The Dirty Dozen (1967)

De zogeheten ‘grandaddy-of-them-all’, al lijkt de huidige generatie actieregisseurs deze film nooit te hebben gezien. Ik zag ‘m gisteren opnieuw, voor het eerst in misschien wel 15 jaar, en wat mij het meest opviel is dat de actie eigenlijk grotendeels beperkt blijft tot het laatste half uur! Maar dat neemt niet weg dat dit wel degelijk een actiefilm is, omdat “The Dirty Dozen” alle ingrediënten bevat van de ultieme aktiefilm, te beginnen met een indrukwekkende cast. De formidabele Lee Marvin, die een jaar eerder een Oscar had gewonnen voor zijn rol als een dronken scherpschutter in Cat Ballou, is hier op het top van zijn kunnen. Robert Ryan en Ernest Borgnine zijn perfect gecast: er zijn maar weinig acteurs van die generatie te bedenken waarvan je kunt geloven dat Lee Marvin er ontzag voor heeft. Regisseur Robert Aldrich is bovendien een absolute vakman die altijd het beste uit zijn acteurs weet te halen en een sobere, maar effectieve stijl gebruikt die past bij deze film.

“The Dirty Dozen” verwijst naar een groep zware criminelen – waaronder een aantal ter dood veroordeelden - die tijdens WO II kans krijgen op amnestie door deel te nemen aan een intensieve militaire training onder leiding van majoor Reisman [Lee Marvin], die ze voorbereidt op een levensgevaarlijke missie waarbij ze een chateau moeten binnendringen waar een groot deel van de Duitse militaire top bijeen komt voor een bespreking. Het doel is zoveel mogelijk van deze top-officieren uit te schakelen, in de wetenschap dat de kans klein is dat ze het zelf overleven. De twaalf vrijwilligers zijn aanvankelijk eigenlijk een zootje ongeregeld, met de recalcitrante Victor Franko [John Cassavetes] als de grootste dwarsligger en met Archer Maggott [Telly Savalas] als de gevaarlijkste, meest onevenwichtige van het stel. Charles Bronson, zanger Trini Lopez en American Footballster Jim Brown zijn de andere bekende namen in de cast. Er is ook een rol voor de dan nog onbekende Donald Sutherland, voor wie dit een doorbraak betekende.

Het verhaal is simpel, maar de film toont vooral hoe Reisman tegen alle verwachtingen in – en met onbedoelde hulp van de rebelse Janko – deze twaalf totaal verschillende individuen weet om te trainen tot een éénheid. Het is wellicht verrassend dat hij daarbij niet eens zozeer zijn toevlucht hoeft te nemen tot geweld en intimidatie. De training kenmerkt zich vooral door humor, veelal in de vorm van leedvermaak wanneer Reisman één van de twaalf rekruten voor schut zet. Geen R. Lee Ermey-achtige donderpreken dus, maar een veel menselijkere en, dat wil ik wel geloven, een veel effectievere aanpak, aangezien Reisman het respect van zijn rekruten moet winnen omdat hij de leiding heeft over de operatie. De overgang naar de uiteindelijke operatie is briljant. Aan het einde van een geslaagde militaire oefening, bedoeld om te bewijzen dat “The Dirty Dozen” klaar zijn voor voor hun operatie, krijgen ze een uitgebreide warme maaltijd voorgeschoteld. Ondertussen neemt Reisman het plan in 17 stappen, dat hij heeft geformuleerd in rijmvorm, voor de zoveelste keer met de mannen door. De mannen lachen en het sarcasme druipt eraf bij het begin... dan snijdt Aldrich opeens naar het vliegtuig waarin de mannen onderweg zijn naar het chateau waar de mannen, in de beleving van de kijker dan, hun rijm voortzetten. Maar nu klinken de stemmen serieus, staan de gezichten strak en zien we een combinatie van concentratie en doodsangst.

Het is een geniaal middel om flink vooruit te springen in het verhaal, bovendien versterkt het contrast in de emoties van de mannen het gevoel van spanning en suspense bij de kijker: nu gaat het werkelijk beginnen! Alle acteurs hebben hun gouden moment tijdens de finale, die overigens een aantal voor die tijd erg indrukwekkende explosies bevat en die – doordat we de karakters bijna 2 uur lang van dichtbij hebben gevolgd tijdens hun training – meer dramatische impact heeft dan veel van de tientallen klonen die deze film heeft gehad. Een voortreffelijke cast, een perfecte balans van drama, humor en actie en een spectaculaire finale maken dit tot een must-see voor de liefhebbers van actiefilms en oorlogsfilms in het bijzonder.

Ik wou dat ik zo positief was.

Mijn derde Aldrich na Kiss Me Deadly (1955) en What Ever Happened to Baby Jane? (1962), en de eerste die ik geen 4* waardering geef. De ensemble cast is leuk om te zien, maar verhaal, uitwerking, acteerwerk en soundtrack schoten voor mij toch wat tekort. De humor lag mij ook niet helemaal en de finale duurt net iets te lang.

Wel een mooie set, indrukwekkende explosies en behoorlijk nasty business voor die tijd.

Zagen jullie ook een brede versie van Don Draper in deze film, of ligt dat aan mij?

3,5* afgerond naar boven.

Een goede actie/avontuur/komedie/thriller/oorlog film...

Prima verhaal...

Goede film...

Ouderwetse klassieke muziek

(wel Dolby Digital aanwezig)...

Ouderwetse opname (geen HD aanwezig)...

Prima acteerwerk...

Wel leuk bekende jonge acteurs Lee Marvin, Charles Bronson, Ernest Borgnine,

George Kennedy en Donald Sutherland...

Heel goed!

Het soms luchtige karakter van The Dirty Dozen deed het hem. Het ging zelfs richting een klucht en dat leverde hilarische momenten op. Daarentegen was de finale een stuk serieuzer en vol met de nodige actie. Zo toonde de film meerdere gezichten en werd het nooit saai. Films met deze sfeer worden echt al jaren niet meer gemaakt en zo was het een leuke trip terug in de tijd. Charles Bronson was een leuke bonus.

Goeie film waarin een beroep wordt gedaan op de hulp van een groep criminelen voor een militaire operatie. Alhoewel de film goed is opgebouwd, had het wel wat korter gemogen. Een behoorlijk portie humor en de actie wordt grotendeels tot het eind bewaard. Vermakelijke personages ingevuld door een cast met flink wat bekende namen.

Als kind was ik dol op dit soort films, maar tegenwoordig vallen ze snel door de mand. Zeker wanneer de actie begint. De eerste helft is nog wel het minst erg. Daar kan ik de makers nog wel vergeven dat het een clowneske boel is. Om Donald Sutherland kan ik nog wel lachen. Hij heeft duidelijk zelf ook veel plezier in zijn rol. Bronson als kwajongen valt direct door de mand en zo zijn er nog wel een paar. Daar is het al moeilijk om de film serieus te nemen. Zelfs als een soort van klucht/komedie. Het beginsegment is nog wel ok, maar zodra de training begint en uiteindelijk de missie plaatsvindt, is het vlees noch vis. Het is ook niet dat de film tergend slecht wordt, met uitzondering van de overdreven heroiek die typisch is voor oorlogsfilms uit die tijd. Pijnlijk om te zien hoe geromantiseerd het wordt weergegeven. Sommige soldaten sneuvelen wel op heel vreemde wijze. Met name de sluipschutters die, eenmaal geraakt, zowat met een aanloop uit het raam springen. Als er een klassieker wel rijp is voor een remake...

Geweldige film

Fantastische cast

Aktie humor van alles zat erin deze film

Ondanks de zeer lange speelduur is dit echt een genot om naar te kijken.

Klopte allemaal, de Duitsers spreken ook gewoon duits zoals het hoort.

Super??

Ik was helaas niet echt onder de indruk van deze film. ‘The Dirty Dozen’ staat al lange tijd op mijn kijklijst en zeker nadat hij op Netflix verscheen was ik vrijwel meteen verkocht. En zeker nu ik vakantie heb en wat meer tijd over heb om films zoals deze te bekijken heb ik hem eigenlijk gelijk maar aan geslingerd. Goed, ik weet natuurlijk dat het een aardig oude film is en dat er natuurlijk een andere wijze van filmmaken was maar het lag er allemaal wel erg dik op. Er zijn veel betere films als ‘The Dirty Dozen’ en ik denk dat ik persoonlijk iets te enthousiast was om deze film te kijken, want de film viel me best tegen.

“Feed the French and kill the Germans!”

De cast was leuk, hoewel ik niemand ken vond ik het allemaal niet verschrikkelijk. Persoonlijk vond ik John Cassavetes erg leuk in de film met zijn rol als Viktor Franko. En ik vond Lee Marvin een beetje overkomen als een rare snuiter in de film, ik kon er in ieder geval niet echt bepaald aan wennen dat was jammer. Voor de rest kent de film een prima cast waarvan de meerderheid helaas al onder de grond ligt, dat vind ik soms best raar om te bevatten.

Het verhaal vond ik wat dat betreft nog wel redelijk geslaagd en was ook iets positiefs in de film. We volgen een groep gevangen die door de staat veroordeeld zijn tot de dood en dan de stop kunnen verwachten om zo maar even grof te zeggen. Tot op een dag een missie werd voorgelegd aan Reisman om een aantal gevangen mee te nemen, te trainen en dan mee op uitzending ‘behind enemy lines’ om daar vervolgens een doelwit uit te schakelen. Na veel getraind te hebben komt de actie een beetje in gang en landen de heren op hun doelwit en vallen deze aan, ze overwinnen en keren veilig thuis.

En dat laatste is onder andere een ding wat mij aardig dwars zit in deze film, wat vond ik het einde ruk zeg! Want er werd gezegd dat het moeilijk was om terug te keren, en het stikte overal van de Duitsers maar hun zijn veilig terug gekomen. Of het feit dat bijvoorbeeld de sluipschutters met een aanloop door het raam heen springen, nee ik was er niet van verkocht. De clips raakten nooit leeg en ze schoten maar wat lukraak rond, ook al is die gene al lang geraakt. Het dood gaan van sommigen vond ik nou ook niet bepaald knap gedaan en sommigen gingen wel op een hele rare manier dood. Dan moet ik toch wel toegeven, het opsluiten van de nazi kopstukken en deze vervolgens verassen met granaten en benzine vond ik dan toch best vet.

Nee, ‘The Dirty Dozen’ is helaas niet in de smaak gevallen en hopelijk bij een herziening wat. Ik vond het allemaal maar wat klef en vooral het einde was nou niet bepaald leuk. Ook duurde het me allemaal wat te lang, en dan voornamelijk de training werd uitbundig in beeld gebracht waar ik toch naar wat meer actie zocht, die de laatste drie kwartier zich pas voor deed. Helaas ik had wat beters verwacht!

3.0*

Nog best aardig.

Had er niet zoveel van verwacht, maar wanneer een klassieker in je schoot valt moet je niet teveel zeuren. Toch maar gekeken en er viel best nog wat te genieten. Jammer genoeg niet de gehele speelduur lang, maar hier en daar is het best een aardige film.

Vreemd genoeg is het vooral de lange introductie die het meest weet te amuseren. De opleiding van de 12 is redelijk humoristisch, het is ook een aardige bende bij elkaar. Wanneer de film dan eindelijk aan het belangrijkste deel begint (de effectieve missie) wordt het een stuk minder, vooral omdat de actie aan de flauwe kant is.

Had best wel wat korter gemogen, de muziek is redelijk kinderachtig voor een film als deze en qua actie stelt het ook teleur, maar de opbouw is fijn kijkvoer, ondanks enkele acteurs die ik normaal niet zo goed kan uitstaan (ik denk aan een Charles Bronson). Meevallertje dus, al is het verre van een geweldige film natuurlijk.

2.5*

Een film die ik vroeger best vaak heb gezien, zo'n typische Veronica film die regelmatig op TV was, een film ook die in mijn herinnering een heel stuk beter was. Niet dat The Dirty Dozen slecht is, het is best vermakelijk, maar het was toch minder geweldig dan gedacht.

Het grootste deel van de film gaat over de voorbereiding op een missie, en dat deel is gelukkig ook het best. De training verloopt vrij soepel en luchtig, er is zelfs een beetje een studentikoze rivaliteit met de soldaten onder Kolonel Breed. De meeste van de veroordeelden hebben trouwens maar weinig te doen, je leert er maar een stuk of vijf kennen, de rest komt alleen even tijdens hun sterfscene in beeld, of dat nog niet eens.

Het missiegedeelte begint best spannend maar komt niet helemaal lekker uit de verf. De missie zelf is om te beginnen nogal twijfelachtig, zowel qua nut als in de uitvoering, het zou tegenwoordig waarschijnlijk de boeken ingaan als een oorlogsmisdaad- maar soit dat geldt wel voor meer acties uit vorige oorlogen. Vreemder is dat Maggott deel uitmaakt van de missie. Het groepje bestaat uit een zootje ongeregeld, maar iedereen valt wel binnen de grenzen van het normale. Op Maggott dus na, hij is een totale nutcase die -surprise surprise- ook nog eens de missie bijna verprutst. Dat is meer dan een inschattingsfout van Reisman, je zou om minder je strepen verliezen. Los daarvan ook gewoon een vervelend personage die niet past in de film.

Dat ze de missie met maar één Duitssprekende soldaat uitvoeren is ook nogal knullig en had hen ook al eerder kunnen opbreken. Maar veel verder dan wat wenkbrauwen fronsen en wantrouwende blikken toewerpen doen de bewakers en nazi-ambtenaren niet. Van zware bewaking valt niets te merken, ze kunnen vrij ongestoord hun gang gaan, tot Maggott gaat lopen kutten dan.

De gevechtshandelingen zelf zijn nogal lukraak, steeds verschijnt ergens weer een sluipschutter op het toneel, die nadat hij een dodelijk schot heeft afgevuurd ook zelf nog even wordt doodgeschoten. Dat gebeurt meestal door de MP die ook opeens meeging met de missie- of was dat al gepland? Dat had ik dan gemist. Hoe de overlevenden na de ontsnapping van het kasteel terug in Engeland geraken (in Amerikaanse kloffies, alledrie gewond) wordt ook niet duidelijk maar toen zaten er al 2,5 uur film op dus het is de makers vergeven.

Slaughterhouse Twelve: Robert Aldrich’s ‘The Dirty Dozen’

De afgelopen weken een behoorlijk aantal oorlogsfilms gezien en eerlijk, deze behoort bij de betere in zijn soort! Het acteerniveau ligt hoog, het verhaal is boeiend en de film trekt de aandacht vanaf het begin tot het einde! Ook zat er genoeg humor in de film ondanks het zware onderwerp. Bijvoorbeeld in het gedeelte waarbij de mannen zich waar moeten maken en van hen wordt verwacht dat ze tijdens een oefening, de commandopost moeten bezetten van een kolonel die absoluut niet van onze "Dirty Dozen" gecharmeerd is.

Setting en decor waren ook behoorlijk en opvallend was dat zelfs de Duitsers in hun eigen taal mochten spreken. Dat is toch een vereiste vind ik, de eigen taal mogen spreken.

En eentje die dat mocht doen was Colonel Kurt von Strohm, deze mocht in deze film even voor een soldaat op wacht spelen. Lang bleef hij niet in leven, dus had misschien beter weg kunnen blijven!

(Colonel Kurt von Strohm speelde vroeger in de serie "Allo 'Allo")

De film duurt vrij lang, ongeveer 2,5 uur maar er was best door heen te komen, een juweel!

Vandaar mijn 8!

Zeer gedateerde film. Vooral de piepschuim decorstukken op het einde (de brug) stoorden mij. Wel leuk dat Cassavetes en Savalas in een film zitten. Het zouden broers kunnen zijn qua gezichtsbouw. In Rosemary's Baby lijkt Cassavetes nog meer op Savalas maar dan met haar op zijn bol. Waar ik altijd het meest van gruw in oorlogsfilms is duitsers die geen duits spreken (zenatsies), brrrrr...

“You've seen a general inspecting troops before haven't you? Just walk slow, act dumb and look stupid!”

Vakkundig gemaakte oorlogsfilm die een serieus onderwerp en oorlogsgeweld knap weet te combineren met wat luchtige en humoristische momenten. The Dirty Dozen bestaat eigenlijk uit twee gedeeltes, met het eerste gedeelte dat bestaat uit de training, en het tweede gedeelte waarin de film zich ontwikkelt tot een avontuurlijke oorlogsfilm.

Hard en compromisloos, maar ook avontuurlijk en spannend. Het eerste gedeelte doet denken aan Full Metal Jacket, maar Major Reisman (de fantastische Lee Marvin) is geen keiharde drill sergeant. Ook de andere acteurs doen het goed, en ondanks de lange speelduur vliegt de tijd voorbij. Knap werk van Robert Aldrich.

Aardig maar ik had er meer van verwacht. Karakters worden goed uitgediept maar verder duurt het allemaal wat lang.

Briljante film! Het is idee natuurlijk al geweldig, een stelletje ontregelde boeven op oorlogspad sturen in plaats van saaie gedisciplineerde soldaten. Niet voor niets dat dit concept door meerderen is gekopieerd.

De eerste tweede gedeeltes zijn een prima opbouw naar een fantastisch laatste uur! Ik heb in lange tijd niet meer met zoveel plezier naar een film gekeken. De praktische effecten werken hier ook veel beter dan wat er met menig CGI in andere films wordt gedaan. Tel daarbij leuke rollen van onder andere Lee Marvin en Charles Bronson bij op en je krijgt misschien wel een klein meesterwerkje.

Dikke 4,5*

The Dirty Dozen is een echte ferme jongens, stoere knapen WOII film. De ijzervreter majoor Reisman (Lee Marvin) ronselt een zooitje ongeregeld voor een onmogelijk geachte missie. De groep moet flinke celstraffen uizitten of stast de doodstraf te wachten wegens uiteenlopende feiten als homoseksueel gedrag(Pinkley) tot moord en verkrachting (Maggot). Reisman onderwerpt ze eerst aan een Spartaans trainingskamp op een geheime locatie onder provisorische omstandigheden alvorens ze op hun missie kunnen gaan.

The Dirty Dozen is een beetje een mix tussen Guns of Navarone(1961) en The Secret Invasion(1964). Hij is wat minder spannend en meer op actie gericht dan Navarone maar heeft een beter verhaal en betere cast dan Secret Invasion. Lee Marvin is perfect voor Reisman. Ook Bronson, Cassavetes, Brown, Sutherland en Savalas zijn prima gecast. Clint Walker(Posey) op zich ook maar heeft in verhouding minder screentime.

The Dirty Dozen is nog altijd één van de betere WOII actiefilms. Hij weet perfect de balans tussen actie, humor en spanning te bewaren en ondanks zijn speelduur van 150 minuten vliegt hij voorbij!

Films in dit genre kan ik doorgaans wel waarderen, maar ik vond hier niet zo veel aan. Een cast met behoorlijk wat bekende gezichten, maar eigenlijk kwamen alleen de personages van Lee Marvin en Charles Bronson echt uit de verf. De film kent zeker zijn aardige momenten, maar is zo nu en dan ook behoorlijk langdradig. Pas het laatste half uur komt de film echt tot leven, de aanloop daarnaartoe had beduidend vlotter gemogen.

Matige film. Dat komt vooral omdat deze criminelen nu eerder over komen als kwajongens, dan als echte schurken. Einde was nog wel redelijk.

Als oorlogsfilm liefhebber, en het feit dat dit een erg bekende titel binnen het genre is, was het bijna een wonder te noemen dat ik deze film nog nooit gezien had tot januari 2018 toen ik de film in de nadagen van 2017 opgenomen had. Voor mijn gevoel is het al langer geleden maar goed. Met de toch wel illustere titel in het hoofd en toch ook het vooroordeel dat de jaren '60 en '70 niet bekend stond om goede of realistische oorlogsfilms kon The Dirty Dozen ook niet anders dan tegenvallen, wat de film dan ook deed. Was dit alles? Gelukkig verandert een mens qua inzicht en heden ten dage accepteer ik The Dirty Dozen als leuke film die vergelijkbaar is met Kelly's Heroes, The Guns of Navarone en Where Eagles Dare.

Het verhaal moge duidelijk zijn, Reisman die wel met een erg bijzondere en praktisch onmogelijke opdracht opgezadeld wordt, het trainen van een dozijn veroordeelden die niets te verliezen heb. Buiten de operatie zelf is deze raggedy bunch tot een eenheid omtoveren al bijna een brug te ver. Humoristisch en leuk is dan ook de wisselwerking tussen de harde maar eerlijk majoor en de groep criminelen en gestoorden die hij langzaam voor zich wint met zijn aanpak. Kostelijk is het gekibbel en uiteindelijk de fitti met Kolonel Breed die resulteert in een prachtige uitgevoerde oefenin g waar de laatste te kakken gezet wordt.

Er is dan al een uur en veertig minuten voorbij en rijst de vraag wanneer men nu eens met de operatie gaat beginnen. Iets dat me de eerste kijkbeurt irriteerde maar wat ik nu door de kostelijke voorbereiding veel beter kan waarderen. Het gaat niet zo zeer om de operatie als de wijze hoe de groep ontstaat. De operatie zelf voltrekt zich daarna vlot en met een fraaie en fijne geweldsuitbarsting. De cast met behoorlijk wat bekende gezichten is prima. Marvin is helemaal op zijn plaats als de harde maar faire Reisman. En Sutherland, Savalas en Bronson hebben allemaal hun momentje. Prima is ook de voor mij onbekende Cassavetes die de cynische en dwarse Franko goed neerzet.

Zijn er dan verder geen minpunten? Nee eigenlijk niet echt behalve dat de film natuurlijk een typisch jaren '60 oorlogsfilm is en nog uit het tijdperk is dat deze films met veel humor afgeschilderd waren en eerder naar het avontuur genre neigen. Desondanks is The Dirty Dozen een bijzonder vermakelijke film.

Redelijke WWII film.

Jammer genoeg komt deze bij vlagen erg dicht bij comedy, in plaats van een serieuze film vol spanning, dat is echt een min punt, hoewel het verhaal wel dik in orde is.

Er zit een prima opbouw in de film en er wordt veel aandacht geschonken aan de weg naar de missie.

Tevens een behoorlijke cast, waarin Lee Marvin zijn rol prima vertolkt, maar met ook Donald Sutherland, Telly Sevalas, Charles Bronson en nog wat bekende koppen mag je echt wel wat meer verwachten, dan zogenaamde grappige scènes en rare bekken trekken, die de spanning compleet weten te neutraliseren.

Natuurlijk is dit een film uit 1967 en neem je op de koop toe dat niet alles even flitsend er uit ziet, dat is juist de charme, maar dat bijna alles overduidelijk decor was waar ze voor speelde en dat wanneer je neergeschoten werd, dit gepaard moest gaan met of een sprong of een lange dramatische ineenstorting, had echt niet nodig geweest.

Tegen het einde van de film komt er erg veel actie, met op de voorgrond een alarm, vele MP40's die worden leeg geschoten, ontploffingen en een half-track. Mooie actie, maar die er wel voor zorgt dat je de volume knop gaat minnen. (Vooral de half-track geeft je het idee dat je naast een oude aggregaat zit).

Wat zeker wel knap is dat de het verhaal tot aan het einde, constant blijft boeien en eigenlijk geen moment afzwakt.

En sowieso prima kijkbaar is 55 jaar later.

Toch wegen de kleine minpuntjes en de grappigheden voor mij wel wat zwaarder in de beoordeling mee.

7

3*

Aan de hand van mijn vader naar de bioscoop voor de grote klassiekers uit de jaren 60: The magnificent seven, The guns of Navarone, The good the bad and the ugly, Where eagles dare, Thunderball... en daar hoorde The dirty dozen ook bij. Belachelijk lange speelduur, en met vooral onder de militairen diverse sterren die veel te weinig te doen krijgen (Ryan, Borgnine, Kennedy, Webber, Meeker), maar de scènes met stoere gevangenen onder elkaar zijn nog altijd effectief, en met Marvin, Bronson, Sutherland en Cassavetes zit je altijd goed (maar als de laatste een Oscar-nominatie kreeg had Savalas er eigenlijk ook wel eentje verdiend). Blijft leuk vermaak met rafelige randjes, en de regisseur vermijdt zorgvuldig elke vorm van sentimentaliteit (en laat dan ook zonder blikken of blozen elf van de 12 ongewassenen sneuvelen). O, en trouwens, TRINI LOPEZ?!?