Candyman (1992)

Candyman, een horrorklassiekertje uit de jaren 90 waarvan ik nooit echt de drang heb gehad om hem te kijken. Nu toch maar eens aangezet, en daar heb ik geen spijt van..... Apart filmpje.

De subtiele maar zeer effectieve soundtrack schept een mysterieus sfeertje dat door de hele film hangt. Virginia Madsen acteert prima als de langzaam tot waanzin gedreven Helen. Tony Todd is imposant als Candyman, zeg maar de moordlustige Captain Hook van de achterbuurten van Chicago. Sowieso komt de Windy City hier niet heel florissant uit de hoek. Wat een troosteloze buurten daar zeg (maar voor de film een perfecte setting). Het is nooit echt eng (of zelfs héél spannend), en het is af en toe allemaal een beetje vaag... Toch heeft Candyman een soort vreemde vibe waar ik wel van kon genieten (zo'n scene waar Candyman zijn rottende karkas toont inclusief honderden bijen vind ik gewoon enorm tof). De scene met de vlammende vuilnishoop is eveneens erg sterk.

Zal hem niet zo snel nog eens aanzetten denk ik, maar Candyman verdiend zijn reputatietje absoluut. Tony Todd is creepy, het desolate sfeertje werkt, en er is genoeg (vreemde shit) te beleven om het een kleine 100 minuten leuk te houden.

Exterior, hallway, and stairway scenes were actually filmed for a few days in the infamous Cabrini-Green housing projects, though the producers had to make a deal with the ruling gang members to put them in the movie as extras to ensure the cast and crew's safety during filming. Even with this arrangement, a sniper put a bullet through the production van on the last day of filming, though no one was injured.

Candyman moet het vooral hebben van een sterke sfeerschepping en een zeer goed spelende Tony Todd. Visueel is er zeker voldoende te zien, met soms wel echt sterke momenten, en ook de schrikmomentjes zijn ruim aanwezig. De spanningsboog en vooral het 'gebeuren' is dan eerder matig en mist naar mijn smaak wel wat gore. Maar ok, het missen van gore is wel een persoonlijk probleempje van mij

3*

De jaren 90 waren geen vruchtbare jaren voor horror. De grote namen in het genre, die in de jaren 70 en 80 waren gecreëerd, waren flink op hun retour of simpelweg al dood en begraven. En hoewel Candyman qua populariteit niet echt van het kaliber Jason, Michael of Freddy is, het is één van de weinige echt iconische horrorfiguren die ontstond in de jaren 90. Zoals de Cenobites in Hellraiser - ook een creatie van Clive Barker - valt Candyman in vergelijking met de bestaande slashermonsters op, want hij was anders. Naast het feit dat hij één van de eerste (en weinige) zwarte horrormonsters is, voelt ook de film Candyman anders dan de meeste slashers die we eerder zagen.

Candyman heeft qua structuur en toon veel weg van de Japanse horrorfilms die eind jaren 90 steeds populairder werden: Een journalist of onderzoeker duikt in een vrij enge legende en raakt hier steeds verder in verwikkeld. Candyman is geen entertainment zoals we gewend zijn van een slasher: de sfeer is duister, naargeestig en kil. Dat kille komt voort uit de inhoud; er is weinig tot geen komische noot en de thematiek is vrij zwaar. Het kille zit ‘m ook in de stijl, de film gebruikt bijvoorbeeld maar weinig muziek en is dus tijdens veel sequenties vaak opvallend (en effectief) stil. De film is niet puur bloedvergieten, maar focust veel op het drama en voelt soms meer als een detective-thriller, maar zodra de roestige haak van het titelpersonage om de hoek komt kijken wordt het pure en rasechte horror. Virginia Madsen speelt verder een fenomenale rol, met verder ook prima bijrollen. Alleen wie besluit er in hemelsnaam om übergeek Ted Raimi te casten als stoere gozer? Dat is minder geloofwaardig dan al die Candyman spookverhalen bij elkaar opgeteld.

4 sterren.

You called?

Reizen in het buitenland zijn altijd een mooie gelegenheid om een filmpje op Netflix mee te pakken, wat niet opgenomen is in het Nederlandse aanbod. Zo ook Candyman, een film die ik normaal niet snel zou kijken, maar op deze manier toch een kans gaf. Ik had her en der wel wat verhalen gehoord maar verwachtte eigenijk een simpele slasher. Groot was de verassing dat Candyman een verassend intelligente horror is die een stuk dieper gaat dan de omschrijving doet vermoeden. Dit alles vergezeld van een prachtig hypnotiserende soundtrack, die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort. En daarnaast stamt deze horror nog uit de goede oude tijd waarbij ze nog gebruik maakten van praktische effecten in plaats van spuuglelijke CGI!

Hoewel het verhaaltechnisch dus wel goed zit was ik wel enigszin teleurgesteld door Candyman zelf. Hoewel zijn verschijning tot op zekere hoogte ook wel heel tof gedaan is, joeg hij mij op geen enkel moment schrik aan. Ook de haak die als moordwapen gebruikt werd, vond ik vandaag de dag behoorlijk achterhaald overkomen , al moet je er natuurlijk wel rekening mee houden dat je naar een film uit 1992 zit te kijken. Nog een nadeel vond ik dat, hoewel het verhaal sterk is, het wat mij betreft wel iets vlotter op gang had kunnen komen.

Toch is Candyman in zijn totaliteit zelfs anno 2018 nog, een frisse wind op horrorgebied. De balans tussen drama en horror is precies goed, en bevat nét dat einde wat een tikkeltje over de kop gaat maar de film wel met een klapper laat eindigen (in positieve zin). En dan die geweldige soundtrack weer..

3,5*