The Searchers (1956)

Hoe kom je daar zo bij?

Is dat een uitspraak van Wayne zelf?

Dat zou wel erg vreemd zijn, want vele grote namen zijn hem voorgegaan in dat genre.

Overigens ook een aantal waaraan hij zei dat ze een voorbeeld voor hem waren.

(overigens ben ik geen Wayne fan )

Zo realistisch zijn de westerns met Eastwood nou ook weer niet.

Ik vind het trouwens helemaal geen vrolijke film.

Dit is een nog een mooi filmpje over The Searchers en John Ford.

'The Searchers' (1956) | Video Essay - YouTube

Inderdaad, verre van dat zelf, drama voert de boventoon.

Ik wil toch even reageren op een paar van je stellingen, meestal doe ik dat niet omdat een ieder recht heeft op een eigen mening mits je in mijn ogen geen onzin verkoopt.

Je geeft aan dat jij Searchers een geromantiseerde film vind, dat is dus in mijn ogen niet zo, het geeft een keihard beeld van het wilde westen kort na de burgeroorlog, waarin pioniers constant in gevaar verkeerden en indianen terecht moesten vrezen om hun bestaan en zich daar tegen weerden. Deze film is, vergeleken met westerns die veelvuldig in die periode werden gemaakt, behoorlijk rauw en er worden onderwerpen aangesneden welke toentertijd heel gevoelig lagen.
Denk alleen maar aan de scene waarin Wayne een dode indiaan om een bepaalde reden verminkt, of waarin hij zonder moeite een aantal outlaws, die weliswaar een overval in gedachten hadden, in de rug schiet, of het scalperen van Scar als ultieme wraak. Je geeft ook aan dat Wayne geen diepgang aan de rol geeft, dat is dus totale onzin, als er ooit een rol is geweest waarin hij dat wel degelijk deed, dan is het de rol van Ethan Edwards, haal de scene waarin hij en Marty een fort bezoeken die een aantal blanke meisjes welke gered zijn hebben meegenomen om te kijken of Debbie er bij is, in je geheugen en dan vooral het moment waarop hij zich omdraait of de buffeljacht waarin hij maar blijft doorschieten, alleen omdat de indianen van dat voedsel afhankelijk zijn en wat denk je van het racisme welke hij aan de dag legt ten opzichte van alles wat maar een rood kleurtje heeft. Na de film blijf je zelfs met een aantal vragen zitten, wat zijn werkelijk de gevoelens voor zijn schoonzus, werd Ethan gezocht na de oorlog en waarom was hij zo racistisch?
Ook ligt in zijn spel opgesloten dat hij beseft dat de tijden van de harde mannen in het wilde westen voorbij zijn, aan het einde van de film wordt dat prachtig in beeld gebracht.
Je hebt gelijk wat betreft de soms kartonnen studio settings, maar nergens lees ik van je dat dit afgewisseld wordt met schitterende opnames van monument valley.

Dat je films al High Noon en High plains drifter beter vind dan Searchers, daar heb ik geen probleem mee ligt er aan waar je voorkeur naar uitgaat, maar noem Searchers geen geromantiseerde film want dan sla je de plank in mijn ogen mis.

Geen letterlijke uitspraak van hem, maar als je kijkt naar zijn carrière kun je hem wel zo beschouwen. Hij heeft maar liefst in 83 westerns gespeeld. Natuurlijk was hij niet de eerste, zoals The Godfather ook niet de eerste misdaadfilm was. Maar net als die film voor het misdaadgenre heeft Wayne een soort standaard voor het westerngenre gezet, zo'n 30 jaar lang. En hij heeft wel degelijk uitspraken gedaan over de westerns van anderen, daarmee implicerend dat zijn werk beter was. En voor de duidelijkheid: het gaat hier niet om voorgangers van Wayne, maar om tijdgenoten. Films als High Noon en High Plains Drifter vond hij niks. Ook Spaghetti westerns bevielen hem niet. Allemaal on-Amerikaans; zo gedroegen cowboys zich volgens hem niet.

@[quote]Lord Flashheart schreef:

Ook Spaghetti westerns bevielen hem niet. Allemaal on-Amerikaans; zo gedroegen cowboys zich volgens hem niet.[/quote[user]

Met Wayne's uitspraken heb ik weinig (er zijn betere Amerikaanse westerns gemaakt dan veel van de zijne door tijdgenoten)

Maar met die laatste uitspraak had hij m.i. dan wel in zekere zin gelijk.

De spaghettiwesterns zijn inderdaad "on-Amerikaans", en volgden de zgn. "Code of the West" niet.

Ik heb het nu, net als Wayne waarschijnlijk, over de (ongeschreven? ) regels van de western, en niet over de werkelijke historie van het oude Amerikaanse Westen.

"Cowboys" zie je overigens niet of nauwelijks in de spaghettiwesterns (ook geen koeien trouwens)

De vergelijking van "cowboys", zoals we die kennen van de Amerikaanse western, met de uitsluitend op eigen financieel voordeel beluste hoofdpersonages zonder scrupules, die we in de spaghettiwesterns doorgaand zien loopt wel mank.

Overigens werd Wayne decennia lang als western-ster in populariteit, wereldwijd ver overschaduwd door acteurs als Roy Rogers, Gene Autry etc.

Mijn probleem ligt niet zozeer bij het plot zelf, als meer bij de algehele sfeer die wordt opgeroepen. Sommige gebeurtenissen zijn inderdaad ernstig, maar de muziek, de zuurstokkleuren, het melodramatische acteerwerk en sommige vervelende comic reliefs verpesten het voor mij. Het is allemaal zo geromantiseerd. Ik voel niet de dreiging/ernst van de gebeurtenissen, zoals ik die wel in de westerns ervaar die ik eerder heb genoemd. Dat noem ik een gebrek aan realisme, maar misschien is het meer een kwestie van smaak.

Over weinig films heb ik zo vaak gehoord hoe invloedrijk ze wel niet zijn geweest, maar hoewel ik op sommige vlakken de klasse van de film nog wel zie overheerst toch de teleurstelling. Op visueel gebied maakt de film zijn status wel echt volkomen waar. Ik ben ook altijd wel gecharmeerd van technicolor, en in deze film maakt het de landschappen (zelfs nog best wat sneeuw) er niet lelijker op. Heel mooi al die verzadigde kleuren, en ik zou haast zeggen dat het de sfeer van de film iets idyllisch/melancholisch geeft. Beter kan ik het zo gauw niet onder woorden brengen. Het past in elk geval goed bij de toon van een western van dit soort.

Wat daar dan wel weer afbreuk aan doet is al die flauwe humor. Vervelende lollig bedoelde typetjes zoals Mose, Lars Jorgensen en eigenlijk zelfs de kinderachtig gespeelde Martin. Maar dat is ook wel gewoon een beetje een product van die tijd, net als de stijl van acteren en bepaalde stereotypen die nu als racistisch zouden worden gezien. Spijtig wel dat Scar door een overduidelijk blanke man wordt gespeeld. Hij is nota bene de eerste Comanche die je ziet. De acteur zal misschien gecast zijn om de boodschap dat Ethan en Scar mee op elkaar lijken dan hij weet te versterken, maar alle dreiging en mysterie is direct van de Comanche af.

Vond de film ook wel wat stroef starten, en gaan slepen op het einde door zo'n wat flauwe romantische verhaallijn. En wat ik in het latere goede deel van de film (vanaf het moment dat Ethan en Martin als enige zijn overgebleven) dan toch nog wel jammer vond was dat er steeds wat bot van scène naar scène wordt gesprongen. Het is ook juist de kracht van de film dat enkele belangrijke momenten aan de verbeelding van de kijker worden overgelaten, maar Ford gaat er wat ver in. Subtieler vond ik dan al die hints en suggesties over Ethan. Die blijft wel echt een boeiend personage. Had Ford maar wat meer tijd aan hem besteed in plaats van aan romantisch of komisch bedoelde verhaallijntjes. 3.0*.

Technicolor.

Overdreven veel, zelfs. En de setting van veel scenes in Monument Valley was toen misschien nog niet zo cliche als nu, en ja, het is mooi, maar ook wel wat bekend. Wel een mooi contrast met het rauwe, lelijke verhaal met de niet heel fraaie karakters die er in spelen. Zoals het bij een western wel wat hoort, weinig nuances tussen goed en slecht, al gaat dat niet helemaal zoals meestal. Nogal vernieuwend in dat opzicht indertijd, en al zeker met de - voor een western - vrij subtiele manier waarmee daar de moraal ingewreven wordt.

Subliem gefilmd, gespeeld en in scenes vertaald, zonder meer. En met een prettig klassiekig filmmuziekje erbij. Fijn voor een mooie avond klassieke film. Met alle kans om daar rustig en ietwat verbaasd te kijken naar hoe het personage van John Wayne van lelijk tot lelijker gaat. En hoe dat vervolgens nog steeds zover langs het gros van de westernliefhebbers heen gaat dat het geen enkel deukje, geen krasje in zijn status als de onbesproken held van Amerika geeft. Ik weet eigenlijk niet of ik dat knap en bewonderenswaardig of angstaanjagend moet vinden.

Goede, solide Amerikaanse western! Het verhaal stelt verder eigenlijk maar weinig voor maar doordat het subtiel het nogal ongebruikelijke Indiase racisme aanpakt, is het toch een zeer goede film. Het geeft de film net een bepaalde subtiliteit, niet het nodig had. De wreedheden die de indianen verrichten brengt regisseur John Ford nooit in beeld. Echter de misdaden die door Ethan maar ook anderen jegens de indianen plegen komen wel in beeld. Indianen worden wel voor een groot deel neergezet als de schurken, maar uiteindelijk wordt ook duidelijk waarom opperhoofd Scar de blanken heeft aangevallen: ze hebben zijn zonen vermoord. Ondanks dat de film ook het voor de western film bekende romantische subplot omvat en er zelfs sommige personages zorgen voor een komische noot, zijn deze elementen ook nooit heel storend en passen goed bij de film. John Wayne was de perfecte keuze voor de rol van Ethan en hij doet dit op zijn eigen kenmerkende wijze. In deze film speelt hij een karakter met een wat duistere zijde, een rol waarin hij het best tot zijn recht lijkt te komen. De allereerste scene van de film, is van een deuropening die uitkijkt op de wereld, en zo eindig de film ook weer met de allerlaatste opname. De film is een mooie klassieke western die kijkers bijna het leven zelfs wil laten zien; het is geen goede tegen slechteriken en zelfs de held en de westerse mythe worden in twijfel te getrokken.

Ben allergisch voor John Wayne. Dus een film met hem sla ik per definitie over. Nog een leuke: The John Wayne Walk - YouTube

Best prima.

Eerste aanraking met bekend regisseur Ford. Ook wel "de enige man die John Wayne aan het huilen kon maken". Die status doet de nodige verwachtingen oproepen, maar in zijn filmcarrière was ik voor de rest niet heel geïnteresseerd. Gelukkig is The Searchers best oké.

Zowat de eerste film ook die ik van Wayne zie, ik ben niet zo van de oude westerns en keek deze film alleen vanwege een toplijst. Na het zien van de film ga ik nog steeds niet actief zoeken naar Wayne-westerns, maar toevallig staat er wel eentje op de band waarin Wayne ook zit.

Om het nu over de film te hebben, het is allemaal zo slecht nog niet, ik had vooraf best lage verwachtingen. Visueel kent het enkele mooie beelden, de natuur is schitterend. Toch vind ik dat het maximale er niet is uitgehaald, ik mis nog echt een unieke push. Nu lijkt het nog iets teveel alsof het visuele aspect een duwtje in de rug krijgt door de mooie locaties.

Acteerwerk is best slecht. Wayne doet het nog wel oké, maar Hunter is best slecht en de bijrollen zijn allemaal ook niet veel beter. Veel theatraal acteerwerk, veel grote gebaren maar bij een hoop karakters past dat niet echt. Ik kreeg ook pas later door dat de zoektocht jaren duurde. De karakers werden qua gedrag namelijk nergens ouder. Ik vond ook het uiterlijk van de personages niet echt veranderen.

Verhaaltje is leuk bedacht en weet best te boeien. Rondom het midden van de film zwakt het tempo wat af waardoor het allemaal iets langdradiger is maar het eerste en derde deel kent best een lekker tempo. Vooral de slotfase kent sterke stukken, bijvoorbeeld het snelle camerawerk als een paard galoppeert blijf ik echt geweldig vinden.

De film duurt niet te lang en niet te kort. Tempo is voor een groot deel best gezond en de natuur is wonderschoon. Als geheel is het best oké. Het is niet echt mijn genre, het acteerwerk is best slecht en ik mis wat unieks, maar juist omdat het mijn genre niet is en ik het heel makkelijk af kon kijken is het een complimentje waard dat ik het nog met een voldoende beoordeel. Ik deel namelijk geen voldoendes uit puur omdat het een klassieker is.

By golly!

Oudje die ik onlangs in een lijstje van beste westerns voorbij zag komen, en zowaar bood de BBC uitkomst met een mooie opgepoetste en ingekleurde versie die niet de indruk geeft dat de film van '57 is. En hoeveel het begin wat stroef was heeft The Searchers toch een uitermate goede indruk achter gelaten.

Als tiener las ik verscheidende keren het boek De Mississippi Express van J.W. Klei. Een boek dat mijn vader in de jaren '50 kreeg op zijn verjaardag, en hoewel een braaf en avontuurlijk beeld passend bij die tijd, gaf het boek toch een spannend beeld van de strijd van boeren en arbeiders wiens land aangevallen werd door indianen en men zich met hand en tand moest verdedigen. Een beeld hier niet anders met het enigszins gezapige begin, en de oudbolige introductie van de knorrige Uncle Ethan. Heel goed staat The Searchers er dan nog niet op, iets dat met grote sprongen verbeterd tijdens de stijgende spanning rond het huis. De spanning en stress komt daar goed naar voren zelfs zonder schokkende beelden. De zoektocht begint en het duo Ethan en Martin maakt heel wat mee op zoek naar de vermisten. Onderlinge spanning, verraadt, het weer, kilometers lang en jarenlang onderweg opzoek naar een sprankje hoop. Het lijkt lange tijd op niets uit te draaien vooral ook door de verdeeldheid tussen het duo.

The Searchers valt vooral op vanwege zijn subtiele beeld die niet gruwelijk is, maar wel de hardheid van die tijd en het bestaan laat zien. Vooral de gekgeworden vrouw is tragisch en aangrijpend. Iets dat de angst en strijd met de indianen extra benadrukt. Tevens komt er een aardig beeld van de oorlog/genocide die woede naar voren met het uitgemoordde dorpje en de voortdaverende cavalerie als kenmerk. De prachtige landschappen mogen ook niet vergeten wordt en vooral het shot waar Ethan's groep in het nauw gedreven wordt door een partij indianen met Monument Valley op de achtergrond is er een van grote schoonheid. Het beeld valt op, en is goed ingekleurd, zo zijn de sneeuw landschappen ook prachtig. Minder maar niet overkomelijk is het karakter Ethan Edwards die weliswaar als veteraan en spoorzoeker ervaringsdeskundige is maar soms wel erg stuitend is in zijn methodes, gebrek aan empathie en overtuiging van zijn gelijk. Aardig is nog de aanwezigheid van de zusjes Wood, iets minder het klef aandoende einde, iets dat eigenlijk weer in het tijdsbeeld gezien moet wordt.

Veel pijn geeft dat laatste niet aan The Searchers die meer dan slaagt als uitstekende western. Een fraai beeld, mooi gemaakt, subtiel maar toch aangrijpend zonder gruwelijk te worden. Ja, deze film is zeer genietbaar.

Mooi verhaal, Lovelyboy. Eén opmerking: The searchers werd oorspronkelijk al in kleur opgenomen en is dus nooit ingekleurd geworden.

Eigenlijk niet zo op de hoogte wanneer men de overstap gemaakt heeft. Kleurenfilm was al langer mogelijk maar waarom men het niet gebruikte is me onbekend.

Herziening die best wel mee gevallen is. Er zijn betere westerns, Wayne is (in mijn ogen) dan ook eerder een acteur uit de meestal traditionele western. Misschien wat de tegenpool van Eastwood. Maar hij doet zijn dingen wel goed en kan de film best dragen. Er zit wel wat slijt op deze film, maar ik heb me best vermaakt.

Drie jaren na de beëindiging van de Amerikaanse burgeroorlog keert Ethan Edwards (John Wayne) terug naar zijn familie. Wat er in die drie jaar is gebeurd, blijft in het ongewisse. Dat geldt ook voor zijn oorlogsjaren. Zijn terugkeer is de opening van de film. Een sterke opening. Een sterk beeld. We zien de buitendeur langzaam opengaan en vanuit de deuropening wordt de kijker een betoverende blik gegund op Monument Valley. Het is wel duidelijk dat John Ford de regisseur is.
In The Searchers wordt gepoogd het onwrikbare heldenimago dat van John Wayne bestaat, te ontkrachten. Het centrale thema in de film is vergelding gecombineerd met racisme. Ethan is een racist. Hij veracht de Comanches. Hij veracht zelfs de geadopteerde zoon van zijn broer, die een minieme hoeveelheid comanchenbloed door zijn aderen heeft lopen. De reden van Ethan‘s verachting is onduidelijk. Wel is duidelijk dat Ethan de taal van de Comanches beheerst en dat hij goede kennis heeft van hun gebruiken. Zijn haat heeft manische trekjes. Als Ethan in een scène als een gek op een kudde bizons vuurt, opdat de dode bizons ter plekke wegrotten en de Indiaan het vlees van de bizon niet meer kan nuttigen, blijkt wel hoe intens zijn extremistische houding deel uitmaakt van zijn wezen. John Wayne, de nobele held. Dat valt dus wel mee.
The Searchers is geen film van eenzijdig racisme. Vergelding speelt in dat opzicht een grote rol. Vergelding voor Ethan die het Comanche opperhoofd Scar vervolgt voor het doden en kidnappen van leden van zijn familie. Vergelding voor Scar, die handelt vanuit de motivering dat de blanke man hem zijn land heeft afgepakt, zijn zonen heeft vermoord en totaal geen respect heeft voor de inheemse cultuur. Zo gruwelijk en koudbloedig Ethan in zijn acties tegen de Comanches is, zo gruwelijk en koudbloedig zijn ook de acties van de Comanches tegen de blanke vijand. Het opperhoofd Scar en zijn opponent Ethan zijn tegengesteld maar eigenlijk ook weer niet.
John Wayne is in deze film niet de gloriërende revolverheld die een toonbeeld van rechtschapenheid is. Hij is veel complexer. Hij is iemand die zich in het schemergebied tussen goed en slecht bevindt. Een verrassende rol van Wayne die buiten zijn gebaande paden treedt en dat uitstekend doet. Hij is een tragische figuur die niet meer in staat is om zich te voegen. Hij begrijpt de wegen van de indiaan maar accepteert die wegen niet. Een plaats in zijn eigen blanke cultuur is ook niet voor hem weggelegd. Het is hem onmogelijk om de tradities van zijn eigen cultuur na te leven. Aan het eind van de film trekt Ethan weer de wildernis in. De deur die in het begin nog open stond, sluit zich langzaam maar onherroepelijk achter hem.

Collins

Misschien helpt dit om de beweegredenen van Ethan Edwards beter te begrijpen?

https://i.ibb.co/VDq2YDQ/10406351-10101379966443293-897968836426797921-n-jpg-The-Searchers-grafsteen.jpg

Dat helpt. Dank je.

The Searchers Ending Explained: Wandering Forever Between The Winds – Western Offical - newstoday90.com