Candyman: Farewell to the Flesh (1995)

saai aftreksel van deel 1
deel 1 was nog wel cool maar dit deel mist gewoon echt de spanning. acteurs zijn ook waardeloos 1,5 sterren

Stelt inderdaad niks voor vergeleken met deel 1 maar toch nog wel grappig om eens te zien als je deel 1 ook gezien hebt, gewoon even een film voor tussendoor. Het acteerwerk vind ik nog niet slecht trouwens.

Ik vond persoonlijk deel 2 beter dan deel 1. Het donker romantisch verhaal is meeslepend van begin tot einde, en er zitten heel wat gotische elementen in, en dat is iets waar ik erg van hou (toegegeven, dat is subjectief). In elk geval een stijlvolle horrorfilm. En ook de vertolkingen zijn best overtuigend.

Nog wel een waardige sequel op de eerste.

Zeer goed vervolg, origineel verhaal en genoeg "gore" om de horrorfans te bevredigen.

Beetje jammer dat na het sterke deel I, zo'n zwak vervolg moest komen. Inspiratieloos, het enige lichtpuntje was Tony Todd in de rol van Candyman en de flashbacks naar hoe hij Candyman geworden is. 2*

Saaaaai Slechte horror. Enigste wat leuk was was als die was afgelopen.En die verleden vond ik wel aardig.1,5 ster

Aardige film nog wel voor een vervolgje, alleen is van de horror weinig overgebleven en maakt dat plaats voor drama en tragiek. Je komt wat meer te weten over de man die Candyman was voor zijn dood.

Maar nog is het allemaal niet zo boeiend. Net als deel 1 is dit gewoon aardig eens een keer te zien als tussendoortje. Echt hoogstaande cinema moet je hier niet verwachten 2.5*

Opvallend inderdaad hoe zowat alle spanning weg is bij deze film.

Wat overblijft is een soort van luguber drama dat het best tot z'n recht komt op het einde. Afgezien van erg flauwe sfx wel mooi.

Verder is de tweede Candyman vooral een film die teert op erg mooi kleurgebruik (veel warme groen en roodtinten), een aardige soundtrack en een paar leuke herkenbare quotes. De makke, wat onzorgvuldige editing verpest het visuele wel een beetje, jammer genoeg.

Verder vooral een drama, hoe vreemd het ook mag klinken. De film slaagt in z'n opzet op het eind, maar de weg er naartoe is niet altijd even denderend.

2.5*

Heh, vergeet ik het leukste nog te vermelden.

Fans van Jeff Noon en met name Vurt en vervolgen kunnen niet anders als Gumbo Ya Ya herkennen in de korte radiostukjes doorheen de film.

Ben uiteraard niet 100% zeker, maar het zou wel enorm toeval zijn moest Bill Condon z'n inspiratie daar niet gehaald hebben.

Echt het slechtste deel uit de reeks . sowieso een van de slechtste films ooit!
Als ze nou maar bij deel 1 gebleven waren. ( deel 3 ...ok)
1.0***

Was aangenaam verrast door deze film.
Mooie thriller, met vele schrikmomenten, een inhoud en een goede cast.
Had hem wel een beetje griezeliger voorgesteld, maar toch ééntje die je bijblijft.

--------->4*

de eerste had wat engers over zich heen

uuuhhh helen van deel 1 was toch de candyman geworden ?

Na het eerste geweldige deel bekeken te hebben, wou ik natuurlijk ook de 2 sequels eens bekijken.

Ik had dus ook lage verwachtingen: een onvoldoende op zowel MM als op IMDB en een geweldig eerste deel dat onmogelijk leek om beter te worden.

Maar dat is dus heel goed meegevallen: de film verveelt geen seconde, veel spanning, Tony Todd die opnieuw geweldig de Candyman speelt, een aantal goede schrikmomenten en vooral: opnieuw die schitterende muziek die ze ook in het eerste deel hebben gebruikt.

Ik zit te twijfelen tussen 3,5* en 4*, maar omdat dit toch een sequel is met hetzelfde niveau als deel 1 geef ik hem gewoon

4*

Redelijk vervolg op de eerste Candyman. En zoals het een goed vervolg op een horrorfilm betaamt, wordt het verhaal achter de mythe verder uitgediept. Wederom niet echt eng of spannend (waaronder een aantal slechte schrikmomenten), maar toch enigzins vermakelijk. En ook heeft dit vervolg wat meer plot dan zijn voorganger. De rol van Tony Todd als de Candyman (die dat niet onverdienstelijk doet) is ook wat uitgebreider.

Heb het eerste deel niet gezien, maar vond deze best wel goed voor een horrorfilm.

Deel 1 is één van mijn favorieten maar zoals zo vaak zijn vervolgen stukken minder en meer uitgemolken. Vond de kills niet bruut, steeds hetzelfde eigenlijk. Irritante schrikmomenten en weinig spanning. Acteerwerk was niet geweldig maar vond Kelly Rowan wel een leuke verschijning. Ik was blij dat de film klaar was.

Begrijp de negatieve kritiek niet zo. Ik vond hem persoonlijk niet slecht, maar deel 1 is superieur.
2.5

Eens

Nee, ik werd er niet blij van. Vreselijk acteerwerk, gebrek aan spanning en de sfeer die hier aangeprezen werd vond ik ook niet denderend. De openingsscène was nog enigszins oké, maar al snel had ik door dat dit 'm niet ging worden voor mij. Tony Todd was dan ook het enige lichtpuntje, en dat terwijl hij ook niet écht denderend was...

Toch deel drie ook maar een kans geven, al heb ik weinig hoop op een plezierige kijkervaring.

Vanaf het begin voel je meteen dat de timing ver te zoeken is in deze film, vooral de "schrikmomenten" zijn zo slecht gekozen en geacteerd dat het pijnscheuten achterlaat in je hersenpan. Op bepaalde momenten, vooral in het begin, was het acteerwerk gewoon tenenkrommend. Het verhaal van de snoepgoedmannetje is natuurlijk bekend, de urban legend herleefd in dit vervolg.

Daar waar het eerste deel je lekker de stuipen op het lijf jaagt wordt hier alles zeer matig uitgevoerd en daarom wordt spanningsloos een anderhalf uur van je leven geroofd. Ook hier hetzelfde recept, onze protagonist wordt omringt door dood en verderf en ontziet de Candyman haar geliefden en familie hier ook niet. Het heerlijke bloederige wat Todd weer mag tentoonstellen is dan wel weer lekker gebracht.

Nee, zo sterk als deel één is het zeker niet. Een klein beetje extra verhaal mogen we in dit deel zien maar bijzonder is het niet te noemen. Ik blijf bij mijn 2.5** voor de achtergrond van de Candyman en Tony Todd die het vleesgeworden monster is, geweldig hoe hij die gast neerzet!

Flauwe urban legend. Ik kan er nog steeds niks mee. Farewell to the Flesh heeft een behoorlijke opbouw nodig om met iets interessants te komen. De clownesque stemmen over carnaval voegen nisk toe en de mensen die elkaar wat uitdagen om vijf maal 'candyman' in de spiegel te fluisteren, kennen we nog wel van het eerste deel. Ik heb me eigenlijk nog lang afgevraagd hoe dit monster uberhaupt aan zijn naam komt. Dat wordt wel duidelijk, maar dan nog zit ik met een film die ik niemand kan aanraden. Tenzij je de eerste wellicht heel gaaf vind, maar dan nog zie je eigenlijk niets nieuws. Of je moet willen doorspoelen naar de laatste tien minuten. Tot die tijd is het gewoon erg saai.

Zwakjes.

Heel de urban legend over de Candyman vind ik wel tof, maar jammer dat de films nogal tegenvallen.
Ik was sowieso al niet een heel groot fan van het 1e deel, maar dit is wel heel zwak.
Er is geen spanning de vinden, het verhaal was saai, geen sfeer, het enige wat gaaf is aan de film is de diepe duistere stem van Tony Todd.

Al met al niet een best werkje.
Ik denk dat ik deel 3 maar zal laten liggen.

2,0*

In de hoogtijdagen van de horrorfilm zou na een hit als Candyman het jaar erop al een vervolg klaar staan. Candyman: Farewell to the Flesh kwam echter pas drie jaar later uit. In theorie kan dat betekenen dat men meer tijd nam om een fatsoenlijk en origineel script te schrijven. Maar in de praktijk is dat niet het geval, getuige dat Farewell to the Flesh op veel vlakken niet veel meer is dan een herhalingsoefening. Voelde de eerste Candyman nog uniek in zijn soort, na Farewell to the Flesh heb je dat trucje waarin Tony Todd plotseling achter iemand verschijnt en zijn haak door een lichaam duwt wel gezien. Virginia Madsen is ingeruild voor Kelly Rowan, die - zoals de meeste acteurs in deze prent - niet gezegend is met de beste acteerkwaliteiten. Sommige figuren, waaronder die broer van haar, zijn qua spel zelfs enorm belabberd.

Wat Candyman: Farewell to the Flesh nog enigszins de moeite maakt zijn een paar ok sequenties en het feit dat men iets dieper ingaat op de backstory van meneer Candyman. Ben normaliter niet zo van de backstory voor villians, maar in de Candyman films is het wel een interessant aspect van het monster. Je moet voor de interessante stukken wel door behoorlijk wat zoutloos gedoe worstelen, maar je hier en daar vermaken is niet onmogelijk. Zelfs mensen die houden van het ‘zo slecht dat het leuk is’ kunnen op bepaalde momenten aan hun trekken komen, zeker als er tegen het einde een bijzonder lelijk effect opduikt.

2 sterren.

Net zo leuk als zijn voorganger.

De tweede film in de Candyman-serie neemt afscheid van Chicago en brengt de iconische horror-schurk naar New Orleans met als belangrijkste decor de Mardi Gras. Met veelvuldig verwijzing naar dit feestje via een voice-over. Deze keer is de film geregisseerd door Bill Condon, die later zou werken aan grote films. Er is sfeervolle fotografie, en de film brengt de magistrale aanwezigheid van Tony Todd terug. Echter afgezien van een oorsprong verhaal, doet de film ook niet veel nieuws met het Candyman-verhaal. Het basisidee; een vrouw die wordt gestalkt door de Candyman, is gewoon een herhaling van plot van de eerste film. Met dat verschil is dat ze hier nu een afstammeling is en dat de urban legend nu meer werd gepresenteerd als een religie. Alle positieve en negatieve punten bij elkaar opgeteld was dit absoluut geen slecht vervolg.