Elephant (2003)

Waarschijnlijk doe ik dat dan (te) serieus

Als ik jouw link aanklik spreekt de eerste interpretatie die ik lees juist voor het tegendeel.

(Gus Van Sant borrowed the title from Alan Clarke's film of the same name, and thought that it referred to the Chinese proverb about five blind men who were each led to a different part of an elephant. Each man thinks that it is a different thing. What Clarke's title actually referred to was the idea of the "elephant in the room", where something is so obvious that to miss it would be the equivalent of not seeing a huge elephant in an ordinary room, yet is still not recognized out of either stupidity or willful ignorance. In this film, the "elephant in the room" is the homicidal rage of Alex and Eric, which leaves them free to precipitate the last-scene massacre at their school.)

Niet zeggende dat dit exact mijn eigen idee van de elephant in the room is (ik denk dat het slaat op het wapengebruik en de apathie daarrond, gezien de extreem late reacties op een fenomeen dat zich van ver aankondigt)

Dat dacht ik ook. Niet dat ik me er erg mee bezig hou.

Maar het wapenbezit is maar een van de dingen die Van Sant laat zien. Het pesten, geweldadige games, verwaarlozing door ouders, een hoop van de typische redenen worden altijd bovengehaald, maar het probleem is de gehele olifant.

The elephant in the room gaat net over 1 ding waar niet over gepraat wordt, terwijl het een combinatie is van allerhande facetten die niemand echt allemaal vat.

Het gaat ook niet zozeer over de titel, maar in welke richting Van Sant de film ermee duwt. En die verschilt nogal afhankelijk van welke uitspraak je neemt.

Ja dat kan ook. Zo'n groot beest, als in door de bomen het bos niet meer kunnen zien.

Ik zou er niet tegenin willen gaan dat wapengebruik één facet is, en dat er meer meespeelt. Absoluut. Maar die combinatie van dingen kan nog steeds één geheel vormen dat we als de olifant in de kamer zouden kunnen beschouwen.

Ik geloof niet zo van dat 'een richting induwen'. Las net nog (verwijzing naar) een interview van Cannes 2003 waarin van Sant aangeeft dat het publiek z'n eigen conclusies idealiter geheel zelf trekt (nu gebeurt dat toch wel, maar daar gaat het even niet om).

Maar er wordt net heel veel over de afzonderlijke oorzaken gepraat. En het besef dat het een probleem is met vele facetten die enkel te begrijpen vallen in hun relaties met elkaar is nu niet echt common knowledge waar niemand het over wil hebben, toch?

Wanneer een regisseur verwijst naar een parabel (per definitie doelend op een bepaalde pointe) met de titel van z'n film dan kan je toch moeilijk die pointe negeren.

Wat is dan het geheel dat de olifant zou moeten zijn? Zijn het niet de flarden die het leven daarom absurd maken?

Het geheel aan factoren/omstandigheden dat eraan bijdraagt dat twee outcasts op een doordeweekse dag zo een school binnen kunnen lopen en onschuldige volwassenen en scholieren kunnen neerschieten. Van alle afzonderlijke oorzaken die OH benoemt kun je stuk voor stuk betogen dat ze duidelijk zichtbaar zijn binnen de Amerikaanse maatschappij en dus niet pas kenbaar worden gemaakt op het moment dat deze jongens hun daad plannen en uitvoeren. Neem dat in ogenschouw en je hebt de olifant die in de kamer van A & E aan de muur hangt.

Ik zou niet willen betogen dat de parabel-benadering niet waar is, voel wel wat voor beide(n) eigenlijk.

Maar dat is toch niet de betekenis van "elephant in the room"? Wikipedia omschrijft het als "an obvious problem or risk that no one wants to discuss". De verzameling van alle aanwijzingen en aanleidingen als complex verbonden geheel lijkt mij ten eerste niet obvious, ten tweede niet iets waar mensen niet over willen praten ...

Ik heb in eerste instantie een significant andere omschrijving van The Elephant in the Room gelezen, waarin het niet om een 'obvious probleem' ging maar een collectief probleem (en dan een element van bewuste ontkenning). Daardoor ben ik gaan denken in de lijn van wat ik uiteenzette. Maar collectief is een wat fragiel begrip. Kan maatschappelijk geïnterpreteerd worden maar dat hoeft niet.

Echt wat was dit een lange zit voor wat betreft een korte film, oersaai, onsamenhangend.
Het onderwerp boeit me mateloos, de uitwerking door Gus van Sant irriteert me mateloos.
Het zal zijn dat het onderwerp met mij door velen word gefascineerd waardoor het hoge punt tot stand kwam, nooit door de film op zich, had vele malen beter gekund, zonde van mijn tijd sorry.

Vreemde film. Wat Van Sant wil laten zien begrijp ik wel, maar het is zò onsamenhangend en gewoon niet interessant. Beter hadden ze enkele personen niet laten zien en meer aandacht besteed aan het motief. 1,5* voor de moeite.

Don't go in there

Mijn eerste van Sant film en man, wat is deze film bizar. De sfeer, de cinematografie, het plot, het kapsel van John, het einde.

Aparte, maar fantastische film.

Deze film staat nog steeds overeind. De aanpak van Gus Van Sant is dan ook tijdloos. Ook al gaat het specifiek over de gebeurtenissen in 1999. De uitleg rond de titel is wat ver gezocht denk ik, maar het geeft een mooie titel.

De film focust zich op de gebeurtenissen voor de schietpartij. Zo wordt een waaier aan leerlingen weergegeven die je even leert kennen. Ze kruisen elkaar soms, wat de mozaïek tot een geheel brengt. Kleine eenvoudige dingen die zo ook zorgen dat het voor hen een zoveelste dag lijkt te zijn. Daarnaast heb je de daders die deze dag plannen, maar de oorzaak laat Gus Van Sant open. Hij velt hier geen oordeel, wat in het echt ook moeilijk is. Daardoor heeft de film nog meer een tijdloos karakter.

Mooie film die je door de lange shots als een wind door de school laat waaien. De personages zijn zich helemaal niet bewust van wat komen zal en voor één keer is het net een troef dat je dat als kijker wel weet. Of toch in zeer grote lijnen. Je voelt zo de spanning in de lucht hangen. De uiteindelijke schietpartijen zijn vrij droog, knap dat Van Sant er voor zorgt dat het geen sensatie wordt, maar gewoon iets dat gebeurde. En eigenlijk is dat toch wel het geval denk ik. Uiteraard met verschrikkelijke gevolgen en slachtoffers. Maar de leerlingen zullen lang niet geweten hebben wat hen overkwam, tot het te laat was. En voor de daders was dit gewoon een uitvoering van hun plan. Geen emotionele wraak of sensationele oorlog, maar datgene wat ze gingen doen.