The Searchers (1956)

Hoe kom je daar zo bij?
Is dat een uitspraak van Wayne zelf?
Dat zou wel erg vreemd zijn, want vele grote namen zijn hem voorgegaan in dat genre.
Overigens ook een aantal waaraan hij zei dat ze een voorbeeld voor hem waren.
(overigens ben ik geen Wayne fan )

Zo realistisch zijn de westerns met Eastwood nou ook weer niet.

Ik vind het trouwens helemaal geen vrolijke film.

Dit is een nog een mooi filmpje over The Searchers en John Ford.
'The Searchers' (1956) | Video Essay - YouTube

Inderdaad, verre van dat zelf, drama voert de boventoon.

Ik wil toch even reageren op een paar van je stellingen, meestal doe ik dat niet omdat een ieder recht heeft op een eigen mening mits je in mijn ogen geen onzin verkoopt.

Je geeft aan dat jij Searchers een geromantiseerde film vind, dat is dus in mijn ogen niet zo, het geeft een keihard beeld van het wilde westen kort na de burgeroorlog, waarin pioniers constant in gevaar verkeerden en indianen terecht moesten vrezen om hun bestaan en zich daar tegen weerden. Deze film is, vergeleken met westerns die veelvuldig in die periode werden gemaakt, behoorlijk rauw en er worden onderwerpen aangesneden welke toentertijd heel gevoelig lagen.
Denk alleen maar aan de scene waarin Wayne een dode indiaan om een bepaalde reden verminkt, of waarin hij zonder moeite een aantal outlaws, die weliswaar een overval in gedachten hadden, in de rug schiet, of het scalperen van Scar als ultieme wraak. Je geeft ook aan dat Wayne geen diepgang aan de rol geeft, dat is dus totale onzin, als er ooit een rol is geweest waarin hij dat wel degelijk deed, dan is het de rol van Ethan Edwards, haal de scene waarin hij en Marty een fort bezoeken die een aantal blanke meisjes welke gered zijn hebben meegenomen om te kijken of Debbie er bij is, in je geheugen en dan vooral het moment waarop hij zich omdraait of de buffeljacht waarin hij maar blijft doorschieten, alleen omdat de indianen van dat voedsel afhankelijk zijn en wat denk je van het racisme welke hij aan de dag legt ten opzichte van alles wat maar een rood kleurtje heeft. Na de film blijf je zelfs met een aantal vragen zitten, wat zijn werkelijk de gevoelens voor zijn schoonzus, werd Ethan gezocht na de oorlog en waarom was hij zo racistisch?
Ook ligt in zijn spel opgesloten dat hij beseft dat de tijden van de harde mannen in het wilde westen voorbij zijn, aan het einde van de film wordt dat prachtig in beeld gebracht.
Je hebt gelijk wat betreft de soms kartonnen studio settings, maar nergens lees ik van je dat dit afgewisseld wordt met schitterende opnames van monument valley.

Dat je films al High Noon en High plains drifter beter vind dan Searchers, daar heb ik geen probleem mee ligt er aan waar je voorkeur naar uitgaat, maar noem Searchers geen geromantiseerde film want dan sla je de plank in mijn ogen mis.

Geen letterlijke uitspraak van hem, maar als je kijkt naar zijn carrière kun je hem wel zo beschouwen. Hij heeft maar liefst in 83 westerns gespeeld. Natuurlijk was hij niet de eerste, zoals The Godfather ook niet de eerste misdaadfilm was. Maar net als die film voor het misdaadgenre heeft Wayne een soort standaard voor het westerngenre gezet, zo'n 30 jaar lang. En hij heeft wel degelijk uitspraken gedaan over de westerns van anderen, daarmee implicerend dat zijn werk beter was. En voor de duidelijkheid: het gaat hier niet om voorgangers van Wayne, maar om tijdgenoten. Films als High Noon en High Plains Drifter vond hij niks. Ook Spaghetti westerns bevielen hem niet. Allemaal on-Amerikaans; zo gedroegen cowboys zich volgens hem niet.

@[quote]Lord Flashheart schreef:
Ook Spaghetti westerns bevielen hem niet. Allemaal on-Amerikaans; zo gedroegen cowboys zich volgens hem niet.[/quote[user]

Met Wayne's uitspraken heb ik weinig (er zijn betere Amerikaanse westerns gemaakt dan veel van de zijne door tijdgenoten)
Maar met die laatste uitspraak had hij m.i. dan wel in zekere zin gelijk.
De spaghettiwesterns zijn inderdaad "on-Amerikaans", en volgden de zgn. "Code of the West" niet.
Ik heb het nu, net als Wayne waarschijnlijk, over de (ongeschreven? ) regels van de western, en niet over de werkelijke historie van het oude Amerikaanse Westen.

"Cowboys" zie je overigens niet of nauwelijks in de spaghettiwesterns (ook geen koeien trouwens)
De vergelijking van "cowboys", zoals we die kennen van de Amerikaanse western, met de uitsluitend op eigen financieel voordeel beluste hoofdpersonages zonder scrupules, die we in de spaghettiwesterns doorgaand zien loopt wel mank.

Overigens werd Wayne decennia lang als western-ster in populariteit, wereldwijd ver overschaduwd door acteurs als Roy Rogers, Gene Autry etc.

Mijn probleem ligt niet zozeer bij het plot zelf, als meer bij de algehele sfeer die wordt opgeroepen. Sommige gebeurtenissen zijn inderdaad ernstig, maar de muziek, de zuurstokkleuren, het melodramatische acteerwerk en sommige vervelende comic reliefs verpesten het voor mij. Het is allemaal zo geromantiseerd. Ik voel niet de dreiging/ernst van de gebeurtenissen, zoals ik die wel in de westerns ervaar die ik eerder heb genoemd. Dat noem ik een gebrek aan realisme, maar misschien is het meer een kwestie van smaak.

Over weinig films heb ik zo vaak gehoord hoe invloedrijk ze wel niet zijn geweest, maar hoewel ik op sommige vlakken de klasse van de film nog wel zie overheerst toch de teleurstelling. Op visueel gebied maakt de film zijn status wel echt volkomen waar. Ik ben ook altijd wel gecharmeerd van technicolor, en in deze film maakt het de landschappen (zelfs nog best wat sneeuw) er niet lelijker op. Heel mooi al die verzadigde kleuren, en ik zou haast zeggen dat het de sfeer van de film iets idyllisch/melancholisch geeft. Beter kan ik het zo gauw niet onder woorden brengen. Het past in elk geval goed bij de toon van een western van dit soort.

Wat daar dan wel weer afbreuk aan doet is al die flauwe humor. Vervelende lollig bedoelde typetjes zoals Mose, Lars Jorgensen en eigenlijk zelfs de kinderachtig gespeelde Martin. Maar dat is ook wel gewoon een beetje een product van die tijd, net als de stijl van acteren en bepaalde stereotypen die nu als racistisch zouden worden gezien. Spijtig wel dat Scar door een overduidelijk blanke man wordt gespeeld. Hij is nota bene de eerste Comanche die je ziet. De acteur zal misschien gecast zijn om de boodschap dat Ethan en Scar mee op elkaar lijken dan hij weet te versterken, maar alle dreiging en mysterie is direct van de Comanche af.

Vond de film ook wel wat stroef starten, en gaan slepen op het einde door zo'n wat flauwe romantische verhaallijn. En wat ik in het latere goede deel van de film (vanaf het moment dat Ethan en Martin als enige zijn overgebleven) dan toch nog wel jammer vond was dat er steeds wat bot van scène naar scène wordt gesprongen. Het is ook juist de kracht van de film dat enkele belangrijke momenten aan de verbeelding van de kijker worden overgelaten, maar Ford gaat er wat ver in. Subtieler vond ik dan al die hints en suggesties over Ethan. Die blijft wel echt een boeiend personage. Had Ford maar wat meer tijd aan hem besteed in plaats van aan romantisch of komisch bedoelde verhaallijntjes. 3.0*.