Stage Fright (1950)

Ditmaal heeft Hitchcock een cameo als Eva over straat loopt en haar schuilnaam noemt en de regisseur omkijkt. De film is best spannend en Dietrich is in vorm. Kan mij tot nu toe nog geen film herinneren die ik slecht vond. Misschien is er wel geen enkele master of suspense film slecht 3.5 sterren

Geen slechte film, maar toch één van de mindere films van Hitchcock. 3/5

Dit wordt over het algemeen gezien als een van de minste Hitchcocks. Waarom snap ik niet, want de film is best goed en zeer vermakelijk. De valse flash-back op het begin schijnt een overtreding te zijn geweest in de filmregels volgens een extra op de dvd, maar ik vind het juist een goede truk om het einde onvoorspelbaar te houden. Het acteerwerk is verder ook vrij aardig. Gewoon een goede film.
3,5 sterren

Het is wel heel eenvoudig om het einde onvoorspelbaar te maken: laat ons een hele film in de waan en kom dan plots helemaal op het einde, uit het niets, met de verklaring dat alles voorheen niet waar was. Duidelijk een van de zwakste scenario's van Hitchcock.
Marlene Dietrich eist de hoofdrol op, meer dan de wat lauwe Wyman.
3/5

Solide Hitchcock. Standaardplot maar wel vanuit een origineel perspectief verteld. Dietrich is groots. 3,5*

Een beetje tuttig verlopend verhaaltje met af en toe een briljant Hitchcockmoment. Het is zeker ook genieten geblazen van 'La Dietrich' in de regie van de 'Master of Suspence'.

Zie het uit het oogpunt van Cooper, hij vertelt het ook. Waarom zou het waar moeten zijn, omdat flasbacks altijd zo waren?
Wat mij betreft een mooi idee.
Eerst dacht ik dat alles op het einde een droom was, dat heb ik gelukkig verkeerd gelezen.
Alsnog een goede Hitchcock met leuke humor en een goede schurkenrol, heb me zeer goed vermaakt.
Helaas maar weinig echte klassieke Hitchcock momenten (het einde misschien), maar dan nog een boeiend plot.

3,5*

Een nogal wat flauw verhaal maar blijft op een typische hitch manier toch spannend. Kent daarnaast vele grappige momenten en hilarische bijrolletjes (die moeder) en de flashback die niet waar bleek Die Hitch toch.

Stage Fright is geen topper als zijn jongere hitch broertjes en zusjes.

Dat Hitchcock niet geheel tevreden was over deze film moge duidelijk zijn, desondanks is dit prima kijkvoer. Idd niet zo sterk als de vele toppers uit zijn ouvre, maar toch vermakelijk met een aantal spannende momenten. Er zit echter een vreemde fout in (alleen voor oplettende kijkers) die niet wordt benoemd in de extra op de DVD (we worden in deze extra een beetje afgeleid door de zgn false flashback die eigenlijk juist erg sterk is, maar destijds niet goed werd gewaardeerd.): Wyman's filmvader zegt tegen de inspekteur dat Johnny nu vrijuit kan gaan, vlak nadat ze Dietrich hebben afgeluisterd. Het gaat misschien een beetje verloren in de hectiek van de ontknoping, maar slaat natuurlijk nergens op. Dietrich heeft immers iets heel anders gezegd. Namelijk dat Johnny de moordenaar is en dat zij erbij aanwezig was. Volgens haar afgeluisterde bekentenis was Johnny dus absoluut NIET onschuldig. Vreemd dus dat Wyman's vader het tegenovergestelde beweert tegen de inspekteur terwijl ze net alles hebben kunnen horen. Ik vermoed dat Hitchcock deze fout later wel heeft ingezien en omdat dit absoluut niet des Hitchcock's was (hij was een perfectionist die alles tot in het detail goed wilde hebben) zal hij ongetwijfelt des duivels zijn geweest.
De film is een klein beetje een allegaartje met de liedjes van Dietrich als prima vermaak (met name La Vie En Rose) en voelt vaak een beetje kluchtig aan. De cameo is schitterend. Goed.

Zonder de valse flashback was de film minder geweest denk ik.

Die 'valse flashback' is toch een prima film-truc?

Verder niet heel verheffend hoor, naar het einde toe wordt het wat leuker maar er zitten weinig spectaculaire scenes in (dit geldt ook voor de apotheose). Paar grappige typetjes, een enkel spannend moment, maar niet bepaald behorend tot het beste van de meester.

2,5*.

Wat had men toch tegen die valse flashback? Vond het zelf een erg spannende film, wellicht niet de beste van Hitchcock, maar om nu te zeggen dat deze film mislukt is (zoals indertijd werd gezegd) vind ik zwaar overdreven. Sterk verhaal, goed geacteerd, geslaagde film
4*

Als dit een mindere Hitchcock is (want in vergelijking is dat ook eigenlijkk zo), kun je nagaan hoe goed de rest is. In de eerste 15 minuten is er al meer gebeurd dan in veel andere films gedurende de hele speelduur. Daarna is het moordonderzoek wel aardig, maar inderdaad wat minder briljant dan veel ander werk uit de jaren '50 van hem. Er zitten sterke scenes in, zoals altijd bij Hitchcock blijf je geboeid kijken en er zitten best weer mooie shots in. De plottwist is aan de ene kant een beetje een konijn uit de hoge hoed. Aan de andere kant vond ik het wel grappig gevonden dat je als kijker niet (net zo min als de politie), zomaar alles als waarheid aan kan nemen. Dikke 3,5 sterren. op naar de 50 ste van Hitchchock.

Gemiddelde Hitchcock die nooit echt spannend wordt, maar wel onderhoudend genoeg blijft voor een voldoende.

3*

Gemiddelde Hitchcock is een goede omschrijving. Hij heeft best een hoop van deze films gemaakt. Vrij luchtig, beetje spannend. Het script hangt een beetje door eerder genoemde trucjes aan elkaar en het is aangenaam, maar nergens (op Marlene Dietrich na, waarvoor ik een zwak heb geloof ik) blinkt de film echt uit.

3.0*

Waarschijnlijk, ondanks alle intriges, een van de mindere Hitchcocks. Maar het blijft een ambachtelijk stuk werk en een uiterst genietbare, mysterieuze romantische komedie. Het simpele verhaal dat wat meer vaart had mogen hebben en waarin op een nogal problematische wijze gebruik wordt gemaakt van flashbacks, is speelser en minder schrikachtig dan je van de meester gewend bent. Je zou het een maskerade kunnen noemen met leugens en verstoppertje spelen. Er wordt bijzonder goed geacteerd: Marlene Dietrich bijvoorbeeld is weergaloos heerlijk.

Hitch maakt het deze keer wel heel erg bont met die valse flashback waaruit blijkt dat de hele premisse van de film op een leugen gebaseerd is. Toch bleek het te werken voor mij. Het personage Jonathan Cooper maakt van meet af aan al een onoprechte indruk, waardoor het onbetrouwbare verteller perspectief toch niet helemaal uit de lucht moet komen vallen. Bovendien is het openen van het toneelgordijn aan het begin waarschuwing genoeg dat we de film niet té au sérieux moeten nemen.

Verder ligt de nadruk weer erg op Britse koddigheid met enkele personages die voor Hitch wellicht uit het leven gegrepen waren: zo is er de oude viezerik (die zelfs veel uiterlijke gelijkenissen vertoont met the master himself) die zich opdringt bij een jong meisje en natuurlijk de tuttige moeder. Altijd een onmisbaar personage bij Hitchcock. Toch is er tussen alle luchtigheid nog wel plaats voor wat suspense. De slotscène bv. is akelig en bijzonder effectief in beeld gebracht.

Ook het acteerwerk is bovengemiddeld. Dietrich is natuurlijk een echte diva, maar een nogal eendimensionaal personage dat qua invulling erg aansluit bij onze verwachtingen. Wyman is daarin veel dubbelzinniger. Ik kan begrijpen dat sommige haar nogal een 'grijze mus' vinden, maar tegelijkertijd speelt ze ook een beetje met dat imago: "You don't look like an actress." stelt haar love interest. "I don't ??? Oh.. I thought I did.." Teleurstelling alom!

Toch leuk om zo af en toe weer een Hitchcock te ontdekken en op deze manier langzaam maar zeker zijn complete oeuvre af te werken.

Ik had verwacht de betere Hitchcocks wel gezien te hebben, maar deze Stage Fright mag er best zijn. Het grootste twistpunt hier, is ongetwijfeld de valse flash-back, waarop Hitchcock bij sommigen het een beetje verpest hier. Ik vond het juist erg sterk gevonden en het maakte de film voor mij net dat beetje beter en spannender, dan zonder dat trucje.

Er zitten een paar leuke momenten in en het is redelijk spannend. De acteurs doen het naar behoren en vooral de dames Wyman en Dietrich zijn erg sterk. Het mist hier en daar net dat beetje om tot de echte toppers te behoren, maar bovengemiddeld en erg vermakelijk is Stage Fright absoluut. Ook altijd leuk, om Hitchcock te spotten in een cameo, die hij in veel van zijn films heeft.

3,5*

Ik ben in het trotse bezit van ALLE Hitchcock films, (over deze Meester mag je wel een beetje opscheppen toch?)..... en sinds kort eindelijk compleet. Ik ben ze allemaal (weer eens) aan het kijken. Héérlijk!

Gisterenavond dus "Stage Fright". Tja, ik vond de film bij vlagen erg langdradig en vooral truttig, veel truttig geouwehoer wat af en toe nog meer verwarring schepte. Nu snap ik wel dat we het over een film van 64 jaar geleden hebben, maar toch; erg gedateerd en té netjes.

Beetje standaard Hitchcock, DACHT ik. (Onschuldige man wordt beticht van moord). En ja, zo zijn we de hele film natuurlijk in het ootje genomen, want achteraf blijkt dus dat onze paniekerige vriend Jonnie wel degelijk de man van La Dietrich vermoord heeft. Ik vond zijn bekentenissen in die koets in een bergingskelder behoorlijk verwarrend, maar kwam er daarna snel achter dat de "flashback" aan het begin van de film, in de auto, dus nep schijnt te zijn. Op het eerste gezicht; best een origineel bedacht idee van Hitchcock, maar kan ook begrijpen dat niet iedereen dit in de gaten zal hebben (gehad), en snap dus ook Hitch's frustratie aangaande deze fout. (Dit wordt nader toegelicht in de making-of die op de dvd staat; dus erg handig om die meteen na het kijken van de film even te bekijken; 20 minuten)

Verder vond ik ook de cameo erg leuk, hoe hij in het voorbij lopen over zijn schouder kijkt terwijl Eva zich voorbereid op het bespioneren van Charlotte.

Het camerawerk (en belichting) zijn we het ongetwijffeld allemaal over eens; dat is ronduit adembenemend. Fantastisch gewoon. Wat een briljante visie had die man.

En ja, Marlene Dietrich is gewoon fan-tas-tisch, Écht een icoon!

Al met al een aardige film, en geef 2,5 sterren.

Echt een mindere Hitchcock. Weinig spanning en uitrekken tot het uiterste. 80 min had genoeg geweest.

Veel te veel betere films nog te zien.

Schijnbaar was het in de jaren'50 een ongeschreven regel dat je bij een flashback de waarheid laat zien. Alfred Hitchcock brak met deze regel door hier vooral van af te wijken. Dit leverde hem veel commentaar op, van zowel critici als het publiek. Gelukkig voor hem is de standaard verlegd en wordt een dergelijk dwaalspoor nu wel gewaardeerd. De Master of Suspense was zijn tijd weer eens ver vooruit.

Eve Gill (Jane Wyman), studente aan de toneelacademie, wordt meegesleept in een drama heftiger en spannender dan ze ooit op het toneel zal meemaken, als haar goede vriend Johnny Cooper (Richard Todd) haar vraagt hem te helpen vluchten voor de politie. Hij wordt gezocht in een moordzaak. Het slachtoffer is de echtgenoot van toneeldiva Charlotte Inwood (Marlene Dietrich) Hierna gaat Eve Gill als een echte Jessica Fletcher opzoek naar de moordenaar.

Zoals je van Hitchcock mag verwachten haalt hij het best naar boven in al zijn acteurs en zijn ook de kleurrijke karakters in de kleinere rollen aanwezig. Ondanks dat vele Marlene Dietrich prijzen kon ik haar niet goed waarderen. Jammerlijk ook dat er door haar een liedje in beeld moet worden gezongen. Echter dat neemt niet weg dat de film vakkundig gemaakt, dat er erg goed wordt geacteerd en behoorlijk onderhoudend is. Een bovengemiddelde goede mysterie-film waar duidelijk de hand van de meester van Suspense is in te herkennen.

Een actrice moet een vriend helpen die verdacht wordt van moord omdat hij de jurk van een diva moest ophalen toen deze zojuist haar man had vermoord. De actrice en haar vader moeten alle middelen aangrijpen om de schuld van de diva te bewijzen.

Jane Wyman speelt de hoofdrol voor de film, maar de meeste aandacht zal destijds naar de van oorsprong Duitse-entertainer Marlene Dietrich zijn gegaan, die hier als een soort Arnold Schwarzenegger acteert. De leukste acteurs vond ik echter de typisch Britse Michael Wilding en Alastair Sim.

Het verhaal heeft niet veel om het lijf en bevat alle elementen die Hitchcock zo heerlijk vind: valse beschuldigingen, vluchten voor de lange arm der wet, misleiding en een dikke dosis suspense. Cinematografisch was alles in orde, wat ook wel te verwachten valt van Hitchcock. Maar echt heel indrukwekkend werd het in dit geval nergens. Wat dat betreft was dit slechts een vingeroefening voor Strangers on a Train.

Vermakelijke Thriller, maar ver nogal gemiddeld.

“I HATE rain at funerals.”

Aardige Hitchcock film. Stage Fright zit als verhaal degelijk in elkaar, en de acteurs zijn ook goed op dreef (vooral Marlene Dietrich heeft er zin in). Hitchcock weet alleen de spanning niet helemaal vast te houden, en vooral in het middengedeelte wordt het wat langdradig. De twist op het laatst is aardig, maar een film over moord, twee verdachten, wat muzieknummers en romantiek moet toch enerverender zijn dan het nu is.

Goeie film waarin een actrice een man helpt die van moord verdacht wordt. Het plot en de personages zijn wat geforceerd, maar het levert wel een aantal prima opgebouwde scenes op. Jane Wyman doet goed in een soort van dubbelrol die de film vermakelijk maakt. De zang-scene van Marlene Dietrich doet wat obligaat aan en had beter achterwege kunnen blijven.

You can stand just so much of detectives! After all, they are only policemen with smaller feet!

Middelmatige mystery van Hitchcock waarin Eve (Jane Wyman) haar vriend Jonathan (Richard Todd) uit de handen van de politie probeert te krijgen nadat de man van Charlotte (Marlene Ditrich) is vermoord. Intussen lijkt Charlotte ondanks mogelijke betrokkenheid bij de moord gewoon haar glamoureuze leven voort te zetten alsof er niets gebeurd is.

Stage fright (1950) was tot Frenzy (1972) de laatste film van Hitch in Londen. Hitch noemt deze film een belangrijk onderzoek naar het acteervak. Vandaar ook de naam denk ik. Er wordt bovendien veel gelogen in de film, verhalen worden verzonnen en Marlene Ditrich zet een sterke façade neer (dit masker wordt echter helaas niet afgedaan).

Zelf heeft Hitchcock weer een leuke cameo als een verbaasde voorbijganger. Achter de schermen worstelde hij met Jane Wyman die zich tegen de wil van Hitchcock voor bepaalde scènes toch mooier maakte omdat ze zo onder de indruk was van Ditrichs glamoureuze uitstraling. Laatstgenoemde deelde later nog een sneer uit naar Wyman: "[...]She looks too much like a victim to play a heroine, and God knows she couldn't play a woman of mystery, that was my part. Miss Wyman looks like a mystery nobody has bothered to solve." (IMDb trivia). Voor mij lijkt het erop dat deze grote Hollywood ster ook wel erg zichzelf speelde in deze film. Ook achter de schermen werd ze als een diva behandeld door Hitch.

Ditrich uitgezonderd waren de acteurs niet erg bijzonder. De bijrol voor Herman van Veen (als vader van Eve) was dat wel!

De mening zijn sterk verdeeld over dit zonderlinge, maar vermakelijke Hitchcockmysterie. Hitchcock erkende dat de gelogen flashback aan het begin van de film zijn grootste fout was sinds de explosie in Sabotage (1936), maar het past in een verhaal dat bol staat van leugens en bedrog. Jane Wyman, die kort hiervoor een Oscar had gewonnen voor Johnny Belinda, kan prima uit de voeten met haar luchtige rol als de actrice die zich voordoet als een dienstmeisje en zo het vertrouwen weet te winnen van de glamoureuze nachtclubzangeres Charlotte Inwood [Marlene Dietrich] in de hoop bewijs te vinden waaruit blijkt dat zij en niet hoofdverdachten Jonathan Cooper [Richard Todd] verantwoordelijk is voor een moord. Dit is geen traditionele Hitchcockthriller - de aanwezigheid van Alastair Sim en Joyce "Lovely Ducks" Grenfell benadrukt de komische kant - en het scenario is onevenwichtig qua toon, maar wie al met al is dit toch zeer vermakelijk.

Hoe verder het vorderde hoe beter het werd. En op het einde, met de belichte ogen van twee personages in een erg gespannen dialoog, komt het genie Hitchcock helemaal naar boven. Ik moet zeggen dat de plotconstructie ook heel effectief werkte. Een zekere Cooper biecht aan een vriendin, Eve, op dat zijn minnares, een populaire zangeres, (Dietrich) haar man heeft vermoord. Dit wordt in een flashback verteld. Hij duikt onder, maar het verliefde behulpzame meisje (die acteerlessen volgt.. niet onbelangrijk!) doet zelf onderzoek naar wat er is gebeurd om te helpen en neemt de plaats in van de dienstmeid om te luistervinken. Intussen leert ze ook een detective kennen die haar nog goed van pas zou kunnen komen.

Stage Fright vangt wat traag aan zoals in heel wat Hitchcock films, nodig om alle pionnen op hun plaats te zetten. De schattige maar ook naieve acteerstudente, de charmante detective, de narcistische diva, de opgejaagde vriend, de snuggere vader... Het zijn personages die deze zwartwit-film van de nodige kleur voorzien. Zeker niet de beste Hitchcock naar "suspense" toe maar zit gewiekst genoeg in elkaar om er een remake in te zien. Tussen 3 en 3,5*