The Wild Bunch (1969)
mijn stem
806 stemmen
Verenigde Staten
Western / Actie
145 minuten / 144 minuten (director's cut)
geregisseerd door Sam Peckinpah
met William Holden, Ernest Borgnine en Robert Ryan
Pike Bishop is de leider van een groep wat oudere outlaws die nog een keer een spoorwegkantoor willen overvallen om zo met pensioen te kunnen gaan. Wanneer deze overval mislukt worden ze gedwongen naar Mexico uit te wijken terwijl ze achtervolgd worden door hun ex-partner Deke Thornton. Daar aangekomen plannen ze een beroving op een trein om alsnog te kunnen stoppen.
0
geplaatst: 10 juli 2017, 09:29 uur
Een echte western met lichtende accenten. Sam Peckinpah probeert ons constant een boodschap mee te geven. Als hij inzoomt op een stel mieren die krioelen, weet je dat daarmee een verstrekkende betekenis wordt uitgedragen. Toch worden dit soort stijlmiddelen absoluut niet goedkoop gebracht. Een beetje zoals Lynch die onder een shot neemt van het leven onder de graszoden in Blue Velvet, of Coen in Barton FInk die ons meeneemt naar het bestaan achter de muren, in de waterleidingen. Grotesk is het zeker, maar toch niet afgezaagd. Maar weinig regisseurs is dat gegeven dus als je er in slaagt het overtuigend te brengen zoals Peckinpah hier, mag je met recht een van de groten worden genoemd.
Zo zit de film vol met dit soort sterke staaltjes effectbejag, te veel om op te noemen. Het fragment dat mij het meeste aangreep, was tegen het einde van de film wanneer Pike bij een prostituee komt. Zij, met haar goedertieren gezichtsuitdrukking probeert hem warmte te geven, humaan contact met hem te leggen. Hij is zich er heus sterk van bewust, hij heeft immers een hart, maar kan het niet overdragen. Het is aan de ene kant de onvermijdelijke generatiekloof die tussen hen inhangt, aan de andere kant is het een man die heeft wat meegemaakt. Pike is zich er van bewust dat dat soort zaken niet voor hem in het verschiet liggen, het is voorbij en het zal nooit meer terug komen. Ook hij heeft slechte dingen gedaan, en gunt zichzelf nu geen genegenheid. Het is onomkeerbaar, en de ondergang is nu het enige wat hem nog te wachten te staat. Daarmee is zo'n beetje het thema van de film gevat. Een bombastische, beladen operette over de teloorgang van een tijdperk, van een generatie. Groots ingezet, groots uitbetaald.
Zo zit de film vol met dit soort sterke staaltjes effectbejag, te veel om op te noemen. Het fragment dat mij het meeste aangreep, was tegen het einde van de film wanneer Pike bij een prostituee komt. Zij, met haar goedertieren gezichtsuitdrukking probeert hem warmte te geven, humaan contact met hem te leggen. Hij is zich er heus sterk van bewust, hij heeft immers een hart, maar kan het niet overdragen. Het is aan de ene kant de onvermijdelijke generatiekloof die tussen hen inhangt, aan de andere kant is het een man die heeft wat meegemaakt. Pike is zich er van bewust dat dat soort zaken niet voor hem in het verschiet liggen, het is voorbij en het zal nooit meer terug komen. Ook hij heeft slechte dingen gedaan, en gunt zichzelf nu geen genegenheid. Het is onomkeerbaar, en de ondergang is nu het enige wat hem nog te wachten te staat. Daarmee is zo'n beetje het thema van de film gevat. Een bombastische, beladen operette over de teloorgang van een tijdperk, van een generatie. Groots ingezet, groots uitbetaald.
0
geplaatst: 10 juli 2017, 11:41 uur
memorable schreef:
Een echte western met lichtende accenten. Sam Peckinpah probeert ons constant een boodschap mee te geven. Als hij inzoomt op een stel mieren die krioelen, weet je dat daarmee een verstrekkende betekenis wordt uitgedragen. Toch worden dit soort stijlmiddelen absoluut niet goedkoop gebracht. Een beetje zoals Lynch die onder een shot neemt van het leven onder de graszoden in Blue Velvet, of Coen in Barton FInk die ons meeneemt naar het bestaan achter de muren, in de waterleidingen. Grotesk is het zeker, maar toch niet afgezaagd. Maar weinig regisseurs is dat gegeven dus als je er in slaagt het overtuigend te brengen zoals Peckinpah hier, mag je met recht een van de groten worden genoemd.
Zo zit de film vol met dit soort sterke staaltjes effectbejag, te veel om op te noemen. Het fragment dat mij het meeste aangreep, was tegen het einde van de film wanneer Pike bij een prostituee komt. Zij, met haar goedertieren gezichtsuitdrukking probeert hem warmte te geven, humaan contact met hem te leggen. Hij is zich er heus sterk van bewust, hij heeft immers een hart, maar kan het niet overdragen. Het is aan de ene kant de onvermijdelijke generatiekloof die tussen hen inhangt, aan de andere kant is het een man die heeft wat meegemaakt. Pike is zich er van bewust dat dat soort zaken niet voor hem in het verschiet liggen, het is voorbij en het zal nooit meer terug komen. Ook hij heeft slechte dingen gedaan, en gunt zichzelf nu geen genegenheid. Het is onomkeerbaar, en de ondergang is nu het enige wat hem nog te wachten te staat. Daarmee is zo'n beetje het thema van de film gevat. Een bombastische, beladen operette over de teloorgang van een tijdperk, van een generatie. Groots ingezet, groots uitbetaald.
Een echte western met lichtende accenten. Sam Peckinpah probeert ons constant een boodschap mee te geven. Als hij inzoomt op een stel mieren die krioelen, weet je dat daarmee een verstrekkende betekenis wordt uitgedragen. Toch worden dit soort stijlmiddelen absoluut niet goedkoop gebracht. Een beetje zoals Lynch die onder een shot neemt van het leven onder de graszoden in Blue Velvet, of Coen in Barton FInk die ons meeneemt naar het bestaan achter de muren, in de waterleidingen. Grotesk is het zeker, maar toch niet afgezaagd. Maar weinig regisseurs is dat gegeven dus als je er in slaagt het overtuigend te brengen zoals Peckinpah hier, mag je met recht een van de groten worden genoemd.
Zo zit de film vol met dit soort sterke staaltjes effectbejag, te veel om op te noemen. Het fragment dat mij het meeste aangreep, was tegen het einde van de film wanneer Pike bij een prostituee komt. Zij, met haar goedertieren gezichtsuitdrukking probeert hem warmte te geven, humaan contact met hem te leggen. Hij is zich er heus sterk van bewust, hij heeft immers een hart, maar kan het niet overdragen. Het is aan de ene kant de onvermijdelijke generatiekloof die tussen hen inhangt, aan de andere kant is het een man die heeft wat meegemaakt. Pike is zich er van bewust dat dat soort zaken niet voor hem in het verschiet liggen, het is voorbij en het zal nooit meer terug komen. Ook hij heeft slechte dingen gedaan, en gunt zichzelf nu geen genegenheid. Het is onomkeerbaar, en de ondergang is nu het enige wat hem nog te wachten te staat. Daarmee is zo'n beetje het thema van de film gevat. Een bombastische, beladen operette over de teloorgang van een tijdperk, van een generatie. Groots ingezet, groots uitbetaald.
Jij eet je frikandellen wel met heel veel kaneel en opgevoerde pepers.
0
geplaatst: 10 juli 2017, 18:22 uur
Hakunamatafaka schreef:
Jij eet je frikandellen wel met heel veel kaneel en opgevoerde pepers.
(quote)
Jij eet je frikandellen wel met heel veel kaneel en opgevoerde pepers.
Gelukkig ben ik nog bevoorrecht van de kostelijkheden van onze lokale patatboer te genieten. Anderen onder ons, daarentegen, rantsoeneer ik op een snee brood zonder zout dagelijks. Jij bent tot die anderen veroordeeld. Dit verdict is niet herroepbaar.
0
geplaatst: 23 juli 2017, 22:04 uur
Rauwe western van Peckinpah die een groepje outlaws volgt op hun vlucht richting Mexico. Veel stereotiepen: de Mexicanen zijn alcoholzuipend, ruig en slordig en de vrouwen zijn allemaal prostituées. Verder heeft de Mexicaan niet veel anders om handen dan te feesten en te zuipen. Meer karikaturaal kon haast niet. Van nuance lijkt Peckinpah nooit gehoord hebben. Veel geweld ook, het handelsmerk van Peckinpah. Meer dan eens spat het bloed in het rond.
De film bestaat uit drie grote "set pieces" (bankoverval in het begin, treinroof, shootout op het einde) met daartussen een soort karakterstudie van de verhoudingen tussen de leden van de bende. Ik kan niet zeggen dat Wild Bunch een slechte western is; het is niet zomaar zwart-wit omdat het moeilijk meeleven is met deze outlaws. Als helden kan je ze in ieder geval niet zien.
Maar ik vind de film ook vage en nutteloze momenten hebben: het personage Deke Thornton is totaal niet interessant en ook Angel kon me niet echt warm krijgen. De lofbetuigingen gaan bij mij vooral naar de grootschaligheid van de scènes, die werkelijk een genot zijn. Die treinroof vond ik grandioos en ook de scène waarin het Mexicaans leger wordt aangevallen door de rebellen van Pancho Villa zag er top uit. En dan kom ik uit bij een bovengemiddelde western, niet bij een klassieker.
De film bestaat uit drie grote "set pieces" (bankoverval in het begin, treinroof, shootout op het einde) met daartussen een soort karakterstudie van de verhoudingen tussen de leden van de bende. Ik kan niet zeggen dat Wild Bunch een slechte western is; het is niet zomaar zwart-wit omdat het moeilijk meeleven is met deze outlaws. Als helden kan je ze in ieder geval niet zien.
Maar ik vind de film ook vage en nutteloze momenten hebben: het personage Deke Thornton is totaal niet interessant en ook Angel kon me niet echt warm krijgen. De lofbetuigingen gaan bij mij vooral naar de grootschaligheid van de scènes, die werkelijk een genot zijn. Die treinroof vond ik grandioos en ook de scène waarin het Mexicaans leger wordt aangevallen door de rebellen van Pancho Villa zag er top uit. En dan kom ik uit bij een bovengemiddelde western, niet bij een klassieker.
1
geplaatst: 11 november 2017, 16:07 uur
Sam Peckinpah's 'The Wild Bunch' is een symbolische film, waarin het thema (een outlaw-gang op leeftijd doet zijn laatste kunstje) min of meer samenvalt met het einde van de western als genre. De brute realiteit van de Vietnam-oorlog op het journaal is dan al lang het schieten in de meeste cowboyfilms voorbij gestoken. De notie van goed tegen kwaad (hét basisthema van de westerns) staat door diezelfde oorlog op losse schroeven. Peckinpah ziet dan ook geen belemmeringen om het geweld in zijn film te verzachten en kiest niet eenduidig partij voor één van de kampen in het verhaal. De dynamiek van 'The Wild Bunch' is adembenemend met een montage die wisselt tussen traag en extreem snel, het gebruik van telelenzen en close-ups en een finale die je op het puntje van je stoel laat belanden.
0
geplaatst: 24 april 2018, 22:38 uur
Ruud58 schreef:
Irriteert niemand zich aan de muziek dan?
Irriteert niemand zich aan de muziek dan?
Nee heb ik mij niet aan geïrriteerd, in tegenstelling tot Indiana Jones...
Ik vond the Wild Bunch een zeer vermakelijke film, hele goede entertainment.
0
Film Pegasus (moderator)
geplaatst: 8 juli 2018, 00:43 uur
Herziening van The Wild Bunch en ik kan het op verschillende vlakken wel beter appreciëren. De actiescènes zijn sterk en dat in een genre dat enkele decennia achter de rug had met vooral schietpartijen waar je meestal wel kon zeggen wie er zou doodvallen, aangevuld met achtervolgingen. Ik wil zeker het genre niet te kort doen hier. Western heeft veel meer troeven dan enkel actie. Bij The Wild Bunch wordt het wat harder en gaan de registers open. Niet voor niets op het einde van de jaren '60. De flower power is gedaan, de ogen zijn gericht op de Vietnamoorlog.
De film kent enkele mooie momenten en vooral de actiescènes zijn boeiend. Het trekt de film zeker omhoog. Al heb ik weinig met de personages, alhoewel daar toch meer tijd ingestoken wordt dan veel andere westerns. En het is toch wat te lang. Ik heb zeker genoten van deze film, maar de vergelijking wordt al snel gemaakt met andere westerns als C'era una volta il west, Il Buono, il Brutto, il Cattivo, High Noon, Il Grande Silenzio, Butch Cassidy and the Sundance Kid, High plains drifter, ... en dan mis ik hier toch wel nog iets.
De film kent enkele mooie momenten en vooral de actiescènes zijn boeiend. Het trekt de film zeker omhoog. Al heb ik weinig met de personages, alhoewel daar toch meer tijd ingestoken wordt dan veel andere westerns. En het is toch wat te lang. Ik heb zeker genoten van deze film, maar de vergelijking wordt al snel gemaakt met andere westerns als C'era una volta il west, Il Buono, il Brutto, il Cattivo, High Noon, Il Grande Silenzio, Butch Cassidy and the Sundance Kid, High plains drifter, ... en dan mis ik hier toch wel nog iets.
0
geplaatst: 31 augustus, 13:48 uur
Geroemd en geprezen in de filmboeken (én hier op het forum) voor zijn stilistische weergave van geweld (slow motion, montage) en ook ik erken die meerwaarde. Maar als film maakt TWB minder brokken. Het verhaal is oninteressant en de dramatiek is geremd (spanningen tussen bende leden vormen een anekdote, geen drama). De voorspelde confrontatie tussen Ryan en Holden wordt zelfs afgevoerd (daarin had Sergio Leone een heel goed punt !). Duidelijk dat Peckinpah een ongepolijste versie van de western wil geven. Geen nobele helden, armoede en onderdrukking zijn schering en inslag en er is bijgod een bijeenkomst aan de gang tegen het consumeren van alcohol (Peckinpah zal wel onder tafel gelegen hebben van het lachen wanneer de studio die scene zag waarin de manifestatie in de vuurlinie van the wild bunch komt te liggen). Mooie locaties (vooral die ruïne waar de bende van Mapechta vertoeft) creëren een apocalyptisch gevoel. Wat ik nog het meest aan de film kon smaken was die melancholie. De personages zitten op het einde van een fase, een afscheid dringt zich op en ze kijken met weemoed wat er is veranderd. Veel geluk hebben ze niet gehad en ze zien een kans om toch nog hun doel te bereiken (wapens stelen voor geld) maar het is het besef dat loyaliteit in ere moet gehouden worden dat hun noodlot wordt. Ze blijven onder hun code strijden en daarmee gaan ze (samen met hun tijdperk) ten onder. Peckinpah maakt hier de western een stuk volwassener en complexer maar zijn vertelling wordt aan flarden geschoten door een mager en monotoon verhaal.
* denotes required fields.
* denotes required fields.