Beoning (2018)

Zitten wel wat aardige beelden in, al moet dat ook niet overdreven worden, maar verder heeft de film weinig te bieden. Van spanning is geen enkele sprake en ik vraag me af wat de toegevoegde waarde is van de scenes met de ouders van het hoofdpersonage.

Het verhaal is simpel: Ben is een seriemoordernaar óf hij is het niet. Maar omdat hij niet weet te intrigeren als mysterieus figuur boeit me dit vrij weinig. Qua acteerwerk erg vlak allemaal.

Met 148 minuten een hele lange zit.

Prachtige slowburner over een jonge schrijver die een boek in elkaar flanst door ambigue gebeurtenissen uit z'n eigen leven te interpreteren tot een romantisch verhaal? Hierbij is het voor de kijker niet duidelijk wat nu precies werkelijk is gebeurd en wat geromantiseerd (een invulling hiervan is dan weer afhankelijk van hoe romantisch de kijker zelf is). Spannend en boeiend is het sowieso, of het nu echt of bedacht is.

Hoogtepunt: dat streepje zon tijdens de seksscène

Een mooie trage film vol symboliek. Ik wil dus niet te veel vertellen over de inhoud, niet alleen om spoilers te vermijden maar ik denk dat iedereen er wat anders uit kan halen. Vooral de aanloop is traag, maar voor je het weet ben je verwonderd over wat er gebeurt. De regisseur zorgt dat er hier en daar vraagtekens opduiken zonder dat je het meteen beseft.

Mijn eigen visie: Jong-Su is een jonge man uit het platteland. Weinig perspectief op een job, een vader met een rechtszaak vanwege fraude, zijn moeder die hem niet meer ziet behalve als ze geld nodig heeft, een huis met oude auto en nog 1 kalf in de schuur. Daar tegenover staat Ben die het leven als een spel ziet, rond rijdt met een porche, woont in een uur appartement en geld als een evidentie ziet. Daartussen zit Hae-Mi als missing link tussen die twee werelden. Eerst trekt ze op met Jong-Su, maar die vond haar vroeger lelijke en hij herinnert haar zelfs amper. Denkelijk zal zij ook vooral naar hem gegaan zijn omdat ze gewoon niemand anders kent. Nu ze Ben leert kennen is dat anders en gaat ze daar mee om.

Hae-Mi ziet Jong-Su en Ben eigenlijk als hetzelfde, mensen die ze toevallig tegenkwam en waar ze een mooie tijd mee beleefde. Afgestoten door Jong-Su die haar afrekende op haar uiterlijk en amper herkent van vroeger, afgestoten door Ben die niets meer te bieden heeft en het leven als een spel ziet. Ben ziet er geen problemen in en hopt rustig naar de volgende vriendin. Voor Jong-Su is het verdwijnen van Hae-Mi een zoveelste tegenslag, veroorzaakt door materialisme. Het zorgde ervoor dat zijn vader weg is, zijn moeder weg is, dat hij zijn kalf moest verkopen, niet aan een job geraakt, ... en nu ook zijn vriendin wegneemt. In zijn ogen is Ben daarvan de verpersoonlijking en moet die het dan ook ontgelden. Of die nu rechtstreeks verantwoordelijk is of niet.

De film is zeer intrigerend met heerlijke shots en muziek. Met als hoogtepunt Hae-Mi die danst op Miles Davis in het avondlicht. Prachtige scène. Een film die in het begin niet veel lijkt voor te stellen, maar waar je zo in opgaat eens die bezig is.

Zag je dit meesterwerk nog niet en heb je wel (Vitamine) Cineville-toegang, grijp dan nu je kans.

Normaal interpreteer je een film door te verwijzen naar de ethiek van de film. Zo is bijvoorbeeld the transformer een slechte film omdat het oppervlakkig is; en zo is the tree of life een goede film omdat het diepe vragen stelt over de menselijke conditie en de aard van ons lijden. Beoning is echter een van die zeldzame films waarin het interpreteren zelf een ethische aangelegenheid wordt. Hoe je de film interpreteert zegt iets over wie jij bent, niet zozeer hoe de film is. Is hij goed of is hij kwaad? Deed hij juist of deed hij onjuist? Onze antwoorden op deze vragen zeggen niet zozeer iets over de film maar over ons.

De film roept veel vragen open, en de film geeft ons de antwoorden niet simpel op ons bordje. We moeten werk verrichten: er wordt een appel gedaan op ons, de kijker. Hoe interpreteren wij de daden van onze naasten? Wie kunnen we vertrouwen? Is is iemand slecht omdat hij rijk is? Wie is het meisje nu eenmaal? Is ze authentiek of goedkoop? Heeft ze bindingsangst of is ze werkelijk eenzaam? De antwoorden op deze vragen zeggen ons wie wij zijn, en hoe we zelf in het leven staan.

De meest kenmerkende scene is de scene van de mandarijn. Het meisje doet net alsof ze een mandarijn eet, terwijl ze eigenlijk lucht eet. Ze zegt vervolgens: "Je moet niet doen alsof de mandarijn er is; je moet vergeten dat de mandarijn er niet is". Het is duidelijk dat deze scene essentieel is voor de film, dat dit iets wezenlijks uitdrukt voor de thema van de film. Maar wat? Ik ben er nog niet helemaal over uit.

Het meest belangrijke van de film - de vermissing van het meisje - komt niet voor in de film: i.e. het wordt niet in beeld gebracht. De film draait rondom een gebeurtenis dat niet gezien wordt. Net als in de film blow up (waar ik tijdens beoning welk vaker over moest nadenken): Het trauma blijft uit zicht.

Een film doet ons altijd denken dat we de meesters van de wereld zijn: het geeft ons zekerheid. De camera kan alles laten zien wat het maar wilt laten zien. Het geeft ons de veiligheid van een gedetermineerd wereldbeeld, een systeem waarin niets tevergeefs gebeurt. Maar in de werkelijkheid handelen we altijd op basis van onzekerheid, op twijfel. Vanuit ons perspectief is de wereld doordrenkt met contingentie. We hebben niet een God's eye of een Camera's eye point of view.

Het ontbreekt ons aan zekerheid: het belangrijkste blijft buiten ons zicht. En toch moeten we levensbelangrijke beslissingen nemen. Hoe moeten we handelen? Wel, niet op basis van de kennis die ons ontbreekt. We moeten ons aan een doel toevertrouwen zonder te weten of het goed of fout is. En dat is de tragiek van ethiek: we weten niet wat we moeten doen maar toch moeten we wat doen.

We weten ook niet hoe we de film moeten lezen, en toch zijn we gedwongen een lezing te geven. Had die rijkelui jongen haar vermoord? Ik denk van wel. Was zij authentiek en in de waterput gevallen? Ik denk van ook. Was het goed dat de rijkelui jongen vermoord werd? Ik weet het niet, maar ik geloof van wel. Waren Jong-Su en Haei-Mi verliefd en hadden ze samen gelukkig kunnen worden? Zeker weten!

Smaken verschillen.

Maar voor mij was hier geen doorkomen aan.

2,5 uur wacht je op het moment dat er wat gebeuren gaat, maar op veel lange dromerige scenes na blijft dit alles uit.

Dat ik vervolgens zelf nog moet gaan bedenken wat hier allemaal de betekenis van is gaat me dan te ver. Ik ga die tijd dan liever wel nuttig besteden.

Ik weet het nog niet zo. Het einde met de moord en de beoning vond ik sowieso geen sterke keuze. Ik laat 'm nog even bezinken.

Draaide zelfs (ook) nog in Gent dit najaar:)

Na enig bezinken toch wel een bijzondere film. Op z'n minst. Enerzijds traag / observerend / realistisch, anderzijds haast surreëel en spelend met de kijker. Ik vraag me af of de moord en de beoning zich niet in het hoofd / boek van de schrijver Jong-Su afspelen, want dit gebeurt na de uitzoomende shot van hem (schrijvend of typend, meen ik) achter het raam in het appartement van Hae-Mi... en zo is er veel meer waar de kijker zich van alles bij kan afvragen...

Het roze horloge bv., waarvan er niet alleen eentje aangetroffen wordt in een laatje in Bens appartement, maar ook om de pols van een werkvriendin van Hae-Mi. "Dit is geen land voor vrouwen," zegt deze vriendin ook nog eens...


Een kleine acht en ik zou 'm (nu al) graag weer eens zien. Is er kans op een dvd- of bluray-uitgave?

Deze vanavond herzien. De 2,5☆ blijven gehandhaafd; veel te lang en veel te traag. Na het verdwijnen van Hae-Mi stort de film helemaal in.

Mij volstrekt onduidelijk wat er gedroomd dan wel echt gebeurt. Eigenlijk is 2,5 ster nog te veel maar ach, ik strijk over m'n hart

Die is er allang joh, klik hier boven op de pagina ns op "kopen"

De enige manier waarop ik dit verhaal kan verklaren, is dat het voor het grootste deel gefantaseerd is door Jong-Su, de zoon van een arme, opstandige, wereldvreemde boer. Hae-Mi is niet echt, Ben is niet echt, zijn slechts personages in Jong-Su's 'boek', waarbij hij verlangt met haar te zijn, hij misschien ook wel Ben zou willen zijn en hij hen beiden uiteindelijk verliest en volledig - letterlijk en figuurlijk - naakt terugkeert naar zijn kleine werkelijkheid waarin hij er alleen voor staat wanneer zijn vader het gevang in moet. Een scène die mij daarbij dit keer extra opviel, was Jong-Su die wat eet en drinkt (kleine honger) op straat t.o.v. Ben die vanuit de hoogte op hem neerkijkt, alles lijkt te hebben maar toch ook nog een diep verlangen heeft naar iets 'hogers' (grote honger).

Als ik het op die manier bekijk, dan boeit het me eigenlijk mateloos en heb ik alweer zin om hem snel nog eens te zien. Ontzetten mooi in beeld gebracht, een sobere, maar prachtige soundtrack en fantastisch geacteerd. Ik gooi er alvast een halfje bij - ook al is mijn interpretatie misschien de juiste niet...

P.s.: je kan de film misschien ook wel op twee manieren bekijken: de spannende wensdroom die op een whodunnit uitdraait (kleine honger) of de zoektocht en uiteindelijke afrekening met de demonen van Jong-Su die hem loutering brengt (grote honger).