To Catch a Thief (1955)

Ik heb hier ook erg zin in! Binnenkort de blu-ray er maar eens ingooien die al ruim een jaar in de kast staat.

Een van de minder speciale Hitchcokfilms in mijn ogen. Te matig verhaal, te weinig diepgang, ... Hitchcock duidelijk nog niet in z'n goede doen hier, want voor de rest maakt hij (bijna) alleen maar parels!

Mijn twintigste Hitchcock, op zijn verjaardag ook nog, zie ik net op IMDb. Vandaag 117 jaar geleden...

Ik sluit me aan bij Zwolle, ook ik vond het een erg aangenaam filmpje, al is het duidelijk niet een van zijn meesterwerken. De dialogen tussen Cary en Kelly, prachtige landschappen, kostuums van Edith Head, cinematografie en Hitchcocks technische meesterschap zorgen dat ik probleemloos naar boven af kan ronden, al is het verhaal misschien niet zo spannend of memorabel. De identiteit van wie nu echt The Cat is, was voor ons ook vanaf het begin duidelijk, maar dat mocht de pret niet drukken. Met een grote glimlach gekeken, al snap ik direct dat dit voor sommigen als een 'mindere Hitch' wordt gezien.

4*

John Robie, voor zijn dagen als verzetsman in de oorlog een berucht diamanten-dief, wordt verdacht van een aantal diamantenvoren in de Rivera. In een poging zijn onschuld te bewijzen gaat hij opzoek naar de echte dief.

Aan het begin verbaasde ik me erover dat twee Fransozen onderling Engels praten, maar het is nu eenmaal Hollywood (bovendien was Robie oorspronkelijk Amerikaan). Cary Grant speelde een prima hoofdrol. Grace Kelly speelt wederom een leuke Blondine en John Williams had ook een goede rol als de verzekeringsman.

Na een aantal keer een teleurstellende restauratie te hebben moeten aanzien, heb ik nu eindelijk weer eens een mooie versie met scherp beeld gevonden. De cinematografie is - zoals altijd bij Hitchcock - weer uitstekend. De nacht-scenes, waar op een clair-obscure-achtige manier wordt belicht en impressionistisch kleurgebruik wordt toegepast, deden me heel erg denken aan de latere films van Mario Bava en dan met name Blood and Black Lace. Of beter gezegd, waarschijnlijk heeft Hitchcock Bava op het idee gebracht voor die prachtige kleuren. In ieder geval prachtig dat shot van de zwarte-kat op een groen verlicht dak. Ook de helikopter-beelden van de achtervolging door het Franse landschap was erg memorabel.

Daarnaast bevat de film ook nog schitterende beelden van de Riviera en zijn de achtergrondprojecties ditmaal veel beter geïntegreerd met de studie-opnames (of er zijn ook veel meer opnames op locatie geweest). Overigens grappig dat de kostuums die gebruikt zijn voor het gekostumeerde bal, beter zijn dan de kostuums die een gemiddeld kostuum-drama toentertijd had. De muziek van Lyn Murray vond ik een stuk minder memorabel als wat Herrmann allemaal voor Hitchcock gemaakt heeft. Maar de muziek werkt wel uitstekend bij de film.

Hitchcock heeft een cameo in de bus naast Cary Grant aan het begin van de film. Typische Hitchcock-kenmerken in deze film zijn de angst om ontdekt te worden (al is het hier meer de vlucht voor de autoriteit) en de relatie tussen Frances en haar moeder. Verder zijn er ook een aantal verwijzingen naar Hitchcock's afkeer tegenover Eieren; een wordt kapot gegooid, een wordt uit een raam gegooid en in een ander wordt een sigaret gedoofd.

De film heet dan wel To Catch a Thief, maar echt gevangen is Robie nergens. Ze hadden daar mischien wat meer mee kunnen doen. Waarschijnlijk verwijst het naar hoe Frances Robies identiteit ontdekt en Robie opzoek is naar de echte dief.

Deze Hitchcock heeft niet veel suspense, maar weet de aandacht van de kijker toch prima vast te houden. Spannend wordt het nergens, maar het verhaal van de ex-diamantenrover met het Romantische sub-plot wist te wel vermaken. Bovendien zag ik het einde niet echt aankomen. Verhaaltechnisch niet heel memorabel, maar visueel weer een sterke film van Alfred Hitchcock.

Die titel is een verwijzing naar het spreekwoord It takes a thief to catch a thief oftewel Met dieven vang je dieven : de ex-juwelendief moet hier immers op zoek naar de huidige / echte juwelendief. (En It takes a thief was dan weer de titel van een door To catch a thief geïnspireerde Amerikaanse TV-serie eind jaren 60 met Robert Wagner als inbreker in overheidsdienst, in het Nederlands De dief van Washington.)

“I'm in love with you.”
“Now that's a ridiculous thing to say.”

Genoten! Het lijkt wel of Hitchcock, Grant en Kelly samen op vakantie waren en dachten, laten we samen een film maken. Hitchcock had duidelijk zin in een wat luchtige film met de Franse Riviera als prachtig decor. Grant en Kelly hebben een heerlijke chemie en de dialogen knetteren van het scherm.

Het verhaal is ook interessant om te volgen alhoewel de uiteindelijk "Cat" niet zo moeilijk te raden was. De autoachtervolgingen zien er natuurlijk nep uit maar de humor maakt veel goed. Die geamuseerde blik van Kelly en paniekerige blik van Grant als ze keihard over smalle en bochtige weggetjes racen... Heerlijk. Ook de prachtige en kleurrijke decors en locaties (een handelsmerk van Hitchcock) zien er schitterend uit en maken het allemaal uitermate sfeervol. To Catch a Thief is een heerlijke film met een Gary Grant en Grace Kelly in topvorm.

Hier heb ik dus van genoten! Mysterie heeft het niet want al aan het begin wist ik hoe de vork in zijn steel zat. Nee, de kracht van de film zit vooral in de prachtige decors, setting en landschappen. Plus de manier hoe er gefilmd word. Bijvoorbeeld het shot waarbij het oude bloemenvrouwtje van onder in beeld komt. Of de spannende ontknoping op de daken in zeer aparte kleurbeelden. En dan was er nog het speelse en frivole spel tussen Cary Grant en Grace Kelly. Heerlijk! Voor Hitchcocks doen misschien een wat luchtigere film. Wie weet deden het zonnetje en de mooie Franse Riviera ook bij hem zijn werk en was hij in een perfecte vakantiestemming. Daar is er absoluut niets mis mee!

Qua plot moeten we niet al te veel verwachten in To catch a thief. Een dief die een andere dief moet vangen. Well ik heb zelden zo'n mooi aangeklede film gezien als deze. En film uit 1955 die er werkelijk vanaf spat op blu ray. Prachtige locaties, prachtige kostuums, alles is waanzinnig mooi gefilmd. Vooral de scene bovenop de heuvel met een schitterend uitzicht en de twee hoofdrolspelers Cary Grant en Grace Kelly. Ook die auto waarvan ik het merk helaas niet kon zien levert prachtige plaatjes op.

Afijn naast al het moois moest het ook nog een fatsoenlijke film worden. En we kunnen wel raden dat dit minder aandacht heeft gekregen. Ik moet zeggen het is geen straf. Deze film kijkt zo lekker weg, dat het simpele verhaaltje maar bijzaak is. Van de cast leeft er zeker nog eentje. Brigitte Auber die inmiddels alweer 90 jaar is geworden. Van Grace Kelly is genoeg bekend of misschien wel niet. Haar dood op dezelfde weg als in deze film zal altijd wel een raadsel zijn. Reed zij zelf of de jonge Stéphanie die nog geen rijbewijs had of kreeg zij toch een beroerte? Overigens was het maken van deze film nog niet zo makkelijk. Grace dook met iedereen in bed. Ook tijdens de filmopnames geen probleem. Afijn van de film heb ik genoten en dat is toch het belangrijkste!

Film 3.5
Beeld 5.0
Geluid 4.0
Extra's (geen)

Degelijke, maar zeker geen meesterlijke Hitchcock. To catch a thief kijkt erg lekker weg, maar blinkt nergens echt in uit. Het verhaal speelt zich af langs de prachtige bergachtige kusten aan de Franse Riviéra. De achtervolgingsscène in het begin is de moeite waard. Robie wordt als ex-dief beschuldigd van een reeks diefstallen en gaat om zijn onschuld te bewijzen zelf op zoek naar de dief.

Het plot is eenvoudig en erg spannend is het ook allemaal niet. Geen echte thriller met een Hitchcockiaans suspense, maar eerder een lauw verhaaltje dat rustig verder kabbelt. Niet de moeite om te zien? Toch wel, al was het maar omwille van de gracieuze Grace Kelly of flamboyante Cary Grant. Qua decor, cinematografie, setting en kostuums is de film prima en maakt het veel goed. Een film die hinkt op twee gedachten dus en dat geldt dus ook voor de maker ervan: omdat het net een Hitchcock is de film het voordeel van de twijfel gunnen of de film net als tegenvallend bezien omdat je van een Hitchcock net dat tikkeltje meer verwacht? Ik sluit me aan bij het laatste: kleine tegenvaller zonder echt de bocht uit te gaan.

Ik wilde hier van alles van vinden, maar Fisico heeft het al veel beter verwoord dan mij zou zijn gelukt. Inderdaad een van de mindere Hitchcocks uit die (erg goede) periode en meer een film om af en toe een mooie scène uit te snoepen dan dat je de hele rit aan de buis gekluisterd zit.

Die Grace Kelly was overigens wel een vrouw zeg. Wat een oneindig charisma had zij.

De kat is de rode draad in Hitchcock's To Catch a Thief: een juwelendief met de bijnaam The Cat, een briefje met daarop de woorden: 'Je hebt al 8 levens verbruikt. Vergok je laatste leven niet.' en een zwarte kat die steeds door het beeld loopt of gewoon in een stoel ligt te doezelen. Ook de vrouwen hebben iets ongrijpbaars en geheimzinnigs als een kat, Grace Kelly in het bijzonder, die zich telkens weer anders kleedt: de hemelsblauwe avondjurk met voile omslagdoek die ze gracieus over haar schouder drapeert, oogverblindend, een ware Koningin. De cameo van Hitchcock ziet er erg grappig uit en komt geheel uit de lucht vallen; een kleine toespeling op The Birds? Simpele dingetjes die zo typisch Hitchcock zijn: een sigaret die wordt uitgedoofd in een eierdooier en altijd weer present: de dominante moeder. Colors by Technicolor: de kleuren zijn soms erg hard en nadrukkelijk aanwezig, de vuurwerkshow gezien vanuit de hotelkamer spant de kroon. Decadentie ten top, maar past wel in het decor van de Franse Rivièra. Over Technicolor schreef Sylvia Plath in haar semi-autobiografische roman The Bell Jar nog:

I hate technicolour. Everybody in a technicolour movie seems to feel obliged to wear a lurid costume in each new scene and to stand around like a clothes-horse with a lot of very green trees or very yellow wheat or very blue ocean rolling away for miles and miles in every direction.

Cary Grant ziet er wel heel erg gebruind uit, iets te lang in de zon gelegen geloof ik. Of komt dat ook weer door Technicolor? Als geheel oogt de film als een vroege James Bond film. Mooie scène wanneer Grace Kelly in haar cabrio, Grant naast zich, door de straten van Monaco scheurt en daar zichtbaar van geniet. Deze scène werd door Paul Verhoeven als hommage nog eens overgedaan in De Vierde Man, maar nu met Jeroen Krabbé en Renée Soutendijk.