Under the Silver Lake (2018)

I found some kind of code or like, secret message in her apartment

Het moet denk ik één van de leukste cinema ervaringen van de afgelopen jaren zijn geweest, de vertoning van It Follows. Dat was de vorige film van David Robert Mitchell en ik was oprecht benieuwd naar Under the Silver Lake. Uiteindelijk jammer genoeg niet in de cinema geraakt, maar dan gisteren eindelijk maar eens tijd voor vrijgemaakt. Expres niets van trailers gezien, geen plotomschrijving gelezen, ... Ik ben denk ik zelden zo blind aan een film gestart.

Want ik wist zelfs niet meer dat Andrew Garfield de hoofdrol vertolkte. Wat we voorgeschoteld krijgen is echter meer dan alleen een performance van bepaalde acteurs. Mitchell maakt er langs de ene kant een ode van en langs de andere kant een aanklacht tegen Hollywood van en doet dat op sublieme wijze. Veel referenties voor de liefhebbers van oud Hollywood (die scènes met Sarah in het zwembad lijken zo te zijn weggelopen uit Something's Got to Give met Marilyn Monroe. De liefhebber moet maar eens op zoek gaan naar de documentaire The Final Days waar de overgebleven beelden aan elkaar zijn gemonteerd) maar het is ook een film geworden waarbij je met meerdere kijkbeurten nog zaken gaat herkennen. Ik zal hoogstwaarschijnlijk sommige stukken van hetgeen Mitchell probeert aan te kaarten gemist hebben, maar het nodigt in ieder geval wel uit om nog eens van vooraf aan te beginnen. Vooral ook omdat dit visueel ook weer erg de moeite is. Die moord op de dochter van Millicent Sevence die dan op dezelfde manier naar beneden zinkt als Sam's geliefkoosde Playboy cover..

Er is over nagedacht in ieder geval en dat zie ik altijd wel graag. De spilfiguur in Under the Silver Lake is Andrew Garfield en die is hier ver verwijderd van zijn Peter Parker rol uit The Amazing Spider-Man. Dat betekent echter niet dat hij hier niet thuishoort, want de manier hoe hij zich dieper en dieper vastbijt in het mysterie rond de verdwijning van Sarah is een heerlijk staaltje acteren. Vooral eigenlijk naar het einde wanneer hij haar eindelijk terugvind en ze dat telefoongesprek hebben. Sarah - ook een degelijke rol van Riley Keough trouwens - die zich afvraagt waarom hij al die moeite heeft gedaan en dan Sam die daar zowat schouderophalend zit.. Het hakte er om de een of andere reden in. Verder ook nog een toffe soundtrack met natuurlijk die heerlijke scène met de componist.

Wel vreemd trouwens om dit in 2011 te situeren en ik kan me niet voorstellen dat dat enkel en alleen is gedaan om een verwijzing te kunnen maken naar Elizabeth Taylor die ook in dat jaar is gestorven. Daar zal ik dus overduidelijk iets gemist hebben, maar misschien dat dat duidelijker wordt bij een nieuwe kijkbeurt. Dat die er gaat komen staat al vast in ieder geval. Jammer dat ik dit niet nog in 2018 heb gezien, had gemakkelijk in de top 10 2018 kunnen staan.

4*

Niet helemaal geslaagd en aan de lange kant, maar deze surrealistische trip heeft zeker zijn momenten. Andrew Garfield is uitstekend in de hoofdrol en de plot is net coherent genoeg. Echt boeiend of spannend wil het helaas niet worden, maar bij vlagen weet de film een lekker maf en onbehaaglijk sfeertje neer te zetten. Een beetje David Lynch-achtig, maar met voldoende kwaliteit om op eigen benen te kunnen staan.

Uitstekende film waarin een jongeman op zoek gaat naar een meisje die hij de avond daarvoor ontmoet heeft. Een bijzonder origineel en mysterieus verhaal dat wegkijkt als één grote puzzel met veel puzzelstukjes (waarbij het niet erg is dat ze niet allemaal passen). Intrigerend van begin tot eind en sommige momenten komen verrassend uit de hoek. Bovendien ziet het er allemaal prachtig uit (de hele enscenering). Met gemak 4.0 sterren.

Aparte en intrigerende film, die sfeervol geschoten is. Het mysterieuze verhaal is uitstekend uitgevoerd, en verder wordt er met overtuiging geacteerd door de cast. 4 Sterren.

Vanavond weer herzien. Blijft briljant!

Gaat 13 april pas in de usa draaien. Benieuwd of hij het daar een beetje gaat doen.... dat die zo lang op de plank heeft gelegen, vind ik geen goed teken. Kennelijk weet de distributeur zich geen raad.

Terwijl je deze in tegenstelling tot Beach Bum juist wel als een nieuwe Big Lebowski zou kunnen ‘branden’.

Ik dhjlhkjj het ook.

Kleine k. toetsenbord!

Bij de scene met de Songwriter moest ik aan de zanger/gitarist Jerry Reed denken. Ook iemand die achter de schermen erg actief was en in de rock 'n roll periode en daarna aan veel meer songs heeft bijgedragen dan bekend is. o. a. schrijver van Guitar Man en A thing called love. Misschien wishful thinking, maar die grime leek in ieder geval wel op zijn gezicht. Ook het type deed me er aan denken. Jerry Reed speelde dit soort karakters ook in een aantal films.

Mooie film hoor, erg van genoten.
In de stijl van een David Lynch; mysterieus, dreigend, maar ook hilarisch, soms zweverig en vooral verwarrend.