Heaven Knows What (2014)

Genoeg goede drugsfilms maar ik maak het niet vaak mee dat film en realiteit zo dicht bij elkaar komen te liggen als dat ik hier zag. Alles is zo rauw, naar en opgefokt en de sfeer danig uitzichtloos, ongemakkelijk en beklemmend dat ik vaak echt moeite had te geloven dat de acteurs niet echt een groepje drugsverslaafden bij elkaar waren die door een documentaire ploeg gevolgt werden. Nu is het, naar ik heb begrepen, voor hoofdrolspeelster Arielle Holmes deels autobiografisch wat mijn verbeeldingsvermogen alleen nog maar meer te boven gaat. Hoe sterk moet je zijn om op zo'n intens verdrietige manier de meest zwartgalligste periodes uit je leven na te spelen en daarmee zo dicht bij jezelf en waarschijnlijk nooit verdwijnende verleidingen te komen. Nu weet ik niet in hoeverre dit in haar geval reikte maar het is een beetje als of dat je de echte Christiane F ook werkelijk de hoofdrol zou hebben laten spelen in de gelijknamige film, ondenkbaar maar ze doet het, net als de rest van de cast echt fantastisch. Ik heb in die anderhalf uur niemand rond zien lopen die ik geen enorme knuffel zou willen geven, want even los van het feit of deze mensen het zichzelf aandoen of niet werd ik echt geteisterd door een bijna met geen woorden te beschrijven gevoel van medelijden wat vooral sterk opspeelde op de momenten waar de karakters, ondanks de door hun rush veroorzaakte verwardheid wat ze alleen maar langs en door elkaar heen doet praten, even een toenadering in iets kleins vinden maar elkaar vervolgens meteen weer laten vallen als ze vernemen dat er ergens iets te scoren valt. Wat een verrot leven, zoiets wens je niemand toe en ben er ook van overtuigd dat niemand wordt geboren met zo'n toekomst perspectief. Toch zullen de gevoelens van afkeer en mijn vluchtgedrag er niet minder om zijn als er de volgende keer rond middennacht opeens een junkie op me afstapt die om kleingeld vraagt. En juist die gevoelens van ongemak (je ziet voorbijgangers regelmatig uitwijken) van de buitenstaanders en de machteloosheid van Harley zelf weet de film zo goed te vangen. En dat allemaal in mumblecore (dit moet toch wel het ideale bewijs zijn dat dat genre niet compleet mainstream is geworden?) stijl met zo af en toe wat absurde momentjes tussendoor (zag ik daar nou heel vluchtig Vincent Gallo in een bijrol als rabi?) ter relativering en een paar behoorlijk donkere, bombastische soundscapes die gewoon uitstekend werken en je vooral in de opening en de bus sloop scene de rillingen over je rug laten lopen. Zowiezo een paar van de beste scenes ooit als het gaat om muzikale begelijding, vooral de beginklanken zetten direct de toon en het komt alleen maar harder aan omdat de rest eigenlijk redelijk stil is. Nee, laat me maar moeilijk los dit, hopelijk ontstijgt hij het festival circuit nog een beetje want dit verdiend het echt om door meer gezien worden. (4*)

Tot nu toe waarschijnlijk mijn favoriet van het IFFR. Misschien vermoeiend, maar zo intens. Ronald Bronstein is er weer bij betrokken (screenplay en editing) en het heeft dan ook dezelfde gejaagdheid als Frownland en zit vol met onsympathieke personages die hun leven er niet bepaald makkelijker op maken. Ook dezelfde DoP (Sean Price Williams). Heaven Knows What heeft alleen minder zwarte humor dan Frownland. Ariel Pink zou ook in de film te zien moeten zijn (heeft blijkbaar ook een nummer met de titel van de film, als bonustrack op pom pom). Of het was een andere rol (in ieder geval geen bedankje). Zelf heb ik 'm niet gespot.

In een Interessant hoekje zitten die Bronstein's. Frownland is top, echter ik zie dat ze ook met Go Get Some Rosemary (2009) te maken hadden en dat was nu niet bepaald hoogstaand. Eigenlijk hebben de Safdie's helemaal nog geen echt goeie film gemaakt, dus dit moet maar de 1e zijn....

Rest in het Bronstein hoekje enkel nog Yeast (2008) - IMDb , staat niet eens op Moviemeter zie ik, maar die lijkt wederom meer richting het donkere van Frownland (en deze?) te gaan.

Go Get Some Rosemary (en ook The Pleasure of Being Robbed en Yeast) moet ik nog zien, toch wel zo'n beetje dezelfde crew. Ben benieuwd.

Skully, die gespeeld wordt door Necro, heeft in zijn eigen leven ook te maken met slachtoffers van heroine. Onder andere zijn oom, Uncle Howie, die volgens mij ook aan de gevolgen hiervan is overleden. Hij regisseerde ook de volgende videoclip, genaamd "I Need Drugs" met beelden van zijn oom Necro - I Need Dr**s - Official Music Video - RIP Uncle Howie on Vimeo

Veel nieuws vertelt de film niet. En ook het realistische documentaire-achtige stijltje is niet uniek. Maar het is wel erg goed uitgevoerd. Uitermate rauw en zeer geloofwaardig. En dat geldt voor alle personages en hun onderlinge verhoudingen in een wereld waarin de verslaving altijd centraal staat, maar waarin je ook behoefte hebt aan liefde en relatieve zekerheid.

4.0*

Hoor ik nou 'hardstyle' in de trailer?

Klopt (of iets wat daar op lijkt), althans dat zit inderdaad onder een bepaalde scène in de film.

Mooie film met prima acteer werk. Kwam wel heel realistisch over.

Tof om Necro ook te zien. Lijkt mij wel confronterend als je familie verliest aan drugs.

Had na veel reviews te lezen hoge verwachtingen van deze film maar deze kon mij helaas toch niet bekoren. Hoewel ik het zoals eerder beschreven door hierboven gebruiker "Niethe" idd heel sterk vind om haar eigen rol aan te nemen in raakt het me echt niet. Ben nochtans fan van van dit soort donker genre met name Requiem for a dream en zeker Christiane F. (de film, maar ook zeker het boek en later vervolg Mein sweites Leben). Vond het allemaal vrij leeg en inhoudloos. Ik snap hoe dan ook dat dit enigzins de bedoeling moet zijn geweest maar daar slagen bovenstaande films wel enigzins meer in dan deze imo. Vond ook het hardcore element (dat overigens de doorslag van een rauwe film gaf in de trailer) volledig misplaatst in deze film. Moest het nou gaan om junkies in amsterdam zou ik het nog wel begrijpen? Of eigenlijk ook niet? Maar mensen in NY? Fuck, daar kennen die mensen toch niets van. Volledig misplaats. Soit samengevat: middelmatig. Leuk om eens te zien maar had er iets meer van verwacht..

Een bijtend, intrigerend, documentairachtig (fictie en realiteit liepen volgens mij doorelkaar), recht voor z'n raap portret van het tragische en duistere leven van een thuisloze, aan de heroïne verslaafde tiener. De beide regisseurs speelden op een opvallende wijze met materiaal en kleur. Het grauwe verhaal was op zichzelf sterk (stond als een huis) en ik vond het daarom jammer dat het nogal pretentieus verteld werd. Ook viel het te vaak in herhaling.

Redelijke film over een junkie en haar destructieve relatie met een andere junk. Niet echt een verhaal, maar meer de dagelijkse beslommeringen van een junk. Realistisch en rauw in beeld gebracht waarbij de camera dicht op de huid van de acteurs blijft zitten. Geschreven door de hoofdrolspeelster die hier uit haar eigen ervaringen putte. Iets te langdradig voor 3.5 sterren.

Niet slecht, maar toch wel een soort van gevoelsfilm waarvoor je moet zijn. De film heeft zijn goede momenten maar kan dat niet over de gehele speelduur volhouden. De film representeert wel goed het typische gedrag dat je terug vind bij drugsverslaafden, en in mindere mate ook al terug kan vinden bij alcoholverslaafden. Vrij rauwe en pure vertelling ook. De elektronische muziek en hardcore songs had ik graag meer op de voorgrond gewild.

Het New York van de Safdie broers is kil, rauw en lijkt weinig te zijn veranderd sinds (of ligt in lijn van) films als The Panic in Needle Park, Midnight Cowboy en Kids. Dat is deels te verklaren door de filmstijl, met rauw onelegant camerawerk dat trouwens heel bewust wordt doorgevoerd. Maar natuurlijk ook de intense focus op de personages. Die focus is vrij letterlijk trouwes, de camera lijkt wel constant in te zoomen op rauwe, doorleefde gezichten. Opvallend ook is de soundtrack, vooral tijdens de aantiteling en de track van Headhunterz. Zulke op muziek drijvende scenes kunnen wat mij betreft niet lang genoeg duren. Ontdekking dit!

What the actual fuck 2007 Qlimax anthem in de trailer?!

Deze moet ik zien.

Met Good Times slaagde de Safdie brothers erin om je een gevoel te geven dat je niet naar een film uit 2017 zat te kijken. Deze moest toch wel bijna van de jaren 70 zijn. Nu maar eens de voorafgaande film Heaven Knows What gezien en ook die trekt je terug in een tijd wat toch wel degelijk geen feeling heeft van de jaren ´10.

Abstract, grauw, hopeloos, benauwd en koud... Dat zijn de woorden die ik kan bedenken voor deze film. We kennen Christianna F, Trainspotting en dergelijke drugsfilms die populair zijn. Deze minder populaire film heeft daarentegen geen kleur. We volgen Harley, een heroïnejunkie. Erg overtuigend neergezet, juist door de uitzichtloosheid. Alles is slechts een observatie; van de dagelijkse ritueeltjes, slapen op de goorste plekjes, heroïne scoren, er in geloven dat je in de koude ellende toch nog ietwat van gezelschap kan creëren, bedelen, stelen, vechten, op de vlucht zijn, foute vrienden hebben... met als kers op de taart het einde.

Nogmaals het is de Safdie brothers gelukt. Wat een onaangename gevoelens gingen er door mijn lichaam heen. Mijn bloed voelde ook haast aan als een koortsige. Ik rook de opgedroogde pis en stront; voelde de jeuk op de zwerende brandende natte plekken; zag de schilvers daarbij in sneeuw vanaf dwarrelen, voelde het stinkende koude zweet, de koppijn in combinatie met de kriebels van al het vuil waar je in ligt te dobberen, en laat ik dan ook allergisch zijn voor wol. Dat zegt genoeg over de film, denk ik zomaar.

Denk ook niet bij de New York setting dat je de toeristische kiekjes te zien krijgt.

4,0*

Mooie rauwe film over het harde straatleven. Ik heb me niet in de achtergrond verdiept, maar ik zou zo geloven dat de hoofdrolspelers rechtstreeks van de straat zijn geplukt, zo geloofwaardig komen ze over. De Safdies weten bovendien waar ze het over hebben. Vaak raken verwijzingen naar muzikale undergroundstromingen kant noch wal, maar zo'n Filosofem van Burzum geeft wel aan dat dat hier niet het geval is.

Aanrader ook voor DVD-T, die dit soort rauwe portretten volgens mij wel kan waarderen.

Zeer goeie film. Rauw en realistisch. Interessant hoe de credits en de titel worden verwerkt in de beelden zelf. Als er mensen zijn die nog films kennen die gelijkaardig zijn aan deze, laat me gerust weten.

Sinds The Panic in Needle Park zijn er regelmatig uitstekende films verschenen over het leven van drugsverslaafde, dakloze jonge mensen. De uitzichtloosheid en de deprimerende levensstijl van de hoofdpersonen garandeert een deprimerende filmervaring die lang niet iedereen zal bekoren. Dit verslavingsdrama is geschreven door hoofdrolspeelster Arielle Holmes die daarbij putte uit haar eigen ervaringen. Holmes kruipt dus in feite in haar eigen huid en naar verluidt bestaat het gros van de ondersteunende cast uit verslaafde daklozen die door filmmakers Benny en Josh Safdie waren overgehaald om hun medewerking te verlenen. Dat betekent onvermijdelijk dat er wat amateuristisch acteerwerk tussenzit, maar de authenticiteit van de locaties, de gebeurtenissen, de dialogen en vooral het ongelofelijke spel van Holmes zelf maken dit tot een uiterst meeslepende en waardevolle toevoeging aan het genre.

Beetje grauw filmpje dat wel, maar kwam niet echt heavy over, eerder saai met momenten. Mocht pak rauwer en destructiever zijn, nu nogal gewoontjes.

Pluspunt, vette schijf rond min. 28

Van dakloze drugsverslaafde naar succesvolle schrijfster en actrice. Arielle Holmes speelt zichzelf in de film Heaven Knows What dat is gebaseerd op een fase uit haar daklozenbestaan. In opdracht van Ben en Joshua Safdie die de film regisseerden, zette zij het verhaal op papier waarop de film zich baseert.

De film begint intens. Harley (Arielle Holmes) en Ilya (Caleb Landry Jones) liggen innig verstrengeld op het kale asfalt. Ze roken. Ze kussen. Ze betasten elkaars haar. Innige affectie. Nerveuze elektronische klanken begeleiden de scène en maken het claustrofobische gevoel dat zich van mij meester heeft gemaakt nog claustrofobischer. Harley en Ilya gaan helemaal in elkaar op. De wereld om hen heen bestaat voor hen niet. Die bestaat ook niet voor de kijker. De camera zit zo dicht op de twee personages dat de kijker geen enkele blik is vergund op iets daarbuiten. Een scène later zien we een ontroostbare Harley lopen. Zonder Ilya. Er is iets gebeurd en nu behandelt Ilya haar als een hoop stront. Van de hemel in de hel. Junkies in love. Waanzin.

De kijker valt er middenin. Van een aanloop of voorgeschiedenis is geen sprake. Met neutrale blik volgt de film het personage Harley in de Upper East Side in New York. De film laat de plekken in Central Park zien waar de toeristen niet komen en de junkies overnachten. De smerige straten waar ze bedelen. De Openbare Bibliotheek en fastfoodrestaurants waar ze zich opwarmen, waar gegeten wordt en waar in de toiletten het volgende shot wordt gezet. De film toont een triest bestaan. Keihard, vreugdeloos, koud, uitzichtloos. In deze destructieve setting voltrekt zich een destructieve liefde die als een rode draad door de beschouwing van het dagelijkse bestaan van junkies in New York loopt.

De beschouwing is nuchter en zakelijk. De film heeft soms veel weg van een documentaire. In feite gebeurt er vrij weinig. We kijken naar junkies die leven voor een dagelijkse portie drugs. We kijken naar junkies die hun dagelijkse routine afhandelen. Bedelen, gestolen goederen verkopen, dealen, samen drinken, samen bazelen, elkaar irriteren. Dat werk. Een verzameling routines. In het leven van een junkie doen zich amper intrigerende gebeurtenissen voor. Heaven Knows What laat steeds hetzelfde zien.

Aan het einde van de film heeft Harley geen enkele ontwikkeling doorgemaakt. Ze is nog steeds dezelfde afhankelijke junkie. Arielle Holmes speelt haar trouwens goed. Haar personage deed me echter weinig. Dat gold ook voor de andere personages. Ze zijn niet erg interessant. Karakterontwikkeling ontbreekt. De film zelf heeft een authentieke vibe en laat intrieste dingen zien, maar is vanwege een ontbrekende plotontwikkeling ook niet erg interessant. Zelfs een beetje saai.

Heaven Knows What is een portret over het "Junkie" leven in New York. En de stad slurkt je als kijker op. We zien dealers, terugkomende medejunks, locaties, gehossel, oplichterij, diefstal, drugsgebruik, slaapplekken. En dit blijft zich doorrouleren in een soort van jazz achtig ritme, maar dan met elektronische beats. Ik vond de hoofdrolspeelster erg aantrekkelijk en aandoenlijk. Collins geeft hieronder aan geen ontwikkeling te zien, en daar ben ik het mee eens. Maar is dat ook niet het hele punt van de film? Ze zit gevangen in de krochten van New York, in haar eigen hoofd, in de ellende.

Naar mijn idee is Heaven Knows What een indringende observatie van de broeders Safdie.