Per un Pugno di Dollari (1964)

Per un Pugno di Dollari (A Fistful of Dollars - 1964)

Schitterende verhertelling van Akira Kurosawa's Yojimbo, door de onnavolgbare stijvolle Sergio Leone. Prachtige beelden. Schitterend acteerwerk door Clint Eastwood, die met een minimalistische peformance een prachtige schimmige 'held' neerzet. Ook Marianne Koch maakt van haar weinige screentijd toch een waar spektakel. Maar de meeste hulde moet toch uitgaan naar een heerlijk smerige bandiet neerzettende Gian Maria Volonté! Ik had hem al gezien in Il Buono, il Brutto, il Cat... - en ook hier maakt hij van de bad guy ook écht een héle slechte guy! Hulde!

En natuurlijk de briljante muziek van überfilmmuziekmakende Ennio Morricone! Wat kan die man prachtige tonen produceren bij deze schitterende beelden! Genieten!

Eh... nee! Niet in The Good, the bad...., maar in For a few dollars more.

DAMN! Je hebt nog gelijk ook. Het was laat, ik was niet helemaal 100% zuiver sober meer, ik was gehaast, wilde naar bed (lees: doordrinken), en haalde ze door elkaar...

Deze dan! Gian Maria Volonté is een prachtige kllootzak in Per Qualche Dollaro in Più!

Sowwy. *bloos bloos*

Het startschot van de spaghetti western, enkele carrières en de Man with No Name, maar meer dan een losse flodder kan ik er inmiddels niet meer van maken. Welke taal je ook draait, de dubs zijn vreselijk en dat wordt nog wat erger omdat de film ook niet erg zwijgzaam is en de dialogen van zichzelf al doorgaans houterig van aard zijn. Bijzonder weinig aan en met het hysterische gelach en het jammerende kind zelfs behoorlijk irritant. Daarmee is de cast er meteen aan voor de moeite.

Het is eigenlijk alleen wanneer de heren in stilte voor hun uit staren en Leone z'n close-ups van stal haalt om hun ongure koppen in vol ornaat te tonen, dat ze tenminste nog een beetje indruk maken. Verder valt er niet veel te beleven aan deze Rojos en Baxters. Met een doorhakkelend verhaaltje komt er ook niet veel terecht van een zwetend sfeertje en Morricone's bijdrage is op z'n sterkst wanneer het rustig van leer trekt en het meer in het teken van een specifieke scène wordt gebruikt.

Geen punten van mij voor de keren dat het gaat dartelen en dat jolige fluitje wordt ingezet. Eastwood krijgt er dan wel een paar. Geen fan verder, maar vanaf het gedoe met de ezel heeft hij met z'n norse blikken, de sigaar en de poncho wel de nodige uitstraling te pakken. Zijn rol in het kapittel tussen twee kampen levert geen boeiende middendeel op, maar tegen het einde, waar Leone's stijl het beste tot z'n recht komt, leeft het toch nog op. Laat dat dan maar het houvast voor het volgende deel zijn.

Klopt die huidige poster wel? (De vorige was mooier).

Er staat volgens mij een verkeerde regisseur op

Bob Robertson is een alias van Leone. Omdat het een van de eerste spaghetti westerns was en Leone bang was dat het Amerikaanse publiek niet zo'n trek zou hebben in een Italiaanse western, namen ze Amerikaans klinkende namen aan. Op de poster staan nog een paar. Morricone noemde zichzelf Dan Savio.

De eerste spaghettiwestern van de beroemde en legendarische regisseur Sergio Leone en eveneens min of meer het debuut van de legendarische acteur (en tevens regisseur) Clint Eastwood op het witte doek in het soort rol wat hem op het lijf geschreven zijn.

Het is misschien niet de beste spaghettiwestern van Sergio Leone maar wel een goede. Het boeiende verhaal zit goed in elkaar en ook met de uitvoering zit het meer dan goed. Het hoogtepunt van deze film is natuurlijk Clint Eastwood die het uitstekend doet en er ook zeer cool bijloopt (inclusief sigaartje op de mond). Daar waar Arnold Schwarzenegger en Sylvester Stallone de actiehelden waren in de jaren 80/90, was dat Clint Eastwood vooral in de jaren 60/70. De eerder genoemde acteurs moesten het vooral hebben van hun spierballen terwijl Clint Eastwood het vooral moest hebben van zijn coolheid.

Visueel ziet het er overigens allemaal fraai uit (hoewel het zich vooral afspeelt op één locatie en het bloed er nep uitzag) in deze film en er zit ook meer dan voldoende actie in. Zoals vaker in een spaghettiwestern verzorgt ook in deze film Ennio Morricone voor de muziek. Maar zoals het voor Sergio Leone geldt het ook voor Ennio Morricone dat het niet zijn beste muziek is, welke is toegepast in een spaghettiwestern.

P.S. die Marianne Koch zag er overigens niet onaardig uit.

Een zogenaamde spaghetti western waarbij de stijl (gecombineerd met geweld) meer opviel dan de verhaallijn. De kijk op het oude westen was onverholen, zonder enige teder- of genegenheid en de humor was schraal en droog. Deze westerns maakte Clint Eastwood, in de rol van de mysterieuze, koele buitenstaander, wereldberoemd.

Mooie en goede western film van Leone, dit smaakt in ieder geval naar meer, het verhaal is goed en boeiend! Dit gepaard met spanning en shoot outs die mooi opgebouwd worden. De muziek vind ik ook fantastisch en heeft in deze film een toch wel intressante rol! Op naar de volgende

Per un Pugno di Dollari vind ik een goede film.

Sergio Leone begint de Dollarstrilogie met deze film best sterk. Het verhaal in deze film is simpel, maar wel goed bedacht. Een geheimzinnige man probeert twee rivaliserende groepen tegen elkaar uit te spelen. De manier waarop de man dat doet is toch wel geestig te noemen. Die truc die de man zonder naam uithaalden met de twee lichamen bij die grafsteen vond ik goed bedacht.

Deze eerste Dollar film duurt niet al te lang. De film word geen enkel moment langdradig. De film kijkt makkelijk weg. Het camera werk in deze film is goed. Ook in deze film ( zij het in mindere mate ) zitten er van die mooie close ups shots van de gezichten. De muziek in deze film is van Ennio Morricone. Hij maakte voor deze film goede muziek. Maar eerlijk is eerlijk. Wat we in deze film van Morricone te horen krijgen is slechts een voorproefje van de muziek die we in latere films van hem te horen krijgen. De muziek in deze film is zeker niet slecht. Maar Morricone laat bij andere films horen dat hij nog veel beter kan.

Deze eerste Dollar film word naast het goede verhaal vooral gedragen door Clint Eastwood. Hij zet in deze film een geweldige acteerprestatie neer. Ik vind het soort personage wat hij in de Dollar films speelt ook heel leuk. Het is wel zo dat Eastwood in deze eerste film niet een erg goede tegenspeler heeft. In de andere twee Dollar films was ook de geweldige Lee van Cleef van de partij en natuurlijk in Il Buono, il Brutto, il Cattivo was er ook nog de geweldige Eli Wallach. Het is toch wel een gemis dat Eastwood in Per un Pugno di Dollari een niet zo sterke tegenspeler heeft. De belangrijkste tegenhanger van Eastwood in deze film is Gian Maria Volonté als Ramón. Maar ik vond hem eigenlijk niet zo heel goed acteren. Ramón kwam niet zo heel dreigend over in de film. De rest van de cast acteert overigens wel goed.

Wat ik ook wel mis in deze film is de humor. De andere twee Dollar films zijn op sommige momenten erg grappig. De eerder genoemde truc met de lichamen vond ik wel geestig. Verder zorgt Eastwood door zijn manier van doen af en toe nog voor wat humor. Maar daar blijft het bij. De andere twee Dollar films hebben van die leuke cynische humor. In die films zitten ook een aantal rare typetjes. Deze twee dingen miste ik toch wel in deze eerste Dollar film. Ze waren in deze film bijna niet aanwezig.

Al met al vind ik Per un Pugno di Dollari een goede film. Het verhaal in deze film is goed bedacht. Eastwood zet een goede rol neer. Maar toch zie ik deze film meer als een opmaat naar twee sterkere films.

3,5 ster voor deze film.

'The dead can be very useful sometimes'. Fantastisch die Clint. Zorgt toch weer voor een aantal onvergetelijke momenten in dit eerste deel waarin hij de man zonder naam speelt. Vermakelijke film.

Tja, ik schrok er zelf een beetje van. Kwam er ineens achter dat ik deze nog nooit gezien had. Vreselijk. Direct gedaan dus. Leone start de trilogie goed. Net als 'A Few Dollars More' is ook deze prent sfeervol en vermakelijk.. en uiteraard met een coole Clint. 'The Good..' blijft echter met afstand de allerbeste.

Vond de film mooi geschoten, heerlijk sfeertje altijd weer - je voelt de hitte, de wind en het zand bijna. Het verhaal is niet zo bijzonder, maar de uitwerking kent een aantal leuke scenes. Fijne spaghetti.

Dat deze film nog een voldoende krijgt is vooral door het acteerwerk van Clint Eastwood en de sfeer van de film. Het verhaal is helemaal niet interessant en sommige zaken zijn gewoon irritant (het lachen en het huilen van het kind bijvoorbeeld).

"I don't think it's nice, you laughin'. You see, my mule don't like people laughing. He gets the crazy idea you're laughin' at him. Now if you apologize, like I know you're going to, I might convince him that you really didn't mean it."

Dan toch maar eens de eerste Western van Sergio Leone (onder het pseudoniem Bob Robertson) gekeken, en ik moet zeggen dat dit wel het minste deel is van de Man-With-No-Name-trilogie.

Clint Eastwood die hiervoor uncredited in monsterfilms en in een andere western heeft gespeeld was wel aardig, al vind ik hem in de volgende toch echt veel cooler. Hij heeft wel een aantal sterke scenes en geniale teksten in deze film en ik denk dat hier zijn carrière toch wel zo'n beetje is begonnen. De rest van de cast leek in mijn ogen Italiaan, de nasynchronisatie was een beetje vervelend maar uiteindelijk zag je daar wel doorheen.

Weer een mooie soundtrack van Ennio Morricone, vooral aan het einde van de film. Op zichzelf is de muziek beter, heb een LP met muziek uit deze en For A Few Dollars More.

De film kwam een beetje moeilijk opgang en het verhaal was niet echt goed. De eerste helft van de film is niet zo interessant, vooral aan het eind vond ik het wel aardig worden.

Een jaar hierna heeft Leone zijn camera werk wel enorm verbeterd. De cinematografie heeft hier nog niet helemaal zijn typische stijl, veel minder ultraweide shots en die typerende close-ups.

Al met al was het wel een vermakelijke film maar bij lang na niet zo goed als de drie films die Leone hierna maakte met Eastwood. Ik begrijp dat hij ook even in moest komen, deze film ziet er meer uit als de standaard Spaghetti-western.

Ja, dat vond ik ook. Wheeh, wheeeh, wheeeh......

Het startte wel aardig, maar het zakt compleet in na een bepaald moment wanneer het verhaal vrij chaotisch wordt en de film niet meer au serieux wordt genomen (het kind, schietscènes op het einde toe). Jammer. Toch een pluim voor Ennio Morricone, die eigenlijk meer krediet zou verdienen voor de gemaakte spaghettiwesterns, gezien zonder Morricone de beoordeling voor deze film in het algemeen een pak lager zou liggen.

Persoonlijk vind ik deze net iets minder dan de twee die zouden volgen.
Dat komt voor een gedeelte door het missen van Lee Van Cleef, maar het zit hem in meer dan dat.
De sfeer komt net iets minder over en Eastwood raakt wel heel gemakkelijk alles en iedereen die op zijn pad komt. Daarnaast laat Leone een aantal scenes wat te lang doorlopen, zoals de scène waarin het goud van de cavalerie word gestolen, maar ook de shootout op het kerkhof.
Toch blijft dit, heel erg geholpen door de soundtrack, een erg vermakelijke Western.

Eerste deel van Leone’s Dollar-trilogie over een lone gunman (wiens rol klassiek wordt ingevuld door de iconische Clint Eastwood) die profiteert van een burenruzie in een slapend stadje.

Eigenlijk zijn het begin en het einde van de film het best. Na de heerlijke openingssequentie met de muziek van Morricone (door de film heen de meest constante factor) komt het verhaal fijn op gang met een ontspannen Eastwood, die enkele oneliners uitslaat en de broeierige situatie heel rustig in zich opneemt. Leone speelt hier al fijn met close-ups, zoals hij dat later bij Once Upon a Time in the West en The Good, the Bad and the Ugly nog veel uitgebreider zou doen.

Echter, in het middenstuk valt goed op dat het plot nogal matig is. Daarnaast had ik wat moeite met de belichting, oogden de actiescènes wat gemaakt en weinig spectaculair, en was het acteerwerk los van Eastwood ook niet al te best. Duidelijk wordt hier dat a Fistful of Dollars wel vermakelijk is, maar ver blijft van de klassieke status die Leone’s latere werken zou vergaren.

Aan het einde blijft de relatief positieve indruk toch overeind; in een heerlijke slotscène, die ik zou bestempelen als een voorproefje op the Good, the Bad and the Ugly, zien we Eastwood zo’n beetje op de top van z’n kunnen. De muziek van Morricone maakt het mooi af.

3*

Voor mij werd het weer eens tijd de Leone-westerns te herzien. Wat direct opvalt na een aantal oudere echt Amerikaanse westerns gezien te hebben is dat de sfeer volstrekt anders is. Veel rauwer, realistischer ook en minder het gevoel dat je naar een aantal acteurs in een pretpark aan het kijken bent. Ook door de locatie die meer zuidelijker (in of richting Mexico) ligt en dus meer hispanics (al zullen de acteurs ook gewoon Spanjaarden of Italianen zijn) of waar de huizen eerder van wit gesteende dan bruin hout zijn. En hoezeer ik houd van de typische western, deze spaghetti's geven dat gevoel nog net wat meer. En daar win je al de helft van de punten mee, die sfeer.

Want de film zelf stelt nog niet heel veel voor. Simpel verhaal, weinig sfeerzetting (extra) maar vooral veel plotontwikkeling. En ook Eastwood is nog niet echt mysterieus in zijn rol maar ook andere acteurs (vooral door de dub) overtuigen niet echt. Het is in ieder geval geen film waarin je meeleeft, maar die wel heel makkelijk wegkijkt. Dat alles maakt wel dat de film gewoon genietbaar is en geen seconde verveelt, maar die echte goede westerns die Leone later zou maken zijn wel een aantal niveau's hoger. Verhoogd naar 3,5*.

Inderdaad, helemaal mee eens, zwaar overschatte B-western.

Het kwalitetsverschil met de navolgende Leone westerns is enorm.

Een verklaring voor dat laatste zou kunnen zijn dat het budget voor Fistfull of Dollars heel klein was in vergelijking met de twee navolgende films. Daarbij nam Roberto Grimaldi de productie van Leone's films over van Jolly Pictures (Sergio Leone was erg ontevreden over hen) en dit leidde duidelijk tot een verbetering.

Niettemin zien we in deze film de eerste tekenen van wat later de kenmerkende Leone-stijl zou worden genoemd. Wat dat betref is het leuk om de Dollars Trilogie in volgorde te kijken zodat je de ontwikkeling van Leone duidelijk kunt zien.

Geen slechte western in de reeks maar toch in vergelijking met de anderen minder van kwaliteit

dat is zeker van toepassing op het verhaal dat toch niet 100 % weet te boeien , de sfeer zit er af en toe wel in maar er zijn ook genoeg momenten waarin het wat minder is allemaal .

toch een voldoende .

De film (en de andere Dollars-delen) zijn opgenomen in de Tabernaswoestijn in Spanje, dus vandaar de Spaanse sfeer.

Clint Eastwood die in een verlaten dorpje aankomt........dan weet je dat er nieuwe avonturen wachten. Die komen er dus direct en de doodskistenmaker is op de afspraak. De klasse van het latere werk is er nog niet, maar dit is zeker geen matige film. Al blijft er zeker ruimte voor verbetering, zo is de spanningsboog van het verhaal soms wat slapjes.

Per un Pugno di Dollari

Het eerste deel uit Sergio Leone's “the Dollars” trilogie. Voor mij de minste film, maar Per un Pugno di Dollari heeft genoeg sterke punten voor een sfeervolle Western. Eastwood, Koch, Volonté, de fantastische muziek, de lang uitgerekte scènes, weinig dialoog etc. Films van Leone kun je er meestal zo uitpikken, en het is iedere keer weer een feest van herkenning.

Gisterenavond de voor mij nieuwe 4K gerestaureerde print op blu ray (label: Kino Lorber Studio Classics, regio A) gezien en dat is werkelijk een verbetering op de versies, die ik hiervoor zag. Wow! Werkelijk prachtig beeld en ook duidelijk verbeterd geluid. Veel beter kan eigenlijk niet, behalve natuurlijk als ze hem op een echte 4K schijf uitbrengen.

Prachtige film inderdaad.

Lang geleden al eens gezien.

De Engelse Nasynchronisatie is wel wat storend ja.

Clint Eastwood die in het ene shot wel een baard heeft

en een shot later geen baard ha geweldig

Clint Eastwood speelt een legendarische rol

die geen enkele acteur in een reboot of

zo zou kunnen overtreffen nooit never meer!

Eastwood kan goed koud kijken en stoer doen

met zijn sigaar

En er zit tenminste wel wat actie in

daar hou ik altijd wel van.

Typerend Leone, of deze betere is dan zijn vervolg of alles wat er na nog kwam vind ik moeilijk te beoordelen. Eigenlijk niet met elkaar te vergelijken. Wat For a fistfull of dollars ontegenzeggelijk heeft is een aangename speeltijd van een goede 100 minuten.

Eastwood zoals we kennen, stoïcijns als hij is, een typisch stoffige en armoedige omgeving met de gebruikelijke problemen waar Eastwood zoals het de titel betaamt te koop is en in die zin een boeiend geheel vormt. De gebruikelijke problemen voor Eastwood zelf zijn voorspelbaar te noemen en op het einde mis ik vooral iets extra motief en verhaal waarom Eastwood zich zo te koop aan biedt en het vuur aanstookt tussen de twee bendes.

Desondanks een Leone zoals we een Leone kennen, met humor, actie, stijl en muziek. Kwaliteit uiteraard, aardig een keer te zien maar verder heb ik er niet zo gek veel mee.

De openingsaftiteling ondersteund door de epische muziek van Morricone is m.i. een van de beste in de filmgeschiedenis.

Ik heb deze klassieker vanavond maar eens na vele jaren uit de collectie gehaald en voor de zoveelste keer herzien. Blijft een toffe film. Zijn opvolger For a Few dollars More gaat binnenkort ook in herziening.

Qua plot en karakters vind ik het allemaal weinig bijzonder. Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de sfeer, de muziek en de mooie close-ups.

Deze maar weer eens opgezet nadat ik de Man with no name Trilogy op DVD op de kop had getikt. Allereerst de DVD, helaas geen full screen uitvoering, zwarte randen aan alle kanten, alleen Engels ondertiteld, beeld is ok maar ook niet meer, geluid is ook matig, als liefhebber kan je beter de gerestaureerde blu ray kopen.

Dan de film, het is een "vroege" Leone, die in sommige opzichten laat zien wat er aan zit te komen, maar het komt er nog niet helemaal lekker uit. Cinematografie is best goed maar nog vrij degelijk, de latere lange shots zijn er nog niet en de close ups zijn nog minder uniek en intens dan later.

Het verhaal is voor zijn tijd niet slecht, de "held" zet twee rivaliserende bendes tegen elkaar op, redt de mooie dame om haar vervolgens veilig weg te sturen. Dialogen zijn helaas matig tot redelijk, maar vooral de gesynchroniseerde stemmen zijn soms echt irritant, het huilende kind is al genoemd, je zou bijna willen dat ze die jengelkoter afknallen.

Maar voor 1964 al bijzonder is de uitwerking van de rauwe "gritty" wereld, geen opgepoetste helden en bad guys die na een lange rit zo fris als een hoentje arriveren bij de saloon (ik kijk naar jou John Wayne)

Al met al nog steeds een kijkwaardige spaghetti western, maar de latere films zijn zonder meer beter. Leuk om mee af te trappen als je de trilogie wil zien..