
Beoning (2018)
Alternatieve titels: Burning | 버닝
Zuid-Korea
Drama / Mystery
148 minuten
geregisseerd door Chang-dong Lee
met Ah-in Yoo, Jong-seo Jeon en Steven Yeun
Jong-Soo ontmoet tijdens zijn werk Hae-Mi. Zij vraagt hem op haar kat te passen wanneer zij een tijdje in Afrika verblijft. Bij haar terugkomst introduceert ze Jong-Soo aan ene Ben, een mysterieuze man die ze tijdens haar reis leerde kennen. Op een dag komen de twee de geheime hobby van Ben te weten.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=w3YXYKDATdI
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Ik las dat deze film een soort kruising is tussen Hou en Malick, maar dat is dan Hou voor tot die centrale scène en Malick erna. Ik ben meer Hou-fan dan van Malick en ik vond de film tot dat moment dan ook vooral stukken beter en leuker om naar te kijken.
Het eerste uur vind ik geweldig. Mooi rustige beelden van stad en platteland en een leuke romance met een fijne seksscène en vooral het meisje is de film laat elk moment sprankelen. En dat mondt uit in die ene geweldige scène halverwege. Daarna wordt het wat vaag allemaal. Niet dat de film zelf vaag is of onbegrijpelijk, het is al snel duidelijk dat Ben niet echt schuren in de fik steekt maar dat als metafoor gebruikt voor dingen die hij met meisje doet. Of hij ze nu vermoord als hobby omdat hij als rijke jongeman ergens zijn kick uit wil halen of dat hij ze verkoopt voor mensenhandel en zo rijk is geworden, dat wordt in het midden gelaten maar maakt in de basis ook niet veel uit. Ik denk overigens dat het het eerste is (het vermoorden voor de fun) als soort aanklacht tegen de lege levens van de stadsmensen en vooral uit de wijk Gangnam. Fellini toonde zoiets ook al, bijna 60 jaar terug.
Maar het is vooral de manier hoe het gebracht wordt dat de film vaag maakt. Nauwelijks meer dialoog, lange dromerige scènes. En dat is in dit geval minder mijn smaak maar ik vond ook dat het behoorlijk langdradig werd. Bovendien is het meisje, dat het eerste uur deed leven, ook verdwenen. En de stille Jong-Soo kan de film niet in zijn eentje dragen.
Ik had lange tijd een goede 7 staan voor deze film, maar de mooie momenten overheersen achteraf en de film spookt nog wat rond, dus daarop moet ik het waarderen. 4,0*.
1,5*
Dat de held hier een schrijver is, geeft misschien nog wel een extra dimensie aan het één en ander, al lijken de metaforen naar mijn gevoel eerder te rijmen, dan dat het echt poëtisch wordt. In mijn herinnering had Lee dat met zijn vorige, Shi, beter voor elkaar. Zou ik nog eens moeten bekijken.
Ik heb ook het idee dat het geheel iets korter had gekund. Maar toch, zeker de moeite waard, deze film.
Elk beeld lijkt wel een schilderij en dan niet op een gekunstelde, goedkope manier met bv. kleurfilters maar op een natuurlijke, authentieke manier waarbij de grauwe werkelijkheid wordt verheven tot schoonheid.

Hoe heet die film ook alweer? Oh ja Mandy
Thumbs down voor deze domme vergelijking.
In welk elitegroepje op mm zat jij ook alweer?
De illuminati.
Wil je erbij?




Deze Burning hoop ik wel snel te gaan zien.

Hoe deze puzzel verder in elkaar zit, daarvoor zal ik de film nogmaals moeten herzien. Dat wil overigens niet zeggen dat mijn beoordeling van deze film dan omhoog gaat. Chang-dong Lee's film Milyang (Secret Sunshine) uit 2007 vond ik namelijk een draak.
Waardering: voorlopig een 3.0*
De film is gebaseerd op een kort verhaal van Murakami, dat ik wel gelezen heb, maar om eerlijk te zijn kan ik me niet precies voor de geest halen in hoeverre het originele verhaal afwijkt. Maakt ook niet uit, de film is alsnog danig Murakami-achtig, met een aantal typische Murakami-karakters: Jong-su als stille einzelgänger zonder echte baan en zonder uitgebreid sociaal leven (al gebeurt er in het gemiddelde Murakami-verhaal juist weer vrij veel met dergelijke personages, maar goed), Hae-mi als eigenzinnige vrouw die weliswaar extraverter is maar ook in een soort van sociaal isolement leeft, en ook de rijke Ben heeft wel wat van de verschillende yuppen die her en der in Murakami terugkomen. En ook zaken als de put en de kat zien we vaak terugkomen bij Murakami. De karakters maken ook deels dat het een wat langzame film is, een sociaal geïsoleerde introvert als centraal karakter in een film die ook niet bepaald plotgedreven is, dat is niet voor iedereen lekker film kijken verwacht ik. Hoe dan ook, we volgen met name Jon-su die Hae-mi uit zijn jeugd kent, en haar na lange tijd weer tegenkomt. Maar als snel ontmoet zij de rijke yup Ben; vriendelijk, hoffelijk maar het blijft de film lang vaag wat hij nu eigenlijk doet in zijn leven, en de suggestie is inderdaad dat het niet veel goeds is. Hae-mi verdwijnt, en Jong-su probeert te achterhalen hoe de vork nu in de steel zit.
De film bestaat een beetje uit twee helften, zoals meerderen hier al aangeven, zo ongeveer gescheiden door een fraaie dansscene waar Hae-mi losgaat. Daarvoor zien we hoe Jong-su, Hae-mi en Ben elkaar leren kennen en (enigszins) hoe hun onderlinge relatie ligt, al blijft dat laatste ook opzettelijk onduidelijk. Een centraal thema (volgens mij) is hoezeer ieders zicht op de werkelijkheid beperkt is, en hoe weinig we nu eigenlijk weten over hoe dingen nu echt in elkaar steken. Wat doet Ben nu eigenlijk? Hebben hij en Hae-mi een relatie gehad? Waar is zij beland, en is dat inderdaad de schuld van Ben? Wat bedoelt Ben precies met kassen verbranden? En vanuit Ben's perspectief, wat weet Jong-su? Vanuit Hae-mi's perspectief, wat wil en voelt Jong-su? Maar ook allerlei relatieve details: heeft Hae-mi nu echt in een put gezeten? Is de kat er nou wel of niet? In de tweede helft na de verdwijning wordt de film wat mysterieuzer en ook wat meer na mijn smaak. Het mysterie lost zich slechts deels op, maar Jong-su trekt in ieder geval zijn conclusies. Op grond van beperkte informatie heeft hij een plausibele theorie, maar veel meer ook niet - maar hij handelt rigoureus. Het is een kwestie van vergeten dat Hae-mi wellicht niét door Ben vermoord is.
Zoals ik al zei, ondanks de traagheid zo af en toe zindert de film nog steeds wel na. Omschrijvingen als 'spannend' die ik prominent in de Volkskrant-recensie zie kan ik nou niet echt onderschrijven, en is vermoedelijk ook vragen om problemen qua verwachtingspatroon. Wel een fraaie film die stof tot nadenken geeft en ook cinematografisch een plaatje is, dus rond ik het naar boven af: 4.0*.
Toch massieve kudos voor de dansscene van Haemi op Miles Davis, die zal me nog lang bijblijven.
Precies deze reactie hier boven. Kan het niet beter verwoorden. Sommige mensen vinden 5 min naar de Mona Lisa kijken genoeg om de boodschap te krijgen. Daar hoor ik ook bij.
Mooi geschoten, prima sfeertje, een heel goede rol van Steven Yeun, die ondanks zijn sympathieke voorkomen vanaf het eerste moment de grootste eikel is die je je kunt voorstellen. Nou, en dat plot was ook nog eens alleraardigst, vooral omdat er niet te veel werd uitgelegd. Maar écht bijzonder vond ik het niet. Het is dat de titel nogal opzichtig terugkomt in het verhaal. Als de film Henk of Johnny had geheten, had ik over twee jaar geen idee meer gehad waar hij over ging.
Dit is heel gemakkelijk te verklaren. De interactie van de kijker is net een belangrijk aspect van het kunstwerk, Newman wil emotionele reactie oproepen. Het is de bedoeling dat de toeschouwer, als hij dicht genoeg bij het schilderij zou komen, onderdeel zou worden van het werk aangezien hij de het hele schilderij niet meer zou zien. Ik heb zelf het schilderij nog niet van dicht bij kunnen aanschouwen maar ik kan er wel inkomen dat het voor sommige mensen een soort van hypnotisch effect kan hebben.
Over hypnose gesproken: de scene waar Hae-mi dromerig danst op Miles Davis wist mij te mesmeriseren. Hoort toch bij de beste scenes van 2018.


Een mooi voorbeeld, denk ik, van de dubbelzinnigheid van Lee Chang-dong zijn schrijfwerk is de rol van de zo mysterieuze Ben. Hij zou een mensensmokkelaar of seriemoordenaar kunnen zijn die jonge vrouwen laat verdwijnen, maar verdwijnen kan ook betekenen dat hij ze simpelweg een nieuw leven geeft, want al zijn al dan niet slachtoffers lijken wel gemeen te hebben dat ze vastgeroest zitten in een leven dat ze niet zouden willen. Hielp Ben ze uit verveling of oprecht goede bedoelingen simpelweg om een nieuw leven te beginnen, of verloste hij ze in zijn beleving op een meer lugubere manier? Het zijn dat soort dubbelzinnigheden die Beoning zo'n fijne film maken om verder over na te denken. 4.0*.

Hoop echt dat Plain Archive met een mooie release op de proppen komt in de nabije toekomst.