Per Qualche Dollaro in Più (1965)

Gezien nadat ik TGTBATU al zo vaak zag. En daar ligt dan al meteen het grootste probleem.

Die bovengenoemde klassieker van Leone is naar mijn mening een van de beste films allertijde. Bij deze is alles net een tandje minder. De muziek, de badguy, locaties, maar ook de actie.

Het acteerwerk staat nog goed overeind. Maar het gemis van Tuco is gewoon groot. Maar ook terugkomend op de muziek, die ik bij the Good the Bad and the Ugly een paar malen beter vond.

Als ik deze had gezien vóór die andere, had ik hem misschien wel beter gevonden. Maar nee, ik zag die andere eerder. En zodoende is alles eigenlijk net wat minder. Neemt zeker niet weg dat dit nogsteeds een heel puike film is.

Nogsteeds prima, maar gewoonweg minder dan il Buono,il Brutto, il Cattivo.

Best wel oké, maar ik vind hem toch wat overschat. Muziek is uiteraard prachtig en legendarisch en ook het duo Eastwood/Van Cleef acteren op een heel herkenbare stijl, en zo zie ik hen wel graag bezig. De beelden zijn ook altijd mooi. Maar de inhoud zozeer vind ik verder niet legendarisch. En op dat vlak zie ik niet waarom dit bij de beste honderd films aller tijden moet horen.

Een heerlijk samenspel tussen good old Clint Eastwood en Lee van Cleef staat aan de basis van For a Few Dollars More (1965). De introductie van de twee characters is veelbelovend, en met name halverwege de film delen de twee acteurs een paar heerlijk luchtige scènes. Eastwood en Van Cleef zijn namelijk bounty hunters: meedogenloze profiteurs die elkaar de loef af willen steken in het opstrijken van premies, maar op den duur beseffen dat ze elkaar nodig hebben om een grote bende bandieten op te kunnen rollen.

Het verhaal dat zich ontvouwt is eenvoudig van aard en vermaakt goed; de uitwerking had echter beter gekund. Als de film over de helft is brengen een aantal saaiere scènes de klad er enigszins in. Het duurt dan tot de kenmerkende final shoot-out voor Leone mijn aandacht weer volledig te pakken heeft. En dat is jammer, want een film met zo’n simpel narratief concept had gerust wat ingekort kunnen worden (naar een minuut of 100, net als zijn voorganger). Nu ligt het zwaartepunt op enkele scènes die ik echt heel goed vind, zoals de slow burner bij de kapel in het eerste uur en de reeds genoemde final shoot-out. Gemeenschappelijke deler is wederom de fenomenale muziek van Ennio Morricone die die stukken film begeleidt.

Al met al kan gezegd worden dat dit tweede deel van de Dollartrilogie vermaak biedt, (via Eastwood en van Cleef), Leone’s kunsten wederom toont (montage, close-ups, aankleding van de decors, editing), maar door het (te?) eenvoudige, en vooral te lang uitgesponnen narratieve concept toch aanzienlijk aan kracht inboet.

3.5*

Voor wie geïnteresseerd is in een blogbericht van mijn hand waarin de hele Dollartrilogie aan bod komt, klik hier

Grappig, ik vond dat echt heel erg meevallen (dat ruwheidsgehalte). Bloed vloeit nergens echt, een Eastwood lijkt het vooral erg naar z'n zin te hebben met het neerpaffen van inferieure schutters en de interactie tussen van Cleef en voorgenoemde is uiteindelijk toch vooral speels en luchtig van aard. Hier en daar is de film wel grimmiger dan zijn voorganger (a Fistful of Dollars).

Goede western en meer nog dan A Fistfull is dit echt Leone's eerste met zijn eigen stijl. Hier ook is voor het eerst de typische muziek van Morricone te horen, een sound eerder, één ook die voor mij als de sound voor westerns bekend is gaan staan. En dan is dat geweldig hypnotiserend deuntje van het klokje nog niet eens genoemd, iets dat zorgt voor de mooiste scènes als in een drugsdroom.
Een dodelijk eenvoudige plot dient vooral als kapstok voor sfeer. Het duurt een goede twintig minuten voor het eigenlijke verhaal überhaupt begint en zelfs dan zijn er maar enkele momenten die echt de plot vooruit helpen. Nee, het zijn die losse scènes, de geweldige onderkoelde rollen van Eastwood en Van Cleef en de overkoepelende sfeer die de film maken.
Op momenten is de film wel wat verouderd, maar veel pret mag dat niet drukken. 4,0*.

Op de eerste plaats de blu ray versie. Mixed feelings. Kleuren en scherpte zijn dik in orde. Wel ruis, maar dat is geen probleem. We zien wel de nodige speldenprik vlekjes. Jammer dat ze dit niet hebben weggepoetst, maar goed er valt mee te leven. Meer mix feelings had ik met het dubieuze geluid. Muziek is top, maar de dialogen vallen soms wat weg of worden versterkt in dezelfde scene. Dat heb ik nog nooit gemerkt bij een blu ray uitgave. Ook is de lip sinc niet optimaal. Gelukkig is de muziek wel goed verzorgd met als hoogtepunt voor mij de kerk (kapel) orgel sound. La resa dei conti. WOW

Ennio Morricone - La resa dei conti - 1965 - YouTube

De film is naast de sublieme muziek degelijk hoewel ik sommige locaties wat minder vond. (White rocks ziet er wat sfeerloos uit), maar goed Clint met Lee is een voortreffelijke combinatie. Geen topper wel zeer mooi gemaakt met de muziek toch wel als hoogtepunt!

Dit was wederom een genot om naar te kijken. Ten eerste door Clint Eastwood, ik blijf het fantastisch vinden om hem deze rol te zien spelen. Daar komt Lee Van Cleef dan nog eens bij, die een geweldig duo met Clint vormt. Het sterkste punt naast de cast is de muziek, deze is prominent aanwezig en geeft de film echt iets extra's. Ontzettend knap hoe de film/muziek op elkaar zijn afgesteld dat het één mooi geheel wordt.

Ik vind de film echter net iets minder dan Per un Pugno di Dollari en dan met name het plot. Ik miste hier de 'slimme zetten' van Clint die voor leuke scenes zorgden zoals bijvoorbeeld de scene op het kerkhof. Per Qualche Dollaro in Più voelt iets strakker aan en dat vind ik jammer maar desondanks blijft het een prima film.

Prachtige authentieke western. De sfeer, de kostuums en de aankleding zijn fantastisch, evenals de hoofdpersonages. Het verhaal is redelijk eenvoudig, maar toch ontzettend boeiend. Er zijn weinig moderne westerns dit dit niveau weten te benaderen.

De openingsscène is weliswaar erg goed, maar eigenlijk vind ik de film maar zwak beginnen. Al die kinderachtig gespeelde komische bijrolletjes en de slechte dubs maken te duidelijk dat dit een film van voor de jaren zeventig is, en na de introductie van de twee premiejagers (met Eastwood en Van Cleef twee charismatische helden maar liefst) wordt er wel overdreven ijverig gewerkt om ze een legendarische status te geven, waardoor het allemaal tot zelfparodie verwordt.

Maar dan wordt er een serieuzere richting ingeslagen en wordt alles zoveel beter. Erg leuk dat fragiele verbond tussen Monco en Mortimer, vooral als ze elkaar voor het eerst opmerken en testen. De scènes met de verrekijker en hoeden zijn echt memorabel. Ook is het leuk hoe ieder personage door hebberigheid wordt gedreven en elkaar verraadt en te slim af is tot er steeds minder tegenstanders overblijven. Tot in de scène na de epische twee-tegen-een-confrontatie (El Indio is ook een erg goede villain) Mortimer van zijn deel van de buit afziet omdat hij gekregen heeft waarvoor hij was gekomen. De perfecte afsluiter.

En natuurlijk ziet de film er weer prachtig uit, met ook interessantere locaties dan de standaard weidse landschappen en stoffige stadjes. Agua Caliente ziet er bijvoorbeeld ook erg tof uit. Het trucje met de horlogemuziek is erg leuk gedaan en vond ik beter werken dan de soms wat al te enthousiast gebruikte muziek van Morricone in sommige andere scènes. Niet meer dan een dikke 3.5*, vanwege het mindere begin.

Stilaan werkt Leone toe naar zijn ultieme westernklassieker en bevestigt na A fistful of dollars met deze For a few dollars more. De gekende formule met de muziek van Morricone past perfect bij de film en levert een geweldige sfeer op. Na het bekijken van A fistful of dollars heb ik gelijk opnieuw een boost gekregen om nog wat westerns te bekijken, maar veel beter worden ze jammer genoeg niet meer. Al moet ik toch eens naar The wild bunch of The magnificent Seven zien.

De magie tussen Leone, de westernfilm en Clint Eastwood blijft overeind, meer zelfs, Eastwood is voor mij zowat één van de meest iconische personages uit de westernwereld. In elk van de op zich staande films uit de trilogie vertolkt hij een mysterieuze zwijgzame scherpschutter die onder alle omstandigheden intelligent en koel overkomt. Aan zijn zijde de eveneens fantastische Lee van Cleef. Een geweldig duo deze twee, zij aan zij als premiejager op zoek naar gezocht wild. Moet met zijn priemende blik en haviksneus niet perse onderdoen voor Fonda, Bronson of Lee Marvin, integendeel zelfs. Geweldige karakterkop en kan dus ook uit de voeten als (super)held. Beide personages worden in het begin van de film prachtig voorgesteld, echt genoten van die openingsscènes, lekker dreigend en mythisch. Je zit meteen in de film!
Gian Maria Voltonte is de bad guy van dienst, maar vetolkt zijn rol nogal theatraal neer en vond hem iets te veel aan overacting doen.

De actie was goed en vooral de duels sprongen bij mij in het oog. Eerst het duel tussen Indio en een verrader, later het duel met Mortimer en Indio (geweldige apotheose) waarbij ik elementen herkende van het slot uit The good, the bad and the ugly. De film bevat trouwens meer dan een simpel 'good guy', 'bad guy' verhaal over geld en kent ook nog een aangename plottwist met flashback, vrij ongewoon voor die tijd. Verder de typische Leone-kenmerken die zijn films sieren: close-ups van de gezichten, werken naar een hoogtepunt met ondersteuning van Morricone, de mooie vergezichten, mooie kleuren en camera-uitvoering, enz ... Vooral de bovengemiddelde regie, muzikale ondersteuning en uitstekende acteerprestaties zorgen ervoor dat dit mede één van de toppers is uit de westernwereld. Nipte 4,5*!

Dit is een uitstekende western met alles erop en eraan: de prachtige portretten, de dorpjes en landschappen, het afwisselende tempo en enkele zeer memorabele scenes. Regelmatig bouwt de spanning zich op zonder dat er een woord gesproken wordt, het is geweldig hoe goed dat werkt. Er zit wellicht net te weinig vernuft in het plot, maar de beide premiejagers zijn echt iconisch en dan die lach van Indio!

Per Qualche Dollaro in Più

Weer een schitterende film van Sergio Leone. De locaties, de cinematografie, de muziek, het acteerwerk, de langgerekte scènes etc. Het is altijd een genot om naar en film van Leone te kijken. Eastwood is cool, Van Cleef is mysterieus, en Volonté is de maniakale villain… Perfect geacteerd allemaal. Per Qualche Dollaro in Più is een kunstwerk waar het vakmanschap, de spanning en soms het zweet vanaf spat. En Morricone kan niet genoeg geroemd worden, met een score die in combinatie met de scènes en het acteerwerk soms als een ware symfonie aanvoelt.

Heeft niet het epische gewicht van 'Once Upon A Time In The West' (maar welke film heeft die wel) en toch was het weer smullen.

De plot is wat minder, wel weer de sterke aanwezigheid van een 'derde partij' in de vorm van Van Cleef; ik wist niet dat die ook ooit nog 'good guys' heeft neergezet. Dat doet ie overigens prima. Geweldig hoe hij geweldig stoer een pijp kan roken.

Volonté heeft de gepast ambiguïteit om zijn door en door slechte personage ook iets tragisch' mee te geven. (zoals Phoenix dat kon in 'Gladiator').

De inhoud van het gerecht dat hier opgediend wordt mag dan niet écht top zijn, voor sfeer en gezelligheid wel weer een dikke 10. Die geweldige sonorisatie van wind en geweerschoten en natuurlijk Moricone met zijn geweldige vals strijkers, klokken en in zijn geheel onovertroffen score.

Niet voor niks een klassieker.

Dat deze film impact had op het genre is uiteraard bekend en namen als Eastwood en Van Cleef werden nu echt sterren. De samenwerking tussen oa Eastwood, Leone en Morricone zorgt voor een mooie geheel. Toch is For a few dollars more ondertussen ingehaald, oa door de namen die ik hier al liet vallen. De leerschool (om het even oneerbiedig te noemen) zijn ze ontgroeid en films als The good, the bad & the ugly en Once upon a time in the west overstijgen deze film enorm. Daar zit alles meer als gegoten.

De grootste troef is de samenwerking tussen Eastwood en Van Cleef. Geen echte good guys zoals dat eerder in de westerns te zien was, maar mannen die het randje van de wet goed weten liggen en nog net aan de juiste kant blijven staan. De interactie tussen beiden is boeiend om zien. El Indio kan dat niveau niet echt halen en de rest van de bende is al helemaal inwisselbaar (al is dat niet echt een bezwaar hier).

Het verhaal valt nog mee maar gaat niet altijd even vlot met kleine hoogtepunten om het goed te maken. Leone is in deze film beter in het opbouwen van spanning dan de actie zelf. En dan speelt de muziek natuurlijk een grote rol. Vooral de muzikale zakhorloge is memorabel.

Best wel een goeie film dus die eerder belangrijk was in het genre dan echt de beste. Maar het is entertainment en met enkele straffe mannen achter het stuur.

Fijne film, die in alles aanvoelt als een klassieker. Sfeervol en met charismatische hoofdrolspelers. Vooral die El Indio wat een mooi personage.
Aanrader.

Niet echt.

Wellicht zullen Westerns me gewoon niet liggen, maar ik vond dit oprecht gewoon een matige film. De stijl van Leone is hier en daar zeker wel te zien, maar het duidelijk mindere budget heeft de film er niet veel beter op gedaan.

Eastwood heeft wel een prima koppie, maar uiteindelijk doet hij niet bepaald meer dan gewoon stoer kijken. Die schurk Rodriguez heeft ook wel een slechte uitstraling, maar naarmate het einde valt zijn acteerwerk compleet door de mand. Van Cleef doet het redelijk.

Ik ging er nogal moeizaam doorheen, er leek soms geen einde aan te komen. 132 minuten leken serieus soms niet over te gaan. De landschappen en sets zien er natuurlijk nog steeds top uit, en de sfeer van de western zelf is dan wel weer zichtbaar.

De soundtrack is ook gewoon goed, maar zo goed als de volgende western die Leone had gemaakt is dit echt niet. Matige western die wel uitblinkt bij sommige andere westerns, maar in het algemeen wist het me niet te overtuigen. Jammer.