Under the Silver Lake (2018)

I found some kind of code or like, secret message in her apartment

Het moet denk ik één van de leukste cinema ervaringen van de afgelopen jaren zijn geweest, de vertoning van It Follows. Dat was de vorige film van David Robert Mitchell en ik was oprecht benieuwd naar Under the Silver Lake. Uiteindelijk jammer genoeg niet in de cinema geraakt, maar dan gisteren eindelijk maar eens tijd voor vrijgemaakt. Expres niets van trailers gezien, geen plotomschrijving gelezen, ... Ik ben denk ik zelden zo blind aan een film gestart.

Want ik wist zelfs niet meer dat Andrew Garfield de hoofdrol vertolkte. Wat we voorgeschoteld krijgen is echter meer dan alleen een performance van bepaalde acteurs. Mitchell maakt er langs de ene kant een ode van en langs de andere kant een aanklacht tegen Hollywood van en doet dat op sublieme wijze. Veel referenties voor de liefhebbers van oud Hollywood (die scènes met Sarah in het zwembad lijken zo te zijn weggelopen uit Something's Got to Give met Marilyn Monroe. De liefhebber moet maar eens op zoek gaan naar de documentaire The Final Days waar de overgebleven beelden aan elkaar zijn gemonteerd) maar het is ook een film geworden waarbij je met meerdere kijkbeurten nog zaken gaat herkennen. Ik zal hoogstwaarschijnlijk sommige stukken van hetgeen Mitchell probeert aan te kaarten gemist hebben, maar het nodigt in ieder geval wel uit om nog eens van vooraf aan te beginnen. Vooral ook omdat dit visueel ook weer erg de moeite is. Die moord op de dochter van Millicent Sevence die dan op dezelfde manier naar beneden zinkt als Sam's geliefkoosde Playboy cover..

Er is over nagedacht in ieder geval en dat zie ik altijd wel graag. De spilfiguur in Under the Silver Lake is Andrew Garfield en die is hier ver verwijderd van zijn Peter Parker rol uit The Amazing Spider-Man. Dat betekent echter niet dat hij hier niet thuishoort, want de manier hoe hij zich dieper en dieper vastbijt in het mysterie rond de verdwijning van Sarah is een heerlijk staaltje acteren. Vooral eigenlijk naar het einde wanneer hij haar eindelijk terugvind en ze dat telefoongesprek hebben. Sarah - ook een degelijke rol van Riley Keough trouwens - die zich afvraagt waarom hij al die moeite heeft gedaan en dan Sam die daar zowat schouderophalend zit.. Het hakte er om de een of andere reden in. Verder ook nog een toffe soundtrack met natuurlijk die heerlijke scène met de componist.

Wel vreemd trouwens om dit in 2011 te situeren en ik kan me niet voorstellen dat dat enkel en alleen is gedaan om een verwijzing te kunnen maken naar Elizabeth Taylor die ook in dat jaar is gestorven. Daar zal ik dus overduidelijk iets gemist hebben, maar misschien dat dat duidelijker wordt bij een nieuwe kijkbeurt. Dat die er gaat komen staat al vast in ieder geval. Jammer dat ik dit niet nog in 2018 heb gezien, had gemakkelijk in de top 10 2018 kunnen staan.

4*

Niet helemaal geslaagd en aan de lange kant, maar deze surrealistische trip heeft zeker zijn momenten. Andrew Garfield is uitstekend in de hoofdrol en de plot is net coherent genoeg. Echt boeiend of spannend wil het helaas niet worden, maar bij vlagen weet de film een lekker maf en onbehaaglijk sfeertje neer te zetten. Een beetje David Lynch-achtig, maar met voldoende kwaliteit om op eigen benen te kunnen staan.

Uitstekende film waarin een jongeman op zoek gaat naar een meisje die hij de avond daarvoor ontmoet heeft. Een bijzonder origineel en mysterieus verhaal dat wegkijkt als één grote puzzel met veel puzzelstukjes (waarbij het niet erg is dat ze niet allemaal passen). Intrigerend van begin tot eind en sommige momenten komen verrassend uit de hoek. Bovendien ziet het er allemaal prachtig uit (de hele enscenering). Met gemak 4.0 sterren.

Aparte en intrigerende film, die sfeervol geschoten is. Het mysterieuze verhaal is uitstekend uitgevoerd, en verder wordt er met overtuiging geacteerd door de cast. 4 Sterren.

Vanavond weer herzien. Blijft briljant!

Gaat 13 april pas in de usa draaien. Benieuwd of hij het daar een beetje gaat doen.... dat die zo lang op de plank heeft gelegen, vind ik geen goed teken. Kennelijk weet de distributeur zich geen raad.

Terwijl je deze in tegenstelling tot Beach Bum juist wel als een nieuwe Big Lebowski zou kunnen ‘branden’.

Ik dhjlhkjj het ook.

Kleine k. toetsenbord!

Bij de scene met de Songwriter moest ik aan de zanger/gitarist Jerry Reed denken. Ook iemand die achter de schermen erg actief was en in de rock 'n roll periode en daarna aan veel meer songs heeft bijgedragen dan bekend is. o. a. schrijver van Guitar Man en A thing called love. Misschien wishful thinking, maar die grime leek in ieder geval wel op zijn gezicht. Ook het type deed me er aan denken. Jerry Reed speelde dit soort karakters ook in een aantal films.

Mooie film hoor, erg van genoten.
In de stijl van een David Lynch; mysterieus, dreigend, maar ook hilarisch, soms zweverig en vooral verwarrend.

Blijkbaar niet mijn genre. Het verhaal heeft mij op geen enkel moment geboeid en de act was niet overtuigend. Bizar de gemiddelde sterren, maar verwarrende - aparte verhalen leiden blijkbaar dikwijls tot een hoge score

Heerlijke surrealistische droge satire over de wereld die schuilgaat achter Hollywood.

Prachtig geschoten, fijne soundtrack en een sterke Andrew Garfield.

Heerlijke film.

Om heel eerlijk te zijn heb ik bijna niet mijn best gedaan om het verhaal echt te volgen, aangezien ik al een soort Inherent Vice verwachtte. Dus veel plotwendingen en subplots die gerust een doel hebben maar ik niet altijd de eerste keer doorheb.

Echter wordt de heerlijk dromerige sfeer van LA fantastisch in beeld gebracht met een fijne vertolking van Garfield.

Goed geacteerd van Garfield, maar de ganse opzet kon me niet altijd boeien.
Een beetje te lang ook deze film.
Echt iets voor de liefhebbers van het genre....

Iemand schreef eens dat dit een hipster-versie van Mulholland Drive was.

Nouja, hipster zou een belediging zijn, maar dat Mitchell zijn inspiratie bij Lynch vandaan heeft gehaald is wel vrij duidelijk.

Under the Silver Lake is om te beginnen stukken beter dan de teleurstellende It Follows en valt al meteen op met de zonnige rijke L.A. locaties, bizarre reclame en verveling en leegte. We volgen Sam, een ietwat onverschillige dertiger die leeft bij dag en graag naar de topless buurvrouw kijkt. Het lijkt in eerste instantie een beetje te draaien om de rituelen van Sam, maar langzaam maar zeker krijgt hij interesse in enkele mysterieuze zaken in zijn omgeving. Is dat misschien vanwege de hoeveelheid aantrekkelijke meisjes of is er meer aan de hand? Ook is er een hondenkiller actief, en Joost mag weten wat de motieven daarvoor zijn. Sam laat zich meevoeren door de schoonheid (alsof dat voor hem prioriteit heeft) en dan ineens lijkt de film een soort aanklacht te willen geven tegen de mainstream muziek. Waar gaat dit toch in hemelsnaam naartoe?

De christelijke bandjes waar Sam zich tussen dringt klinken overigens ook niet verkeerd.

De film lijkt eerst lekker uitgebreid voort te pruttelen, maar hoe langer het duurt, hoe meer je als kijker toch wel verzeilt raakt in een bizar en surreëel speurtocht. Eigenlijk nog voor je het kan beseffen. Nouja... iets met een mysterieuze groep meisjes, iets met dode honden, iets met zo'n naakte gemaskerde moordenares, iets met mainstream (die scene bij die oude muzikant was geniaal), nachtmerries, ontvoering... en vele coderingen, boodschappen en ontcijferingen die Sam uit de muziek en enkele andere dingetjes haalt.
En ja... de conclusie kan alleen maar nog weirder zijn.

Met andere woorden: Subliem.

En nogmaals, Mitchell lijkt er wel geen geheim van te willen maken dat hij lonkt naar Lynch. Maar dan wel meer in een zonnige exotische sfeer gegoten dan het sepia donkere wat Lynch gebruikt. Want de sfeer is echt prachtig. Om over de verborgen attracties, puzzeltochten, eigenzinnige locaties en andere rariteiten onder het dagelijkse leven van L.A. te zwijgen. Alles lijkt mogelijk te zijn hier.

Ja, dit was creativiteit van hoog niveau.

4,5*

Leuk leuk leuk.

De link met Mulholland Drive en zeker ook Inherent Vice is niet zo heel moeilijk te trekken. We baggeren dik twee uur in Los Angeles rond, het is allemaal erg mysterieus en een beetje onsamenhangend, vaak ook wat vervreemdend. Op basis daarvan zou je denken dat Mitchell z'n karretje makkelijk aanpikt.

Maar qua sfeer is dit toch echt wel een andere film. Het is eerder guitig dan duister. Een beetje maf en weird, maar op een erg luchtige en frisse manier. Geen onderhuidse spanning, zware muziek of levenloze personages die ten onder gaan in een stad, wel iemand die mapjes uit dozen Frosties trekt om die over de map van Zelda 1 te leggen. Een beetje jonger dus.

Of je dat waardeert is wat anders. Ik vond het best geinig, maar af en toe verliest de film toch wat aan tempo. Mitchell slaagt er niet in om het 100% mysterieus te houden, af en toe is het gewoon iets teveel grappige gekte, waardoor de aandacht toch een beetje weggleedt. Zeker het einde had wel iets vinniger gemogen.

Maar da's beperkte kritiek voor een film die verder erg makkelijk wegkijkt. Zo laat Mitchell toch zien best wat in z'n mars te hebben. Ik zie hem nog wel eens alle elementen perfect op een rijtje krijgen om een meesterwerk af te leveren.

3.5*

Pakte iets anders uit dan verwacht, maar daarom niet minder amusant. Absurde situaties, zweverig hipstergedoe en vermakelijke filisofische verhandelingen, verpakt in de speurtocht naar een verdwenen vriendinnetje. Inherent Vice was ook het eerste wat bij mij opkwam als referentie.

Ondertussen moeten er codes gekraakt worden door de hoofdpersoon en ontmoet hij op zijn zoektocht 'n aantal weirdo's zoals daar zijn Jezus and the Brides of Dracula en nog wat andere wereldvreemde types.

Het verhaal is eerder vermakelijk dan boeiend, maar weet de aandacht goed vast te houden en daarnaast weet de film ook visueel te imponeren. Andrew Garfield, die ik normaal gesproken niet erg hoog heb zitten is hier wel goed gecast en past perfect in het plaatje.

Verder, en dat sprak mij wel aan, zit de film barstensvol (soms hele subtiele) verwijzingen naar Hollywoodklassiekers in het algemeen en het werk van Hitchcock in het bijzonder. Dit geld eveneens voor de soundtrack, wat dan weer 'n grappig vervreemdend effect heeft op 'n aantal scenes.
Kortom: best wel smullen voor de liefhebber.

Had gehoopt op een sfeervolle how-dunnit.. maar kreeg een onduidelijke film die tussen broeierige jongens coming of age film zit en een soort hipster gedoe. Grootste probleem is dat de paranoïde trip en opstapeling van mysterie niet op telde en vooral ongeloofwaardig over kwam. Wat overblijft is een vermakelijke film zonder echte inhoud.

Wat een stilte rond dit meesterwerk.

Andrew Garfield in vorm als Sam in een Hitcock/Lynch aftreksel. Of mag je het ode noemen? De meesters hebben een gekende stijl en het is David Robert Mitchell toch maar mooi gelukt om hun stijlen weer te geven met een eigen insteek in een fris kleedje. En ook al is dit zeker geen meesterwerk, mag het eindresultaat er best zijn. Boeiend verhaal, voldoende spanning en zwarte humor en nog meer geheimen en fantasy. Heerlijk om te zien. Een soort neo film noir fantasy.

Een sympathieke stoner-noir van David Robert Mitchell die opnieuw een geslaagde film aflevert.

Vind het meer lijken op Donnie Darko dan op Lynch. Het is een puzzel waar elke clou vergezelt gaat van een zwaailicht die de kijker erop attendeert dat hier een aanwijzing gegeven wordt. Het plot wordt voortgedreven door de diverse vrouwen die zich gewillig in de armen werpen van de ietwat wezenloos rondlopende protagonist. Teveel scenes slaan helaas nergens op, vooral naar het einde toe. De crypte waar op R.E.M. wordt gedanst is wel heel fijn en een ander moment dat blijft hangen is dat waarin twee mannen via een drone een model bespieden die, terwijl ze haar blouse uittrekt, in snikken uitbarst. Under the silver lake is een prima wegkijker maar komt op me over als een lichtelijk puberale poging (al die wilde dolly shots ook) om een Hollywood-meesterwerk te maken over cultuur, pop, film en het al.

Hele idee is natuurlijk dat we dat nooit zullen weten. Zoek er achter wat je wilt,....

Prettige film, die niet is wat je denkt dat het is, verveelt nergens en houdt de interesse vast. Je kan en wil gewoon geen minuut hiervan missen.
Geniaal plot trouwens wat niemand ziet aankomen. Een van de betere films tijdens deze corona crisis.

En een kick-ass soundtrack natuurlijk

Heerlijke sfeertje heeft deze film toch.

Lynch wordt hier genoemd als referentie; P.T. Andersons Inherent Vice ook. Ik snap het wel. Maar toch zeker ook Altmans The Long Goodbye - van de schaars geklede modellen aan de overkant is nog maar een bedaagde dame overgebleven - en Hitchcock (Rear Window, Vertigo). Garfield is toch een gen-x L.B. Jeffries. En Mario op zoek naar z’n prinses. Of Mario op zoek naar de zin van het spel.

Mitchell refereert erop los in deze ambitieuze film, no holds barred, plankgas de bocht door, thematisch vol tot het randje en toch ook geen allegaartje. Ik bedoel het gaat over de tegenstelling tussen de hyperrijke elite en de normale, berooide stervelingen, een bespiegeling op authenticiteit in tijden van commercie (Mitchells films hebben net als Lynch’ Blue Velvet een lastig te duiden historische tijd en die dichotomie tussen oprechte kunst en commerciële prefab is volgens mij typisch jaren ‘90 - vandaar ook de centrale rol van een band die in die tijd artistieke integriteit en populariteit weet te verenigen: REM), een laatpostmoderne queeste naar zin, naar een groot verhaal na de devaluatie van die grote verhalen. Over samenzweringen, verborgen codes, over van alles en nog wat ... en toch is het toonvast, niet vrijblijvend en lastig te duiden. En daardoor intrigerend.

Behoorlijk vage film, je moet er van houden denk ik.
Voor mij was het zo'n film dat je te vaak op je telefoon kijkt omdat de verveling toeslaat.

Je moet je telefoon ook wegleggen als je film kijkt... Er is nog nooit een film beter van geworden.

In dit geval lag het toch echt niet aan mijn telefoon maar aan de film