Beoning (2018)

Ergens halverwege zit een geweldige scène. Het meisje Hae-Mi gaat dansen. Op de achtergrond een Zuid-Koreaanse vlag en verder nog de Noord-Koreaanse bergen, en zij, dansend bij de ondergaande zon en zwoele muziek ontdoet zich van haar kleding. Ongetwijfeld dat de regisseur hier wat mee bedoelt, zoals met zoveel in de film, deels voor mij als niet-Koreaan onbegrijpelijk maar deels ook niet. Dat maakt in die ene scène niet uit echter, want het is vooral als kijkspel geweldig en hij doet iets briljants. Hij laat de muziek ineens wegvallen, waardoor alleen de beelden en het dansen overblijven. En dan valt de warme sfeer weg en wordt het ineens enorm treurig. Het verdriet van het meisje voel je als kijker ook mee, intens. De beste scène van het jaar.

Ik las dat deze film een soort kruising is tussen Hou en Malick, maar dat is dan Hou voor tot die centrale scène en Malick erna. Ik ben meer Hou-fan dan van Malick en ik vond de film tot dat moment dan ook vooral stukken beter en leuker om naar te kijken.

Het eerste uur vind ik geweldig. Mooi rustige beelden van stad en platteland en een leuke romance met een fijne seksscène en vooral het meisje is de film laat elk moment sprankelen. En dat mondt uit in die ene geweldige scène halverwege. Daarna wordt het wat vaag allemaal. Niet dat de film zelf vaag is of onbegrijpelijk, het is al snel duidelijk dat Ben niet echt schuren in de fik steekt maar dat als metafoor gebruikt voor dingen die hij met meisje doet. Of hij ze nu vermoord als hobby omdat hij als rijke jongeman ergens zijn kick uit wil halen of dat hij ze verkoopt voor mensenhandel en zo rijk is geworden, dat wordt in het midden gelaten maar maakt in de basis ook niet veel uit. Ik denk overigens dat het het eerste is (het vermoorden voor de fun) als soort aanklacht tegen de lege levens van de stadsmensen en vooral uit de wijk Gangnam. Fellini toonde zoiets ook al, bijna 60 jaar terug.
Maar het is vooral de manier hoe het gebracht wordt dat de film vaag maakt. Nauwelijks meer dialoog, lange dromerige scènes. En dat is in dit geval minder mijn smaak maar ik vond ook dat het behoorlijk langdradig werd. Bovendien is het meisje, dat het eerste uur deed leven, ook verdwenen. En de stille Jong-Soo kan de film niet in zijn eentje dragen.

Ik had lange tijd een goede 7 staan voor deze film, maar de mooie momenten overheersen achteraf en de film spookt nog wat rond, dus daarop moet ik het waarderen. 4,0*.

Ondanks de schitterende scene, die uiteraard ook mij niet ontgaan was (en waar ook mijn bovenbuurman mjk87 uitgebreid naar verwijst), vond ik het toch vooral een immens saaie film. Totaal niet spannend, boeiend of meeslepend, waardoor alle goede bedoelingen die de film in zich heeft toch weinig betekenisvol zijn in het geheel.

1,5*

Die Miles Davis-scène, inderdaad helemaal goed; zoals er van wel meer fraaie scènes (en muziek!) valt te genieten. Die eindsequentie mocht er ook zijn, zeg.

Dat de held hier een schrijver is, geeft misschien nog wel een extra dimensie aan het één en ander, al lijken de metaforen naar mijn gevoel eerder te rijmen, dan dat het echt poëtisch wordt. In mijn herinnering had Lee dat met zijn vorige, Shi, beter voor elkaar. Zou ik nog eens moeten bekijken.

Ik heb ook het idee dat het geheel iets korter had gekund. Maar toch, zeker de moeite waard, deze film.

Man, wat is dit mooi. Koreaanse parel!

Hoe heet die film ook alweer? Oh ja Mandy

Thumbs down voor deze domme vergelijking.

Thumbs down voor deze arrogantie.
In welk elitegroepje op mm zat jij ook alweer?

De illuminati.

Wil je erbij?

Ik kan beide typen filmkunst waarderen. Mag dat ook?

Lief zijn jongens. Vredesengel John Milton roept

Mijn punt ja.

I know. Dacht; maak ons vrijmetselaarsgeheim maar 'ns openbaar

Overigens vind ik de postproductie bewerkingen in Mandy niet geheel geslaagd. Cosmatos wilde eigenlijk op 35mm (of 16, in ieder geval op film) schieten maar moest het toch digitaal doen. Vervolgens heeft hij in de nabewerking korrels toegevoegd, waarmee je een 80s retrolook krijgt. Maar ik vond dit in scènes met bijvoorbeeld een rode gloed niet zo'n mooi effect geven. Het is wat mij betreft alleen nogal bekrompen om (expressieve) kleurfilters standaard goedkoop te noemen. Maar dat had ik wat vriendelijker kunnen brengen ja...

Deze Burning hoop ik wel snel te gaan zien.

Qua script zeker de intrigerendste en meest gelaagde film van dit jaar. Ik kan het herzien en dan meer verbanden zien/leggen terwijl het nog enigmatisch blijft, net zoals ik de boeken van Murakami kan blijven herlezen. Heerlijk.

Er zijn van die films die je pas na een 2e en misschien ook wel een 3e kijkbeurt kan beoordelen. Stalker en o.a. L'Année Dernière à Marienbad waren voor mij zulke films en ook deze film van Chang-dong Lee zal voor mij waarschijnlijk in dat rijtje thuishoren. Het zijn films waarbij ik na afloop even flink achter mijn oren moest krabben en die mij voorts in verwarring achterlieten. Wat betekent het allemaal? Wat voor filosofie zit hier achter? Staat die kat in de film voor de kat van Schrödinger zoals Cikx verwoordde? Tja, wat voor mysterie steekt hier allemaal achter? Het moge duidelijk zijn dat ik bij de beoordeling van Burning voorlopig niet verder kom dan deze film te waarderen op de cinematografie waaronder enkele zeer mooie scènes zoals de droom scène van Jong-Soo (De brandende kas) en uiteraard de dansscène van de zeer aantrekkelijke Hae-mi en dit op muziek van Miles Davis. Verveeld heb ik mij bij het zien van deze film dus zeer zeker niet.
Hoe deze puzzel verder in elkaar zit, daarvoor zal ik de film nogmaals moeten herzien. Dat wil overigens niet zeggen dat mijn beoordeling van deze film dan omhoog gaat. Chang-dong Lee's film Milyang (Secret Sunshine) uit 2007 vond ik namelijk een draak.

Waardering: voorlopig een 3.0*

Burning was een aparte ervaring. De film is behoorlijk traag, behoorlijk lang en puur qua plot gebeurt er sec gezien ook vrij weinig. In de eerste helft sleepte de film ook nog wel op momenten, en had ik uiteindelijk niet verwacht dat ik alsnog op een zodanig positief eindoordeel uit zou komen. Maar nu, een paar uur na afloop, brandt de film nog steeds na en heeft het toch best wel wat losgemaakt. Het plot is, zoals al eerder gezegd, summier, maar daar gaat het niet zo om - het is een film over eenzaamheid en isolatie, de mens als eiland. Maar ook over klasseverschil en de maatschappij van het huidige Korea, waar ik als niet-Koreaan ongetwijfeld lang niet alles kon duiden.

De film is gebaseerd op een kort verhaal van Murakami, dat ik wel gelezen heb, maar om eerlijk te zijn kan ik me niet precies voor de geest halen in hoeverre het originele verhaal afwijkt. Maakt ook niet uit, de film is alsnog danig Murakami-achtig, met een aantal typische Murakami-karakters: Jong-su als stille einzelgänger zonder echte baan en zonder uitgebreid sociaal leven (al gebeurt er in het gemiddelde Murakami-verhaal juist weer vrij veel met dergelijke personages, maar goed), Hae-mi als eigenzinnige vrouw die weliswaar extraverter is maar ook in een soort van sociaal isolement leeft, en ook de rijke Ben heeft wel wat van de verschillende yuppen die her en der in Murakami terugkomen. En ook zaken als de put en de kat zien we vaak terugkomen bij Murakami. De karakters maken ook deels dat het een wat langzame film is, een sociaal geïsoleerde introvert als centraal karakter in een film die ook niet bepaald plotgedreven is, dat is niet voor iedereen lekker film kijken verwacht ik. Hoe dan ook, we volgen met name Jon-su die Hae-mi uit zijn jeugd kent, en haar na lange tijd weer tegenkomt. Maar als snel ontmoet zij de rijke yup Ben; vriendelijk, hoffelijk maar het blijft de film lang vaag wat hij nu eigenlijk doet in zijn leven, en de suggestie is inderdaad dat het niet veel goeds is. Hae-mi verdwijnt, en Jong-su probeert te achterhalen hoe de vork nu in de steel zit.

De film bestaat een beetje uit twee helften, zoals meerderen hier al aangeven, zo ongeveer gescheiden door een fraaie dansscene waar Hae-mi losgaat. Daarvoor zien we hoe Jong-su, Hae-mi en Ben elkaar leren kennen en (enigszins) hoe hun onderlinge relatie ligt, al blijft dat laatste ook opzettelijk onduidelijk. Een centraal thema (volgens mij) is hoezeer ieders zicht op de werkelijkheid beperkt is, en hoe weinig we nu eigenlijk weten over hoe dingen nu echt in elkaar steken. Wat doet Ben nu eigenlijk? Hebben hij en Hae-mi een relatie gehad? Waar is zij beland, en is dat inderdaad de schuld van Ben? Wat bedoelt Ben precies met kassen verbranden? En vanuit Ben's perspectief, wat weet Jong-su? Vanuit Hae-mi's perspectief, wat wil en voelt Jong-su? Maar ook allerlei relatieve details: heeft Hae-mi nu echt in een put gezeten? Is de kat er nou wel of niet? In de tweede helft na de verdwijning wordt de film wat mysterieuzer en ook wat meer na mijn smaak. Het mysterie lost zich slechts deels op, maar Jong-su trekt in ieder geval zijn conclusies. Op grond van beperkte informatie heeft hij een plausibele theorie, maar veel meer ook niet - maar hij handelt rigoureus. Het is een kwestie van vergeten dat Hae-mi wellicht niét door Ben vermoord is.

Zoals ik al zei, ondanks de traagheid zo af en toe zindert de film nog steeds wel na. Omschrijvingen als 'spannend' die ik prominent in de Volkskrant-recensie zie kan ik nou niet echt onderschrijven, en is vermoedelijk ook vragen om problemen qua verwachtingspatroon. Wel een fraaie film die stof tot nadenken geeft en ook cinematografisch een plaatje is, dus rond ik het naar boven af: 4.0*.

Tot de verdwijning van Haemi was ik helemaal mee met de film. Knap gespeeld, interessante interacties, prachtige weergave van de Zuid-Koreaanse maatschappij en natuur; er was een hoop om van te smullen. Maar met het wegvallen van Haemi stort deze film als een kaartenhuis in voor mij. Dat (Schrödinger)kat-en-muis-spel met teveel verplaatsingen van locatie (dan weer een achtervolging, dan weer de plastic kassen, dan weer een pijnlijke avond met de vrienden van Ben, dan weer slapen op de bank, dan weer in het appartement van Haemi) vond ik stukken minder interessant dan de sociale spanning die tussen het drietal heerst in de geduldig gefilmde eerste helft. Zodoende draaide de film op iets heel anders uit dan ik gehoopt had. Jammer wat mij betreft, hier had een aangrijpend drama in gezeten.

Toch massieve kudos voor de dansscene van Haemi op Miles Davis, die zal me nog lang bijblijven.

Of erger nog: mensen die een half uur met een schuin hoofd gaan kijken naar 'who is afraid of red yellow and blue'. Waarschijnlijk vinden ze zichzelf dan interessant? Anders zou ik het niet kunnen verklaren.

Op de valreep van 2018 zojuist de beste film van het jaar gezien. Verhaal heeft even een aanloop nodig maar de film maakt al snel indruk, je voelt je bijna fysiek aanwezig in de mis-en-scene. Echt betoverend mooi gedaan. Regie, fotografie (die Miles Davis passage is echt om van te watertanden), script en acteurs zorgen voor een magisch gevoel. Onderga dit snel mensen. En nu snel herzien en herzien....

Beste okaye film die ondanks de tweeënhalf uur niet te lang aanvoelde, al vond ik achteraf toch dat ik te weinig beloond was om de lange speelduur te rechtvaardigen.

Mooi geschoten, prima sfeertje, een heel goede rol van Steven Yeun, die ondanks zijn sympathieke voorkomen vanaf het eerste moment de grootste eikel is die je je kunt voorstellen. Nou, en dat plot was ook nog eens alleraardigst, vooral omdat er niet te veel werd uitgelegd. Maar écht bijzonder vond ik het niet. Het is dat de titel nogal opzichtig terugkomt in het verhaal. Als de film Henk of Johnny had geheten, had ik over twee jaar geen idee meer gehad waar hij over ging.

Vooral mooi gemaakt en gefilmd (dansscene is idd erg opmerkelijk) maar qua verhaal en met name personages een beetje mwah..

Dit is heel gemakkelijk te verklaren. De interactie van de kijker is net een belangrijk aspect van het kunstwerk, Newman wil emotionele reactie oproepen. Het is de bedoeling dat de toeschouwer, als hij dicht genoeg bij het schilderij zou komen, onderdeel zou worden van het werk aangezien hij de het hele schilderij niet meer zou zien. Ik heb zelf het schilderij nog niet van dicht bij kunnen aanschouwen maar ik kan er wel inkomen dat het voor sommige mensen een soort van hypnotisch effect kan hebben.

Over hypnose gesproken: de scene waar Hae-mi dromerig danst op Miles Davis wist mij te mesmeriseren. Hoort toch bij de beste scenes van 2018.

Beoning herzien in O42 op een nóg groter doek. Volledige speelduur geruisloos zitten bewonderen. Dit zijn van die zeldzame filmervaringen. Had Cannes moeten winnen. Top-5 materiaal van de 21e eeuw. Speechless!

Deze is niet geschikt voor mensen die denken dat de film erg traag is en vanwege de lengte dus even een krantje tussendoor gaan lezen. Visueel adembenemend en super intens. Maar ieder zijn ding natuurlijk.

Ik denk dat ik deze nog maar een kans moet geven. Heb zo'n idee dat het bij de herziening weleens beter kan worden.

Dit is er wel echt eentje om even te laten bezinken. Beeldschone cinematografie, en aanvankelijk vooral een erg grappige en maffe film omdat Lee Jong-su aen Shin Hae-mi een mooi stel van heel verschillende figuren vormen. Maar later wordt het allemaal een stuk serieuzer, en zelfs spannend als langzaam de contouren zichtbaar worden van een film die diep in de psyche van zijn eenzame en gefrustreerde personages graaft. En dat alles gebeurt op een vrij onvoorspelbare manier. De film stikt van de metaforen en is zowel overduidelijk als raadselachtig in zijn symboliek. Echt heerlijk als een film om nog lang over na te denken.

Een mooi voorbeeld, denk ik, van de dubbelzinnigheid van Lee Chang-dong zijn schrijfwerk is de rol van de zo mysterieuze Ben. Hij zou een mensensmokkelaar of seriemoordenaar kunnen zijn die jonge vrouwen laat verdwijnen, maar verdwijnen kan ook betekenen dat hij ze simpelweg een nieuw leven geeft, want al zijn al dan niet slachtoffers lijken wel gemeen te hebben dat ze vastgeroest zitten in een leven dat ze niet zouden willen. Hielp Ben ze uit verveling of oprecht goede bedoelingen simpelweg om een nieuw leven te beginnen, of verloste hij ze in zijn beleving op een meer lugubere manier? Het zijn dat soort dubbelzinnigheden die Beoning zo'n fijne film maken om verder over na te denken. 4.0*.

Weer alleen een DVD release , daar word je zo moe van hè.

Hoop echt dat Plain Archive met een mooie release op de proppen komt in de nabije toekomst.

Overweeg nu om deze te bestellen want er is nog niks bekend over een Britse release (Artificial Eye).