Vals im Bashir (2008)

Ik vond het zeker een originele manier om een verhaal zo te vertellen. Het lijkt bedoeld om een groter publiek te bereiken of iets dergelijks (...). Ik heb hierop nog geen google/ zoekwerk gedaan, maar sta uiteraard open voor achtergrond info.

Ik ben het met je eens dat het een niet héél aangrijpende film is. Ik vraag me wel af of dat nu te maken heeft met het feit dat het een animatie is. Immers: juist de komische stukjes Ik denk aan de scene met de duitse porno, de snel afgespeelde en vrij simpel weergegeven stukjes van de driveby's/ aanslagen op militaiten maken het luchtig. Het komische effect wordt wel vergroot door de typische animatie-effectjes/ trucjes. Het lachen is bij deze film van vrij korte duur. Het is zeker een aanrader en wellicht de enige in zijn soort.

Ook bij herziening staat hij nog overeind als een ijzersterke (anti-)oorlogsfilm die de subjectieve aard van herinneringen ter discussie stelt. Het enige wat mij bij de tweede keer kijken een beetje tegenstond is dat het karakter Ari niet echt een groei door lijkt te maken, maar opeens al zijn herinneringen terugkrijgt. Hier had nog iets meer een dramatische opbouw ingekund.

Best indrukwekkend.

Soort van documentaire over het bloedbad van Sabra en Shatila, maar dan verpakt als animatie. Had al wel van de tragedie gehoord, maar de details kende ik niet. Naar aanleiding van deze film me toch even kortstondig verdiept in deze tragedie.

Werkt in ieder geval goed. Vond de tekenstijl er best mooi uitzien, al leek het hier en daar wel wat hoekig. Erg mooi kleurengebruik ook en een sterke soundtrack.

Een gitzwarte pagina uit de recente geschiedenis die op fantasierijke en kleurrijke wijze is herschreven, zonder af te doen van de ware tragedie die dit bloedbad was.

Een meesterwerk met een meesterlijke soundtrack.

Mooie animatie, vooral de contrastrijke beelden en de scène-overgangen zijn geslaagd, alleen de gezichten en emotie-uitingen/bewegingen vallen een beetje uit de toon. Ook de documentaire-elementen zoals de 'interviews' vind ik niet lekker passen in combinatie met het relaas over geheugenverlies en de boeiende verhaalvertelling in Libanon zelf. Geen vloeiend geheel. Alles bij elkaar is het wel een unieke film met goede muziek zoals het nummertje This Is Not a Love Song en met waardevolle afsluitende real life shots. Die trekken je even vanuit de animatie de harde realiteit in.

Erg indrukwekkend. het einde kwam aan als een mokerslag bij mij.

Wrede maar heel leerrijke documentaire

Ik ken geen andere film waarin schoonheid en gruwel zo hand in hand gaan. Zojuist herkeken, weer diep onder de indruk.

Ongelofelijk. Ontluisterend. Hallucinant. Enerzijds natuurlijk de inhoud, de tragiek van jongens die onvoorbereid een oorlog worden ingegooid die ze niet om persoonlijke idealen voeren, de machteloosheid waarmee ze een genocide laten begaan en individueel met enorme schuldgevoelens achterblijven, de doodsangst, maar ook de onbetrouwbaarheid van de herinnering, de enkele fantasierijke uitstapjes, de verluchtende anekdotiek - o wat is deze film in evenwicht! - etcetera etcetera, anderzijds de dynamiek van de film, de muzikaliteit (zowel visueel als auditief), de originaliteit, de inventiviteit, het wrange en krachtige idioom...

Ik kan nog even doorgaan, maar stilte is de enige manier om werkelijk hulde te brengen aan een superieur kunstproduct als dit. Ja, hier is een mens ondersteboven van.

Kijken. Punt. Ervaren! Uitroepteken!

(En nu naar Wikipedia, want de filmmakers leggen de hele historische dimensie van de massamoord eigenlijk niet duidelijk uit. Een bewuste en verdedigbare artistieke keuze - in de eerste plaats is 'Waltz with Bashir' bijgevolg een menselijke film, geen politiek geladen kritiek. Hoewel ook die dimensie er vanzelfsprekend inzit.)

4,5*

Waarom ik Waltz with Bashir niet heb gezien toen hij uitkwam weet ik niet maar wat ben ik blij dat ik hem nu toch heb bekeken, ik liep bij toeval tegen de dvd aan in de bibliotheek bij documentaires over oorlogen. Dankbaar ben ik dat in ontvankelijk ben voor deze film.

Ik ben zwaar onder de indruk van de animatie! De pijn en de eenzaamheid die af te lezen is van de gezichten van de jonge soldaten raakten mij diep. Elk shot is een schilderij, zo wonderschoon en zo raak. Menig keer heb ik het beeld stilgezet om te genieten -de schoonheid van de tragiek- en te ondergaan, en te verwerken. De openingssequentie met de woedende honden op zichzelf is al een groots kunstwerk. Ook het wezenlijke verhaal over de moedigheid om verdrongen herinneringen alsnog onder ogen te willen zien is zeer indrukwekkend. Een must see voor mensen die werkelijk willen weten wat oorlog eigenlijk betekent voor degenen die hem moeten uitvoeren. De makers van de film hebben welverdiend veel erkenning gekregen. Wereldwijd is de moeilijke thematiek, die voor menigeen te zwaar is, toch opgepikt, vanwege de geweldige visualisatie.

Politiek bericht verwijderd.

Ah, ik dacht al, mijn 'maak melding' liep vast. Dank.

Misschien wel 1 van de beste soundtracks ooit.

Vreemd, daar staat me niets van bij, terwijl ik er normaal behoorlijk op let. Bij herziening toch eens doen... Jij hebt The Congress nog niet gezien he?

Nee, ik zie dat die OST ook van Max Richter is. Ga m checken

Moet zeggen dat ik de beste man ook alleen van zn werk aan deze film ken

Ik vermoed wel van meer, als ik zie wat hij allemaal gedaan heeft voor film en televisie op zijn Engelse wiki. Althans, ook waar zijn muziek allemaal in is gebruikt. Was me alleen nooit opgevallen.

Een sterk verhaal en alhoewel het mooi is geanimeerd komt het wel erg vlak en afstandelijk over. Was met een andere aanpak en betere regie een stuk indruwekkender geweest. 3*

Een getuigenis van een gruwelijke oorlog (wat elke oorlog toch wel is) aan de hand van mensen die hun verhaal doen zonder hun gezicht in beeld te moeten tonen. Het zorgt voor meer geloofwaardigheid, omdat ze zo denkelijk nog meer hun hart kunnen luchten. Hun verhalen zijn meer dan feiten, maar ook weergave van de sfeer die er heerste. Daarom is de animatie zo perfect bij dit verhaal. Passende muziek erbij en de toon is gezet. Het werkt niet geheel de film, maar doet dit best wel goed. En dankzij de aparte geanimeerde stijl komt deze oorlog toch nog even in beeld...

Een bedachtzame en persoonlijke animatiefilm gebaseerd op eigen ervaringen van de regisseur. Een film over trauma's en schuldgevoelens, die veroorzaakt werden door de oorlog in Libanon van 1982. In het verhaal werden een surrealistische wereld van dromen gemixt met autobiografisch materiaal; op een of andere wijze kwamen deze echter voor mij niet samen.

Waanzinnig goede en tevens heel belangrijke film! Daarnaast prima animatie, 4,5.

Zelf zit ik in de branche van animatiefilm en heb ik het dus zelden moeilijk om animatiefilms te beoordelen. Echter, bij Waltz With Bashir weet ik het niet goed.. Ben ik gewoon te naïef om het indrukwekkende van deze film te vatten?

Visueel was het zeker knap, hoewel mij sommige animaties wat houterig overkwamen. Maar je kan uiteraard zeggen dat dit deel uitmaakte van de gehele stijl.

Zolang ik het nog niet helemaal vat, geef ik het voorlopig nog geen score. Wordt vervolgd, waarschijnlijk

Vandaag te zien op TV > NPO 2 extra > 21:50 uur

Bijzondere animatiefilm met mooie, sfeervolle visuals.

Ik wist van tevoren weinig van de inhoud, en de Libanese Burgeroorlog zegt me niet zoveel. De vertelwijze is door middel van interviews met betrokkenen en een mix van documentaire-achtig en verhalende flashbacks.

Visueel doet het denken aan Flash-animatie, met ook A Scanner Darkly-achtige animatietechnieken (rotoscoping). Ik vond de animatiestijl soms afleidend, omdat het een beetje uncanny, afstandelijk en vervreemdend aanvoelt. De animatie van de mensen is soms wat stijfjes en statisch, maar wel weer knap en treffend getekend. Het vervreemde karakter paste ook wel weer goed bij de gruwelijkheden van de oorlog.

Ik vond het tempo aan de langzame kant, zeker na een uur begon het wat in te kakken. Het slotakkoord is dan weer meeslepend en krachtig in al haar gruwelijkheid. Oorlog haalt zoals gewoonlijk weer het wreedste in mensen naar boven, zo blijkt wel weer.

3,5*

Ik moest me achteraf toch even inlezen over de Libanese-Israëlische oorlog uit 1982 om de film volledig in me op te nemen. Ook de slachting in Sabra en Shatila in Beiroet, begaan door bondgenoten van Israël was me onbekend. Israël stond erbij en keek ernaar, en handelde toen het al te laat was ...

Sterke animatiefilm alvast die als een soort documentaire werd geschoten. Knap om dit onderwerp op deze manier (nog eens) onder de aandacht te brengen. Daarnaast een zeer sterk uitgangspunt om het gebeuren als een soort trauma te zien waarbij de soldaten die erbij waren zich amper nog iets konden herinneren van de plaatsgevonden gebeurtenissen. Alsof het trauma werd verdrongen door een zwarte blinde vlek. Aan de hand van interviews als in een documentaire komt het geheugen met flarden terug.

Visueel eveneens erg sterk weergegeven. Rauw en indringend. Ook het kleurgebruik is intens met vele geel- en roodtinten, vaak refererend naar vuurgevechten, dood en vernieling. Sowieso enkele sterke scènes zoals de optocht in het palmbos of de beschieting van de tanks ... De montage is eveneens prima waarbij het oorlogsgeweld wordt afgewisseld met interviews. Op die manier worden ook de puzzelstukjes telkens op de juiste plaats gelegd en wordt het gebeuren ontrafeld.

Feit is dat het kruitvat dat het Midden-Oosten is enorm complex en zeer genuanceerd benaderd dient te worden. De waarheid is nauwelijks uit te klaren en vele oorlogen en protagonisten later is duidelijk dat er in dit conflict nauwelijks te streven valt naar vrede en harmonie. Deze animatiefilm drukt je opnieuw met de neus op de feiten, en deze zijn niet rooskleurig. Knap!

Sterk.

Deze animatiefilm afkomstig vanuit Israëlisch land stond al voor een aardige tijd op mijn kijklijst. Op televisie heb ik deze film meerdere keren voorbij zien komen, en wat me destijds opviel was dat het een 16+ rating had. Toen zag ik nooit een volwassenen animatiefilm voorbijkomen, sindsdien heb ik de film in de gaten gehouden.

De film voelt eigenlijk aan als een geanimeerde documentaire gemengd met een stukje fictie. We volgen een personage die verdacht veel op de regisseur zelf lijkt. Een logische keuze gezien de regisseur zelf dan ook een soldaat was en de beelden van dichtbij heeft meegemaakt. We zien het dus door zijn ogen, maar voor wie exclusief gruwelbeelden verwacht komt bedrogen uit. Er zit wat meer onder deze film.

De stijl van animeren ziet er goed uit en de gele gloed die over de film hangt weet ook goed te werken. De poppetjes zelf zijn dat weer wat houterig die je geregeld uit de film halen, verder zijn er weinig kritiekpunten om de film op af te kraken. Buiten wat afleidende beelden is het namelijk een sterke film die je flink in de maag stompt.

Het verhaal zelf zit ook goed in elkaar. Een stukje film wordt afgewisseld met echte mensen die praten, alleen zijn ze geanimeerd. De beelden van hallucinaties zijn overweldigend en het geweld wordt soms hard in beeld gebracht. Echter is de film niet bijzonder gewelddadig en zijn enkel en alleen de allerlaatste beelden echt schokkend te noemen.

Een ontroerende en meeslepende film die helaas soms wat afleidt door de manier van animeren. Verder blijft het een goede antioorlogsfilm verpakt in een uniek sausje die de film direct weet te onderscheiden van andere oorlogsfilms. Het is geen plezierige, maar wel een belangrijke kijkervaring die ik graag aan iedereen wens aan te raden.

De geschiedenis van het Midden Oosten zit natuurlijk vol met conflicten en tegen de achtergrond daarvan maken we hier kennis met enige personen die dat op jonge leeftijd van dichtbij meemaakten. Zeker de persoonlijke psychologische drama's kwamen goed uit de verf, geholpen door een heel goede soundtrack. Het grote politieke verhaal en de oorlogsbeelden konden me veel minder boeien. De huiveringwekkende echte beelden aan het eind zijn dan ineens stukken intenser. Zo kon ik zeker wat met Waltz with Bashir, maar blijf achter met het idee dat het gebruik van animatie de oorlogsbeelden wat te luchtig doet lijken.

Ik heb verschillende problemen met deze film.

Ik vind het niet gepast om een kunstzinnige film te maken over een massamoord. Ik denk niet dat deze twee zaken samengaan en dat een film in dit geval meer rechttoe rechtaan zou moeten zijn, vooral voor gebeurtenissen die bij het internationale publiek niet bekend zijn of nog niet als zodanig worden veroordeeld.

Ten tweede voelt het vreemd om een film te kijken over oorlog of een massamoord vanuit het perspectief van de massamoordenaars. Palestijnen komen in dit geval alleen op de achtergrond voor, terwijl degenen die het meest lijden Palestijnen zijn, niet degenen die schuld voelen en uiten over deze gebeurtenissen.

Ik denk dat het uitgebreider uitleggen of benadrukken van de achtergrond van dit conflict zou hebben geholpen. Ik denk dat de reden om dit niet te doen is om de film zo neutraal mogelijk te laten lijken, maar natuurlijk weten zowel u als ik dat een neutrale film over dit nog steeds voortdurende conflict niet mogelijk is. Zwijgen + niet uitspreken en neutraal zijn, zijn twee heel verschillende dingen.

Zelfs met dit in gedachten, kreeg ik een "Waking Life"-gevoel vanuit artistiek oogpunt, een film die ik ook behoorlijk verafschuw. De stijl, muziek en sfeer voelen erg geïnspireerd door "Waking Life", en dat werkte helemaal niet voor mij. Hetzelfde geldt voor deze geanimeerde documentaire. Ik hou gewoon niet zo van de stijl, en in deze context helpt het ook echt niet en past het niet bij het thema.