Notorious (1946)

Redelijk tamme film.

Maar ik kan geen onvoldoende geven voor een film met Ingrid bergman. Deze dame heeft de zeldzame kwaliteit er het ene moment bijna alledaags, niet echt uitzonderlijk mooi uit te zien om dan het volgende moment dat hoofd een kwart te draaien in het licht en er plots adem-be-ne-mend uit te zien. D-I-V-A. Met een hoge aaibaarheidsfactor.

Ook de ouderwetse composities met auto's die perfect in beeld glijden en zo, pakken en jurken die als gegoten zitten… leuk om te zien.

Inkoppertje uiteraard, deze Hitchcock, maar genoeg om van te genieten: een lange camerabeweging door het landhuis eindigend bij de hand van Ingrid Bergman, die ook nog een lange geile zoen deelt met Cary Grant. Desalniettemin voldeed deze aan de strenge en preutse Production Code. Lange neus van Hitchcock naar die angstige Amerikanen. Er staat zowaar een (technisch matige) kopie op youtube

Notorious is Hitchcock's achtste film in de VS. De film verteld het verhaal van Alicia Huberman. Haar vader wordt als landverrader veroordeeld omdat hij voor Nazi-Duitsland heeft gespioneerd. Een Amerikaanse geheim-agent genaamd Devlin vraagt Alicia of ze de Nazi-vrienden van haar vader wil bespioneren in Rio om zo haar naam te zuiveren. Ze gaat akkoord en uiteindelijk wordt ze verliefd op Devlin. Lastig, gezien ze een rijke Duitse zakenman moet zien te verlijden...

Prima acteerwerk van zowel Ingrid Bergman, Cary Grant als Claude Rains. De Oosterijks-Hongaarse Leopoldine Konstantin deed het ook leuk als de moeder van Sebastiaan, haar enige Amerikaanse rol. Tijdens het kijken vroeg ik me af waarom Duitsers onder elkaar Engels zouden praten, maarja Hollywood blijft Hollywood.

In het begin moest het verhaal een beetje op gang komen, maar als de spionage eenmaal is begonnen wordt het toch wel vermakelijk. Nergens word de film echt heel spannend, al zat er vooral aan het einde wel wat geslaagde suspense. Het spionage-verhaal was niet heel origineel en de romance was niet goed uitgewerkt, maar verder was het best degelijk.

Ook Notorious bevat typische Hitchcock kenmerken. De Moeder-relatie; Alexander Sebastian heeft een nauwe band met zijn moeder. De MacGuffin; de UNICA-sluitel. Hitchcock's cameo is na een uur in de film te zien, hij staat bij het barretje en drinkt een glas champagne leeg. Ik heb gemerkt dat Hitchcock in zijn politieke thrillers vaak erg op de actualiteit inspeelde. Hier doet hij dat met de Tweede Wereldoorlog, al was die bij het uitkomen net een jaar voorbij. Hitchcock bewijst ook dat hij perfect is geïntegreerd in de VS, woorden als 'patriotisme' worden in de mond genomen. Overlevenden van het Nazi-regime zouden kritiek op de film hebben door de manier waarop de Nazi's zijn neergezet.

Hitchcock verteld zijn verhaal weer met uitstekend Film Noir-camerawerk. Erg goede cinematografie en weer een aantal gave shots. Voor het shot waar zowel het theekopje in de voorgrond als Ingrid Bergman in de achtergrond in focus zijn, moest een grote theekop gemaakt worden.

Notorious is een vermakelijke thriller met goed acteerwerk, die de hele speelduur kan boeien, maar verder is het niet zo'n bijzondere film voor Hitchcock's doen. Prima vermaak.

“This is a very strange love affair.”

Hitchcock does it again. Het is ongelooflijk knap dat de man altijd weer de inspiratie vind en de fantasie heeft om een ingenieus verhaal te bedenken vol spanning, intrige en romantiek. Met deze keer twee van de meest charismatische acteurs die ooit op deze aardbol hebben rondgelopen.

Vooral Ingrid Bergman is weer fantastisch als harde en sarcastische society girl die wel van een drankje houdt. En de chemie met Cary Grant is fabelachtig. In het eerste gedeelte kiest Hitchcock voor een rustige opbouw en het uitwerken van de relatie tussen Bergman en Grant. Wanneer het verhaal zich verplaatst naar Rio de Janeiro komt er wat meer spanning. Het plot draait om Nazi's, uranium en uiteraard weer een verschrikkelijke moeder. Maar Notorious is toch vooral de film van Bergman, Grant en de 'Master of Suspense'.

Prachtige film van Alfred Hitchcock waarin een schitterende allegorie van liefde en verraad te zien is. De vader van Alicia Huberman (Ingrid Bergman) is wegens collaboratie met nazi-Duitsland veroordeeld tot een gevangenisstraf. Omdat ze gewetensbezwaren jegens haar vader heeft, ziet de politie in Alicia een uitstekend kans om een aantal Duitsers die zich in Brazilië schuilhouden uit de kast te lokken. Samen met de charmante officier T.R. Devlin (Cary Grant)reist ze daarop af naar Rio de Janeiro. Ze vragen haar om een zekere Alex Sebastian (Claude Rains) te verleiden om zo achter diens plannen te komen. De drie hoofdrolspelers zijn fantastisch en hun dialogen bezitten goede ontspannen speelsheid waardoor de driehoeksverhouding nog beter tot zijn recht komt. Met misschien voor die tijd zelfs een zeer opvallende zwoele liefdesscène. De film maakt daarnaast gebruik van een door Hitchcock zo geliefde zogenaamde MacGuffin. Notorious is verder een zeer goede film met een degelijk verhaal en met prachtige camerawerk.

Nu voor de derde keer gezien en alles valt (voor mij dan) nu op zijn plaats, echt een ijzersterke film met een geweldige romantische ontwikkeling tussen Grant & Bergman!

Dry your eyes, baby; it's out of character

Eigenlijk is het vreemd hoe je soms veel films van een regisseur kunt kijken terwijl je één van zijn bekendste films al die tijd links laat liggen. Een tijd geleden zag ik mijn 40e film van Alfred Hitchcock en kwam tot de conclusie dat ik Notorious al jaren op DVD had liggen, maar nog nooit had gezien. Vreemd eigenlijk, want hier zit met onder andere Cary Grant, Ingrid Bergman en Claude Rains een heerlijke cast in. Hoog tijd dus om daar eens iets aan te gaan doen!

Moet zeggen dat het wel even duurde vooraleer de film echt op gang komt. Heel het kat- en muisspel tussen Devlin en Alicia vond ik niet al te boeiend en het is pas wanneer Alicia besluit om in te gaan op het aanbod om bewijsmateriaal tegen Alexander te verzamelen, dat de film wat een boost krijgt. Het plot achter Notorious (gebaseerd op het verhaal The Song of the Dragon van John Taintor Foote waar ook de silent film Convoy uit 1927 inspiratie in vond) is ietwat voorspelbaar, maar Hitchcock is en blijft de Master of Suspense en hij doet zijn naam dan ook eer aan. Zeker naar het einde toe begint hij heerlijk op dreef te geraken en hoewel je weet dat Devlin uiteindelijk op tijd zal komen om zijn grote geliefde van de vergiftigingsdood te redden, blijft het wel een lekker spannend stukje. Fijn ook dat Hitch er daarna niet teveel woorden meer vuil aan maakt. Devlin rijdt weg met Alicia en met een simpele vraag ("Alex, will you come in, please? I wish to talk to you") is meteen ook het lot van Alexander bezegeld. Niet al te veel poespas, gewoon boem: The End.

Hitchcock in zijn glorieperiode kon altijd rekenen op een vaste cast, van zowel vrouwen als mannen. Met Cary Grant heeft hij een aantal van zijn bekendste titels gemaakt, onder andere North By Northwest, en Notorious is een uitstekende samenwerking. Een ietwat atypische rol voor Grant, er zit wat meer venijn in dan ik van hem gewend ben, en het gaat hem goed af. Ook Ingrid Bergman is geen onbekende voor de regisseur en onder zijn regie straalt ze als nooit tevoren. De rol van Alicia is misschien wel één van haar beste rollen tout court en ook Claude Rains kan zich goed laten gaan als de spilfiguur in het plot. Zeker de combinatie met Leopoldine Konstantin, die zijn moeder speelt, geeft een handvol erg leuke scènes.

Met uitzondering van het trage begin is hier dus weinig op aan te merken. Fijn om nog eens een echt sterke Hitchcock te zien (The Paradine Case en Jamaica Inn strandden allebei op 3.5*), maar het is wel niet het meesterwerk dat door sommigen genoemd wordt. Bergman draagt de film en Grant en Rains ondersteunen haar er wonderwel bij.

4*

Ik weet misschien te weinig van filmgeschiedenis (bijna niets namelijk) om deze film op de juiste waarde te schatten. Interessant om te lezen hoe knap en vooruitstrevend het hier en daar is. Met de ogen van nu vond ik het zeer vermakelijk. Het is een beetje een rechttoe-rechtaan-thriller zonder de magnifieke plottwisten die Hitchcock in sommige andere films serveert, maar vervelen doet het geen moment. Ik hou er wel van als een film niet per se natuurlijk aandoet, als de dialogen meer naar het toneel dan naar de werkelijkheid lijken te verwijzen. Anders kun je net zo goed in de supermarkt gaan staan en een beetje om je heen luisteren.

Alicia: Say it again, it keeps me awake.

Devlin: I love you.

Madame Sebastian: Wouldn't it be a little too much if we both grinned at her like idiots.

Alexander Sebastian: An old friend is never an extra guest.

Devlin: A man doesn't tell a woman what to do. She tells herself.

Voor Alfred Hitchcock was het schrijven van de film tijdens de pre-productie de belangrijkste fase van het productieproces, belangrijker nog dan het maken van de opnames zelf, die hij zelfs saai vond omdat hij de film reeds helemaal in zijn hoofd had zitten. Hitchcock had er dus geen enkel probleem mee om tijdens de opname van de ene film reeds bezig te zijn met het schrijfproces van de volgende film. Gezien het grote belang van die fase van het productieproces weegt de keuze van de schrijver of schrijvers waarmee samengewerkt moet worden dan ook erg zwaar, en vereist dus niet alleen iemand die capabel is in zijn of haar vak maar moet ook een goede chemie hebben met Hitchock. Gelukkig voldeed Ben Hecht, de schrijver voor Notorious waarop Hitchcock zijn keuze had laten vallen, aan beiden vereisten.

Dat Hitchcock voor Ben Hecht koos is geen verrassing aangezien beiden al met elkaar hadden gewerkt bij Foreign Correspondent (1940), Lifeboat (1944), Watchtower Over Tomorrow (1945), en Spellbound (1945). In de jaren na Notorious zouden ze samenwerken aan de Paradine Case (1947), Rope (1948) en Strangers On A Train (1951). In Notorious is de hand van Ben Hecht duidelijk te zien in de scherpe en romantische dialogen tussen Ingrid Bergman en Cary Grant.

En daar hebben we meteen het sterkste element van Notorious te pakken: de romantische verhouding tussen Alicia en Devlin. De chemie tussen hen beiden is erg goed en dit maakt de film niet alleen tijdloos maar toont ook Ben Hecht op zijn best. Nog interessanter en meeslepender wordt Notorious als Hitchcock er een driehoeksverhouding van maakt door Claude Rains eraan toe te voegen. Dit element zorgt ervoor dat Notorious boven het standaard spionageverhaal uit die jaren wordt verheven, maar draagt er tevens toe bij dat Notorious een van Hitchcock's beste producties uit de jaren veertig is.

Een belangrijk gegeven hier is dat Hitchcock in staat was een goed fundament onder de film te leggen doordat hij hier voor het eerst als producent kon optreden. Dat dit kon was doordat David O'Selznick, die Hitchcock onder contract had, weinig interesse in het script toonde en tot over zijn oren bezig was met zijn steeds meer geldverslindende productie Duel in the Sun. Deze productie (waarin zijn minnares Jennifer Jones) een rol in speelde) eisde een groot deel van zijn aandacht op en hij verkocht daarom het script en de productie van Notorious aan RKO. Dit had tot gevolg dat Hitchcock voor het eerst producent werd van een film. Vrij van de bemoeienissen van een producent die geloofde dat boeken letterlijk verfilmd moesten worden en heel graag zijn eigen stempel op producties legde, en die tot rampspoed bij Suspicion en kwaliteitsverlies bij Spellbound leidden, kon Hitchcock een stevig fundament leggen voor niet alleen Notorious maar ook zijn status als producent. Het is dankzij dit en Hechts bijdrage dat Notorious de voorafgaande producties qua structuur overstijgt.

In Notorious slaagt Hitchcock erin veel flexibeler te zijn dan in Spellbound, waar Selznick nog te veel invloed had, en zien we ook hem ook een richting op gaan die gerust duister mag worden genoemd en een voorproefje is op zijn successen in de jaren vijftig. Dit leidt ertoe dat de verhouding tussen Alicia en Devlin veel echter aanvoelt en dat de spanning die met de komst van Alex (Claude Reins) wordt geïntroduceerd langzaam maar zeker goed op wordt gebouwd.

Het liefdesverhaal tussen Alicia en Devlin ongetwijfeld het krachtigste element van de flim, maar qua plot en MacGuffin had Hitchcock het tij erg mee. De kranten berichtten uitgebreid over ontsnapte Nazi's die naar Zuid-Amerika waren gevlucht. Het probleem voor Hitchcock was dat hij niet kon bedenken wat die Nazi's aan complot aan het uitvoeren waren dat goed zou passen in Notorious. Terwijl hij met dit probleem worstelde werd hij door de Senaat gevraagd om naar Washington te komen om te werken aan Watchtower over Tomorrow. Tijdens zijn werk aan die film hoorde hij allerlei geruchten over een nieuw wapen dat door de Amerikaanse overheid werd ontwikkeld en waarbij uranium een belangrijke element in zou zijn. Hitchcock had zijn complot voor zijn Nazi's.

In Notorious zien we ook het effectieve gebruik van de subjectieve camera, een element waardoor Hitcock er niet alleen een krachtig subjectief element weet toe te voegen, maar ook de kijker nog dichter weet te betrekken bij liefdesverhouding tussen Alicia en Devlin, want hoewel de dialoog voldoet aan de censuur van die jaren is het de camera die hen beide, metaforisch gezien, als het ware omvat. Dit is vooral tijdens de romantische scenes het geval. Hitchcock kon hier gebruik maken van de topcamera man van RKO Ted Tetzlaff, die eerder voor Frank Capra had gewerkt.

Tijdens de jaren veertig, en vooral tijdens de periode onder Selznick slaagde Hitchcock er maar zelden in zijn door hem gewenste acteurs en actrices voor de camera te krijgen. Er was altijd wel iets waardoor het niet mogelijk was om die en die actrice of acteur te krijgen die hij had willen hebben: of ze werkten voor een andere studio of Selznick drong een van zijn contractspelers op et cetera. Het is daarom wonderbaarlijk dat het Hitcock voor Notorious wel gelukt is om een droomcast bij elkaar te brengen, zij het dat Claude Rains een idee van Selznick was.

Het spel tussen de drie hoofdrolspelers is werkelijk fenomenaal en alle drie krijgen ze het voor elkaar om hun personages te laten worstelen met hun innerlijke conflict tussen liefde en plichten want dat conflict is het belangrijkste thema van Notorious. We zien Claude Rains als de klassieke Hitchcockiaanse sympathieke schurk worstelen tussen zijn liefde voor Ingrid Bergmans personage en zijn verplichtingen als lid van het complot. Dit geld nog meer voor Cary Grants personage Devlin die lijdzaam moet toezien hoe Alicia steeds verder van hem dreigt af te drijven. Ook van het spel van Ingrid Bergman valt enorm te genieten, ze speelt de in het nauw gedreven Hitchcock-vrouw in nood met verve en wie zien duidelijk hoe zij worstelt met haar liefde voor Devlin aan de ene kant, en haar afschuw voor het pattriotisme aan de andere kant.

Leopoldine Konstantin speelt een van de beste monster-moeders die Hitchcock op het witte doek heeft gebracht, en kan gerust als het fundament van zijn latere monster-moeders worden gezien.

Notorious markeert ook de eerste keer dat hij gebruik kon maken van de talenten van kostuumontwerpster Edith Head, en die in de jaren vijftig de kleding zou ontwerpen voor o.a. Grace Kelly, Doris Day en Kim Novak en later Tippi Hedren.

Een element dat zelden besproken wordt over Notorious is de muzikale bijdrage van Roy Webb. Hitcock was blij dat hij voor Notorious, net als bij de andere elementen, geen last zou hebben van Selznick wat betreft de muziek, en gezien de vervelende ervaring hiermee tijdens de productie van Spellbound (met name tussen de scene waarin Gregory Peck en Ingrid Bergman elkaar voor het eerst ontmoeten) is dat wel te begrijpen. Eerst wilde Hitcock met Bernard Hermann samenwerken, maar die was niet beschikbaar en dus kreeg hij Roy Webb. De muziek van Roy Webb, die eerder de muziek deed voor de films van Val Lewton heeft iets fragmentarisch en tegelijkertijd iets tegenstrijdigs. Tijdens één spannend moment is vrolijke Braziliaanse muziek te horen in plaats van de verwachte spannende muziek en op andere momenten, met name de latere romantische scene's, is de muziek weggelaten. Roy Webbs muziek past gevoelsmatig uitstekend bij de interne chaos en duistere zijde waar Hitchcock mee te maken heeft. Niettegenstaande Bernard Hermann, is het jammer dat Hitchcock en Webb niet meer met elkaar hebben samengewerkt.

Notorious is een volmaakte Hitchcock-thriller waarin het duidelijk te zien is dat hij erin is geslaagd te ontsnappen aan de knellende band van de vorige producties van David O'Selznick en waarin hij het voor elkaar heeft gekregen om met een schitterende cast (en crew) een van zijn beste thrillers uit de jaren veertig te maken waarin het romantisch element ervoor heeft gezorgd dat de film een tijdloos fenomeen is gebleven.

Hitchkock had het talent om kwaliteit met entertainment te verenigen. Hij was niet alleen een master van suspense maar ook een master om de suspense in creatieve filmtaal om te zetten. Hij tovert een paar grandioze camera bewegingen uit zijn film hoed om de suspense te vergroten. Het visuele aspekt had altijd tot doel om het inhoudelijke te ondersteunen. De sleutel van de wijnkelder - van totaalshot naar close up - is één van de spannendste scenes samen met de te lange (de trap is immers te kort om minuten lang naar beneden te stappen) afdaling van de trap door Grant en Bergman op het einde. Kijk ook maar naar de introductie scene van Gary Grant - in tegenlicht/schaduw op voorgrond terwijl Bergman occasioneel reeds flirt met de onbekende - waarin de voorbode van hun relatie wordt geschetst. Het is immers een donker liefdes verhaal (innig verliefd maar de man duwt uit trots de vrouw richting andere man in naam van de plicht en de vrouw accepteert uit trots in de naam van de plicht) dat voorrang heeft op het spionage plot. De film stopt dan ook bij de hereniging van Bergman en Grant en wat er precies tussen die wijnflessen zit, doet er niet meer toe. Perfect vakwerk (onopvallende doch elegante zwart wit fotografie, ijzersterk scipt van Ben Hecht en klassenwerk acteren) van een studio produktie en Notorious is het ultieme voorbeeld hier van.

John Bailey on the Most Famous Shot in Notorious

Fraaie film met de mooie Ingrid Bergman in de hoofdrol, samen met Cary Grant. Er valt weinig op aan te merken, het verhaal zit fijn in elkaar en boeit tot het einde. Wel wordt het op den duur vrij voorspelbaar, het viel me ook op dat er (te)veel wordt gehint en uitgelegd, dat had wel minder gemogen want hierdoor blijft er weinig subtiliteit over en hoef je je verstand niet te gebruiken. Vandaar net geen 3,5*.

Aardige film maar hier had ik toch qua suspence en spanning wel meer van verwacht ,alleen het einde is wel sterk gedaan .

Het verhaal van deze film is evident en flinterdun. De good guys proberen te infiltreren bij de bad guys om hun plannen te achterhalen, veel meer gebeurt er niet. De spanning moet komen van de driehoeksrelatie tussen Grant, Bergman en Rains en de emotionele impact daarvan. Daar zit voor mij mijn probleem met deze film, want ik voelde helemaal niets. Het eerste, nogal zwaar saaie half uur wordt besteed aan de ontwikkeling van de relatie tussen Grant en Bergman en kreeg het gevoel dat ik naar niets zat te kijken. Bergman doet zeker heel hard haar best, maar Grant ziet er vaak uit alsof liever Randolph Scott zou zitten aflikken. Ik zie slechts erotische spanning aan één kant en dan blijft de rest van de film ook maar met moeite overeind. Rains doet zijn ding, Hitchcock doet zijn ding, Bergman zelf is gewoon heel sterk en er zitten tegen het einde wel wat spannende scènes in, maar het hart van de film werkte helaas niet voor mij.

Waving the flag with one hand and picking pockets with the other, that's your "patriotism"

Hitchcock weet me met Notorious (1946) toch weer te verrassen. Het was een zware bevalling met de matige dvd kwaliteit en zonder ondertiteling. Er wordt namelijk veel afgekletst in deze film (ondertiteling is aanbevolen).

Het verhaal is spannend doch simpel. De vader van Alicia (Bergman) wordt berecht wegens collaboratie met de Nazi's en zij wordt door (federaal?) agent Devlin (Grant) gevraagd om te gaan spioneren bij een nazi bolwerk in Brazilië geleid door Alexander Sebastian, een vriend van haar vader. Ondertussen is ze verliefd geworden op Devlin.

Ondanks het spannende verhaal, met de van Hitchcock bekende suspense aan het einde, intrigeert vooral de relatie tussen de twee hoofdrolspelers. Romantische (de vonken spatten ervan af) en cynische gesprekken (zoals bovenstaande quote) wisselen elkaar af tussen Ingrid Bergman en Cary Grant. Beiden schitteren, al zet Bergman het soms wat zwaar aan (wat ook weer haar charmes heeft). Grant kan net als in Suspicion (1941) weer geweldig cynisch uit de hoek komen, in woord en gebaar.

Naast de chemie tussen Bergman en Grant facineert Hitchcock met bijzondere effecten. De camera vanuit het perspectief van Alicia die duizelingen weergeeft, schaduw en lichteffecten, het inzoomen op belangrijke objecten waaronder een speciaal gemaakte enorme theekop waardoor zowel voorgrond als achtergrond scherp in beeld komen. Dit laatste is een beroemd filmshot geworden. Hitch heeft hier echt een regisseursfilm van gemaakt.

Deze romantische spionagethriller combineert een politiek getint mysterie met een driehoeksverhouding. Ingrid Bergman speelt de Hitchcockblondine die zich anders moet voordoen dan ze is. Cary Grant speelt de manipulerende man met een dilemma tussen plicht en passie. Beroepsmatig is hij verplicht haar in de armen van een andere man te duwen. Sebastian valt voor haar charmes, maar is achterdochtig en ziet haar vooral als een trofee die bij z'n luxueuze interieur past. Voor deze rol moest de kleine Claude Rains extra hoge zolen dragen en op verhoogjes staan naast de grote Zweedse. Er is een duidelijk onderscheid tussen Goed en Kwaad, vooral met die boosaardige schoonmoeder. Het verhaal speelt in op de actualiteit door één jaar na Hiroshima uranium en de dreiging van een atoombom in verkeerde handen uit te spelen.

Het speelt zich grotendeels in Rio af, maar er is slechts in beperkte mate op locatie geschoten. Achtergrondprojectie en composietbeelden zijn gebruikt, en het speelt zich grotendeels binnenshuis af. De villa is ingericht in artnouveaustijl, met grote gordijnen, luchters, spiegels en meubelen met veel versieringen en plantmotieven. Edith Head ontwierp stijlvolle pakjes voor Ingrid Bergman. Een blinkend truitje met horizontale strepen toont haar als een levensgenieter; in dat zwarte pak lijkt ze meer op een wraakengel.

Op het feest is er een tracking shot dat begint met een overkoepelend beeld van de grote zaal en eindigt met een close-up van een belangrijk plotmotief: de sleutel in haar hand. Er is een parallel tussen een vroege close-up van een glas water met een bruistablet en een late close-up van een reusachtige koffiekop. Die laatste is een voorbeeld van vals perspectief - de koffiekop is echt zo groot - om de dreiging van het gif te suggereren. Een Dutch angle of scheve camerahoek geeft Alicia's waarneming weer wanneer ze een kater heeft; vertroebelde, wankele beelden tonen haar ervaring in vergiftigde toestand. Ingenieus is het omzeilen van de driesecondenregel bij het kussen. Spanning en romantiek zijn mooi met elkaar verweven in een visueel aantrekkelijke uitvoering.

Ik heb Notorious vanavond onder het avondeten na zo'n 15 a 20 jaar herzien. De eerste keer heb ik Notorious op tv gezien, volgens mij op BBC destijds. Ik blijf het een ondermaatse spionagethriller, waarin ik mij draai niet kan vinden. Te toneelmatig, te weinig spanning en de acteer prestaties van zowel Cary Grant als Ingrid Bergman beneden peil. Van regisseur Hitchcock heb ik veel betere films gezien. Deze 1e herziening veranderd dus niets aan mijn stem en Notorious zal als opvulling voor mijn verzameling blijven.

Bericht met persoonlijke aanval verwijderd.

Een echte spionagefilm verstrengeld met een liefdesdriehoek. Ik lees dat dit één van Hitchcock’s weinige forties films is met een absolute sterrencast maar het talent wordt hier in elk geval niet verspild. Zowel Ingrid Bergman, Cary Grant als Claude Rains spelen de sterren van de hemel. Claude Rains in een rol die hij wel vaker op zich neemt - als wat oudere heer die het aanlegt met fris groen blaadje. Opmerkelijk feit: Leopoldine Konstantin speelt de moeder van Claude maar is in werkelijkheid slechts drie jaar ouder dan hem, en dat is er in feite ook wel aan te zien. Het is zelfs een beetje aandoenlijk om Claude Rains onder de sloef te zien liggen bij zijn mams, daarmee gevolg gevend aan het geliefde moedercomplex van Hitchcock. Het scenario is meesterlijk geschreven door Ben Hecht - wat hij in dienst van anderen schreef is van een veel hoger niveau dan wat hij schreef voor zijn eigen films - dat met de kwaliteiten van Hitchcock tot een maximaal effect wordt gebracht. De film wordt gesierd door mooi noir schaduwwerk en enkele opmerkelijke shots/scenes zoals aangegeven door andere users. De relatie tussen Cary en Ingrid heeft me wel iets zeer immatuur maar dat gevoel heb ik bij heel wat liefdesrelaties in Hollywoodfilms uit die tijd.

Met deze film heb ik me in stijgende mate geamuseerd en dat verdient dan ook een navenante score.

Prima filmpje. Het einde vond ik het meest interessant. Film is wel een beetje traag trouwens.

Op North by Northwest na, mijn favoriete Hitchcock tot nu toe (ik heb er, ter verduidelijking, wel nog maar 8 van hem gezien). Ongeveer alles steekt hier nagenoeg perfect in elkaar. De opbouw van het verhaal is lang, maar voelt nooit traag aan. Minder relevante tussenliggende gebeurtenissen worden niet altijd getoond; dat kan de kijker zelf invullen. Elke scène voelt in ieder geval functioneel aan. Het spionageplot is intelligent geschreven en gefilmd, en de driehoeksverhouding wordt hier gedurende de speelduur mooi mee vermengd. Enorm goede en spannende scènes zijn het grote feest en de bijbehorende tocht naar de wijnkelder, en het einde met de langzame trapafdaling; beide sequenties brengen de drie hoofdpersonages in een ongemakkelijke en wankele situatie die elk moment kan mislopen. Prachtige scènes die geweldig gefilmd zijn, met veel interessant perspectiefgewissel om de spanning nog wat op te voeren. Het zijn piekmomentjes, maar dat wilt niet zeggen dat de rest van de film daarvoor hoeft onder te doen. Het camerawerk is over de hele lijn heel sterk; die scheve perspectieven wanneer Bergmans personage een kater heeft is al een leuk voorbeeld uit het begin van de film. De zwart-witfotografie is sfeervol, en ziet er beter uit dan sommige van zijn latere films in kleur (Dial M for Murder bijvoorbeeld). Tot slot moet de ster van de film nog benoemd worden; Ingrid Bergman. Een vrij gelaagde, en actieve rol dat ze mag spelen. Met heel veel respect voor Grace Kelly, maar ik vind Bergman toch de ultieme Hitchcock-hoofdrolspeelster. Cary Grant, ook een persoonlijke favoriet, en Claude Rains maken er dan helemaal een topcast van.

4.5*.

Niet slecht maar ook weer niet geweldig. Wel echt goede acteurs. Volgens mij eerste kennismaking met Ingrid Bergman. Cary Grant had ik al gezien in North by Northwest en hoewel die film toch beter was doet hij het hier ook goed. Ergens zit er wel een onderhuidse spanning. Ik weet ook niet direct waar het aan mankeert om dit echt een geweldige film te vinden. Het is allemaal zeer degelijk maar toch ook niet meer als dat. Bergman heeft wel een stevige indruk nagelaten als actrice, binnenkort nog maar eens iets zien van haar.

Eén van Hitchcocks beste films met een superieure cast. Ingrid Bergman speelt de losbandige Alicia wiens banden met de Nazi's (haar vader is een recent veroordeelde nazispion) haar een ideale pion maken voor de Amerikaanse geheime dienst en haar willen inzetten als spion. Alicia moet het vertrouwen (en meer) zien te winnen van Alexander Sebastian [Claude Rains], een vroegere familievriend, en zo informatie winnen over waar hij en een groep Duitse wetenschappers in het uiterste geheim mee bezig zijn. Cary Grant speelt de CIA-agent die haar moet 'begeleiden', maar zelf verwikkelt raakt in een potentieel levensgevaarlijke liefdesdriehoek. Grant schittert in een uitdagende rol waarin hij eindelijk de kans krijgt zijn duistere kant te verkennen en Leopoldine is één van de meest doortrapte en angstaanjagende moederfiguren uit het oeuvre van Alfred Hitchcock. Hoogtepunten: Grants introductie, de kus, de sleutel en de ontknoping. Een meesterwerk.

Hitchcock laat wederom zien geen ingenieus plot nodig te hebben om een geweldige film te maken. De manier waarop hij visueel het verhaal vertelt blijkt ontzettend knap, hij hoeft in het verhaal nooit iets uit te leggen; prachtig zichtbaar tijdens de climax de deur die achter Alex dichtsluit, tevens zijn doodvonnis.

Grant speelt vrij vlak, de beste scenes waren die tussen Bergman en Raims. Sowieso een erg sterke rol van Bergman. Zij draagt de film.

Nooit eerder gezien deze film, zou niet precies weten waarom. Als er geen muziek in zit zijn er maar weinig films uit de 1940's die ik heb gezien. Liever had ik Ingrid Bergman in een komische film gezien. Maar in dat soort films is ze maar weinig te zien. Maar vergeleken met Indiscreet (Film, 1958) is deze film toch wel een hele verbetering.

Een leuke en geslaagde combinatie tussen Cary Grant en Ingrid Bergman waar ik van de "ouderwetse" romantiek tussen beide wel genoten heb. Aanvankelijk duidt niets op een film van Hitchcock maar film verandert in thriller zodra Bergman in opdracht van Grant gaat spioneren en aangezien ze zelfs gaat trouwen met Alexander ontstaat hierdoor een gevaarlijke driehoeksverhouding. Vooral omdat Alex erg jaloers is en Devlin (Grant) en Alicia (Bergman) scherp in de gaten houdt.

Mooi gemaakte film van Hitchcock. Hoewel het hoofdzakelijk een studiofilm is van RKO zitten er wel mooie opnamen tussendoor in van Rio en zoals meestal heeft hij oog voor close-ups en details en met wat fraaie cameraposities. Het verhaal is eenvoudig en het slot wat al te gemakkelijk maar goed... liefde overwint alles.

Schitterend spel van een betoverende Bergman maar Grant, later iets minder komt vaak ook stijlvol over. Hoewel Claude Rains ook wel degelijk een goede rol neerzet was de aanleiding voor deze film toch om Bergman samen met Grant (weer) in een film te zien en dat zit wel goed. (Hoewel ik van te voren wel het hele plot heb gelezen alvorens aan deze film te beginnen). (Een andere aanleiding was na To Catch a Thief (Film, 1955) toch nog maar een film te proberen van Hitchcock.)

Heeft eerst wat grappige momenten zoals met de scène in de auto en met het paardrijden later spannend met de sleutel en de wijnfles. Voor nu 4.0

Een film die de naweeën van de Tweede Wereldoorlog en de jacht op gevluchte nazikopstukken belicht. Dat gehuld in een sausje van romantiek met de driehoeksverhouding tussen Bergman-Grant-Rains. Dat laatste is best interessant, want het acteerwerk is wel sterk. Zeker van de leading lady Bergman die met al haar uitstraling en flair de camera naar haar toe zuigt.

Hier en daar wat spitsvondigheden van Hitchcock met de camera en het perspectief zoals met het theekopje. Mooie speling met de illusie. Maar echt spannend vond ik de film niet. De echte "suspense" ontbrak al bleef de film voorts wel onderhoudend.

Sowieso een degelijke prent, maar voor mij toch één van de mindere van Hitchcock die ik al zag. Prima einde, dat wel, maar dat alleen redt het onvoldoende.