You Were Never Really Here (2017)

Mij ook, moet je nagaan...

Een film met een verhaallijn waarvan je op voorhand denkt te gaan smullen. De uitwerking is echter zeer teleurstellend. Het blijft oppervlakkig en dan ook weinig vernieuwend. Echte opbouw en spanning is ver te vinden. De muziek is mijns inziens misplaatst en helaas moet ik erkennen dat ik blij was toen ik de ondertiteling zag. Gauw vergeten deze wanproductie.

Wat een kut film!
Te veel rare scenes waarbij ik dacht, waar slaat dit nou op?
De film lijkt erg lang te duren terwijl hij echt maar 89 minuten duurt.
Ook nog eens veel saaie stukken.
Wat zonde van mijn tijd

zalig intens!

Ai, een film die sterk begint maar gewoon steeds zwakker wordt. Inhoudelijk verschrikkelijk zwak, met een script dat je gewoon in 10-15 minuten kan filmen. Maar nee, altijd maar opnieuw, beelden van voorbijrazende huizen of auto's. Precies de zoveelste rit naar huis vanuit een auto, trein of bus. Moet ik daarvoor een film zien? Ik dacht het niet. Meer woorden ga ik er niet aan vuil maken. Joaquin Phoenix is een grandioos acteur en speelt ook hier sterk maar dit ging helemaal nergens over.

Ik sta toch wat te kijken van de hoeveelheid lage cijfers. Ok Ramsay is geen publiekslieveling, maar dit is andere koek...

Niks voor mij, ksnap die hoge scores niet, saaie boel.

Na 40 minuten van mijn leven verpest te hebben, heb ik hem maar uitgezet.

Rechttoe rechtaan eenvoudige Drama / Actie film, met de bekende acteur Joaquin Phoenix (de nodige kilo's aangekomen en voorzien van baard) in de hoofdrol, als de getroebleerde huurmoordenaar Joe, die gespecialiseerd is in het terugvinden van weggelopen rijkeluiskinderen die in de seksindustrie zijn terechtgekomen.

In dit verhaal draait het dus om Joe (Joaquin Phoenix), die samen met zijn moeder (Judith Roberts) woont en die een oorlogsveteraan en getraumatiseerd (hij is een schaduw van zichzelf) is. Van een bevriende privédetective krijgt hij de opdracht de jonge dochter, te weten Nina Votto (Ekaterina Samsonov), van een politicus op te sporen, die terecht is gekomen in de seksindustrie. Hij komt daarbij terecht in een web van geweld en corruptie en zeker als het redden van het meisje uit een bordeel in Manhattan mis gaat, waarbij hij uit is op wraak.

Ondanks dat deze film hier betiteld staat als een Drama / Mystery film (waarbij "Mystery" ongetwijfeld zal slaan op Joe en dan met betrekking tot zijn verleden, wat je te zien krijgt via flashbacks), vond ik het persoonlijk meer een eenvoudige Drama / Actie film, waarbij de actie vooral afkomstig is van een hamer, waarmee Joe de slechteriken neerslaat. Jammer genoeg (althans voor mij) wordt deze actie wel niet expliciet in beeld gebracht en deed de film me denken aan Duits gemonteerde films voor de televisie (althans dat was vooral van toepassing in de jaren 80/90, toen ik nog regelmatig films bekeek op de Duitse televisie), waarbij het geweld er bewust is uitgeknipt. Daarbij moet ik wel zeggen dat het zelf trekken van een tand bij Joe, wel lekker onsmakelijk in beeld werd gebracht.

Het verhaal stelt eerlijk gezegd niet zoveel voor (er wordt ook niet veel in gepraat) en heeft ook wel wat weg van een dertien in een dozijn verhaal, maar het is wel hard, wreed, onontkoombaar en prachtig sober geregisseerd door de Schotse regisseuse Lynne Ramsay (bekend van haar vorige film, te weten de Drama / Thriller film "We Need to Talk about Kevin (2011)"), die qua toon, muziek (deed me regelmatig denken aan jaren 80 synthesizer muziek, toegepast in films van regisseur John carpenter) en plot alles (op het geweld na dan ) fraai in beeld bracht (met name de scène waarbij hij zijn vermoorde moeder in een meer wil laten zinken en daarbij zichzelf wilt laten verdrinken, mocht er wezen) en dat inclusief het bonkige en bebaarde uiterlijk van hoofdrolspeler Joaquin Phoenix (hij moet het in deze film ook vooral hebben van zijn lichaamstaal), die de hele film draagt en dat ook best goed deed. Regisseuse Lynne Ramsay zet Joaquin Phoenix neer als een onvergetelijke en tragische antiheld, waarvoor hij niets voor niets in Cannes de prijs kreeg voor beste acteur.

Het einde waarbij Joe gaat wraak nemen op gouverneur Williams (Alessandro Nivola), die de weggelopen rijkeluiskinderen gebruikt voor de seksindustrie en waarbij Nina zijn persoonlijk favoriet is, leek uit te lopen op een voorspelbaar en clichématig einde, maar heeft nog een leuke verrassing in petto m.b.t. Nina. De scène daarna (de laatste paar minuten van het verhaal) in het restaurant mocht er best wezen en dan doel ik vooral op Joe, die daar zogenaamd zelfmoord pleegt door zich door het hoofd te schieten.

Joaquin Phoenix staat natuurlijk centraal in dit verhaal en hij is ook vrijwel altijd in beeld, maar ook Judith Roberts (in de rol van de moeder van Joe, die zelfs voor een beetje humor in het verhaal zorgt, hoewel haar dood, vermoord, natuurlijk niet humoristisch was) en de destijds 14-jarige Ekaterina Samsonov (in de rol van Nina Votto, die de vermiste dochter is van senator Albert Votto en die op het einde met een scheermes de keel van gouverneur Williams doorsnijdt), deden het best verdienstelijk.

Ondanks dat deze Drama / Actie film (duurt met circa 80 minuten ook niet bepaald lang) qua verhaal misschien niet veel voorstelt, mocht de uitvoering van het verhaal er best wezen en zeker ook de acteerprestaties van Joaquin Phoenix.

Vooral traag, saai en onsamenhangend. Me er met moeite doorheen gesleept, zal hem niemand aanraden en hem zelf meteen weer vergeten.

Sterke en indrukwekkende beelden, een exact passende soundtrack, Phoenix die altijd boeit, en dat geheel in een broeierige metropool à la Taxi Driver. Ik vond het een zeer intense ervaring.

Perfecte combi van harde misdaad overgoten met een aandoenlijke saus.
Het acteerwerk is hoogstaand, de regie een plaatje.
Hier heb ik echt van genoten.

Was je onder invloed of zo

Misschien dat fans van Joaquin Phoenix hier enthousiast over kunnen worden, ik in ieder geval niet. In het licht van het aansprekende thema (kinderhandel) een vervelende film met meer diepte- dan hoogtepunten. Er zijn talloze andere films, die dit thema wel de oprechte aandacht schenken die het verdient. Vooral de ontknoping is een serieuze miskleun. Het is maar film, maar toch…

Iets te arty-farty, deze trage maar sfeervolle wraakfilm over een gekwelde oorlogsveteraan met een onduidelijk verleden. Joaquin Phoenix zet het personage treffend neer, maar de flarden aan visuele informatie die we meekrijgen zijn niet voldoende om een goed beeld van hem te vormen. Dat geldt eigenlijk ook voor de film als geheel. Het kabbelt allemaal niet onaangenaam door, met hier en daar een bloederige, maar niet heel grafisch in beeld gebrachte, uitbarsting van geweld, maar echt indruk maken de gebeurtenissen niet. Dat is mede te danken aan de enigszins misplaatste, te nadrukkelijk aanwezige soundtrack van Jonny Greenwood, maar feitelijk ligt het voornamelijk aan het te vrijblijvende, vaag uitgewerkte script. Deze moderne Taxi Driver heeft zo zijn momenten, maar net te weinig.

Joaquin Phoenix behoort bij mij tot mijn favouriten acteurs, maar helaas worden zijn films steeds minder.
Deze film kon me echt nergens boeien, een grote wazige film zonder ergens een geheel te zijn of worden.
Met ontzettend veel moeite toch afgekeken, al een prestatie of zich
Mijn advies deze waardeloze film zonder enige samenhang lekker links laten liggen.

Vond er niets aan, boeide me geen moment. Saaie, slaapverwekkende arty-farty film.

Dit is toch geen film over kinderhandel? Dit is gewoon een karakterstudie. Ferrara's Bad Lieutenant gaat toch ook niet over corruptie binnen het politiecorps? Er zijn ook andere films die dat thema beter en oprechter uitwerken maar daar gaat het bij die film toch niet om?

En waarom is de ontknoping een miskleun?

Beslist geen rechttoe rechtaan wraakthriller. Daarvoor is de film te fragmentarisch en desorienterend, en de montage te tegendraads. Toch alle lof voor de regisseur voor de manier waarop de film is opgebouwd.
Ook hier geld weer: zoals je bij 'n goed boek soms tussen de regels door moet lezen, moet je hier wat dieper gaan om tot de essentie door te dringen.
Het sobere maar geweldige acteerwerk van Phoenix ,de onconventionele soundtrack en de indringende manier van filmen maken het geheel tot 'n bijzondere en intense filmervaring.
Tot slot nog een kanttekening: Met name een scene, (de "stervensbegeleidingsscene", om het zo maar te noemen) vond ik dusdanig overrompelend dat hij voor mij nu al klassiek is.

Aparte film die enigszins boeide. |Niet zo mijn ding. 3.0

Rauwe film met een intens acterende Joaquin Phoenix, reden alleen al om deze film te zien. De fijne score van Jonny Greenwood is daarbij zeer doeltreffend. Het script is al met al te mager om deze film een hogere score dan 3,5 te geven.

“Joe, wake up. It's a beautiful day.”

Lynne Ramsay is een intrigerende regisseur. You Were Never Really Here is een film die niet iedereen zal kunnen bekoren, maar het is een film die mij nog dagen is bijgebleven. Dat komt vooral door de fantastische sfeer en Joaquin Phoenix. Een grandioze acteerprestatie, en vanaf de eerste scene weet Phoenix je helemaal mee te slepen in het trieste leven van Joe, en de vele demonen die in zijn hoofd rondspoken.

Het wraakverhaal zelf is wat conventioneel, maar de uitwerking van Ramsay is verre van standaard. De cinematografie, het camerawerk, de manier waarop de actiescènes zijn gefilmd… Briljant. Geef Ramsay genoeg vrijheid en het resultaat is nagenoeg perfect. Onheilspellend, naargeestig, eigenzinnig en steengoed, ga deze film onder de juiste omstandigheden kijken en hij blijft je nog dagen bij.

Altijd goede films met Ramsey (moet nog enkel Morvern Callar zien). Deze is niet anders. Je ziet de grauwe wereld eventjes door de ogen van de mentaal verwoeste Joe, een man die veel te veel slechts gezien heeft in zijn leven. Als huurmoordenaar wordt hij met nog meer dood en verderf geconfronteerd. De film vond ik qua sfeer wat meehebben van Refns Drive: de gewelduitbarstingen, de muziek, stedelijk. Al is Ramsey zuinig in het tonen van geweld door het niet grafisch in beeld te brengen. Ze tovert soms magische scènes boven; van de scène in het water waarbij Joe zijn moeder een begrafenis gaf kreeg ik rillingen en het einde vond ik heel mooi en passend. Toch een sprankje hoop. Minpuntje: dat Joe zomaar de residentie van die gouverneur kon binnenwandelen was op zijn minst ongeloofwaardig.. En dan nog Joaquin Phoenix als vadsige ex-veteraan die een reden zoekt om verder te leven. Zalig.

Vette prent. Hoewel sommige cuts in de film wat geforceerd edgy aanvoelden, ben ik over het algemeen toch wel te spreken over de cinematografie. Phoenix is als altijd weer fenomenaal, ook al zegt hij bijna niks. Klein verhaal, misschien iets te klein voor een hoge score, maar zeker mooie sfeeruitwerking.

Ik vond die twee films toch een stuk sterker, terwijl ik op voorhand meer benieuwd was naar deze. Phoenix speelt inderdaad erg goed maar verder wilde het maar niet boeien. Vanaf halfverwege word het wel iets beter maar niet genoeg om de film te redden, jammer.

Sowieso Good Time ja, dat vind ik met gemak de beste van deze 3 titels.

Die twee vond ik dan juist weer een stuk zwakker

De aard van de dialoog die deze film met Taxi Driver aangaat - poltiek, politieke assassinatie, kinderprostitutie, anti-held die infant bevrijdt uit prostitutie, god’s lonely man, de desolate straten van NY, ambigu gedroomd slotakkoord- ontglipt me vooralsnog, maar dat deze film een late intertekstuele dialoog aangaat, moge duidelijk zijn. Les Salauds resoneert mee, de wraakhamer van Old Boy en een malevolente interpretatie van Ghost Dog.

Negeer het hierbovenstaande gerust, maar overweeg het volgende: hoe wordt de held van deze film neergezet: getraumatiseerd, kinderloos, inwonend bij moeder (hé, Oedipus), verslingerd aan thanatos en speelse zelfmutilatie en -medicatie. Laten we zeggen: weinig gericht op een deugdelijk, zinvol bestaan in klassieke zin. Hij is uiteindelijk uit hetzelfde hout gesneden als de pionnen die hem komen vermoorden; vandaar de handreiking, vandaar dat surreële gezamenlijke zingen, ‘I’ve never been to me.’ Dat onbezochte ‘me’, dat vat vol potentie dat jongere is, is vervangen door een professionele identiteit of een ternauwernood niet te onderdrukken angstdroom van verdrongen ervaringen. Hoe dan ook word je verneukt, of erger, door volwassenen. Door volwassen mannen, feitelijk. Mannen in deze film zijn hoe dan ook gedoemd hun eigen ondergang in elkaar te timmeren. Alsof ze er nooit echt waren.

Mooie film die sluipend onder je huid kruipt als een wakende droom.

De getraumatiseerde Joe wordt ingetogen, rauw en haast nihilistisch geportretteerd door Phoenix. Als je ooit pijn gekend hebt, herken je het in Joe's ogen. Hij sleept zich door een wereld heen waarin hij eigenlijk niet kan bestaan - zijn kwelling transpireert ademend buiten het scherm. Enerzijds verteerd door gitzwarte, suïcidale gedachten en anderzijds gevangen door zijn sterke verantwoordelijkheidsgevoel kan hij niet toegeven aan zijn prangende verlangen om eruit te stappen.

De minimalistische dialogen, de sobere cinematografie en de sporadische flashbacks worden effectief gedoseerd. Doordat het geheel afstandelijk oogt, roept het juist betrokkenheid op. De momenten waarop Joe alleen is met zijn zwaarmoedige gedachten - spaarzame tijd waarin hij werkelijk zichzelf kan zijn - doen daarom haast voyeuristisch aan. Deze man is vanbinnen kapot, kan niet meer en gaat toch door. Niet omdat hij wil, maar omdat hij moet; van zichzelf, voor anderen.

You Were Never Really Here vermijdt geijkte paden. De keukenscène (met een van de schaarse muzieknummers) is briljant - absurd en toch menselijk. De scène bij en in het meer: schrijnend, anders en erg mooi.

De kracht van deze film is zijn leegte. Het is een karakterschets op een abstract canvas waarvan de penseelstreken nog ontdekt moeten worden. Verwar het verbergen of het onmogelijk kunnen uiten van emoties niet met de afwezigheid ervan. Kijk dieper. Leef mee. Bij mij kwam het absoluut binnen. Dikke voldoende!

Mee eens. Begrijp het eveneens niet.