Caché (2005)

De eindscene, ik heb er in alles rust naar liggen koekeloeren. Ik zie geen klap, behoudens de zoon van Majid even lichtjes opgewonden wat woorden met de zoon van Georges wisselen.

Wel érg slome film overigens.

Typische love it or hate it film.

Haneke heeft vele betere gemaakt..

Dat Haneke een erg goede filmmaker is, daar was ik al langer van overtuigd, maar rond 2005 was ik nog niet klaar voor hem. Ik had denk ik nog alleen Funny Games en La Pianiste gezien en iets in het afstandelijke, koude en moralistische sprak me niet aan. Maar terugkijkend denk ik meer nog dat het de cinema van Lars von Trier was, waar ik Haneke veel mee vergeleek door wat er over beide heren geschreven werd, waardoor ik dit soort films liever skipte. Dancer in the Dark en Dogville vond ik beide vreselijk, terwijl de twee genoemde Haneke films in mijn herinnering zeker niet slecht waren. Over de jaren heen ben ik wel teruggekomen bij beide heren en ze zijn wat mij betreft nu een wereld van verschil. Voor Haneke word mijn bewondering met elke film die ik zie groter, terwijl dat bij von Trier toch een beetje andersom is.

Goed om nu dus deze film, volgens vele misschien wel zijn beste, eindelijk in te halen. En hij laat hier inderdaad zien hoe goed hij het medium film in de vingers heeft. Zonder zijn stijl ook maar iets aan te passen zit je bij Caché echt constant op het puntje van je stoel. Het thema van geheimen, verborgen gebeurtenissen, onuitgesproken gedachtes en daarmee verbonden, de schuldvraag word zodanig gepresenteerd dat je niet anders kan. Maar als de film afgelopen is, was de conclusie voor mij ook dat het een spel was, een lesje in het maken van een thriller. Ik had een onbevredigd gevoel.

Gelukkig zat er een interview met Haneke als extra op de BluRay. En hoewel dit overigens een zeer goed interview is en bij een film als deze zeker een belangrijke extra, werd ik echter bevestigd in het feit dat het klopt dat er veel onduidelijk blijft. Ik had niets gemist. Maar mijn frustratie kwam niet, zoals Haneke het zelf uitlegt, door het feit dat ik aan conventies gewend ben die hij hier met een glimlach op zijn gezicht zegt expres niet te bevredigen. Ik heb misschien nog wel een grotere afkeer dan Haneke zelf van die thriller-conventies, want het feit dat hij daar niet aan voldoet schept voor mij geen plezierig genoegen. Het is meer het feit dat alle ideeën over schuld die de aanleiding voor de film waren, volledig ondergesneeuwd raken in de thriller elementen en de ambiguiteit van de plot. Er blijft heel weinig over om écht verder over na te denken behalve misschien als je fan bent van het genre. Dan kan je nog je fantasie los laten op de verdere invulling van de gebeurtenissen, maar dat opzich boeit mij net zo min als Haneke. Ik vond deze niet zo flauw eindigen als La Graine et le Mulet (2007), die ook een genre-specifieke opzet heeft die expres niet bevredigd wordt, maar in principe dus wel net zo doelloos. Haneke’s stijl, de acteurs, het beruchte shock-element en het feit dat hij in principe toch wel een interessante gedachte als uitgangsbasis heeft genomen, maken het toch een mooi, maar wat mij betreft licht mislukt, onderdeel van zijn ouvre.

Ik vond het een erg trage film. Zat gewoon veels te weinig vaart in en sommige scene's duurde gewoon te lang. Ik was nog wel enigsinds nieuwsgierig naar het einde, zeg maar een duidelijke uitleg van hoe of wat. Helaas.....een zeer onbevredigend einde als je het mij vraagt.

de film boeit zeker en als kijker zit je op een soort ontknoping te wachten , een ontknoping die dus niet komt die mag je als kijker zelf invullen blijkbaar , tja geen typische hollywood thriller .

maar toch boeiend

Haneke met zijn ultrastrakke composities en getemperde tempo. Ik hou er wel van. Er zit iets dwingends in z'n regie, iets dat de aandacht opeist in plaats van het vraagt. Fascinerend, dat is het dus wel, temeer omdat hij met de videotapes de bal onmiddellijk aan het rollen heeft en daarna vooral zuinig is met het verstrekken van informatie, terwijl z'n film kan steunen op twee pijlers.

Uiteraard de vraag wie op uitgekookte wijze het gezinnetje terroriseert, maar ook Georges' verleden dat geleidelijk aan wordt opgerakeld en hoe zich dat manifesteert in huize Laurent. Een op het oog normaal en succesvol huishouden, maar met als de dreiging toeneemt, kraakt het aan alle kanten. Dat heeft dan iets met schuld te maken, neem ik aan, in tweetal opzichten.

Waarvan er eentje niet wordt opgelost. Erg verleidelijk om daar op los te gaan, zeker met het oog op het laatste shot, maar het lijkt me dat Haneke het zo heeft geconstrueerd dat er geen eenduidige oplossing aanwezig is. Ik zie dit dit vooral een allegorie over Frankrijk, de Algerijnse invloeden zullen er niet voor niks zijn. Hoe dan ook, boeiende materie van de start tot aan de finish.

Mooie en goed-geacteerde Spielerei. Maar naar mijn gevoel nogal gratuit, ondanks de zware gesuggereerde thema's...

Kan het niet beter verwoorden.

Redelijk sterke Haneke. Een concept dat aanvankelijk nog aan Lost Highway doet denken, mondt uit op een litanie van dwaalsporen en multi-interpretabele scenes. Dat de clue niet expliciet weggegeven werd ervoer ik daarbij juist wel als een pluspunt, zodoende blijft de mystiek die de film uitstraalt intact.

Visueel zag het er aardig uit, strak en klinisch gekadreerd, al vond ik het gebrek aan soundtrack wat jammer en heeft de film uiteindelijk met wat teveel overbodige bagage te kampen. Met name de familieperikelen waren overbodig en kwamen matig uit de verf.

Maar al met al een interessante film die wellicht nog weleens een herziening waarborgt. Ruime 3*.

Hoe dat zo?

Nja, uiteindelijk steekt het verhaal natuurlijk volstrekt anders in elkaar, maar de beginfase waarin een onbekende voyeur bewoners terroriseert met bandopnames van hun eigen huis deed me wat aan die film terugdenken. Al moet ik toegeven dat het alweer een tijdje geleden is dat ik Lost Highway zag, dus wellicht zijn die associaties er wat minder bij een herziening van die film.

Zeer trage maar spannende thriller.

Haneke neemt rustig de tijd om je even nonchalant wat gezellige familietaferelen te laten zien, waardoor je de familie een beetje leert kennen. Zeer langzaamaan volgens de gebeurtenissen elkaar op. Met elke videoband of tekening, waar telkens een verhaal achter zit, stijgt de spanning binnen de familie alsook voor de kijker. En jeetje, ik schrok me kapot van die ene scène in de flat. Het einde vond ik juist uitstekend, past precies bij de film. Al ben ik wel benieuwd naar de verschillende interpretaties. Zelf kreeg ik het idee dat de videobanden totaal niet belangrijk waren, en dat het door een buitenstaander of iets dergelijks is gestuurd. Ik hoorde de regisseur/cameraman, dit zou wel echt geniaal zijn..

Haneke schetst misterie in een vrijwel standaard omgeving waarin de meeste mensen in verkeren...vrienden over de vloer, een fulltime baan en een zoon wat sterk aan het puberen is. Verdachte situaties kruipen heel voorzichtig naar binnen en plotseling vertrouwen we de hoofdrolspeler niet meer. Deze film kent geen helden.

Is dat erg? Integendeel. Het laat de kracht van cinema zien. Het bewijst dat de medium film tot op de dag van vandaag niet is overtroffen door een ander kunstvorm wat onze gevoelens/gedachtes op zo'n wijze als deze heeft weten te bespelen. Haneke bepaalt wat wij zien en voelen. Wij als kijker hebben niets te zeggen.

Het is een meester-filmmaker met Cache als een sterk fundament in zijn werk.

Ik dacht ook aan Lost Highway hoor. Qua stijl slaat Haneke natuurlijk geheel andere richtingen in, maar de narratieve associaties (zeker aan het begin) waren toch duidelijk aanwezig.

Een redelijk spannende film, maar ook vaag. Je krijgt geen duidelijkheid over het gebeurde. Enerzijds vind ik het leuk dat het mysterieus blijft, anderzijds houd ik wel van wat opheldering. Goed, realistisch acteerwerk en een traagheid die mij wel bevalt. Een 7. 3,5*

Sterke film van Haneke die de gehele speelduur spannend en boeiend blijft. Duister, mysterieus en realistisch zijn de eerste woorden die me te binnenschieten. Ook is het er eentje die blijft nazinderen, vooral door het laatste shot wat net een extra laagje diepte aan de film meegeeft.

Haneke. Toch een erg aparte regisseur. Dat was eigenlijk na 1 film al duidelijk. Nu dus mijn tweede van hem. Deze vond ik wel beter dan Funny Games US. De eerste helft is wel enorm traag en statisch gefilmd. Er zit amper dynamiek in deze film. De overgangen zijn nergens vloeiend en het is in mijn ogen echt geen thriller. Deze film is weer een geval apart. Het gaat meer over mensen die zich schuldig voelen. Schuld bestaat in allerlei vormen. Iedereen sust zijn geweten op een andere manier.

In geen geval te vergelijken met Lost Highway. Het concept is hetzelfde maar hier is geen sfeer, geen soundtrack, geen dynamiek en ook niet de magie van een subliem plot. Maar er zijn hier ongetwijfeld liefhebbers van dat zie je aan de score.

Geen moment onder de indruk geweest van deze prent.

Hoewel het idee best interessant is, en sommige elementen me aan Lost Highway doen denken, kom ik geen enkel moment in de film. Het geheel wordt in mijn optiek te kil en afstandelijk gebracht. Veel sfeer is er in die zin niet, behalve de iet wat mysterieuze vondsten en soms rare shots. Enige moment dat ik even uit mijn stoel veer is het moment dat broer zichzelf de keel afsnijdt. De uiteindelijke clou ontgaat me ook totaal.

Al met al, niet mijn ding.

Nah, had hier toch wel meer van verwacht. Franse thrillers en horror kunnen me vaak zeer boeien, maar vond deze echt té saai hoor. Er hangt wel bepaald sfeertje, dat ik ergens nog wel kan pruimen, maar personages vond ik niet te best en eerder irritant, verhaallijn kwam er niet volledig door, ik miste gewoon te veel om goed te zijn.

Spannende film, maar helaas net zo onbevredigend.

Nu moeten we toch een hand reiken aan de film academici want hier komt de figuur Michael Haneke. Hij staat aangeschreven als iemand die film gebruikt als een theorie (studeerde psychologie en wijsbegeerte aan de Weense universiteit). Een uitgebreide introductie van deze man zal je dan ook vinden in de film encyclopedieën naast andere filmkunstenaars als een Ingmar Bergman of een Andrei Tarkovski. Wij kregen Haneke echter in het vizier op het terrein, tijdens de premiere in de Gentse bioscoop Sphinx mei '97 met zijn Funny games – een briljant essai over geweld in de media maar of we dit nu een 2 de keer wilden zien, was nog maar de vraag. En we weten het nog altijd niet. Maar zijn handtekening was gezet. Het zijn films die niet goed verteren, die je ongemakkelijk moet uitzitten, op het randje van het ondraaglijke. Met La pianiste borduurde hij verder op zijn elan en was je zelfs omstander bij seksuele perversie (die toiletscene bleef maar duren !) en toch had je na afloop het gevoel dat de film juist zat. Maar zijn zwaar op de hand gemaakte films vormden niet meteen de basis voor een favoriet. Toen kwam Caché. We gingen kijken en onze ietwat routineuze herfstnamiddag uitstap veranderde in iets magisch. Wat hadden we gezien ? We zochten een verklaring. Haneke gebruikt immers een Hollywood structuur nl de who dunnit. Wie had nu die tape gestuurd ? Er zal echter geen pasklaar antwoord gegeven worden (tot grote frustratie van kijkers), het is een doodlopend spoor want zelfs wie in de laatste scene de verborgen sleutel vindt (volgens de zeer gewaardeerde filmcriticus Mark Cousins : that shot that audiences have talked about ever since May 2005 – de release in Cannes) zal toch meer vragen hebben dan antwoorden. Magie geeft zijn geheimen immers niet prijs. Maar laten we terugspoelen (een handeling trouwens dat je terug vindt in verschillende films van Haneke) naar het begin van de film met een fenomenale scene : we zien een straat en een huis. Pas na aantal minuten worden we bewust dat dit niet de werkelijkheid is (of het heden) maar een tape waar het koppel George en Anne (overtuigend vertolkt door Daniel Auteuil en Juliette Binoche) zit naar te kijken. Nu zijn we als kijker op onze hoede. Telkens wanneer we dit shot zien (hetzelfde camera standpunt) twijfelen we : is dit echt of niet ? We worden dus sceptisch in wat we te zien krijgen. De scenes op de boerderij bijvoorbeeld – is dit een flashback (objectief feit) ? Een herinnering (subjectieve inleving van een feit) ? Of een fantasie ingegeven door schuld en wroeging (maw leugen) ? Worden we nu te theoretisch ? Wel, Haneke gaat zelfs verder door in een appartement een scene opnieuw op tape te zetten daar waar het bijna fysisch onmogelijk is om een camera te plaatsen (men zou moeten de muur weghalen zoals men vaak doet met een decor in een studio). Nochtans gebruikt hij bestaande locaties (zoals die straat in Parijs waar het echtpaar woont nl 49 Rue Brillat-Savarin evenals het appartement in Romainville). Verward ? Die voortdurende botsing tussen fictie en non-fictie, dat is het centraal punt bij Haneke. Hij – als regisseur – laat de kijker bewust worden van de manipulatie van het medium. Zijn de beelden wel te vertrouwen ? Het is niet toevallig dat de tape door Anne en George wordt bekeken op een Tv. Is dit wel gebeurd ? TV speelt ook een grote rol in het verhaal. Niet alleen werkt George voor een tv programma maar let ook op de plaats van de Tv in het huis nl centraal tussen allemaal boeken. Naast theorie is er ook plaats voor drama. In de eerste plaats een huwelijkscrisis tussen George en Anne. De vrouw beseft dat haar man haar niet vertrouwd, dat hij niet volledig open is. Vertrouwen is natuurlijk fundamenteel voor een relatie en wegens het zwijgen over het verleden dreigt de breuk. Maar ook de vrouw heeft misschien geheimen (is er een relatie van Anne met haar baas ? – er zijn een paar shots die dit vermoeden. Ook de zoon denkt dit). Maar het is ambigue, we weten niet wat er werkelijk is gebeurd en zo krijgen we weer een link met zijn theorie. Haneke kreeg niet meteen de critici op zijn hand. Hij werd met zijn eerste films beschuldigd van sensatie en perversie (Een veelgehoorde klacht was : hoeven die scenes nu echt ?). De waardering kwam nadien. In Cannes mocht hij 2 x een Palme d’or afhalen en hij wordt nu gerespecteerd als grootse hedendaagse filmmaker. Maar, lieve academici, We zijn dus geen grote fan. Ondanks dat zijn films intrigeren, vinden we niet altijd de weg naar zijn films. Het vooruitzicht van een brok pessimisme te moeten doorslikken, vormt een struikelblok maar C is de uitzondering op die regel. Telkens opnieuw zijn we gefascineerd en geïntrigeerd door die sublieme analyse over het medium film gepresenteerd in een thriller formule. Het doet je onvermijdelijk nadenken. Over cinema. En over het leven. Want zijn we niet allemaal een beetje zoals George ? We negeren onze fout, we nemen geen verantwoordelijkheid, we trekken de gordijnen dicht en we kruipen in bed met een paar slaappillen om te vergeten. Slaap zacht.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 74 : Caché

Mooie analyse cinemanukerke. Vond het zelf wel een aardige film. Had aan het begin moeite met de langzame pacing en kale fotografie, maar Haneke's stijlkeuzes en onorthodoxe manier van filmmaken spreken me ook wel aan. Misschien dat deze film nu 15 jaar na dato wat aan impact heeft verloren, boeiend is het zeker wel. 3*/3,5*

Haneke blijft toch beroeren. Moeilijk te beoordelen voor mij met vaak een alles (Amour, Benny's video of Funny Games) tot een niets (Das weisse Band of Happy end). Verklarend zijn zijn films allerminst. Ze roepen steeds meer vragen op dan dat er beantwoord worden.

Ook hier weer creëert hij een soort onbehaaglijke sfeer en weet hij de aandacht van de kijker naar zich toe te zuigen om dan net niét te eindigen met een climax. Niet iedereen apprecieert dit denk ik. Ik ervaar deze film vooral vanuit zijn opbouw en sfeer die vooral met sobere aankleding toch je aandacht weet vast te houden. Bij momenten erg vaag allemaal. De motieven die erachter zitten worden niet of nauwelijks kenbaar gemaakt. Het is datgeen dat ook het personage Anne (Juliette Binoche) ervaart. Het blijkt een breekpunt te zijn voor haar.

Interessante thriller. Interessant ja, want erg vermakelijk is 'ie (zeker voor een thriller) niet. Er gebeurt weinig en veel te gelijk. Wat vooral opviel was de sterke cast, maar tegelijkertijd zijn sommige personages wat... vreemd. De keuzes die ze maken zijn niet altijd logisch. Ik had de film een 3,5* willen geven, maar het einde was dusdanig onbevredigend dat ik een halfje lager ben gaan zitten.

Deze film draaide in het kader van 50 jaar Focus in Arnhem. Die ochtend keek ik nog even op deze site en zag bij toeval dat hij ook op Canvas zou komen de dag erna. Mijn ticket maar geannuleerd en naar een andere film gegaan die middag (wat me met de verdere planning die week uitstekend uitkwam) en Cache op tv gezien. Wat prima kon want dit was geen film die per se op groot scherm gezien moest worden. Visueel ook wel erg degelijk en soms wat cliché met dat strakke kille interieur. Overduidelijk dat hetgeen de regisseur wil zeggen dan belangrijker is dan een voor mijn gevoel iets realistischer decor te gebruiken (en ja allicht leven mensen zo maar in zo'n film stoort me dat toch wel).

De film is wel oké verder. Ergens blijf je als kijker wel nieuwsgierig naar de afloop en ondertussen krijg je een aardig schouwspel van een huwelijk. Ik zeg bewust slechts 'aardig' want ergens voelt het allemaal net iets te gescript aan om echt voluit te boeien. Maar veel kleine momenten zijn echt wel prima. Over de afloop zou ook verklaard zijn dat het eigenlijk de regisseur zelf is die de videobeelden maakte en simpelweg door de vierde wand brak. Tja, dat is niet alleen wat flauw maar dat is echt volstrekte flauwekul en daar kan ik echt helemaal niets mee. Gelukkig dat het tijdens de film zelf niet stoort.

Al met al niet per se slecht maar het ding als geheel kabbelt wat te veel voor om echt indruk te maken en ik kreeg te veel het idee naar een film (of beter: toneelstuk) te kijken dan dat ik erin meegezogen werd. 3,0*.

Meer dan uitstekende film, trage opbouw maar heel meeslepend - ik hou heel erg van die stijl, en dan bovendien twee heerlijke hoofdrolspelers. Maar zoals ik bij wel meer mensen hier zie, trek ik ook punten af.
Een halve ster voor wat er met die kip gebeurt.
En een hele ster voor het einde: het gevoel dat je naar een dvd zit te kijken, en door een schram op het schijfje mis je de laatste minuut en weet je niet hoe het afloopt.
Leuk trouwens om hier wat veronderstellingen en interpretaties rond dat einde te lezen; maar het neemt m'n frustratie niet weg.

Tja wat moet je met z'n film. Qua opbouw en verhaallijn zit hij prima in elkaar maar dat slot hé......

Geef hem toch 4 sterren omdat we er uiteindelijk uitgebreid over hebben nagepraat en dan doet deze film kennelijk toch wat.

Toch wel een sterke film van Haneke,

De film begint met een minutenlange obseravtie van het huis, waarmee de toon voor de rest van de film meteen gezet is. het mysterieuze en onheilspellende blijft de hele speelduur hangen. Haneke weet ook meteen de spanningsboog goed op te trekken door meteen het gezin kennis te laten maken met de videobanden en de tekeningen. Leuk dat hier geen sprake is van een ellelange introductie.

Het verhaal rond het verleden van Georges en Majid was misschien net niet interessant genoeg om een hogere score te geven. Al was de zelfmoordscène best wel heftig.

4*

De film was wel traag, maar toch bleek ik steeds kijken omdat ik benieuwd was naar het einde. En daar begreep ik niks van. Jammer, jammer!