First Man (2018)

Je laat je toch niet leiden door wat negatieve commentaar zeker, Zwolle? Gewoon zien!

Kon het me al moeilijk voorstellen hoor. Maar in de meningen van IH88 kan ik me vaak goed vinden.

Idem, voor mij ook vaak een referentie die ik voor mezelf bevestigd zie

Dit is wel een film waar een grote mate van persoonlijke smaak bij komt kijken. Sommige mensen zullen de gezinsscenes traag en saai vinden, en de ruimtescenes schokkerig (ja duh) en onoverzichtelijk. Maar ik werd er helemaal in meegesleept, en door een bepaalde scene op het laatst moest ik zelfs even aan Arrival denken (overleden kindjes doen dat ).

En die Claire Foy is wel een powerhouse hoor. Gelijk volgende week door naar Lisbeth Salander .

Ongelofelijke rukfilm. Ik ben halverwege weg gegaan. Hoe saai kun je een film maken pfffft.

Bij nader inzien. Het was eigenlijk een hele goeie film. Hoe de reis naar de ? een vreselijk zware onderneming is. Goed weergegeven, vluchten in de kleine rammelende cabine. Je wordt er een beetje claustrofobisch van, alsof je er zelf in zit.

Interessant hoe Chazelle steeds z’n stijl aanpast op de inhoud.

- Whiplash, over passie voor drummen, heel ritmisch en strak op de muziek

-La La Land, over dromers/te hoge ambities, neergezet als kleurrijke musical die steeds minder uitbundig in stijl wordt

- First Man: heel schokkerig gefilmd en wild gemonteerd, korrelige beelden (ook voor 60s-sfeer), scènes met weinig overzicht maar met af en toe toch snel een prachtig plaatje- sterk om zo het extreem benauwende, roekeloze en levensgevaarlijke pionierswerk in beeld te brengen.

Kleine toevoeging:

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij een nieuwe filmstijl wil uitproberen en daar een geschikt verhaal bij zoekt, maar hij weet het in ieder geval goed met elkaar te matchen.

Sterke, claustrofobische film die me een stuk minder raakte dan ik had gehoopt. Vond het daarvoor misschien net te veel gaan over het familieleven van Armstrong. En te weinig over de techniek en de importantie van de reis naar de maan.

Ik heb de film niet gezien...en zal hem niet zien..Het verhaal spreekt mij ook absoluut niet aan...Ik las hier al iets over saai...Als ik 1 acteur vreselijk boring en saai vind is het Gosling wel.Ik vind het net een robot...of Poolse loodgieter Waarom hij de hemel in geprezen wordt is mij een raadsel...Evenals Cage, Neeson, Craig... en nog wel een stuk of...??

Prachtige reactie van retecool hierboven

Lol man...

In 1969 heb ik de landing gezien op een klein tv-tje op een camping in Bretagne.....Hhahaha niks aan...ze doen maar. Armstrong als een kangoeroe in slow motion op de maan.... Het ging ook niet om de maan maar om het Technisch Kunnen.

Heerlijke film! Ik zou hem bijna 5 sterren willen geven, maar ik daarvoor was de film in mijn ogen té perfect.

Net zoals La La Land mist er een stukje authenticiteit/eigenheid en er zit weinig onder het oppervlak, waardoor een herziening waarschijnlijk tegen gaat vallen. Dat is jammer, de film is nu net iets te hapklaar.

Voor wie in 1969 gekluisterd zat aan de buis en de maanlanding live thuis echt gezien heeft, is First Men een schitterende film! Zo natuurlijk gespeeld door alle spelers. En de dramatiek en rust die deze film tentoonspreid is in mijn ogen van grote klasse! Eindelijk weer eens een film met acteurs die een karakter neer zetten om je vingers bij af te likken. Ik vindt de close ups van grote waarde in deze film, want dat geeft de dramatiek weer van deze historische gebeurtenis die bijzonder verfilmd is met af en toe ook nog echte beelden van toen er tussen. Mensen die ouder zijn dan 60 jaar en dit nogmaals vroeger gezien hebben op tv, zullen geen spijt hebben als ze deze film bezocht hebben. Hij was van grote klasse !!!

NWR? Help me ff....

Edit: laat maar. ben erachter...

Ik zat als klein jongetje gekluisterd voor de buis toen de maanlanding plaats vond. De maan was "hot". Posters van de maan, plaatjes, stickers, maanlandermodel, raket en noem maar op verzamelde je.

De film brengt mij terug in die tijd.

Het drama dat zich met Karen voltrok in het gezin Armstrong is een rode draad door de film. Logisch, de impact die het overlijden van je kind heeft, grijpt iedereen aan. Het afscheid wat hij neemt van zijn kinderen vind ik een ontroerend moment. Toch is de film op geen enkel moment een emotionele vertoning.

Hij heeft een sterke vrouw, Janet, die hem de goede richting op stuurt en die het gezin bij elkaar houdt.. In 1994 scheidt hij overigens van Janet.

De film start direct al bloedstollend spannend. Intense beelden die vaker in de film zijn te zien. Je krijgt het gevoel bij Armstrong in de cockpit te zitten.

De muziek bij de film is prachtig. Maar ook de stilte in de film is treffend .

Het acteerwerk is uitstekend.

De beelden van de Saturnus raket, de maan, Houston, enz. kon je als jongetje die voor de beeldbuis zat alleen maar dromen. Nu werd het bijna werkelijkheid.

"That's one small step for man, one giant leap for mankind"

Deze beroemde quote wilde ik toch even erbij vermelden, omdat dit natuurlijk het belangrijkste is wat de film aan ons toont: dat de maanlanding een werkelijk gigantische prestatie was en nog steeds is. Helemaal vanuit Amerikaans perspectief natuurlijk, aangezien ze achter op de Russen lagen die verder met hun ruimtevaartprogramma waren. Wat dat betreft ben ik jaloers op de generatie van mijn ouders die dit moment live hebben mee kunnen maken.

First Man is een film met twee gezichten. Aan de ene kant volgen we de misschien wel belangrijkste ruimtereis aller tijden, aan de andere kant zien we hoe Neil Armstrong zijn leven heeft geleefd in de jaren voor deze reis. Dat eerste deel is echt bijzonder imponerend te noemen, werkelijk ongelofelijk hoe je als kijker mee wordt gezogen in alles waar de ruimtevaart voor staat. De selectieprocedures, de testvluchten, het leed met overleden collega's en uiteraard de grote trip zelf die echt heel fraai in beeld komt. De film is visueel en qua soundtrack heel erg mooi gemaakt en je voelt je gewoon ook nietig als mensheid tijdens het kijken. Ook krijg je wel erg het gevoel mee dat het fysiek en mentaal bijzonder zwaar was. Neem alleen al het claustrofobische kleine hokje waar de astronauten in zaten, pfoe. Overigens had het gedeelte rondom de reis zelf van mij wel iets langer nog mogen duren. In de film zijn ze plots wel erg snel op de bestemming. Het wordt overigens wel geweldig getoond met totale stilte waardoor de scène erg krachtig weet te worden. Jammer dat het na het vertrek van de maan ook snel voorbij is, terwijl ik ook meer van alles daarna wel had willen zien. Dat hadden ze dan kunnen compenseren door wat minder de privésituatie van Armstrong te tonen, want daar kent de film wel mindere momenten...

De privésituatie van Neil Armstrong toont namelijk dat hij een wat saaie, in zichzelf gekeerde en nauwelijks emotie tonende man is. En dat is natuurlijk helemaal niet erg, want zo was hij schijnbaar. Maar het levert niet heel erg boeiende film op als je daar tig scènes mee ziet. Dat hij slecht in rouwen is, zowel om overleden collega's als zijn jong gestorven dochtertje, dat weet je na een tijdje wel. Soms werd het ook wel best ongemakkelijk om hem in dialoog met zijn vrouw te zien. Het levert wel een keer een hele sterke situatie op, als zij hem verplicht om vlak voor zijn reis met zijn kinderen te praten om ze duidelijk te maken dat hij echt wel gevaar loopt en misschien nooit meer terug zal keren. Ook die scène leverde kromme tenen op, maar dat was natuurlijk wel de bedoeling. Maar alles bij elkaar is Armstrong buiten zijn ruimtevaart niet een man waar ik nog meer over zou willen zien of lezen, dus in dat kader had dit deel van mij iets meer richting de achtergrond gemogen. Anderzijds heb je deze stukken natuurlijk wel nodig om te tonen hoe Armstong in elkaar steekt en waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt. De slotscène als hij met zijn vrouw kan praten in quarantaine is natuurlijk ook wel veelzeggend over hoe hij was. Ryan Gosling heeft zijn rol ieder geval prima ingevuld, dat zeker.

Alles bij elkaar is First Man geen absolute topfilm geworden. Daarvoor zitten er gewoon teveel niet al te boeiende momenten in de film en zijn er diverse andere films die de ruimtevaart ook fraai hebben getoond, maar wel met een wat interessanter achtergrondverhaal waar ik meer met de personages mee kon leven dat ik nu heb gedaan. Het maakt dat First Man een tikje afstandelijk voelt. Maar dit moet je gewoon wel in de bioscoop gaan bekijken, dit zal thuis op bluray minder aan gaan voelen vermoed ik.

3.5*

Erg genoten van de film. Misschien niet het niveau van La La Land, maar dat ligt natuurlijk ook deels aan de inhoud. First Man is gewoon een hele sterke vertelling van wat hoe het destijds is gegaan met Neil Armstrong. En gelukkig hebben ze het niet a la Clint Eastwood erg Amerikaans gemaakt. Wist 'gelukkig' ook niet zo heel veel over Armstrongs leven en de opbouw naar de Maan reis. Maakt het ook wel wat meer indrukwekkend allemaal. Acteerwerk is goed, cinematografie schitterend maar wat op mij het meeste indruk maakte was de muziek. Eén van de beste scores van de laatste jaren.

4*

Er is geen importantie van de reis naar de maan...Het was een zinloos peperduur prestige project, in de strijd met Rusland, die verder waren op dat gebied...Later hebben, Amerikaanse wetenschappers, en noem maar op gezegd, dat die landing een zinloos en peperduur gebeuren was........ En nog wat...ruimte reizen is niet de redding voor de mensheid. Dat zullen we toch op ons bolletje moeten doen. Zodra we met de snelheid van het licht kunnen reizen, hebben we er wat aan...maar niemand overleeft dat. Dan komen er ongekende krachten los. Toen ik 19 was heb ik het live gezien....en het deed mij niks.Maar ik ben 'bijzonder'...hahaha

Teleurstellende, oppervlakkige film biedt helaas niets nieuws voor diegenen die de archiefbeelden van de (ruimte)vluchten in deze rommelige mix van biografie en historisch drama. Ryan Gosling zet Neil Armstrong neer als een kleurloze, getormenteerde man, iets wat verband houdt met de vroegtijdige dood van zijn dochter. Vrouwlief [Claire Foy] heeft de ondankbare taak een beetje thuis rond te hangen en zich zorgen te maken terwijl het gros van Armstrong collega's in het Gemini/Apollo-programma is gereduceerd tot figurant. Voor het cruciale succes van de Apollo X-missie is geen enkele aandacht. Damian Chazelle beperkt zich te vaak tot een reconstructie van filmbeelden en denkt dat er niets zo enerverend is als een heftig schuddende camera aangevuld met oorverdovend geluid. Het begint echter al snel te vervelen, evenals Goslings ééntonige vertolking. The Right Stuff (1983) is in vrijwel alle opzichten veel beter.

Het geeft wel een totaal anders en realistischer beeld dan de zacht zwevende ruimtevaartuigen die we tot nu toe zagen in de film.

Kippenvel in de bioscoop... Dat was alweer even geleden. First Man krijgt het voor elkaar.

Eerst het grote minpunt: de zwak uitgewerkte relatie van Armstrong met zijn vrouw en kinderen. Waar de ruimtevaart-ontwikkeling helder in beeld wordt gebracht, krijgt het persoonlijk drama nergens echt vorm en lijkt vaak niet helemaal in deze film te passen.
Hoeveel trage en emotionele scenes er ook in gemonteerd zijn, nergens worden emoties echt voelbaar. Al vanaf het begin dat Neil huilt om zijn overleden dochter, tot en met het afscheid van zijn zonen, nergens voelde ik zijn frustratie, of hun verdriet. Het is duidelijk dat het gezin offers brengt voor Neil's ambities, maar echt meeleven met ze lukte me niet. Hoeveel mensen er ook sterven in hun persoonlijke omgeving, het blijft vlak voelen.

Maar gelukkig is daar de ruimtevaart. Dat het een lastige klus was, wordt in deze film heel duidelijk gemaakt. Met een intense cameravoering (vaak zit je letterlijk op de huid van de astronauten) en sober gebruik van muziek, wordt een bijna documentaire-achtige film neergezet, waarin we telkens een stapje dichter bij de maan komen. Wanneer dan eindelijk de raket opstijgt is dit een betoverend moment, en in Imax een genot om mee te maken.

De film is vooral een soort anti-heroïsche film geworden. Geen gejuich bij terugkomst, maar een vertwijfeld weerzien in quarantaine. Geen heldenverhalen bij het Witte huis, in plaats daarvan krijgen we lastige vragen en ongemakkelijke momenten te zien. De film lijkt hiermee het typisch Amerikaanse heldendom dat geassocieerd wordt met Nasa op kop te zetten, en wil duidelijk laten zien hoeveel offers er gebracht zijn om deze taak te volbrengen: het gezinsleed, de slachtoffers van mislukte missies, de vele kosten, de protesten... alles wordt zijlings wel een keer aangeraakt.

Sommigen noemen de film saai, ik vond hem oprecht spannend. En dat is knap als je van te voren al weer hoe het gaat aflopen. De film is niet zozeer een biografie over Neil, maar meer een verhaal over het vermogen van de mens om verder te kijken dan de horizon, en vrijwel onmogelijke dromen te verwezenlijken. Ongeacht tegen welke prijs. En slaagt op dat gebied met vlag en wimpel.

4*

Ik was onder de indruk, het is alsof je er zelf bij was.
De maanlanding dan uiteindelijk was geweldig, die stilte opeens, ook in de zaal was het muisstil.

toen ik weer thuis was, noteerde ik in mijn dagboek: ik hoop vurig dat ik in mijn leven nog een bemande missie naar Mars mag meemaken.

Na het zien van deze film ben ik er nog steeds niet van overtuigd dat er daadwerkelijk mensen op de maan zijn geweest. Het is zo mooi gefilmd.

Maar serieus, wat een hell of a trip was dat. Een kijkje in het privé maar vooral het astronautenleven van Armstrong.

Je weet hoe het afloopt maar het is werkelijk zo indrukwekkend en spannend. De film geeft je het gevoel alsof je zelf in de capsule zit. Ook de muziekscore past er werkelijk passend bij. Echt de moeite waard.

Damn, wat was dit schitterend! Door die fijne balans tussen de (volgens mij) droog-realistisch neergezette stoeremannenwereld en het natuurgetrouwe, nergens dik aangezette familieleven waande ik me zelf een astronaut. Constant had ik het idee: ja, zo moet het écht geweest zijn.

Met de kritiek in dit topic kan ik dan ook totaal niks. Saai? Doe even normaal, ik zat met klamme handjes in de zaal. Lang? Tijd vloog voorbij! Sterker nog, de film had van mij zonder overdrijven wel vier uur mogen duren, want het gedeelte vanaf de daadwerkelijke lancering tot aan het einde ging veel te snel.

De sterkse scène echter was ook een van de minst spectaculaire: Neil die zijn zoons moet uitleggen dat hij mogelijk niet terugkeert. Gosling toont hier eens te meer dat hij tot de absolute acteertop behoort. Die hele houding, die worsteling in zijn ogen wanneer hij de vragen van zijn kinderen beantwoordt alsof hij een persconferentie geeft. Su-bliem.

Nee, deze wil ik nog heel vaak herzien. Ik kan niet wachten op de blu-ray, met liefst een onmogelijk lange director’s cut erop.

Wat een saaie film. Ellenlange huiselijke scènes. Na 2 van die scènes wist ik t wel en dan kwamen er nog meer. Vreselijk.

Mooie film, maar of de nabestaanden van Buzz Aldrin dat ook vinden. Zo grappig hoe zijn rol volledig wordt gemarginaliseerd. De hele film is hij niet veel meer dan een figurant, gewoon een van de austronauten in een vrij grote groep. En hij als dan een keer aan de beurt is om wat te zeggen, wordt hij neergezet als een eikel die niet bijster sympathiek overkomt. Totdat de missie van start gaat. Ineens out of the blue is daar toch Aldrin die mee mag, terwijl in de hele film geen moment duidelijk wordt gemaakt waarom hij een van de uitverkorenen is. Het mooiste moet dan nog komen, haha. Eenmaal op de maan wordt mijn verwachtingspatroon volkomen gelogenstraft. Okay, eerst Armstrong die uitstapt en zijn historische woorden uitspreekt, maar daarna verwacht je dat Aldrin er vrij snel achteraan komt. Dat ze samen wat rondlopen en van die jumps maken, spelend met de zwaartekracht, stenen verzamelen, de vlag planten, enz. Maar nee, helemaal niets van dat alles. Aldrin als tweede man op de maan komt letterlijk niet eens in beeld. Hij wordt keihard genegeerd en dat moet een bewuste keuze van de filmmakers zijn geweest. Ik stond echt perplex, het enige dat we krijgen is een bijkans meditatief stukje met een flashback en Armstrong die een armbandje in een krater gooit. Later begreep ik het ook wel min of meer. Al die triviale handelingen die ik net noemde, zoals jumps maken en stenen verzamelen, hadden helemaal niet bij de sfeer en opbouw van de film gepast.

Deze bekende en altijd weer opgeworpen tegenwerping tegen de wetenschap wordt door de film zelf behandeld, met name door Kennedy te tonen die zegt: 'We gaan naar de Maan, niet omdat het makkelijk is maar omdat het moeilijk is'. Je kunt dit opvatten als onderdeel van de competitie met Rusland (iets doen wat de Russen niet kunnen), en stiekem is dat natuurlijk deels ook zo, maar Kennedy verwerpt die interpretatie uitdrukkelijk in diezelfde speech waarin hij betoogt dat de ruimte nog voor ons open ligt en de uitdaging alsmede de overwinning om haar te veroveren een uitdaging en overwinning voor de hele mensheid is (dus niet alleen voor de Amerikanen). Hetgeen ook door Armstrong zelf op de Maan zal worden herhaald: 'That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind'. (dus niet: That's one small step for [a] man, one giant leap for the USA').

Het is het wezen van de mens, althans van de moderne mens, om elke grens te overschrijden, om altijd verder te gaan, om altijd meer te willen weten: Spengler noemde dit streven naar de oneindigheid, voortkomend uit de christelijke mystiek van de late middeleeuwen (waarbij God het oneindige is dat wij eindeloos kunnen benaderen maar nooit bereiken), 'faustisch' en het verklaart de moderniteit (in de eerste plaats heeft het de moderne wiskunde gevormd door bv. de infinitesemaalrekening maar ook de ontdekkingsreizen - hoe maf moet je zijn om naar het einde van de wereld te willen varen waar schepen van de Aarde vallen? - en de ruimtevaart zijn een gevolg van het faustisch verlangen van de moderne mens).

De ruimtevaartfilm Interstellar (2014) - MovieMeter.nl gaat precies over de faustische natuur van de mens waarbij de mens niet anders kan dan elke grens overschrijden en daardoor de Aarde kan vernietigen maar die ook het onmogelijke kan realiseren omdat de mens geen grenzen kent. Terug naar de politiek zou je zelfs kunnen zeggen dat de te bouwen Muur van Trump de postmoderne reactie is op Kennedy: terug naar het stellen van grenzen, welke grenzen ook een identiteit bepalen ('bepalen' is letterlijk palen slaan om een grens te markeren) waardoor postmoderne politiek bovenal identiteitspolitiek is.

Deze film (First Man) neemt de beroemde "That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind." als z'n uitgangspunt maar richt zich minstens zo veel op het eerste deel (de stappen en de strubbelingen van de mens Armstrong) als op het grootse van de (collectieve) prestatie voor de mensheid. In dat opzicht is deze film ook een tegenreactie op Kennedy en de moderniteit waarin de blik altijd op de mensheid en de vooruitgang was gericht. Die tegenreactie brengt ook de vraag voort waartoe ruimtevaart (en wetenschap) dient en of we dat geld niet beter kunnen besteden aan bv. voedsel en huizen voor de armen...

PS. Wat de moderne wetenschap zelf betreft is er een ogenschijnlijk schizofrenie zoals bv. de wiskunde duidelijk laat zien: enerzijds richt het onderzoek zich op 'toegepaste wiskunde' en anderzijds op 'zuivere' wiskunde. Beide komen echter voort uit die faustische bezieling. Moderne wetenschap is uitdrukkelijk gericht op technologie dus op de beheersing van de natuur (Bacons 'kennis is macht'): de moderne mens streeft ernaar zich - gelijk God - boven de natuur te stellen om zo de natuur te overwinnen (hetgeen nu door ecologen wordt bekritiseerd) hetgeen ook een christelijke impuls had omdat de plicht tot naastenliefde de plicht impliceert om honger en ziekten te elimineren (en het doel van het christelijke geloof is de overwinning op je eigen natuurlijke neigingen). Daarom gingen de oude Grieken niet zo ver qua technologie. Maar ook de zuivere wetenschap drukt het faustisch verlangen uit: we willen steeds dieper doordringen in de werkelijkheid, ook als er geen toepassingen zijn (maar wie weet komen er die ooit wel: ook hier kijken we in feite al voorbij de horizon).

Mooi stukje!!!! Het onderschrijft wat ik bedoel...Ruimtereizen is een doel op zich, en heeft geen betekenis voor de Mensheid. In die tijd was het het Technisch Kunnen te laten zien,in die zin ben ik het met je eens, met name gericht op Rusland...Ik zag laatst een docu, waarin werd gesteld, dat bemande ruimtereizen niet de oplossing is voor de Mensheid. ( leven op een andere planeet) Is Amerika na het ontploffen van de Apollo, niet met bemande ruimtereizen gestopt??? Men komt tot het besef dat de redding van de Mensheid hier op aarde moet gebeuren, en dat we er niks mee opschieten om pakweg 100 man, naar een planeet te sturen. Technisch vernuft moet aangewend worden, de aarde leefbaar te houden. In de "ruimte hebben we niks te zoeken. Ten eerste al omdat je de factor "Risico niet uit te sluiten is. De Mens moet er zich van bewust zijn, dat het hier twee voor twaalf is. We hebben mede door technisch kunnen, de aarde in nog geen 100 jaar verpest. Je weet wel waar ik op doel. Technisch kunnen is niet altijd een meerwaarde voor de mensheid. vliegtuigen die de atmosfeer verpesten....en nog wel 100 andere dingen.

Ik geef je gelijk dat de Mens altijd grenzen opzoekt en verlegt.Wat vandaag onmogelijk lijkt, is morgen haalbaar....Maar tegen welke prijs???? Als we letterlijk vluchten voor het resultaat van ons eigen "kunnen , doordat de Aarde niet meer leefbaar is, dan is de mensheid er slecht aan toe, en gaat aan zaken voorbij, die veel belangrijker zijn. Men komt steeds meer tot het besef, dat we de aarde moeten redden, vluchten is geen optie. De enige redding zou zijn , een hele nieuwe wereldorde, waarin niet meer gekeken wordt naar het belang van Staat,land, regio, of individu,maar naar ""ONS". .Daar zijn we ver van verwijderd...Te laat??? Volgens wetenschappers, heeft de Mensheid op aarde nog hooguit 100 jaar te bestaan.,zo lang er niet drastisch wordt ingegrepen, En gaan wij ten onder aan onszelf..De Mens is de vernietiger van de aarde dus..... ook de Mensheid. Voordat we ons bewust daarvan zijn, mondiaal, is nog een lange weg. We moeten doordrongen zijn van het feit , dat we hier te gast zijn. De aarde is niet van ons maar voor ons. Zelfs 'rechts komt langzaam tot het besef, wat door links in de jaren zestig en zeventig al geroepen werd, en om uit gelachen

Of met Joke Smit , een feministe jaren 60-70 ,te vroeg overleden,te spreken...Zij besefte dat er zaken waren die belangrijker waren dan feminisme....."Wanneer iedereen denkt aan zichzelf, wie denkt er dan aan ONS??" Tot dat laatste komen steeds meer mensen,wetenschappers en noem maar op, tot besef....

..Het volume van de Noordpool is in relatief korte tijd,al met 25% gedaald.....Enorme ijsvlakten zijn verdwenen ( aan de Westkant)....Gaat de Mens uiteindelijk ook verdwijnen?? Over 100 jaar???Of eerder???

Volgens mij is er geen wetenschapper die zegt dat de mens over 100 jaar niet meer bestaat. Het leven wordt wat onaangenamer en we zullen ons moeten aanpassen aan het veranderende klimaat, maar de mens zal nog wel even blijven bestaan. Dat de mens (zoals die nu bestaat) uiteindelijk zal verdwijnen of evolueren is wel zo, maar dat is altijd al zo geweest. De Aarde is al 4,5 miljard jaar oud, het zal van overschatting getuigen om te denken dat wij mensen de Aarde kunnen vernietigen. Het zal voor de mens uiteindelijk onleefbaar worden en we zullen onszelf vernietigen, maar de Aarde zal blijven bestaan en er zullen nieuwe organismen ontstaan. Dat is altijd al zo geweest (zie de dinosaurussen en andere levende organismen).

Het is een utopie om te denken dat de mens opeens als "ons" gaat denken, en dan nog, wat is "ons". Wat voor de ene persoon belangrijk is, zal voor de ander niet zo zijn. Je kan wel zeggen, 'Brazilie, stop met het kappen van oerwoud in het amazoneregenwoud'. Maar voor dat land en heel veel mensen betekent het een baan en economische vooruitgang. Hetzelfde geldt voor sommige Staten in de VS. Daarom hebben veel mensen op Trump gestemd. De Afrikanen zouden er misschien slimmer aan doen om minder kinderen te nemen, maar dat gaat ook niet gebeuren. Met een explosieve stijging van het aantal bewoners op dat continent als gevolg. Is dat allemaal in het belang van "ons". Nee, want de mens is uiteindelijk nog altijd een individu die zelfstandig keuzes maakt. En gelukkig maar.

Mensen die denken dat de ruimtevaart geldverkwisting is, zal dit beter even kunnen lezen. De ruimtevaart nader bekeken: geldverspilling of heeft het wel degelijk nut? - scientias.nl .