Genre: Drama
Speelduur: 101 minuten
Oorsprong:
Verenigde Staten
Geregisseerd door: Darren Aronofsky
Met onder meer: Ellen Burstyn, Jared Leto en Jennifer Connelly
IMDb beoordeling: 8,3 (895.575)
Gesproken taal: Engels
Releasedatum: 13 september 2001
On Demand:
- Bekijk via Pathé Thuis
- Bekijk via iTunes
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Requiem for a Dream
De weduwe Sara Goldfarb krijgt te horen dat ze uitgekozen is om in een spelshow mee te doen. Aangezien ze niet meer in haar favoriete jurk past, begint ze met dieetpillen, waar ze al snel aan verslaafd raakt. Ondertussen mislukken de pogingen van haar zoon Harry, z'n vriendin en een vriend om het te maken in de drugsscene. Langzamerhand glijden de hoofdpersonages verder en verder weg in een neerwaartse spiraal van drugsgebruik, misdaad en prostitutie.
Externe links
Acteurs en actrices
Sara Goldfarb
Harry Goldfarb
Marion Silver
Tyrone C. Love
Tappy Tibbons
Arnold the Shrink
Mr. Rabinowitz
Alice
Ada
Reviews & comments
baspls
-
- 4118 berichten
- 1673 stemmen
Requiem for a Dream verteld het verhaal van de heroïneverslaafde Harry. Samen met zijn vriendin Marion en en vriend Tyrone verliest hij zich steeds verder in zijn problemen. Tegelijkertijd is zijn tv-verslaafde moeder vastbesloten om af te vallen als ze hoort dat ze op tv kan komen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de film vooral om Jennifer Connelly heb opgezet. De rol is eens wat anders, maar ze doet het erg goed. Ook Ellen Burstyn en Jared Leto vond ik erg sterk acteren.
De film is ge-edit als een hip-hop video. Heel flitsend allemaal, mij zelfs iets te flitsend. Ik heb geen verstand van drugs, maar het kijken van deze film geeft volgens mij het zelfde effect. Veel mooie shots en close-ups wel, al was het splitscreen weer een beetje overbodig (Brian De Palma pakte dat toch beter aan). Het shot met Jennifer Connelly op de pier is gejat van Dark City, waar precies zo'n shot van Jennifer Connelly te vinden is. Verder is er ook een citaat uit de anime Perfect Blue in de film te vinden en worden Videodrome, 1984, Brazil, Dead Ringers en A Clockwork Orange als inspiratie genoemd.
De muziek van Clint Mansell had ik natuurlijk al duizenden keren gehoord in trailers en youtube-video's. Vond het daardoor niet helemaal goed passen bij de film, denk toch eerder aan een actie-trailer dan aan drama bij het deuntje (jammer dat het zo is verpest). De verdere jaren '90 techno deed me op een of andere manier heel erg aan Duitse films denken, weet ook niet waarom.
Ik heb altijd weinig begrip voor mensen die aan drugs beginnen. Je weet dat je verslaafd raakt, waarom dan überhaupt beginnen. Natuurlijk worden er ook veel mensen gedwongen in slechte milieus of wordt het er letterlijk met de paplepel ingegoten, maar dan nog. De film vergelijkt een heroïneverslaving op een interessante manier met afhankelijkheid van medicijnen. Erg on-Amerikaans van Darren Aronofsky en dat kan ik wel waarderen.
Requiem for a Dream is een sterk drama dat filmtechnisch een beetje wordt overschat, maar alles behalve tegenvalt.
TornadoEF5
-
- 5541 berichten
- 1482 stemmen
Voor de tweede keer gezien in de hoop dat mijn eerste oordeel verkeerd zat, nadat ik het veel betere Black Swan zag, maar dit vind ik echt niet goed. We beginnen met de positieve punten; dat is de muziek die ergens naar het einde toe ook begint te vervelen, en in de tweede plaats ook de claustrofobische sfeer die we ook terugzien in Black Swan, en veel beter uitgewerkt daar. Ik vind de verhalen veel te chaotisch gebracht, wat ook de bedoeling was doordat dit als een trip moest aanvoelen. De montage die heel repetitief, vervelend is en het chaotische gevoel versterkt, vind ik ook echt niet goed. En inderdaad ik hoef geen 10.000 keer te zien hoe de pillen ingenomen worden, dat je pupillen uitzetten en wat het doet in de bloedbaan.
Inhoudelijk vond ik het ook zwak. Jongen verkoopt en neemt drugs, en verliest arm. Ja so what, is this all you've got? Ik bedoel, begrijp me niet verkeerd, tuurlijk is het erg maar tegen dat moment heb je al zoveel antipathie opgebouwd dat het je koud laat. Die neger doet gewoon mee met die zoon, en vliegt in de gevangenis? Was dat alles? En wat het meisje doet, weet ik ook niet. Het einde suggereert zelfs dat ze niet eens bestaat. Wellicht weggegaan door de drugproblemen van de zoon, al dacht ik dat ze zelf ook verslaafd was.. Het verhaal van de vrouw vond ik dan nog het "beste" hoewel ik het visueel niet mooi vind ogen, en ik er ook weinig mee heb. Dat hele gedoe van: "ik moet in mijn rood kleedje, ik moet op TV komen" en dan die vermageringspillen laat mij ook koud
Anyway, ik zal hoe dan ook dingen gemist hebben, maar door de chaotische manier waarop het verhaal gebracht wordt, valt dat ook te verwachten. Mozaïekvertellingen doen het ook nooit goed bij mij, mede omdat je je niet kan inleven in één van de personen doordat er op te veel personen gefocust wordt. Bovendien neemt de verwarring dan alleen maar toe. Als je het hebt over het thema drugs, en je levert dit op mijn plateau, dan heb je de essentie toch niet gevat en weet je totaal niet waarover het gaat. Dit is absoluut niet wat drugs inhoudt. Ik vind het een draak van een film.
TornadoEF5
-
- 5541 berichten
- 1482 stemmen
Deze ga ik ook niet snel herkijken, is niet echt een film waar je vrolijk van wordt. Ik denk ook dat het de laatste keer is dat ik hem gezien had. En de reden waarom ik hem nu wel herkeek, was omdat ik de vorige keer de aandacht volledig verloor omdat ik het ook toen al niets vond. Toen was ik ook nog niet klaar voor zo een film, doordat je het ook niet letterlijk mag opvatten of als iets realistisch mag zien (wat ik bij Black Swan ook niet deed en die heb ik 4.5* gegeven), maar toch, dit ligt me gewoon niet.
Zwolle84
-
- 8022 berichten
- 0 stemmen
is niet echt een film waar je vrolijk van wordt.
Dit valt vrij moeilijk te ontkennen.
shrink
-
- 1977 berichten
- 2228 stemmen
Zeer goede film over de effecten en gevolgen van verslaving. Niet alleen in beeld gebracht bij jonge mensen, maar ook bij een ouder iemand. Ik vond vooral die wederkerende tussenstukjes met 'die wijderwordende ogen' erg leuk gemaakt.
tbouwh
-
- 5650 berichten
- 4966 stemmen
Qua narratief ligt dit in principe geheel niet in m'n straatje, waardoor ik deze film best lang voor me uit heb geschoven. Gelukkig is Requiem for a Dream vooral een film die je moet ervaren. Een trip, letterlijk en figuurlijk, perfect gepaced. De cinematografie en montage zijn daarnaast van een dusdanig niveau dat ik deze film wel goed moét vinden. Heerlijk tenslotte om te zien hoe allerlei inspiratiebronnen samen lijken te komen: het surrealisme van Lynch, die snelle montage uit a Clockwork Orange (zou dat gezever over rood/oranje daar ook ergens een basis hebben?) en het narratief dat diezelfde Kubrick-film kruist met Tarantino en the Truman Show. En tóch wordt het een volbloed Aronofsky.
Dik 4*
mbr
-
- 36 berichten
- 35 stemmen
Indringende film over wat verslaving met mensen kan doen. Soort visuele 8baan.
De boodschap: beware...
Jonge klassieker.
IH88
-
- 8752 berichten
- 3080 stemmen
“Anybody wanna waste some time?”
Verwoestend. Requiem for a Dream is een film over het verwoestende effect dat drugs heeft op vier personen. Verhaaltechnisch is Requiem niet erg bijzonder, en in een tijd van waanzinnige series als Narcos en Breaking Bad raak je ook niet snel meer onder de indruk van een film over drugs.
En alhoewel de acteurs het goed doen (vooral Connelly en Burstyn) blijven de personages wel erg eentonig en vlak. Leto, Connelly en Wayans dealen in drugs en raken er verslaafd aan, maar dat is het dan ook. Burstyn speelt een wat zielig omaatje die de hele dag op de stoel zit en verslaafd raakt aan dieetpillen.... Van de personages en het verhaal moet Requiem het duidelijk niet hebben. Gelukkig is het audiovisueel wel waanzinnig mooi. Vooral de muziek van Clint Mansell snijdt dwars door je ziel. De regie en editing van Aronofsky deed me soms denken aan Snatch van Guy Ritchie. De constante herhaling van scènes kan wat vermoeiend zijn (de zoveelste pilinname is too much), maar het werkt uiteindelijk wel. Als een sloophamer.
Fisico (moderator films)
-
- 8353 berichten
- 4695 stemmen
Eindelijk nog eens de tijd gehad om één van mijn favoriete films te bekijken en te beoordelen . Ik moet zeggen dat een nieuwe kijk weinig heeft veranderd aan mijn oorspronkelijke opinie. Requiem for a dream is een film die draait om 3 tot 4 hoofdpersonages die elk op hun gebied verslaafd raken.
Het personage van Sarah Goldfarb was misschien het best uitgewerkt. Ze is TV-verslaafd en heeft er zowat alles voor over om mee te doen in haar favoriete kwis. Ze wil op haar best zijn (fixatie op haar rode jurk van pakweg 10 jaar terug). Niet de jurk is fout gewassen, wel Sarah is in volume uitgezet waarop ze besluit te diëten. Ze is erg beïnvloedbaar en onvoorbereid met alle gevolgen van dien. Het diëten lukt niet zo goed waarop ze al snel overgaat tot pillen voorgeschreven door een kwakzalver. Deze fases worden op een repetitieve manier erg speciaal in beeld gebracht. Ik realiseer me dat sommigen dit op den duur erg irritant vinden. Ikzelf vind het versterkend. Vooral ook de erg fijne harde muziek zorgt voor een beklemmend dreigend gevoel. (Ik heb het dan niet noodzakelijk over de soundtrack-tune).
Verder zie je dat Goldfarb er alles wil aan doen om de schijn op te houden. Ze voelt zich waardeloos en niemand. Ze voelt zich oud en alleen. Niemand kijkt naar haar om. Door de TV-show ís ze iemand, krijgt ze aandacht en zijn alle oude buurbomma's stikjaloers. Haar gesprek met haar zoon vond ik dan ook erg sterk: "Ik heb eindelijk een reden om op te staan. Ik heb een reden om te lachen".
Die schone schijn trekt ze door op TV. Al dromend doet ze de groeten aan Seymour (die eigenlijk al overleden is) en aan haar knappe geslaagde zoon. Ze wil het perfecte gezin spelen en probeert alles te doen om te laten uitschijnen dat ze geslaagd is het leven. Ze verliest zich in de realiteit. Zielig format, het stemt tot nadenken. De combinatie met de speciale camerastandpunten, beeld, geluid, montage en symbolische waanideëen (agressieve frigo, tergend trage tijdsklok, ...) maakt het plaatje compleet!
Ook de zoon Harry raakt verstrikt in het web van de verslaving. Ook hier zijn de hallucinaties fijn uitgewerkt (pistool van de agent of Marion die de vork in de hand van Arnold steekt). Hij doet alles om zijn verslaving te voeden (verkopen TV van zijn moeder, Marion laten opdraven als lustobject, ...). Die doorlopen ogen, vale huid, de verbale nerveuze agressie, het zweten en beven ... Typische kenmerken van een (drug)verslaafde en kenmerkend van wat ik op mijn werkvloer soms zie.
Marion is in hetzelfde bedje ziek. Zij biedt zich uiteindelijk zelf te koop aan, maar minimaliseert alles. "Ik ben niet zo verslaafd als je denkt". Mooie sterke rol van Jennifer Connelly al is de echte ster Ellen Burstyn.
Ik kan best tegen wat bloed en flinke horror. Die elektroshocktherapie was heftig. Hier tekenen aub! Het mag best goor zijn, maar naalden, laat staan naalden in een vieze open wonden, neen ... niet aan mij besteed. Een zeer confronterende film die me steeds is bijgebleven, ook nu weer. Aronofsky levert hier een erg gewaagde maar vooral topprestatie af. Er is een mooie afwisseling met de verschillende personages. Ook de aparte camerastandpunten waren eens iets anders en vooral beklemmend en dreigend (Snorrycam waar de camera op het lichaam is bevestigd en de camera op het gezicht gefocust wordt, split screen enz ...). Er is ook een zekere symboliek in de film met de seizoenen zomer, herfst (fall) en winter refererend naar de hoogtepunten/pieken/vol enthousiasme van de personages om zo over te gaan naar het verval en in de winter de verdoemenis.
Tot slot nog iets over de beweegreden of overtuiging van Aranofsky. Volgens mij ziet hij de mens als slachtoffer, als iemand die dmv pech of externe factoren in verval kan raken. Reclame krijgt ook bij hem een negatieve weerklank doordat ze een grote destructieve invloed kunnen hebben op labiele personen.
Mensen hebben steeds idealen en stellen zich doelen of dromen voor. Vandaar ook de symboliek van de oceaanpier. De drang of vlucht naar een zorgeloze ideale wereld weg van de ellende.
Voor mij zijn 5,0* meer dan waard, nog maar eens!
Mevlut Karatas
-
- 47 berichten
- 47 stemmen
Eén van de beste films die ik ooit gezien heb. Vooral de scène waarin Jennifer Connelly zich aan een ass-to-ass dildo situation moet wagen, staat me geweldig bij...
demonski
-
- 144 berichten
- 168 stemmen
Net nog maar eens een keer gezien na zoveel jaren maar wat een dijk van een film , zeer beklemmend dikke 5 *
Syll
-
- 10 berichten
- 0 stemmen
Een op en top naargeestige film waarin het troosteloze en grillige karakter van verslaving en depressie voelbaar is, nergens wordt geromantiseerd, maar die toch zowel in beeld als geluid als een mokerslag aan komt. Een film die je niet voor de lol nog een keer aanzet...... al met al zeeeer geslaagd dus!
Jakobb
-
- 17 berichten
- 281 stemmen
Staat op 1 in mijn top. Geweldige film die je nog dagenlang bijblijft.
Leuk sfeertje en goeie regie. Sommige scènes zijn echt wel heel hard.
Goeie acteerprestaties met een glansrol van Ellen Burstyn, die hier echt wel haar oscarnominatie had mogen verzilveren.
De volle 5*
Shadowed
-
- 8382 berichten
- 5266 stemmen
Flinke film.
De wind van voren kreeg ik er niet van, maar hij zette me wel voor een tijdje aan het denken. Het is natuurlijk vreselijk heftig wat erin gebeurd. Ook is de film leuk bewerkt en verveelt hij geen enkel moment. En de boodschap is er ook heel duidelijk.
Het acteerwerk van Leto viel me een beetje tegen aan het begin, Burstyn is duidelijk diegene die er bovenuit komt. Connelly en Wayans zijn leuke toevoegingen, was vooral verrast van Wayans in deze film. Die acteur heb ik hiervoor alleen maar in flauwe rollen gezien.
Het is een heftig onderwerp dat bijzonder door de kijker heen gaat, schitterende soundtrack trouwens. Zeker een aanrader, maar een echte klap gaf hij me niet.
Filmkriebel
-
- 8946 berichten
- 4129 stemmen
Als preventieve film over de gevolgen van drugsgebruik kan dit wel tellen ... Drie jongeren en de moeder van één van hen kennen een neerwaartse spiraal door hun verslaving aan drugs en amfetamines. Burstyn zet een memorabele rol neer die pijnlijk is om te zien bij vlagen. Nochtans heeft ze het zelf niet gezocht: haar psychiater schreef haar teveel van die pillen voor (nogal ongeloofwaardig toch).
Requiem for a Dream kent geen medelijden voor zijn personages: op het einde hebben ze hun nachtmerrie bereikt ... Veel visuele truukjes in de film die het allemaal trippy maken, maar door het overmatig gebruik ervan had ik iets van "Ok nu heb ik het wel gezien".
Dit is zeker een goed en sterk en deprimerend drama die velen wel afkerig zal maken voor dit chemische spul. De beste scène vond ik trouwens gewoon die TV show die plots naar de huiskamer van de moeder verhuist. Subliem om te zien gewoon.
Basto
-
- 10062 berichten
- 6817 stemmen
Burstyn zet een memorabele rol neer die pijnlijk is om te zien bij vlagen. Nochtans heeft ze het zelf niet gezocht: haar psychiater schreef haar teveel van die pillen voor (nogal ongeloofwaardig toch).
Eerder regel dan uitzondering...
Filmkriebel
-
- 8946 berichten
- 4129 stemmen
Interessant artikel Basto. Het gaat hier om pijnstillers en niet om afslankpillen zoals in de film, maar het zal wellicht toch allemaal vaker voorgeschreven worden als we denken.
Ik stelde me gewoon de vraag want ik meen dat het voorschrijven van medicatie op basis van verslavende stoffen toch gereguleerd wordt door volksgezondheid.
Basto
-
- 10062 berichten
- 6817 stemmen
Interessant artikel Basto. Het gaat hier om pijnstillers en niet om afslankpillen zoals in de film, maar het zal wellicht toch allemaal vaker voorgeschreven worden als we denken.
Ik stelde me gewoon de vraag want ik meen dat het voorschrijven van medicatie op basis van verslavende stoffen toch gereguleerd wordt door volksgezondheid.
Nee hoor zeker in Amerika is de halve natie verslaafd aan ‘legale’ drugs.
Filmkriebel
-
- 8946 berichten
- 4129 stemmen
in Amerika is de halve natie verslaafd aan ‘legale’ drugs.
Overdrijven is bij jou een kunst blijkbaar
Basto
-
- 10062 berichten
- 6817 stemmen
matador24
-
- 8 berichten
- 146 stemmen
Voor de tweede keer gezien in de hoop dat mijn eerste oordeel verkeerd zat, nadat ik het veel betere Black Swan zag, maar dit vind ik echt niet goed. We beginnen met de positieve punten; dat is de muziek die ergens naar het einde toe ook begint te vervelen, en in de tweede plaats ook de claustrofobische sfeer die we ook terugzien in Black Swan, en veel beter uitgewerkt daar. Ik vind de verhalen veel te chaotisch gebracht, wat ook de bedoeling was doordat dit als een trip moest aanvoelen. De montage die heel repetitief, vervelend is en het chaotische gevoel versterkt, vind ik ook echt niet goed. En inderdaad ik hoef geen 10.000 keer te zien hoe de pillen ingenomen worden, dat je pupillen uitzetten en wat het doet in de bloedbaan.
Inhoudelijk vond ik het ook zwak. Jongen verkoopt en neemt drugs, en verliest arm. Ja so what, is this all you've got? Ik bedoel, begrijp me niet verkeerd, tuurlijk is het erg maar tegen dat moment heb je al zoveel antipathie opgebouwd dat het je koud laat. Die neger doet gewoon mee met die zoon, en vliegt in de gevangenis? Was dat alles? En wat het meisje doet, weet ik ook niet. Het einde suggereert zelfs dat ze niet eens bestaat. Wellicht weggegaan door de drugproblemen van de zoon, al dacht ik dat ze zelf ook verslaafd was.. Het verhaal van de vrouw vond ik dan nog het "beste" hoewel ik het visueel niet mooi vind ogen, en ik er ook weinig mee heb. Dat hele gedoe van: "ik moet in mijn rood kleedje, ik moet op TV komen" en dan die vermageringspillen laat mij ook koud
Anyway, ik zal hoe dan ook dingen gemist hebben, maar door de chaotische manier waarop het verhaal gebracht wordt, valt dat ook te verwachten. Mozaïekvertellingen doen het ook nooit goed bij mij, mede omdat je je niet kan inleven in één van de personen doordat er op te veel personen gefocust wordt. Bovendien neemt de verwarring dan alleen maar toe. Als je het hebt over het thema drugs, en je levert dit op mijn plateau, dan heb je de essentie toch niet gevat en weet je totaal niet waarover het gaat. Dit is absoluut niet wat drugs inhoudt. Ik vind het een draak van een film.
Dus al met al een gebrek aan empathie (inlevingsvermogen)
Deze film belicht de details van het onvermogen van personen die liefhebben maar toch datgene wat hen (al dien niet voor een moment) een geluksgevoel geeft te beminnen en dus extreem narcistisch zijn. Jammer dat je zo een film nuanceert met argumenten als: waarom zou ik erom geven? Daarmee suggereer je: het is ieders eigen schuld. Er zijn dus blijkbaar zeer veel dingen die je in dit leven ofwel de harde realiteit niet begrijpt, of sterker nog: niet kunt begrijpen... Dat is juist een gegeven wat de film de betreffende lading geeft.
TornadoEF5
-
- 5541 berichten
- 1482 stemmen
Dus al met al een gebrek aan empathie (inlevingsvermogen)
Deze film belicht de details van het onvermogen van personen die liefhebben maar toch datgene wat hen (al dien niet voor een moment) een geluksgevoel geeft te beminnen en dus extreem narcistisch zijn. Jammer dat je zo een film nuanceert met argumenten als: waarom zou ik erom geven? Daarmee suggereer je: het is ieders eigen schuld. Er zijn dus blijkbaar zeer veel dingen die je in dit leven ofwel de harde realiteit niet begrijpt, of sterker nog: niet kunt begrijpen... Dat is juist een gegeven wat de film de betreffende lading geeft.
Ik geef niet rap lage cijfers, en ik heb de film zelfs twee kansen gekregen. Twee keer niet kunnen overtuigen, integendeel. Je hoeft geen conclusies te maken op basis van één review. Misschien lukt het me inderdaad niet om me in te leven in deze film, maar dat ligt dan eerder door de keuzes die de regisseur maakt en de stijl die deze film hanteert.
Het helpt niet dat de regisseur ervoor kiest om meerdere verhalen te belichten in één film die uiteindelijk enkel en alleen verbonden zijn door het feit dat twee hoofdpersonages bloedverwanten zijn. Ik heb liever dat de focus op één verhaal gehouden wordt, en de regisseur daar ook zijn tijd voor neemt, onder het motto: less is more.
Wat ook niet helpt is dat bij mijn weten (al weer een tijd geleden dat ik de film zag) de hoofdpersonages verkeerde keuzes nemen, en met momenten toch echt niet al te snugger overkomen. Ik vind vooral de grootmoeder erg plat, en de paranoia-achtige sfeer waarmee dit verhaallijntje gefilmd wordt, helpt ook niet echt. Ik ben geen fan van zo een stijl omdat het gewoon te absurd is, en niet leuk is om naar te kijken, zoals we bvb. in de de koelkast-scène zien, maar zo zit dat hele verhaallijntje er vol van. Voor mij werkt het dus niet. Bovendien komt ze gewoon niet erg sympathiek over. Verder vind ik het een beetje vreemd dat er een verhaal rond de maatschappelijke druk om slank te willen zijn in de film zit, en er uiteindelijk geen woord valt over eetstoornissen, wat ik toch sneller link met willen afvallen. Alleen dat maakt het eigenlijk op zich al wat surreëel.
Het andere verhaaltje is iets beter, maar daar herinner ik me iets minder van terug. Maar ik vind het uiteindelijk allemaal iets te makkelijk en ook cliché (qua moraal dan). We weten allemaal wel hoe we over "drugs" moeten denken, volgens de maatschappij. En dat het veel kapot zou maken. En daarom moet iedereen deze film maar goed vinden, terwijl ik gewoon de uitvoering niet goed vind, en de moraliteit te dik opleggend en generaliserend. Het onderscheid tussen hard-drugs en soft-drugs wordt ook niet gemaakt. Scènes zoals de pillen die geprepareerd worden voor consumptie die op een erg frequente basis steeds maar opnieuw getoond worden, vind ik gewoon allemaal het moraal versterken die al rond deze film hangt.
Ik vind dat er al betere films gemaakt zijn die over drugs gaan, vaak dan in een indie-sfeer, en in een rauwer milieu gefilmd, maar waar ik me effectief beter kan inleven, omdat de cinéma ook iets reëler is, en meer tijd in de film ook wordt vrijgemaakt voor karakteruitdieping en hun verhaal, in plaats van op het moraal van het verhaal, met name cinéma die echter is en ook echter overkomt. Pure cinema ipv gemaakte cinema. Een voorbeeld van zo een pure cinéma is bijvoorbeeld Heaven Knows What (2014)
Ik apprecieer het verder niet dat je me veroordeelt omdat ik een film die jij blijkbaar wel goed vindt, bekritiseer op deze punten, en dat je dan het recht blijkt te hebben om te oordelen dat ik niet over voldoende inlevingsvermogen beschik. Het is ook absoluut niet het geval dat ik denk dat druggebruikers dit allemaal zelf teweegbrengen. Vaak leiden omgevingsfactoren toe tot druggebruik en die heb je niet altijd in de hand, helaas. Ik zou de personen in de film ook niet narcistisch noemen. Ik begrijp niet volledig wat je insinueert, maar ik denk ook niet dat ik het eens ben met je filosofie, omdat ik de drugsproblematiek juist wel een tastbaar onderwerp vind.
Ik heb bij veel films te streng geoordeeld, en in tussentijd de ratings al aangepast, maar bij deze film blijft de rating gewoon staan, omwille van bovenstaande redenen, en omdat ik hem echt in alle eerlijkheid gewoonweg niet goed vind, zelfs gewoon slecht. Ik begrijp ook niet waar de film zijn status vandaan haalt, maar de vreemde manier van filmen slaat bij veel mensen juist wel aan hier, terwijl het goedkope moraal van het verhaal blijkbaar wel ervoor zorgt dat mensen strooien met goede beoordelingen, net zoals de meeste films over de holocaust dat ook direct doen omdat de holocaust zo erg is, en niet altijd omdat de film erg goed is (waarmee ik opnieuw niet wil zeggen dat ik de holocaust niet erg vind, maar wel dat veel films omtrent dat onderwerp overschat zijn).
Ik heb wel het idee dat deze film wat van zijn status zal verliezen de komende jaren en decennia, en vooral qua thematiek snel gedateerd zal raken in de komende decennia omdat onze opvattingen over drugs in snel tempo zullen evolueren, en het tevens best mogelijk is dat de drugsproblematiek op een andere manier actueel zal zijn binnen 50 jaar. (bewust op een andere manier gezegd, omdat het gewoon zal evolueren en veranderen, maar op welke manier het zal veranderen is nu moeilijk te zeggen*).
*Wellicht dat het softdrugs-beleid toleranter en liberaler zal worden. En dat de problematiek rond harddrugs zal afnemen, omdat ik aanneem dat de voorraad zal verkleinen of verdwijnen van zware en gevaarlijke drugs. Wel denk ik dat de maatschappij, en zeker in de psychiatrie maar ook bij huisartspraktijken nog meer zullen overschakelen op een maatschappij gestuurd rond medicatie, die al dan niet schadelijk kan zijn. Tevens denk ik ook dat we onze rushes zullen uitoefenen op andere zaken en op een andere manier, maar op een manier die we nu moeilijk kunnen inbeelden (maar bvb. het opwekken van een artificiële adrenaline-rush met minieme aanleiding (emotie / fysieke inspanning), door high-tech apparatuur, net zoals kunstmatige dopamine-rushes / endorfines-rushes ook opgewekt kunnen worden, en dit uiteindelijk ook erg schadelijk zal blijken voor vooral de mentale gezondheid).
TornadoEF5
-
- 5541 berichten
- 1482 stemmen
Misschien dat de film ook een beetje beperkt wordt in zijn doen en laten door de vertelstructuur, maar misschien ook nog meer omdat het een boekverfilming is, en dan met name van een erg oud boek, uit een tijd waar eetstoornissen minder aanwezig waren, of meer in de taboesfeer en achtergrond bleef. Misschien is de film er te weinig in geslaagd om het verhaal van het boek te herinterpreteren in het huidige tijdsperspectief, tenzij de film zich uitdrukkelijk afspeelt in 1978 maar blijkbaar niet. Terwijl anderzijds het hebben van meer verhalen ervoor gezorgd heeft dat bepaalde verhalen beperkt worden in wat verteld kan worden en wat niet, en dat men daardoor dat gegeven weglaat omdat beide verhalen binnen het thema drugs moeten blijven, terwijl focus op één verhaal ervoor had kunnen zorgen dat er had kunnen uitgeweid worden, terwijl Requiem for a Dream nu eerder overkomt als een simpel pamflet dat ageert tegen druggebruik.
matador24
-
- 8 berichten
- 146 stemmen
Ik geef niet rap lage cijfers, en ik heb de film zelfs twee kansen gekregen. Twee keer niet kunnen overtuigen, integendeel. Je hoeft geen conclusies te maken op basis van één review. Misschien lukt het me inderdaad niet om me in te leven in deze film, maar dat ligt dan eerder door de keuzes die de regisseur maakt en de stijl die deze film hanteert.
Het helpt niet dat de regisseur ervoor kiest om meerdere verhalen te belichten in één film die uiteindelijk enkel en alleen verbonden zijn door het feit dat twee hoofdpersonages bloedverwanten zijn. Ik heb liever dat de focus op één verhaal gehouden wordt, en de regisseur daar ook zijn tijd voor neemt, onder het motto: less is more.
Wat ook niet helpt is dat bij mijn weten (al weer een tijd geleden dat ik de film zag) de hoofdpersonages verkeerde keuzes nemen, en met momenten toch echt niet al te snugger overkomen. Ik vind vooral de grootmoeder erg plat, en de paranoia-achtige sfeer waarmee dit verhaallijntje gefilmd wordt, helpt ook niet echt. Ik ben geen fan van zo een stijl omdat het gewoon te absurd is, en niet leuk is om naar te kijken, zoals we bvb. in de de koelkast-scène zien, maar zo zit dat hele verhaallijntje er vol van. Voor mij werkt het dus niet. Bovendien komt ze gewoon niet erg sympathiek over. Verder vind ik het een beetje vreemd dat er een verhaal rond de maatschappelijke druk om slank te willen zijn in de film zit, en er uiteindelijk geen woord valt over eetstoornissen, wat ik toch sneller link met willen afvallen. Alleen dat maakt het eigenlijk op zich al wat surreëel.
Het andere verhaaltje is iets beter, maar daar herinner ik me iets minder van terug. Maar ik vind het uiteindelijk allemaal iets te makkelijk en ook cliché (qua moraal dan). We weten allemaal wel hoe we over "drugs" moeten denken, volgens de maatschappij. En dat het veel kapot zou maken. En daarom moet iedereen deze film maar goed vinden, terwijl ik gewoon de uitvoering niet goed vind, en de moraliteit te dik opleggend en generaliserend. Het onderscheid tussen hard-drugs en soft-drugs wordt ook niet gemaakt. Scènes zoals de pillen die geprepareerd worden voor consumptie die op een erg frequente basis steeds maar opnieuw getoond worden, vind ik gewoon allemaal het moraal versterken die al rond deze film hangt.
Ik vind dat er al betere films gemaakt zijn die over drugs gaan, vaak dan in een indie-sfeer, en in een rauwer milieu gefilmd, maar waar ik me effectief beter kan inleven, omdat de cinéma ook iets reëler is, en meer tijd in de film ook wordt vrijgemaakt voor karakteruitdieping en hun verhaal, in plaats van op het moraal van het verhaal, met name cinéma die echter is en ook echter overkomt. Pure cinema ipv gemaakte cinema. Een voorbeeld van zo een pure cinéma is bijvoorbeeld Heaven Knows What (2014)
Ik apprecieer het verder niet dat je me veroordeelt omdat ik een film die jij blijkbaar wel goed vindt, bekritiseer op deze punten, en dat je dan het recht blijkt te hebben om te oordelen dat ik niet over voldoende inlevingsvermogen beschik. Het is ook absoluut niet het geval dat ik denk dat druggebruikers dit allemaal zelf teweegbrengen. Vaak leiden omgevingsfactoren toe tot druggebruik en die heb je niet altijd in de hand, helaas. Ik zou de personen in de film ook niet narcistisch noemen. Ik begrijp niet volledig wat je insinueert, maar ik denk ook niet dat ik het eens ben met je filosofie, omdat ik de drugsproblematiek juist wel een tastbaar onderwerp vind.
Ik heb bij veel films te streng geoordeeld, en in tussentijd de ratings al aangepast, maar bij deze film blijft de rating gewoon staan, omwille van bovenstaande redens, en omdat ik hem echt in alle eerlijkheid gewoonweg niet goed vind, zelfs gewoon slecht. Ik begrijp ook niet waar de film zijn status vandaan haalt, maar de vreemde manier van filmen slaat bij veel mensen juist wel aan hier, terwijl het goedkope moraal van het verhaal blijkbaar wel ervoor zorgt dat mensen strooien met goede beoordelingen, net zoals de meeste films over de holocaust dat ook direct doen omdat de holocaust zo erg is, en niet altijd omdat de film erg goed is (waarmee ik opnieuw niet wil zeggen dat ik de holocaust niet erg vind, maar wel dat veel films omtrent dat onderwerp overschat zijn).
Ik heb wel het idee dat deze film wat van zijn status zal verliezen de komende jaren en decennia, en vooral qua thematiek snel gedateerd zal raken in de komende decennia omdat onze opvattingen over drugs in snel tempo zullen evolueren, en het tevens best mogelijk is dat de drugsproblematiek op een andere manier actueel zal zijn binnen 50 jaar. (bewust op een andere manier gezegd, omdat het gewoon zal evolueren en veranderen, maar op welke manier het zal veranderen is nu moeilijk te zeggen*).
*Wellicht dat het softdrugs-beleid toleranter en liberaler zal worden. En dat de problematiek rond harddrugs zal afnemen, omdat ik aanneem dat de voorraad zal verkleinen of verdwijnen van zware en gevaarlijke drugs. Wel denk ik dat de maatschappij, en zeker in de psychiatrie maar ook bij huisartspraktijken nog meer zullen overschakelen op een maatschappij gestuurd rond medicatie, die al dan niet schadelijk kan zijn. Tevens denk ik ook dat we onze rushes zullen uitoefenen op andere zaken en op een andere manier, maar op een manier die we nu moeilijk kunnen inbeelden (maar bvb. het opwekken van een artificiële adrenaline-rush met minieme aanleiding (emotie / fysieke inspanning), door high-tech apparatuur, net zoals kunstmatige dopamine-rushes / endorfines-rushes ook opgewekt kunnen worden, en dit uiteindelijk ook erg schadelijk zal blijken voor vooral de mentale gezondheid).
Beste TornadoEF5
Allereerst mijn waardering dat je jouw reactie wilt nuanceren.
Ik ga proberen in korte lijnen mijn bevindingen uit te leggen: Als jij op jouw manier uitlegt wat narcisme betekent: ga eens in gesprek met een specialist die hier meer over uit kan leggen: dus ofwel: een psycholoog of een psychiater of een ervaringsdeskundige. Dat laatste zal echter zitten met een vertroebeling van zijn perceptie, dus een derde (ervaren professioneel) partij vanaf de zijlijn is wat mijn inziens verstandiger.
Het claustrofobische sfeer die je vergelijkt met Black Swan; Ten eerste is de essentie van hoe het verhaal van Black Swan narcistisch is van de bovenste plank. Black Swan is het verhaal van een ongezonde competitie van de bovenste plank. Het feit dat je dat wel begrijpt, maar een meer voorkomend fenomeen als drugsverslaving en hoe gezinnen daar aan kapotgaan ziet als een soort ''eigen schuld dikke bult'', verbaast mij.
Je geeft de regisseur de schuld van jouw interpretatie om je in te leven in deze film, omdat hij het op een dergelijke manier brengt dat het niet bij jou aankomt. Daar heb ik begrip en respect voor. Alleen zullen mensen met een dergelijke ervaring het niet met je eens zijn, simpelweg: je hebt het niet meegemaakt ofwel je mist het inlevingsvermogen.
Deze film weerspiegelt naar mijn inziens een groot maatschappelijk probleem wat op een briljante manier in kaart is gebracht.
Ik vind het bijna onheus bejegend hoe jij de thematiek en uitvoering van deze film belicht.
Quote: ''Ik vind vooral de grootmoeder erg plat, en de paranoia-achtige sfeer waarmee dit verhaallijntje gefilmd wordt, helpt ook niet echt. Ik ben geen fan van zo een stijl omdat het gewoon te absurd is, en niet leuk is om naar te kijken, zoals we bvb'', welkom in de realiteit. Of je het leuk vindt of niet, dat is nu eenmaal de realiteit en waar deze film waardering vindt.
Persoonlijk vind ik dat je voorzichtig moet zijn met het waarderen van deze film. Sterker nog: Waardeer hem pas als je hem begrijpt. Los daarvan staat het je vrij deze film een 1 te geven, we leven in een vrij land
Fijne avond verder
TornadoEF5
-
- 5541 berichten
- 1482 stemmen
Heb jij eigenlijk mijn reacties gelezen? Het lijkt alsof je tegen een muur praat, omdat je mijn reactie quote, maar uiteindelijk gewoon verder gaat op mijn initiële reactie van twee jaar geleden. We've been over this. Nu ben je niet bezig met het voeren van een opbouwende discussie, maar ben je bezig met me zwart te maken.
Jouw eerste alinea kan ik echt niet lezen. Ik begrijp echt niet waar je "narcisme" steeds vandaan haalt. Ik weet absoluut verder wel wat drugs inhouden. Ik ken zelf ook mensen uit dat milieu. Je moet me dat niet vertellen. En je hoeft me nog minder de les te spellen.
Het is mijn goed recht om Black Swan een beter verhaal te vinden dan Requiem For A Dream, misschien juist wel omdat de moraal niet zo opdringerig is als hier in deze film. Terwijl je me hier juist het idee geeft dat de moraal juist allesoverstijgend in deze film, en deze film juist goed maakt. De ongezonde drang naar competitie is trouwens juist iets dat naar mijn inziens meer voorkomt in deze wereld, en heel veel kapot maakt. Mensen die uit de boot vallen kunnen bijvoorbeeld juist gedreven worden richting de drugsproblematiek, met dank aan onze competitiedrang. Tegelijkertijd is de drang naar competitie ook verantwoordelijk voor heel wat economische, politieke en ecologische problemen, zoals bijvoorbeeld klimaatverandering. Het Prisoner's dilemma is hier een mooi voorbeeld van. Het is niet relevant om Black Swan te betrekken bij deze film verder, en ik doe nog minder mee aan: "deze moraal is beter dan die moraal, dus daarom is deze film altijd beter dan die film". Verder ben ik ook helemaal niet op zoek naar "een moraal" of "een boodschap" naar een film. Als dat wel het geval was, dan zou ik mijn informatie via andere kanalen oppakken zoals bvb. het internet.
Het feit dat ik me niet kon inleven in deze film, betekent niet dat ik me niet kan inleven in mensen die het slachtoffer zijn geworden van deze problematiek. Een film is niet hetzelfde als de realiteit. Het is juist dat dat ik in deze film bekritiseer, omdat de film daar te ver van afwijkt, en te gemaakt is, te veel als trip dient, en verder te moreel opdringerig is terwijl het zijn eigen moraal niet nuanceert.
Quote: ''Ik vind vooral de grootmoeder erg plat, en de paranoia-achtige sfeer waarmee dit verhaallijntje gefilmd wordt, helpt ook niet echt. Ik ben geen fan van zo een stijl omdat het gewoon te absurd is, en niet leuk is om naar te kijken, zoals we bvb'', welkom in de realiteit. Of je het leuk vindt of niet, dat is nu eenmaal de realiteit en waar deze film waardering vindt.
Ik bekritiseer de uitvoering van deze film omdat het juist de thematiek oneer aandoet. Ik heb het verder over de STIJL van een film, niet over de thematiek van een film, wanneer ik het heb over dat het niet aangenaam is om naar te kijken.
zegt de persoon die 107 van zijn 140 bekeken films een 5* geeft.
Lavrot
-
- 659 berichten
- 0 stemmen
Deze film lang geleden eens gezien en 't maakte geen sterke indruk op me. Ben net een beetje door de laatste discussie gevlogen en ik moet zeggen dat ik TornadoEF5 wel begrijp. Zelf zou ik het in al zijn eenvoud zo verwoorden: aan de ene kant wil Darren Aronofsky het drugsprobleem heel serieus aan de kaakstellen, zelfs vanuit meerdere perspectieven (verhaallijnen), maar aan de andere kant geeft hij de film bijna de structuur van een goedkoop popliedje, met een telkens terugkerend refrein. Naar mijn smaak "rijmen" deze zaken niet.
Sowieso, vind ik Aronofsky in veel van zijn films vooral clichés bevestigen. Zijn debuut, π, heb ik in de kast liggen als zijn best geslaagde en vooral lekker rauwe film.
Basto
-
- 10062 berichten
- 6817 stemmen
Ik geef niet rap lage cijfers, en ik heb de film zelfs twee kansen gekregen. Twee keer niet kunnen overtuigen, integendeel. Je hoeft geen conclusies te maken op basis van één review. Misschien lukt het me inderdaad niet om me in te leven in deze film, maar dat ligt dan eerder door de keuzes die de regisseur maakt en de stijl die deze film hanteert.
Het helpt niet dat de regisseur ervoor kiest om meerdere verhalen te belichten in één film die uiteindelijk enkel en alleen verbonden zijn door het feit dat twee hoofdpersonages bloedverwanten zijn. Ik heb liever dat de focus op één verhaal gehouden wordt, en de regisseur daar ook zijn tijd voor neemt, onder het motto: less is more.
Ik val hier even half in, maar de verhalen zijn natuurlijk ook verbonden omdat beide personen verslaafd zijn. Die link is wat mij betreft ook veel sterker dan de bloedverwanten.
Wat ook niet helpt is dat bij mijn weten (al weer een tijd geleden dat ik de film zag) de hoofdpersonages verkeerde keuzes nemen, en met momenten toch echt niet al te snugger overkomen. Ik vind vooral de grootmoeder erg plat, en de paranoia-achtige sfeer waarmee dit verhaallijntje gefilmd wordt, helpt ook niet echt. Ik ben geen fan van zo een stijl omdat het gewoon te absurd is, en niet leuk is om naar te kijken, zoals we bvb. in de de koelkast-scène zien, maar zo zit dat hele verhaallijntje er vol van. Voor mij werkt het dus niet. Bovendien komt ze gewoon niet erg sympathiek over. Verder vind ik het een beetje vreemd dat er een verhaal rond de maatschappelijke druk om slank te willen zijn in de film zit, en er uiteindelijk geen woord valt over eetstoornissen, wat ik toch sneller link met willen afvallen. Alleen dat maakt het eigenlijk op zich al wat surreëel.
Het kan zijn dat de stijl je niet aanspreekt, maar persoonlijk vind ik dat de regisseur de paranoia die bij drugsgebruik om de hoek komt kijken, juist erg treffend verbeeld. Zeker wanneer je zuchtig bent naar drugs gaat je focus alle kanten op en maak je dingen groter dan ze zijn. Sympathiek is ook wel het laatste wat de personages zijn. En de eetstoornissen worden toch perfect verbeeld door de jurk waar ze doe graag weer in wil passen. Volgens mij is de obsessie met slank zij (en er goed uitzien) een wereldwijd fenomeen. Wat voor toelichting heb je daar nog voor nodig. Overigens is er ook helemaal geen sprake van een eetstoornis. Ze wil gewoon afvallen en raakt daardoor verslaaft aan de speed.
Het andere verhaaltje is iets beter, maar daar herinner ik me iets minder van terug. Maar ik vind het uiteindelijk allemaal iets te makkelijk en ook cliché (qua moraal dan). We weten allemaal wel hoe we over "drugs" moeten denken, volgens de maatschappij. En dat het veel kapot zou maken. En daarom moet iedereen deze film maar goed vinden, terwijl ik gewoon de uitvoering niet goed vind, en de moraliteit te dik opleggend en generaliserend. Het onderscheid tussen hard-drugs en soft-drugs wordt ook niet gemaakt. Scènes zoals de pillen die geprepareerd worden voor consumptie die op een erg frequente basis steeds maar opnieuw getoond worden, vind ik gewoon allemaal het moraal versterken die al rond deze film hangt.
OK, persoonlijk vond k de film helemaal niet zo moraliserend, maar gewoon een bijzondere trip de afgrond in. Het is niet enkel de drugs, het zijn ook de verkeerde keuzes die ze maken. Zie het ook vooral als een sterk en somber drama. Als het al moraliserend is, dan is het eerder een pamflet tegen de legale drugs, de pillen waar half Amerika mee in slaap valt en dergelijke. De hypocrisie!
Ik vind dat er al betere films gemaakt zijn die over drugs gaan, vaak dan in een indie-sfeer, en in een rauwer milieu gefilmd, maar waar ik me effectief beter kan inleven, omdat de cinéma ook iets reëler is, en meer tijd in de film ook wordt vrijgemaakt voor karakteruitdieping en hun verhaal, in plaats van op het moraal van het verhaal, met name cinéma die echter is en ook echter overkomt. Pure cinema ipv gemaakte cinema. Een voorbeeld van zo een pure cinéma is bijvoorbeeld Heaven Knows What (2014)
Ieder zijn ding. Ik vind deze juist goed vanwege de vorm, niet zo zeer vanwege het verhaal.
TornadoEF5
-
- 5541 berichten
- 1482 stemmen
Deze film lang geleden eens gezien en 't maakte geen sterke indruk op me. Ben net een beetje door de laatste discussie gevlogen en ik moet zeggen dat ik TornadoEF5 wel begrijp. Zelf zou ik het in al zijn eenvoud zo verwoorden: aan de ene kant wil Darren Aronofsky het drugsprobleem heel serieus aan de kaakstellen, zelfs vanuit meerdere perspectieven (verhaallijnen), maar aan de andere kant geeft hij de film bijna de structuur van een goedkoop popliedje, met een telkens terugkerend refrein. Naar mijn smaak "rijmen" deze zaken niet.
Sowieso, vind ik Aronofsky in veel van zijn films vooral clichés bevestigen. Zijn debuut, π, heb ik in de kast liggen als zijn best geslaagde en vooral lekker rauwe film.
Ja, dat vind ik erg goed en duidelijk verwoord. Kan ik me zeker in vinden! Zelf trouwens enkel Black Swan en Requiem For A Dream gezien. Denk overigens niet dat zijn andere films iets voor mij zullen zijn, maar op zijn tijd zal ik de andere films wel eens bekijken. Mother! wordt wellicht de volgende. Maar The Fountain en The Wrestler komen ook zeker aan de beurt. Pi zal nog niet voor direct zijn.
matador24
-
- 8 berichten
- 146 stemmen
Heb jij eigenlijk mijn reacties gelezen? Het lijkt alsof je tegen een muur praat, omdat je mijn reactie quote, maar uiteindelijk gewoon verder gaat op mijn initiële reactie van twee jaar geleden. We've been over this. Nu ben je niet bezig met het voeren van een opbouwende discussie, maar ben je bezig met me zwart te maken.
Allereerst bedankte ik je voor je kritiek. Mijn reactie getuigt eerder van opbouwende kritiek dan van persoonlijke motieven om jou zwart te maken. Jammer dat je dit zo interpreteert. Waaruit haal jij jouw conclusies uit dat ik je onderuit probeer te halen? Ik probeer enkel een discussie aan te wakkeren...
''De ongezonde drang naar competitie is trouwens juist iets dat naar mijn inziens meer voorkomt in deze wereld, en heel veel kapot maakt. Mensen die uit de boot vallen kunnen bijvoorbeeld juist gedreven worden richting de drugsproblematiek, met dank aan onze competitiedrang'' Hierbij suggereer je dat mensen met een drugsprbolematiek direct uit de competitiedrang komen, nog los van hun persoonlijke omstandigheden.
Waar in de film duid je op competitiedrang? Hierin schiet je behoorlijk tekort vind ik. Dit verhaal vertolkt een zure realiteit van mensen die een slaaf zijn geworden van hun eigen vernuften en totaal niets te maken heeft met competitie maar eerder een product zijn van hun eigen omstandigheden en omgeving. Het feit dat jij dit als een persoonlijke aanval vindt, vind ik jammer en niet-objectief. Als jij al vindt dat ik tegen een muur praat, vraag ik mij af of je wel begrijpt wat een boodschap overbrengen is.
Tenslotte: mijn stemgedrag vanaf 2009: je hebt gelijk, sinds de laatste 2 jaren ben ik wijzer en kritischer geworden! Dus ik zal mijn stemgedrag moeten herzien! Dat neemt niet weg dat jij je persoonlijk aangevallen voelt vanwege een recensie wat puur en alleen met de film te maken heeft, los van het feit dat jouw empatische vermogen te wensen overlaat.
Gerelateerd nieuws
De tien best beoordeelde films van de jarige Ellen Burstyn (91)
Dit snuiven, spuiten en roken acteurs tijdens de opnames van drugsscènes
Filmklassieker 'Requiem for a Dream' van Darren Aronofsky opnieuw uitgebracht
Deze topfilms vieren in 2020 hun twintigste verjaardag
Bekijk ook
American History X
Misdaad / Drama, 1998
2.788 reacties
Cidade de Deus
Drama / Misdaad, 2002
1.080 reacties
American Beauty
Drama, 1999
1.905 reacties
Into the Wild
Biografie / Drama, 2007
2.368 reacties
Léon
Misdaad / Drama, 1994
1.298 reacties
Jagten
Drama, 2012
713 reacties
Gerelateerde tags
corruptiedrugsmisbruikdrugsverslavingdrugsdealerjunkieheroïnehallucinatiespeeddietorderlyillusiondegradation unsociabilitykrankzinnigheidfondling rouwsurrealismechain gangmarihuanadrug gebruikdrug pusherpostmodern drug tradepsychiaterdruggedillegal prostitutiongay parentsubculturebitternesshatredindustrial musicforce feeding decadencemarijuana jointboyfriend girlfriend relationshipheroin addictprescription drug abuseeating disorderheroin addiction voyeurismebrunette sign languagesshocknarcoticshospitalizationloss of sanityincarceration gay fatherhomo themahomolesbiancautionary talemethamphetaminedrug addictmoral corruptionpsychological dramasplit screencult film
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.