Gojira no Gyakushû (1955)

Af en toe natuurlijk behoorlijk lachwekkend maar voor het overgrote deel wat te saai! Hierna werden de films pas echt lachen!

Matige Godzilla.

In mijn versie noemde het beest trouwens Angelis, niet Gigantis. Of iets dergelijks. In ieder geval was het al snel duidelijk dat het beest of 4 poten diende te lopen, maar dat de acteur daar niet zo bekwaam in was. Wat wel tot enkele grappige scenes leidde uiteindelijk. Ook de wat versnellede kinderplein vechtscenes tussen beide monsters zijn om dood te gaan.

Maar verder een beetje saai inderdaad. Het zwart/wit speelt soms wel in het voordeel van de film, vooral wanneer er stof/rook/vuur in beeld is.

Probleem is een beetje de lamme tegenstand die Gojira krijgt. Het hoogtepunt van deze film ligt eigenlijk in het midden, wat de rest daarna een beetje saaie kost maakt. Daarbij is Gojira niet te verslagen door de mensheid, waardoor een nogal idioot eindplan bedacht moet worden. Allemaal niet bijster interessant.

Wel enorm hilarisch, de rol van Takashi Shimura, wiens gelaatsuitdrukking tijdens z'n eerste shot een bijnakopie lijkt van die uit de bekende schommelscene in Ikiru. Erg grappig om die man plots in een Gojira film te zien rondlopen.

Verder is het wel aardig, wat lachen met Gojira en de gekke special effects. Maar te saai om een echt leuke film te zijn. 2*

Je zult Anguirus bedoelen. Gigantis waarnaar jij verwijst (de alternatieve titel is ook wel Gigantis - The Fire Monster) verwijst trouwens naar Godzilla zelf (!). In de Amerikaanse dubversie uit 1956 heet Godzilla Gigantis

De tweede Gojira film is net als het origineel in zwart/wit en normaalbeeld (de 26 vervolgen, waarvan de eerste pas 8 kaar later zou komen) zijn allemaal in kleur en de meeste in flonkerend TOHOscope.

Ook hier een nog meer serieuze ondertoon, ditmaal niet de oorlog, maar gedoe met gevangenen. Voorts gaat het natuurlijk om gevechten en monsters en dat is allemaal zeer OK. De gevechten met Anguirus zijn de moeite waard en het slotoffensief tegen Godzilla in de besneeuwde bergen en de lwaines behoren tot het beste uit de hele Godzilla serie.

Leuk om de klassieke acteur Shimura Takashi ook in dit deel even te zien opduiken. Hij had ook een rol in de originele Gojira film.

Godzilla uit de eerste film is niet meer maar het duurt niet lang voor een nieuwe zijn plaats inneemt: nog geen 7 maanden nadat de eerste film uitkwam was er al dit vervolg in de bioscoop.

Regisseur Ishirô Honda en componist Akira Ifukube keerden niet terug, acteur Takashi Shimura wel, al is zijn terugkeer als professor Yamane maar beperkt tot een korte, welkome cameo.

Jammer dat er geen enkel interessant personage in de film zit. De acteerprestaties en effects zijn er vergeleken met de eerste film niet op vooruitgegaan, integendeel. Ze moesten dan ook de klus met iets meer dan de helft van het budget van de eerste film zien te klaren.

Godzilla krijgt het hier voor het eerst aan de stok met een andere kaiju: Anguirus, een gemuteerde ankylosaurus die opvallend weinig screentime krijgt. Ik bleef toch wat op mijn honger zitten na het gevecht tussen de twee kaiju.

In de eerste film speelde het zwart-wit in het voordeel maar hier miste ik toch wat kleur, de gevechten hadden er dan wellicht wat leuker uit gezien.

De sfeer is in ieder geval luchtiger. Waar je in de eerste film de personages moeilijk op een glimlach kon betrappen hoor je hier meerdere lachsalvo's.

Jammer dat er meer tijd besteed lijkt te worden aan een erg zwak romantisch subplotje dan aan Godzilla en Anguirus.

De laatste scène voelde wat anticlimactisch aan. Uiteindelijk heb je hier meer sympathie voor Godzilla dan voor de menselijke personages.

2*

Ook in dit vervolg op Gojira die slecht één jaar voor deze film uitkwam is het titelmonster niet de focus van de film. Hij en Anguirus zijn wederom slecht een alles verwoestende natuurkracht, en de menselijke personages moeten het leeuwendeel van de film dragen. Het plot is goed genoeg om te blijven boeien

Niet dat er over Gojira-actie wat te klagen valt, want hier mag het monster het voor het eerst opnemen tegen een ander beest. Dit zijn de beste scènes in de film, en dingen die op den duur kenmerken zouden worden voor de Gojira-films (zoals de plat-gewalste pagode) maken hier hun opwachting. Anguirus is nou niet echt de meest imposante vijand waar Gojira het tegen op zou gaan nemen, maar als eerste monster is hij wel oké, en de actie is gewoon lekker vet.

Maar als Anguirus eenmaal het veld geruimd heeft wordt het allemaal een stuk minder. De methode die uiteindelijk gebruikt wordt om Gojira uit te schakelen zorgt voor een constante herhaling van beelden terwijl ons monster het maar letterlijk over zich heen laat komen. Er is dan nog wel een aardig emotioneel moment, maar de koek is net als in de eerste film 10 minuten voor het eind wel op.

Maar daarvoor is het allemaal wel leuk. Zeker niet zo goed als de eerste film, maar wel redelijk vermakelijk; vechtende monsters blijven leuk om naar te kijken.

Vreemd dat men bij deze film gekozen heeft voor fast-forward gevechten. Beelden vertragen lijkt me juist het beste effect voor torenhoge monsters maar ik heb geen idee of ze deze techniek destijds al onder de knie hadden. Wat ik gewoon vreemd vindt is dat ze in Raids Again de beesten tekeer laten gaan als twee stoeiende straatjochies! Was dit opzettelijk gedaan? Vond men de eerste Godzilla misschien iets té serieus en sinister?

Leukere film dan de eerste. Hier werd in ieder geval al meteen duidelijk dat een Godzilla film het toch vooral moet hebben van de monster vs monster gevechten, iets wat goed zichtbaar is in de gave scenes tussen Godzilla en Anguirus. Hilarische wetenschappelijke onzin over hoe Anguirus een ankylosaurus zou zijn, dat komt met geen mogelijkheid naar voren in de manier hoe het beest er uit ziet of beweegt. Verder hebben de oude films het qua special effects slecht overleeft en zijn ze inferieur aan de stop motion technieken die in het westen gebruikt werden, maar lollig is het allemaal wel. De knulligheid zorgt echter tegelijkertijd ook voor wat moeizame momenten waarop de film compleet stil valt en helaas is Anguirus te snel weer uit beeld. Op naar de volgende film.

Deel 1 uit 1954 was nog de beste. Deze viel mij erg tegen. Vooral de monster met zijn nietszeggende en niet bewegende ogen. Maar ja, 1955, special effects waren toen niet zoals nu. Harryhausen zou het beter hebben gedaan. Afijn, op naar de volgende Gojira film.

Vermakelijke Godzilla. Ik heb mijn Godzilla reeks maar eens voortgezet na een tijd met deze tweede film over het grote beest. Qua spektakel is dit wel een leuker deel dan de allereerste, maar het voelt wel als een herhalingsoefening. Godzilla komt weer uit de zee, verwoest een hoop en vertrekt weer. Ik hoop niet dat die tientallen vervolgdelen exact hetzelfde patroon volgen. Gelukkig introduceren ze hier wel Anguirus, een enorme egel of hagedis of wat 'ie ook mag zijn. De gevechten tussen hem en Godzilla leveren ieder geval wat andere actie op dan de strijd met de Japanse militairen. Jammer genoeg verdwijnt hij te snel weer uit de film, waarna het weer wat saaier wordt.

Door het zwart-wit beeld en dankzij de miniaturen komt de actie nog wel verzorgd en interessant over. Voor een film uit de jaren 50 zijn de effecten best goed te pruimen, al moet je er niet te lang naar kijken.

3*

Vrij goede Godzilla film tot drie kart van de film. Op het begin zijn best goede POV shots genomen van Godzilla. Deze waren best indrukwekkend.
Het is echt fijn om te zien dat de stad Osaka zich voorbereidt op de komst van Godzilla en nog probeert hem weg te lokken van de stad.
Nadat alles mis is gegaan, trekt Godzilla naar de stad en zorgt dit voor mooie actie wanneer hij Anguirus tegenkomt. Het shot bij de pagode was zeker de moeite waard.

Helaas wordt de film zoals eerder gezegd redelijk saai nadat Anguirus het loodje legt.

De nieuwe theme-song(?) op het begin was ook aardig.