Scarlet Street (1945)

Heb een tijdje geleden The Woman in the Window van Fritz Lang gezien. In deze film van Lang gaat een deel van de cast van die film (Robinson, Bennet en Duryea) op herhaling. Vind deze film wel wat minder. Het plot is redelijk onderhoudend, maar het ligt er qua personages allemaal wel wat erg dik bovenop. Het wordt ook wat te zwaar aangezet qua acteerwerk, met Robinson als een van de weinige uitzonderingen. Na de echte ontknoping van de film gaat het nog onnodig even door. Het kon mij niet echt boeien.

Na het onderhoudende The Woman in the Window wilde ik deze dan ook wel eens zien. Tegenvaller, vond het een volkomen ongeloofwaardig en extreem knullig verhaaltje. Die schilderijen alléén al, of de manier waarop hij van z'n bazige vrouw afkwam... werkelijk, en dat voor Fritz Lang?

Deze film heeft een sterk einde. Een nare en redelijk deerniswekkende film vond ik, waarin psychologische ellende en hunkering naar liefde uitgebuit worden door een koppel oplichters. Cross zit in een ongelukkig huwelijk en denkt nu echt de vrouw van zijn leven gevonden te hebben wanneer hij Kitty te hulp schiet nadat ze overvallen werd. Robinson speelt echt sterk, een brave maar ook zielige en goedgelovige man met artistieke ambities, die tot extremen overgaat. Er is geen hoop voor wie mentaal zwak staat in de maatschappij en Cross wekt meer dan eens medelijden op. Geen meesterwerk wat mij betreft, en sleept soms wat aan. Niet meer dan leuk om eens gezien te hebben.

Schitterende film. Scarlet street wordt een beetje beschouwd als het tweelingbroertje van zijn vorige The woman in the window. Dezelfde cast (Robinson, Bennett, Duryea), ongeveer hetzelfde verhaal (man leidt braaf en saai leven tot plots hij verliefd wordt op een vrouw waarvoor hij bedriegt, steelt en uiteindelijk een moord zal volgen) en met dezelfde camera man Milton Krasner die dezelfde visuele stijl hanteert en bloedmooie regenachtige donkere straten filmt. Lang analyseert virtuoos hoe een alledaagse werkelijkheid plots bedreigend en vernietigend kan zijn door een verleiding (in dit geval femme fatale Joan Bennett). Het burgerlijke leventje wordt op zijn kop gezet door de aantrekking van passie en geluk (Robinson droomt van een kunstenaars leven met een mooie jonge vrouw) maar uiteindelijk zal dit een illusie blijken want het verraad en manipulatie loert natuurlijk om de hoek en zal de naïeve Robinson ten val brengen. Niemand is onschuldig of puur, verschoppelingen, verliezers die allen op geld en macht uit zijn. Voor de hoofdpersonages is er geen ontsnappen aan en allen zullen hun noodlot vinden (in tegenstelling tot The woman in the window). Het einde is dan ook fenomenaal. Het begint met een magnifieke cut wanneer de deur van de zaal waar de elektrische stoel staat dicht slaat en het volgend beeld een flikkerend licht een woonkamer verlicht. Ook de laatste scene is een pracht van doem en zwartgalligheid waarin schuld en boete de mens naar de afgrond dwingt. Met Scarlet Street drukt Lang ons nog eens op het hart dat we ons beter niet verzetten tegen een monotoon en alledaags leven want daar komt alleen maar gedonder van. Oef !

Ik moest bij de film denken aan The Woman in the Window en pas later had ik door dat die film de vorige film was van Fritz Lang, met enkele acteurs die terug te zien waren hier. Het thema is wel wat gelijkaardig. Nochtans twee films van verschillende boeken. Het zegt wat over de stempel die Lang drukte op beide films.

Scarlet Street is wel de mindere van de twee, maar het verhaal zit ook wel goed. De nodige intriges en sfeervol gebracht. Blijkbaar had Edward G. Robinson al in die vorige film niet veel zin, net als in Scarlet Street. Maar slecht is het ook niet. Ik mis wel dat beetje meer dat van Scarlet Street een echt sterke film-noir maakt. Maar met een goed verhaal en ervaren cast, is het toch nog de moeite om te zien.

Niet zo goed als La Chienne maar onderhoudende noir over een sullige bankbediende die denkt het ware geluk te hebben gevonden in de gedaante van Joan Bennett. En geef hem eens ongelijk. Jammer van het moralistische einde, dat hier toch verrassend veel bijval krijgt.

Vond dit toch een wat mindere Lang. Het plot voelt wat gemaaktven ongemakkelijk aan. Maar vooral de wisseling van toon op het eind vond ik niet erg passend.

3*