Giù la Testa (1971)

Spaghetti western met tortilla en rode bonen...

Wel een heel ongewone western... Je kan je terecht, zoals andere users ook schrijven, de vraag stellen of dit wel een western kan genoemd worden. Met een Mexicaanse bandiet en een voortvluchtige IRA terrorist die in een revolutie terechtkomen gaat dit meer richting het oorlogsdrama maar de film kent ook een dikke portie humor. Toch is dit geen grootse film van Leone. De flashbacks naar Johns IRA verleden zijn irritant en aan die vervelende "shom shom" muziek hou ik bijna een trauma over. Bovendien vind ik het gebruik van close-ups, eigen aan Leone, ook niet echt geslaagd hier. Gelukkig speelden Coburn en vooral Steiger ijzersterk. Steiger, die toch één van mijn favoriete acteurs is, spat van het scherm. Die man was een wonder der natuur. Veel spektakel, maar ik vond het verhaal niet bijster boeiend en op het eind ging het zelfs de vervelende toer op. Dat revoluties weinig heldhaftig en bloederig zijn en iedereen uiteindelijk verliest is een gegeven zo oud als de mensheid zelf

Deze valt dan ook onder de noemer "Zapata western", een subgenre.

(Er zijn er nogal wat van gemaakt)

Nooit eerder van gehoord... Het meer gastronomische tortilla western klinkt mij beter in de oren

Filmkriebel

In de lijn van "Spaghetti"(Italiaanse) "Sauerkraut"(Duitse) "Paella"(Spaanse) (etc.) westerns?

Ja, kan ik me iets bij voorstellen.

Maar de officiële benaming is toch "Zapata" western.

Dit genre is overigens ook grensoverschrijdend ( )

Er bestaan Italiaanse en Amerikaanse producties (etc.) in het genre.

Ik bevestig Brix ! Heb weer wat bijgeleerd.

Koolhoven & Simons schotelen ons 30 maart a.s. een heerlijke eendenmaaltijd voor:

Cinema Egzotik: Duck Night bij EYE Film in Amsterdam | EYE - eyefilm.nl

Deze -één van mijn favoriete films- dus met eendensoep vooraf

Gezien de lagere score had ik hier niet al te hoge verwachtingen van, maar voor mij toch wederom een pareltje!

Ik ben niet zo mee in al die verschillende soorten westerns, maar deze GLT is toch een klein buitenbeentje. Ik schrok eventjes toen James Coburn in zijn eerste optreden op een motorfietsje kwam aangetuft. Nu, dat was nog niet alles, want later in de film kwamen er ook nog auto’s en zelfs tanks aan te pas. Ook geen lengendarische duels tot ter dood, maar wel een film binnen hetzelfde decor en aankleding. Centraal staat dan ook de Mexicaanse revolutie of een bepaald aspect ervan waarbij een IRA-terrorist/vrijstrijder (zoals je wil) een outlaw Juan (Rod Steiger), deed me overigens denken aan ‘the Ugly’ in TGTBATU, voor zijn kar spant om zijn zaak te dienen. Een zaak waarbij de helden niet de heroïek krijgen, maar mee het vuile harde bloedige spel moeten spelen om hun doel te bereiken. Boeiende personages die twee, niet de suspense van een Eastwood-Van Cleef, maar ook dr. Villega (Romolo Valli) maakt erg veel goed.

Audiovisueel krijgen we van Sergio Leone wederom een spektakel voorgeschoteld met luide explosies en massa(le) vuurgevechten. De muziek van Ennio Morricone is minder indringend dan in pakweg TGTBATU (dat deuntje is onavolgbaar), maar blijft top. Leone trakteert ons weer met fijne close-ups zoals in de paardenkoets in het begin van de film - vies bij momenten met die etende monden. Hier en daar wel een beetje langdradig - ik zag de lange versie - twee uur had echter volstaan. De uitdieping van het personage van John was aanwezig, maar die flashbacks haalden daarentegen de vaart uit de film. Al bij al meer dan degelijk film!

Een goede oorlog/western film...

Goed verhaal...

Goed acteerwerk...

Prima achtergrond geluid/klassieke muziek

met Dolby Digital...

Goed beeld, geen HD aanwezig...

Ouderwetse opname...

Duck, you sucker!

Er zijn zo van die regisseurs die je na al die jaren nog steeds een warm hart toedraagt. Sergio Leone was samen met Alfred Hitchcock, Quentin Tarantino, Akira Kurosawa en zovele anderen verantwoordelijk voor mijn eerste stapjes in het (her)kennen van regisseurs. Niet iedereen van dat lijstje is overeind gebleven en ook Leone is een tikkeltje van zijn voetstuk gevallen, al zal ik hem eeuwig dankbaar blijven voor die ene ultieme Western: C'era una Volta il West. Van het bekendste deel van zijn oeuvre (zowat alles met uitzondering van Il Colosso di Rodi) was A Fistful of Dynamite de laatste die ik nog moest zien.

En even (een geruime tijd zelfs als ik eerlijk ben) was er weer die liefde als vanouds. Die openingscène met Miranda die beschimpt wordt door de passagiers van de koets - je voelt, je hoopt zelfs, dat hij op de een of andere manier zijn wraak kan nemen - is een heerlijk staaltje filmkunst en ook de vele confrontaties tussen Miranda en Mallory zijn om je vingers van af te likken. Alleen komen we na een tijd bij een keerpunt dat ik wel vaker bij Leone heb: het duurt allemaal zo verdomd lang.. Het is zeldzaam voor mij maar ik kan perfect het moment aangeven wanneer het allemaal als een kaartenhuis in elkaar zakt en dat is wanneer Miranda (na de dood van zijn zoons en vader te hebben aanschouwd) opnieuw als een held wordt onthaald. De wraak op Villega, de strijd met Reza, ... Het kon me allemaal opeens minder en minder boeien. Zonde, want het slot met Miranda die verweesd achter blijft en naar de camera kijkt terwijl hij "What about me?" aan de kijker vraagt is misschien wel één van de beste momenten in de carrière van Leone.

Daar staat dan wel tegenover dat die Ierse flashbacks het slechtste zijn wat hij ooit op het scherm heeft getoverd. Fifty fifty dus en dat ligt gelukkig niet aan James Coburn die alles op alles zet om de Ierse John Mallory geloofwaardig in beeld te brengen. Coburn is degelijk, maar het is toch vooral Rod Steiger die echt de show weet te stelen. De manier waarop hij Coburn naar een hoger niveau tilt (en eerlijk is eerlijk, vice versa gebeurt hetzelfde) is heerlijk om te zien. Daarin schuilt dan ook de kracht van de film, want bijrollen zoals die van Romolo Valli (als Dr. Villega) komen toch niet volledig tot hun recht. Ook de soundtrack van Ennio Morricone stelt een tikkeltje teleur, al is dat misschien ook wel omdat die zijn meest iconische werk maakte in andere films van Leone. Sowieso niet één van mijn favoriete componisten (dat "Shon shon shon" gezang werkte me hier wat op de zenuwen) maar dat terzijde.

Moet wel zeggen dat ik meteen zin heb gekregen om de rest van het oeuvre van Leone eens te gaan herzien. De twee bekendste hebben al een review gekregen (al blijkt C'era una Volta il West ook alweer 7 jaar geleden te zijn) maar dan kan ik meteen eens Il Colosso di Rodi erachter aan gooien. Kwestie van zijn oeuvre na al die jaren toch eens compleet te krijgen.

3.5*

Een film die de tand des tijds niet kan doorstaan. Ouwe jongens /krentenbrood sfeertje...Oer traag. Vervelende zit in vergelijk tot ander (meester)werk van Leone, wat tijdloos is. Vond hem toen wel goed denk ik, maar nu niet mer. Jammer Sergio, want je staat bij mij zeer hoog aangeschreven..Ik geef geen cijfer want Leone geef je geen onvoldoende.

Weet je...als ik jou zo lees vond je de film helemaal niet goed...Ik ook niet hoor. Viel mij zwaar tegen van Leone na wat andere meesterwerken van hem. En....ik vind het geen typische Western. Niet elke film met laarzen en hoed is een Western.....

Altijd al een fan geweest van Sergio Leone, maar deze western vind ik toch veel minder geslaagd dan de andere die ik van hem al heb gezien.

Hele aardige film. Toch had ik iets meer van deze western verwacht, goed het is al gezegd door velen, het is dan ook niet echt een western. Maar dat hoeft niet perse de pret te bederven. Genoeg humor, geschiet en andere toestanden voor een avond vermaak. Vooral Rod Steiger steelt toch wel de show als Mexicaanse bandiet met de nodige humor en rare soms ijdele trekjes. De muziek is typisch voor Sergio Leone en Morricone, maar ditmaal soms wel op het irritante af. Verder bij tijd en wijlen een aardig kijkje op een revolutie en het vele geweld en wreedheden dat daar aan te pas komt. Wel een nadeel is de toch wel wat lange speelduur.

Prima filmpje, maar ook niet meer dan dat.

Eureka komt met een prachtige uitgave!

A FISTFUL OF DYNAMITE (Masters of Cinema) New & Exclusive HD Trailer

Net de Eureka/Masters of Cinema versie zitten kijken (althans één van de drie versies waar je uit kunt kiezen), prachtige versie en hoewel ik het nog steeds een rommelige film vind, met twee schmierende acteurs, moet ik toegeven dat ik 'm nu toch een stuk beter vind, dan ik mij 'm herinnerde.

Doe er een halfje bij.

Ik had de film al twee keer eerder gezien, maar nooit op het grote doek en de film kon me nooit echt bekoren.

Op het grote doek kwam de film veel beter tot z’n recht. De fotografie is minstens zo mooi als Leone’s erkende meesterwerken. Echt schitterend! Het verhaal is ook origineel en boeiend en het spel tussen de twee hoofdrolspelers leuk.

Denk dat de film beter Once upon a time in Mexico kunnen heten. Dat had de film waarschijnlijk qua status als commercieel vast geholpen.

Erg goed, dikke 4

Sergio Leone’s vijfde en laatste spaghettiwestern, is geen western in de traditionele zin van het woord want er zijn geen revolverhelden te vinden en de film speelt zich af tijdens de Mexicaanse revolutie. Daarom zie je ook auto’s, motoren en tanks! Het is duidelijk niet het zoveelste rechttoe rechtaan shoot-’em-up-verhaal! Best bijzonder ook een spaghettiwestern met een politiek tintje ; gezinspeeld op de Chinese revolutie, flashbacks van de Ierse revolutie en op de achtergrond van de film de Mexicaanse revolutie. Terwijl er ook nog verwezen wordt naar de wreedheden van de nazi's. De vermenging van het grote revolutieverhaal met het kleinere intieme verhaal van de toevallige helden John en Juan werd heel goed aangepakt en zorgde voor meerdere fijne momenten. Het duurt even voordat het verhaal op gang komt, maar de dingen worden alleen maar beter naarmate de plot vordert. James Coburn is fijn ingetogen terwijl Rod Steiger heerlijk extravagant mag vloeken, drinken, lachen en bidden! Verder bezit het de gebruikelijke typische stijl van Leone; een scène begint of ontvouwt zich, maar je weet niet precies waar de personages zijn of waar ze mee bezig zijn. Tja maar als je in 1971 een film begint met een citaat van Mao Tse-Tung, weet je dat het in Amerika niet of nauwelijks succes oplevert! (Vietnam-oorlog) Enige storende was de onontkoombare score van Ennio Morricone. Het terugkerende stuk met zang (zongen ze nu Zooem, Zooem?) was zelfs op het irritante af! Verder niks mis met deze prachtfilm!

Het was niet zijn laatste western, er kwamen er nog twee achteraan. Weliswaar als (mede) schrijver, Un Genio, Due Cimpari, un Pollo en Il Mio Nome è Nessuno, waarbij hij de laatste gedeeltelijk geregisseerd heeft.