallach, Lee Van Cleef, Mario Brega, Aldo Giuffre, Sergio Leone, Alberto Grimaldi: Movies & TV

Gisteravond dit meesterwerkje van Leone herzien op Blu-ray. De verlengde Engelstalige versie, waarvoor Wallach en Eastwood zijn teruggekomen om de ontbrekende stemmen alsnog in te spreken. De beeldkwaliteit is niet heel denderend, maar ook zeker niet onaardig. De geluidseffecten zijn volgens mij ook opgepoetst en de geweerschoten klinken wat realistischer.

In de herziening moet ik net als veel anderen inderdaad constateren dat ik latere films Once Upon A Time in the West en Once Upon A Time in America net wat indrukwekkender vind. The Good, The Bad and the Ugly blijft echter wel bijzonder vermakelijk en ook de achtergrond van de Amerikaanse burgeroorlog vond ik een fijne toevoeging waardoor de film meer is dan enkel een stel bandieten die goud zoeken. In het midden zaten wat 'overbodige' stukjes en ergens vond ik jammer dat het nooit nacht lijkt te worden (op de scène met baker na), maar dat zien we dan maar door de vingers.

De muzikale aankleding van Morricone is opnieuw geniaal. Met name tijdens het einde, dat ook briljant in beeld is gebracht door Leone. Wanneer Tuco langs de graven rent en wordt overvallen door de goudkoorts blijft de camera schijnbaar doelloos rondjes draaien om uiteindelijk bij het juiste graf uit te komen.

Blijft een fijne film en zonder meer het beste deel in Leone's Dollar-trilogie.

Niet gedacht dat een zo'n oude western zo leuk zou vinden.

Ik heb nog nooit echt een "klassieke" western gezien van Leone, en deze stond toevallig nog bij mijn opnames, dus ik ging er voor.

Ik heb nog goed genoten ook, het verhaal gaat met veel bombarie en enthousiasme die 3 uur door naar zijn einde. Hierbij zijn we veel harde pistool geluiden, kanonnen en andere dingen die veel geluid maken. Zowel The Ugly, The Bad als The Good komen allemaal even onsympathiek over.

Het einde is ook geweldig, volgens mij ook echt een klassieker en dan nog een sterke soundtrack. De film duurde lang, maar vermaak is er zeker.

Wat kan ik zeggen over mijn favoriete film allertijden, dat al niet gezegd is?

Ik probeer hier een karakterstudie te geven, want dat is volgens mij de kern van de film. De titel van de film is interessant, omdat deze veel weg lijkt te geven over de karakterontwikkeling in deze film. Hoewel ze aan het begin duidelijk geintroduceerd worden, zijn de karakters niet zo eenvoudig te duiden. Alle drie de hoofdfiguren lijken namelijk de karaktereigenschappen van good, bad en ugly te bevatten, en gaan hier elk op hun eigen manier mee om in deze meesterlijke film.

The Bad (Angel eyes) is een meedogenloze killer die zich in laat huren door louche figuren, en net zo makkelijk zijn opdrachtgever zelf vermoordt. Hij heeft een zwart-wit kijk op zaken: als iemand hem betaalt, doet hij de klus, of dit nu moreel slecht is, maakt hem niet uit. Hij is hebberig, en ontdekt een verhaal over een kist vol goud waarop zijn zoektocht begint. Vreemd genoeg krijgt hij een hoge functie in het leger aan de kant van de ‘goeden’ (het Noorden) in de burgeroorlog. Ondanks dat hij hier een hoge functie heeft, kan hij vrij gemakkelijk zijn kwade en corrupte plannen voortzetten. Het ‘goede’ uniform dat hij draagt maakt hem nog niet goed, het stelt hem hier zelfs in staat zijn slechtheid op grotere schaal uit te voeren.
Angel Eyes wordt in tegenstelling tot Blondie, niet geraakt door de verschrikkingen van de oorlog. Als hij een hospitaal binnenwandelt en alle verminkte soldaten ziet, lijkt hem dit weinig te doen, hij knoopt rustig een praatje aan met de dienstdoende bevelhebber en gaat verder met zijn jacht op Bill Carson. Deze onverschilligheid is tekenend voor zijn karakter. Angel Eyes vermoordt in zijn eerste scene dan wel een paar mensen, in de rest van de film houdt hij zich opvallend rustig, en laat hij vooral anderen het smerige werk voor hem doen. Tuco en Blondie daarentegen doden veel meer mensen, zij het met andere intenties (zelfverdediging).

The Ugly (Tuco) is vooral een geniepige bandiet, iemand die zichzelf in elke bocht wringt om zijn eigen huid maar te kunnen redden. Dat is hilarisch weergegegen als Blondie hem voor de eerste keer naar de sherrif brengt om het beloofde losgeld om te halen. Ook als hij Blondie bijna gedood heeft, maar beseft dat hij hem in leven moet houden, vervalt hij in zijn theaterspel waarin hij ogenschijnlijk huilt om Blondie, maar vooral om zijn eigen verlies. Om de oorlogsverschrikkingen lijkt hij zich niet te bekommeren, zo ziet hij de gewonde Bill Carson meer als iemand die hem wat kan opleveren, dan als een stervend mens.
Tuco kwam mij eerst onsympathiek en zelfzuchtig over, maar dat beeld kantelde volledig door de prachtige scene in de abdij, waar hij geconfronteerd wordt met het verlies van zijn ouders, door een broer die hem minacht vanwege zijn criminele leven. In deze emotionele scene blijkt dat Tuco een zorgzame jongen was die zijn verantwoordelijkheden wilde nemen, maar door het leven zelf tegengewerkt is. Na afscheid van dit pijnlijke gesprek toont hij zich echter niet verdrietig naar buiten toe, maar vertelt hij trots tegen Blondie dat zijn broer hem met open armen ontving. Tuco weet precies wie hij is, maar schaamt zich duidelijk hiervoor en wil dat aan niemand laten merken, dus houdt hij de schijn op met grote verhalen.

The Good (Blondie) is een wat gecompliceerder karakter. Waar in de vorige Dollars-films The Man With No Name vrij duidelijk te definieren was qua moraal, is dat hier lastig. Hij redt mensen van de galg, maar dit zijn moordenaars en bandieten. Hij sluit een zakendeal met Tuco, maar ontbindt deze net zo makkelijk en laat hem achter in de woestijn. Zelfs tot het einde toe vertrouwt hij niemand (het ontladen van Tuco’s pistool, geen naam opschrijven op de steen) en zorgt hij ervoor dat hij de touwtjes zelf in handen houdt.
Blondies karakter lijkt de hele film op dat van Tuco, of zelfs van Angel Eyes: hebberig, egoistisch, niemand vertrouwen en dodelijk.
Het kantelpunt lijkt te ontstaan bij de slag om de brug. Iemand hierboven noemde deze scene overbodig, maar voor Blondies karakter is dit moment het belangrijkste in de hele film: hij wordt zich bewust van de talloze zinloze doden die deze oorlog veroorzaakt, en ondanks dat hij in deze film zelf veel mensen doodt, raakt hem dit. Je ziet zijn herwaardering voor een mensenleven ontstaan, en dit uit zich wanneer hij tot slot de stervende soldaat toedekt en hem een laatste sigaartrek laat nemen. Dit is precies het moment dat hij zijn vertrouwde poncho vindt en hiermee eindelijk de rol aanneemt die ons vanaf het begin beloofd was: the Good.

Grunt, ik ben het niet op alle punten met je eens, maar heb wel waardering voor de wijze waarop je deze film beoordeelt, dat laat duidelijk zien dat je de film goed kent en je hebt een duidelijke eigen mening.

Schitterende sfeer, geweldige shots, heerlijke vergezichten, sublieme muziek, leuke begingeneriek.

Maar toch… 'Once upon a time…' indachtig, waar Leone de lat zelf onbereikbaar hoog heeft gelegd, is het hier soms iets te langdradig en kan ik er niet overal mijn hoofd bij houden. Ook het verhaal kent enkele wat zwakkere momenten. ( waar de hoofDé schurk is natuurlijk Van Cleef die zomaar eventjes zonder pardon een half gezin uitmoordt, wreedheid die nadien enkel door door Fonda werd overtroffen in het bovengenoemde Once Upon a time… Maar de de andere twee doen er echt niet voor onder, want ook zij kogelen zonder pardon

Ook hier werkt Leone, net als in 'Once Upon a Time in The West' en 'Per Qualche Dollari di piu' met een driehoek die het allemaal net iets interessanter moet maken. Werkt ook al het best in 'Once Upon a Time…'

Ik moet ook wel zeggen Eli Wallach hier de show steelt. Zijn grijns geeft heel de film dat onderscheidende, dat net ietsje meer. Dat én de mijmeringen over het zinloze, uitzichtloze en wrede aspect van oorlog die hier mee door de film gevlochten worden.

Qua gevoel zit aan een 3,5, maar met zulke sfeer, muziek én de geweldige Wallach toch maar een 4.

Zeer goede film uit 1966. Once Upon A Time is uit 1968 en is naar mijn mening toch net wat beter. Heb als eerst Once Upon A Time gezien en had niet verwacht dat het overtreft zou kunnen worden door the Good, the Bad and the Ugly. Het is toch heel lastig om ze met elkaar te vergelijken ookal lijkt het begin van the Good and the Bad erg veel op het begin van Once Upon A Time.
The Good and the Bad heb ik geheel in het Engels gezien. Het beeld loopt vaak niet synchroon met het geluid maar dat komt omdat de film oorspronkelijk in twee talen is opgenomen (Italiaans en Engels) vermoed ik. In het begin hinderde het een beetje maar later had ik er geen problemen mee, het was juist fascinerend hoe de film zo'n geweldige dub heeft, dat is ook een kunst op zich.
Naar mijn menings is The Good and the Bad meer actie en heeft Once Upon a Time een beter verhaal en is de film meer geslaagd. Al in al voor The Good and the Bad 9/10. Verdient samen met Once Upon A Time een plekje in de top 10. Zeker weten.

Prachtige western met een erg sterke Clint Eastwood en Lee van cleef. De muziek kun je gewoon historisch noemen en ook de locaties zijn mooi in beeld gebracht. Verder zijn de actiescènes heel mooi geschoten en blijft de film de volle 3 uur boeien.

5,0 sterren

De beste western ooit met geweldige acteurs !
Absoluut een meesterwerk zoals ze echt niet meer gemaakt worden.

Beste western ooit.

absolute glansrol voor Eli Wallach, en deze film toont ook aan hoe belangrijk casting (mijn stokpaardje) is, zelfs voor de allerkleinste nevenrollen, zijn in deze film zo goed gecast!

Westerns zijn niet mijn ding, toch was dit wel veel beter dan verwacht. Voor een western heeft het een behoorlijk fijn tempo en ook zeker een boeiend verhaal met interessante personages. Once upon a Time in the West viel erg tegen, was haast niet door te komen, maar dit was prima te doen. Ruime 3,5*.

Voor het eerst op een paar maanden na (handig, dat Moviemeter) in 10 jaar opnieuw bekeken, mijn tweede kijkbeurt. Destijds was ik er zó van onder de indruk dat ik zelfs als niet al te overdreven grote westernkijker gewoon de volle vijf sterren gaf. De reden dat ik de film nog eens op heb gezet is trouwens best geinig. Dat komt door de game Red Dead Redemption 2 die ik de afgelopen maanden speelde en nog steeds speel. Een game die zich in het wilde westen af speelt en echt gigantisch veel indruk op me maakte. Een game die films als The good, the bad and the ugly uitademt. Waar je alle facetten van een goede western speelt.

Anyway, het geeft me veel zin om ook de grootste klassiekers nog eens te bekijken. Binnenkort komt ook Once upon a time in the west weer aan de beurt. Maar terug naar deze film: nog steeds fabelachtig goed. De sfeer, de personages (zeker Van Kleef en Eastwood zijn geniaal), de muziek, dat typische western-gevoel dat het opwekt. De close-ups, de stoere koppen, het traag trekken van de pistolen, het wegrijden op je paard over de stoffige prairies. Fantastisch. Gedateerd voelt het nergens, ondanks dat de film bij mijn tweede kijkbeurt misschien wel een tikje aan de te lange kant is. Niet de gehele film is boeiend van A tot Z, maar het komt toch wel erg in de buurt.

De volle vijf sterren trek ik wel in. Moeilijk te verklaren waarom, maar dat hoeft ook niet altijd. Maar met 4,5* is het nog altijd een zeer hoog gewaardeerde film van me. Tot over 10 jaar maar weer.

Korte of lange versie gezien?

En wallach steelt de show natuurlijk?

QUentin Tarantino's favoriete film, sterker, hij noemde deze "the greatest achievement in the history of cinema". Dan besef je ook dat de begin scene uit Inglorious Bastards een tribute is aan de befaamde scene waarbij Lee van Cleef langskomt om aan te schuiven aan tafel.

Shortlist logo

Wordt eigenlijk vaak vernoemd door mensen die doorgaans geen liefhebber zijn van het genre. Ik weet nog steeds niet waarom.

Eindelijk gezien nadat de DVD hier jaren heeft liggen stof happen. En waar ik voor vreesde klopt ook wel, (spaghetti) westerns zijn niet mijn genre. Ik voel niks voor de gehele setting, het is maar kaal, saai en levenloos. En ja, ik weet dat het western sfeertje zo hoort te zijn, maar daarom spreekt het me niet aan. De film vond ik verder ook tergend traag. Dat stuk met die brug vond ik maar weinig toevoegen en the Bad had ik liever met wat meer schermtijd gezien. Film krijgt wel een voldoende door de rol van Eastwood, de soundtrack (vooral extacy of gold is goed) en de laatste 20 minuten die wel tof zijn.

The good, the bad and the ugly is voor mij een klassieker die op eenzame hoogte staat.
Niets ten nadele van andere bekende spaghetti westerns, ik ben een liefhebber van het genre.
Genoeg reden om aan al deze inmiddels 50 jaar oude films weer wat aandacht te besteden.

Nog even een kijkje in de keuken van de filmmuziek die vaak door Ennio Morricone werd geschreven.
De muziek werd opgenomen terwijl de filmbeelden geprojecteerd werden.
Zo kon de componist/dirigent tijdens de opnamen accenten leggen die pasten bij de filmbeelden.

Leuk te ontdekken dat ze gisteren wat zo'n beetje de director's cut moet zijn geweest, hebben uitgezonden. Bracht je met reclame en al tot na middernacht. Dat geduld heb ik niet met veel tegenwoordige films. In deze versie zitten dingen die niet strikt noodzakelijk zijn, maar wel wat leemtes opvullen, zoals Tuco die weer met z'n ouwe bendeleden herenigt, en Angel Eyes (fantastische naam) die in een beschoten fort om informatie rondgaat om te ontdekken waar Bill Carson zich ophoudt. Ontdekte gsteren ook dat op de befaamde filmsite Rotten Tomatoes dit als de Nr. 1 western wordt gezien.

Bij Film > Spoilers > The Good, The Bad and the Ugly (1966):

Het blijft een klassieker, maar hij oogt intussen wel sterk verouderd. Voor een kijker in 2019 een hele zit.

Deze film is echt geweldig. Het werd niet goed gedubd, maar wat een leuke one-liners in die film! (You're the son of a thousand fathers). De beelden zijn geweldig. Ze nemen hun tijd. Het duurt heel lang voor de eerste woorden worden uitgesproken (you're... from baker?). Er gebeurt van alles in die film. Ik vind het ook grappig om te zien dat ze eigenlijk alle drie smeerlappen zijn, die elkaar constant een loer willen draaien. De muziek is ook super. Je zou in eerste instantie helemaal niet denken dat het in niet in Amerika werd gefilmd.
Een top 10 samen stellen is voor mij erg moeilijk, maar deze hoort er zeker bij!