Strangers on a Train (1951)

Die vond ik eigenlijk wel beloftevol. Het volgen van de schoenen had iets speels, en ook het gesprek in de trein voorspelde veel goeds. Hou sowieso wel van treinscènes en er heerste een subtiliteit die ik daarna wat miste. Die Bruno is wel iets te opdringerig, maar het lijkt allemaal nog redelijk onschuldig.

Maar al vlug ontstaat er dan zo'n eendimensionaal goed-tegen-slecht verhaal. Farley Granger wordt met de seconde zoutlozer en daar tegenover staat Robert Walker dan volop excentriek te wezen. Die dynamiek tussen de 2 mannen moest misschien voor de nodige humor zorgen, maar ik vond het eigenlijk een beetje saai en voorspelbaar.

En wat me zoals al gezegd het meeste stoorde, was de overdreven spanningsopbouw. Had echt het gevoel telkens naar datzelfde truukje te moeten kijken, terwijl je je daar als kijker eigenlijk misschien zelfs niet van bewust zou mogen zijn.

Na enkele mindere Hitchcock films heb ik weer genoten van één van de betere uit de reeks. Al is het zeker geen topper. De film moet het vooral hebben van het verhaal, het gemiddeld goede acteerwerk en de topfinale. De film had een spanning in de stijl van Dial M for Murder of Norht by Northwest. Hitchcock weet heel goed de spanning op te bouwen en vast te houden. Het tempo zit er met momenten vrij hoog in.

Visueel blijft Hitchcock creatief zoals we dat van hem gewoon zijn. De openingsscène, de tennismatch, de moord vanuit een bril gezien, de slotscène, ... De minpunten zijn met momenten het acteerniveau dat niet slecht is, maar te standaard om het als een echt pluspunt te zien; en persoonlijk het eeuwige probleem met Hitchcock is dat ik liever zijn suggestieve films zie als Rear Window. Maar soit, het was een zeer aangename film en doet me zeker hopen naar de volgende film van de regisseur.

Strangers on a Train is een erg fijne film van Hitchcock! Hitchcock stelt me zelden teleur en ook deze film wist mij te boeien. De opbouw van het verhaal is erg sterk zoals hij dat kan! Verhaaltechnisch is het ook leuk gedaan, zo heb ik het nog niet eerder gezien. Het acteerwerk viel mij tegen, ik vond de hoofdpersonages niet altijd even sterk en af en toe best wel irriterend. Verder is Strangers on a Train een prima film die absoluut de moeite waard is om te bekijken! 4,0*

- 9 okt. a.s. op Blu-ray!

Ik vond er eigenlijk helemaal niet zo veel aan. Trage en saaie film, cliché verhaal, van de zo geroemde spanningsboog heb ik weinig gemerkt. Geen enkele scene vond ik echt interessant, regelmatig wist hij me zelfs in het geheel niet te boeien.

Je ziet wel dat de filmwereld in de jaren '50 een forse stap vooruit heeft gemaakt. Deze film vond ik cinematografisch een erg gedateerde indruk maken, terwijl dat mij van bijv. Psycho (1960) totaal niet bijstaat. De laatste kon ik wel erg waarderen.

Vreemd om dat te stellen op basis van 2 films!

Dat zou inderdaad vreemd zijn, en dat doe ik dan ook niet.

Juist de tweede zin bevat de stelling, c.q. mijn mening: namelijk dat ik Strangers on a Train een erg gedateerde indruk vind maken, terwijl latere Hitchcock films die ik heb gezien bij mij geen of in elk geval een veel minder gedateerde indruk hebben achtergelaten.

De eerste zin - dat je ziet dat de filmwereld in de jaren '50 een forse stap vooruit heeft gemaakt - was bedoeld als constatering van een feit. Het doel van het vermelden van die constatering is dat ik denk dat dat vermoedelijk verklaard waarom Strangers on a Train op mij zo'n gedateerde indruk maakt, en latere Hitchcock films niet. Mijn vermoeden is dat een films langs de lijnen van Strangers on a Train er heel anders uit had gezien wanneer Hitchcock die ipv. in 1951 direct na Psycho in 1960 had gemaakt, en dat ik hem in dat geval mogelijk meer had kunnen waarderen.

Niet altijd waar. Hitchcock maakt in 1948 de film Rope, een film die bij mij nog minder gedateerd over kwam dan Psycho

Wat verstaat men onder gedateerd?

Vaak erg veel studiowerk en spanning wordt opgevoerd maar duurt soms zo lang dat de spanning er weer vanaf is. Dat vond ik bij deze, maar ook bij North by Northwest, The man who knew too much.....

Psycho is nog steeds de beste, ik vind Hitchcock, volgens huidige maatstaven en na lange tijd weer herkeken te hebben maar overgewaardeerd.

Was weer eens tijd voor een Hitch.

Vond dit een van zijn besten. Een geweldig script, waarin een nogal doorgedraaid figuur een eenzijdig 'gemaakte' deal uitvoert en daarbij zijn tegenspeler erg in de problemen brengt. Tegenwoordig zou het niet zo origineel meer zijn, maar hier merk je aan alles dat het vernieuwend was. De frustratie in het personage van de tennisser had wat meer gemogen, maar verder is het een effectief uitgangspunt dat goed wordt uitgewerkt.

Uitstekende vertolkingen ook van beide hoofdrolspelers. Eigenlijk is het allemaal bijzonder vermakelijk gedaan, met een paar heel sterke scenes (moest erg lachen toen die psych voor die tenniswedstrijd stoicijns naar die tennisser zat te kijken terwijl iedereen om hem heen de wedstrijd zat te volgen ). Ook een paar erg fraaie shots en een spectaculair slot, maken dit een van de beste van de grootmeester als je het mij vraagt.

4.0*

Telkens als ik een Hitchcockfilm opzet ben ik verzekerd van een leuk filmavondje. En ook deze film heeft me niet teleurgesteld. Leuk, orgineel verhaal met een aantal prachtige shots waaronder hierboven wordt genoemd en de moord gezien in de weerspiegeling van een zonnenbril. Verder een erg sterke rol van de badguy die vaak dreigend en gestoord overkwam. Telkens leek hij de touwtjes in handen te hebben. Helaas was het acteerwerk van Farley Granger wat tegenvallend en zijn reactie op sommige gebeurtenissen wat vreemd. Ik denk toch wel dat je een flink probleem heb, zeker in de VS, als zoiets gebeurd. Iemand vermoord je vrouw waar je van af wilt en dan verteld hij jou dat jij er niet ongeschonden af komt omdat jij een motief hebt. Leuk bedacht. Een dikke 8

Origineel idee, en volgens Hitchock script goed en spannend uitgewerkt. Stel je voor, je moet maar medeplichtig worden aan een moord omdat je er over gefantaseerd hebt. Beetje vergezocht maar wel gevaarlijk. Als dit je maar niet tot ideeën aanzet

Alfred Hitchcock wist deze film noir (een meesterwerk) over de perfecte misdaad tot het einde toe spannend te houden (maar zijn we anders gewend?). Op een speelse wijze, met veel oog voor details, wordt het verhaal, over gewone mensen die in buitengewoon gevaarlijke en dreigende omstandigheden verkeren, verteld. Een verhaal over verborgen gevoelens van haat.

Wauwdewauw. Wat ik bij North by Northwest schreef eigenlijk. Meesterlijk. Letterlijk zenuwslopende finale met een leuke knipoog als laatste beeld. Jaa, ik zat met de finale op het uiterste puntje van mijn bedbank. Pfoei. Farley en Robert zijn allebei geweldig, dames en heren in de bijrollen spelen naar behoren. Mooi opgezet en even zo goed uitgewerkt. Wat mij betreft zoveel beter als een Rear Window, op hetzelfde niveau als North by Northwest, ook qua spel van de acteurs. Kortom, dit is wel een pareltje.

Fincher gaat een remake maken van Strangers on a Train. Hij is een van de weinigen die ik ertoe in staat acht het kundig en waardig te doen.

Las ik ook ja. Ik kijk alles wat hij maakt, maar had toch liever origineel project gehad. Fincher is een van mijn favorieten en ik ben liever volledig in het ongewisse.

Verschrikkelijk. Ook Fincher moet met z'n poten van deze film afblijven. Weer een remake, wat een trieste bedoening.

Daar kan ik helemaal inkomen, echter met Strangers on a Train gaat hij wel terug naar de eenvoud en 'zijn' genre.

Zou bij de remake wel het Fincher-sausje achterwege laten

Ach ja, het is in elk geval nog Fincher. Het had erger gekund
Denk aan Timur Bekmambetov die nu Ben-Hur aan het remaken is. Daar word ik pas echt moedeloos van!

Hitchcock verfilmde de debuutroman van Patricia Highsmith op fabuleuze wijze. Er zijn vele hoogtepunten aan te wijzen, zoals de moord-scene gereflecteerd in de brilleglazen van het slachtoffer, het zwarte silhouette van de moordenaar tegen de witte trappen van het Capitool en het duizelingwekkende slot op een draaimolen. Master-lijk.

"I may be old-fashioned, but I thought murder was against the law."

De bekende tennisspeler Guy Haines ontmoet tijdens een treinreis een man genaamd Bruno Anthony. Deze schijnt te weten van zijn huwelijksproblemen en verteld hem zijn idee voor de perfecte moord. Hij stelt voor om Guy's vrouw te vermoorden als Guy zijn vader vermoord. Guy neemt het niet serieus...

Farley Granger vertolkte de rol van tennisspeler Guy Haines vol overtuiging en Robert Walker zette een bijzonder sterke rol neer als de psychopathische Bruno Anthony - haast het tegenovergestelde als de ingehouden Norman Bates die we later in Psycho zouden gaan zien. Patricia Hitchcock - de dochter van de meester - speelde de rol van Barbara.

Door de titel Strangers on a Train had ik verwacht dat de film een soort Murder on the Orient Express zou worden. Niets is echter minder waar, de titel verwijst namelijk enkel naar hoe Guy en Bruno elkaar ontmoeten; als vreemdelingen op een trein. De film is gebaseerd op de debuut-roman van Patricia Highsmith, Hitchcock kocht de rechten vrijwel meteen. Logisch gezien het verhaal veel typische Hitchcock kenmerken bevat, zoals de perfecte moord, fascinatie met moorden en ingewikkelde verwikkelingen. Tevens bevat de film weer een moeder-zoon-relatie, namelijk Bruno en zijn moeder. Hitchcock heeft zijn cameo aan het begin van de film als hij op de trein stapt.

De zwart-wit fotografie van de film is uitstekend. Er zaten een aantal briljante shots in de film. Bijvoorbeeld de weerspiegeling van de moord in de bril die op de grond was gevallen. Verder ook bijzondere editing, zoals de opening waar we de voeten van de twee hoofdrolspelers op weg naar de trein zien en de suspensevolle tenniswedstrijd.

Strangers on a Train voelt aan als een film die natuurlijk gegroeid is, met Dimitri Tiomkin's muziek als begeleidende Waltz en Overture. Wederom een sterk staaltje suspense van de meester. Meteen vanaf het begin weet de film de kijker te pakken en blijft hem vasthouden tot aan het einde toe.

Uitstekende film over twee vreemdelingen die elkaar ontmoeten in de trein en in gesprek raken. Een prima plot waarbij de spanning langzaam stijgt met als hoogtepunt de finale (zowel de tenniswedstrijd als de scene met de draaimolen). Een aantal mooie en originele shots. Van de cast valt vooral Robert Walker op, maar hij heeft dan ook de meest boeiende rol.

Super film,heerlijk onguur sfeertje.krijgt van mij 4 sterren

“I may be old-fashioned, but I thought murder was against the law.”

Goede film van Hitchcock. De oude meester weet de spanning weer goed op te bouwen en de regie is op sommige momenten speels, maar ook zeer strak. Vakkundig worden alle personages geïntroduceerd en in korte tijd wordt het verhaal neergezet.

Het verhaal heeft wat originele wendingen en Hitchcock weet een ijzingwekkende sfeer te creëren. Toch miste ik wat. De hoofdrolspelers konden me niet echt bekoren en het verhaal is wat voorspelbaar. Geen moment dacht ik dat Haines echt door zou gaan met de moord, en dat is toch een belangrijk onderdeel van de spanning. Granger vond ik ook niet echt overtuigend en wat kleurloos. Walker is wel goed als psychopaat. Het einde mist wat spanning, maar over het geheel genomen is Strangers on a Train weer een beklemmende en vakkundig gemaakte thriller van Hitchcock.

Toptenniser Guy Haines [Farley Granger] raakt tijdens een treinreis in gesprek met de charismatische Bruno Antony [Robert Walker]. Het gesprek neemt een nare wending wanneer Bruno Guy confronteert met roddels over diens ongelukkige huwelijk met Miriam [Kasey Rogers] en de affaire die Guy heeft met Anne Morton [Ruth Roman]. Bruno suggereert dat het Guy goed zou uitkomen als Miriam zou sterven en deelt zijn idee voor de perfecte moord: wat als ze nu zouden afspreken dat Bruno Guys vrouw doodt en dat Guy in ruil daarvoor Bruno’s dominante vader vermoordt? Guy neemt het allemaal niet serieus en steekt de draak met Bruno’s waanzinnige theorie.

Wanneer Bruno hem kort daarna opzoekt en meldt dat hij Miriam heeft vermoord en dat hij verwacht dat Guy nu zijn verplichting nakomt, zit Guy zwaar in de problemen. Hij kan niet naar de politie, omdat hij medeplichtig zou zijn, maar uiteraard staat hij ook niet te trappelen om zelf een moord te plegen. Bovendien heeft Bruno een troef in handen waardoor hij Guy volledig kan laten opdraaien voor de Miriams dood!

De casting van de 32-jarige Robert Walker - die kort hierna op tragische wijze zou overlijden – was gewaagd, omdat hij tot dan toe altijd romantische good-guys had gespeeld. Maar hij maakt van Bruno één van de meest gedenkwaardige filmschurken aller tijden: een intelligent, volwassen kind dat niet onder de vleugels van zijn moeder wil komen. Moederrollen in Hitchcock-films zijn vaak gedenkwaardig, maar Marion Lorne spant absoluut de kroon als Bruno’s moeder, een vrouw die volledig blind is voor de duistere karaktertrekjes van haar zoon, zoals deze dialoog uit de film duidelijk maakt:

Mrs. Anthony: Well, I do hope you've forgotten about that silly little plan of yours.
Bruno Anthony: Which one?
Mrs. Anthony: About blowing up the White House.
Bruno Anthony: Oh, Ma, I was only fooling. Besides, what would the President say?
Mrs. Anthony: You're a naughty boy, Bruno.

“Strangers On A Train” is ook een visueel meesterwerk. De twee sleutelscènes in een pretpark zijn schitterend gefilmd, waarbij Miriams dood – gefilmd als reflectie van haar op de grond gevallen bril – het hoogtepunt is. Let ook op het shot tijdens een tenniswedstrijd waarin het voltallige publiek het spel van links naar rechts volgt, behalve Bruno die Guy met een glimlach aanstaart. Een ander hoogtepunt is het moment waarop Bruno tijdens een feestje Anne Mortons zusje Barbara [Patricia Hitchcock] ziet. Maar Hitchcocks visuele vondsten staan altijd in dienst van het verhaal en daarom is dit één van zijn beste films aller tijden en ééntje die nog staat als een huis.

Niet de beste van Hitchcock maar de beklemmende sfeer is er wel. Een tenniskampioen, Guy Haines, ontmoet een gestoorde kerel, Bruno Anthony, op de trein die hem een wel erg bizarre deal voorstelt. Een deal die met het woord "moord" heeft te maken. De tennisser wordt in de daarop volgende dagen gestalkt en gechanteerd . De master of suspense brengt dit verhaal best luchtig vond ik, en met sterk opgebouwde scènes. De kermisscènes zijn top en ook de dialoog tussen Haines en die oude mevr. Cunningham vond ik typisch Hitchcock. Wat een geweldig gefilmd einde ook op die draaimolen . En ditmaal heb ik Alfred himself wel gespot in de film. Erg goede klassieker

Op het eerste zicht zijn de twee hoofdpersonages zeer verschillend. Guy is succesrijk en populair; Bruno is een nietsnut met een oedipuscomplex. Toch zijn er gelijkenissen. Tijdens een ruzie met z'n overspelige vrouw komt ook bij Guy een gewelddadig kantje naar boven.

De montage verbindt hen met elkaar, eerst door heen en weer te springen van de ene naar de andere zijn schoenen. Als Guy zegt: "Ik zou haar kunnen wurgen," volgt er een matchcut naar een wurgbeweging van Bruno's handen. Als Guy vraagt hoe laat het is, kijkt Bruno in een andere stad naar z'n uurwerk. In de aanloop naar de climax zijn er crosscuts van de tennismatch naar het rioolputje, waarbij ze allebei tijd verliezen. Ze lijken wel telepathisch verbonden of ze hebben een gemeenschappelijk karma.

Er is een contrast tussen goed en kwaad, en tussen licht en donker. Schaduwen en rook zijn noirelementen. Bruno verschijnt als een zwarte vlek op de marmeren trappen van het Jefferson Memorial. Beweging is belangrijk: stappende schoenen, de trein, de doldraaiende paardenmolen. De bejaarde stuntman die eronder kroop was echt. Originele camerastandpunten zijn de schoenen in het begin en de moord als reflectie in de gevallen bril.

Het boek van Patricia Highsmith is statischer en symmetrischer. Hierin plegen beide mannen elkaars moord, waarna ze ontmaskerd worden door een rechercheur. Hitchcock veranderde dit om een finale met meer actie te krijgen en een held met wie je kunt sympathiseren. Hiervoor gebruikt hij z'n bekende techniek van de dubbele achtervolging, waarbij een valselijk beschuldigde de echte dader achternazit. Bruno's oorspronkelijke plan is slim, maar later geeft hij de indruk dat hij gepakt wil worden. De aansteker als terugkerend motief is een cliché, maar goed gebruikt.

De leukste nevenrol is voor Patricia Hitchcock. Zij zorgt voor een komische noot, maar is ook essentieel voor de intrige wanneer haar bril en uiterlijke gelijkenis met het slachtoffer Bruno in de war brengen. Haar vader heeft een cameo met een contrabas, het muziekinstrument dat het best bij z'n fysionomie past.