Kiss Me Deadly (1955)

Amerikaanse Film noir film welke ik gezien heb op de leuke televisie(film)zender "AMC HD" en welke gebaseerd is op de gelijknamige roman van misdaadauteur Mickey Spillane

In dit verhaal draait het om privédetective Mike Hammer (Ralph Meeker) uit Los Angeles, die op een nacht een lift geeft aan de aangeslagen jonge vrouw Gabrielle (Gaby Rodgers) langs de kant van een afgelegen weg, welke ontsnapt is uit een sanatorium. Zo raakt hij verwikkeld bij een ingewikkelde moordzaak op de zekere Christina Bailey (Cloris Leachman). Hij stuit daarbij op een misdaadbende die een geheimzinnige doos in handen wil krijgen.

Ralph Meeker is de perfecte Mike Hammer in deze inmiddels bijna 65 jaar oude sfeervolle, stemmige, snelle en gewelddadige bewerking van Mickey Spillane's boek. Jaren zijn tijd vooruit en van grote invloed op de Franse nouvelle vague (een vernieuwende filmstijl, die rond 1959 ontstond) regisseurs. Een van de betere films van regisseur Robert Aldrich, die o.a. bekend is van de films "The Flight of the Phoenix (1965)" en "The Dirty Dozen (1967)".

De film bevat ook een aantal goede wendingen en visueel gezien werd alles fraai in beeld gebracht. De cast speelt goed en overtuigend en vooral natuurlijk hoofdrolspeler Ralph Meeker. Nick Dennis (in de rol van automonteur Nick Va Va Voom, die onder een auto om zijn leven komt) was overigens een leuke en grappige toevoeging in het verhaal en qua stem deed hij me denken aan de Amerikaanse komiek en acteur Cheech Marin. Verder was Marion Carr (in de kleine rol van Friday) een schoonheid van een vrouw om naar te kijken en dat geldt in iets mindere maten ook voor Maxine Cooper (in de rol van Velda Wickman, die de vriendin is van Mike Hammer).

Al met al een lekker wegkijkende ouderwetse boeiende Film noir film, met een sterk creepy (zeker qua geluid) einde m.b.t. de inhoud van de doos.

P.S. de Amerikaanse jazzzanger, pianist en songwriter Nat 'King' Cole is ook eventjes te zien in deze film.

Verwarrend en moeilijk verhaal met een zeer vreemd plot. Nee, beetje vergezocht vond ik...

Het eerste uur valt nog wel redelijk te doen, al valt het verhaal wat lastig te volgen. Het tweede uur valt steeds minder goed te volgen en wordt ook steeds minder boeiend. De ontknoping was voor een film uit die tijd wellicht spectaculair, maar gaf mij toch vooral het gevoel dat ik meer dan anderhalf uur naar niks heb zitten kijken. Hoofdrolspeler Meeker zet zowat als enige een rol met enige diepgang neer. De bijrollen zijn nagenoeg allemaal flinterdun en worden ook zeker niet altijd even goed vertolkt.

Ik gebruik de term niet vaak maar wat mij betreft een meesterwerk. Een ingenieuze plot die recht doet aan de paranoïde tijdsgeest, inventief camerawerk, bruut geweld, een intrigerend begin en onvergetelijk einde zijn nog maar een paar van de ingrediënten waar Kiss me Deadly deze status aan te danken heeft. Meeker kende ik niet echt, ik heb wel wat films gezien van hem maar daarin viel hij me kennelijk niet op. Hier is hij echter geweldig op dreef als lompe, cynische P.I. met sadistische trekjes. Hij is de typische held tegen wil en dank, maar zijn protegee (een debuterende Cloris Leachman) legt al snel het loodje, een vage aanwijzing achterlatend, Remember Me.

Er volgt een zoektocht waarbij Mike Hammer zich moet ontdoen van allerlei gajes (waaronder Jack Elam) maar hij wordt ten slotte ten val gebracht, hoe kan het ook anders, door een vrouw. Geen echte femme fatale trouwens, daar was Gaby Rodgers toch wat te gewoontjes voor. Het blijkt overigens dat Remember Me verwijst naar een dichtbundel en daarin staat dan de openbarende tekst "For if the darkness and corruption leave a vestige of the thoughts that once I had". Er gaat dan natuurlijk meteen een lampje branden. Bij Mike Hammer dan, ik vind het best knap om vervolgens te concluderen dat dat er een klein object in haar lichaam verstopt zit maar goed, het is natuurlijk wél Mike Hammer. Toch meen ik dat de aanwijzing wel iets minder ingewikkeld had gemogen, ergens tussen bovenstaande en "cut me open, I swallowed a key" in.

Het is maar een klein puntje van kritiek, daar tegenover staan zoveel momenten van klasse dat ik weer eens een 4,5 kwijt kan.

Vond het niks.

Ben ook gewoon niet genoeg Noir kenner denk. Het is niet dat ik er te weinig gezien heb, maar ze blijven me amper bij en buiten de klassieke kenmerken kan ik er niet veel nuance in herkennen. Deze zou dan wat anders moeten zijn dan de typische noir, maar ik zie het gewoon niet.

Ik herken vooral de zaken aan het genre waar ik weinig mee heb. Vervelende personages, overdreven focus op plot en dialogen die amper weten te boeien en een visuele gehaastheid die absoluut geen indruk weet te maken. In dat opzicht is het voor mij gewoon een klassieke noir. Dat het dan voor die tijd iets gewaagder is zal best, dat zijn argumenten waar ik weinig mee kan.

Het zal wel anders aanvoelen voor de echte liefhebbers van het genre, die nuances herken ik vaak wel bij genres waar ik wel wat mee heb. Maar dan moet je dus feeling hebben met een genre, en dat heb ik gewoon niet bij noirs. Eentje om snel weer te vergeten vrees ik.

1.0*

Voor al diegenen hier op Moviemeter die deze film waardeerden, maar enigszins klaagden over de wat mindere beeldkwaliteit is de onlangs verschenen uitgave op blu-ray van Criterion (met goede Engelse ondertiteling) wellicht een aanrader. Werkelijk heel goed en met zichtbaar veel liefde gerestaureerd en een lust voor oog en oor.

Martin Koolhoven noemde dit een Lynchiaanse film noir en daar is niets aan gelogen. De film kent namelijk een sterke surrealistische sfeer, een vervreemdend plot en rare personages. Ook het einde is er één voor in de boeken. Daarnaast zijn een hoop andere cultfilms waarschijnlijk schatplichtig aan dat mysterieuze koffertje....

4*

Best vermakelijke noir-klassieker. Zoals het een noir betaamt, zit de sfeer er goed in: cynische personages, aparte typetjes soms ook (de term Lynchiaans die ik voorbij zag komen snap ik wel), geen mens die te vertrouwen is, en in dit geval ook een behoorlijke sliert doden. Het is vooral een lange zoektocht van detective Mike Hammer die na de dood van een vrouw steeds verder het diepe in raakt. Langzaamaan komt hij dichter en dichter bij de waarheid en de nucleaire MacGuffin. Het verhaal is af en toe wel licht verwarrend, steeds weer komen er nieuwe personages om de hoek kijken die ook weer iets met de zaak te maken hebben, en danwel moorden danwel vermoord worden.. Qua plot is dit misschien niet heel verrassend, en eigenlijk ook qua sfeer niet - maar het is wel een hele geslaagde genre-exercitie.