The Wild Bunch (1969)

Een echte western met lichtende accenten. Sam Peckinpah probeert ons constant een boodschap mee te geven. Als hij inzoomt op een stel mieren die krioelen, weet je dat daarmee een verstrekkende betekenis wordt uitgedragen. Toch worden dit soort stijlmiddelen absoluut niet goedkoop gebracht. Een beetje zoals Lynch die onder een shot neemt van het leven onder de graszoden in Blue Velvet, of Coen in Barton FInk die ons meeneemt naar het bestaan achter de muren, in de waterleidingen. Grotesk is het zeker, maar toch niet afgezaagd. Maar weinig regisseurs is dat gegeven dus als je er in slaagt het overtuigend te brengen zoals Peckinpah hier, mag je met recht een van de groten worden genoemd.

Zo zit de film vol met dit soort sterke staaltjes effectbejag, te veel om op te noemen. Het fragment dat mij het meeste aangreep, was tegen het einde van de film wanneer Pike bij een prostituee komt. Zij, met haar goedertieren gezichtsuitdrukking probeert hem warmte te geven, humaan contact met hem te leggen. Hij is zich er heus sterk van bewust, hij heeft immers een hart, maar kan het niet overdragen. Het is aan de ene kant de onvermijdelijke generatiekloof die tussen hen inhangt, aan de andere kant is het een man die heeft wat meegemaakt. Pike is zich er van bewust dat dat soort zaken niet voor hem in het verschiet liggen, het is voorbij en het zal nooit meer terug komen. Ook hij heeft slechte dingen gedaan, en gunt zichzelf nu geen genegenheid. Het is onomkeerbaar, en de ondergang is nu het enige wat hem nog te wachten te staat. Daarmee is zo'n beetje het thema van de film gevat. Een bombastische, beladen operette over de teloorgang van een tijdperk, van een generatie. Groots ingezet, groots uitbetaald.

Jij eet je frikandellen wel met heel veel kaneel en opgevoerde pepers.

Gelukkig ben ik nog bevoorrecht van de kostelijkheden van onze lokale patatboer te genieten. Anderen onder ons, daarentegen, rantsoeneer ik op een snee brood zonder zout dagelijks. Jij bent tot die anderen veroordeeld. Dit verdict is niet herroepbaar.

Rauwe western van Peckinpah die een groepje outlaws volgt op hun vlucht richting Mexico. Veel stereotiepen: de Mexicanen zijn alcoholzuipend, ruig en slordig en de vrouwen zijn allemaal prostituées. Verder heeft de Mexicaan niet veel anders om handen dan te feesten en te zuipen. Meer karikaturaal kon haast niet. Van nuance lijkt Peckinpah nooit gehoord hebben. Veel geweld ook, het handelsmerk van Peckinpah. Meer dan eens spat het bloed in het rond.

De film bestaat uit drie grote "set pieces" (bankoverval in het begin, treinroof, shootout op het einde) met daartussen een soort karakterstudie van de verhoudingen tussen de leden van de bende. Ik kan niet zeggen dat Wild Bunch een slechte western is; het is niet zomaar zwart-wit omdat het moeilijk meeleven is met deze outlaws. Als helden kan je ze in ieder geval niet zien.

Maar ik vind de film ook vage en nutteloze momenten hebben: het personage Deke Thornton is totaal niet interessant en ook Angel kon me niet echt warm krijgen. De lofbetuigingen gaan bij mij vooral naar de grootschaligheid van de scènes, die werkelijk een genot zijn. Die treinroof vond ik grandioos en ook de scène waarin het Mexicaans leger wordt aangevallen door de rebellen van Pancho Villa zag er top uit. En dan kom ik uit bij een bovengemiddelde western, niet bij een klassieker.

Sam Peckinpah's 'The Wild Bunch' is een symbolische film, waarin het thema (een outlaw-gang op leeftijd doet zijn laatste kunstje) min of meer samenvalt met het einde van de western als genre. De brute realiteit van de Vietnam-oorlog op het journaal is dan al lang het schieten in de meeste cowboyfilms voorbij gestoken. De notie van goed tegen kwaad (hét basisthema van de westerns) staat door diezelfde oorlog op losse schroeven. Peckinpah ziet dan ook geen belemmeringen om het geweld in zijn film te verzachten en kiest niet eenduidig partij voor één van de kampen in het verhaal. De dynamiek van 'The Wild Bunch' is adembenemend met een montage die wisselt tussen traag en extreem snel, het gebruik van telelenzen en close-ups en een finale die je op het puntje van je stoel laat belanden.

Irriteert niemand zich aan de muziek dan?

Nee heb ik mij niet aan geïrriteerd, in tegenstelling tot Indiana Jones...

Ik vond the Wild Bunch een zeer vermakelijke film, hele goede entertainment.

Herziening van The Wild Bunch en ik kan het op verschillende vlakken wel beter appreciëren. De actiescènes zijn sterk en dat in een genre dat enkele decennia achter de rug had met vooral schietpartijen waar je meestal wel kon zeggen wie er zou doodvallen, aangevuld met achtervolgingen. Ik wil zeker het genre niet te kort doen hier. Western heeft veel meer troeven dan enkel actie. Bij The Wild Bunch wordt het wat harder en gaan de registers open. Niet voor niets op het einde van de jaren '60. De flower power is gedaan, de ogen zijn gericht op de Vietnamoorlog.

De film kent enkele mooie momenten en vooral de actiescènes zijn boeiend. Het trekt de film zeker omhoog. Al heb ik weinig met de personages, alhoewel daar toch meer tijd ingestoken wordt dan veel andere westerns. En het is toch wat te lang. Ik heb zeker genoten van deze film, maar de vergelijking wordt al snel gemaakt met andere westerns als C'era una volta il west, Il Buono, il Brutto, il Cattivo, High Noon, Il Grande Silenzio, Butch Cassidy and the Sundance Kid, High plains drifter, ... en dan mis ik hier toch wel nog iets.

Geroemd en geprezen in de filmboeken (én hier op het forum) voor zijn stilistische weergave van geweld (slow motion, montage) en ook ik erken die meerwaarde. Maar als film maakt TWB minder brokken. Het verhaal is oninteressant en de dramatiek is geremd (spanningen tussen bende leden vormen een anekdote, geen drama). De voorspelde confrontatie tussen Ryan en Holden wordt zelfs afgevoerd (daarin had Sergio Leone een heel goed punt !). Duidelijk dat Peckinpah een ongepolijste versie van de western wil geven. Geen nobele helden, armoede en onderdrukking zijn schering en inslag en er is bijgod een bijeenkomst aan de gang tegen het consumeren van alcohol (Peckinpah zal wel onder tafel gelegen hebben van het lachen wanneer de studio die scene zag waarin de manifestatie in de vuurlinie van the wild bunch komt te liggen). Mooie locaties (vooral die ruïne waar de bende van Mapechta vertoeft) creëren een apocalyptisch gevoel. Wat ik nog het meest aan de film kon smaken was die melancholie. De personages zitten op het einde van een fase, een afscheid dringt zich op en ze kijken met weemoed wat er is veranderd. Veel geluk hebben ze niet gehad en ze zien een kans om toch nog hun doel te bereiken (wapens stelen voor geld) maar het is het besef dat loyaliteit in ere moet gehouden worden dat hun noodlot wordt. Ze blijven onder hun code strijden en daarmee gaan ze (samen met hun tijdperk) ten onder. Peckinpah maakt hier de western een stuk volwassener en complexer maar zijn vertelling wordt aan flarden geschoten door een mager en monotoon verhaal.

Glorieus meesterwerk dat de tranen in mijn ogen brengt.

Prachtige rauwe western klassieker.

Al bij het begin had ik niet het idee naar iets heel speciaals te kijken en dat veranderde tijdens de rest van de lange zit nauwelijks. Het is wel zo jammer dat het verhaal zo rechtlijning is en de personages zo vlak en stereotyp blijven. Zeker zo'n generaal is wat dat betreft wel echt teveel van het goede. Maar voor 1969 is The Wild Bunch zeker geen verkeerde film; een wilde, ruige western, zonder veel poespas.

The Wild Bunch behoord ook zeker tot de western klassiekers. De cast is echt perfect bij elkaar gezocht en alles klopt in deze western, tot in de kleinste details. Ik heb zo van die periodes dat ik steeds sciiencefiction kijk of oorlogfilms, en zo was ik nu in de western mood. Gisteren had ik The Man Who Shot Liberty Valance ook weer eens gekeken maar dat vind ik een western die in deze tijd niet met de echte toppers meer mee kan. Hoewel The Wild Bunch toch ook een film uit 1969 is, blijft het nog steeds een tijdloze western. Wat mij betreft kan deze Peckinpah met de Sergio leone westerns mee, of tenminste , het komt er dicht in de buurt.

Ouwe film en dan kan je zoiets op 2 manieren beoordelen vind ik.

Tegen de normen van deze tijd en dan is hij toch echt tamelijk slecht hoor.

Of tegen de normen van 1969 en dan is hij misschien redelijk goed te noemen.

Alhoewel? Uit die tijd, of misschien iets later, komen ook films die toch echt veel beter waren en zelfs volgens 2021 normen nog erg hoge ogen zouden gooien.

Where eagles dare en Straw dogs bijvoorbeeld.

Maar goed, dan toch maar een wat neutraal cijfer. Trois point

Juist voor de normen van deze tijd vind ik het nou net nog steeds een hele sterke film, en zeker voor een western. Maar als ik hier en op IMDb de hoge scoren zie, dan ben ik echt geen uitzondering. Hoe je het ook wendt of keert het is een echte klassieker.

Nou dan moet ik mijn beoordeling misschien maar gauw bijstellen.

Wat moet je anders als hij op IMDb zo hoog scoort.

Voor mij hoef je niks aan te passen. En daarbij je geeft hem 3 sterren, dan ben je nog behoorlijk royaal voor een film die niet in deze tijd mee kan

Dus de director's cut is 1 hele minuut korte dan die andere...? Weet iemand ook om welke zinsnede of paar knallen van een geweer het precies gaat?

Een voor mij redelijk onbekende film met een vaag bekende titel, toch was ik redelijk nieuwsgierig wat deze regisseur en cast neerzetten met deze film. En hoewel de film behoorlijke, en zelfs sterke fasen heeft, had het toch ook wel eens wat moeite te blijven boeien. Overigens gezien in een uitermate mooie blu-ray uitvoering.

Aan de opening ligt het niet. Zorgvuldig wordt de spanning opgebouwd naar een ongekend slachting waar tere zieltjes en burgers niet worden gespaard. Wat een shoot out! De trend die daarna vooral opvalt is grimmig en rauw. Een gekwetste leider, gewonden die zonder pardon worden afgemaakt en onenigheid binnen the gang. De landschappen tijdens de vlucht zijn fraai en zo ook het verhaal rond de gerekruteerde premiejagers. Fraaie is daarna de wijze waarop ze het wapentransport overvallen. Zo zeker, zo uitgekiend. Om te eindigen bij de ongekende slachting op het einde die vooral lijkt te draaien op moraliteit en loyaliteit.

Minder punten zijn toch wel de vele personages en de naar mijn smaken te lange scènes in Mexico met de generaal en bijvoorbeeld het feest richting het einde. Het is hier dat de speelduur van bijna tweeëneenhalf uur mij wel eens wat op breekt. Desondanks is The Wild Bunch een uitstekende western met groezelige koppen en nog smerigere gebitten, zit er voor die tijd een behoorlijke pompeuze maar niet storend muziekje bij, en zijn Holden en Borgnine prima op hun plaats als sympathieke bad guys. Dan is er het beeld van de film, boeven die alleen maar voor hun zelf opkomen, uiteindelijk toch een moralistische keuze maken en verder kijken dan hun neus lang is om vervolgens te eindigen met het droeve beeld van Thornton treurende om gevallen helden, kameraden en vijanden die vervolgens geplunderd worden terwijl de gieren zitten te wachten. Neen, plotsklaps is dat geromantiseerde beeld van cowboys en bandieten wel weg, waar slechts gevreesd, gevlucht, onderdrukt en gedood wordt. Een beeld van ellende. Daarom is The Wild Bunch een uitermate boeiend film met een iets te lang middenstuk helaas.

Het is al een tijdje geleden dat ik de "The Wild Bunch" voor het laatst gezien heb en omdat ik de film en regisseur Sam Peckinpah (oftewel "Bloody Sam") gisteren nog promootte tijdens de "De populairste regisseurs volgens MovieMeter", heb ik hem gisteren nog eens herzien en wel de zogenaamde "Director's Cut". Deze versie duurt ongeveer 10 minuten langer dan de versie die in de bioscopen te zien is geweest en deze minuten bestaan voornamelijk uit meer achtergrondinformatie over de karakters.

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen, "The Wild Bunch" is één van de beste Western films ooit gemaakt en het is ook één van de meest gewelddadige Western films. "The Wild Bunch" is een wrede, meedogenloos meesterwerk gemaakt door een meedogenloze, dronken, sadistische, veeleisende, coke snuivende en vrouwen hatende klootzak. Maar Sam Peckinpah doet niets anders dan ons een spiegel voor houden.

De film begint in 1913 in Texas. De outlaw bendes waren aan het uitsterven. Onder leiding van de oude Pike Bishop (William Holden) rijdt zo’n bende, vermomd als soldaten, San Rafael in Texas binnen om een overval te plegen op een kantoor van de spoorwegen. Maar Bishop en zijn mannen waaronder zijn rechter hand Dutch Engstrom (Ernest Borgnine) zitten in een val. Premiejagers weten van hun plannen en vallen aan onder leiding van ex-gevangene Deke Thornton (Robert Ryan). Deke werkt nu voor de autoriteiten, hij moet zijn vroegere vriend Pike inrekenen om een terugkeer naar de gevangenis af te wenden.

Het wordt een bloederige unieke slachting die niet langer dan vijf minuten duurt. Pike en zijn mannen weten te ontsnappen en rijden richting Mexico. Zij ontmoeten daar de Mexicaanse generaal en tevens bandiet Mapache (Emilio Fernández), een tegenstander van de revolutionair Pancho Villa. Pike sluit een deal met de generaal om een overval te plegen op een munitietrein. Ondanks de aanwezigheid van het leger en de premiejagers, onder leiding van Deke, slagen Pike en zijn mannen. Angel (Jaime Sánchez), het jonge Mexicaanse lid van Pike’s bende, geeft een deel van de wapens aan zijn dorp en wordt gevangen genomen door Mapache. Pike staat erop dat Angel wordt vrijgelaten. Mapache snijdt Angel de keel door en Pike schiet Mapache neer. Dan volgt de roemruchte, bloederige (mede door de inzet van een machinegeweer) finale, waarbij we gedurende circa 10 minuten een explosie van wreed geweld zien tussen Pike’s bende en de Mexicaanse rebellen (die als bosjes tegen de grond vallen door toedoen van het machinegeweer).

Er is zeker het nodige geweld te zien en de liters bloed vloeien rijkelijk. Dit geweld staat echter in dienst van het verhaal en zorgt er eigenlijk alleen maar voor dat het geheel erg realistisch overkomt. Sam Peckinpah leverde een rauwe western af, maar een film is niks zonder een goed verhaal en dat zit bij deze film wel snor (iets wat Sam Peckinpah overigens ook had ). Vanaf het begin van de film (de circa 18 minuten durende openingsscène, waarin o.a. een half dorp wordt neergemaaid, is een genot om naar te kijken en zet ook gelijk de toon voor de rest van de film) tot aan het keiharde en bloederige einde, zit de spanning er goed in en opvallend is hoe goed alles gemaakt is. Alles is prachtig in beeld gebracht en de cameravoering is van hoog niveau en ook de montage past uitstekend bij de film.

"The Wild Bunch" is een technisch (de ingewikkelde, multi-angle, quick-cut editing met normale en slow motion beelden was een revolutionaire filmtechniek in 1969) baanbrekende film met memorabele scènes zoals de spectaculair instortende brug vol mannen en paarden. Maar het gaat ook over vriendschap, verraad, en de onvermijdelijke vooruitgang. De onmacht om de tij te keren speelde de revolverhelden parten want in 1913 waren ze in rap tempo aan het uitsterven. Het paard moet wijken voor de net ontwikkelde auto. Sam Peckinpah’s helden worstelen hiermee. Zij zijn op hun retour en weten dat hun dagen geteld zijn.

Ook is het leuk om te zien hoe de karakters worstelen met hun eigen ouder worden. De acteerprestaties zijn van een erg hoog niveau en eigenlijk hadden de rollen niet beter gecast kunnen worden. Zo is William Holden perfect in zijn rol als de bendeleider Pike Bishop en ook de andere rollen worden uitstekend neergezet. We zien onder andere Robert Ryan, Ernest Borgnine, Warren Oates en Edward O'Brien voorbijkomen. Ook de wat kleinere rollen zijn prima ingevuld met o.a. een jonge jonge Bo Hopkins.

Alles bij elkaar opgeteld is de "The Wild Bunch" een film die eigenlijk iedere filmliefhebber gezien moet hebben, ook als je niet van westerns houdt.

Koolhovens Keuze: The Mexican Border - wo 16 mrt 19:30 - LantarenVenster Rotterdam

Voor mij is dit met afstand de beste film van Peckinpah, en één van de beste westerns ooit. Geen geringe verdienste, daar het genre tal van klassiekers heeft voortgebracht.

Acteurs zoals William Holden, Ernest Borgnine, Robert Ryan en Edmond O’Brien rollen laten spelen die haaks stonden op de personages die zij gewoonlijk vertolkten was een meesterlijke zet van Peckinpah, vergelijkbaar met Sergio Leone’s keuze voor Henry Fonda als ijskoude killer Frank in het één jaar eerder verschenen Once Upon a Time in the West. Leone wilde zo zijn publiek shockeren – Peckinpah lijkt met zijn casting eerder te willen betonen dat ook outlaws morele wezens zijn, ondanks hun keuze voor een bestaan buiten de wet. Niet alleen maakt dit de personages van Pike Bishop en zijn mannen complexer, het werpt ook vragen op over de ‘rechtschapen’ burgers en wetshandhavers die jacht op hen maken. Want als de bandieten in dit verhaal niet alleen maar slecht zijn, dan (zo toont Peckinpah ons) heeft de gegoede burgerij ook een schaduwkant.

Bovenal is The Wild Bunch meer dan ‘slechts’ een western – het is een bezinning op grote thema’s als tijd, geschiedenis, moraliteit, leven en dood. Preciezer nog: hoe te leven, en hoe te sterven. Pike Bishop en zijn mannen beseffen dat zij anachronismen geworden zijn, die geen plaats meer hebben in het gewelddadige en moreel corrupte nieuwe tijdperk dat zich anno 1913 aandient in de vorm van de Mexicaanse revolutie en niet veel later de Eerste Wereldoorlog. De dood heeft altijd een plaats gehad in de western, maar de schaal waarop de moderne vernietiging zich aandient is ongekend: revolvers worden ingeruild voor machinegeweren, dynamiet voor granaten, paarden voor auto’s (en niet veel later vliegtuigen en tanks). En als meest huiveringwekkende signaal van de nieuwe tijd nemen kinderen met bloeddorstige geestdrift plaats tussen de rangen van volwassen soldaten, waar zij in wreedheid niet voor onderdoen. Sterker nog: zij zijn nog wreder daar het hen ontbreekt aan een moreel kader, waardoor zij een leven niet op waarde schatten.

Het teloorgaan van een tijdperk en het aanbreken van een nieuwe tijd was ook een rode draad in het al eerder genoemde Once Upon a Time in the West (1968). Maar waar regisseur Sergio Leone daar koos voor een melancholieke, elegische toonzetting van zijn magistrale western, is Peckinpah’s kijk op de mensheid in The Wild Bunch een stuk cynischer. Want in hoeverre is het epische vuurgevecht tussen Pike en zijn mannen en de soldaten van Mapache een bewijs van de sterke morele kern van Bishop’s bende, of een nihilistische rechtvaardiging voor het einde dat Bishop en zijn mannen zoeken, en waarvoor elke aanleiding goed genoeg is?

Deze cynische interpretatie daargelaten, toch getuigt de aansluiting bij de Mexicaanse revolutionairen van Sykes en Deke Thornton aan het einde van de film van het feit dat, ook in een nieuwe tijd, rechtvaardigheid en moreel besef hun plaats blijven houden.

Persoonlijk denk ik dat er ook een analogie bestaat tussen TWB en Peckinpah’s gefrustreerde verhouding met Hollywood, waar de compromisloze regisseur vaak te maken kreeg met kortzichtige producenten en studiobonzen die commercie boven artisticiteit stelden. En waar Peckinpah dus moest knokken om zijn films gerealiseerd te krijgen. Maar iedere regisseur die een film als The Wild Bunch op zijn palmares kan schrijven mag meer dan tevreden zijn. Hollywood is bevolkt met lieden wiens werk het oeuvre van Peckinpah nog niet eens benaderen, laat staan evenaren. The Wild Bunch (1969), Ride the High Country (1962), The Ballad of Cable Hogue (1970), Straw Dogs (1971), The Getaway (1972), Junior Bonner (1972), Pat Garrett & Billy the Kid (1973), Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974), Cross of Iron (1977) – het zijn stuk voor stuk kwaliteitsfilms waarin de wereld en de mensheid getoond worden in alle morele complexiteit die bij het leven hoort. Het is deze toewijding aan levensechtheid die Peckinpah maakte tot de onnavolgbare kunstenaar die hij was.

Voor die tijd zal het soort geweld in deze film wel grensverleggend geweest zijn. Het begint al met de opening. Voor je het beseft, ben je als kijker getuige van iets wat lijkt op een totale oorlog. Maar het blijkt een schietpartij tussen een stel boeven en de arm der wet, twee groepen die in niets van mekaar te onderscheiden zijn. En daarmee zijn we ook onmiddellijk bij het favoriete thema van deze film aanbeland: de amoraliteit van zowel bandieten als (vertegenwoordigers van) de overheid. Punt meteen gemaakt, en het zal nog wel enkele keren terugkomen. Sam Peckinpah en co hebben dan ook hun best gedaan om de huurlingen van de overheid zo mogelijk nog afzichtelijker dan de boeven te maken.
De film begint met een totale oorlog en eindigt met een totale oorlog, waarbij een heel leger Mexicanen afgeslacht wordt door vier wakkere Amerikanen, in dit geval de boeven. Mexicanen die overigens in hetzelfde bedje ziek zijn als de rest: een amorele bende. Is het duidelijk genoeg zo? Enfin zo gaat het door tot het einde.

De spektakelwaarde is gedurende enkele momenten groot maar inhoudelijk vind ik het aan de magere kant. Geen van de personages kon me echt boeien helaas. Sowieso duurt de film veel te lang om uiteindelijk te weinig te vertellen.
Zeker mooi gefilmd dat dus wel. Maar als laatste minpunt: de muziek liet het voor mij ook al afweten. Een brave vlakke score die voor mij totaal niet matchte met de beelden. Zet hier een Morricone of een goeie Amerikaanse Jood onder en het wordt misschien alsnog een tikje beter.

In een tijd dat de klassieke western uit de tijd was en de grimmige tegenhanger uit Italië minder weerklank vond, was het nodig de western van een andere toon te voorzien. Werk aan de winkel voor de afgezanten van New Hollywood. The Wild Bunch vindt die nieuwe toon door klassieke personages en klassieke normen in de nieuwe eeuw te plaatsen en te observeren hoe zij zich daarin handhaven. The Wild Bunch toont genadeloos het einde van een tijdperk.

Een gewelddadige film. Dat begint meteen al bij aanvang als een groepje kinderen de kijker trakeert op een gruwelijk schouwspel. De kinderen overgieten een schorpioen met honderden mieren en aanschouwen vervolgens verlekkerd grijnzend hoe de doodstrijd van de schorpioen verloopt. Zo uitzichtloos als de strijd van de schorpioen, zo uitzichtloos is ook de situatie van Pike Bishop en zijn mannen die net een mislukte bankoverval hebben gepleegd.

Ze zijn dinosaurussen die op de inslag van de komeer wachten. Hun hoogtijdagen zijn allang voorbij. Het is 1913 en op een enkele stuiptrekking na is het tijdperk van het wilde westen definitief voorbij. Bishop en zijn mannen vechten omdat zij geen andere keus hebben. Zij zijn stuiptrekkingen uit een andere tijd en kunnen niets anders. Dan maar zonder diepere motivaties, maar er zal gevochten worden. Regisseur Sam Peckinpah schetst een periode waarin alle hoop en alle idealen waarmee het wilde westen ooit zo rijkelijk was bestrooid, zijn vervlogen.

Een gewelddadige film, zoals vermeld. Schietpartijen. Moorden. Alle geweld culmineert in een schitterende finale. Een choreografie van de dood. Geweldig camerawerk. Geweldige montage. Een geweldig slachthuis. The Wild Bunch betoont zich hier met recht een zwanenzang voor idealisme, heroïsme en mannelijkheid. In deze film sterft niemand waardig. Iedereen sterft bloedig en met veel omhaal van kogels. En eenmaal op de grond gelegen, wordt de dode ook nog eens beroofd van het goud in zijn kiezen.

Met The Wild Bunch maakt Peckinpah een indrukwekkende film. Rauw en meedogenloos. Een film waarin het geweld wint. Een film waarin het mythische wilde westen definitief ophoudt te bestaan.

Cinema Speculation #4

In 1972 zag Tarantino op 11-jarige leeftijd de jaloersmakende double bill met Wild Bunch & Deliverance. Een concept dat we in Nederland nauwelijks kennen, waarbij twee thematisch verwante films back to back vertoond werden. Zelf ken ik het uit de tijd dat ik in Engeland woonde en ben altijd groot fan geweest van zo’n programmering.

Voor mij de aanleiding om dit ook te doen en heb eerst Wild Bunch gekeken. Een film waar ik eerdere kijkbeurten niet van onder de indruk was (waarschijnlijk omdat ik enkel uitkeek naar de fameuze eindscene en die dan doorgaans tegenvalt vanwege de te hoge verwachtingen)

Maar dit keer zag ik wel het meesterwerk dat get is. Een snoeiharde cynische western die het einde van een tijdperk inluidt, maar ook laat zien op welke verrotte beginselen Amerika gebouwd is.

De film bestaat uit (ondermeer) drie grote actiescenes. De eerste bij een overval op een treinstation, waarbij veie onschuldige burgerslachtoffers vallen en kinderen toekijken. Dat doen ze door de hele film. Aan de ene kant versterkt dit de bruutheid van het geweld, maar het zegt ook iets over Anerika en het voorbeeld dat due kinderen krijgen.

De tweede actiescene is een fantastisch opgezette treinoverval. Meer een masterclass in strategie en montage dan pure actie.

En dan is er natuurlijk nog de beroemde eindscene. Een ballet van geweld. Al met al doe je Wild Bunch te kort als je het enkel over de actie hebt. De film bevat ook buiten de actie om vele mooie scenes en een prima plot. Maar de grootste ‘verdienste’ van Wild Bunch is toch dat Peckingpah het geweld er ontzettend cool uit laat zien. Een verheerlijking due altijd in het dna van Amerika verscholen heeft gelegen, maar hier volledig de vrije loop gelaten wordt. Een voorbeeld dat vele volgers zou krijgen. Zonder Wild Bunch geen John Wick of Rambo achter de .50

Ik was zelf pas twee toen de film uitkwam, maar wat moet dit toen een impact hebben gemaakt!

Dikke 4,5

Next stop: Deliverance