Candyman (1992)

Candyman, een horrorklassiekertje uit de jaren 90 waarvan ik nooit echt de drang heb gehad om hem te kijken. Nu toch maar eens aangezet, en daar heb ik geen spijt van..... Apart filmpje.

De subtiele maar zeer effectieve soundtrack schept een mysterieus sfeertje dat door de hele film hangt. Virginia Madsen acteert prima als de langzaam tot waanzin gedreven Helen. Tony Todd is imposant als Candyman, zeg maar de moordlustige Captain Hook van de achterbuurten van Chicago. Sowieso komt de Windy City hier niet heel florissant uit de hoek. Wat een troosteloze buurten daar zeg (maar voor de film een perfecte setting). Het is nooit echt eng (of zelfs héél spannend), en het is af en toe allemaal een beetje vaag... Toch heeft Candyman een soort vreemde vibe waar ik wel van kon genieten (zo'n scene waar Candyman zijn rottende karkas toont inclusief honderden bijen vind ik gewoon enorm tof). De scene met de vlammende vuilnishoop is eveneens erg sterk.

Zal hem niet zo snel nog eens aanzetten denk ik, maar Candyman verdiend zijn reputatietje absoluut. Tony Todd is creepy, het desolate sfeertje werkt, en er is genoeg (vreemde shit) te beleven om het een kleine 100 minuten leuk te houden.

Exterior, hallway, and stairway scenes were actually filmed for a few days in the infamous Cabrini-Green housing projects, though the producers had to make a deal with the ruling gang members to put them in the movie as extras to ensure the cast and crew's safety during filming. Even with this arrangement, a sniper put a bullet through the production van on the last day of filming, though no one was injured.

Candyman moet het vooral hebben van een sterke sfeerschepping en een zeer goed spelende Tony Todd. Visueel is er zeker voldoende te zien, met soms wel echt sterke momenten, en ook de schrikmomentjes zijn ruim aanwezig. De spanningsboog en vooral het 'gebeuren' is dan eerder matig en mist naar mijn smaak wel wat gore. Maar ok, het missen van gore is wel een persoonlijk probleempje van mij

3*

De jaren 90 waren geen vruchtbare jaren voor horror. De grote namen in het genre, die in de jaren 70 en 80 waren gecreëerd, waren flink op hun retour of simpelweg al dood en begraven. En hoewel Candyman qua populariteit niet echt van het kaliber Jason, Michael of Freddy is, het is één van de weinige echt iconische horrorfiguren die ontstond in de jaren 90. Zoals de Cenobites in Hellraiser - ook een creatie van Clive Barker - valt Candyman in vergelijking met de bestaande slashermonsters op, want hij was anders. Naast het feit dat hij één van de eerste (en weinige) zwarte horrormonsters is, voelt ook de film Candyman anders dan de meeste slashers die we eerder zagen.

Candyman heeft qua structuur en toon veel weg van de Japanse horrorfilms die eind jaren 90 steeds populairder werden: Een journalist of onderzoeker duikt in een vrij enge legende en raakt hier steeds verder in verwikkeld. Candyman is geen entertainment zoals we gewend zijn van een slasher: de sfeer is duister, naargeestig en kil. Dat kille komt voort uit de inhoud; er is weinig tot geen komische noot en de thematiek is vrij zwaar. Het kille zit ‘m ook in de stijl, de film gebruikt bijvoorbeeld maar weinig muziek en is dus tijdens veel sequenties vaak opvallend (en effectief) stil. De film is niet puur bloedvergieten, maar focust veel op het drama en voelt soms meer als een detective-thriller, maar zodra de roestige haak van het titelpersonage om de hoek komt kijken wordt het pure en rasechte horror. Virginia Madsen speelt verder een fenomenale rol, met verder ook prima bijrollen. Alleen wie besluit er in hemelsnaam om übergeek Ted Raimi te casten als stoere gozer? Dat is minder geloofwaardig dan al die Candyman spookverhalen bij elkaar opgeteld.

4 sterren.

Arrow Video

You called?

Reizen in het buitenland zijn altijd een mooie gelegenheid om een filmpje op Netflix mee te pakken, wat niet opgenomen is in het Nederlandse aanbod. Zo ook Candyman, een film die ik normaal niet snel zou kijken, maar op deze manier toch een kans gaf. Ik had her en der wel wat verhalen gehoord maar verwachtte eigenijk een simpele slasher. Groot was de verassing dat Candyman een verassend intelligente horror is die een stuk dieper gaat dan de omschrijving doet vermoeden. Dit alles vergezeld van een prachtig hypnotiserende soundtrack, die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort. En daarnaast stamt deze horror nog uit de goede oude tijd waarbij ze nog gebruik maakten van praktische effecten in plaats van spuuglelijke CGI!

Hoewel het verhaaltechnisch dus wel goed zit was ik wel enigszin teleurgesteld door Candyman zelf. Hoewel zijn verschijning tot op zekere hoogte ook wel heel tof gedaan is, joeg hij mij op geen enkel moment schrik aan. Ook de haak die als moordwapen gebruikt werd, vond ik vandaag de dag behoorlijk achterhaald overkomen , al moet je er natuurlijk wel rekening mee houden dat je naar een film uit 1992 zit te kijken. Nog een nadeel vond ik dat, hoewel het verhaal sterk is, het wat mij betreft wel iets vlotter op gang had kunnen komen.

Toch is Candyman in zijn totaliteit zelfs anno 2018 nog, een frisse wind op horrorgebied. De balans tussen drama en horror is precies goed, en bevat nét dat einde wat een tikkeltje over de kop gaat maar de film wel met een klapper laat eindigen (in positieve zin). En dan die geweldige soundtrack weer..

3,5*

The Arrow Video Story

Vermakelijke horror die lekker wegkijkt.

Scared of something?

In mijn herinnering was dit een film uit 1998. Nu pas dringt het tot me door dat het een tweede vervolgdeel betrof, in die tijd en de jaren daarna bleef ik maar behoorlijk postieve geluiden horen over dit eerste deel met Virginia Madsen en moest ik hem nou eindelijk eens gaan zien.

Ik vind het nergens echte horror, ook de praktische effecten niet, die meer stunts waren dan gore. Zoals het fragment waarin Candyman met zijn rug naar achteren toe door een ruit springt vond ik ontzettend gaaf gedaan. Het is een aardig verhaal, en wat ik erover te weten ben gekomen is dat het korte verhaaltje van Barker, Graffiti, flink afwijkt. Misschien zou een mogelijke remake dan wel eens vernieuwend kunnen worden? Doordat het verhaal keigoed is, maar de actie en horror een beetje lauw, is het ook geen film die ik ooit nog een tweede keer hoef te zien. Prachtige (orginele) slotconclusie dat het haakje van Candyman werd overgedragen. Dat zet ik maar even tussen 'haakjes', omdat ik bij de vervolgdelen de naam van Tony Todd zie staan. Ze weten toch overal wel weer vervolgdelen uit te slaan, maar ik vraag me af of door die lage gemiddeldes het nog wat aan is? Ik zie wat overeenkomsten met Warlock Armageddon die met een 2.56/5.4 heel slecht zou zijn, maar mij tegen de verwachting in overdonderde en het aardig kietelt om die nog eens gauw opnieuw te zien. Misschien wordt Candyman ook wel die stoere slasher in de vervolgdelen?

Erratum: dat korte verhaaltje van Clive Barker heet the Forbidden. Daarnaast misschien ook interessant om te weten dat ze bezig zijn met wederom een vervolgdeel op Candyman, verwacht in 2020 met aanwezigheid van Tony Todd. The Candyman kan maar niet dood, dat bleek ook met de laatste twee vervolgdelen..

Zeer behoorlijk.

Ik was nooit groot fan van Candyman. Weet niet waarom, maar het niveau van de horrorfilm lag natuurlijk hoog eind jaren 80, begin 90.

Omdat Arrow m op blu ray uitbracht toch maar aangeschaft en ik vond m verrassend goed. Het verhaal neemt z’n tijd, maar de urban sfeer wordt goed neergezet en Virginia Madson is fijn om naar te kijken. Laatste half uur kom je ook als horrorliefhebber nog aan je trekken.

3,5

Leuk hoor.

Candyman was 1 van de weinige klassiekers die ik dus nog moest zien. Nu, mede door de horror K.O. 2019, is dit eindelijk aan de pas gekomen. Ik moet zeggen dat deze zijn status als klassieker dan ook best mag dragen, want het was best leuk.

Maar wel weer een horrorfilm die wordt gedragen door een iconische killer. In dit geval dus de rol waar Tony Todd zelf ook een icoon mee is geworden in de horrorbusiness. En ik snap wel waarom, want zijn rol is intimiderend en intrigerend. 1 van de leukere horroriconen.

Voor de rest is het verhaaltje redelijk simpel, maar wel effectief uitgevoerd. Enkele horrorscenes zijn erg gaaf, enkele schrikmomenten zeer doeltreffend. Vooral de opening en eerste kill samen met de hand uit het medicijnkastje zijn sterk en ik was toch wel goed geschrokken.

Voor de rest is het voordeel dat deze film gewoon goed weet te boeien. Het is allemaal gewoon lekker interessant zonder zichzelf ergens te verliezen. Een redelijk tempo en er gebeurd genoeg om het allemaal interessant te houden.

Het duurt voor de rest ook niet te lang. Het is allemaal redelijk effectief. Alleen jammer dat het nergens doodeng dreigt te worden en voor de rest is het wel wat aan de simpele kant. Ook de rollen buiten Todd om zijn niet al te best geacteerd. Inclusief Madsen.

De film had ik rond het jaar dat hij uitkwam al eens gezien maar wilde hem eerst herzien om daarna pas een waardering er aan te geven. En nu dus jaren later is het eindelijk zover en deze verfilming van Clive Barker's korte verhaal 'The Forbidden' was voor mij nog steeds om van te genieten. Lekker naargeestig sfeertje, een soundtrack die onheilspellend klinkt en Tony Todd aka Candyman is de perfecte persoon om in de huid te kruipen van de moordende kunstenaar. Wat ook heel knap wordt gedaan is de mythificering over de legende van de Candyman. Die kracht van die suggestie maakt de spanning in de film bijna tastbaar. En dan is er nog de setting van de groezelige verpauperde wijken van Chicago. Die toont een nogal mistroostig beeld van de situatie van armere mensen uit de 80's samenleving. Het blijft een een uitstekende horrorfilm.

Meer treurig dan eng, maar nog steeds behoorlijk eng. En wat een meesterlijke score van Philip Glass weer.

Vond nu toch net iets minder dan ik dacht. Kon vroeger ook de horror van die tijd meer appreciëren dan nu, heeft ofcourse met leeftijd te maken. Als jonge tiener en puber was ik wreed fan van slashers, de spanning rond een killer, hoe meer gore hoe beter, ook highschool-horror zat in dat rijtje. Vaak kijkt zo'n film nu nog best lekker weg se, maar deze Candyman was me nu te braafjes, denk dat ik hem met de 2 vergis fzo.

Naar aanleiding van de nieuwe Candyman die in het verschiet ligt, heb ik de originele nog eens onderworpen aan een herziening. Als kind was het bibberen en beven voor de Candyman, vandaag was het eerder huilen met de pet op voor de man die, gekleed als een soort seventies pimp bij de mensen langsgaat die zijn naam zeggen.

De eerste helft van de film is dodelijk saai. Slechte acteurs lullen er maar op los terwijl een ondeugdelijke en onnoemelijk bombastische soundtrack de hele tijd de boventoon voert. Wanneer de Candyman dan eindelijk toch eens opduikt, komt de film echt hopeloos verouderd over. De sound van zijn stem was simpelweg belachelijk. Wanneer het wel echt goed wordt, is wanneer de eerste doden vallen en Helen daarvan de schuld krijgt. De Candyman probeert haar leven te ruïneren door allerlei lijken achter te laten in haar huis met het moordwapen in haar hand. Dat kwam totaal onverwachts en was wel zeer goed gedaan en zelfs spannend. Dat begon met de onthoofde hond en het ontvoerde kind. Zeer goeie scènes!

Ook het slot met de afvalberg en het gegeven dat Helen effectief die moorden beging alsook het kind heeft ontvoerd, tilden de film gelukkig naar een wat hoger niveau, maar desondanks kom ik niet boven een 5/10 uit. Hopelijk heeft de versie van 2020 meer te bieden.

Verhaal is heel aardig, maar wat is deze film traag zeg. Misschien door de tand des tijds, maar er was bijna geen doorkomen aan. Jammer..

Overrated. Lange donkere man vind ik niet eng hoor .. meer een sad story dan een horror film.
waarom krijgt zij aan het eind de haak mee ? De Kills vond ik zwak. Zag je bijna niet. De scène dat zij wakker word in een plas met bloed en Laatste scène met het vuur vond ik wel sterk!

en tja, hoevaak hebben we al in films gezien dat mw naar een psychiatrisch ziekenhuis moet. Beetje cliché weer. En ja, ik weet de film dateert van 1992.

en waarom krijgt zij op het eind de haak mee op haar kist ?

Krappe 3 sterren voor deze thriller die af en toe een spannende scène heeft maar zwakke Kills.

Rijp voor een remake.

Gelukkig komt deze er dan ook. Want deze film heeft de tand des tijds niet geweldig doorstaan. Het ligt niet alleen aan het verouderde decor. De studio setting heeft hebben altijd in de 90s films nog wel wat. Maar het is vooral een wat lome film die veel strakker in elkaar gezet had kunnen worden.

Zo is het slecht uitgewerkt waarom Madsen eigenlijk aan dit onderzoek is begonnen en maakt de film wat luie keuzes. Door de folklore te laten vertellen tijdens een saai etentje door een slechte Britse acteur krijgt Candyman nooit echt de introductie die hij verdiend. Je ziet een wat lame moord met die broer van Sam Raimi wel visueel verteld maar de grand story van the Candyman dus niet. Ook viel de manier waarop het 5x vertellen tegen de spiegel wat in het water. Het weet nooit een leuk element te worden waardoor het einde ook wat jammerlijk is, wanneer haar man haar naam 5x in de spiegel noemt.

Het is niet super slecht verder. De muziek lijkt niet helemaal thuis te horen in de film maar het gaf ergens wel iets eigens aan de film. En de back drop van een zwarte bad-guy en slavernij heeft heel veel boeiende potentie, maar het komt er te weinig uit.

Wat rest is een film die redelijk wegkijkt, alleen de gedachte dat er een betere film zit in dit bronmateriaal blijft vooral hangen.

2,5 sterren.

Candyman Candyman Candyman Candyman......

Prachtige artistieke horror met fantastische regie van Bernard Rose. De sfeer is ongelooflijk creepy met fantastische camerawerk, composities en belichting. Soundtrack is krachtig, spookachtig en blijft in je hoofd zitten.

Protagonist Virgina Madsen in haar beste rol is ongelooflijk goed als een vrouw die haar fascinatie voor een onderwerp te veel word. Tony Todd is krachtig als The Candyman die alleen maar haar liefde van haar leven terug wil. De film heeft een geweldig mythologisch verhaal dat goed word opgebouwd met een 3de acte dat je weinig tegenkomt in meeste horror films uit de jaren 90. 

Candyman krijgt te weinig erkenning als het om best 90's horror gaat. Hopelijk wanneer de remake uit komt dat meer mensen het orgineel gaan kijken

Erg mooie sfeervolle jaren 90 horror. Ik kijk nu al uit naar de remake van Jordan Peele. 4*.

Geen remake dus,die uit 2021. Ik heb de nieuwe Candyman deze week gezien, het is gebaseerd op deze film maar absoluut geen remake. Gewoon een nieuw (compleet ander) verhaal uit het Candyman universum.

Wilde deze ook even kijken nadat ik de 2021 Candyman had gezien, deze ouwe is vrij beschaafd, heeft net als de nieuwe versie een vrij lange aanloop en laat eigenlijk niet veel zien. Klassieke horrorfilm, maar wel flink verouderd, okay logisch, komt uit '92 maar ik ken films uit die tijd die de tand des tijds beter doorstaan hebben. Meer dan een dikke 6 geef ik er niet voor.

Toch een kleine horrorklassieker uit de 90's deze Candyman, die ik vroeger enkele malen heb gezien, maar waar ik gek genoeg nog niet op had gestemd. Tony Todd is angstaanjagend, zit uitstekend in zijn rol en is goed gecast. Verder vond ik deze film altijd wat verschillen ten opzichte van zijn genre-genoten. Visueel en qua sfeer is de film heel sterk uitgewerkt en voelt alles lekker mysterieus. Ook het verhaal steekt prima in elkaar en heeft een goede uitwerking genoten. Het wordt overigens eens tijd voor een herziening. Nu al zin in. 3,5 Ster.

Morgen naar de reboot, dus eerst dit bekende origineel maar even opgezet. Ik had eigenlijk een goedkope slasher verwacht, maar wat je eigenlijk voorgeschoteld krijgt is een ontzettend sfeervolle mysterie waarin Madsen's personage langzamerhand de grip op de realiteit verliest. Wat dat betreft eigenlijk veel subtieler dan ik van tevoren had verwacht. Dat gezegd hebbende vond ik het bij vlagen ook wat saaier hierdoor en duurt het uiteindelijk drie kwartier voordat de film een beetje op gang komt. Tony Todd als Candyman was ook iets te flets wat mij betreft, ik had er toch een iets epischer personage verwacht.

Leuk, maar geen hoge herzieningswaarde.

3,0*

Succesvolle horrorfilm naar een verhaal van Clive Barker heeft nog niets van zijn zeggingskracht verloren en staat mede dankzij voortreffelijk acteerwerk van Madsen en de angstaanjagende Todd (die stem!) nog steeds als een huis. Todd is The Candyman, de geest van de zoon van een voormalige slaaf die zijn moordlustige praktijken alleen kan uitvoeren als de ‘urban legend’ blijft bestaan. Madsen speelt de sceptische wetenschapper die na het horen van de legende rondom The Candyman besluit de proef op de som te nemen en daardoor direct betrokken raakt bij een serie gruwelijke moorden. Eén van de hoogtepunten van het horrorgenre in de jaren ’90 dankzij de beklemmende regie, een ongebruikelijke, effectieve muzikale score en uitstekende special effects. In eerste instantie vervolgd door Candyman: Farewell to the Flesh en Candyman: Day of the Dead. Kreeg een ander vervolg in 2021 met Candyman.

Meer een artistieke horrorfilm De associaties van Candyman met termen als "gore" en "shocking" vind ik erg overtrokken. Het gaat echt wel meer om sfeer : de ranzigheid van de grootstad met graffiti, beton, afvalbergen, volgescheten en bespetterde toiletten (dat was nog het meest gore aan de film). Het gebruik van vuile kleuren moet het decor van stedelijk verderf nog troostelozer maken dan het al is. Verder ook de bijna mystieke muziek met zware orgels en hemelse chorussen.

Helen, die onderzoek doet naar een hardnekkige urban legend, "the candyman", wordt geconfronteerd met een sinistere figuur die haar wil toevoegen aan zijn angstaanjagende legende.. . In zekere zin is Candyman net als Freddy Kruger een moordenaar die enkel kan verder bestaan als mensen erin geloven. .

Toen ik deze film zag op VHS vroeger deed het me weinig, misschien omdat mijn mindset voor horror er toen niet op afgestemd was. Het is nog steeds een film met gebreken (Candyman is niet bepaald iconisch en angstaanjagend). maar ik zie ook heel wat kwaliteiten die me vroeger niet waren.opgevallen. Virginia Madsen zet hier misschien wel de beste rol van haar carrière neer.

Ik zag Candyman voor het eerst op een door Cinemariënburg/Scala (het toenmalige Nijmeegse filmhuis; tegenwoordig LUX) georganiseerd horror-filmfestival in 1993. Ik had Clive Barker als regisseur al ontdekt middels Hellraiser (1987) en Nightbreed (1990), maar was nog onbekend met zijn literaire werk. Toevallig was ik net voordat Candyman uitkwam begonnen aan Barker’s Books of Blood, waarvan het verhaal ‘The Forbidden’ de basis vormt voor de film.

Het moet gezegd: ik had hoge verwachtingen toen ik het verhaal gelezen had, en de door Bernard Rose geregisseerde film wist deze ruimschoots in te lossen. Voor mij is Candyman niet alleen een superieure horrorfilm, maar tevens één van de beste Amerikaanse films van de jaren 90.

Wat me toen en nog steeds fascineert is de unieke sfeer van de film: naargeestig en dreigend, maar in de figuur van Candyman (een onnavolgbare Tony Todd) tegelijkertijd romantisch en zelfs tragisch. Ook de aandacht voor de sociaaleconomische situatie van de minderbedeelden binnen een samenleving (in dit geval de arme zwarte bevolking van de wijk Cabrini-Green, een toenmalig achterstandswijk in Chicago) was nieuw voor mij – dit had ik nog nooit in een horrorfilm gezien.

Raak getroffen vond ik vooral de ambivalentie onder de zwarte bevolking ten aanzien van Candyman: zij vrezen hem als de huiveringwekkende manifestatie van het bovennatuurlijke, maar tegelijkertijd geven zij middels hun ontzag voor hem tevens blijk van respect. Sterker nog: wanneer Candyman blanke slachtoffers maakt, lijkt hij dat te doen uit naam van alle zwarten die in Amerika zijn uitgebuit, onderdrukt en vermoord. Racistisch geweld heeft per slot van rekening ook geleid tot het ontstaan van Candyman zelf. Maar dat deze grillige voorvechter van zwarte onderdrukten zich tegelijkertijd ook tegen hen keert en hen terroriseert, is een even ijzingwekkende als briljante vondst. Candyman doodt zonder aanzien des persoons en is in dat opzicht dus ‘kleurenblind’.

Een letterlijk in het oog springend aspect van Candyman is het sterke camerawerk van DOP Anthony B. Richmond, die meteen al sterk inzet tijdens de visuele intro van de film: luchtopnamen van Chicago, opgenomen met de toentertijd hypermoderne Skycam die tot 500mm lenzen kon inzetten zonder zichtbare trillingen in het beeld. Daarnaast baadt Richmond de film grotendeels in grauwe en donkere kleuren, met name de daadwerkelijk in Cabrini-Green geschoten exterieur-opnamen, die de naargeestige, ijskoude sfeer van de film nog versterken. Indrukwekkend is ook de score van componist Philip Glass die, in plaats van zijn kenmerkende minimal music, dit keer opteert voor meer lyrische muziek waarin synthesizer/orgelpartijen en koren een belangrijke rol spelen. De soundtrack van de film alterneert door Glass’ uitgekiende stijlwisselingen tussen pathos en ijzingwekkende, onvervalste horror en maakt deze tot één van de meest memorabele uit Glass’ diverse oeuvre.

Regisseur Bernard Rose legt in Candyman zowel verhoudingen tussen blank en zwart als tussen mannen en vrouwen bloot middels de personages van studente Helen Lyle (Virginia Madsen), haar studie-vriendin Bernadette Walsh (Kasi Lemmons), de in Cabrini-Green wonende Anne-Marie McCoy (Vanessa Williams), Helen’s snobistische en misogyne vriend Trevor Lyle (Xander Berkeley) en zijn collega Purcell (Michael Culkin). Trevor en Purcell zien niets in Helen’s plan om haar afstudeer-scriptie over urbane legenden te gaan schrijven, en daarin speciale aandacht te besteden aan de verhalen rondom Candyman, een spookachtige verschijning van een man met een haak als hand die diegenen die hem uitdagen door zijn naam vijf keer in een spiegel uit te spreken, op gruwelijke wijze doodt. Zij zijn van mening dat de mythe rondom Candyman niet genoeg geloofwaardigheid en academisch niveau heeft voor wetenschappelijke onderzoek. Helen en Bernadette zijn vastbesloten Trevor en Purcell in het ongelijk te stellen, en wagen zich in het door criminaliteit en verpaupering geteisterde Cabrini-Green. Daar komen zij in contact met Anne-Marie McCoy, een jonge zwarte moeder die hen meer vertelt over de zwarte wraakgeest die hun woonplaats teistert. Al snel ondervinden de vrouwen dat de legende rondom de Candyman reëler is dan zij ooit hadden durven vermoeden – en dat zij daar allemaal een aparte rol in zullen gaan vervullen.

Candyman is de geest van een door blanken vermoorde zwarte man, een 19e-eeuwse schilder belast met het schilderen van het portret van de dochter van een rijke blanke opdrachtgever. De schilder en de jonge blanke vrouw werden verliefd en de vrouw raakte zwanger, een interraciale relatie die in die tijden niet werd getolereerd. Wraakzuchtige blanken zaagden de rechterhand van de man af en smeerden daarna zijn lichaam in met gestolen honing uit nabijgelegen bijenkorven, waarna de woedende bijen de man doodstaken. Deze aandacht voor het in Amerika sinds generaties sluimerende racisme was geenszins uniek in horrorfilms, getuige titels als The Night of the Living Dead (1968), Ganja & Hess (1973), Sugar Hill (1974), The Zebra Killer (1974), Abby (1974) en Wes Craven’s The People Under The Stairs (1991). Maar de combinatie van horror, sociaal realisme, urbane legenden, pathos en romantiek – dit alles gebaseerd op een ijzersterk script van Clive Barker en Bernard Rose – maakte Candyman wel tot de primus inter pares van de horrorfilms van de jaren 90. Waarin eveneens een voorschot op Mathieu Kassovitz’s zeer sterke La Haine (1995) en het huidige oeuvre van Jordan Peele besloten lag.

De dit jaar uitgekomen remake van Candyman heb ik niet gezien en ik denk dat daar ook geen verandering in zal komen. Het origineel is namelijk zo sterk dat herverfilmingen daar bijna alleen maar afbreuk aan kunnen doen.

Deze inmiddels dertig jaar oude cultklassieker met noir-elementen heb ik vanzelfsprekend eerder meerdere keren gezien , maar het valt me nu pas op in hoeverre Candyman gelijkenissen vertoont met een andere cultklassieker Angel Heart (1987) , waarin een zoektocht naar de eigen identiteit , Afro-Amerikaanse volksverhalen en de manipulatie van de protagonist door duistere krachten centraal staan .

Cult? Klassieker? Horror? Of thriller? Of eigenlijk helemaal niet zo bijzonder...Zeg het maar bij deze Candyman die ik, ondanks dat ik vroeger totaal geen horror fan was, wel eens op een avondje heb meegepikt. Op horror vlak qua engheid viel de film mij toen wel erg mee en klasseerde ik de film toen vooral als thriller met een bovennatuurlijk randje. Mede door het uitgekomen van het veelvuldig bekritiseerde vervolg en dat ik de '92 versie in de kringloop tegen kwam kreeg ik toch wel weer eens trek de film te zien.

Het verhaal mag bekend zijn rond studente Helen die onderzoek doet naar Urban Legend The Candyman. Uiteraard wordt dit vanuit het perspectief gebracht dat de hele legende natuurlijk bullshit is...maar is dat wel zo? Onvervaard gaat Helen op pad in buurten en flats waar in eerste instantie Candyman niet het grootste gevaar lijkt maar eerder de buurt en haar bewoners. Fraai zijn de locaties en verlaten flats, maar dat is vooral mijn Urbex geïnteresseerd ik die dat zegt. Buiten kijf staat toch wel dat er net een naargeestig sfeertje uitermate goed opgebouwd wordt in een film die vooral op dat moment lijkt af te stevenen op de categorie psychologische thriller.

De toon verandert toch wel definitief naar een soort slasher na verschijning in de parkeergarage. Hoe dom ben je trouwens om op een plaats delict een moordwapen beet te pakken, dan laat je jezelf er ook wel grandioos inluizen. Maar toch is daar andermaal of alles wel is wat het lijkt.Is Candyman niet een onderdeel van een gespleten persoonlijkheid? Want in principe kan ze alle moorden zelf gedaan hebben. Even lijkt het gesprek met de gevangenisdirecteur de uitzondering aangezien ze vast zit tot Candyman haar los maakt wat onderdeel van haar fantasiewereld kan zijn. Een ander ziet Candyman niet en dus is er geen enkel bewijs dat hij er überhaupt is en moord. En vooral deze twijfel en mogelijk in het plot tilt de film van het niveau aardig naar best wel interessant. Iets wat tot op het einde doorgevoerd kan worden.

Candyman, naar een verhaal van horror koning Clive Barker, blijkt dan toch best een prima film die zo zijn iets mindere punten heeft maar ook best sterk en eigenlijk over de hele linie behoorlijk constant is. De muziek mag opzich nog wel even benoemd worden als passend en Tony Todd, zo'n acteur die je onbewust al heel vaak gezien hebt, past prima in de rol ook al wordt het nooit echt eng. Afijn, meer dan te doen is het verdict.

Eigenlijk nooit zo heel erg in geïnteresseerd geweest. dacht altijd dat zo'n standaard urban legend horrorfilmpje was, maar ik had pas onlangs door dat het hier gaat om een Clive Barker verfilming gaat. En dan ben ik opeens wel geïnteresseerd. Het is inderdaad niet het standaard urban legend verhaal, tot zover het goede nieuws. Helaas is wat er voor terugkrijgen ook niet zo'n heel boeiend verhaal. In ieder geval wordt het in deze film maar niet echt spannend. Paar goeie scènes, maar als geheel weinig visuele flair.

Goed spel van Virginia Madsen, door wiens persoonlijkheid ik heel efficiënt het verhaal in word getrokken, en natuurlijk van Tony Todd, die ikzelf nog veel creepier vind in een paar Final destination-films als de begrafenisondernemer die wel het één en ander over de werkwijze van IJzeren Hein kan uitleggen. Daarnaast toch ook nuttig werk van Xander Berkeley (altijd een goede dubbelzinnige verschijning) als Madsens echtgenoot, en er zaten ook een paar effectieve schrikmomenten in (Berkeley die opeens bovenop Madsen springt terwijl je eigenlijk Candyman verwacht, de hond achter het raam, de haak die opeens dwars door het medicijnkastje heen komt zetten), maar verder kon de film me eigenlijk niet zo pakken. Ik denk dat ik de titelfiguur gewoon niet zo'n ikonisch personage vind, en dat hij wel fysiek verschijnt maar tegelijkertijd toch ook weer niet door anderen gezien wordt vind ik een wel héél makkelijke oplossing: zo wordt hij feitelijk een onoverwinnelijke vijand, en die is niet zo interessant, dan zijn de kaarten eigenlijk gewoon gestoken en sta je als heldin totaal machteloos (bijvoorbeeld wanneer hij Madsens boeien doorsnijdt en haar zo verantwoordelijk maakt voor de dood van de raadsman). Mogelijke diepere lagen komen daardoor bij mij niet aan.