
Under the Silver Lake (2018)
Verenigde Staten
Misdaad / Thriller
139 minuten
geregisseerd door David Robert Mitchell
met Andrew Garfield, Riley Keough en Jimmi Simpson
Het verhaal speelt zich af in Los Angeles. We volgen Sam die in de ban raakt van de verdwijning van de mysterieuze Sarah en van de vreemde moord op een miljardair. Hij ontdekt een link tussen de misdaad en een serie gedode honden. De sporen die hij volgt leiden hem naar de muziekwereld van onafhankelijke bands. Hij krijgt hulp van zijn vriend die mee onderzoek voert naar verdwenen vrouwen.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=1jV7if5W2sM
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,5 / 33885)trailer (YouTube, ondertiteld)filmscore (MusicMeter)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99Google Play: € 8,99 / huur € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99Het moet denk ik één van de leukste cinema ervaringen van de afgelopen jaren zijn geweest, de vertoning van It Follows. Dat was de vorige film van David Robert Mitchell en ik was oprecht benieuwd naar Under the Silver Lake. Uiteindelijk jammer genoeg niet in de cinema geraakt, maar dan gisteren eindelijk maar eens tijd voor vrijgemaakt. Expres niets van trailers gezien, geen plotomschrijving gelezen, ... Ik ben denk ik zelden zo blind aan een film gestart.
Want ik wist zelfs niet meer dat Andrew Garfield de hoofdrol vertolkte. Wat we voorgeschoteld krijgen is echter meer dan alleen een performance van bepaalde acteurs. Mitchell maakt er langs de ene kant een ode van en langs de andere kant een aanklacht tegen Hollywood van en doet dat op sublieme wijze. Veel referenties voor de liefhebbers van oud Hollywood (die scènes met Sarah in het zwembad lijken zo te zijn weggelopen uit Something's Got to Give met Marilyn Monroe. De liefhebber moet maar eens op zoek gaan naar de documentaire The Final Days waar de overgebleven beelden aan elkaar zijn gemonteerd) maar het is ook een film geworden waarbij je met meerdere kijkbeurten nog zaken gaat herkennen. Ik zal hoogstwaarschijnlijk sommige stukken van hetgeen Mitchell probeert aan te kaarten gemist hebben, maar het nodigt in ieder geval wel uit om nog eens van vooraf aan te beginnen. Vooral ook omdat dit visueel ook weer erg de moeite is. Die moord op de dochter van Millicent Sevence die dan op dezelfde manier naar beneden zinkt als Sam's geliefkoosde Playboy cover..
Er is over nagedacht in ieder geval en dat zie ik altijd wel graag. De spilfiguur in Under the Silver Lake is Andrew Garfield en die is hier ver verwijderd van zijn Peter Parker rol uit The Amazing Spider-Man. Dat betekent echter niet dat hij hier niet thuishoort, want de manier hoe hij zich dieper en dieper vastbijt in het mysterie rond de verdwijning van Sarah is een heerlijk staaltje acteren. Vooral eigenlijk naar het einde wanneer hij haar eindelijk terugvind en ze dat telefoongesprek hebben. Sarah - ook een degelijke rol van Riley Keough trouwens - die zich afvraagt waarom hij al die moeite heeft gedaan en dan Sam die daar zowat schouderophalend zit.. Het hakte er om de een of andere reden in. Verder ook nog een toffe soundtrack met natuurlijk die heerlijke scène met de componist.
Wel vreemd trouwens om dit in 2011 te situeren en ik kan me niet voorstellen dat dat enkel en alleen is gedaan om een verwijzing te kunnen maken naar Elizabeth Taylor die ook in dat jaar is gestorven. Daar zal ik dus overduidelijk iets gemist hebben, maar misschien dat dat duidelijker wordt bij een nieuwe kijkbeurt. Dat die er gaat komen staat al vast in ieder geval. Jammer dat ik dit niet nog in 2018 heb gezien, had gemakkelijk in de top 10 2018 kunnen staan.
4*
Terwijl je deze in tegenstelling tot Beach Bum juist wel als een nieuwe Big Lebowski zou kunnen ‘branden’.
Gaat 13 april pas in de usa draaien. Benieuwd of hij het daar een beetje gaat doen.... dat die zo kang op de plank heeft gelegen, vind ik geen gied teken. Kennemijk weet de distributeur zich geen raad.
Tereijl je deze in tegenstelling tot Beach Bum juist wel als een nieuwe Big Lebowski zou kunnen ‘branden’.
Ik dhjlhkjj het ook.
Kleine k. toetsenbord!
In de stijl van een David Lynch; mysterieus, dreigend, maar ook hilarisch, soms zweverig en vooral verwarrend.
Prachtig geschoten, fijne soundtrack en een sterke Andrew Garfield.
Om heel eerlijk te zijn heb ik bijna niet mijn best gedaan om het verhaal echt te volgen, aangezien ik al een soort Inherent Vice verwachtte. Dus veel plotwendingen en subplots die gerust een doel hebben maar ik niet altijd de eerste keer doorheb.
Echter wordt de heerlijk dromerige sfeer van LA fantastisch in beeld gebracht met een fijne vertolking van Garfield.
Een beetje te lang ook deze film.
Echt iets voor de liefhebbers van het genre....
Nouja, hipster zou een belediging zijn, maar dat Mitchell zijn inspiratie bij Lynch vandaan heeft gehaald is wel vrij duidelijk.
Under the Silver Lake is om te beginnen stukken beter dan de teleurstellende It Follows en valt al meteen op met de zonnige rijke L.A. locaties, bizarre reclame en verveling en leegte. We volgen Sam, een ietwat onverschillige dertiger die leeft bij dag en graag naar de topless buurvrouw kijkt. Het lijkt in eerste instantie een beetje te draaien om de rituelen van Sam, maar langzaam maar zeker krijgt hij interesse in enkele mysterieuze zaken in zijn omgeving. Is dat misschien vanwege de hoeveelheid aantrekkelijke meisjes of is er meer aan de hand? Ook is er een hondenkiller actief, en Joost mag weten wat de motieven daarvoor zijn. Sam laat zich meevoeren door de schoonheid (alsof dat voor hem prioriteit heeft) en dan ineens lijkt de film een soort aanklacht te willen geven tegen de mainstream muziek. Waar gaat dit toch in hemelsnaam naartoe?
De christelijke bandjes waar Sam zich tussen dringt klinken overigens ook niet verkeerd.
De film lijkt eerst lekker uitgebreid voort te pruttelen, maar hoe langer het duurt, hoe meer je als kijker toch wel verzeilt raakt in een bizar en surreëel speurtocht. Eigenlijk nog voor je het kan beseffen. Nouja... iets met een mysterieuze groep meisjes, iets met dode honden, iets met zo'n naakte gemaskerde moordenares, iets met mainstream (die scene bij die oude muzikant was geniaal), nachtmerries, ontvoering... en vele coderingen, boodschappen en ontcijferingen die Sam uit de muziek en enkele andere dingetjes haalt.
En ja... de conclusie kan alleen maar nog weirder zijn.
Met andere woorden: Subliem.
En nogmaals, Mitchell lijkt er wel geen geheim van te willen maken dat hij lonkt naar Lynch. Maar dan wel meer in een zonnige exotische sfeer gegoten dan het sepia donkere wat Lynch gebruikt. Want de sfeer is echt prachtig. Om over de verborgen attracties, puzzeltochten, eigenzinnige locaties en andere rariteiten onder het dagelijkse leven van L.A. te zwijgen. Alles lijkt mogelijk te zijn hier.
Ja, dit was creativiteit van hoog niveau.
4,5*
De link met Mulholland Drive en zeker ook Inherent Vice is niet zo heel moeilijk te trekken. We baggeren dik twee uur in Los Angeles rond, het is allemaal erg mysterieus en een beetje onsamenhangend, vaak ook wat vervreemdend. Op basis daarvan zou je denken dat Mitchell z'n karretje makkelijk aanpikt.
Maar qua sfeer is dit toch echt wel een andere film. Het is eerder guitig dan duister. Een beetje maf en weird, maar op een erg luchtige en frisse manier. Geen onderhuidse spanning, zware muziek of levenloze personages die ten onder gaan in een stad, wel iemand die mapjes uit dozen Frosties trekt om die over de map van Zelda 1 te leggen. Een beetje jonger dus.
Of je dat waardeert is wat anders. Ik vond het best geinig, maar af en toe verliest de film toch wat aan tempo. Mitchell slaagt er niet in om het 100% mysterieus te houden, af en toe is het gewoon iets teveel grappige gekte, waardoor de aandacht toch een beetje weggleedt. Zeker het einde had wel iets vinniger gemogen.
Maar da's beperkte kritiek voor een film die verder erg makkelijk wegkijkt. Zo laat Mitchell toch zien best wat in z'n mars te hebben. Ik zie hem nog wel eens alle elementen perfect op een rijtje krijgen om een meesterwerk af te leveren.
3.5*
Ondertussen moeten er codes gekraakt worden door de hoofdpersoon en ontmoet hij op zijn zoektocht 'n aantal weirdo's zoals daar zijn Jezus and the Brides of Dracula en nog wat andere wereldvreemde types.
Het verhaal is eerder vermakelijk dan boeiend, maar weet de aandacht goed vast te houden en daarnaast weet de film ook visueel te imponeren. Andrew Garfield, die ik normaal gesproken niet erg hoog heb zitten is hier wel goed gecast en past perfect in het plaatje.
Verder, en dat sprak mij wel aan, zit de film barstensvol (soms hele subtiele) verwijzingen naar Hollywoodklassiekers in het algemeen en het werk van Hitchcock in het bijzonder. Dit geld eveneens voor de soundtrack, wat dan weer 'n grappig vervreemdend effect heeft op 'n aantal scenes.
Kortom: best wel smullen voor de liefhebber.
Kan iemand mij uitleggen wat die papagaai nou eigenlijk zegt? Volgens mij zit er geen grotere betekenis achter. Enkel dat je niet overal een verborgen bericht achter moet zoeken. Ben benieuwd wat jullie hiervan maken.
Hele idee is natuurlijk dat we dat nooit zullen weten. Zoek er achter wat je wilt,....
Geniaal plot trouwens wat niemand ziet aankomen. Een van de betere films tijdens deze corona crisis.
En een kick-ass soundtrack natuurlijk
Mitchell refereert erop los in deze ambitieuze film, no holds barred, plankgas de bocht door, thematisch vol tot het randje en toch ook geen allegaartje. Ik bedoel het gaat over de tegenstelling tussen de hyperrijke elite en de normale, berooide stervelingen, een bespiegeling op authenticiteit in tijden van commercie (Mitchells films hebben net als Lynch’ Blue Velvet een lastig te duiden historische tijd en die dichotomie tussen oprechte kunst en commerciële prefab is volgens mij typisch jaren ‘90 - vandaar ook de centrale rol van een band die in die tijd artistieke integriteit en populariteit weet te verenigen: REM), een laatpostmoderne queeste naar zin, naar een groot verhaal na de devaluatie van die grote verhalen. Over samenzweringen, verborgen codes, over van alles en nog wat ... en toch is het toonvast, niet vrijblijvend en lastig te duiden. En daardoor intrigerend.
Voor mij was het zo'n film dat je te vaak op je telefoon kijkt omdat de verveling toeslaat.
Behoorlijk vage film, je moet er van houden denk ik.
Voor mij was het zo'n film dat je te vaak op je telefoon kijkt omdat de verveling toeslaat.
Je moet je telefoon ook wegleggen als je film kijkt... Er is nog nooit een film beter van geworden.
Je moet je telefoon ook wegleggen als je film kijkt... Er is nog nooit een film beter van geworden.