Gerry (2002)

'Vervelen' is een gevolg, geen oorzaak. Waarom is Gerry zogezegd saai? Omdat het heel, heel langzaam is en veel mensen zijn gewoon niet bereid of in staat om zich aan te passen. Doen ze dat wel, dan kunnen ze ontdekken dat een andere vertelwijze wel eens voor een andere kijkervaring kan zorgen.

Een gevolg van een saaie film, zo vreemd is het toch niet dat veel mensen hier niets aan vinden. Had er zelf ook behoorlijk moeite mee hoor. Tis dat de film er meestal wel mooi uit ziet maar verder loop ik hier nu niet echt warm voor.
Niet iedereen zit nu eenmaal te wachten op een 'andere' kijkervaring.

Dat is zeker niet vreemd. Alles wat afwijkt wordt niet gemakkelijk aanvaard. Integendeel.

Het is alleen maar saai omdat er steeds met dezelfde maat wordt gemeten. Men kijkt niet verder dan de neus lang is. Inderdaad, Gerry is voor diegene die wel eens wat anders op z'n bord wil.

Maar daarom is een negatieve mening over deze film niet per definitie onaanvaardbaar of onzinnig.

Het staat je vrij om te meten met welke maat je natuurlijk wil. Voor mij hoeft een film als meditatie middel nu eenmaal ook niet zo nodig.

Ik probeer de negatieve mening te verklaren.

Vooraleer je je kan openstellen voor andere dingen moet je het 'normale' ontgroeien, denk ik.

Gerry ondergaan is gewoon als een flinke slok Rivella Light: een beetje vreemd, maar wel lekker....

Okay, die specifieke mening is inderdaad erg kort door de bocht met een 0.5* heb je ook niet zo veel ruimte om over verder te praten. Maar er staan hier best ook een aantal goed onderbouwde meningen van users die nu niet meteen weglopen met de Gerry's.

Niet alles wat afwijkt van het normale is goed natuurlijk en het betekend ook niet dat je je niet aan kan passen. Zo vind ik deze behoorlijk saai maar vind ik Last Days weer geniaal.

Blijft ijzersterk.

Al moet ik wel zeggen dat het allemaal iets gedateerder oogt. Vooral de belichting en het kleurenspel, waardoor de film als visuele trip toch net iets minder perfect tot z'n recht komt. Een klein smetje, maar wel iets wat invloed heeft om de algemene beleving.

Verder blijft het verhaal uiteraard enorm beperkt, maar maakt de film dat goed met een geweldige soundtrack en een hypnotiserende beeldenstroom. Er blijven ook geniale scenes inzitten, met als hoogtepunt de zonsopgang.

Heerlijke film nog steeds, maar de tijd staat niet stil en af en toe vertoont de film al een klein barstje. Daarom niet de volle score meer

4.5* en een uitgebreide review

Maar hoe zit dat dan? Er is toch niks veranderd aan de belichting of het kleurenspel? Dus waardeer je de film af omdat je het inmiddels in andere films beter hebt gezien (welke dan?) of heb je gewoon een andere mening gekregen over deze zaken (in Gerry)?

Ik heb inderdaad visueel sterkere dingen gezien sinds de laatste keer dat ik Gerry zag. Beetje moeilijk om daar echt namen bij te kleven (Kyoshin qua natuuropnames? ), het is eerder het gevoel dat de film in vergelijking met hedendaagse films visueel wat verouderd is. Het is nog steeds wel indrukwekkend, maar minder afgewerkt dan het vroeger leek. Het oogt vooral wat bleker en valer, heb het gevoel dat de film vandaag krachtiger kleurenspel zou gekend hebben.

Op zich een positieve evolutie, betekent voor mij in ieder geval dat ik films er visueel nog sterk op vooruit vind gaan

Het visuele aspect is toch niet wat Gerry zo goed of speciaal maakt?

Vind ik wel (in combinatie met de geluidsband dan).

Het absolute, onweerlegbare gelijk gaat naar Onderhond.

Schitterende film...

(En niet gedateerd staat ie nog altijd rotsvast in mijn top 9.)

Eindelijk Gerry gezien, een film die ik niet kon afzien bij de eerste kijkbeurt wegens gewoon vervelend. De film toch maar een nieuwe kans gegeven om een juist oordeel te kunnen vellen.

Gerry hoort tot de trilogie van Van Sant met Elephant en Last Days. 2 films die me wel konden bekoren en deze zou toch in de lijn moeten liggen dan. Qua stijl is dat ook zo met lange shots, een film die rustig voort kabbelt om dan met een hamer in te slaan. Zo was dat in elk geval toch bij de andere films. Gerry mist een beetje z'n bestaansreden met een concept dat nogal licht uitgevallen is. Dat levert af en toe wel mooie beelden op en je voelt mee met de verloren gelopen personages. Maar het wil nergens naar toe gaan en voor je het weet ben je al een eind in de film, terwijl je nog met de vraag zit waar dit heen wil gaan. Dat maakt het ook deels moeilijk om echt in te leven.

Later tracht Van Sant de film wat recht te trekken en is er opnieuw hoop. Maar het einde is verre van de hamerslag die de andere films zo goed maakten en voor je het weet heb je dik anderhalf uur gekeken naar twee Gerry's die de weg kwijt zijn. That's it. Mooi qua stijlvorming misschien, maar zeker niet boeiend.

Geduld is een schone zaak. van Sant's meest typerende spreekwoord als het aan mij ligt.
Een van Sant kijken kan soms net zoiets zijn als in het diepe gegooid worden of voor het eerst een andere lastige taak bezigen. In het begin even wennen, maar uiteindelijk ben je dankbaar dat je hebt doorgezet. Gerry is weer (net als de twee opvolgers) even schakelen, maar als je goed schakelt wordt dat uiteindelijk beloont met prachtige shots en een heel narratief geheel. De kijker bepaalt in grote lijnen wat hij/zij er bij wil denken. van Sant stuurt weinig, hij geeft ons enkel een beeld en soms wat piano-muziek. Die vrijheid ligt me wel.
Desondanks vond ik dit de minste van de trilogie, mede door het weinige gebruik van dialogen en muziek (wat in respectievelijk Elephant en Last Days wel voldoende aanwezig is). Desondanks 3,5*.

Een film genaamd Gerry dat gaat over twee verdwaalde jongens die beiden Gerry heten. Zo'n plot had mijn broertje van 14 ook wel kunnen bedenken. Desondanks een verrassend goede film.

Deze film is zeer ongeloofwaardig. voorbeelden 5 meter springen vanaf een rotsblok zonder schrammetje of pijntje. Geen druppel water bij zich, maar met geen woord wordt daarover ook in de film gerept, hooguit dat ze het gaan zoeken, hoe lang kan een mens zonder water?

3 Dagen. Hoe lang duurde de film?

Heb je het einde wel gezien?!

"What are you doing on that rock?"

Blijkbaar maakt deze film deel uit van de Death trilogie, maar gelukkig kun je ze prima afzonderlijk van elkaar kijken. Zo heb ik een aantal jaar terug al het zeer indrukwekkende Elephant gezien en wist ik ongeveer wel wat ik kon verwachten, namelijk: veel stiltes, lange scènes waarin het landschap goed wordt weergegeven enz.

Bij deze film is dit niet anders. Alleen is het allemaal wel veel trager en volg je als kijker maar twee hoofdpersonages voor de rest van de film. Ondanks de traagheid kon de film mij wel geïntrigeerd houden. Het voelde allemaal erg sereen aan, op sommige momenten kwam het zelfs hypnotiserend over.

Gerry kijk je dan ook niet voor het verhaal, maar meer voor de sfeerbeelden. Er zitten best wat indrukwekkende scènes tussen, o.a.: de schaduw scène, als ze naar elkaar toe lopen op de bergen, de 360-shot, de timelapsen enz. Het wordt allemaal zo miniem gebracht, maar de kleine details maken deze film echt. De film wordt gecomplementeerd door de pianomuziek wat voor een uitstekende sfeer zorgt.

Al met al toch wel een indrukwekkende film om eens gezien te hebben, je moet er alleen wel met de juiste mindset ingaan en er staat je zeker wat moois te wachten.

3,5 Sterren.

Saaie film. Ben niet vies van zo af en toe een film die "anders" is maar vond dit gewoon traag geneuzel en kon ook niet echt sympathie voelen voor de beide Gerry's met hun onnozele keuzes.

Het meesterwerk van Gus van Sant, fantastische film met lange shots, langzaam tempo en soundtrack met muziek van Arvo Pärt. Onderwijl denken we ook aan Berend Botje, Antonioni, Tarr, Tarkovsky, Lawrence of Arabia en trippen mee in deze helletocht.
Fantastische beelden, meesterwerk!

Het is al een behoorlijk tijd geleden dat ik deze film heb gezien en gezien en het verhaal en de cast (zeker vanwege Matt Damon) had ik er destijds best hoge verwachtingen van. Maar eerlijk gezegd is dit best een langdradige en vrij saaie film waarin ook niet veel gesproken wordt. Visueel ziet het vanwege de prachtige landschappen wel nog fraai uit.

Naar aanleiding van het zien van enkele films van Tarr, waar Van Sant duidelijk z'n inspiratie vandaan heeft gehaald, weer eens herzien.

Het blijft een erg bijzondere film, met prachtige beelden. Hoogtepunt blijft de scène waar je twee silhouetten lopen terwijl het steeds lichter wordt. De spooky geluiden maken het helemaal af. Grappig ook dat ik eerst dacht dat ze een andere kant op lopen, de juiste richting van lopen wordt pas echt duidelijk als het wat lichter wordt.

Verder veel mooie luchten, met name als je de wolken versneld ziet bewegen. Hoogtepunt wat dit betreft zat tegen het einde, waar de grond steeds of in z'n totaal in de schaduw ligt of in z'n totaal door de zon. De vorige keer beviel de knikkende hoofden scène (die duidelijk afgekeken is van Tarrs Werckmeister Harmóniák) niet, maar dat was deze keer zeker anders. Het kijken van meer films in dit segment heeft wat dat betreft z'n vruchten afgeworpen.

Muziek van Pärt is spaarzaam maar erg mooi. Ook hier is de invloed van Tarr merkbaar, die weliswaar geen Pärt gebruikt, maar wel muziek die een soortgelijke sfeer oproept. Verder veel versterkte omgevingsgeluiden, wat ook erg sfeervol werkt.

Visueel wellicht wat sterker dan Tarr, maar het zien van diens films doet beseffen dat het plot hier wel wat minder werkt. Natuurlijk, er is nauwelijks plot en het dient alleen als kapstok voor de beelden, en bij regisseurs als Tarr kan je je ook afvragen in hoeverre het plot nu echt diepzinnig is of dat er alleen maar diepzinnigheid wordt gesuggereerd. Echter, zelfs in het laatste geval draagt het wel bij aan de sfeer. Hier straalt het plot vooral leegte uit, en dat is toch ergens een beetje jammer. Sterker nog, het regelmatige gebruik van het woord "fuck" (wat voor mij overigens geen verboden woord is) versterkt alleen maar het gevoel van leegte. Dat kan best de bedoeling zijn van de regisseur, maar dat betekent niet dat ik andere voorkeuren mag hebben.

In z'n totaal niet veel beter dan het beste wat ik bij Tarr heb gezien (wat toch voor mij het ijkpunt is geworden om deze film te beoordelen). Vandaar een halfje eraf. 4*.

Na het ietwat teleurstellende Elephant beviel deze Van Sant me wel.

Erg leuk experiment deze film en inderdaad echt een belevenis. Af en toe prachtige stukken, zoals de openingscene en de overgang van dag naar nacht op een bepaald punt in de film. Gerry zit vol met dat soort scenes, scenes om heerlijk bij weg te dromen en waar je je gewoon mee moet laten slepen door de beeldenstroom. Vond echter niet altijd dat die langgerekte shots echt een meerwaarde hadden, soms als je bijvoorbeeld gewoon letterlijk 5 a 10 minuten lang naar een close-up van wat gezichten aan het kijken bent, snakte ik wel naar een klein beetje vaart. Gelukkig worden dat soort dingen goedgemaakt door bepaalde longshots (zonsopgang) die wel weer magnifiek zijn.

Soundtrack is veelal afwezig, wat de film eigenlijk juist wel goed doet, maar op bepaalde momenten zoals in het begin wordt er bijvoorbeeld wel weer erg mooi omgesprongen met de muziek van Pärt.

Erg leuke film. Overdonderen deed hij net niet, maar wel een aangename ervaring achter de rug met deze Gerry. Kleine 4,0*.

Onbegrijpelijk en frusterend dat Gerry nog nergens in HD te vinden is (Bluray of pindakaas)!

Een paar adjectieven die voor mij belangrijk kunnen zijn bij het kijken van een film:
- ontspannend
- spannend
- boeiend
- grappig
- meeslepend
- pakkend
- hartverwarmend
- leerrijk
- aangenaam
En zo zijn er nog wel een paar.
Helaas, er is geen enkel dat ik op Gerry kan plakken.

Sterk.

Fijn gebruik ook van Pärts prachtige muziek. Ik zou alleen willen dat er een wat betere uitgave was, de dvd is niet zo denderend qua beeldkwaliteit en dat ligt niet aan de gebruikte camera. Wat Danuz zegt, die dvd is echt het beste wat je kunt vinden, en dat stelt toch iets teleur.

Mooie intro trouwens, Onderhond, van een mooie review. Kan me daar volledig onder scharen.

Kende deze film van van Sant nog niet, kwam hem laatst tegen op 'n tweedehands markt en was ik al meteen verkocht toen ik de achterkant van de DVD las.
Hij stelde me dan ook niet teleur. Hele aparte en opmerkelijke filmervaring waarin je heerlijk in weg kunt glijden, ook al staat bij voorbaat vast dat de hoofdpersonages langzaam maar zeker in een uitzichtloze situatie terecht komen.
Moest me in het begin even instellen op de lang uitgerekte shots, ( had net daarvoor 'n paar afleveringen van Peaky Blinders zitten kijken) maar eenmaal daaraan gewend werd het 'n hele fijne filmbeleving.
Zelden 'n film gezien die zo blijft boeien terwijl er eigenlijk zo weinig gebeurt.
Hoogtepunt voor mij was de scene tijdens de zonsopkomst die mede door gebruik van een hypnotiserende soundtrack en de gebruikte kleurfilters bijna lijkt of de hoofdpersonen zich op een andere planeet bevinden.

Ik kan je ook het heerlijk lome Die Große Stille (2005) aanraden