Gojira tai Hedorâ (1971)

De Godzilla-films uit de jaren '70 zijn de zwaksten uit de reeks.

Dit is de slechtste Godzilla-film die in de jaren '70 gedraaid werd.

Dit maakt deze film dus...

Ehm...hoeveel heb je er gezien dan?

Qua visuelen ben ik het met Ravenstein eens, dit ziet er echt bedroeven uit.

Het verhaal is ook meer een politieke boodschap dat de mensheid eens moet ophouden met het vervuilen van de aarde.

Enige lichte spanning in het begin toen de smogmonster wat mensen te grazen nam. Maar het gevecht tussen Godzilla en het monster is niet erg bizonder.

Vreemd genoeg is dit wel een van de bekendere godzilla films, zou niet kunnen indenken waarom.

2,0

Inderdaad de slechtste uit de serie.. Godzilla is geen monster meer, maar een EO-kindervriend die grapjes maakt en zwaait naar de camera. Het smog-monster zit leuk in elkaar maar verder niet veel speciaals. Jammer.

Dit is me toch troep

Vooral Gojira zelf is maar een doodsaai monstertje in deze film. Loopt rond als een overjaarse kat (wat is dat toch met dat gebaartje), springt rond als een klein kind als hij geraakt wordt door aanvallen van de tegenstander, en heeft z'n ogen op kwart na negen staan.

Nu is de Gojira reeks nooit wat je noemt hoogstaand geweest, maar deze film maakt het wel erg bont. Slechte special effects, maffe muziekintermezzos. De muziek zelf is niet om aan te horen verder. Af en toe wat psychedilische beelden, met wat hippiegedoe er tussen (er hangt trouwens doorheen de hele film een onfris hippiegeurtje).

En dan wordt het op zo'n manier doorelkaargeklutst dat je een wandelende ramp overhoudt. Volgens mij waren de editor en sounddesigner geregeld dronken. En da's dan uiteindelijk toch 85 minuten volop genieten . Bij momenten zo brak dat het echt tranen met tuiten lachen is.

Niet dat ik daar erg veel sterren voor over heb, maar toch. Mist vooral de zinloze destructie die de andere Gojira films zo leuk maakt, maar dit jaren 70 make love not war vehikel heeft zo ook z'n "charmes".

1.5*

Een wetenschapper in een duikpak is goed nieuws! Godzilla is actief, of beter gezegd Hedorah is eerst actief (naam verzonnen door zijn pientere zoon). Een monster dat leeft van vervuiling. Dat is een leuk uitgangspunt, want de originele Godzilla had natuurlijk ook al een dergelijke achtergrond.

Verder bevat de film enkele nieuwigheden in de reeks zoals de zeer Jaren 70 look incl. vloeistofdia's en allerlei ander hippiegedoe (met een jamsessie voor een schonere aarde op Mt. Fuji die je Eli Eli-avant la lettre zou kunnen noemen!!!), animatiescenes en andere electro-effecten.

Het monster Hedorah is bijzonder leuk in alle stadia van ontwikkeling van kikkervis tot vliegende-zwavelgordijnspuitend-platvis tot wandelende rubberlappenpoetsdoek-met rode oogjes. Godzilla is een karikatuur van zichelf (hetgeen al start in de eerste scene met Godzilla die een soort Tai-Chi doet bij opkomende zon), begeleidt met maffe (mars)muziekjes. Een beetje té cheesy en niet echt een eerbetoon aan Japans favoriete monster.

De gevechten zijn ook weinig memorabel, maar ik geloof niet dat er een andere Godzilla film iswaar de monsters zoveel screentime krijgen en alleen dat al maakt de 'historisch' en gedurende de hele tijd zeer genietbaar. Vreemd dat dat hier niet in de waardering tot uitdrukking kom. Natuurlijk is het hartstikke slecht, maar het is wél genieten!

De openingsscène is meteen raak. We zien namelijk hoe Hedorah opdoemt uit een smerige, borrelende oceaan en de dreigende blik in de ogen van het wezen voorspelt weinig goeds. Enkele shots van het afvaltapijt dat op het water drijft en de toxische gassen van de vele fabrieken in de buurt leren de kijker dat het monster uit vervuiling geboren is. Een throwback naar de roots van de eco-horror dus. De film is op zijn zachtst gezegd onsamenhangend en gaat bovendien gebukt onder Banno’s drang naar audiovisuele experimenten die, inclusief discoballen en psychedelische achtergrondjes, vooral erg seventies ogen. De finale tussen beide gezelschappen is niet meer dan een ordinaire worstelmatch. Grappig en amusant, dat wel, maar goed? Verre van.

Oh ja, de geluidseffecten zijn hilarisch .

De volledige review: Godzilla vs. Hedorah (1971, Yoshimitsu Banno) - cultmoviesreviewed.com

Leuk achtergrondverhaal over vervuiling, maar de uitwerking is echt matig. Ondanks dat we bijna de gehele film monsters in beeld hebben wat een prima pluspunt is, valt het verder behoorlijk tegen. Het is bijna slapstick humor geworden en Godzilla is nauwelijks nog imposant. Maar goed, dit probleem hebben tig Godzilla films uit de jaren 60 ook. Hopelijk wordt het tijdperk van Godzilla in de 70's niet zo vreselijk als in deze film. Vreselijke geluidseffecten trouwens, ik werd ook helemaal gek van die klote trompetdeuntjes.

1,5*